De Paleistuinen

-

Celine zat omringd door enkele van haar hofdames op de patio voor de balzaal. Het weer begon eindelijk de warmte van de lente aan te kondigen. De mantel die ze uit had gekozen hing dus maar nonchalant halverwege haar schouders die zo blootgesteld werden aan de zon. Met gesloten ogen had ze haar gezicht naar de felle stralen gekeerd. Hoewel de winter maar kort was in het Noorden, was het altijd een verademing verlost te zijn van de lange en donkere dagen en weer tijd buiten te kunnen spenderen. Bovendien betekende het dat de tuinen van het paleis zich langzaam weer omtoverden in een kleurrijke bedoeling vol heerlijke geuren. De dames babbelden goedgezind door om haar heen en lieten haar grotendeels met rust. Tot haar opluchting had het verwelkomen van prins Iker en prinses Isaia de aandacht van haar verschoven naar het verloofde paar. Ze had meer ruimte adem te halen nu het hof liever roddelde over de twee jonge vreemdelingen dan over haar keuzes in de politiek en in haar persoonlijke leven. En dat had ze nodig ook. Celine had genoeg tijd nodig om na te denken over wat Rohan precies wilde van haar, wat ze met Liam aan moest nu hij al wekenlang in het paleis verbleef en wat ze moest met de onrust die er in haar stad ontstaan was. Ze had berichten ontvangen over de overvolle gevangenissen. De strenge aanpak van mensen die de vluchtelingen probeerden te helpen had niet voor veel goeds gezorgd. Zuchtend opende Celine haar ogen om met een koele glimlach een compliment van één van de jongere hofdames te ontvangen. Haar blik gleed echter ongeduldig richting de tuindeuren. Ze had verwacht dat prinses Isaia sneller op haar uitnodiging in gegaan zou zijn.

Gehuld in een strak broekpak in de kleuren van Quandaï betrad Isaia de langgerekte tuinen van het Noordelijk paleis. Zelfs op de Zomereilanden wisten ze af van de beroemde tuinen van het Noorden en hoe de familie Storm de vele gewassen en bloemen en bomen decennia lang onderhouden had. Isaia kon dan dus ook niets anders dan bewonderend om haar heen kijken, terwijl ze de bediende volgde naar waar Celine en haar hofhouding zich bezig hielden. De laatste dagen had ze Iker maar weinig gezien: hij had zijn eigen zaken waar hij zich mee bezig hield en Isaia probeerde ook wegwijs te worden in de vele gangen van het paleis. Daarnaast probeerde ze erachter te komen welk idee er nou precies achter het huwelijk had gezeten en wat de werkelijke motieven van Celine en Rohan waren. Dat was precies waarom ze snel op de uitnodiging van de landvrouwe was in gegaan. In de verte zag ze de dames al op doemen en stond ze al snel tegenover landvrouwe Celine. Kort boog ze op formele manier. 'Landvrouwe Celine,' glimlachte ze, waarna ze naar de felle zon keek met een hand boven haar ogen. 'Wat een heerlijke dag. Ik begrijp waarom u zich op de patio bevindt.'

Celine's blik was weer afgedwaald van de deuren naar haar gezelschap en ze luisterde afwezig naar het gesprek dat de vrouwen hadden. Het was niet dat ze ze niet mocht. Sommigen waren werkelijk vriendelijke personen die ze met plezier haar vriendinnen noemden. Anderen waren belangrijke spelers vanwege hun bloedlijn of door de economische handel die ze uitvoerden. Echter had Celine het idee dat ze vrij weinig gemeen had met de vrouwen behalve hun interesses in jurken, bloemen en de economie. Ze had zelf niet door dat de prinses in aantocht was tot het gesprek om haar heen stil was gevallen en ze met een glimlach op keek om Isaia te zien staan. 'Prinses Isaia, wat fijn dat u mijn uitnodiging aangenomen heeft.' Ze stond op om de prinses te begroeten, dit keer met het gebaar dat ze Liam en de jonge vrouw eerder had zien maken. 'Ach, het weer zal vast nog niets zijn in vergelijking met wat u gewend bent, maar ik beloof u dat het van nu af aan enkel mooier zal worden.' Haar blik gleed kort naar de kleding die Isaia droeg om de kleuren van Quandaï in zich op te nemen en de twee pijpen van haar broek. Het stond sterk in contrast met haar eigen lichte en gedrapeerde gewaad. 'Wat zegt u van een wandeling? We zitten al veel te lang stil hier.'

