Bruiloftsreceptie

Marwan luisterde met volle verbazing naar de man: hij moest wel gek zijn. Wie kwam er nou met zo'n idioot plan? En wilde dat gaan uitvoeren tijdens een Koninklijke bruiloft? Sibel en Liam moesten wel aan de drank geweest zijn om dit plan te accepteren. Misschien was hij dan wel een kunstbarbaar, maar hij kon zeker wel de muziek en drama van zijn eigen volk appreciëren. Zijn zuster had altijd gezegd dat hij zich te weinig openstelde naar de buitenwereld toe, maar Marwan had er nooit het probleem van ingezien. Hij zag Tarth enkel als barbaars land met Myr als centrum van beschaving. 'Ik kom uit de Wilde Landen,' zei hij enkel, terwijl hij toe keek hoe ze de vele spullen van Dante bereikten. De volgende leugens lagen makkelijk op zijn tong. 'Dus puur op bezoek. Binnenkort ga ik weer terug naar huis toe.' Hij wilde niet dat de man wist dat hij sinds anderhalf jaar in de hoofdstad woonde, eigenlijk sinds het moment dat Sibel Koningin was geworden. Hij had het als zijn plicht gezien om zijn nicht te steunen in het politieke en rechterlijke spel, echter had ze hem niet nodig gehad. Zo bleef hij uiteindelijk maar hangen in de stad. 'Niet mijn baan, maar wel mijn geloofwaardigheid,' mompelde Marwan onder zijn adem, terwijl hij toe keek hoe Dante sprak tegen de wachter.

Syd was blij te zien dat de dansvloer, ondanks dat het feest nog niet vol aan de gang was, toch al bevolkt werd door vele dansparen. De muziek klonk immers ook aansteken. Syd had niet verwacht dat ze zoiets zouden spelen in een paleis. Ze glimlachte naar Guila en legde haar handen op de juiste plekken. 'Weet je nog de eerste keer dat we in het dorp dansten? Toen je net was aangekomen.' Syd had tijdens hun reis veel teruggedacht aan hun tijd samen. Hoe ze Guila zo hardhandig behandeld had bij haar aankomst vanwege haar achterdocht en overbezorgdheid om Rani en dat het tijd had gekost voor ze het toe liet dat ze samen tijd spendeerden. Het was echter het gedans geweest dat haar Guila in een ander licht had laten zien. 'Ik geloof dat dat de eerste keer was dat ik je pas echt aan keek, je ogen zag, je lach-' Syd keek met een ondeugende lach naar haar vriendin. Daarna was het hard gegaan, ook al had ze het voor een hele tijd ontkend vanwege de omstandigheden. 'Ik hoop dat ik deze dans net zo goed kan blijven herinneren als onze eerste.' Deze dag zou in ieder geval niet snel haar geheugen verlaten.

Guila merkte hoe ze wegdroomde door de woorden van haar vriendin. Die dag, die specifieke dans, was inderdaad een keerpunt in het relatie geweest. Hoe vijandelijk ze van start gegaan waren en hoe liefdevol ze geëindigd waren. Toen Guila het legerkamp had verlaten na de brief van Rani had ze nooit kunnen of durven dromen dat ze uitgerekend in het verre Oosten een liefde zou vinden. Ze had niet gedacht dat ze nog zo van iemand kon houden als dat ze van Flynn hield, tot Syd plots op haar pad kwam en al haar open wonden langzaam aan het dichten was. Echter voelde ze hoe er aan die littekens getrokken werd tijdens dit feest: de geruchten, de roddels, de oordelende ogen, ze deden Guila niet veel goeds. En toen ze plots Flynn op twee benen had zien lopen, zo stabiel en zo gecontroleerd... een stormvloed aan herinneringen en gevoelens waren op dat moment weer plots komen bovendrijven. 'We draaiden veel te veel om elkaar heen na die dans,' giechelde Guila verrukt. Als ze terug dacht aan de spanning tussen hun tweeën en het onbewuste geflirt en hoe gek Rani er vast van was geworden... 'Tot jij mij kuste,' murmelde ze met dezelfde speelse glimlach.

