Bruiloftsreceptie

Flynn had Guila en deze lijfwacht al in de gaten gehouden die dag. Hij wist dat hij zou liegen tegen zichzelf als hij dacht dat die vrouw slechts een vriendin was van Guila. Ook al had hij geprobeerd niet alle bewegingen van Guila te volgen toch had hij gezien hoe ze affectie aan elkaar hadden vertoond tijdens de ceremonie en zojuist op de dansvloer. Natuurlijk had het hem overrolpeld. Zo lang had hij het al in zijn hoofd dat Guila wel verder gegaan moest zijn. Waarom was ze anders al zo lang weg? En het had hem bovendien een zetje in de richting gegeven om ook een groot deel van de gebeurtenissen achter zich te laten. Toch had hij niet in kunnem beelden hoe Guila met iemand anders samen zou zijn. Laat staan met deze lijfwacht die zo vlak op hem over kwam. Hoe had zij het hart van Guila weten te veroveren? Flynn bekeek de vreemdeling terwijl ze haar eigen antwoord gaf na Guila's uitleg. 'Als luitenant kan ik er niet over oordelen maar wellicht is het het waard de Generaal te vragen of dit wel gepast is.'  Ook hij voelde zoals Robyn dat het vreemd was dat ze dit droeg terwijl ze niet eens een directe connectie met het kamp had. Guila's blik die over zijn lichaam naar zijn been gleed eiste echter zijn aandacht op. Hij rechtte zijn rug en knikte bij haar woorden. 'Ik voel me ook goed.' Flynn liet zijn zuster maar verder praten terwijl hij zelf een stap dichter naar Guila deed. 'Wat is er met je wenkbrauw gebeurd?' Eén blik was genoeg geweest om deze kleine verandering op te merken. Bovendien wilde hij er niet aan beginnen onder woorden te brengen hoe adembenemend ze er uit zag.

Guila kon niets anders dan naar de luitenant staren: hoe gezond en sterk hij eruit zag, zo anders dan hoe ze hem achter had gelaten. 'Dat is goed om te horen, Flynn,' maakte Guila er maar op vriendelijke toon van, terwijl ze zich erg bewust was van de aanwezigheid van haar vriendin en Robyn. Guila wilder verder praten, toen ze plots verbeterd werd door haar vriendin. Bedachtzaam bekeek ze de vrouw naast haar, hoe stijf en vlak en gesloten ze er plots uit zag, maar ze durfde niet zomaar toenadering te zoeken: ze had de felle ondertoon duidelijk opgemerkt. 'Wij zullen samen naar Generaal Morton gaan om het uniform te bespreken,' probeerde Guila het onderwerp te sussen. Ze vond het zelf belachelijk dat er zo'n groot probleem gemaakt werd om een oud uniform, maar ze kon enkel hopen dat de Generaal er hetzelfde over dacht. Bij het noemen van haar wenkbrauw schoot haar hand als automatisch naar het gehavende litteken, terwijl ze bedachtzaam toe keek hoe Flynn dichter naar haar toe stapte. De woorden van Robyn hoorde ze niet eens meer. 'Syd en ik waren aan het oefenen met messen,' zei Guila eerlijk, vooral nadat ze net zo fel was gecorrigeerd door haar vriendin nadat ze de waarheid wat losjes had genomen. Het was misschien maar het beste om gewoon eerlijk te zijn. 'Ik had opgeschept over hoe goed ik kon vechten met messen, dus van het ene kwam van het andere.' Ondanks dat het niet grappig was, moest ze toch lachen om haar eigen woorden. Ze herinnerde zich nog goed hoe Flynn haar had proberen te leren vechten in de villa in Quandaï, echter had Guila er maar weinig van gebakken en was ze nogal onhandig geweest. Ze was geen geboren vechter en dat was ook tijdens haar lessen met Syd maar al te duidelijk geweest. 'En aan die naïviteit zal ik altijd een herinnering dragen

Syd sloeg haar armen over elkaar terwijl broer en zus maar door gingen over haar uniform en hoe Guila instemde met het voorstel. Ze voelde zich duidelijk misplaatst tussen deze drie mensen en op dit verdomde feest, maar juist het uniform paste haar en hoorde bij haar. Ze mochten haar best vertellen dat ze hier niet hoorde te zijn, maar de kleding van haar vader had daar niets mee te maken. Ze wilde dat ook flink duidelijk maken tot ze plots de vragen van de jonge vrouw over zich heen kreeg. Syd bekeek haar achterdochtig. Ook al was ze een rekruut in het leger, ze zag er niet erg sterk uit. Niet dat het enkel en alleen om sterkte ging, maar toch- Ze had haar blik vrij gelaten om Robyn te bekijken en stopte dat snel toen ze dat door had. Syd bleef stoïcijns stil en luisterde naar wat de luitenant haar vriendin te zeggen had. Zijdelings zag ze toe hoe Guila lachte en sloeg toen haar ogen neer. Een plotselinge schaamte werd aangewakkerd door het noemen van het incident, maar ook door het aanwezig zijn op deze plek waar ze niet thuis hoorde. Het bracht Syd echter niet tot een zwijgen en direct keek ze de jonge zus aan. 'U vertelt het me toch wel, of ik er nou naar wil luisteren ja of nee.'