Isaia keek tevreden toe hoe Celine de begroeting van de Zomereilanden had overgenomen en hoe ze haar nu op formele manier begroette. Het deed haar goed om te weten dat Celine die kleine details had onthouden tijdens hun eerste ontmoeting. Isaia had opgemerkt hoe het geklets was verstomd bij haar binnenlopen, maar net zo snel ook weer was gestart. Isaia kon haar ogen er enkel bij rollen: ze had niets met al die nutteloze praatjes of roddels. 'Ik ga gráág met u wandelen,' mompelde ze met een oog op de andere vrouwen zonder nog plaats te nemen. Ze zou blij zijn om zich niet te hoeven mengen met zulk gezelschap. Ze zou er namelijk niets uit winnen. Bij Celine echter... Isaia had haar handen in haar diepe zakken gestopt en liep zo met de landvrouwe mee door de prachtige tuin heen. 'Werkt u zelf ook in de tuin?' vroeg ze benieuwd. Ze wist maar weinig over de vrouw naast haar. Wat waren haar hobby's? Haar ambities? Haar dromen? 'Of doet u graag andere dingen in uw vrije tijd?' Benieuwd keek ze opzij naar de oudere vrouw. Celine was erg aantrekkelijk en ze was dan ook steeds verbaasd om te merken dat de vrouw niet op alle aanbidders in ging. Het verhaal ging dat ze nog nooit op iemand, man noch vrouw, was ingegaan, geen liefde had gekend. Isaia geloofde er echter niets van. 'Ik had eerder een uitnodiging verwacht,' vervolgde Isaia vervolgens nonchalant en luchtig.

Celine glimlachte toen Isaia in stemde met haar voorstel. Ze wist dat ze de dames een middag met de prinses van de Zomereilanden had beloofd, maar ze zou het later wel eens goed met ze maken. Ze stelde op het moment immers liever de prinses tevreden dan haar hofhouding. Celine excuseerde zich bij de groep vrouwen en wuifde de bediende die haar had willen volgen weg. Er zouden genoeg wachters op de uitkijk staan dat ze niet ook nog een bediende direct naast zich hoefde te hebben. Ze leidde Isaia verder de tuinen in en keek met een geamuseerde glimlach naar de vrouw naast zich. 'U gaat er dus van uit dat ik vrije tijd heb?' Eerlijk gezegd kon ze zich niet goed herinneren wanneer ze voor het laatst een paar uur op een dag geen afspraken of vergaderingen in had gepland. Haar vader had er een traditie van gemaakt éénmaal per week de zaken met rust te laten, opdat het paleis een moment van kalmte kende op die dagen. Zolang er geen crisis heerste tenminste. Celine had dat in ere gehouden, wat betreft het personeel dan, zelf besteedde ze die dagen om met individuen te overleggen, om haar correspondentie door te lezen of om allerlei andere zaken te regelen. Verzonken in gedachten was ze door gelopen terwijl ze de tuin om zich heen bekeek. Ze trok een wenkbrauw op naar Isaia en glimlachte. 'Ik ging er van uit dat uw aandacht eerst getrokken zou worden door prins Iker. Maar ik heb gehoord dat de prins nog niet erg veel tijd in uw bijzijn heeft gespendeerd. Heeft hij nog geen uitnodigingen gestuurd? Of mag ik zo brutaal zijn om te vragen of u ze misschien geweigerd heeft?' Nu was het haar beurt de jonge vrouw nieuwsgierig aan te kijken.

Isaia liep rustig over het tuinpad met de landvrouwe naast haar. Haar handen had ze achter haar rug gelegd en zo keek ze nieuwsgierig naar de flora en fauna om haar heen. De woorden van de andere vrouw verbaasde haar echter. 'Met alle respect, ik ga er vanuit dat u geen vrije tijd máákt, landvrouwe,' verbeterde Isaia haar woorden. Ten minste... als de landvrouwe zo hard werkte en nog steeds niet verder kwam met haar eigen volk, dan werkte ze in elk geval inefficiënt. Dat sprak ze echter maar niet uit. Isaia probeerde haar gezicht in de plooi te houden tijdens de woorden van de landvrouwe. Natuurlijk had ze de uitnodigingen van de andere man niet geweigerd. Ze waren echter nog niet zo binnengestroomd als dat ze gehoopt had. Zij en Iker hadden namelijk heel wat tijd nodig om het politieke veld van Tarth uit te stippelen en hun eigen plaats erin te vinden. Iker leek echter maar weinig haast te hebben óf hij was al met zijn eigen plannen bezig. Dat ontstemde Isaia, vooral omdat zij nog geen deel van dat plan uitmaakte. Niet actief ten minste: hij had namelijk duidelijk genoeg aangegeven dat het belangrijk voor hem was dat in elk geval het huwelijk zou werken. 'Mijn verloofde en ik hebben allebei genoeg aan ons hoofd, nadat we beiden uit onze thuislanden weggehaald zijn,' wierp Isaia terug, terwijl ze haar ogen gericht hield op het pad voor hen. 'Het kost... tijd om gewend te raken aan de gebruiken van Tarth.'

