Argoyes

Het dorp waar het landgoed van Rani Omat dichtbij ligt.

Iwan stapte met een glimlach het podium af, maar voelde als vanzelf de zwaarte op zijn schouders drukken. Altijd direct na zijn voorstellingen en optredens had hij moeite terug in de realiteit te geraken. Dan moest hij zijn pruiken of hoeden af doen, zijn kostuums uittrekken, de schmink afwassen en weer gewoon Iwan zijn. Echter vond hij nooit de persoon die hij zou moeten zijn. Uiteindelijk bleef hij ook na de optredens doorspelen. Als hij tenminste niet alleen was. Met enige moeite glimlachte Iwan naar zijn collega's en ontving zo hier en daar een compliment. Hij had hier en daar wat geïmproviseerd en dat was duidelijk opgevallen bij zijn medespelers. Soms kon dat nogal eens mis gaan, maar deze avond had hij het blijkbaar voor elkaar gekregen. Hij was dramatisch genoeg te denken dat het lag aan de brief die hij eerder die dag ontvangen had. Augustus had het op de één of andere manier voor elkaar gekregen hem op te sporen. Of in ieder geval de brief had hem gevonden. Zuchtend hees Iwan de pruik vol gouden krullen van zijn hoofd en schudde zijn eigen bruine haar los van het zweet. Hij moest toegeven dat dit tot nu toe één van zijn favoriete rollen was. Hij speelde een eeuwenoude Halley prinses die verstrikt raakte in een politiek spel waarin drie van haar broers strijden om de troon als hun vader overlijd onder verdachte omstandigheden. Uiteindelijk blijkt zij degene te zijn die de oude man het gif heeft toegediend in een wraakactie. Die Koning was nooit geliefd geweest onder het volk en behandelde zijn familie als grof vuil. Vooral de Koningin. Het verhaal van de prinses eindigt in haar eigen dood als ze door haar drie broers veroordeeld wordt.

Zodra de opvoering afgelopen was, was Guila als eerste opgestaan uit haar stoel en stoof ze door de menigte heen richting het podium. Al sinds de prinses in het stuk het podium had betreden had ze geweten wie er onder de pruik en dikke make-up zat. Haar broer Iwan had ze sinds haar vertrek naar Quandaï niet meer gezien. Ze had weleens 's nachts wakker gelegen en bedacht of ze hem nog wel zou herkennen na zoveel lentes gescheiden geweest te zijn. Hij was haar broer waarvan ze soms had verdacht dat ze het hechtst mee was geweest, puur al door hun gedeelde passie voor creativiteit en drama en toneelspelen. Toen ze eenmaal bij het podium was aangekomen, zag ze hoe net de laatste artiesten achter het gordijn verdwenen. Vloekend bewoog ze zich langs het toneel, waarschijnlijk ook met haar vriendin op de hielen, en zocht ze haar weg naar de coulissen toe. Ze voelde hoe haar hart klopte in anticipatie voor hun hereniging. Ze wist niet hoe haar broer zou reageren op haar plotse verschijning, gezien hij geen enkele keer had laten blijken dat hij haar in het publiek had zien zitten of dat hij überhaupt wist dat ze zich in de buurt moest bevinden. 'Iwan?' riep ze hard, terwijl ze een stap de coulissen in zette. Ze zag hoe alle artiesten al druk bezig waren om zich om te kleden en haar vervolgens met een verwarde blik aan keken. 'IWAN!'

Iwan vond dat er zeker betere actrices in zijn gezelschap zaten die de moeilijke rol van de prinses hadden kunnen vertolken. Echter kon geen van hen de hoge én lage noten die geschreven waren voor het stuk halen. Hij oefende al maanden op zijn bereik en dat had hem nu een groot voordeel gegeven. Toch had dit optreden zijn stembanden aardig getest. Iwan moest desondanks toegeven dat het wellicht niet de zang was die zijn stem teisterde. Hij was al dagen achter elkaar stomdronken geweest dat hij zich de volgende dag niet meer kon herinneren wat er precies gebeurd was in de lange nachten. Hij wist dat hij het in moest tomen, maar iedere keer als hij aan dat voornemen begon dan was er weer wel iemand die hem aan het drinken kreeg. Soms waren dat zijn vrienden van het theatergezelschap en soms waren dat personen die niet eens aanwezig waren. Zijn vader. Zijn moeder. Iwan wilde net richting de huifkar gaan om zijn kostuum daar op te bergen toen hij zijn naam hoorde. Het koste hem enkele tellen om überhaupt door te hebben dat het zijn naam was dat hij boven het rumoer uit hoorde. Iedereen in het theater noemde hem Dante. Verrast keek hij dus om zich heen tot hij de bekende gestalte zag. Met open mond staarde hij naar zijn zuster.