'Werkelijk?' vroeg Iwan goedgezind maar geërgerd. 'Dat is alles wat je met me gaat delen? Ik weet al dat je uit de Wilde Landen komt. Je hebt me namelijk zojuist de les gelezen over het misbruiken van je cultuur.' Hij had een kist naar zich toe getrokken om door de inhoud te rommelen om zo er achter te komen waar al zijn spullen zich überhaupt bevonden. Het was duidelijk geen verrassing dat hij zijn sjaal niet had kunnen vinden. De kans dat hij het gewaad kwijt geraakt was, was helaas groot. Hij zou het waarschijnlijk over enkele manen plots ergens tegen komen. 'Wat doe je thuis? Of wacht-' Iwan sprong plots overeind en bekeek de man aandachtig terwijl hij langs zijn kin streek. Hij nam zijn tijd en liep om de vreemdeling heen om de details in zich op te nemen. 'Ik zou er geld op in durven zetten dat je iets met veel papierwerk doet. Klerk? Aanklager? Schrijver van het volk?' Benieuwd of zijn deductie iets opleverde stond hij weer voor de man en hield zijn gezicht in de gaten. Het had hem tevens de mogelijkheid gegeven om zijn helper met andere ogen te bekijken. Hij vond al dat haar maar wat overdreven en zijn blik stond iets te serieus, maar Iwan wilde niet klagen over het vinden van zo een aantrekkelijke hulp. Een scheve glimlach verscheen op zijn gezicht, voor hij Marwan de rug weer toe keerde en spullen bij elkaar begon te rapen. 'Deze moeten mee. In die kist zitten alle kostuums. En dat-' Hij wees naar de laatste kist en grinnikte. 'Die mag jij mee dragen.'

'Nadat ik je verwond had tijdens de training,' voegde Syd er met een even speelse grijns aan toe. Als ze goed keek dan zag ze het litteken nog op Guila's gezicht. Vooral door de flikkeringen van de lampen en kaarsen viel het goed op. Ze gleed voorzichtig met haar vinger langs Guila's wenkbrauw en liet haar hand toen langs de glanzende krullen glijden. 'Zou jij mij gekust hebben als ik het initiatief niet genomen had?' vroeg ze plots nieuwsgierig. Daar hadden ze het eigenlijk nooit over gehad. Het was immers makkelijker om bepaalde onderwerpen onbesproken te laten in hun knusse wereldje op de boerderij. Hier was het een ander verhaal. Syd probeerde het zo goed ze kon uit haar hoofd te zetten dat de voormalige geliefde van Guila hier zou zijn, maar het bleef in haar hoofd spoken. Zij was nu hier met Guila. Haar vriendin had haar gevraagd haar te vergezellen en ze had deelgenomen aan de ceremonie als haar partner. De warmte die ze nu voelde en beantwoord zag in Guila's ogen moest genoeg zijn. Ze vond dat ze geen plaats had in een omgeving als dit, maar als het aan de zijde van deze vrouw was, dan zou ze wel een weg vinden. Die gedachte gaf haar meer energie en met een zelfverzekerde houding kuste ze Guila midden op de dansvloer. Het was maar een vluchtige kus, maar ze hoopte dat haar vriendin snapte wat ze er mee wilde zeggen. Iedereen mocht hier over haar en haarzelf praten, Syd zou dat hun relatie niet laten dwarsbomen. 'Zullen we voor het eten je broers nog opzoeken? Ik wil ze graag beter leren kennen dan enkel met de geschudde handen van eerder vandaag.'

Guila keek haar vriendin met een liefdevolle, maar ook bedachtzame blik aan. Haar vraag had haar ietwat van haar stuk gebracht: zou zij Syd gekust hebben als haar vriendin niet het initiatief had genomen? 'Ik weet het niet,' zei ze dus ook maar eerlijk, terwijl ze verder danste met haar vriendin in haar armen. Ze had nog nooit tegen haar vriendin gelogen. Een verlegen blik stond op haar gezicht. 'Jij bent de tweede liefde die ik ooit heb gehad. Ik ben niet ervaren in dit- dit hele liefdesspel. Misschien was het daarom ook wel waarom het zo lang duurde, omdat ik geen stappen durfde te zetten... bang voor afwijzing, bang dat ik de signalen niet goed had geïnterpreteerd. Het zou niet de eerste keer zijn geweest.' Met bijna gesloten ogen genoot ze van de strelingen van haar vriendin. Echter opende ze haar ogen na de plotselinge kus en keek ze haar vriendin wat overdonderd aan. Ze had nog nooit in het openbaar genegenheid naar iemand getoond en dan vooral haar seksualiteit was nog nooit zo onder de loep gelegd. Dit was allemaal nieuw voor haar. Haar vader zou haar vast vanuit het verre Noorden toeschreeuwen dat ze haar hart niet zo openbaar moest laten zien. 'Dat is een goed- laten we dat maar doen,' stotterde ze, terwijl ze verontschuldigend naar haar vriendin glimlachte. Syd zou vast wel weten dat dit ook allemaal nieuw voor haar was. 'Adrian kan altijd de beste hapjes en de lekkerste drankjes vinden,' kletste ze verder, terwijl ze de dansvloer af liep.

