Argoyes

Guila keek afwachtend toe hoe Iwan opstond en zo hun knusse plek verliet. 'Het zal zeker niet gemakkelijk zijn,' zei ze zacht, wetend dat ze allebei een moeizaam weerzien te wachten stond. Toch toverde ze al snel weer een tedere glimlach op haar gezicht en pakte ze Iwans arm vast, om zo te gebaren dat hij weer plaats moest nemen. Ze had de gefrustreerde blik op zijn gezicht gezien en ze wilde niet dat hun weerzien zo'n donkere ondertoon zou hebben. Daar was hun band veel te sterk voor. 'Maar wat is er allemaal met jou de laatste jaren gebeurd? Ik weet al dat je je bij een geweldige toneelgroep hebt aangesloten en dat je elk jaar nog knapper bent geworden. Maar hoe lang reis je al rond? Welke weg heb je daarvoor ingeslagen? Mam en pap lieten maar zo weinig los...' Ze keek hem geruststellend en vooral ook nieuwsgierig aan. Ze had geen idee hoe het haar broer de laatste jaren was vergaan. Hij stond in schril contrast met Tobias en Adrian, die allebei hun gezin hadden, en ook met Gus, die zo zijn plek had gevonden in de bibliotheek.

Iwan kon doen alsof hij boos was alsof hij een grote teleurstelling voelde, maar waar hij werkelijk naar verlangde was om met zijn zus te praten zoals vroeger. Hij liet zich dan ook gewillig terug naar de grond trekken en slaakte een dramatische zucht toen ze naar zijn leven vroeg. 'We weten allemaal dat ik nog steeds de knapste van ons vijf ben, dat mag geen verrassing meer zijn.' Iwan grijnsde breed naar Guila en leegde vervolgens zijn mok met wijn. 'Nou, ik ben nog een hele tijd in Tyrosh gebleven. De taverne van Eileen is heerlijk  en de stad is zo veel beter dan Evenfall. Ik wilde eerst gewoon op straat muziek gaan maken, maar blijkbaar kan de stadswacht dan achter je aan gaan of je wordt onder gepist door dronkelui. Dus uiteindelijk vond ik een veiligere plek om mijn artistieke kant te kunnen uiten. Ik trad vaak op in de taverne en werd toen aangesproken door wat theatermakers. Ze wilden dat ik een rol in hun stuk vertolkte. Van het één kwam het ander. Begeleid door veel muziek en theater en drank reis ik nu al meer dan een lente door heel Tarth.' Hij glimlachte, glunderde zelfs. Het theater had hem gered van de wanhoop en deed dat nog steeds. Ook al bracht deze levenstijl tevens problemen met zich mee en bracht het hem enkel verder weg van zijn familie. 'Onze lieve ouders en broers begrijpen er niets van.' Iwan kon het niet helpen dat er teleurstelling in zijn stem door klonk. Echter zocht hij al manen naar een manier om uit te kunnen leggen aan zijn familie waarom hij dit deed. Het enige wat hun brieven brachten waren frustraties en beschuldigingen. 'Heb je iedereen gezien?' vroeg Iwan nu quasi ongeïnteresseerd. 'De broers en de kleintjes?'

Guila had haar mok weer volgeschonken met wijn en luisterde zo aandachtig naar de woorden van haar broer. Ze herinnerde zich nog hoe Iwan naar het Noorden was gereisd en daar in de herberg verbleef. Toen zij nog in het legerkamp woonde, was ze zo nu en dan bij hem langs geweest. Echter had zij daar duidelijk gezien hoe hij zijn plek daar ook niet kon vinden, ondanks dat hij het er naar zijn zin had gehad. Guila zag dan ook gerustgesteld toe hoe haar broer glunderde. 'Ze zullen het gaan begrijpen, Iwan.' Ze kneep hierbij in zijn hand en sloeg vervolgens een arm om hem heen. 'Ze willen puur dat jij gelukkig bent.' Guila merkte de teleurstelling zeer zeker op en ze begreep het ook goed. De woorden van haar ouders en broers waren niet al te mals geweest over Iwan. 'Ik heb Tobias en Renee en hun kinderen gezien en ook Adrian is langs gekomen. Ik heb echter nog niet de tijd gehad om bij hem en Naya thuis langs te gaan en de kinderen te zien... Ik hoop daar binnenkort tijd en moed voor te hebben.' Ze zweeg en keek vervolgens op naar haar broer. 'Zou jij mee willen gaan? We zijn er maar één dag reizen vandaan.'

