Bruiloftsreceptie

Natuurlijk was Iwan op het laatste moment toegekomen in Myr. Hij had heel zijn reis pech gehad: ten eerste doordat een storm een boom de weg op had geblazen, vervolgens was de vriend die hem een rit verder had beloofd niet te vinden op de afgesproken plek en had hij uiteindelijk wandelend verder moeten gaan en was hij zo besmeurd en uitgeput aangekomen bij het kasteel dat hij niet herkend werd door de wachters en ze de in hun ogen smerige bedelaar weg hadden gestuurd. Ze hadden niet eens zijn boertje erbij willen halen. Ondanks alle tegenslagen had Iwan er het plezier wel van in gezien. Vooral toen niemand hem herkend had, had het hem een vreemd soort rust gegeven. Hij kon werkelijk zijn wie hij maar wilde. Toen hij die middag een tweede keer geschoren, schoon geschrobd en gehuld in een prachtig pak aankwam lieten ze hem gelukkig wel binnen. Hij had het expres zo getimed dat de ceremonie al bezig was en had voor even achter in de zaal meegekeken. Pas toen Iwan er zeker van was dat zijn ouders er niet waren, verliet hij de ruimte voor zijn broers en zuster hem ontdekten. Hij had ze al ver vooraan zien zitten met hun families en partners. Iwan was zelf maar druk aan de slag gegaan om zijn voorstelling voor te bereiden. Hij zou verschillende nummers voor dragen met een dramatische insteek. Het hield in dat hij meerdere kostuumwisselingen had en een goede vriend uit Myr die hem zou begeleiden. Iwan was niet snel nerveus, maar hij voelde de spanning nu toch. Hij had nog nooit voor zó een groot publiek gespeeld. Het werd er niet beter op toen hij er achter kwam dat niet al zijn kostuums heelhuids de reis mee hadden gemaakt. Zijn pronkstuk, hét belangrijkste attribuut, dat hij nodig had om de ballade dat hij in de Wilde Landen had gehoord te zingen was hij kwijt. Als een idioot holde hij nu door de gangen richting de feestzaal in de hoop dat hij iemand van het Alba huishouden tegen zou komen die zich nog kleedde met de traditionele gewaden. Toen hij niemand vond, vervloekte hij zichzelf dat hij toch de feestzaal in moest om iemand te vinden die hem wat zou lenen. Hij had de voordracht tot in detail uitgewerkt en wilde niet dat er nu iets zou ontbreken. Nerveus stapte hij de ruimte binnen en liep zo dicht mogelijk langs de muur rond. Iwan wilde nog niet de confrontatie met zijn familie aan gaan, niet nu hij nog zijn grootste voorstelling ooit moest opvoeren. Hij hield zich dus afzijdig terwijl zijn ogen de ruimte door gleden en hij plots iemand zag. Enthousiast stapte hij op de persoon af. 'Hé! Jij! Hallo! Die riem, die band, of wat het dan ook is, mag ik die lenen?' Hij struikelde zo wat over zijn woorden én over zijn benen en moest zich aan de man vast houden om niet om te vallen. 'Ik beloof je te bedanken met heerlijke wijn en goed eten. Maar het is een kwestie van leven of dood, begrijp je?' Als hij kon zou Iwan zijn woorden nog meer drama willen geven.

Marwan had de ceremonie vanuit een bescheiden plaats in de zaal bekeken, ver achter de rij waar zijn broer en zuster zich bevonden met zijn ouders. Hij was blij geweest voor zijn nicht, opgelucht zelfs, gezien nu de druk en verplichting van een bruiloft van haar schouders af viel. Echter voelde hij zich nu ongemakkelijk en uit zijn plaats tussen alle gasten. Zijn broer had hem nog kort aangesproken, maar uiteraard hadden ze gebotst in hun woorden. Zoals altijd. Zijn zuster zou vast nog proberen om met hem te spreken en zijn ouders waren vast al de hele avond naar hem op zoek. Plots werd er van achteren tegen hem gesproken en voelde hij vervolgens iemand hem vast grijpen. Wat geërgerd draaide hij zich dan ook om, om zo in het gezicht te kijken van een onbekende man. Het was duidelijk dat de man sprak over zijn waardevolle en dierbare kledingstuk, zijn gewoven sjaal, het kenmerk van zijn volk. Hij keek de onbekende man dus ook met een ongelovige blik aan en liet langzaam zijn ogen over zijn voorkomen glijden. Al snel besloot hij zich los te trekken uit zijn greep en een stap naar achteren te zetten. 'Nee,' zei hij enkel, terwijl hij zich om draaide en van de man begon weg te lopen. Wie dacht die man wel te zijn om hem mee te trekken in zijn gekkigheid? Dat zou hem niet nog eens overkomen.

