Argoyes

Diane was onder de indruk van de zekerheid die Isaia uit sprak, maar wist niet of het wel zo verstandig was. Wat haar betrof waren er nog genoeg elementen die het plan in gevaar konden brengen, die Isaia in gevaar konden brengen. 'Maar wil de Koningin wel samenwerken met jouw landvrouwe?' vroeg ze enigszins kritisch. Ze geloofde niet dat Sibel Alba erg vergevensgezind was. Zelfs zij had geschrokken toegekeken hoe Liam rond geparadeerd werd tijdens het feest en ze was zich erg bewust geweest van de woede die ze op het gelaat van Liams vrouw had gezien. Dat had haar niet meer moeten verrassen na de smeekbedes die ze eerder van haar oude vriend had gehoord. Alsnog had ze verwonderd toegekeken. Met een frons keek Diane toe hoe Isaia haar antwoorden gaf. Ze wilde het plan steunen. Vooral omdat ze er potentie in zag. Ze voelde echter ook dat het haar taak was kritisch te zijn en Isaia te behoeden van een al te grove fout. Precies zoals ze ook voor Galivar zou hebben gedaan. Echter luisterde die man nooit naar haar advies. Hij vroeg altijd maar direct of zij- Diane's blik was afgedwaald maar schoot terug naar de vrouw tegenover haar toen ze de suggestie hoorde. Het plezier dat ze op het gezicht van de prinses zag stond haar niet aan. Noch het uitblijven van details. 'Hoe was je dat van plan te doen?' Haar stem was vlak, zakelijk. 'En wat ga je doen om de Moeder weg te houden als ze uit vindt dat na haar vertrouwde politicus ook haar leider van de wacht vermoord is?' Isaia bevond zich op wel erg glad ijs. Ze klonk verdomme als Galivar. Maar hij wist precies wat hij van haar kon vragen. Isaia daarentegen zou niet moeten weten wat voor rol Diane kon spelen.

'Ze zal wel moeten om Iker met al zijn Quandaïers uit Tarth te krijgen,' wierp Isaia terug. 'Ik denk dat ze geen andere keuze heeft.' De Koningin zou vast nog verbolgen zijn over het gevangenschap van haar echtgenoot, maar wellicht nog wel kwader over de nieuwe heerschappij van haarzelf en Iker over het Noorden. En als ze alles zo mooi op een plaat aangeboden kreeg door Isaia... Sibel zou vast niet kunnen weigeren, toch? 'Ach, Diane, jij kent vast wel iemand die ons kan helpen?' murmelde Isaia zacht, terwijl ze naar voren was gebogen naar haar voogd. 'We hebben genoeg geld om aan te bieden. Jij kan de stad in om de persoon te contacteren. Klaar!' Isaia zag er het probleem niet van in, gezien haar volgende plannen. Isaia hief haar handen op en schudde haar hoofd. 'Dat worden niet mijn problemen, maar die van Celine. Ik bied haar enkel heerschappij aan in het Noorden en een manier om mijzelf en Iker opzij te schuiven. Je denkt toch niet dat ik daar ga blijven rondhangen als Celine eenmaal haar wil heeft en de Moeder om de hoek staat?'

Diane nam de woorden en plannen verder in zich op. Al wat ze nu voornamelijk konden doen was speculeren over hoe de verschillende partijen zouden reageren. Pas in het Oosten kon ze er echt iets aan doen. Ze hoopte echter nog wel Isaia voor te bereiden op haar gesprek met het Koninklijk paar van Tarth. Ze was een goede prater en had charme,maar ze twijfelde of ze een politieke onderhandeling aan kon. Vooral als de motivatie niet bij haar lag, maar bij de mooie landvrouwe. Diane zuchtte toen ze het antwoord van de prinses hoorde en knikte langzaam. 'Ik zou wel iemand kennen die geen exorbitante prijs vraagt voor hun werk, maar-' Ze liet de andere vrouw echter uit praten en had toen geen reden die zin af te maken. Als Isaia zelf zou vertrekken, dan was de bescherming waar ze zo bezorgd over was niet eens zo belangrijk. Ze voelde hoe een kleine glimlach op haar gezicht ontstond en ze schudde uiteindelijk met een lach haar hoofd. 'En jij vindt eindelijk je manier om dit alles te ontvluchten zoals je me beloofd had op het schip.' Diane zou toen er alles aan gedaan hebben om de prinses precies te houden waar Galivar haar wilde. Nu wist dat ze Isaia nooit tegen zou kunnen werken. Misschien was het zo maar beter ook. Haar wederkeren naar de Zomereilanden was inmiddels al onvermijdelijk en dit alles hielp haar het besluit te maken. Ze stak echter met een bezorgde blik een hand naar Isaia uit en legde deze op de wang van de jonge vrouw. 'Galivar heeft me enkele weken geleden al opgedragen terug te keren naar de Zomereilanden. Dat zal ik niet meer kunnen ontkomen zodra dit plan in gang gezet is,' gaf ze toen toe. Ze had het eerder niet willen delen, simpelweg omdat ze nog niet besloten had of ze wel wilde vertrekken. Ze kon echter niet enkel in Tyrosh blijven omdat ze loyaliteit voelde naar de prinses, zelfs verrassend genoeg naar Saul en zijn volksopstand. Haar leven was niet werkelijk gebouwd op loyaliteit, maar op haar contract. 'Maar jij- Waar ga je heen, Isaia?'