Celine keek de prinses met enige verontwaardiging aan toen ze verbeterd werd. Misschien had de jonge vrouw wel gelijk of wellicht begreep ze niet hoe serieus Celine haar taken nam. Eerlijk gezegd dacht ze dat maar weinig mensen begrepen hoe verantwoordelijk ze zich voelde voor het welvaren van het Noorden. Ze glimlachte echter beleefd. 'Wellicht moet ik dat maar eens beginnen te doen.' Niet dat dat ze dat zag gebeuren terwijl Rohan Altarion en Liam Halley in haar paleis te gast waren. Celine nam de reactie van Isaia in zich op. Als Iker zich niet met zijn verloofde bezig hield, kon ze zich alleen maar in beelden waar hij zijn aandacht dan op richtte. Wellicht had Rohan zijn tijd opgeëist. Hem had ze namelijk ook amper gezien de afgelopen dagen. Ze begon aardig haar geduld met de man te verliezen, maar ze kon zich ook voorstellen dat hij niet al te blij was dat ze hem op een afstand hield wat betreft hun voorgestelde huwelijk. 'Dat is begrijpelijk.' Ze was Isaia voor gegaan op een nauw pad dat tussen enkele heggen liep om bij een rustiger deel van de tuinen te geraken met een grootse fontein. 'Ik kan het me moeilijk voorstellen hoe het is om zo een nieuwe cultuur in te stappen,' vervolgde ze terwijl ze bij de rand van het water stil hield. 'Als ik u daarmee kan helpen, dan hoor ik het graag. Ik mag misschien niet veel tijd voor mezelf vrij maken, maar ik deel graag meer dan alleen een wandeling door de tuinen met mijn gasten.' Uitnodigend glimlachte Celine naar Isaia voor ze op de fonteinrand plaats nam. 'Wellicht kunt u me in ruil vertellen over uw leven op de Zomereilanden. Dan zal ik vast beter begrijpen hoe ik uw verblijf hier zo comfortabel mogelijk kan maken.'

Isaia volgde de vrouw naar een nauwer pad toe, waardoor ze omringd werden door hoge heggen en zij al snel niet meer het geklets van de andere dames hoorde. Het was alsof ze zich op een hele andere plek bevond dan in de tuinen van het Noordelijke paleis. De weelderige natuur deed haar denken aan de Zomereilanden, ondanks dat het in schril contrast stond met het ruige landschap aldaar. Eenmaal bij de fontein nam ze plaats op de rand en keek ze zo op naar de landvrouwe. 'Ik accepteer graag dat aanbod,' zei ze met een glimlach. Het stelde haar op prijs dat Celine haar best wilde doen om Isaia een aangenaam verblijf te geven, ondanks dat ze wist dat er waarschijnlijk niet puur vriendelijkheid onder lag. Natuurlijk wilde Celine Isaia aan haar zijde hebben, net zoals Rohan Iker de laatste dagen constant uitnodigde voor van alles en nog wat. 'Ach, mijn leven op de Zomereilanden was niet spannend. Het was... vreedzaam. Ik bemoeide mij met niemand en niemand bemoeide zich met mij. Ik kon gaan en staan waar ik wilde.'

Celine had al snel met haar raad besloten dat het in hun voordeel zou zijn om een band met of de prinses of de prins te maken. Ze had bondgenoten nodig. Zeker nu het steeds onwaarschijnlijker leek dat Rohan haar ook maar in één van zijn plannen zou betrekken. Een verband met prins Iker had ze al snel af kunnen schrijven. De man had weinig interesse in haar getoond sinds zijn aankomst. Ze verweet het aan Rohans grip op de prins, maar tevens aan enkele roddels de ze had gehoord. Blijkbaar was het niet meteen duidelijk geweest voor de man dat hij niet een huwelijk met Celine zelf aangeboden zou krijgen, maar met een onbekende prinses. Eerlijk gezegd vond ze het niet erg niet te hoeven werken met een geschaad ego van een prins. 'Dat klinkt erg fijn,' merkte Celine met een glimlach op. Isaia leek eerlijk te antwoorden, maar Celine vond het moeilijk te geloven dat de prinses had kunnen doen wat ze wilde voor haar komst hier. Welke prinses had nou werkelijk die vrijheid? 'Er wordt veel gesproken over de bekwaamheid van uw familie met verscheidene wapens. Beoefent u ook een bepaalde vechtkunst?'