Robyn keek oogrollend toe hoe Guila en Flynn weer compleet met elkaar ingenomen waren. Ze begreep de koude blik richting Guila van de lijfwacht, maar niet de achterdochtige blik die ze plots aan Robyn gaf. 'Ik had er veel voor gegeven om dát moment te zien,' murmelde Robyn onder haar adem, maar hard genoeg zodat de prinses het zou horen. Het maakte haar weinig uit, de vrouw wist toch wel hoe ze over haar dacht. Echter kreeg ze alweer een koude blik van de lijfwacht en plots oncomfortabel wendde ze haar blik van de vrouw af. 'Die kans is inderdaad erg groot,' lachte Robyn plots brutaal. 'Al zou ik het veel liever willen vertellen onder het genot van goede wijn en zónder slecht gezelschap.' Met die woorden gebaarde ze uiteraard naar haar broer en de prinses, al zouden ze het vast allebei niet door hebben. Robyn keek de vrouw vervolgens bedachtzaam aan. 'Heb jij er nooit aan gedacht om bij het leger te komen?' vroeg ze plotseling. 'Het is duidelijk dat jij veel om jouw vader geeft en zijn historie, daarnaast staat het uniform jou goed én kan je omgaan met wapens. Je zou eens moeten nadenken om rekruut te worden.' Robyn haalde haar schouders op bij die woorden: het zou haar verder niet veel uit maken wat de vrouw zou kiezen. Ze zou echter wel een goede aanwinst zijn voor het kamp, want al bij haar starre blik kreeg Robyn de rillingen op haar rug.

Indra zou Flynn er later nog wel op wijzen wat voor belachelijk iets dit was als Guila inderdaad met de vrouw op haar af zouden zijn gestapt. Hij wist heel goed dat het Indra niets zou schelen. Ze zou enkel geërgerd zijn dat haar tijd verspild werd met zoiets vreemds. Alsof er nooit eerder iemand zijn uniform mee naar huis had genomen en familieleden het nog altijd droegen. Hij herinnerde zich nog goed hoe een rekruut meermaals om een nieuw uniform had gevraagd omdat de zijne steeds 'kapot' raakten. Toen Flynn er onderzoek naar had gedaan net na zijn promotie kwam hij er achter de de jongeman zijn uniformen naar zijn familie opstuurde zodat zijn moeder het in kon nemen voor zijn broers. Het had zijn ogen geopend en uiteindelijk had hij het nooit bericht aan Marcus. Verloren in zijn eigen herinneringen, iets wat hem steeds meer overkwam, had hij amper door dat Robyn verder sprak tegen Syd noch dat Guila uitleg gaf over het litteken. Haar lach bracht Flynn terug uit zijn gedachten en wat verdwaasd keek hij haar aan. 'Ik ben blij dat je jezelf vermaakt bij je tante.' Zelf wist hij niet of het een verwijt was, of simpelweg dat hij echt een opluchting voelde dat ze die plek gevonden had.

Guila wachtte smachtend op een antwoord van haar oude vriend, enkel leek hij diep in gedachte verzonken en leken haar woorden langs hem heen te gaan. Toen ze om haar heen keek, zag ze hoe Robyn zich inmiddels van haar afgewend had en ook Syd zich meer op de jonge vrouw had gericht dan op Guila zelf. Met een zucht streek ze dus maar zelfbewust over de gele stof van haar jurk heen: het was de meest prachtige jurk die ze ooit gedragen had, echter voelde ze zich er naakt en misplaatst door in de zaal. Ze was bang dat ze hierdoor nog meer aandacht naar haar zelf toe getrokken had of dat mensen dachten dat ze éxpres zo'n kleurrijke jurk aan had gedaan voor de aandacht. Ze dacht dat het oncomfort ook wellicht kwam doordat haar vriendin er net zo oncomfortabel uit zag, al kon ze dat goed begrijpen na de verwijtende woorden van Flynn en Robyn over haar uniform. Echter kreeg ze al snel zelf ook een verwijt over haar heen door haar oude vriend, waardoor ze het besloot over een andere boeg te gooien. 'Waar is Clementine eigenlijk gebleven?' vroeg ze op iets te onschuldige toon, terwijl ze de man voor haar afwachtend aan keek. Ze had wel degelijk gezien hoe Clementine weg was gegaan en hoe Flynn haar gedag had gezegd op een wel heel vriendelijke manier. 'Heb je daarom nooit terug geschreven?' Haar stem was zacht, bijna fluisterend, en onzeker.

Syd kon moeilijk om gaan met de manier waarop het gesprek en deze situatie van het ene op het andere moment van koers kon veranderen. De vrouw voor haar was net nog zo serieus geweest en had Guila wel met haar blik kunnen doden en nu probeerde ze een praatje met haar te maken. De vraag die Robyn stelde verontwaardigde Syd dus ook en met een diepe frons keek ze op de jonge vrouw neer. 'Ik weet niet of je zojuist goed geluisterd hebt naar mijn woorden, maar ik heb een baan. Rani Omat, prinses uit Quandaï, is in mijn bescherming, en dat ga ik niet opzeggen tot mijn taak-' Overtroffen door frustraties was Syd begonnen aan een zin die ze niet af kon maken. Tot haar taak er op zou zitten, tot Rani overleden was, had ze er van willen maken. Die woorden kon ze nu echter niet in haar mond nemen, omdat ze voelde dat het maar al te snel de waarheid zou worden. 'Bovendien,' ging ze op hardere toon verder, 'ga ik mijzelf niet kleineren door als rekruut te beginnen. Mijn kunnen zal ver boven dat van jullie gemiddelde soldaat uitsteken. Misschien zelfs boven dat van je gemiddelde luitenant.' Haar blik schoot als vanzelf naar de man die met Guila stond te praten toe toen ze dat gezegd had en ze pakte de hand van Guila met even veel kracht vast. Ze begreep niet wat ze hier nog deden. Ze hoefde niet langer voor schut gezet te worden.