Verontwaardigd door de geërgerde toon van Dante sloeg Marwan zijn armen over elkaar heen. 'Alles wat ik met je ga delen? Alsof ik veel over jou weet! Ik heb niet eens een idee wat je hier doet, alsof mijn nicht zomaar een of andere artiest zou huren! Je moet wel één van de twee goed kennen.' Hij wilde net verder praten, toen hij plots zijn fout had opgemerkt. Zijn nicht. De man zou nu dus weten dat hij familie was van de Koningin. Daarom was het extra confronterend hoe de man vol interesse en concentratie om hem heen liep en elk stukje van zijn lichaam bekeek. 'Bijna goed. Ik werk als advocaat voor het volk.' Hij wist niet wat hij er verder over kon zeggen. De zaken gingen erg goed, maar dat was wellicht ook omdat hij geen geld vroeg voor de diensten. Het leverde hem naast eeuwige dank dan ook geen geld op en dat begon hij nu wel te voelen met de kosten van zijn huur en voedsel. De glimlach van Iwan maakte hem opnieuw nerveus en hij was blij dat de man zich omdraaide. 'En jij dan? Reis je Tarth door met deze- deze optredens?' Met een zucht pakte hij uiteindelijk de kist toch maar op, die uiteindelijk ook zwaarder was dan dat ie er uit zag. 'Bij de Goden, wat zit híér in?' Puffend van de inspanning keek hij de andere man aan. 'Waar gaan we naartoe?' vroeg hij ietwat dwingend, terwijl hij nerveus over zijn schouder keek. Hij hoopte maar niet dat ze achtervolgd werden.

Robyn had al sinds het einde van de ceremonie niet haar ogen kunnen afhouden van de onbekende vrouw. Allereerst had haar uniform haar oog getrokken: het was een exacte replica van het uniform waar haar vader altijd in had gelopen. Het was het eerste ontwerp geweest van de standaard uniformen van het legerkamp en enkel de eerste leden van het initiatief van haar vader en Marcus hadden de specifieke emblemen mogen dragen. Daarom wilde ze precies weten hoe de onbekende vrouw aan dat uniform met die precieze emblemen kwam. Ten tweede had ze in vele manen niet meer zo'n prachtige vrouw zien rondlopen en dat was ook een grote reden waarom haar aandacht al de hele avond naar haar uitging. Als laatste wilde ze ook precies weten waarom uitgerekend de prinses - uit álle vrouwen en mannen in deze zaal - met deze vrouw aan haar arm liep. Ze had haar broer er nog niet over durven aanspreken: ze wist nu al dat hij haar dat niet in dank zou afnemen. Nadat ze misschien net wat te veel drankjes op had gedronken stapte ze op de twee vrouwen af, toen ze eindelijk klaar waren met dansen en bij het buffet stonden. Zonder gêne stapte ze tussen de twee vrouwen in en greep ze één van de emblemen van het uniform van de onbekende dame vast. 'Hoe kom je hier aan?'

'Wat ik hier doe? Het moge duidelijk zijn dat je geen cultuurliefhebber bent.' Iwan keek Marwan ongelovig aan en zette zijn handen op zijn heupen. 'Ik ben niet zomaar een of andere straat artiest. Ik en mijn reisgezelschap zijn bekend in heel Tarth.' Wellicht overdreef hij nu wat, maar Iwan was er van overtuigd dat na dit optreden zijn kunnen gekend zou zijn door de hele adellijke bevolking en meer. 'Bovendien was het niet jouw nicht die me hier heeft uitgenodigd. Onze nieuwe Koning heeft me gevraagd.' Het was hem opgevallen dat Marwan vrij had gegeven dat hij familie was van Sibel. Echter had hij net zo goed gelogen over zijn identiteit. Voor hem was het bovendien niet zo heel schokkend te weten dat deze man deel uit maakte van de koninklijke familie. Hij deed altijd wel alsof hij ver verwijderd was van zijn vorige leven, maar hij wist nog heel goed hoe het was: alle druk en verantwoordelijkheid, de verwachtingen en het geroddel. Hij had gedacht dat het verlaten van het paleis zijn familie eindelijk bij elkaar zou brengen. Maar het was naïef geweest te denken dat hun al geleefde leven in Evenfall niet alsnog hun familie op zou breken. Iwan keek op toen Marwan vroeg naar zijn optredens. 'Jazeker. Ik reis langs dorpen en steden met een theater gezelschap. We hebben muzikanten en zangers en dansers en doen allerlei verschillende theaterstukken.' Hij lachte vervolgens toen de man de zware kist op probeerde te tillen. 'Je zal het vanzelf zien vanavond,' beaamde hij voor hij de man wenkte hem te volgen. 'Er is een deel van de feestzaal afgezet voor mijn optreden.'