Isaia had haar handen achter haar op de rand van de fontein geplaatst en leunde zo achterover, zodat ze de zon in haar gezicht had. Ze miste de warmte van de Zomereilanden en het geluk wat daaruit voort kwam. Ze was geen mens voor de koud. Celine vast ook niet, al leek ze ook geen persoon voor een hoop andere dingen, anders zou ze zich niet zo opsluiten in het paleis. Isaia opende één van haar ogen om de andere vrouw aan te kunnen kijken en kort twijfelde ze. Ze wilde niets over haar vechtkunsten los laten - zelfs de meeste van haar broers en zusters wisten niet dat ze bekwaam was met onder andere de pijl en boog, maar ook met haar blote handen -, maar ze kon ook niet verkopen dat ze helemaal niets van vechtkunsten af wist. 'Ach, mijn vader liet mij oefenen met zijn messen. Ik ben erg onhandig ingesteld, dus ik was zeker geen talent. Verder kan ik speervissen, maar daar houdt het dan ook bij op. Juist mijn broers en zusters zijn de strijders van mijn familie. Ik hield meer van de- artistiekere kunsten. Zingen, dansen, vermaak.' Ze glimlachte bij die woorden charmant naar de andere vrouw. Misschien kon ze Celine ooit nog weleens zo ver krijgen om te genieten van haar kunsten. 'Het is dus een ander soort vechtkunst waar ik bekwaam in ben.'

Celine luisterde aandachtig naar de prinses. Ze kende Isaia's broers en zussen beter en wist van hun kundigheid. Koning Galivar was een zeer bekwaam zwaardvechter, maar koos nog liever om met een speer te vechten. Ze had ook verhalen gehoord over één van zijn zusters die een positie in het leger had die dodelijk was met haar bijl. Het was dus niet enkel interessant voor Celine te weten waar Isaia's interesses lagen, maar ook waar ze misschien gevaarlijk kon zijn. Ze was zich er maar al te bewust van dat het riskant was iemand haar paleis te laten betreden zonder te weten tot wat ze in staat waren. Galivar had haar maar erg weinig over zijn jongste zus verteld en al bij de eerste ontmoeting had Celine geweten dat hij expres niet over het vurige karakter van de jonge meid had gesproken. 'Een vechtkunst die naar mijn mening even belangrijk is,' beaamde Celine. 'Mijn kunnen ligt ook zeker niet in dat veld. Ik kan misschien net een pijl en boog gebruiken als mijn hofhouding een jacht organiseert.' Als meisje had haar vader het nooit toegestaan dat ze al te gevaarlijke hobby's ondernam. Zelfs niet toen ze totaal gefascineerd was met de Rabbion zusters Constance en Ayira. Echter was dat met de tijd weggegaan terwijl ze meer en meer geïnteresseerd raakte in haar studies van de culturen en geschiedenis van Tarth en haar buurlanden. Het mocht duidelijk zijn dat Celine haar kennis als haar meest bruikbare wapen zag. 'Heeft u leren zingen van uw moeder? Er gaan vele verhalen Tarth rond over haar wonderschone stem.' Celine liet haar ogen op de prinses rustte. Ze wilde al eerder naar Isaia's moeder vragen, maar wist nog niet goed waar de loyaliteit van de dochter had gelegen.

'Misschien kunnen we ooit samen op jacht gaan. Uiteindelijk zal toch wel één van onze misplaatste pijlen het doelwit treffen,' begon Isaia te spreken, ondanks dat er een knoop in haar maag ontstond. Ze hield veel van dieren. Toch moest ze ingaan op de woorden en informatie die haar gesprekspartner haar gaf. Het was al moeilijk genoeg om overeenkomende onderwerpen en interesses te vinden. 'Houdt u zelf van zingen of dansen? En-' Haar gezicht viel door het plots noemen van haar enige familielid van wie ze ooit werkelijk had gehouden. 'Het was mijn moeders stem wat uiteindelijk de aandacht van mijn had getrokken,' zei ze zachtjes, waarna ze ook weer abrupt haar mond sloot. 'Maar ze is er niet meer. Gelukkig heeft ze niet nog hoeven mee maken dat haar dochter verscheept zou worden naar een ander land voor een politiek huwelijk. Net zoals zij zich verstikt voelde in haar eigen verbintenis.' Isaia was inmiddels opgestaan en had haar armen over elkaar heen geslagen. Het was een gesloten houding en ze voelde zich ook niet meer op haar gemak door het noemen van haar moeder. Bewust of niet, Celine had één van haar gevoelige punten gevonden en dat stelde ze niet op prijs.