Iwan was Guila dankbaar om haar steunende gebaar, maar kon het niet opbrengen om haar woorden te geloven. Hij wachtte af tot ze over hun broers begon en luisterde nieuwsgierig. Hij had zelf de nieuwe kleine van Renee en Tobias nog niet gezien. Hij wist dat Renee zwanger was geweest en had verwacht dat er al een toevoeging aan het gezin moest zijn. Immers had zijn oudste broer het meest normale en traditionele huisje, boompje, beestje leven gevonden na het vertrek uit Evenfall. Zijn jongere broer was ook aan zijn gezin begonnen, maar had daarentegen niet het hele paleisleven achter zich gelaten. Ergens bewonderde Iwan hem er voor dat hij zo een politiek leven voort kon zetten na hun jeugd en ervaringen. 'Guila, ik-' Plots ongemakkelijk keek Iwan zijn zuster aan. 'We reizen morgen al weer verder. We worden verwacht op een festival in het Zuiden, niet zo ver van Lorath. Als we niet doorreizen dan redden we het amper.' Het was vaak genoeg voor gekomen dat hij in de buurt was van zijn familie als hij op doorreis was. Echter dacht hij er nooit aan om een omweg te nemen en ze op te zoeken. Het zou alleen maar ingewikkeld zijn als hij dat deed. Wat hem nu het meest dwars zat was dat hij er niet eerder aan had gedacht dat ondanks het weerzien met Guila, dat hem niet hier zou houden. Het speet Iwan dat aan haar toe te moeten geven. Hij glimlachte echter breed. 'Wat een toeval dus, dat we elkaar hier treffen, niet? Zouden die Goden van je dat georganiseerd hebben?'

Guila merkte hoe haar gezicht verstrakte bij zijn woorden en ze haar hand zo subtiel mogelijk weg trok. Misschien had ze altijd hun band als iets sterkers gezien dan dat het werkelijk was. Per slot van rekening had ze best een tijd na haar avontuur in Quandaï bij haar ouders gewoond en had ze Iwan daar als enige broer niet gezien. Ook nu leek hun band niet genoeg reden te zijn voor Iwan om te blijven. Uiteraard begreep ze dat hij niet zomaar zijn verplichtingen op kon geven, maar was het dan zo gemakkelijk om weer afscheid te nemen? 'De Goden doen niet aan toeval,' zei ze stilletjes, terwijl ze voelde hoe die woorden haar steun gaven. Iwan en zij hadden elkaar hier ontmoet om een reden en Iwan verliet haar nu vast ook om een goede reden. Welke plannen hadden de Goden met hun in de toekomst? 'Ik zal de groeten van jou doen aan Adrian. En aan mam en pap en de anderen.' Ze keek haar broer bedachtzaam aan en zuchtte toen diep. Ze wilde het niet toegeven, maar misschien hadden haar ouders en broers toch een punt met hun kritische woorden over Iwan. 'Ik hoop dat het festival een succes zal zijn en dat je veel plezier gaat hebben.' Ze legde haar hand weer op de zijne en keek hem doordringend aan. 'Ik hou van je, broer. En ik hoop dat ik je snel weer tref.'

Iwan merkte de verandering in Guila's uitdrukking maar al te goed op. Hij herkende het van zijn moeder. Ze was zo blij geweest van hem te horen hoeveel plezier hij beleefde als onderdeel van de reizende theatergroep, maar toen hij verkondigd had veel te reizen, weinig thuis te zijn, had hij iets in haar ogen gelezen dat hij niet graag erkende. 'Guila, kom op,' probeerde Iwan voorzichtig. 'Ik ga niet nu meteen weer op pad. Het is pas-' Hij keek naar buiten en zag hoe het al langzaam donker aan het worden was. Ze hadden minder tijd dan hij gedacht had. 'We hebben nog de avond als jij niet met je vriendin mee moet. Je hebt me amper verteld over je tante. En je hebt me nog niet eens toestemming geven om ooit in het toneelstuk over jouw leven te spelen.' Hij deed zijn best om zijn humor zo luchtig mogelijk te houden, maar alles voelde zwaar. Hij kon die zwaarte al een lange tijd niet van zich af schudden. Echter had het gesprek met Guila hem goed genoeg van zijn eigen problemen afgeleid dat hij voor even niets ervan gemerkt had. Het had als vroeger gevoeld. 'Gus heeft me een brief gestuurd. Hij stopt er soms wat van zijn werk bij. Ik heb ze op muziek gezet. Ik probeer nu al weken te bedenken wie ik dat kan laten horen voor ik het met het grote publiek deel.' Iwan sprak gehaast. Hij had Guila geen ideeën in haar hoofd laten halen over hoe lang hij rond zou blijven hangen, maar tegelijkertijd kon hij het ook niet aan te bedenken dat ze al zo snel weer weg zou zijn.