Het ongemak van Guila was Syd niet ontgaan. Het had haar even goed verrast dat haar vriendin het gebaar niet met enthousiasme ontvangen had. Ze wilde er echter niet over beginnen, vooral niet toen ze weer vrolijk verder ging over haar broers. Zwijgend volgde ze Guila de dansvloer af richting het buffet. Ze probeerde zichzelf gerust te stellen dat ze Guila simpelweg overdonderd had door het plots te doen, zonder haar te vragen. Ze was altijd erg voorzichtig geweest om bij iedere stap die ze maakten er zeker van te zijn dat Guila dat ook wilde. De spontaniteit van net was misschien niet slim geweest. Zuchtend liet ze haar blik rond de zaal glijden terwijl Guila haar broers probeerde te vinden. Juist toen ze een glas met wijn wilde pakken van de buffettafel werd Syd vast gegrepen door een onbekende verschijning. Fronsend staarde ze naar de jonge meid en greep haar direct bij de pols vast om haar handen van haar uniform af te trekken. 'Wie denk je wel-' Syd beet hard op haar tong en liet de vrouw gaan terwijl ze een stap naar achteren deed. Ze wilde niet nog iets fout doen. 'Ik geloof niet dat ik die vraag hoef te beantwoorden,' maakte ze er van. Haar blik liet ze met een achterdochtige frons op de vrouw hangen. Behalve dat de handeling vreemd was, had het Syd ook overrompeld dat ze het niet aan had zien komen. Ze was altijd zo op haar hoede.

Robyn keek toe hoe de vrouw haar pols vast pakte en zo haar greep op haar uniform los trok. De grip van de vrouw was stevig en met verrassend veel moeite kon Robyn pas weer haar eigen pols los trekken. Daarbij was de snelle handeling van de vrouw overrompelend geweest: normaal gesproken zou Robyn zo'n beweging wel kunnen voorspellen, echter was deze vrouw snél. 'Ik denk dat je zeker die vraag moet beantwoorden aan de dochter van de oprichter van dít-' zei Robyn vol articulatie, terwijl ze opnieuw haar vinger in het embleem prikte '-leger. Nathan Barnes. Maar een handvol mannen en vrouwen waren loyaal genoeg om de uniformen te mogen dragen. En ik zie niet dat jij oud genoeg bent om daar bij te horen.' Ze sloeg haar armen over elkaar heen en nam flink de tijd om de vrouw van top tot teen te bekijken. Robyn was nog niet eens geboren geweest in die tijd, echter was ze wel deels opgegroeid in het legerkamp en ook zeker met de kameraden van haar vader. Toen ze besefte dat ze misschien wel heel fel uit de hoek kwam, zuchtte ze diep en pakte ze ook een glas wijn vast. Guila negeerde ze volledig. 'Ik heb dat uniform gewoon al in jaren niet meer gezien. Ik wist niet dat er nog mensen rondliepen met exemplaren.'

Syd volgde de handelingen van de jonge vrouw met haar ogen en probeerde te volgen in wat voor situatie ze zich nu precies bevond. Toen ze de naam Nathan Barnes hoorde, vielen de puzzelstukken al gauw op hun plaats. Zwijgend bleef ze naar de jonge vrouw, Robyn Barnes begreep ze nu, kijken en probeerde een antwoord te vormen. Even dacht ze dat Guila wellicht bij zou springen, maar ze besloot daar niet op te wachten. 'Mijn vader was Saul Martines. Ik zou graag willen dat híj hier zelf in rond liep, maar helaas kan dat niet meer. Het spijt me dat dit eerbetoon aan mijn vader u dwars zit.' Ze had zich om willen draaien, omdat ze een gesprek als dit niet voort kon zetten. Niemand hoefde haar uniform op deze manier te bespotten. Die Robyn deed net alsof ze het van een lijk gestolen had en er nu mee pronkte. Echter voelde ze ook dat ze misschien te optimistisch was geweest te bedenken dat het een goed idee was haar vader's kleding te dragen. Het leger was machtig in Tarth en om dat kamp te mogen representeren had je zeker meer nodig dan een herinnering aan een overleden man. Bedenkelijk bekeek Syd de jonge vrouw en nam een slok van haar wijn. 'Waarom draagt u geen uniform?' wierp ze naar haar terug.

Sinds de plotselinge en ongewenste komst van Robyn Barnes had Guila haar handen hard geklemd om de rand van de tafel heen, terwijl ze probeerde om kalm te blijven. Robyn had haar al getergd sinds haar terugkomst in Tarth en vooral in de periode dat ze in de Barnes boerderij had verbleven. Flynn had zijn zuster meermaals fel moeten aanspreken, om ervoor te zorgen dat ze Guila niet meer lastig zou vallen, en pas na enkele dagen had ze de boodschap begrepen. Guila was echter bang dat als ze zich nu met dit conflict zou bemoeien, dat ze een scène zouden creëren en dat zou ook niets opschieten. Het zou enkel meer (ongewenste) aandacht naar haar en Syd toe trekken. Echter kon ze niet stilletjes toe kijken en aan zien hoe haar vriendin aangevallen werd. ‘Robyn, laat Syd met rust-‘ begon ze op kalme toon, maar de vrouw wimpelde haar enkel af en richtte zich weer op haar vriendin. De felle woorden van Robyn gingen enkel door richting Syd en ze zag de irritatie op het gezicht van haar vriendin. Ze legde dus haar hand op Robyns schouder, om zo haar woorden kracht bij te zetten, en sprak verder: ‘Robyn, ik meen het, kan je alsjeblieft-‘ Het had compleet het averechtse effect, want nu was de focus van de jonge vrouw op haar gericht en ze voelde hoe Robyn plots haar arm krampachtig had vastgepakt en haar zo dichter naar haar toe trok.