Celine moest geamuseerd lachen door het voorstel van Isaia. 'Eerlijk gezegd, prinses, maak ik mijn handen daar liever niet vuil aan als het niet hoeft. Ik weiger mijn hof al vaak genoeg tot het niet meer kan.' Ze deed genoeg dingen enkel en alleen omdat het anders de mensen om haar heen geïrriteerd zou maken. Ze hoefde hun geklaag niet bij haar andere dagelijkse zorgen er bij te hebben. Celine vertrouwde het de prinses toe in de hoop dat haar geklaag tenminste wat sympathie op zou wekken bij Isaia. Of haar tenminste in deed zien dat Celine geen pion was in haar hof, maar de touwtjes zelf in handen had. Nauw hield ze Isaia in de gaten toen ze plots stil leek te vallen door het noemen van haar moeder. Ze fronste toen de prinses op was gestaan en hoorde haar woorden geïnteresseerd aan. De situatie rondom de dood van de voormalige koningin was altijd vaag geweest. Het leek dan ook onvermijdelijk dat het bij de familie geen simpel onderwerp zou zijn, laat staan bij de enige dochter. Het stelde haar tevreden te weten dat dit een oprechte reactie op had gewekt bij Isaia. Ze moest voorzichtig zijn met dit onderwerp, niet enkel omdat ze Isaia niet in de verdedigende houding wilde krijgen, maar ook omdat ze mee leefde met haar. Ze opende haar mond om iets te zeggen, maar sloot hem weer om plots bedenkelijk naar het water in de fontein te kijken. Ze had niet gedacht dat het gesprek deze wending zou kunnen nemen, maar Celine besloot de kans dat ze een connectie met Isaia kon vormen aan te nemen. 'Ik heb in mijn leven nooit de vergelijkingen met mijn moeder weten te ontkomen. Helaas heb ik haar niet lang genoeg mogen kennen om te weten of men de waarheid spreekt.' Celine gleed met een uitgestoken vinger door het koele water en doopt vervolgens haar hand onder om trillingen door het water te sturen. 'Maar ik kan van geluk spreken dat mijn naaste familie nooit slecht over haar gesproken heeft.' Dat was, als ze het goed begreep, wel anders in het geval van Isaia. 'Bent u van plan het Zuiden te bezoeken nu u hier bent?'

Isaia keek stilletjes naar de andere vrouw en bestudeerde haar uitdrukking. Isaia wist van het vroege overlijden van Celine's moeder en alle ellende wat daar aan vooraf was gegaan. De kroonopvolging na de dood van koning David was bloedig en ellendig geweest. Iedereen wist van de heerschappij van koning Henry af, echter hadden de verhalen over de moeder van Celine ook de zee doorkruist. 'Ik denk dat u zich gelukkig mag prijzen dat er nog zoveel prijzende verhalen over uw moeder rondgaan,' zei Isaia enkel. Dat was heel anders bij Isaia's eigen moeder, waarbij zelfs haar vader nog giftig sprak over zijn voormalige echtgenote. Echter sprak hij niet veel beter over zijn twee echtgenotes daarvoor. Het was überhaupt een verschrikkelijke man. 'Ik zou niet weten wat ik in het Zuiden moet zoeken,' verzuchtte ze, waarna ze weer plaats nam op de rand van de fontein. 'Ik zou liever naar het Westen willen reizen, om de hoofdstad te zien.' Én om Eddard, haar penvriend, op te zoeken. Stiekem had ze via Diane nog recent een brief op de post kunnen sturen naar de klerk in het Westen. Wellicht had ze er wel heel erg subtiel in verwerkt dat zijn broer nog leefde. Ze hoopte maar dat de brief nergens onderschept zou worden. 'Wanneer vindt mijn bruiloft plaats?' vroeg ze plots.

Celine knikte langzaam. Of het er nou veel waren of niet, Celine moest de verhalen die positief waren maar koesteren tegenover de andere vernederende roddels en vertelsels. Ze had haar vader altijd moeten beloven nooit iets van die negativiteit te geloven, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Bovendien zat het Celine ernstig dwars dat de geschiedenis en de volksvertellingen in Tarth nooit het slechte beeld van haar moeder zouden vergeten. Ze trok haar hand uit het water nu het haar rillingen bezorgde en droogde haar vingers één voor één aan de binnenkant van haar mantel. 'Bent u niet benieuwd waar uw moeder opgegroeid is?' Het Zuiden was tegenwoordig een heel andere plek dan wat Isaia's moeder achter gelaten had voor haar huwelijk, maar het was nog altijd een bijzonder gebied van Tarth. Celine hoopte overigens dat ze wellicht een connectie kon maken door het huwelijk van Isaia en Iker. 'Ach, Koningin Sibel beschouwd Evenfall al lang niet meer als hoofdstad. Ze spendeert tegenwoordig meer tijd in Myr. Ik verwacht dat Koning Liam u nog wel veel te vertellen zal hebben over Myr.' Ze kon het niet laten enige spot in haar woorden te laten sijpelen. Het leek haar maar een goedkope truc om zo culturen te ontregelen en chaos te creëren. 'Maar wellicht is er wel iets te regelen voor uw verloofde en u zelf.' Celine wist niet of ze zo een uitstapje zou kunnen regelen. Haar macht reikte lang niet ver genoeg om het paar naar het Westen te laten reizen zonder risico. Ze was opgestaan om de prinses verder de tuinen in te leiden toen ze de directe vraag hoorde. 'Er is nog geen datum gekozen,' gaf Celine toe. 'Het zou niet eerlijk zijn dat te doen zonder dat u daar zeggenschap in had. Of zonder u tijd te gunnen met prins Iker voor een groot publiek toe kijkt op de grote dag.'