Robyn vernauwde haar ogen bij het horen van de bespottende en kleinerende woorden van Martines. Als haar broer niet naast haar had gestaan, had ze de vrouw letterlijk besprongen en haar ogen eruit getrokken. Ze zouden weleens zien wie er zou winnen als het één-op-één zou zijn. Ze kon ook mooie littekens achterlaten. 'Hoe durf je mijn broer op die manier te bespotten,' siste ze naar de vrouw toe, echter zacht genoeg zodat Flynn haar niet zou horen. 'Jij hebt geen idee wat hij heeft meegemaakt, wat Guila hem aangedaan heeft, en dat jij hem dan-' Ze balde haar vuisten en haalde diep adem om zich te kalmeren. Het ging echter maar moeizaam. 'We hebben hier niets meer te zoeken, Flynn,' siste ze dus ook naar haar broer met een dodelijke blik gericht op de lijfwacht, wellicht met nog meer woede erin dan dat ze naar Guila had gericht. 'Het is het niet waard om te spreken met een of andere nietsnuttige lijfwacht, die denkt dat zij beter is dan ons hele leger en ons bespot met het dragen van het uniform.' Ze wist dat Flynn toch niet naar haar woorden zou luisteren, laat staan ook echt zou doen wat zij opperde, dus pakte Robyn zijn arm vast en begon hem zo weg te trekken van Guila. 'Kom mee.'

Flynn opende zijn mond om een antwoord te geven en hield zichzelf direct weer in. Natuurlijk vroeg ze naar Clementine. Hij had er geen geheim van gemaakt wat zijn relatie met zijn vriendin momenteel was. 'Ze is met zaken bezig,' antwoordde hij simpel. Indra kon er moeilijk tussenuit knijpen als generaal en toch moesten er ook dingen besproken worden met aanwezige gasten. Clementine had zichzelf aangeboden als vertegenwoordiger voor Indra. Hij wist dat ze het goed zou doen. Ze wist altijd al goed te verwoorden waar het kamp voor stond. De volgende vraag had hij al zien aankomen en zuchtend sloot Flynn zijn ogen. Hij schudde zijn hoofd. 'Nee.' Voor hij amper een antwoord gegeven had hoorde hij de woorden van zijn zus en verward keek hij naar haar en de lijfwacht. Beiden droegen blikken waar niet mee te spotten viel. Ongelovig keek hij Robyn aan en trok zijn arm geïrriteerd los. Natuurlijk had ze het voor elkaar gekregen om dit te laten escaleren en niet eens met Guila, maar met haar vriendin. Hij zou de situatie niet helpen als hij er op stond om hier rond te blijven hangen met Robyn, tevens wist hij dat zijn zus hem niet alleen bij Guila zou laten. Ze was op een vreemde manier beschermend als hij over haar sprak en ook nu hij in haar bijzijn was leek ze eenzelfde houding aan te nemen door zich vijandig op te stellen tegenover de twee vrouwen. Zijn ogen zochten naar die van Guila en besluiteloos bleef hij haar aan kijken. 'Ik ga kijken of Clementine al terug is.' Flynn verbrak zijn blik op zijn voormalige vriendin en stapte toen met grote passen van de drie vrouwen weg. Hij hoopte maar dat noch Robyn, noch Guila hem zouden volgen.

Hoe egoïstisch het ook was, ze voelde hoe haar maag zich omdraaide bij de bevestiging van Flynn over zijn relatie met Clementine. Echter, was zij zelf niet diegene geweest die aan Clementine had gevraagd om een oogje in het zeil te houden met Flynn? De vrouw had dat echter wel erg letterlijk genomen. 'Nee?' herhaalde ze vervolgens zachtjes zijn volgende woorden, terwijl ze wachtte tot hij erover uit zou weiden. Echter sprong op dat moment Robyn plots in hun gesprek en probeerde ze haar broer mee te trekken. Guila besefte zich op hetzelfde moment dat ze helemaal niet door had gehad dat Robyn en Syd verder hadden gesproken - al wist ze niet zeker of ze het praten mocht noemen, gezien beide vrouwen dodelijke blikken op hun gezicht hadden. De harde greep van haar vriendin bevestigde die gedachte. Ze gaf een zacht kneepje terug, waarna ze zich weer op de luitenant focuste, die op hetzelfde moment luidde dat hij er weer vandoor ging. 'Flynn- Flynn!' fluisterde ze hem toe, smekend om verdere uitleg van zijn korte antwoord, maar hij was al weggelopen. Met een hulpeloze blik keek ze hem na, terwijl Guila na dacht over wat zijn antwoord precies betekend zou hebben. Ze had vele slapeloze nachten gehad over het gebrek aan respons vanuit Flynns zijde. Na vele manen had ze toen ook besloten om in te gaan op Syds avances en op haar eigen gevoelens, die ze zo onbewust had opgebouwd. Haar vragen had ze echter altijd behouden. Met een zucht draaide ze zich naar haar vriendin toe, maar ze wist niet goed wat ze moest zeggen. 'Ik denk dat het tijd is voor drank en eten,' verzuchtte ze, terwijl ze haar wijnglas opnieuw oppakte en een flinke slok nam. 'Deze feesten zijn in elk geval niet verbeterd sinds ik naar Quandaï vertrok.'