'Saul Martines,' herhaalde Robyn bedachtzaam, waarna plots haar gezicht oplichtte. 'Martines van de Martines strategie! Die heeft mijn vader gebruikt tijdens de opstand van Henry en daar wonnen ze mee! Wist je dat?' De man zelf kende Robyn echter niet. Tijdens die opstand was ze nog niet geboren geweest. Bedachtzaam luisterde ze naar de andere woorden, terwijl ze haar rug rechtte, vooral toen de vrouw opmerkte dat ze zelf geen uniform aan had. 'Ik ben rekruut in het leger,' zei ze op trotse toon. 'Het duurt niet lang tot ik mijn eigen uniform krijg. Mijn broer echter-' Op hetzelfde moment voelde ze plots een stem achter haar van een vrouw die ze liever níét sprak. Ze wimpelde haar af en wilde net verder praten, toen ze plots haar hand op haar voelde. Zonder erbij na te denken pakte ze deze vast, draaide ze zich om en trok ze Guila dichter naar haar toe. Ze keek de vrouw aan, maar met pijn in haar ogen en met zoveel haat. Ze zou nooit meer vergeten hoe Indra een gebroken Flynn thuis had gebracht in de boerderij en hoe ze een brief hadden ontvangen dat Flynn lag te creperen in een cel en hoe hij maandenlang weg was zonder dat ze iets van hem konden horen. Ze zou Guila daar nooit voor vergeven. 'Bemoei je er niet mee,' siste ze vol woede, terwijl ze haar pols bleef vast houden. 'Verrader.'

Syd had Guila natuurlijk gevraagd toen ze nog pas net op de boerderij was of ze de naam van haar vader herkende uit het kamp. Ze was benieuwd of hij nog bekend stond om wat dan ook. Het was echter zoals haar vader haar altijd verteld had: iedereen zou hem vergeten zijn, het was het niet waard contact op te nemen. Het verraste haar dus ook toen ze de herkenning op Robyn's gezicht zag en ongelovig luisterde ze naar haar uitleg. 'De Martines strategie?' Ze wilde er meer over vragen en verder gaan over haar rekruut zijn maar plots hield de jonge vrouw zich stil. Syd keek om naar haar vriendin en probeerde de gezichtsuitdrukking die ze droeg te lezen. Ze had maar half door dat er een spanning was ontstaan toen de jonge vrouw Guila al vast gegrepen had. Het koste haar nog geen tel om tussen beiden te komen, maar ze wist niet goed hoe ze moest reageren op de situatie. Ze duwde Robyn van Guila vandaan en keek haar partner met vragend ogen aan. Waar ging dit over? Syd wierp een waarschuwende blik naar de generaal's dochter en plaatste zichzelf tussen de twee vrouwen in. 'Ik geloof dat het beter is dat we onze plaats voor het diner maar op gaan zoeken,' verkondigde ze luid. Ze had al wel gezien dat het akkefietje een publiek getrokken had en Syd wilde niet dat hun toeschouwers zouden denken dat zij iets gestart hadden. Ze rechtte haar rug en zocht naar Guila's hand om er zacht in te knijpen.

- foutje -

Guila was stil gevallen door de felle woorden van de vrouw, terwijl ze de hatelijke blik op Robyns gezicht zag. Robyn had haar altijd heel klein en onzeker en onwaardig kunnen laten voelen. Dat had ze als kind al kunnen doen, in de tijd dat Guila nog bij de Barnes familie woonde. Die haat naar Guila toe was enkel groter geworden nadat ze terug was gekomen uit Quandaï en ze kon het de vrouw eigenlijk ook niet verwijten. In het dorp van Rani en Syd had ze zo goed kunnen verbeelden dat het leven gewoon doorging en dat het hele Quandaï verhaal niet gebeurd was. Het werd nu echter duidelijk dat het niet zomaar vergeten was door vele personen. In haar ooghoeken zag ze de vragende blik op Syds gezicht, maar ze kon enkel haar hoofd schudden. Ze zou het later uitleggen. 'Dat lijkt mij een goed idee,' zei ze zacht, nadat Syd haar verlost had van de vrouw en ze haar vriendins hand vast pakte. Ze wilde net weglopen, toen ze plots Robyn opnieuw weer achter haar hoorde: ze vrouw uitte de ene beschuldiging na de andere naar haar en getergd sloot Guila haar ogen. Ze had niet gewild dat Syd zo achter de waarheid zou komen, een waarheid die ze zo goed voor haar vriendin had kunnen verbergen. Het was nooit aan bod gekomen. 'Syd-' begon ze.