Ze keek toe hoe Iwan zich omdraaide en hoe hun blikken elkaar raakten. De tranen sprongen in haar ogen, toen ze zijn donkere krullen herkende, zijn scheve glimlach en zijn donkere ogen die zo leken op die van hun moeder. 'Iwan,' stamelde ze opnieuw, waarna ze vluchtig op hem af liep en zo haar armen om hem heen sloeg. Een lach van pure opluchting en puur ongeloof ontsnapte haar keel, terwijl ze hem zo dicht tegen haar aan hield. Ze wilde hem zoveel vertellen, zoveel vragen, maar geen woord ontsnapte haar keel. Guila was te overdonderd dat ze haar verloren broer in dit godvergeten dorp terug zou vinden. Uiteindelijk liet ze hem los en hield ze zijn gezicht tussen haar handen. Geëmotioneerd bekeek ze zijn gezicht, de fijne lijntjes die er eerder nog niet hadden gezeten, ook de blik en uitdrukking die ze niet kon plaatsen. 'Je speelde prachtig,' zei ze uiteindelijk, terwijl ze naar hem glimlachte, maar ze hem ook triest aan keek. 'Ik miste je zo erg.'

Iwan stond als aan de grond genageld terwijl Guila naderde. Hij voelde al snel haar armen om zijn lichaam heen, maar kon er nog niet eens op reageren. Beduusd bleef hij haar aan staren terwijl hij de woorden moeilijk betekenis kon geven. Het voelde alsof hij in geen tijden aan haar gedacht had. Toen hij al goed en zeker in Tyrosh woonde had hem het bericht bereikt dat Guila vertrokken was zonder aan te geven waarom of waarheen. Hij was langs zijn ouders gegaan. Dat was meteen één van de laatste keren dat hij zijn ouders en zijn familie gezien had. En dat was daarnaast de laatste maal geweest dat hij gehoord had over de toestand van Guila. Dat ze steeds niet hadden geweten waar ze was, of ze alleen was en waarom ze weg was gegaan. Hij had in de enkele brieven nieuws gekregen van Adrian en Tobias als dat er was. Zo had hij geweten dat er een missie opgezet werd door Flynn, zijn neef, en het leger. Daarna had hij geen brief meer gehad die over Guila sprak. Augustus' brief van die dag had daar verandering in gebracht. Er had in gestaan dat hun neef en zuster gevonden waren in Quandaï, in de hoofdstad, en met een straf boven hun hoofd. Hij vroeg hem zijn ouders te schrijven, langs te gaan, iets te doen. Iwan had niet geweten wat hij er mee moest. 'Guila,' piepte Iwan nog in shock. Plots deed hij twee stappen naar achteren en hield een hand naar haar op. 'Hoe heette je kat? Die ene die je op straat had gevonden en die heel mijn onderarmen open had gekrabd?'

Guila had hem nog steeds vast, toen ze plots de verandering in zijn gezichtsuitdrukking zag. Dat ging samen met zijn plotse stappen vooruit, waardoor er een grote afstand tussen hun was ontstaan, en verbaasd aanschouwde ze dit alles. De vraag verraste haar echter nog meer en het kostte even tot ze antwoord kon geven. 'Hoezo, dat weet je toch? Wat een gekkigh-' Plots stopte ze middenin haar zin en keek ze haar broer bestuderend aan. De woorden van haar ouders over haar broer kwamen plots bij haar binnen: bijna niemand had Iwan de laatste tijd gezien, zelfs de sporadische brieven kwamen pas weken later aan. Had hij überhaupt geweten dat ze wel terug was gekeerd uit Quandaï? Had hij überhaupt wel geweten dat ze náár Quandaï was gegaan? 'Boris,' zei ze stilletjes, waarna ze haar armen over elkaar heen sloeg. 'Vernoemd naar de koninklijke kok, die ons altijd achtervolgde als we taartjes aan het stelen waren. Ik vond hem, hij krabde jou open en ik moest hem daardoor meteen weg doen van pap. Vervolgens moest je langs alle helers om er zeker van te zijn dat je geen gekke ziekte opgelopen had door de straatkat.' Met een afwachtend opgetrokken wenkbrauw keek ze hem vervolgens aan.