Guila keek met haar broer mee naar buiten en constateerde dat het ook donker begon te worden. Haar vriendin zat nog steeds tegen de muur aan. Ondanks dat zijn woorden eerder irritatie bij haar hadden opgeroepen, speelde er opnieuw toch weer een glimlach rondom haar lippen. 'Uiteraard heb je mijn toestemming om mij te spelen,' glimlachte ze voorzichtig, waarna ze haar schouders op trok. 'Niet dat iemand ook maar gaat kijken naar een toneelstuk over mijn leven. Ik zou niet denken dat het een succes wordt, Iwan, lief.' Ze had al eerder geruchten gehoord over toneelstukken over haar reis naar Quandaï, maar ze had niet gedacht dat het zich zou verspreiden. Voordat ze het zou weten, zou ze vast oog in oog staan met iemand die haar levensverhaal zou spelen. Die gedachte bracht een rilling over haar rug. Met een geruststellende zucht pakte ze zijn hand vast en glimlachte ze geruststellend. 'Ik wil heel graag die liederen horen. Maar kom alsjeblieft met mij en Syd mee en laat mij jou trakteren op een avondmaal, oké? Dan kan ik je aan mijn tante voorstellen en dan kunnen we verder praten.' Ze keek hem hoopvol aan en probeerde hem al iets richting de deur van zijn bescheiden huisje te trekken.

Nieuw

Diane had het gordijn van de wagen waar in ze reden kort opzij geschoven om met een zucht de passerende huizen in zich op te nemen. Ze waren al even onderweg en had een dag geleden de grens met het Oosten gepasseerd. Ze had gevoeld dat de wachters van Isaia er nerveus door waren geworden. In het Noorden hadden ze immers een zekerheid, maar in deze windstreek was hun geen veiligheid gegund. Uiteindelijk had ze er dus ook op gestaan om een enkele Tarthiaanse soldaat van Celine's hofhouding mee te nemen. De mannen hadden het niet erg gevonden om voor wat extra geld met hen mee te gaan en Diane kende ze inmiddels goed genoeg dat ze wist dat ze hun taken zomaar zouden laten vallen. De Islaïers waren uiteindelijk degene die hun leven hoorden te geven voor de prinses, niet de Tarthianen. Nadat de huizen steeds sporadischer werden, liet ze het gordijn weer dicht vallen en leunde comfortabel tegen de deur. Ze stopten veelal 's avonds laat in dorpen of steden om nieuwe proviand in te slaan en vonden dan midden in de nacht pas een herberg waar ze enkel bleven tot de zon al weer op kwam. Niemand had het een goed idee geleken te lang op dezelfde plek te blijven. Diane's oog viel op haar prinses. Ze hoopte voor haar dat ze niet altijd zo gehaast en vrijwel in het geheim moest reizen. Het was maar een erg beperkend soort vrijheid.

Isaia zat tegenover haar voogd in hun wagen en staarde naar haar eigen handen. De zenuwen waren al op komen spelen bij het verlaten van Tyrosh en hadden haar sindsdien niet losgelaten. Hoe dacht ze dat het een goed idee zou zijn om naar het Oosten te reizen? Naar een paleis waar ze enkel Ed kende en verder...? Juist ja, niemand. En de meeste adel zou nog een hekel aan haar hebben ook, gezien haar banden met Iker en daardoor indirect ook met Rohan. Ze verweet de adel dat echter niet. Toch hoopte ze dat ze haar een eerlijke kans zouden geven, al was het maar door haar jarenlange brievenwisseling met Eddard. Of het feit dat ze hem gered had. Ze voelde Dianes blik op haar gericht en ontmoette vervolgens de ogen van haar dierbare Islaïse reisgenoot. 'Wat voor persoon is de Koning?' vroeg ze direct. Ze had de voogd al proberen uit te horen over alle andere leden van de adel, in de hoop dat Diane sappige geheimen wist, maar dan was een teleurstelling geweest. Isaia had zich echter die nacht plots herinnerd dat zij zelf niet de enige was die koning Liam ooit had ontmoet. Galivar had haar maar weinig in contact laten zijn met de man, die destijds nog geen Koning was. Diane echter... Zij leek de man ook te kennen.