Robyn was zo, zó opgelucht geweest al die manen geleden dat Guila het kamp had verlaten. Ze had gezien wat het met haar broer had gedaan, maar ze had ook gezien hoe hij over haar heen was gekomen en hoe hij verder ging met zijn leven. Hoe hij sterker werd, zijn rol in het kamp weer vond, een nieuwe liefde tegen kwam. Zij zou het dan ook niet accepteren dat Guila terug kwam en alles weer uit balans zou brengen. Dat had ze al eerder in haar familie gedaan. Verontwaardigd stapte ze naar achteren door de duw van Martines' dochter en keek ze toe hoe de twee vrouwen weg wilde lopen. 'Hé Martines!' riep ze achter hen aan. 'Heeft jouw vriendin eigenlijk wel het grote nieuws verteld?' begon Robyn op getergde toon, terwijl ze met een beschuldigende vinger naar de prinses wees. 'Hoe de prinses mijn broer wilde naaien zoveel lentes geleden, vervolgens afgewezen werd en dat niet kon hebben, waardoor ze mijn broer zoveel schuld in sprak dat hij haar verdomme naar dat verdomde Quandaï volgde! Daar liet ze hem voor dood achter, naaide hem vervolgens eindelijk hier in Tarth en verliet hem vervolgens opnieuw! En dat zal ze ook met jou gaan doen, Martines.'

Flynn had bij het ontvangen van de uitnodiging al geweten dat hij naar Myr zou komen voor de bruiloft. Gael had overduidelijk haar best gedaan om hem te overtuigen, maar het was niet echt nodig geweest. Hij had veel te danken aan Liam en aan Sibel en als hij zo zijn dankbaarheid nog eens extra over kon brengen was hij graag aanwezig. Bovendien was het zoals Gael had gezegd: hij zou een punt maken door aanwezig te zijn en te laten zien dat hij verder gegaan was. Het had hem dan ook erg tevreden gesteld toen Clementine ingestemd had hem te vergezellen naar de bruiloft. Zij was de persoon die hem had laten voelen dat hij er weer bovenop was en tijdens deze gelegenheid had ze veel van zijn zenuwen weg kunnen nemen. Tot nu toe was alles prima verlopen. Hij had hier en daar een praatje gemaakt met vrienden en kennissen en de ceremonie was prachtig geweest. Flynn had niet geweten hoe hij zou reageren op het weerzien van zijn vrienden, noch van de gehele adel samen op een feest, maar het viel in het niets met het vluchtige oogcontact dat hij met Guila had gehad. Het was onmogelijk om haar heen te draaien. Ze trok altijd al de aandacht en werd snel een centraal punt in de zaal. Echter had Flynn gevoeld dat dat, anders dan vroeger, nu vooral negatieve energie was. Hij had een oogje in het zeil gehouden en het viel hem dus ook direct op toen er commotie ontstond bij de buffettafel. Toen Flynn zijn zuster's donkere blik zag, zette hij zijn wijn aan de kant en verontschuldigde zich bij zijn vrienden. Met flinke stappen baande hij zich door de zaal heen en kwam toen eindelijk bij het drietal vrouwen uit. Flynn focuste zich echter volledig op Robyn en greep haar vast bij haar schouders. 'Robyn, stop hier mee. Wat denk je te bereiken?' fluisterde hij haar met een dringende blik toe.

Syd voelde een opluchting toen Guila mee ging in haar plan om te ontsnappen van deze ridicule vertoning. Toch trok er een nieuwsgierigheid aan haar gedachten. Waarom had deze vrouw het zo op met Guila? Ze begreep van de verhalen van haar vriendin dat niet iedereen even blij was met haar in het kamp, maar deze Robyn Rabbion-Barnes leek wel een erg persoonlijk probleem met Guila te hebben. Een uitleg hoefde ze daarentegen niet van de jonge vrouw te hebben. Ze vertrouwde haar partner dat ze die zelf zou geven. Het voorstel om weg te gaan leek echter geen verschil te maken voor Robyn en waarschuwend wierp ze haar een blik toe toen ze verder ging. Die meid wist werkelijk niet van ophouden. Ondanks dat ze Guila het verhaal wilde laten doen, kon ze het niet laten te luisteren wat er gezegd werd. Vooral niet toen ze wist over wie ze sprak. Haar broer. De luitenant, Guila's ex. Fronsend trok ze haar blik los van de vijandige vrouw en balde haar vrije hand tot een vuist. Haar ogen schoten van Guila en weer terug naar Robyn toen een vreemdeling ineens bij hen stond. De trekken die zo veel op de andere vrouw leken, het uniform dat ze herkende als die van iemand met een hoge rang, de reactie die ze plots van Guila merkte: het was genoeg voor Syd om te weten dat dit Flynn Rabbion-Barnes was. Afwachtend bleef ze naar het tweetal kijken, maar was te bang om haar ogen naar Guila af te laten dwalen. Ze deed al een stap naar achteren om weg te vluchten, maar waarheen wist ze niet goed.