Isaia lachte schamper en schudde haar hoofd. 'Het is niet zo dat haar familie één haar beter was door haar uit te laten huwelijken aan zo'n barbaar uit de Zomereilanden, die al twee vrouwen versleten had. Ik hoef én wil dus niets met ze te maken hebben.' Isaia streek afwezig langs haar korte haren en keek vervolgens de andere vrouw met een zucht aan. 'Maar bedankt voor het aanbod. Dat was- dat was een vriendelijk en erg doordacht aanbod. Ik had er zelf niet eens zo snel aan gedacht.' De woorden over de hoofdstad veranderde echter haar mening niet: het voedde enkel haar observaties over de Koning die nu al wel erg lang in het paleis verbleef. 'Ik zal hem eens vragen om meer te vertellen over zijn twee steden,' antwoordde Isaia uiteindelijk maar. Ze was namelijk erg benieuwd hoe de andere vrouw op die woorden zou reageren. Tot nu toe was het namelijk niet erg makkelijk geweest om in contact te komen met de Koning en tevens broer van Eddard. Zij wilde graag weten hoe het met haar penvriend ging. Isaia was inmiddels de landvrouwe gevolgd en liep zo verder de tuinen in. Ze wist niet waar de wegen naartoe leidde, maar ze moest de verschijning voor haar maar vertrouwen. 'Ach, hoe sneller, hoe beter. Dan worden we in elk geval gedwongen om elkaar te mogen,' maakte Isaia er maar een grap van.

Celine wist niets van de details van de onderhandelingen tussen de Rabbions en de koninklijke familie van de Zomereilanden. Ze had dus geen idee wat de redenen waren voor de Zuiderlingen om hun prinses weg te sturen. Celine glimlachte nadat Isaia haar bedankte, maar wuifde het zo weg. 'Eerlijk gezegd is er niet erg veel over van de familie Rabbion. Maar het landschap is wonderbaarlijk en Lorath heeft altijd al een erg speciaal karakter gehad.' Het was niet te vergelijken met haar eigen vertrouwde Noorden en het levendige Tyrosh, maar ergens had het Celine altijd wel aangetrokken. Ze keek opzij toen de prinses sprak over Liam en twijfelde een tel wat ze daar op kon antwoorden. Tot nu toe had ze haar neef maar erg weinig sociale contacten laten onderhouden. Iets in de manier waarop Rohan haar niet had ingelicht over de aankomst van prins Iker en haar vervolgens nog altijd ontweek, had haar van mening doen veranderen of ze de Koning wel zo geïsoleerd moest houden. 'Zijne Majesteit zal maar al te graag zijn verhalen willen delen. Wellicht moeten we hem samen eens uitnodigen voor een diner.' Ze was nog niet van plan Liam alleen te laten met haar gast. Celine sloeg een nieuw pad in dat dieper de tuinen in ging en bleef stil staan voor een stuk vol groen. Het was nog te vroeg in het jaar voor de bloemen om nu al vol in bloei te staan, maar het potentieel was hier al zichtbaar. 'Wat is uw eerste indruk van prins Iker?' vroeg Celine voorzichtig, maar zonder haar nieuwsgierigheid te verbergen.