Diane glimlachte warm naar Isaia toen ze haar terug zag kijken en trok een wenkbrauw op toen ze haar vraag hoorde. Ze gaf niet direct antwoord, maar sloeg het boek dat nog open lag op haar schoot dicht met een kleine zucht. Ze had nog maar weinig kunnen lezen. Haar gedachten waren te druk om zich te focussen en ze las überhaupt niet vlot in het Quandaaïs. 'Ik weet niet of ik die vraag kan beantwoorden. Ik kende Liam Halley. Niet Koning Liam,' bekende ze. Het had haar al dwars gezeten tijdens hun korte ontmoetingen in Tyrosh. Ze had natuurlijk de trekken herkend die ze zich nog herinnerde, maar er was veel aan hem veranderd. Niet enkel door zijn gevangenschap in het Noordelijke paleis. 'Maar,' begon ze snel maar weer voor Isaia kon protesteren. 'Ik kan je vertellen wat voor man hij was.' Ze legde haar boek opzij en wreef langs de stof die ze om haar krullen had gewikkeld voor de lange reis. Ze twijfelde hoe veel ze wilde delen met haar prinses over de relatie die ze met de Tarthiaanse man had gehad. 'Liam Halley laat zich niet snel vergeten. Hij is een vlotte spreker, heeft zo man en vrouw om zijn vinger gewonden met zijn charmes en is ongelooflijk arrogant. Men wil naar hem luisteren. Als leider zal hij vast succesvol zijn als iedereen hem niet enkel als Halley ziet.' Diane zette een elleboog op de rand van de deur en steunde zo met haar hoofd op haar hand terwijl ze Isaia bekeek. 'Wat voor persoon is Eddard Halley?' vroeg ze nu op haar beurt. De vriendschap tussen de twee had ze niet helemaal kunnen plaatsen, maar het leek duidelijk een reden die goed genoeg was om Isaia uit te nodigen in Myr. Er moest meer achter zitten. Of Diane had simpelweg onderschat wat de twee voor elkaar betekenden en wat voor invloed de jongere broer van de Koning had.

Isaia keek haar voogd aandachtig aan en probeerde elk uitgesproken woord goed in haar hoofd te prenten. Ze wilde inderdaad protesteren bij de bijna afwijzende woorden van Diane, maar gelukkig continueerde ze haar verhaal. Uiteraard had ze via Eds brieven een bepaald beeld gekregen van de Koning, maar dat was via de broer van de man en- Isaia fronste echter diep bij de beschrijving. 'Zou dat ook zijn waarom het hem was gelukt om audiëntie te vragen bij Galivar?' Het was in die tijd uitzonderlijk geweest dat de man het paleis had betreden en tevens met de koning had gesproken. Het was ook niet bij één keer gebleven. Isaia had zich altijd afgevraagd hoe de man het voor elkaar had gekregen, maar blijkbaar was het zijn charme geweest. Ze wist niet of die wel op haar zou werken. 'Hoe was jij bij de man betrokken?' vroeg ze vervolgens nieuwsgierig. Door de vraag over Eddard keek ze ook weer naar buiten en glimlachte ze breed. 'Eddy is de meest koppige en trotse man die er is, maar ook de meest vriendelijke en meest stralende en meest charmante man van Tarth,' verzuchtte ze. 'Met het meest onstuimige leven dat bestaat. Hij reisde heel Tarth over en vond vervolgens zijn partner in de man die-' Ze hield abrupt haar mond en keek zijdelings naar haar voogd. 'Hij is mijn beste vriend,' concludeerde ze uiteindelijk maar. 'En is niet zo'n slijmbal als de Koning.'

Diane glimlachte toen ze de volgende vraag van Isaia hoorde. Ze had niet gedacht dat de prinses zo veel wist over de situatie toen. Ze was nog jong geweest. Afgesloten van de rest van het paleis. Diane herinnerde zich niet goed meer wanneer zij voor het eerst het jongste lid van de familie had gezien. Het moest vast zijn geweest tijdens één van haar eerste diensten toen ze vooral nog bedden op moest maken en haarden aan hoorde te steken. Tijdens die diensten zag je meer dan de familie en paleisbewoners waarschijnlijk wilden. 'Er werd gezegd dat Liam iemand binnen de paleismuren te vriend had gemaakt die hem geholpen heeft. Maar uiteindelijk was het ook zijn naam die de interesse van jouw broer trok. Een Halley op de Zomereilanden was een unicum.' In die tijd had Liam al te koop gelopen met zijn familienaam, zoals het nu ook leek. De overname van de Tarthiaanse troon door een Alba die vervolgens weer trouwde met een Halley. Die naam opende deuren als geen ander in Tarth. 'Ik kwam veel in de haven ook al mocht het niet en kende de zeelui na een tijdje. Liams schip bleef een lange tijd in de Islaïse haven.' Veel meer details had Isaia niet nodig, maar Diane wist ook wel dat ze graag door vroeg. Haar eigen vraag over Eddard Halley hielp gelukkig om haar af te leiden. 'Het is goed om een vriend te hebben.' Hoewel Diane in eerste instantie haar prinses wilde waarschuwen over het houden van contacten met de Tarthiaanse adel wist ze ook wel dat Isaia een connectie kon gebruiken. Bovendien was het niet mis de jongere broer van de Koning en hoeder van de schatkist als bondgenoot te hebben. 'Maar ik hoop dat hij er hetzelfde over denkt,' voegde ze alsnog met enige achterdocht toe. 'Die partner van hem, hoe heet hij?'