Marwan keek de man ongelovig aan na zijn uitbarsting aan woorden en moest vervolgens proesten van het lachen. Bekend? Dante? En Marwan hoorde deze man te kennen? Het duurde even voordat hij weer was bijgekomen van zijn lachbui, terwijl hij de zware kist in zijn armen probeerde te balanceren. Zo volgde hij Dante door de vele gangen die het paleis rijk was. Het was hem nooit gelukt om zijn weg te vinden in het paleis. 'En wat is dan de naam van jouw bekende reisgezelschap?' Hij betwijfelde of de naam een belletje zou rinkelen, maar hij was benieuwd in wat voor gezelschap Dante zich bevond. Het gezelschap kwam vast niet buiten de grenzen van Tarth. Vervolgens trok hij verbaasd een wenkbrauw op, terwijl hij Dante de bocht om volgde. 'De Koning heeft jou uitgenodigd? Hoezo dan? Ik zie hem ook niet als cultuurliefhebber, om eerlijk te zijn. Hoe kent hij jóú?' Dante vond het maar raar: hoezo zou de Koning Dante kennen en hoe zou hij uiteindelijk besluiten om enkel Dante uit te nodigen van zijn reisgezelschap. Dat sloeg nergens op.

Iwan bekeek Marwan terwijl hij zo lachte om zijn statement. Echter kon het hem niet veel deren. Wat wist die Marwan nou? Bovendien zei hij dat hij in de Wilde Landen woonde en daar hadden ze pas amper gereisd. Ze hadden het een paar keer geprobeerd, maar het was moeilijk als ze alleen maar in het Tarthiaans uitvoeringen deden. Iwan wreef langs zijn krullen en lachte schaapachtig. Het gezelschap veranderde zo vaak van naam dat ze er niet één hadden waar ze überhaupt mee bekend konden zijn. 'Als mijn naam al niets voor je doet, dan zal mijn gezelschap je ook niet bekend voorkomen,' antwoordde hij dus maar snel. Het was duidelijk dat de man niet erg onder indruk was van zijn omschrijving van de voorstelling noch van zijn roeping. Iwan glimlachte over zijn schouder naar Marwan en haalde zijn schouders op. 'Je bent niet de enige met connecties, meneertje.' Hij was hier toch ook enkel en alleen omdat hij de nicht van Sibel was en Iwan was hier omdat- Eerlijk gezegd wist hij niet of er eerst de intentie was om hem uit te nodigen als voormalige prins of als huidige artiest. Hij wist immers ook niet of zijn ouders een uitnodiging hadden gehad. Adrian en Tobias waren zeker van de partij omdat ze aangetrouwde familie waren van het paar. Guila was al lange tijd boezemvriendinnen met Sibel. De aanwezigheid van Augustus had Iwan verrast. In de laatste brief die hij ontvangen had sprak hij over een bibliotheek en Iwan had niet gedacht dat hij zijn rustige wereldje daar zou verlaten voor een of ander groots feest. Toch was hij hier. Het maakte Iwan bloednerveus om zo veel van zijn familieleden hier te hebben. 'Kom je vaak naar Myr?' vroeg Iwan om Marwan af te leiden van zijn mysterieuze connecties.

Eddard had zich tot in het zweet gedanst met zijn kleine nichtje toen ze plots ook de kroost van Renee bij zich hadden die maar al te graag mee dansten. Uiteindelijk had hij ze toen maar terug aan Renee overhandigd en Muriel aan haar grootouders. Het was wellicht geen goed idee een overenthousiaste Muriel bij haar ouders aan het diner te zetten. Ze wist erg goed met de verantwoordelijkheid van het prinses zijn om te gaan, maar dat weerhield haar er niet altijd van om ondeugend te zijn. Zeker niet als ze juist een hele tijd met haar gekke ooms opgetrokken had. Nadat ze weg was had Ed Kain bij hem de dansvloer opgetrokken en danste hij rustig met hem om weer op adem te komen. Tenminste, Ed babbelde nog flink door. De hele bruiloft had hem een bom van energie gemaakt. Hij had Kain inmiddels al op de hoogte gesteld van alle roddels. Degene die hij daarvoor van zijn broer te weten had gekomen en waar hij zelf al alles over wist. Hij hoopte dat Kain zo ook de mensen een beetje leerde kennen. Toch was hij voor even stil gevallen en keek glimlachend naar zijn vriend. 'Zou je hier wel aan kunnen wennen? Met mij, mijn familie, deze wereld?' Ze hadden nog niet vaak samen een gelegenheid aangedaan, noch hadden ze erg veel tijd met Eddard's familie gespendeerd. Nadat Ed zo had genoten van zijn tijd in Kain's dorp wilde hij graag hetzelfde voor zijn partner doen. Echter was zijn familie niet zo gemakkelijk in de omgang. Ed legde zijn hoofd op Kain's schouder en wilde zijn ogen sluiten toen hij plots zijn vader op hen af zag komen. Kreunend stopte hij hun gedans en wierp een verontschuldigende blik op Kain. 'Mijn vader, twintig stappen van ons verwijderd, komt recht op ons af.'