Iwan had het waarschijnlijker gevonden dat er een bedrieger voor hem stond dan werkelijk zijn zus. Hij dacht nu al zo lang dat ze gewoon van de aardbodem verdwenen was en dat had hij haar aardig kwalijk genomen. Hij wist hoe oneerlijk het was, maar zij was juist degene die zo geliefd was bij haar ouders. Ze wist hoe ze met hun vader om moest gaan en was altijd een steun voor hun moeder geweest. Hoe kon ze er dan zomaar vandoor gaan zonder te vertellen waarom en waarheen precies? Ondanks dat zijn broers en ouders altijd optimistisch genoeg leken, had hij zelf maar weinig vertrouwen in het alles. Zelfs toen de missie aangekondigd werd had Iwan maar weinig hoop gehad. Dat had allemaal slechts bijgedragen aan de afstand die hij steeds groter voelde worden tussen hem en zijn familie. Toch stond ze hier nu. Haar verhaal en de waarheid dat het echt Guila was drongen langzaam tot hem binnen. 'Bij de Goden, ik geloof mijn ogen niet,' mompelde Iwan nog altijd verdwaasd door haar aanwezigheid. Hij legde een hand op haar arm en kneep er hard in waarna hij verwonderd één van haar krullen vast pakte en om zijn vinger wond. 'Guila, ik had nooit gedacht- In de brieven-' Hij stamelde maar wat voor enkele tellen tot een glimlach langzaam zijn gelaat overnam. 'Het werd wel eens tijd dat je terugkwam.'

Guila keek afwachtend toe tijdens de wisseling van emoties op Iwans gezicht. Haar ouders hadden verteld hoe er na haar verdwijning al snel wrijving was ontstaan tussen Iwan en haar vader en moeder. Ze hadden nooit uitgesproken dat het kwam door Guila's verdwijning, maar ze wist zelf wel beter. Ze had vele familie- en vriendenbanden op spanning gezet, niet enkel in haar eigen familie, maar ook in die van Flynn en in het legerkamp. Opgelucht zag ze uiteindelijk hoe Iwan haar leek te geloven en haar vervolgens vast pakte. 'Ik ben er weer,' bevestigde ze zachtjes, waarna ze breed glimlachte en zijn hand vast pakte. Toch werd haar uitdrukking al snel wat ernstiger, vooral door het besef dat ze het over Quandaï moest hebben met haar lieve broer. 'Brieven?' vroeg ze zacht, maar vroeg er niet onmiddellijk over door. 'Is er ergens waar we kunnen praten, Iwan? Ik wil je alles vertellen én ik wil alles over jouw laatste jaren horen. Maar dit is niet de plek, de mensen hier- ze weten niet precies wie ik ben.' Wat argwanend keek ze om haar heen, terwijl ze ook zag hoe Syd iets verderop stond met haar blik op Guila en Iwan gericht. 'Ik kan je thee aanbieden bij mijn vriendin thuis?' Ze wou en zou geen geheimen hebben voor haar broer. Echter zag ze ook hoe er een diepe frons op Syds gezicht verscheen bij die laatste woorden.

Iwan's glimlach verdween even snel als die van Guila. Hoewel hij gemist had wat er in haar leven was gebeurd, had zij ook geen idee van wat hij gedaan had de afgelopen jaren en hoe hij even goed hun familie alleen gelaten had. Hij probeerde verder te glimlachen, maar voelde al snel hoe ongemeend het was en ongemakkelijk liet hij haar weer los. Hij moest echter lachen toen hij haar volgende woorden hoorde. 'Guila, ik heb mijn vrienden al 5 keer verteld dat ik Iwan Halley ben, maar niemand gelooft me. Ze hebben er bovendien totaal geen interesse in. De adel interesseert hen alleen als het in de vorm van theater is. Geloof me maar!' Hij snapte echter dat ze misschien niet over al haar gebeurtenissen wilde praten terwijl er mensen verkleed als vogels en andere gespuis om hen heen liep. Hij wilde dus al haar arm in de hare haken om haar richting zijn huifkar te nemen toen ze haar voorstel deed. Met een nieuwsgierige blik bekeek Iwan zijn zus. 'Vriendin?' Juist op dat moment zag hij iemand hen naderen en keek hij tegen een imposante persoon op. Hij had niet gedacht dat iemand er ooit strenger uit zou kunnen zien dan zijn septa. Echter straalde de vrouw voor hem precies datgene uit wat de septa had gedaan. Hoewel op een jongere en aantrekkelijkere manier dan de oude septa in Evenfall. Iwan liet zijn blik terug naar Guila glijden, maar op de een of andere manier kon hij zijn ogen niet lang van de vreemdeling af houden.