'Jij in de haven... met de zeelui?' Isaia's ogen begonnen onmiddellijk te glunderen en smekend keek ze haar voogd aan. 'Vertel alsjeblieft meer! Er moeten wel spannende dingen gebeurd zijn!' Ze wist dat Diane een stuk ouder was en veel meer ervaring had met het hele spel van de liefde en het zoeken van mensen voor tussen de lakens puur als machtsspel en ze hoorde dan ook graag verhalen van de vrouw aan. Nee, ze hoorde ze niet aan, ze verslond de verhalen! Net zoals ze Ed ook flink uitgehoord had over de twee mannen die hij tegelijkertijd het hof had gemaakt, om er vervolgens één te kiezen. Over Ed en zijn verloofde gesproken... Wat achterdochtig keek ze de vrouw tegenover haar aan. 'Natuurlijk denkt Ed er hetzelfde over. Hoe kan hij anders al sinds dat we tieners zijn elke maan een brief sturen?' Daarnaast vertrouwde ze Ed voor de volle honderd procent en zou ze niet slecht achter zijn rug om praten, over zowel Eddy als zijn verloofde niet. Toch wist ze dat Diane snel genoeg achter de naam van de man zou komen. 'Kain,' zei ze enkel, zonder zijn achternaam te noemen. 'Binnenkort Kain Halley.'

Diane moest glimlachen om de reacties van Isaia. Ze deed zich altijd zo werelds voor dat ze zichzelf er regelmatig aan moest herinneren dat de prinses een erg beperkt leven in en rondom het paleis had geleefd. Dan was haar leven een stuk avontuurlijker. 'Dat zal ik niet ontkennen,' grinnikte Diane. Er was genoeg spannends waar ze verhalen over kon vertellen. 'Wat wil je weten?' Misschien zou ze terughoudender zijn geweest als ze nog in het Noorden waren of al gearriveerd in Myr, maar ze zaten nu al dagen samen in deze kar en het begon flink te vervelen. Dat boek dat ze mee had genomen, daar kwam ze toch niet in terwijl haar gedachten ofwel de situatie in Tyrosh of in Myr niet los konden laten. Ze vond het niet erg meer te openen naar de jonge vrouw tegenover haar. Haar interesse had altijd oprecht geleken en dat waardeerde ze erg. Diane hoopte zelf nog eens een goed gesprek met die vriend van Isaia te houden. Ze geloofde dat zij dit dacht, maar ze wilde bevestiging van de man zelf krijgen. 'Kain Halley?' vroeg ze met opgetrokken wenkbrauw en sloeg geïntrigeerd haar armen over elkaar. 'Er staat een huwelijk op de planning?' De Halley familie had het maar druk met uitbreidingen. 'Gesproken over huwelijken,' ging ze met haar blik onderzoekend op Isaia gericht. 'Heeft prins Iker je nog instructies gegeven toen we vertrokken? Hij leek je met tegenzin te laten gaan.' De twee leken genoeg naar elkaar toe gegroeid, maar Diane kon het niet helpen de Quandaïer nog niet te vertrouwen. Zijn samenwerking met Rohan had te veel in zijn voordeel gewerkt.

Isaia moest ongelovig lachen om de woorden van haar voogd en schudde ontevreden glimlachend haar hoofd. 'Kom nou, Diane, je hebt vast genoeg smeuïge verhalen te vertellen! Hoe was de Koning als dronkaard? Heeft hij royale geheimen gedeeld? Hoe waren de andere schippers?' Diane kwam er zeker niet zo gemakkelijk vanaf en Isaia zou haar uithoren totdat ze eindelijk de bodem van de smeuïgheid had bereikt. Daar had ze nou eenmaal haar voogd voor. En nu waren ze eindelijk eens alleen en samen zonder meeluisterende oren. Er zou geen beter moment komen om zulke herinneringen te delen en Isaia maakte er dus mooi gebruik van. 'Ja, de twee gaan binnenkort trouwen. Ik had nog los van Ed een uitnodiging gekregen voor de bruiloft, maar die vindt nog niet plaats. Waarschijnlijk wilden ze geen overlap hebben met de baby.' Ze fronste kort door de plotse onderwerpwisseling naar Iker toe. 'Niet veel meer dan dat ik moet oppassen en niet naïef moet zijn. Oh, en dat ik niet in een koud bed hoef te slapen,' grijnsde ze.