Iwan keek de man verbaasd na en keek in het rond. Hij zag echter nergens andere gasten met juist dat soort kleding. Behalve aan de andere kant van de zaal rondom het podium waar hij Sibel en Liam zag staan. Als hij daarheen moest zouden zijn broers hem zeker weten onderscheppen. Snel holde hij dus achter de man aan en haalde hem al gauw in om met opgegeven handen voor hem te staan. 'Wacht, je begrijpt het niet. Ik leen het alleen. Ik doe straks een muzikaal optreden en het heeft me werkelijk weken gekost om het nummer uit de Wilde Landen te leren. En als ik dan straks dat podium op ga en mijn attribuut niet heb, dan klopt het gewoon niet!' Iwan bekeek de man nu eens beter en vroeg zich af of hij hem niet al eens eerder had gezien. Echter was zijn geheugen nooit erg goed geweest en sinds hij het paleis verlaten had, hield hij zich maar weinig bezig met het herinneren van de belangrijke mensen uit die wereld. Voor de man iets terug kon zeggen ging Iwan opgewekt verder. 'Naya heeft me geholpen het nummer te vertalen zodat ik de tekst ook zou begrijpen. Ik kan moeilijk iets gaan zingen dat ik niet snap, dan kan ik er natuurlijk geen gevoel in brengen. En dat is natuurlijk het hele punt! Zonder emotie, zonder drama, is er niets aan. En die drama, die werkt beter met de sjaal!' Hij bewoog wat met zijn armen om te demonstreren hoe hij de sjaal zou gebruiken in zijn voordracht. Iwan had nooit gedacht dat hij een perfectionist was, maar begreep nu dat zijn perfectionisme enkel naar voren kwam als hij iets deed waar hij een passie voor had. Hij had zo lang alles met desinteresse gedaan.

Syd kon zich niet herinneren wanneer ze zich voor het laats zo nerveus had gevoeld. Ze was getraind om onverwachte, dreigende en gevaarlijke situaties met een koel hoofd aan te pakken. Echter had ze geen enkel instinct of aangeleerde manieren om een gelegenheid als dit te overleven. Ze voelde zich een vis op het droge tussen de uitgedoste gasten. Tijdens de ceremonie had ze ver vooraan gezeten bij de koninklijke families omdat Guila Sibel bij mocht staan. Ze had haar best gedaan de mensen om haar heen geen reden te geven haar aan te spreken, niets fout te doen. Na de lange plechtigheden voelde ze zich dus ook gespannen door het lange stil zitten in een stijve houding. Ze had Guila gevraagd of ze niet even langs hun vertrekken konden gaan, enkel om te zien of er geen bericht van Rani was. Ze had dat moment echter ook nodig om zichzelf bij elkaar te rapen en klaar te maken voor de feestzaal. Nu stonden ze voor de deuren en hield ze Guila tegen voor ze verder ging. Syd was stil geweest sinds ze in Myr waren en ze wist dat Guila wel door moest hebben hoe gespannen ze door dit alles was. Kort keek ze haar vriendin aan en wees naar de deuren. 'Dus, we feliciteren eerst het paar? En dan?' Ze wilde zich beter voorbereid voelen op wat komen ging. Haar hand gleed in die van Guila en afwachtend liet ze haar blik over de prachtige jurk van Rani glijden. Het gewaad zat Guila als gegoten. Syd had haar adem ingehouden toen Guila die middag volledig opgemaakt verschenen was. Zij kende de Guila die op het landgoed leefde, niet die nu hier zo makkelijk paste tussen de pracht en praal. Ze wist niet of ze daar wel naast paste in haar sombere uniform.

De hele ceremonie was als een droom geweest: de zaal was prachtig aangekleed, Sibel zag er zo majestueus en elegant uit en Guila was emotioneel geworden bij het aanzicht van het liefdevolle koppel. Ze gunde haar vriendin alle liefde in de wereld en ze hoopte dat ze daar ook aan kon bijdragen met haar vriendschap. Tegelijkertijd was ze ook erg bewust geweest van de (af)keurende blikken die haar geworpen werden en hoe er achter haar rug om gesproken werd. Het had haar erg zenuwachtig gemaakt, vooral toen de ceremonie afgelopen was en ze plots middenin de mensenmassa stond, en ze was Syd dan ook dankbaar geweest voor het voorstel om zich kort terug te trekken in hun vertrekken. Vooral omdat ze plots oog-in-oog had gestaan met een zekere luitenant, tot Syd haar had meegetrokken. Ze was ervan overtuigd dat ze daar nog steeds hartkloppingen van over had. 'We feliciteren het paar en vervolgens gaan we eten en dansen,’ stelde Guila haar vriendin gerust, terwijl ze voelde hoe haar vriendin haar hand vastpakte en deze stevig vast hield. Guila kon die stabiliteit nu goed gebruiken. Het weerzien met haar ex-vriend zou moeizaam en pijnlijk zijn. Het was duidelijk dat hij verder was gegaan door de vrouw die aan zijn arm liep. Misschien was het daarom wel geweest dat hij haar nooit terug had geschreven. Zelfbewust gleed ze de stof van haar jurk glad, ondanks dat hij wist dat het kledingstuk er nog prachtig uit zag. Hoe fijn ze zich er uren eerder in had gevoeld, hoe had ze nu het idee dat iedereen naar het uitbundige kleed keek. 'Zullen we maar naar Sibel en Liam gaan?'