Kain had vol genot naar zijn vriend en alle neefjes en nichtjes gekeken op de dansvloer. Eerder had Kain mee gedanst, tot hij enkele collega's tegen was gekomen en hij een kort praatje met hen had gemaakt. Hij had zijn ogen echter niet van zijn geliefde af kunnen halen: als hij zag hoe gek alle kinderen op Ed waren, dacht hij niet dat hij ooit meer verliefd op de man was geweest. Hij was dus ook gewillig met Ed meegegaan, nadat hij alle kinderen weer terug naar hun (groot)ouders had gebracht, en zo danste hij kalm met de man tussen alle andere dansende gasten door. Wellicht was kalm niet het goede woord, gezien zijn vriend de oren van zijn hoofd praatte. Echter waren de roddels vermakelijk en gaf het een idee van het soms intrigerende dramatische leven van sommige edelen. Toen Eddard naar hem glimlachte en de vraag stelde, kon Kain niets anders dan terug glimlachen. 'Ik kan hier aan wennen,' zei hij oprecht, 'met jou aan mijn zijde kan ik dit nog wel paar keer overleven.' Grinnikend drukte hij zijn lippen op Eds wang, waarna hij hem dichter naar hem toe trok. Echter werd hun moment al snel verstoord door de alarmerende woorden van zijn vriend over de aanstormende William Halley Senior. Kain besloot om zijn vriend maar op zijn woord te geloven en niet achterom te kijken. Hij wilde liever niet de gezichtsuitdrukking van zijn schoonvader zien. 'Bij alle Goden, Ed,' mompelde hij, terwijl hij druk bezig was om zijn haren plat te strijken en te checken of hij nog fris rook. Gelukkig hadden hij en Ed zich voorbereid op dit moment en wist Kain in grote lijnen hoe hij het beste met de man om kon gaan. Dat was echter enkel theoretisch gezien: hij wist niet of de goede woorden uit zíjn mond nog steeds zouden werken bij de oude man. 'Laat mij weten als hij er staat,' fluisterde hij nerveus, terwijl hij snel nog zijn blouse in zijn broek stopte.

Eddard wist maar al te goed hoe hij zelf altijd een goede scheiding had moeten maken tussen zijn leven in de huifkar en dat wat ze regelmatig bezochten in de paleizen en kastelen van hun families. Hij dacht daarom ook wel deels te kunnen begrijpen dat dit voor Kain ook soms te veel kon zijn. Het hielp dat hij weer in het paleis werkte en zo ook weer regelmatig met de politiek en adel in contact kwam. Het haalde een hoop van de druk weg, dacht Ed. Toch deed hij zijn best Kain niet te overweldigen. Misschien was dat ook de reden geweest waarom ze nog niet veel met zijn broer en zuster en hun families hadden gedaan, noch met zijn ouders. Eddard zag de blik op Kain's gezicht omslaan en schuldig streek hij langs zijn haar. 'Hij gaat in ieder geval niet hier een scène maken. Niet op Liam's bruiloft.' Misschien op de mijne, dacht hij er nog achter aan. Het mocht duidelijk zijn dat hun vader altijd veel kritischer was geweest op de keuzes van Ed dan op die van Liam. En Renee die had nog nooit iets fout gedaan in haar leven. 'Bijna,' fluisterde hij hem terug toe en hielp Kain nog snel met de kraag van zijn blouse toen hij plots de luide stem van zijn vader hoorde. Met een glimlach naar Kain draaide hij hem om en begroette zijn vader hartelijk, tot hij zijn woorden hoorde en diep zuchtend met zijn ogen rolde. 'Liam lachte mee en Sibel heeft het me al vergeven,' verdedigde Ed zichzelf.

William Senior

William had de hele dag met een serieuze blik in zich op genomen. Het was de bruiloft van zijn zoon en hij was er ernstig op gezet dat alles perfect zou gaan. Gelukkig was zijn schoondochter een perfectionist, anders had hij het nooit allemaal aan haar en haar familie overgelaten. Toch had hij Jillian kunnen overtuigen om eerder naar Myr te gaan, zodat ze er zouden zijn tijdens de voorbereidingen en hij hier en daar kon helpen. Hij wist dat het zijn vrouw en zoon zou verrassen dat hij zo actief deel uit wilde maken van de gelegenheid. Immers had hij vloeken en tierend de huifkar tot een chaos gemaakt toen ze de brief hadden ontvangen dat Liam met Sibel zou trouwen en de kroon op zich zou nemen. William kon nog altijd niet geloven dat zijn zoon na al die tijd dat ze geprobeerd hadden hem uit paleizen en kastelen weg te houden ook werkelijk Koning werd. Hij had er eindelijk rust meegenomen dat hij de partner van de Koningin was, maar hij wilde nog niet accepteren dat Liam nu ook een titel droeg. Een William Halley als Koning. Hij kon zich niet eens herinneren de hoeveelste van zijn naam hij was. Wat hem nog erger zou lijken was dat het fout zou gaan. Als Liam dit echt ging doen, dan deed hij het maar beter goed ook. Een Koninklijke bruiloft in Myr vieren vond hij al een belachelijk plan en zo had hij nog veel meer kritiek gehad. Echter kwam het hoogtepunt van zijn frustraties pas tot uiting toen zijn jongste zoon een immense blunder maakte. Hij had hem al de hele avond in de gaten gehouden om hem er op aan te spreken. Jillian had hem er tot nu toe van kunnen weerhouden. Maar ze was zojuist naar Renee gegaan om met de kleinen te spelen en zo had hij geen remmen meer. Met grote passen was hij dan naar zijn zoon toegestapt. 'Eddard Halley,' begon William om het paar te laten stoppen met dansen. 'Hoe haal je het in je hoofd de dag van je broer zo in gevaar te brengen met je stommiteiten?' vroeg hij beschuldigend. Plots hield hij een vinger naar Eddard op. 'Waag het niet, jongeman, met je ogen te rollen! Dit is serieus! Niet één of andere grap.' Hij negeerde de vriend naast Eddard geheel.