Syd had met het ongeloof aangehoord hoe Guila haar toe gefluisterd had dat de prinses die op het podium stond haar broer was. Guila had haar wel vaker verteld dat één van haar broers n ene theatergezelschap zat, maar toen ze de speler zo zag had ze niet kunnen bedenken dat dat haar familie was. Ze had bewonderend toegekeken hoe het stuk verder ging en had op het eind mee geklapt met de rest van het publiek toen ze haar vriendin al weg zag stuiven. Het was te druk geweest om haar te kunnen volgen, dus had ze wat rond gewandeld tot ze haar vond. Van een afstand had Syd toe staan kijken. Ze wilde niet dichterbij komen. Enerzijds omdat ze het moment van Guila met haar broer niet wilde onderbreken en anderzijds omdat ze niet wist wat voor houding ze zich aan zou moeten nemen. Ze was achterdochtig. Het leek haar wel érg toevallig dat de voormalige prins hier was met zijn gezelschap. Toen ze Guila van een afstandje dus het voorstel hoorde doen om naar de boerderij te gaan, stapte ze op de twee af. Stug bleef ze naast Guila en voor de jongeman staan tot Guila haar zou introduceren. Echter wachtte ze niet lang genoeg. 'Het is veel te ver lopen. Waarom zoeken jullie niet een plek hier in het dorp? Een-' Ze werd in de rede gevallen door Guila's broer en keek hem met een opgetrokken wenkbrauw aan. 'Huifkar?' Hij knikte en vragend keek ze naar haar vriendin. Ze wist niet wat ze met ze deze situatie moest. Vertrouwde Guila haar broer genoeg om hem mee te nemen naar de boerderij? Wilde ze dat Syd erbij bleef? Moest ze toch maar in de buurt blijven als Guila alleen met haar broer wilde zijn? Hoe zou Guila haar voorstellen?

Guila moest lachen om zijn woorden en schudde ongelovig haar hoofd. 'Niemand zal het hoogstwaarschijnlijk geloven,' stemde ze in, 'vooral niet nu de verhalen steeds groter gemaakt worden. Ik hoorde van rondreizende reizigers dat er nu al toneelstukken over mij en- en de luitenant worden opgevoerd.' Guila wilde net al Iwan mee leiden naar haar vriendin en vervolgens naar de boerderij, toen Syd plots al naast haar stond. Ze wilde haar voorstellen aan haar broer, echter dacht ze net een seconde te lang na over hoe ze de vrouw naast haar zou introduceren, waardoor Syd zelf al gesproken had. 'De huifkar is perfect,' stemde Guila uiteindelijk maar in met een geruststellende glimlach naar de vrouw naast haar toe. Ze herkende haar blik maar al te goed en ze wist dat Syd de hele situatie maar niet vertrouwde, wat ook begrijpelijk was: Guila had ook nooit gedacht dat ze haar broer als prinses-spelende acteur in één van de meest achteraf gelegen dorpjes zou tegenkomen. 'Iwan, dit is Syd, ze is- ehm-,' zei ze twijfelachtig, terwijl haar ogen kruisten met die van haar vriendin. Ze wist niet of Syd comfortabel zou zijn als ze vertelde over Rani, laat staan of ze zelf wilde dat haar vriend wist van hun romantische relatie. Hoe kon ze echter de schijn op houden? 'Syd is mijn vriendin.' Ze sloeg een arm om haar heen en drukte een zachte kus op haar slaap. Niet enkel voor kracht bij haar woorden, maar ook ter geruststelling van haar vriendin. De spanning was erg duidelijk van haar gezicht af te lezen. 'En Syd, dit is Iwan Halley, mijn lieve broer.' Ze straalde bij die woorden en haakte haar arm in die van Iwan, voordat haar vriendin kon protesteren. 'Leid ons naar de huifkar toe!' Met haar andere hand pakte ze die van Syd kort vast, om te laten zien dat ze met hun mee moest lopen. Ondanks dat Guila geen moment wantrouwend was geweest en dat eigenlijk nog steeds niet was, had Syd wel gelijk gehad: hoe toevallig was dit?