Met grote stappen liep Marwan van de man weg. Hij wist niet waar de man het over had en wat hij zou doen en het kon hem eigenlijk ook weinig interesseren. Naya die deze gestoorde man geholpen had... Het was niet de eerste keer dat ze haar beslissingen niet begreep. Hij wist nog hoe versteld hij had gestaan toen ze plots was verdwenen op een missie om rebellen te vangen. Daar was dit niets bij. Marwan rolde dan ook met zijn ogen toen hij plots weer vastgegrepen werd en de stem van de man hoorde. Hij draaide zich om en wees waarschuwend naar de persoon voor zich. 'Nee, jíj begrijpt het niet. Ik kan niet zomaar het- dit symboliseert mijn volk, mijn cultuur. Ik laat jou niet de spot drijven met mijn sjaal... of met mij.' Hij sloeg zijn armen geërgerd over elkaar heen, terwijl hij de man nogmaals bekeek. Hij kwam hem bekend voor, echter kon hij zijn vinger er niet op leggen waar hij de man van kende. Echter wilde hij de man zo snel mogelijk van hem af hebben, voordat ook maar iemand zag dat ze met elkaar aan het praten waren. 'Als je echt respect voor de Wilde Landen hebt, dan zou je beseffen dat onze liederen geen drama of kostuums nodig hebben. Het is de emotie en de-' Gefrustreerd haalde hij een hand door zijn steeds langer wordende haren heen en schudde hij met een spottende glimlach zijn hoofd. 'Misschien is het beter als jij mij gewoon met rust laat. Ik ben bezig mijn familie te ontwijken en jij trekt teveel aandacht naar mij toe. Wegwezen dus,' mompelde hij ongeduldig, terwijl hij de man weg wuifde met zijn hand.

Syd knikte langzaam terwijl ze zag hoe een ander paar lachend langs hen heen de zaal in ging. Het ergste was dat er een wrok tegen Guila bij haar opgekomen was. Haar vriendin had haar beter voor moeten bereiden op dit hele gedoe. Tegelijkertijd was Syd zich ook erg bewust dat het onmogelijk was om iemand die gewend was aan het leven op een verlaten landgoed en waar het eerste dorp een flink eind lopen was aan zoiets als dit. Het krioelde van de mensen en het leek of al die mensen zo veel beter wisten hoe ze zich moesten gedragen. Maar ze kon daar Guila niet de schuld van geven. De afgelopen week had ze haar alles verteld over de mensen die er zouden zijn, de regels die er over het algemeen waren over het aanspreken van onbekenden en de manier van dansen. Het idee van een dans stelde haar gerust. Dat kon ze. Bovendien zou ze dan samen zijn met Guila zonder dat iemand hen op welk moment dan ook kon onderbreken. Ze keek opzij naar haar vriendin en kneep toen voorzichtig in haar hand. 'Laten we dat dan maar gaan doen,' probeerde ze zo enthousiast mogelijk te zeggen. Als ze dat tenminste gedaan hadden dan konden ze daarna gaan dansen. Syd dacht er niet te lang over na en nam Guila mee de zaal in richting de rij voor de felicitaties. 'Ik hoop dat het dansen snel begint,' vertelde ze Guila, in een poging om de stilte tussen hen te verbreken. 'Dans je dan ook met je broers?' Ze had vlak bij de jongere broer, Adrian, gezeten en Guila had haar al kort voorgesteld aan Tobias en Augustus. Ze hadden het over Iwan gehad, maar zij had hem nog nergens gezien. Noch had ze een andere persoon gezien voor wie ze haar ogen open hield. Echter wist Syd niet hoe ze de man zou herkennen. Ze had geen idee hoe hij er uit zag.

Iwan kreeg nu pas door dat hij misschien wat gas terug moest nemen. Hij stond echter stijf van de zenuwen en voelde dat de adrenaline al langzaam op begon te komen. Een optreden als dit gaf hem zo veel energie, die hij gelukkig goed kon gebruiken, maar die hem niet erg toegankelijk maakte net voor een optreden. Hij was wat verdwaasd door de verdedigende woorden van de man en probeerde hem in de rede te vallen. Het maakte alleen geen verschil, zeker niet als hij eens echt na dacht over de woorden. Van het ene op het andere been huppend wachtte hij tot de man uitgepraat was. 'Kijk, ik heb er normaal eentje van mezelf. Van mijn broertje's bruiloft. Je weet het vast wel: het verbinden van families. Hij is een Alba nu, en mijn familie zo ook, dus kreeg ik mijn eigen sjaal. Het is een prachtige, echt waar. Zya heeft hem laten weven met muzieknoten!' Voor even dwaalde hij weg in zijn eigen gedachte. Het was voor hem de laatste keer dat hij samen was geweest met zijn hele familie op een officiële gelegenheid. Hij was zo trots geweest op Adrian; op zijn keuze om naar Myr te verhuizen en daar met Naya het Oosten te gaan helpen leiden. Het had hem onbekwaam laten voelen. Zoiets zou hij nooit kunnen bereiken. Zijn enthousiasme werd enkel groter toen Iwan de volgende woorden van de man aan hoorde. 'Ik ook!' lachte hij en gooide zijn handen naar hem op. 'En ik probeer nu al een hele tijd te voorkomen dat ik daar heen moet om iemand anders er naar te vragen.' Hij wees richting de menigte aan de andere kant van de zaal en slaakte vervolgens een diepe zucht. 'Wat nou- Wat nou als ik je help je familie te ontwijken? Je kan me helpen met mijn voorbereidingen? En als ze dan later vragen waar je was dan kan je hen vertellen dat ik je beval me te helpen.' Hij glimlachte breeduit naar de man en maakte een suggestief gebaar met zijn wenkbrauwen. 'Dan hebben we het later nog eens over die sjaal van je.'