'Zie je! Jij hebt overal een oplossing voor!' glimlachte Isaia opgelucht. Ze wist wel dat haar voogd de juiste lijntjes had en iemand kon regelen. Kalim zou er binnenkort niet meer zijn. Het was echter onduidelijk hoe dat voor Iker zou eindigen... de Moeder zou niet blij zijn als Kalim, naast Rohan, zou sterven. 'Ik houd mij altijd aan mijn woorden.' Isaia was trots op zichzelf. Ze had eerder niet gedacht dat haar leven uiteindelijk toch nog zo goed zou uitpakken. Echter duurde het niet lang voordat ze met een geschrokken uitdrukking naar haar voogd én goede vriendin keek. Het kostte haar nauwelijks tijd om te registreren wat de oplossing zou zijn. 'Je hoeft niet terug te keren naar Galivar, Diane,' sprak ze haar voogd ernstig toe. 'Kom met mij mee! We vinden vast wel een mooie stad of een rustig dorp om opnieuw te starten. Die- die achterlijke broer van mij zal je wel weer op een nieuwe, achterlijke missie sturen.' Isaia haalde diep adem en schudde haar hoofd. Ze kon al niet meer aan haar eigen avontuur denken. Ze zou haar voogd te veel missen. 'Ik wil niet dat je gaat,' zei ze uiteindelijk maar. 'Want misschien zie ik je wel nooit meer.'

Diane gleed met haar duim over de zachte huid van Isaia's gezicht voor ze haar hand weer terug trok toen ze de verwarring zag. Het was met een duidelijke reden dat Diane het uitgesteld had om Isaia te vertellen over haar verplichtingen naar haar broer. Ze had simpelweg de teleurstelling niet willen zien, noch zelf voelen. Toen ze het voorstel van de prinses hoorde glimlachte ze zwak en schudde haar hoofd. 'Ik moet terug, Isaia. Ik heb een appeltje te schillen met jouw broer en heb dan nog werk te vervullen voor jouw familie. Als ik met je mee ga-' Ze wist niet precies wat het grootste probleem zou zijn: dat Isaia en zij samen werden achtervolgd door de speurders van Galivar of dat ze haar besluit om bij Isaia te blijven zo moest verdraaien dat het binnen haar contract paste. Ze wilde haar vriendin echter niet haar eigenaar maken. Haar aanwezigheid zou dan de andere vrouw enkel in gevaar brengen. Isaia zou hoogstwaarschijnlijk met rust worden gelaten zodra haar broers en zusters haar uit het oog verloren. Zij had die vrijheid niet, had al te veel uit naam van Galivar gedaan om los rond te mogen lopen. Diane wist eerlijk gezegd niet goed in hoe verre Isaia hier over op de hoogte was. 'Maak je maar geen zorgen. Ik vind je wel. Zodra ik- Je ziet me nog, dat beloof ik.' Wat dat betreft kon ze deze belofte nog wel na komen. Al was het misschien pas tien zomers later. 'Maar ik ben nog niet weg en we hebben Celine's coup nog niet geregeld. Laten we dat eerst maar eens doen.'

'Als je maar voorzichtig doet,' mompelde Isaia teleurgesteld. Ze wist dat Diane niet zomaar haar taken neer kon leggen en kon verdwijnen, maar toch- 'Want ik houd je aan die belofte!' Ze had gehoopt dat ze meer tijd zouden hebben. En dat Galivar niet toch nog indirect controle had over haar leven. 'Eerst maar eens de coup,' zei Isaia uiteindelijk maar met een zwakke glimlach. 'Ik- ik denk dat ik maar weer wat ga proberen te slapen.' Stug keek Isaia uit het raam, weg van Diane, en probeerde de opkomende teleurstelling en verdriet te onderdrukken. Voor een lange tijd kon ze niets meer tegen haar voogd zeggen en zo reden ze naar het Westen toe.