Kain had ook nerveus naar zijn vriend geglimlacht en zich vervolgens omgedraaid, om zo oog-in-oog te staan met zijn schoonvader. Echter verbaasde het hem dat de aandacht niet meteen naar hem ging, maar juist naar Eddard. Dat gaf Kain de kans om geïntimideerd naar de gestalte van William Halley Senior te kijken. Als jonge jongen had hij verhalen over de man gehoord en hoe hij van zijn beloofde troon was gestoten door zijn zuster en moeder. De mensen in zijn dorp hadden grappen over hem gemaakt, echter zouden ze dat vast niet gedaan hebben als ze de man in levende lijve hadden ontmoet. Hij voelde zich weer als kind dat door zijn vader op zijn vingers getikt werd en hij vermoedde dat Eddard eenzelfde gevoel had, gezien dit ook werkelijk zijn vader was. 'Meneer Halley,' groette Kain de man, nadat William even had adem gehaald tussen zijn geraas in. Hij stak zijn hand uit om die van de man te schudden. 'Ik ben Kain Alvar. Het is fijn om u eindelijk te ontmoeten.' Hij hoefde de man er vast niet aan te herinneren dat hij de partner van zijn jongste zoon was, maar hij hoopte door deze plotselinge inmenging in het gesprek de aandacht van Eddard naar hemzelf te verplaatsen. Hij vond het maar niets hoe de man zijn zoon zo bekritiseerde voor een kleine fout.

Eddard zweeg meteen toen hij de wijzende vinger voor zijn neus zag. Hij had al vaak genoeg naar zijn vaders strenge woorden moeten luisteren in zijn leven en eerlijk gezegd was hij dat erg beu geworden nu hij volwassen was. 'Pap, kom op. Kun je alsjeblieft rustig aan doen? Ik begrijp het, het was een stomme fout, maar de rest is allemaal vlekkeloos verlopen.' Hij hoefde niet de les gelezen te worden. Hij was woonde verdomme al lenteslang niet meer bij zijn ouders. Hij begreep echter dat zijn vader een groot probleem maakte van de kleine dingen nu er iets gebeurd was waar hij compleet de controle over verloren had: zijn oudste zoon was nu Koning. Eddard kon zich niet eens voorstellen wat dat met zijn vader deed. Toch kon het niet zo zijn dat hij dat nu leuk op hem af ging reageren. Hij was Kain dan ook erg dankbaar toen hij zichzelf voorstelde. Hij zag de blik van zijn vader naar zijn vriend glijden en hield zijn adem in. Natuurlijk had hij zijn ouders al geschreven over Kain en hij wist dat Liam zijn mond voorbij had gepraat tegen zijn vader. Het was dus geen verrassing dat Kain met hem hier was. Toch was het voorstellen aan zijn ouders zenuwslopend. Hij kon zich niet herinneren dat hij dit ooit eerder had gedaan. Hij had wel partners gehad, maar zijn ouders hoefden dat nooit te weten. Maar Kain zou een deel van zijn leven blijven en daar maakte zijn familie ook een groot deel van uit.

William fronste terwijl hij zijn jongste zoon bekeek. Volgens hem had Eddard altijd al te veel terug te zeggen gehad sinds hij kon praten. Het was moeilijker één van zijn kinderen een les te lezen als ze altijd wat naar hem terug wierpen. Konden ze niet gewoon luisteren naar wat hij zei? Hij was geen idioot, hij wist waar hij het over had. Dat hele gestuntel van Eddard zou niet goed reflecteren op Junior en dat was waar het op neer kwam. Zwijgend bleef hij op de jongen neerkijken tot hij plots aangesproken werd door de man naast Eddard. William sloeg zijn armen over elkaar en liet de vriend van Eddard zijn zegje doen. 'Kain Alvar,' herhaalde hij. De familienaam deed geen belletjes rinkelen en dat was misschien ook logisch. Hij was immers een man van het volk. 'Ik heb al veel over je gehoord. Nu kan ik daar eindelijk een gezicht bij plaatsen.' Zijn woorden waren zonder emotie. Hij was er nog niet aan uit wat hij vond van een man die én zijn zoon zo in gevaar had gebracht én blijkbaar hem een liefde had gegeven. William had Jillian al de oren van het hoofd gepraat over zijn verdenkingen over de man. Hij moest vast op iets uit zijn of hij was gewoon niet zo een hele slimme man als hij dacht Eddard zo te kunnen bedriegen. Maar misschien was zijn zoon ook niet de slimste door hem terug te nemen. Hij hoorde echter de verwijten van zijn vrouw al als hij niet eens zou proberen de jongeman te leren kennen. 'Eddard schreef dat je uit het Zuiden komt. Welke regio?'