Guila liep gewillig mee met haar vriendin naar de rij voor de felicitaties, terwijl ze zichzelf ervan behoedde om rondom haar te kijken. Die inspanning had haar voor enkele tijd laten zwijgen, waardoor ze pas opkeek bij de stilte doorbrekende woorden van Syd. 'Ik hoop ook dat we snel kunnen dansen,' glimlachte ze oprecht, terwijl ze teder met haar hand langs Syds arm gleed. 'En ik denk dat ik wel met mijn broers zal dansen. Ik heb ze zo lang al niet meer gezien. Maar ik weet zeker dat ze ook met jou willen dansen... als jij dat natuurlijk ook wilt. Het zijn goede mannen.' Ze glimlachte geruststellend naar haar vriendin, vooral toen ze de zorgen en ongerustheid op haar gezicht zag staan. Ze begreep heel goed dat het overweldigend moest zijn voor Syd om zich zo te begeven tussen al deze mensen, waar de etiquette (uiteraard) zo anders waren dan in het dorp. Ze had haar vriendin zo goed mogelijk geholpen in de voorbereiding naar het bruiloftsfeest toe, maar het zou nooit genoeg zijn voor Syd om zich volledig op haar gemak te laten voelen. 'Je doet het goed, lief,' fluisterde ze dus in haar oor, terwijl ze opnieuw haar hand vast pakte. 'En je ziet er prachtig uit.' Wat ook waar was, want haar vriendin zag er adembenemend knap uit in haar uniform. Ondertussen zag ze hoe ze steeds dichterbij het bruidspaar kwamen.

Syd glimlachte bij de tedere aanraking van Guila en boog naar haar vriendin toe voor ze zichzelf tegen hield. Het zat haar dwars dat ze ook ongemak voelde om zo openlijk affectie te tonen aan haar vriendin. Misschien was dat tevens niet gepast. Ze legde dus maar haar arm rond Guila's middel. 'Het zou me een eer zijn om met je broers te mogen dansen, maar-' Haar glimlach werd plots speelser terwijl ze Guila's blik vast hield. 'Ik ben er niet zo van om met mannen te dansen. Misschien kan ik je schoonzusters vragen. Naya en Renee, niet?' In haar uniform voelde ze, misschien meer nog dan thuis op het landgoed, dat ze niet de rol van volgende vrouw in een jurk op zich wilde nemen. Niet dat ze dacht dat Guila dat ook deed. Zij had haar al de hele dag gestuurd. Echter voelde het fijn het neutrale uniform te dragen, iets dat haar niet direct een identiteit op legde die vrouwelijke of mannelijk was. Eerder had Guila de leger generaal Indra Morton aangewezen. Ze had de vrouw vol bewondering bekeken. Ze was niet vaak in aanraking gekomen met iemand die een positie en uniform zo droeg. Maar hetzelfde gold voor de Koningin. Guila had altijd zo vertrouwd over haar goede vriendin gesproken dat Syd haar niet voorgesteld had als iemand met een status. Bij hun eerste vluchtige ontmoeting had ze haar verbeelding dus aardig bij moeten stellen. Syd glimlachte bij de steunende woorden van Guila en gleed met haar hand over haar rug. 'Niets overtreft jouw voorkomen, Guila.' Ook zij zag het koninklijke paar nu niet ver van hen en met een diepe zucht trok ze haar kraag recht. Ze zou afwachtte tot Guila eerst op de Koningin afgestapt was.

Guila trok verbaasd haar wenkbrauwen op, maar moest vervolgens glimlachen. Uiteraard zou haar vriendin haar altijd blijven verbazen. Gewillig liet ze zich vasthouden door Syd en vleide ze haar lichaam tegen de hare aan. 'Ik kan jou wel voorstellen aan mijn schoonzusters,' lachte ze, terwijl ze met hem embleem op Syds jasje speelde. 'Die twee kunnen jou alle hoeken van deze dansvloer laten zien. Zij zijn veel feller dan dat ik ben.' Ze had erg veel bewondering voor haar schoonzusters, ondanks dat ze beiden al zo'n lange tijd niet meer gezien had. Echter waren die twee nog niets qua felheid als ze hen vergeleek met Robyn, de vrouw die ze altijd als schoonzuster had voorgesteld. Dat was nou een vrouw die ze hier liever niet tegen zou komen. Toen het de beurt was aan de twee vrouwen om het paar te feliciteren sloeg Guila stevig haar armen om haar vriendin en Koningin heen. 'Ach, Sibel, wat was de ceremonie prachtig!' zei ze geëmotioneerd, waarna ze een kus op haar wang drukte en haar vervolgens met een brede glimlach aan keek. Als ze iemand geluk wenste, dan was het haar beste vriendin en haar partner wel. Vervolgens feliciteerde ze ook Liam en trok ze vervolgens Syd wat dichter naar haar toe. 'Lieve vrienden, dit is Syd. Zij is mijn liefde en rots in de branding geweest deze laatste periode en ik ben dolgelukkig dat zij mij wilde vergezellen tijdens jullie bruiloft.'

Marwan kon zijn verbazing niet onderdrukken toen de andere man plots uitte dat hij óók zijn familie ontweek. Ze waren vast ook niet de enige twee tijdens deze hele gebeurtenis: zulke evenementen waren verschrikkelijk als familie banden ingewikkeld waren. Daarom was zijn aanbod eigenlijk wel interessant. Echter had hij maar kort de tijd om te beslissen, want plots zag hij zijn ouders zijn kant op komen. Voordat ze zouden opmerken dat hij aanwezig was, greep hij de man dus bij zijn shirt vast, om hem zo één van de vele aangrenzende gangen in te trekken. Daar keek hij subtiel om de hoek om te zien dat zijn ouders alweer met andere gasten in gesprek waren geraakt: ze waren vast niet eens naar hem op zoek geweest. 'Wat gaan die voorbereidingen in houden?' vroeg hij enkel, terwijl hij de man niet aan keek en zijn blik op het feest gericht hield. Hij wist dat hij vast een enorme fout maakte door langer in het bijzijn van deze man te blijven, maar hij had geen betere alternatieven. Als hij betrapt zou worden, kon hij alle schuld op de persoon naast hem leggen. 'En denk niet dat je toch mijn sjaal krijgt nu jij mij helpt.'