Haar moeder had haar nooit veel verteld over haar familie en achtergrond. Haar vader had ervoor gezorgd dat elk beetje informatie dat haar moeder losliet al snel in de ban werd gedaan. Haar broers en zusters hadden er verder ook nooit interesse in getoond. Toch had haar moeder het voor elkaar gekregen dat ze altijd haar eigen sieraden had blijven dragen. Het had de kleuren van de Rabbions bevat. Het was misschien wel haar manier van rebellie. 'Misschien zal ik de plekken ooit bezoeken, maar het heeft nu geen prioriteit.' Isaia bleef ook staan bij het minderen van de snelheid van de landvrouwe en keek toe naar al het groen om hen heen. Celine moest haar vast nog flink uithoren als ze zo over het getreuzel in haar stappen kon oordelen. Voordat ze het wist, had ze inderdaad alweer een vraag klaar staan. 'Ik ben er nog niet over uit wat ik van hem vind,' zei ze eerlijk, terwijl ze haar armen over elkaar heen sloeg en ongemakkelijk de blik van de andere vrouw ontweek. Het was alweer dagen geleden dat ze de prins had gezien. 'Het is geen slechte man, voor zover ik kan oordelen. Hij wil voor het huwelijk gaan, net als- net als ik, natuurlijk.' Meer zou ze niet loslaten over haar gevoelens en gedachten. 'Waarom bent u ongehuwd?' wierp ze vervolgens terug.

Celine tuurde de bossen groen door en zocht naar de enkele knoppen bloemen die op het punt stonden om open te barsten. Ze koos er zorgvuldig een handvol terwijl ze naar Isaias antwoord luisterde. 'Het is ook wel erg snel om al een mening over de prins te vormen. Misschien had ik mijn nieuwsgierigheid nog wat moeten bewaren.' Ze glimlachte verontschuldigend naar de jonge vrouw en ging vervolgens verder met het selecteren van de bloemen. Ze stopte echter toen ze de vraag van Isaia hoorde. Ze had wel kunnen verwachten dat de prinses die vraag niet uit de weg zou gaan. Ze had al regelmatig de confrontatie opgezocht in hun gesprekken of, zo had ze gehoord, met haar begeleidster. Celine begreep niet waarom Koning Galivar specifiek die vrouw mee had gestuurd met zijn zuster. 'Ach, ik geloof niet dat ik daar een bondig antwoord op kan geven. Het is ingewikkeld om landvrouwe te zijn van het Noorden en een man te moeten kiezen.' Ze had maar zelden de nood gevoeld om aan mensen die haar die vraag stelden, en het was al vaak gebeurd, een hele uitleg te geven. Meestal lachte ze het beleefd weg door te stellen dat de Goden vast snel een geschikte man haar kant op zouden sturen. Ze had al zo vaak dicht bij een verloving gestaan, maar het was nooit verder gekomen dan dat. Niet met de kandidaten die haar aangeboden waren zoals Koning Galivar toen hij nog een prins was, noch de partners die ze zelf graag aan haar zijde zou hebben gehad zoals Chaol. Celine keek ongemakkelijk weg toen die naam haar hoofd zo terug binnen kwam. 'Is er iets dat u uit het huwelijk met prins Iker hoopt te halen?' vroeg ze om de focus terug naar de prinses te kaatsen.

'Ach, gelukkig heeft u nog de keuze om een partner te vinden, niet waar?' kaatste Isaia gemakkelijk terug. De vrouw hoefde niet quasi verdrietig te doen dat ze geen goede man kon vinden als landvrouw. Het was de landvrouwe uiteindelijk die haar in een huwelijk had geduwd. Hoe durfde ze? Isaia voelde zich echter nog geïrriteerder worden door de laatste vraag van de landvrouwe. Wat dacht de vrouw wel? Dat ze vriendinnen waren en dat Isaia deze informatie met haar zou delen en zelfs wílde delen? 'Misschien wat menselijk fatsoen en hopelijk ook wat respect. Bij de- Wat hoopt u dat ik reageer?' Diane zou haar op haar kop geven door haar brutale toon, maar Isaia had het wel gezien voor vandaag. En ze had het vooral gezien met de vrouw naast haar. 'Ik denk dat ik mezelf begeleid terug naar mijn vertrekken toe. Bedankt voor uw gezelschap, landvrouwe.' Met die woorden draaide ze zich om en liep ze met grote stappen weg van de vrouw.

[NEW]
Stilletjes liep Guila door de lange gangen van het paleis heen, terwijl ze de stappen van de bediende voor haar volgde. Ze was zich echter net zo ongemakkelijk bewust van de vrouw die achter haar liep en haar aanwezigheid kenbaar maakte met harde stappen van haar krachtige schoenen. Guila was uitgenodigd door Celine om haar en haar hofdames te vergezellen in de tuinen gedurende de ochtend. Normaliter zou Flynn met haar mee gaan, maar de uitnodiging had expliciet genoemd dat er enkel vrouwe welkom waren. Als eerste reactie had niemand staan trappelen dat Guila naar de gelegenheid zou gaan, maar ze wisten dat ze ook argwaan zouden wekken bij weigering. Dus uiteindelijk was besloten dat Clementine met haar mee zou gaan, echter met veel tegenzin van Clementine én Guila. Hun samenzijn was al ongemakkelijk en oncomfortabel en zou nu enkel nog moeizamer verlopen. Ze stonden nu echter allebei aan dezelfde kant en ze moesten er samen voor zorgen dat ze veilig dit paleis zouden verlaten. Guila keek dus kort over haar schouder heen naar de andere vrouw en zuchtte diep. 'Misschien heb ze wel lekkere pasteitjes,' begon ze wat twijfelachtig, terwijl ze zocht naar een geschikt onderwerp om over te praten met de andere vrouw.