Met een zucht keek hij toe hoe de vader van Eddard zijn hand liet hangen en deze niet aan nam om te schudden. Hij wist dat deze confrontatie moeizaam zou verlopen. Dat maakte het echter niet makkelijker om met de situatie om te gaan. De hand die hij uitgestoken had naar de oude man liet hij vervolgens zakken en de hand van Eddard vast pakken. Hij wilde dat zijn vriend wist dat hij achter hem stond en dat hij zich niet zo makkelijk liet intimideren door de man. Dat was namelijk precies wat William Halley wilde. 'Ik kom uit de regio van Taleda, uit het dorp Loracre. Misschien bent u daar weleens geweest op één van uw reizen,' opperde Kain. 'Het staat bekend om de grote fjorden en de nog grotere beren. Ik zou het u graag eens laten zien.' Hij was gek op zijn geboortedorp en had er dus ook van genoten om samen met Eddard de omgeving te ontdekken, echter moest hij toegeven dat hij niet de vrieskoud en zijn eigen jaagtochten miste. 'We zouden u en uw vrouw ook graag ons nieuwe appartement laten zien in de stad,' sprak hij maar verder met wat nerveuze ondertoon.

William

William zag toe hoe de twee mannen dicht bij elkaar stonden en blikken met elkaar uitwisselden. Hij had er altijd maar moeite mee gehad hoe zijn kinderen partners vonden. Het beeld wat hij decennialang in zijn hoofd had gehad - reizende met zijn gezin in de huifkar - paste hij niet graag aan. Echter begreep William ook dat het belangrijk was dat Junior, Renee en Ed hun eigen passies vonden en hun eigen levens leidden. Dat maakte het niet makkelijker om ze zo ver van hun thuis te zien gaan. William zei altijd wel tegen Jillian dat hij nog volop genoot van hun reizen, maar ze waren nu voornamelijk op weg van Renee naar Liam, van Liam naar Eddard en van Eddard naar Renee. Ze reisden niet meer voor het reizen zelf. Hij luisterde naar de jongeman en knikte. 'We zijn regelmatig in de buurt van Taleda en in die stad zelf geweest. Mijn vrouw komt uit het Zuiden dus we zochten er vaak familie op. Maar de koud was moeilijk om in te reizen met de kinderen.' Even trokken zijn mondhoeken omhoog terwijl zijn blik naar Eddard schoot. 'Mijn zoon heeft je vast vaak genoeg het verhaal verteld van zijn overgrootvader Donovan Rabbion die met beren vocht. Het was zijn favoriete verhaal als jongen.' Hij liet zijn over elkaar geslagen armen naast zijn lichaam rusten en knikte nogmaals. 'Ik zou het appartement graag willen inspecteren. Ik weet zeker dat het hier en daar nog wel wat verbeterd kan worden. Hebben jullie wel goed gekeken dat er geen gaten in de muren zitten bijvoorbeeld? En dat het glas niet los in de kozijnen ligt?'

Jill Halley

Jillian had haar man voor enkele minuten alleen gelaten en uiteraard had hij die kans gegrepen om naar hun jongste zoon te lopen. 'William Halley!' riep Jill waarschuwend uit, terwijl ze zijn arm vast pakte en hem streng toe sprak. 'Ik laat jou één seconde alleen en dan moet Renee mij er vervolgens op wijzen dat jij bij Eddard staat! We zouden samen naar onze jongen toe gaan!' Met een zucht keek zij naar de gespannen houding van haar echtgenoot en richtte zich vervolgens op haar jongste zoon. Onmiddellijk verdween haar bezorgde uitdrukking en sloeg ze met een gelukzalige lach haar armen om haar Eddard heen. 'Och, mijn Ed, jij ziet er zo knap uit!' Liefdevol drukte ze haar lippen op zijn beide wangen en veegde vervolgens de achtergelaten schmink van haar lippen van zijn huid af. Daarna richtte ze zich op de man naast Eddard en gaf ze zijn partner ook een hartelijke omhelzing. 'Kain, ik ben zo blij om jou te ontmoeten! We hebben al zoveel over je gehoord van Eddard.' Ze wilde verder tegen de man praten, maar besefte zich toen dat ze nog midden op de dansvloer stonden. Streng keek ze haar man aan, waarna ze Kain en Eddard beiden een arm aanbood. 'Laten wij plaats nemen en praten onder het genot van wat wijn. Ik wil alles over jullie appartement horen! Ik heb sinds jouw brief, Eddard, over het appartement in elk dorp spulletjes verzameld,' kletste ze verder - Eddard had het uiteraard niet van een vreemde -, tot ze een tafel vonden waar ze plaats konden nemen. Ze hoopte maar dat haar echtgenoot hen had gevolgd. 'Hopelijk is mijn echtgenoot niet al te streng geweest,' zei ze zachtjes, waarna ze haar handen op die van Kain en Ed legde. 'Jullie moeten het hem niet al te kwalijk nemen, het is een moeilijke periode voor hem.'