Iwan liet zich verrast meevoeren richting de gang en probeerde over zijn schouder te zien wat deze reactie uitgelokt had. Hij wilde tegen stribbelen maar eerlijk gezegd had hij nooit veel kracht gehad, noch de wil om terug te vechten. Bovendien klaarde zijn gezicht op toen de man meer vroeg over de voorbereidingen. 'Nou, weet je iets van muziek? Ik heb nog geen oefeningen gedaan voor mijn stem en het helpt altijd dat met een muzikant te doen. Speel je luit? Klavier? Of-' Hij probeerde te bedenken welke andere instrumenten hij tot zijn beschikking had gekregen van de familie Alba. 'En aangezien ik mijn vele kostuums om moet wisselen kan ik ook wel iemand gebruiken die me helpt ze klaar te leggen achter het podium.' Bovendien was er minstens één onderdeel van de voorstelling dat hij niet alleen zou kunnen dragen. Hij had een houten schip laten maken dat als achtergrond zou dienen voor de enkele zeemansliederen die hij zou zingen als referentie naar de zeereis die Liam had gemaakt. Niemand zou zich verveeld mogen voelen tijdens zijn optreden. Daarom had hij er juist voor gekozen om niet alleen ballades over de liefde te zingen, maar ook om een komisch stuk op te voeren dat gerelateerd was aan de zeereizen. Iwan glunderde naar de man en haalde zijn schouders op bij zijn laatste opmerking. Dat zouden ze later nog wel zien. Iwan was ervan overtuigd dat hij de man nog wel kon overreden. 'Kom op dan, mijn spullen staan nog allemaal in de gangen ergens en die rij wordt steeds korter voor onze Koning en Koningin. We kunnen beter beginnen.' Nu was het zijn beurt de man met zich mee te trekken.

Sibel had Guila al van ver aan zien komen. Ze schitterde in haar jurk en deed hoofden omdraaien als ze voorbij liep. Helaas, vond Sibel, draaiden die hoofden niet alleen om het plaatje dat Guila was, maar ook omwille van de vele roddels die de ronde deden. Daar was ze in ieder geval nog niet gewend aan: het geroddel dat het hof met zich mee bracht. In Myr was dat altijd zo veel minder geweest, maar de gasten uit de hoofdstad en andere streken brachten het naar een feest als dit natuurlijk met zich mee. Met een glimlach keek ze toe hoe Guila met haar vriendin naderde en verwelkomde haar met een hartelijke blik. 'Je weet dat ik dat deels aan jouw perfecte uitvoering van het ritueel te danken heb.' Ze keek met een geamuseerde blik naar Liam. Waar Eddard een fout gemaakt had, had Guila het natuurlijk perfect volbracht. 'Nogmaals bedankt dat je er deel van uit wilde maken. Ik weet dat het erg op het laatste moment was, maar hrt koste tijd je te bereiken. Ik ben ook zo blij je hier te hebben vandaag.' Ze hield de handen van haar vriendin vast en bekeek haar nieuwsgierig. Ze had overduidelijk een verandering opgemerkt aan de vrouw en niet alleen vanwege de gebruinde huid en sproeten die ze nu droeg met haar glimlach. Ze leek lichter dan de laatste keer dat ze elkaar zagen en ze wist dat dat deels kwam door de vrouw die achter Guila stond. Met een glimlach knikte ze naar Syd. 'Het stelt me tevreden je persoonlijk te kunnen bedanken, Syd, dat je zo een steun bent voor Guila.' Ze had de vrouw eerder gezien en had toen moeite gehad om haar te kunnen lezen. Ze dacht dat het makkelijker zou zijn een tweede keer, met meer tijd en minder stress, maar ook nu had ze moeite door de de blik heen te kijken. Het enige waar Sibel zeker van was was de toewijding die ze in haar ogen zag als ze naar Guila keek. 'Ik hoop dat jullie later bij ons komen zitten voor het diner? Of hebben je broers je al opgeëist?'

Syd bleef wat achter terwijl de twee vrouwen elkaar begroetten. Ondanks de vriendelijkheid die ze op het gezicht van de Koningin zag voelde ze toch de druk van haar status. Ongemakkelijk bleef ze naar Guila kijken tot ze erbij getrokken werd. Met een bescheiden glimlach keek ze van haar vriendin naar het paar en glimlachte het compliment en de dankbetuiging weg. Ze had niet anders kunnen doen dan Guila te proberen te helpen en vaak genoeg voelde ze dat het nog niet goed genoeg was. Ze kende Guila niet van voor haat tijd in Quandaï en had haar grote herstel van dichtbij meegemaakt, en toch zag ze dat haar vriendin nog moeite had met dingen. Het was normaal, begreep Syd, dat het tijd kostte, maar ze voelde een ongeduld. Ze wilde weten wat Guila zou doen als ze Syd niet meer nodig had als rots. Stil bleef ze dicht bij Guila staan en reageerde uiteindelijk pas toen de vraag van de Koningin kwam. 'Dat zou een eer zijn. Ik wil u bovendien graag vertellen over Rani Omat. Ik weet zeker dat Guila dat al in haar brieven heeft gedaan, maar-' Even twijfelde ze over haar woorden. Ergens was het vreemd dat Guila het nichtje was van Rani terwijl zij opgegroeid was met de oude vrouw als constante aanwezige, als moeder figuur, en als doel van haar leven als lijfwacht. 'Ze heeft een brief voor u geschreven over haar steun aan Tarth. Het is misschien weinig, maar wellicht is het bruikbaar aan in uw geschil met Quandaï. Het spijt haar zeer dat haar thuisland Tarth zo uitdaagt.' Haar ogen schoten kort naar Guila om te zien of ze het goed gezegd had.