Diane voelde dat haar mondhoeken als vanzelf op krulden en in plaats van haar plezier in Isaia's nieuwsgierigheid te verbergen, om vervolgens niet veel prijs te geven, lachte ze met de jonge prinses mee. 'Liam kon zijn alcohol aardig goed verdragen, maar ik weet welke wijn altijd direct naar zijn hoofd stijgt.' Ze keek geamuseerd weg toen ze de andere vraag van Isaia overdacht en haar gedachten direct naar Saul uit gingen. Ze had hem via Youssef een bericht achter gelaten om te zeggen dat ze weg was voor onbepaalde tijd, maar dat ze graag bij terugkomst meer van zijn Tyrosh wilde zien. Ze had niet veel meer willen of kunnen zeggen. 'Liam is niet de enige schipper met wie ik wijnen genuttigd heb die ik weer tegen het lijf gelopen ben sinds we in Tarth zijn,' vertrouwde Diane de andere vrouw toe. Ze had het gordijn nog eens aan de kant geschoven en ontweek zo de blik van de prinses terwijl ze verder sprak. 'Sterker nog, deze man heeft me geleerd een goede wijn te herkennen en waarderen.' Isaia mocht zelf bedenken wat ze nog meer las in haar woorden. Toen ze meer uitleg kreeg over de bruiloft en over Iker keek ze al snel weer naar het grijnzende gezicht tegenover haar. 'Zodat hij zijn bed ook niet koud hoeft te laten worden?' opperde Diane met een kritisch opgetrokken wenkbrauw. Natuurlijk had die gladjanus al bedacht dat hij zich zou gaan vervelen zonder zijn mooie echtgenote.

'Heeft hij nooit eens- gekke dingen gedaan in zijn dronken buien?' Isaia wist dat ze zich op glas ijs bevond, maar ze had zo het idee dat er meer achter de relatie van Liam en Diane zat dan dat haar voogd weg gaf. Want als iemand dat voor elkaar zou kunnen krijgen, dan was het de vrouw tegenover haar wel. 'Niet de... enige schipper?' Isaia's wenkbrauwen schoten omhoog. 'Dus daarom ben je steeds weg! Of ga je de stad in! Je ontmoet die man, niet waar! Hoe heet hij! Hoe is hij! Hoe ziet hij eruit!' vuurde ze op haar voogd af. Ze wilde álles weten over de man en ze wilde hem vooral ooit ontmoeten. Hoe maakte Diane al die vrienden zo gemakkelijk, terwijl Isaia al bijna haar penvriend had weggejaagd op het moment dat ze elkaar ontmoet hadden? Bij de kritische volgende woorden van Diane rolde Isaia met haar ogen en sloeg ze haar armen over elkaar heen. 'Ach, hij mag doen wat hij wil. Het is niet alsof ik stil heb gezet-' Ze klemde haar kaken op elkaar en keek Diane vervolgens met grote ogen aan.

'Hij was niets in vergelijking met zijn scheepsmaten,' antwoordde Diane om maar niet verder in details te hoeven treden. Ze had hem nooit echt dronken gezien. Tenminste, dat dacht ze niet. Hij was wel eens meegegaan in het gedrag van zijn kameraden, maar Diane dacht niet dat de Tarthiaan zich echt ooit had laten gaan. Uiteindelijk was hij ook degene die haar de tip had gegeven om precies te weten hoe veel iedereen om haar heen dronk en dat ze zelf altijd helder bleef. Je wist nooit wat een ander kon delen in een dronken bui. Ze moest lachen om het enthousiasme van Isaia en legde een hand op haar knie om er zacht in te knijpen en haar tot kalmte te manen. 'Hij is niet de reden waarom ik zo vaak in de stad ben. Je weet dat ik het daar voor je in de gaten houd.' Bovendien wilde ze niet dat Isaia het zich in haar hoofd haalde dat Diane zomaar haar taken aan de kant zette voor een of andere oude vlam. Ze fronste echter en keek met een afwezige blik naar haar handen. 'Het is niet zo gemakkelijk een vriendschap opnieuw op te pakken na tien jaar en het is-' Ze stopte zichzelf om de zin niet af te maken. Het voelde wel degelijk vreemd herenigd te zijn met iemand die haar kende voor ze deze versie van zichzelf was, voor ze zovele dingen had gedaan die ze nooit hardop uit mocht spreken. Diane's gedachten werden onderbroken door de bekentenis van Isaia. Met opgetrokken wenkbrauwen keek ze naar de jonge vrouw. 'Dus toch-' Glimlachend schudde ze haar hoofd maar keek de prinses vervolgens ernstig aan. 'Je kan het me vertellen, Isaia. Wie jouw bed warm houdt, waar jij warmte vindt, dat verlaat mijn lippen niet. Ik houd je geheimen veilig.'