Syd probeerde haar gezicht in de plooi te houden terwijl ze ongelovig aanhoorde hoe Guila twijfelde over hoe ze haar voorstelde. Echter verraste het haar niet. Al die tijd had Guila onderdeel uitgemaakt van haar leven. Ze was in hun huis verwelkomd door Rani en Syd had haar de omgeving getoond en haar geïntroduceerd aan de vrienden die ze in het dorp hadden. Het leven en de familie en vrienden van Guila waren een abstracts iets gebleven en daarbovenop ook nog erg ingewikkeld. Syd had geweten dat ze zich moest voorbereiden zou het er op aan komen dat ze dat deel van Guila wilde leren kennen. Echter had ze gedacht dat dat nog heel lang zou duren. Haar vriendin had sprak over haar familie, maar niet over haar wil om te vertrekken. Nu stond Syd echter oog in oog met haar broer. Eén van de voormalige prinsen. Guila's hele geschiedenis kwam zo plots heel dicht bij en het beangstigde Syd. Hoe paste zij in dat alles? Tot haar opluchting hoorde ze de volgende woorden van Guila en voelde de kus. Het verzachtte in ieder geval haar ongemak nu. Syd stak een hand naar Iwan uit en schudde hem stevig voor ze kort knikte en hem richting de huifkar volgde. Daar liet ze echter Guila los en ontweek haar blik. 'Ik zal jullie wel wat privacy geven. Er is vast veel te vertellen.' Vervolgens deed ze een stap dichter naar haar vriendin toe en legde een hand op haar wang. 'Ik ben in de buurt als je me nodig hebt.' Ze wilde niet tussen broer en zus in komen. Meer nog dan dat had ze tijd nodig om na te denken. Met een zwakke glimlach liet ze Guila los en deed een ronde om de huifkar om vervolgens tegen een half afgewerkte muur te gaan zitten.

Iwan had vol bewondering toegekeken hoe de twee vrouwen elkaar aanspraken en over elkaar sproken. Het intrigeerde hem. Guila had immers maar weinig gesproken over haar seksuele voorkeur. Hij had haar als meisje vaak genoeg horen dromen over een dappere persoon en dat hele huisje boompje beestje gedoe, maar veel verder was dat uiteindelijk niet gekomen. Hij vond haar altijd maar wat preuts met haar conservatieve gedachten over seks en haar geloof in de Goden. Voor hem waren dat beiden zaken waar hij niet te veel aandacht aan besteedde, maar wat hij gewoon deed. Iwan had bovendien altijd al geweten dat hij mannen veel interessanter vond dan vrouwen. Hij weet dat zelfvertrouwen aan de eerste verliefdheid die hij had gevoeld voor één van hun wachters toen hij nog jong was. De man in zijn glanzende uniform had aardig wat gevoelens in hem opgewekt. Iwan wist over Flynn en de wanhoop waarmee Guila had geschreven over zijn neef. Echter had hij nu geen idee hoe dat afgelopen was. Echter leek dat wel het minst dringende onderwerp. Wat had ze allemaal in Quandaï meegemaakt? Iwan wierp een zijdelingse blik op Guila terwijl ze naar de huifkar liepen, maar was verder stil. De sfeer werd er niet beter op door de achterdochtige bleek van Syd. Ze maakte hem ontzettend nerveus. Hij grinnikte maar wat toen ze weg liep en opende de bak zodat ze binnen konden stappen. 'Welkom in mijn nederige stulpje dat ik normaal gesproken deel met de wonderbaarlijke bariton Victor. De zooi is duidelijk zijn schuld en niet de mijne,' grijnsde Iwan. Hij schoof haar een kussen toe om op te kunnen zitten en rommelde wat in het rond tot hij twee mokken en een kruik met wijn vond. 'Laten we eerst maar eens toosten op je terugkomst.'