Guila glimlachte bescheiden bij de dankwoorden van haar vriendin en kneep zacht in haar handen. Ze zou nooit de ceremonie van haar beste vriendin kunnen verpesten. 'Ik had niets liever gewild dan er deel van uit te maken, lieve Sibel,' zei ze oprecht en dankbaar, terwijl ze met haar hand naar het plafond gebaarde. 'En ik dank alle Goden dat die brief ons op tijd bereikt had en dat we nog genoeg tijd hadden om Myr te bereiken. Ik had deze prachtige dag niet willen missen.' Haar ogen glinsterden en straalden bij een plotse herinnering die in haar hoofd op kwam. 'Herinner je je nog dat we hier over spraken als kleine meisjes? Of- of beter gezegd, ík sprak er dromerig over, en jij dacht dat jouw eigen huwelijk nóóit zou gebeuren. En kijk waar we nu staan...' Zo waren de zaken toch een stuk anders gelopen dan dat ze als jong meisje had kunnen voorspellen. Ze had gedacht dat ze zelf als eerste van haar vriendinnen en vrienden en broers aan het altaar zou staan. Die gedachte schudde ze echter van haar af toen Sibel haar vriendin bedankte voor alle steun die ze aan Guila had gegeven. 'We zitten erg graag bij jou en Liam, Sibel,' reageerde Guila al zonder naar de mening van haar vriendin te vragen. Het zou Syd waarschijnlijk redden van een vragenvuur van haar broers, schoonzusters en nichtjes en neefjes. Dan was dit de veiligere optie. Vervolgens keek ze trots opzij naar haar vriendin, toen ze vertelde over Rani en de brief. Haar oude tante had flink erop staan hameren dat ze haar brief moesten afgeven aan de Koningin, in de hoop dat het zou mee helpen bij het geschil tussen Tarth en Quandaï. 'Mijn tante Rani Omat is trouwens erg ziek,' zei ze er zachtjes en vol zorgen bij tegen Sibel. 'Stel dat er iets gebeurt, dan-' Ze zuchtte diep en schudde haar hoofd. Ze wist nog niet wat ze zou doen als er slecht nieuws vanuit de boerderij zou komen.

Marwan had zijn blik van de zaal afgetrokken en bekeek de man opnieuw van top tot teen. 'Ik weet genoeg van muziek,' zei hij enkel en vaagjes. Hij besefte echter ook wel dat hij meer uitleg verschuldigd was en gezien hij nu toch opgescheept zat met deze semi-artiest... 'Ik speel de klavier. Het is een typisch en traditioneel instrument uit mijn geboortestad, ieder kind leert het te bespelen als deel van onze opvoeding.' Ondertussen was hij begonnen met lopen, echter weg van de zaal, zodat hij toch niet nog incidenteel gevonden zou worden door kennissen. Hij had echter geen keuze, want hij werd al snel meegesleurd door de onbekende man het doolhof van gangen in. Marwan had toch echt gedacht dat deze avond anders zou lopen en toch- Op de een of andere manier amuseerde het hem ook dat hij nu met een vreemde man opgescheept zat en de meeste vreemde rituelen met hem zou gaan uitvoeren. Het was avontuurlijk en dat was nou datgene waar hij al jaren naar snakte. 'Dus, waar gaat het toneelstuk over? Het is toch niet puur een lied uit de Wilde Landen? Kan je niet een politiek statement neerzetten?' Het verbaasde hem al niet meer dat de laatste woorden uit zijn mond waren gekomen, gezien hij zijn nicht al tijdenlang bestookte met kritische vragen over het huidige rechtssysteem. Sibel wist ook wel dat het niet snor zat, maar toch had ze nog geen praktische stappen gezet. Het volk kon vast wel wachten... opnieuw. 'Wat is jouw naam, vreemdeling?'

Sibel zag de trots die de vriendin van Guila droeg terwijl ze over Rani Omat sprak. Ze had al snel onderzoek gedaan naar de prinses die ooit in Tarth was geweest toen Guila haar verteld had over haar reis naar het Oosten. Er waren zo hier en daar documenten over het bezoek van de voormalige Quandaïse prinses aan Tarth samen met haar broer, maar ze had niets kunnen vinden over wat er daarna was gebeurd. Via een klerk in het Zuiden had ze correspondentie gevonden van de oude landheer Edmund Rabbion waarin ze genoemd werd. Pas toen de eerste brief van Guila haar bereikte kreeg ze zich op de situatie. Het had haar verbaasd, maar de woorden van haar vriendin stelden haar gerust dat ze een plek had gevonden waar ze wellicht vragen kon stellen die tot nu toe niemand had kunnen beantwoorden. Nu ze de woorden van Syd aan hoorde was ze enkel nieuwsgieriger naar het verhaal en probeerde ze meteen in te zien wat de brief zou kunnen betekenen in verder onderhandelingen met Quandaï. Bij de bezorgde woorden van Guila, stopte ze haar praktische denken. 'Het spijt me dat te horen. Alsnog ben ik blij dat deze brief mij bereikt heeft.' Ze glimlachte dankbaar naar Syd en legde toen een hand op Guila's arm. 'Laten we straks verder praten en vertel me alsjeblieft dat je nog enkele dagen hebt om me te komen vertellen hoe het met je gaat. Muriel wil erg graag met je komen spelen.' Haar blik gleed als vanzelf de zaal rond tot ze haar dochter met haar oom vond. Ze leken beiden de dolste pret te beleven.