'Dat weet ik, Diane,' stelde ze haar voogd gerust, al kalmeerde ze nog niet erg in haar enthousiasme, 'maar wat voor soort vriend is het dan? Vriendschappelijk of-?' Isaia vond het maar niets dat Diane zo vaag bleef, maar aan de andere kant was het al heel wat dat haar voogd zo open was geweest tegenover haar. Normaal gesproken bleef Diane altijd gehuld in mysterie, maar op momenten zoals nu opende ze zich dan toch tot Isaia. Isaia kon daardoor ook niets anders dan zelf oprecht zijn. Ze wilde het geheim namelijk ook zó graag kwijt! 'Celine,' stamelde ze uiteindelijk dan ook maar, waarna ze haar gezicht in haar handen verborg. Het voelde goed om het uit te spreken, maar tegelijkertijd besefte ze zich de ernst van wat ze aan het doen was met de landvrouwe. 'Al sinds ze was vergiftigd. Ik heb haar recent opgezocht in haar vertrekken en toen- Het gebeurde wéér.'

Diane haalde in een oprecht onwetend gebaar haar schouders op. Ze vond het nog moeilijk haar hervonden contact met Saul te peilen. Waren ze vrienden? Zagen ze beiden in hoe veel nut ze konden hebben voor hun doeleinden? 'Onze geschiedenis is ingewikkeld. Bovendien waren we maar jong en zijn er veel zaken veranderd in de tussen tijd.' Meer kon ze er nu nog niet van maken. Niet van haar gedachten die regelmatig naar de volksleider gingen, noch de tinteling die de aanrakingen van haar oude vriend steeds achter lieten. Afwachtend bleef ze Isaia aan kijken toen ze even stil was, maar toen ook eerlijk met haar deelde wie haar de afgelopen tijd zoet had weten te houden naast Iker. Er speelde al gauw een vermaakte glimlach op haar lippen. 'Celine,' herhaalde ze. Als ze al een vermoeden had gehad, dan was de verrassing nog groter dan die verdenkingen. Ze liet het maar niet al te erg merken aan haar prinses. 'Mag ik raden dat dit al een tijd voor jouw bruiloft speelde?' gokte ze na de insinuatie dat het meerdere keren gebeurd was. Haar ogen vernauwden zich iets terwijl ze de jonge vrouw tegenover haar nog eens goed bekeek. 'En dat dit niet zomaar een pleziertje is?'

'Maar van iets ingewikkeld kan altijd iets simpels gemaakt worden!' noemde Isaia trots met een zelfingenomen grijns. 'Kijk naar ons tweeën! Ik kon je in eerste instantie niet luchten en nu ben jij de enige persoon in heel de wereld die ik voor de volle honderd project vertrouw. Dingen kunnen gek lopen, niet waar? Misschien voor jouw vriend en jij ook wel.' Bij de woorden van Diane was ze niet eens verbaasd: natuurlijk had Diane dit vast al aan zien komen. 'Al eerder dan de bruiloft, inderdaad.' Isaia kneep nerveus haar handen tezamen. Ze wist ook wel dat het niet zomaar meer een pleziertje was, maar verder? Ze kon datgene wat zich afspeelde tussen haar en Celine niet zomaar een naam geven. Zo ingewikkeld! 'Ik- ik denk van niet?' maakte ze er uiteindelijk maar van. 'Ik weet niet wat het precies is. Ik zie haar gewoon graag. En- en misschien dat ik haar wel help om de macht terug te nemen in het Noorden?' piepte ze er nog onzeker achteraan.

Diane glimlachte bescheiden naar Isaia en knikte langzaam instemmend. Ze was er al snel achter gekomen dat het geen nut had de prinses te behandelen als iemand op wie ze hoorde te passen. Een vriendschappelijke houding had veel meer effect, zeker op een jonge vrouw die zo lang afgescheiden had geleefd van haar familie en het paleis leven. Ze hadden haar links laten liggen, aan de kant geschoven en inderdaad als oplossing op een schip naar Tarth gezet. Isaia had simpelweg een vertrouweling nodig gehad en Diane was die persoon geworden. Hoewel het een doordachte houding was geweest, wist ze ook dat er inmiddels meer achter zat. Diane had veel bewondering voor de kracht van Isaia, voor haar koppigheid en passie. Het was altijd haar bedoeling geweest de prinses te laten trouwen, goed te laten settelen en vervolgens van Galivar te eisen dat hij haar een betere taak gaf dan oppas blijven spelen van zijn zusje. Nu had ze hier die betere taak gevonden en had de Koning haar terug geroepen. Diane opende haar mond om er iets over te zeggen toen de andere vrouw door ging over haar verhouding met de landvrouwe. Met een frons keek ze voor een lange tijd stil naar Isaia om te overwegen wat ze zojuist had gezegd. Celine haar Noorden terug geven- Het was niet onmogelijk. Was het wenselijk? 'Dus de vraag of jouw echtgenoot je instructies heeft gegeven voor je bezoek aan Myr blijkt niet erg relevant. Heeft landvrouwe Storm je met een missie gestuurd?' Ze begon deze reis naar het Oosten plots in een heel ander daglicht te zien.