In stilte liep Clementine achter de bediende en Guila aan. Door een aantal ongelukkige bijkomstigheden was Clementine aangewezen om Guila te vergezellen naar een theekransje van de Landvrouwe van het Noorden. Ondanks dat iedere vezel in haar lichaam schreeuwde dat ze hier geen behoefte aan had, was ze teven niet iemand die haar eigen gevoelens in de weg liet zitten als er iets gedaan moest worden. Ze probeerde dan ook zo professioneel mogelijk te blijven, al moest ze zich af en toe inhouden om niet linea recta om te draaien en weg te lopen. Toen Guila omkeek en begon te praten, keek Clementine haar strak aan. Het laatste waar ze zin in had was praten over koetjes en kalfjes, dus trok ze een wenkbrauw op. 'Mmm,' mompelde ze wat ongeïnteresseerd. Ondanks dat ze probeerde om haar gevoelens weg te stoppen, merkte ze dat het haar meer moeite koste dan verwacht. In het alledaagse leven probeerde ze Guila zoveel mogelijk te ontlopen. Samen met Flynn in één ruimte zijn koste haar al veel zelfbeheersing, maar de aversie die ze tegenover Guila voelde was van een heel ander niveau. Ook nu waren er honderden dingen die Clementine tegen de vrouw voor haar wilde zeggen, maar ze deed niets anders dan zwijgend voor zich uitkijken. Ze was hier om Guila te beschermen, niets meer en niets minder.

Guila zuchtte zachtjes bij het nietszeggende antwoord van de andere vrouw. Het was duidelijk dat ze geen zin had om met Guila te praten en dat begreep ze in zekere zin wel. Het moest vast niet makkelijk zijn om met én Flynn én nog eens zijn echtgenote te moeten reizen en daarbij ook nog eens die tweede te moeten beschermen. 'Het spijt me dat jij mee moest,' verzuchtte ze met opnieuw een blik over haar schouder. 'Normaal gesproken zou Flynn mee gaan, maar- Celine had zó uitgesproken opgeschreven dat alleen vrouwen mochten komen. En met die dreiging van Rohan-' Ze schraapte haar keel en wreef met haar handen over elkaar heen. 'Wat ik wil zeggen, is dat ik erg blij ben dat jij mee bent, Clementine.' Ze keek weer voor haar naar de bediende die ze de weg leidde, echter voelde ze de ogen en de onuitgesproken woorden van de andere vrouw in haar rug branden. Ze konden zo niet doorgaan en al helemaal niet in het belang van de missie. 'En ik denk dus dat het goed is dat we eens samen gaan zitten en dat we alles uit praten,' begon ze voorzichtig.

Clementine wilde duidelijk haar ongenoegen tonen toen Guila verder ging met praten, maar ze hield zich in. Het was aardig van de vrouw om haar excuses aan te bieden voor de situatie - niet dat het veel hielp, maar het was een aardig gebaar. Met veel moeite kwam er dan ook een korte en geforceerde glimlach op haar gezicht. 'Ik doe enkel mijn werk.' zei Clementine. Ze kon zeggen dat ze hier liever ook niet was en dat ze ook wel wat beters met haar tijd te doen had, maar ze wilde niet op haar kop krijgen van haar overste. Daarbij was het simpelweg de waarheid: ze deed haar enkel haar werk. De volgende woorden van Guila zorgde er echter voor dat Clementine stopte met lopen. Wie dacht ze wel niet dat ze was?! Uitpraten? Er viel niets uit te praten. Guila was degene die haar excuses moest aanbieden, voor zover Clementine kon zien had zijzelf niets verkeerds gedaan in de situatie. De volgende woorden waren er dan ook uit voor ze er erg in had. 'Sorry, maar ik heb geen behoefte om rond de tafel te gaan zitten met een vrouw die een bezette man verleid omdat ze haar eigen belangen boven die van ieder ander stelt.' Nadat ze het had gezegd kon ze zichzelf wel voor haar hoofd slaan. 'Ik zou maar doorlopen, anders mis je je theekransje nog.' bromde ze nors, terwijl ze zelf weer stug door begon te lopen.