'Het is belangrijk dat deze brief niet in het duister blijft, zoals de prinses in haar ballingschap leefde. Ik hoop ten zeerste dat het een nuttig document is.' Syd had nooit eerder op deze manier over Rani kunnen spreken. In de dorpen waar ze hadden gewoond was het echte verhaal niet bekend geweest. Haar vader had het verboden er over te praten met anderen dan Rani en hem zelf. Zo serieus als ze haar taken al als klein meisje nam had ze dat dus ook niet gedaan. Ze had altijd gedacht dat het allemaal maar beter was, precies zoals haar vader haar verteld had. Echter kon ze nu niet ontkennen dat het goed voelde Rani's naam uit te kunnen spreken in de volle betekenis. Het betekende dat haar rol ook openbaar zou zijn en in het verlengde ook het leven van haar vader. Als ze Rani's verhaal kon vertellen, hield dat ook in dat mensen zouden weten wat haar vader gedaan had en zij na hem. En ergens maakte dat haar wel degelijk trots. Toen Guila verder ging over de slechte gezondheid van Rani liet ze haar blik echter zakken. Het ging beter met de oude vrouw juist tot een dag voor het geplande vertrek. Rani had er niets van willen weten dat Syd achter zou blijven en Guila alleen naar Myr ging. Bovendien was zij degene die de brief moest overhandigen aan de Koningin. Syd had zich dus laten overtuigen toen ze er zeker van was dat de snelste ruiter dag en nacht klaar stond om bericht te brengen als er iets mis was. Afwezig gleed haar blik rond de zaal terwijl Sibel en Guila verder spraken en streek ze uit automatisme met haar vingers langs de pols van haar vriendin.

'Perfect! Er staat vast ergens een klavier op je te wachten.' Iwan was verder de gangen in gelopen tot hij stil hield en bedenkelijk om zich heen keek. Hij zwoor dat hij zijn spullen achter gelaten had in deze gang die aan de keukens grensde. Echter was er al niets meer van te bekennen of hij had zich vergist. Hij werd uit zijn gedachten gehaald door de vraag van de man en lachend schudde Iwan zijn hoofd. 'Het is geen toneelstuk! Ik kan toch geen toneelstuk op gaan voeren in mijn eentje op een koninklijke bruiloft?' Zijn lach werd enkel uitbundiger toen zijn helper verder sprak. 'En wanneer wordt iets een politiek statement? Moet ik daarvoor de Goden vervloeken op het podium? Of een grap over Sibel's ijskoude blik maken? Of heb je liever dat ik de draak steek met Quandaï en de belabberde manier waarop de vluchtelingen op sommige plekken ontvangen worden?' Het waren stuk voor stuk ideeën die hij op een bepaald punt had gehad voor zijn voordracht of voor stukken die hij met zijn gezelschap op zou voeren. De laatste vraag bracht een grijns op Iwan's gezicht. Hij twijfelde voor even en besloot toen resoluut. 'Dante, aangenaam.' Hij zou misbruik maken van het feit dat de man hem niet herkende, dat deed hij nu al lenteslang. 'En wie is mijn voorbeeldige helper?'

Guila keek haar vriendin opgelucht aan na haar aanbod dat ze langer mocht blijven in het paleis. Ze wilde niet de volgende dag al terug moeten reizen naar de boerderij. 'Ik blijf heel graag, Sibel. We hebben zo veel om bij te praten. En Muriel-' Haar blik gleed ook af naar het steeds groter wordende Muriel en al snel begon ze te stralen. Ze was altijd gek geweest op het meisje. 'Ik zal zeker tijd vrij maken om met één van mijn favoriete meiden op te trekken.' Ze gaf het paar allebei nog een kus met de belofte dat ze later nog samen zouden zitten en zo nam Guila haar vriendin weer mee de zaal in. Haar ogen probeerden al snel haar broers te vinden, zodat ze haar vriendin eindelijk wat uitgebreider kon voorstellen. Ook wist ze dat Iwan zich hier ergens moest bevinden, maar hij was de enige broer geweest die ze nog niet had kunnen vinden. Dat verbaasde haar echter niets: haar broer had vast iets groots gepland. 'Wil je eerst eten of gaan we dansen?' vroeg Guila met een glimlach, terwijl ze alle starende blikken probeerde te negeren.

Stilletjes luisterde Marwan naar de woorden van de man, terwijl hij hem door de gangen volgde. Hij wist niet waar ze precies naartoe gingen, als ze maar weg waren van de feestzaal. De spottende woorden over het politieke statement dat hij eerder genoemd had was misschien wel verdiend: uiteraard kon hij niet zomaar van deze man verwachten om als vermaak plots politiek kritisch te worden. Dat zou de bruiloft niets goed doen én Sibel verdiende dat niet. 'Wat ga je dan doen als het geen toneelstuk is?' vroeg hij ogenrollend. Hij had zich nooit verdiept in theater en kon zich dus ook niet voorstellen wat voor show de man op zou brengen. Marwan keek kort naar de uitgestoken hand en schudde deze uiteindelijk. 'Marwan,' zei hij enkel, gezien ze blijkbaar enkel op voornaam basis waren. Verder zou hij niets los laten: hij wilde niet dat de man zou weten dat hij familie was van de Koningin. Het was niet zo dat dat hem ooit voordeel had gebracht, iets waar hij wellicht iets te veel op gerekend had.