Eddard was voor even opgelucht toen het leek alsof zijn vader de verwijten achter zich liet en poogde meer te weten te komen over Kain. Hij wist dat zijn vriend graag sprak over zijn dorp en het Zuiden. De vraag van zijn vader was dus een goede. Glimlachend luisterde hij naar Kain terwijl hij geruststellend met zijn duim langs zijn hand streek. Ondanks dat hij zijn vaders woorden altijd maar over zich heen liet komen, zou hij niet hetzelfde Kain laten overkomen. Zijn vader had geen recht zijn partner te bekritiseren. Hij was niet erg blij met hoe zijn vader de ontmoeting met zijn vriend aan pakte, maar hij kon het niet laten te grinniken toen zijn grootvader genoemd werd. Dat verhaal vertelde hij nog maar vaak genoeg aan vrienden, familie, kennissen, vreemden. Zijn opluchting was maar kortstondig want zijn vader begon al snel over het appartement en wat er allemaal wel niet mis aan zou kunnen zijn. 'Vader-' begon hij al geërgerd, toen hij ineens de stem van zijn moeder hoorde. Zijn gezicht klaarde als vanzelf op en lachend liet hij zich door haar omhelzen. 'Dat kan alleen maar door die goede genen van je komen,' grinnikte Eddard. Vol genot keek hij toe hoe Kain ditmaal een vriendelijkere begroeting ontving van zijn familie. Als er iemand wist hoe ze een persoon op zijn of haar gemak kon stellen dan was het zijn moeder wel. Gretig liet hij zich door haar van de dansvloer weg leiden. Hij was meteen enthousiast toen ze vroeg naar het appartement en geruststellende schudde hij zijn hoofd. 'Ik heb Kain goed voorbereid,' vertrouwde Ed zijn moeder zacht toe. 'En ik ben er inmiddels wel aan gewend.'

Kain wierp een glimlachend blik op zijn vriend en knikte vervolgens. 'Eddard heeft mij veel verhalen over zijn jeugd en familie verteld met uiteraard als hoogtepunt het verhaal over zijn grootvader Rabbion,' bekende hij, terwijl hij terug dacht aan de vele avonden die ze in bed hadden gespendeerd en hoe Eddard dan verhaal na verhaal vertelde. Kain had er altijd van genoten, ondanks dat hij wist dat zijn vriend de verhalen soms met wat extra fantasie aanzette. Hij wilde net verder spreken, toen Eddards vader begon over een inspectie van het huis. Kain reageerde er goedlachs op: 'Dat is heel aardig, meneer Halley, maar het is een keurig appartement. Ik laat u graag zien dat de vorige eigenaars het netjes hebben achtergelaten, maar ik stel het ook op prijs als u nog verbeteringen vindt.' Kain probeerde zo keurig mogelijk te zijn, maar was tegelijkertijd bang dat hij erin doorsloeg. Gelukkig kwam Eddards moeder op hetzelfde moment aan lopen en voelde hij hoe de spanning wat lager werd. Met een opgeluchte glimlach liet hij zich omhelzen door mevrouw Halley en vervolgens mee nemen van de dansvloer af. 'Wij stellen dat erg op prijs, mevrouw Halley,' zei Kain oprecht, terwijl hij voelde hoe er zoveel last van zijn schouders viel door de vriendelijke houding van zijn schoonmoeder. 'En u hoeft zich niet te verontschuldigen. Ik begrijp het... na alles wat er is gebeurd.' Hij voelde hoe zijn wangen rood kleurde en hij wat reddeloos naar zijn vriend keek.

William

William wilde er maar meteen op in gaan toen Kain in stemde hem het appartement door te laten gaan. Natuurlijk zou hij dingen kunnen verbeteren. Met al die jaren op huifkar was hij een ware klusjesman geworden. Het had hem veel tijd gekost, maar inmiddels kon hij bijna alles zelf repareren. Ze hoefden zelden iemand op te zoeken die schade voor hen moest repareren. Als ze tenminste niet van de weg af gereden werden bijvoorbeeld, zoals al wel eens gebeurd was. Hij wilde net beginnen over zijn kwaliteiten toen zijn vrouw plots verscheen. Betrapt keek William haar aan en zuchtte. Ze hield hem altijd zo goed in de gaten op dit soort feesten. Maar hij gaf haar geen ongelijk. Hij was niet altijd zijn beste zelf tussen al die mensen. Met zijn armen over elkaar geslagen keek hij toe hoe Jillian haar zoon vol blijdschap begroette, zonder hem er op te wijzen dat hij zich beter had moeten gedragen tijdens de ceremonie. Toch kon hij het plezier van moeder en zoon om elkaar te zien niet negeren. William glimlachte tot hij de strenge blik van zijn echtgenote zag en weer ernstig fronste. Hij sjokte maar achter het drietal aan toen ze de dansvloer verlieten. 'Een moeilijke periode? Het is helemaal geen moeilijke periode voor me,' sprak hij verontwaardigd uit toen hij ze in haalde. Zodra William voorop liep zocht hij naar een tafel en nam er als eerste plaats. Daar draaide hij zich meteen naar Kain toe. 'Junior vertelde dat je eindelijk zijn aanbod voor een baan hebt aangenomen.'