Isaia dacht terug aan die haatvolle dagen, waarin ze Diane het leven zuur had proberen te maken, om haar zo weer terug naar de Zomereilanden de pesten. Als ze er zo over na dacht, schaamde ze zich sterk voor haar kinderachtige gedrag. Wat zou haar voogd niet over haar gedacht hebben! En hun bediendes! Bij de Oceanen... Ze was blij dat ze in die luttele manen in het Noorden al sterk gegroeid was en daar had ze alle vrouwen om haar heen voor te danken. Daarnaast had ze ook nooit durven dromen dat ze zoveel liefde zou ontvangen van haar gedwongen echtgenoot. De woorden van Diane wimpelde ze echter af. 'Celine heeft míj niet met een missie gestuurd, Diane. Ik heb zélf besloten om op missie te gaan. En daarbij heb ik de uitnodiging ontvangen en was het dus allemaal puur geluk dat dit alles samen valt.' Ze zou zich niet laten rond laten commanderen door Iker of Celine. Of door Galivar of Diane. Ze had er genoeg van om als pop ingezet te worden. 'Ga je- mij tegen houden?' vroeg ze vervolgens stilletjes en afwachtend.

Diane had het antwoord van Isaia maar half aan gehoord. Eerlijk gezegd maakte het niet uit met welke taken ze was gestuurd of wie wat van haar gevraagd had. Dit bezoek begon nu een mogelijkheid te worden om een hele andere relatie met de Tarthianen te vormen. En tegelijkertijd zag ze niet in wat voor nut het had Celine terug in beeld te brengen. Als haar raad niet te vertrouwen was, hoe dacht ze dan stabiliteit terug te brengen? Zou het überhaupt genoeg zijn een oorlog tegen te houden als de landvrouwe haar zetel weer terug in nam? Het leek er op dat de Quandaïse Moeder enkel tevreden werd gehouden door de vertoning die Iker opvoerde dat hij zogenaamd tijdelijk de macht had terwijl Celine herstelde, maar ondertussen geen plannen had die macht weer op te geven. En Isaia had besloten tussen twee vuren te gaan staan. Zomerse Goden. Diane had fronsend naar haar handen gestaard zonder Isaia direct een antwoord te geven terwijl ze de opties overdacht. 'Je hebt de steun nodig van de Koningin om Celine de mogelijkheid te geven het Noorden terug te nemen,' mompelde ze. Dat was nog niet eens zo onmogelijk. 'Wat voor rol speelt Iker in dit alles? Wat ben je van plan Galivar te vertellen? Hoe ga je Kalim op een afstand houden? Die man stuurt al zijn mannen op de landvrouwe en op jou af-' Het zou moeilijk te verbergen zijn dat Isaia een hand had gehad in het helpen van de Storm vrouw. Zeker nu zij op weg was naar het koninklijk paar.

Isaia wist niet goed hoe ze de stilte kon doorbreken. Het was duidelijk dat Diane haar woorden aan het overdenken was en ook Isaia had niets meer toe te voegen aan haar verhaal. Ze kon enkel hopen dat Diane aan haar kant zou staan. 'En de Koningin zal mij die steun gaan geven,' zei Isaia zelfverzekerd. 'Dat weet ik zeker. Ze heeft niets te winnen met Iker en dus Quandaï in het Noorden. Want het is duidelijk dat de Moeder niet samen wil werken met Sibel.' Al die volgende vragen gaven Isaia hoofdpijn en ze werd zich tegelijkertijd zeer bewust van haar niet uitgedachte plan. 'Iker weet er niets van en Galivar komt er pas achter als alles al in gang is gezet. En Kalim-' Ze wierp een blik op Diane en grijnsde vervolgens geamuseerd. 'Misschien is het ook weleens tijd om hem uit te schakelen, denk je ook niet? Voordat Iker hem aan zijn kant krijgt.'