Iwan klapte zijn handen samen en draaide zich naar Marwan om. 'Ik zie het zelf graag als een collectie levende schilderijen, tableau vivant, alles begeleid door muziek, gebaseerd op het leven van onze nieuwe Koning en Koningin.' In het gezelschap stelde hij nooit zelf iets samen om op te voeren. Daar hadden ze de schrijvers en componisten in hun groep voor. In Tyrosh had hij dat wel meer zelf gedaan en in zijn vrije tijd vermaakte hij zich vaak genoeg met het opschrijven van een nummer. Een gedicht dat Augustus hem gestuurd had had hem eens zo ver gekregen. De woorden hadden zo mooi geklonken dat hij niet anders kon dan het te zingen. Ook voor zijn optreden vanavond had hij een vers van zijn tweelingbroer op muziek gezet. Iwan hoopte dat Augustus het zou kunnen waarderen. Überhaupt wilde hij dat zijn familie zijn optreden met plezier zouden kunnen beleven. Hij wilde ze laten zien waar hij mee bezig was geweest de afgelopen tijd. Dat hij hen niet links had laten liggen voor niets. 'Marwan,' herhaalde Iwan en ging vervolgens weer terug de weg waar ze vandaan waren gekomen. 'Woon je hier in Myr? Of ben je alleen op bezoek voor de bruiloft?' Nieuwsgierig keek hij zijdelings naar de man en herkende toen plots de gang waar ze terug bij uit waren gekomen. Hij snelde er heen en zag daar zijn spullen uitgestald staan met de wachter die hij de taak had gegeven op zijn spullen te passen. Glimlachend klopte Iwan de man op zijn schouder. 'Fijn je weer eens te hebben gezien, Immanuel. Nou voor die overste van je boos op je wordt, scheer je weg! Ik heb al iemand anders gevonden die me kan helpen en die niet zijn baan op het spel heeft staan. En! Zoals beloofd trakteer ik je op een maaltijd morgen.' Hartelijk nam hij afscheid van de wachter.

Syd boog kort met haar hoofd naar zowel de Koningin en Koning en liet zich gewillig door Guila terug de zaal in leiden. Zo dicht bij het paar had ze vele blikken in haar rug voelen prikken. Al de hele dag merkte ze dat zodra ze naast Guila was, ze vol in de aandacht stonden. Haar vriendin had zeker niet gelogen toen ze haar verteld had dat één van de favoriete bezigheden van de adel roddelen was. Echter had Syd niet in gezien dat het wat Guila overkomen was ook onderdeel was van de geruchten die de ronde deden. Het benadrukte nog maar eens hoe makkelijk ze het hadden gehad om samen te zijn in de verlaten omgeving van het landgoed. Ze wist niet hoe dit de verhoudingen zou veranderen en ze was er nog niet achter of ze dit voor meer dan een paar dagen kon verdragen. De glimlach die Guila haar gaf, bracht de kalmte gelukkig terug. 'Laten we eerst wat dansen,' stelde Syd voor. Hopelijk zou het de gespannen sfeer die er tussen hen in leek te hangen ook verlichten. Ze wilde hier van genieten, ondanks de starende gasten, de zorgen om Rani's gezondheid en haar onzekerheden. 'De gelegenheid om met je te dansen laat ik niet aan me passeren.'

Guila had haar vriendins hand stevig vast en liet haar zo door Syd door de mensenmassa leiden. Het feest was druk, veel drukker dan ze nog had verwacht, en waarschijnlijk waren er ook meer gasten op komen dagen dan Liam en Sibel hadden kunnen inschatten. Iedereen wilde natuurlijk gast zijn bij de Koninklijke bruiloft, daar kon Guila verwijten uiten. Bij de instemming op haar voorstel om te dansen glimlachte ze stralend en keek ze naar de dansvloer waar al verscheidene koppels waren gestart met de dans. Guila en Syd hadden heel wat gedanst in de boerderij, waar Guila haar vriendin liet zien hoe ze al die jaren had gedanst in het paleis. Vervolgens had Syd Guila geleerd hoe ze dat in de verscheidene barretjes in het dorp deden, al waren ze al vaak genoeg samen avonden uit geweest. Zelfs Rani was even het bed uit gekomen om ze de traditionele dans te leren van Quandaï, gezien ze had opgemerkt dat Guila het niet juist had geleerd tijdens haar periode in Quandaï. Toch bleven haar ogen maar ronddwalen langs de verschillende gasten, zoekend naar gezichten, naar één gezicht. Ze hield daar echter mee op toen ze plots de stevige arm van haar vriendin om zich heen voelde en ze zo borst aan borst stonden op de dansvloer. Met een speelse blik keek ze haar vriendin aan, terwijl ze wachtte tot het volgende lied zou starten. 'Ik ben blij dat jij mij overtuigd had om mijn dansschoenen aan te doen,' glimlachte ze breed, terwijl ze ook haar positie in nam en liefdevol haar hand streek over Syds wang. 'Ik had dit niet willen missen.'