Robyn stond op het punt om meer te zeggen tegen de twee vrouwen, tot ze plots vast werd gegrepen. Haar blik gleed omhoog langs het bekende uniform en zo keek ze in het vertrouwde gezicht van haar broer. Moeizaam slikte ze: ze wist dat ze in de problemen zat én dat ze haar broer wellicht ook met problemen had opgezadeld. 'Ze verdient het,' fluisterde ze op dezelfde dringende toon. 'Na alles wat er is gebeurd. Ze kan niet zomaar weggaan en dan denken dat alles vergeten is!' Een verdwaalde traan in haar ooghoek veegde ze snel weg en moeizaam beet ze op haar lip. Misschien had het weerzien van het oude uniform dat haar vader altijd had gedragen wel meer met haar gedaan dan dat ze zou toegeven. Of misschien kwetste het haar wel meer dat ze de vrouw die haar broer zoveel pijn had gedaan plotseling weer zag. Wat het ook was, het had haar flink van haar stuk gebracht. Normaliter zou ze nooit zo publiekelijk uit haar slof schieten. Ze kon enkel bidden dat haar broer er niets over zou vertellen aan Indra, want dan kon ze haar rekruten status wel vergeten. 'Ben jij dan niet boos?' siste ze verder, terwijl ze langs haar broer naar de twee vrouwen keek. Haar blik gleed opnieuw langs de bekende kledingstukken van de vrouw. 'Ze heeft- Herken jij ook het uniform? Van vader?'

Flynn liet zijn greep zuchtend verslappen toen hij zag dat hij wat van het vuur uit haar ogen zag doven. 'Heeft ze gezegd dat ze dat denkt?' vroeg hij op een strenge toon. 'Of heb je haar nog niet eens een woord laten zeggen?' Hij herkende maar al te goed zijn eigen drang naar het aannemen van zaken in het gedrag van Robyn. Het koste hem vaak ook moeite iemand uitleg te laten geven, zijn woordje te laten doen, voordat hij al allerlei dingen voor besloten aannam. Flynn zag ontzet toe hoe Robyn werkelijk aangedaan was door de situatie en verrast liet hij haar nu helemaal los. In vergelijking met haar voelde hij zich zelf verrassend kalm. Zelfs toen ze vroeg of hij niet boos was, kon het zijn kalmte niet onderbroken. Hij was al zo lang boos geweest op alles en iedereen. Flynn volgde de blik van Robyn naar Guila en haar metgezel. Juist doordat Robyn zo hevig had gereageerd, kon hij zelf enkel met rust de situatie in zich op nemen. Zelfs het weerzien van Guila, het zo dicht bij haar zijn, maakte geen spanning in hem los. Het maakte hem eerder moe. 'Natuurlijk herken ik het,' gaf Flynn toe. Hij herinnerde zich maar al te goed dat hij het uniform ooit eens uitgeprobeerd had en hoe hard hij daar voor op zijn kop had gekregen. Die kleding was belangrijk en daar kon niet de spot mee gedreven worden. Niet door een kind en niet door een vreemde. Echter geloofde hij niet dat Robyn's manier van handelen de juiste was om te weten waarom die vrouw dat aan had. 'Het spijt me. Die kleding draagt veel betekenis. Hoe-' Flynn hield echter een hand op en schudde zijn hoofd om opnieuw te beginnen. 'Ik ben Luitenant Flynn Rabbion-Barnes.' Zijn ogen gleden langzaam van de vrouw in uniform naar het bekende gezicht van Guila. 'Wil je me aan je metgezel voorstellen, Guila.' Ondanks de kalmte en rust, koste het hem veel moeite haar naam zonder aarzeling uit te spreken.

Guila wist niet meer hoe ze moest ademhalen bij het aanzien van de grote gestalte in uniform. Hoe kalm Flynn met de situatie om leek te gaan, hoe van haar stuk gebracht Guila was. Stamelend zocht ze naar de juiste woorden, terwijl ze haar ogen niet van Flynns gezicht af kon houden. Er waren vele nachten geweest dat ze niet had kunnen slapen, denkend aan wat ze Flynn had willen zeggen en vragen. Waarom had hij nooit gereageerd op haar brieven? Hoe lang zou hij op haar gewacht hebben? Was hij samen met Clementine? Dacht hij nog weleens aan haar? Hoe ging het met zijn been? Onzeker streek ze onbewust langs het litteken op haar wenkbrauw. 'Dit is Syd Martines,' kreeg ze uiteindelijk uitgesproken, terwijl ze gebaarde naar haar vriendin naast haar. 'Syd is een goede vriendin van mijn tante Rani. Ik- ik heb geschreven over haar in mijn brieven aan jou.' Ze voelde aan haar vriendin hoe ze het liefst weg wilde lopen en Guila deelde dat verlangen om zich uit deze situatie te verwijderen. Echter kon ze geen stap verroeren. Ze wist dat ze zichzelf bij elkaar moest rapen, echter had ze niet verwacht dat ze zo geconfronteerd zou worden met de familie Rabbion-Barnes. De scherpe blik van Robyn en verdomde kalmte van Flynn gaven haar echter hernieuwde zekerheid. Wat wilden die twee met haar? En wat wilde Robyn in godsnaam van Syd? 'Dit is het uniform van Saul Martines, de vader van Syd. Ik heb haar aangespoord om het uniform aan te doen, dus als er iemand is om de schuld op te leggen, dan ben ik het.' Voor Robyn zou er vast al een stapel liggen aan zaken waar ze Guila als schuldige van zag. Dit mocht er nog wel bij. Misschien dacht Flynn er ook wel zo over. 'Het spijt ons als het gevoelig ligt en ik- ik kan mij voorstellen dat het veel betekenis draagt. Maar dat geldt ook voor Syd.' Ze keek broer en zus recht aan, maar bleef met haar blik bij Flynn hangen. Die blik gleed echter langs zijn lichaam naar zijn benen toe en weer omhoog. Het was haar onmiddellijk opgevallen hoe stevig hij liep, hoe er nauwelijks meer een strompel in zijn gang zat. 'Jij ziet er goed uit, Flynn,' zei ze oprecht.

Syd haalde het in haar hoofd dat totdat de man zich omdraaide zij en Guila nog de kans hadden om weg te lopen, om deze confrontatie uit de weg te gaan. Ze zou zelf dat initiatief niet nemen, maar ze wachtte tot Guila haar mee nam, tot zij de beslissing nam. Haar vriendin daarentegen verroerde zich niet en toen Syd toch nog een stap naar achteren deed, liep ze tegen haar aan. Pas toen keek Syd naar Guila en zag het conflict op haar gezicht. Het gaf haar een dubbel gevoel. Enerzijds wilde ze haar vriendin gerust stellen en anderzijds verweet ze haar die twijfel te kunnen zien. Hoe kon het dat deze man nog zo een effect op haar had terwijl zij en Guila al manen lang zo hecht met elkaar waren? De man had zijn zuster voor even met rust gelaten en richtte zich tot hen. Syd kon niet anders denken dan dat hij er als een typische luitenant uitzag. Hij straalde een zelfverzekerdheid uit die Syd niet vaak bij mensen op merkte. Terwijl ze hem bekeek hoorde ze de woorden van Guila aan en werd haar houding steeds rechter, stijver en kouder. Ze was het met geen enkel van haar woorden eens. 'Ik ben Rani Omat's lijfwacht, zoals mijn vader voor mij,' verbeterde Syd Guila toen ze haar tong weer gevonden had. 'Het uniform heeft hij meegenomen na zijn waardevolle dienst in het kamp, waar de bescherming die hij de Quandaïse prinses bood een verlengde van was. Ik heb zowel zijn taak en zijn uniform overgenomen.' Syd's woorden klonken hol. Ze hoefde de twee vreemdelingen niet te laten zien hoe veel deze ontmoeting met haar deed, hoe erg Guila's reactie haar raakte.

Robyn zuchtte diep en voelde hoe haar aangespannen houding langzaam ontspande. Alhoewel, voor zover ze zich kon ontspannen met de prinses in haar omgeving. Als antwoord op haar broers woorden schudde ze haar hoofd. Het was frustrerend om te beseffen hoe erg haar broer haar kon kalmeren, laat staan haar rede in kon brengen als ze weer een heethoofd was. Het was al meermaals in het legerkamp gebeurd dat ze zo ontploft was dat Flynn haar apart moest nemen om ervoor te zorgen dat ze niet hoogstpersoonlijk de rekruten bunker kapot zou schoppen. 'Ze heeft vrij weinig gezegd,' verzuchtte ze op zure toon. 'En dat is níét mijn schuld, Flynn. Weet je wel-' Ze stopte met praten toen ze zag hoe kalm hij was. Dat was nou iets wat haar daadwerkelijk verbaasde. Na alles wat er gebeurd was, hoe kon hij nu zo stoïcijns zijn? Ze volgde aandachtig het gesprek tussen haar broer en Guila, maar vooral de onbekende dame trok haar aandacht. Syd Martines. Interessant. Vooral toen het duidelijk was dat de lijfwacht het niet eens was met de prinses. 'Hoe heeft uw vader de prinses leren kennen? Heeft hij nog weleens over onze vader gesproken? Wat heeft hij verteld over het uniform? Wat-' Ze merkte dat ze aan het ratelen was, maar ze had zoveel vragen over het uniform en over Martines. Haar vader vertelde altijd maar zo weinig over de startdagen van het legerkamp. 'Als u wilt, kan ik u wel meer vertellen over de Martines strategie?' opperde Robyn voorzichtig, maar duidelijk. Ze wilde veel meer horen over haar verhaal als lijfwacht.