Guila zag de huifkar naderen, maar werd ervoor al gestopt door haar vriendin. Met een zucht legde ze haar hand op die van haar vriendin en luisterde ze naar de woorden van Syd. 'Ik hou van je,' fluisterde ze, mede als excuses voor wat er eerder was gebeurd, en als dankbaar gebaar. Ze wilde dat Iwan openlijk zou praten en ze wist niet of dat zou gebeuren met Syd erbij. 'En kom binnen als er iets is, oké?' Toen ze er zeker van was dat Syd haar plek had gevonden dichtbij de huifkar volgde ze haar broer naar binnen toe. Nieuwsgierig keek ze om haar heen, om elk detail van het interieur in haar op te nemen. Het was rommelig, maar het straalde wel Iwan uit. Zo hadden ze vertrekken er in het paleis ook altijd uitgezien. Dankbaar nam ze vervolgens de mok wijn aan en nam ze plaats op haar kussen. 'Op mijn terugkomst en ons weerzien,' verbeterde ze hem met een glimlach, waarna ze haar mok tegen de zijne tikte en een flinke slok nam. Dat beetje alcohol zou wel nodig zijn voor het verhaal wat ze zou gaan vertellen. 'Van alle plaatsen had ik nooit gedacht jou hier te treffen, Iwan,' murmelde ze allereerst, voordat ze zuchtend haar mok op de grond zette. 'Nog geen lente geleden zijn Sibel en Indra naar Quandaï gekomen om mij en Flynn te redden. Flynn stond al met één stap bij de Goden en ik- die dag-' Ze zweeg en schudde zuchtend haar hoofd. 'Daarna ben ik een tijd bij mam en pap gebleven en vervolgens met Flynn naar het legerkamp gegaan. Daar kreeg ik een brief van mijn tante, die hier woont. Ik besloot om opnieuw te vertrekken.'

Iwan tikte zijn mok tegen die van Guila en volgde haar voorbeeld door eveneens een hoop van de wijn te drinken. Wellicht had hij beter de sterkere drank kunnen pakken die hij altijd verborg voor Victor. Immers wist hij dat de wijn nooit goed samen ging met zijn vloeibare geluk dat hij dronk voor ieder optreden. Iwan haalde zijn schouders op. 'Dat is nou precies waar ik tegenwoordig te vinden ben. Overal en nergens.' Hij hield zijn toon luchtig. Ondanks dat hij nieuwsgierig was naar haar verhaal, keek hij er niet naar uit om de toon al zo te laten bedrukken door wat er komen zou. Hij nam nog een slok toen zijn zuster haar mok juist aan de kant zette en bekeek haar met een afwachtende blik. De informatie die hij kreeg was nog lang niet genoeg om de puzzel aan gebeurtenissen in elkaar te passen. 'Maar waarom zaten jullie vast? En die straf waar Adrian over schreef, waar was dat voor? En hoe zijn jullie überhaupt weggekomen?' Hij liep over van de vragen die hij had en kon het duidelijk, geheel op zijn manier, niet voor zich houden. 'Tante? Jouw tante? Als in- Tante tante?' Ongelovig keek hij haar aan. 'Dus je hebt de familie van je moeder gevonden? Of van je vader? Of-' Hij liet zichzelf amper ruimte om adem te halen, noch om Guila antwoorden te geven op de overvloed aan vragen.

Guila keek wat onzeker toe hoe Iwan zijn vragenvuur op haar afvuurde. Vroeger had ze goed geweten hoe ze daar mee om moest gaan, nu liet het echter enkel haar oren suizen en haar slapen pijn doen. Dat was echter niet puur Iwans schuld: haar lichaam leek altijd tegen te stribbelen als ze sprak over Quandaï. 'Ik ben familie van de oude Moeder,' verzuchtte ze, 'en alleen al dat feit maakt mij een vijand van de nieuwe Moeder. Flynn probeerde mij meerdere malen te redden, maar ik was zo stom-' Ze fronste diep en balde haar vuisten. Ze had gedacht dat deze gesprekken simpeler zouden worden, maar dat werden ze niet. Het was precies zoals Flynn het had uitgelegd: erover spreken was moeilijk, maar het zou wel leiden tot rust. Zwijgen zou het enkel groter maken. 'Die reddingsacties- ze schoten Flynn neer en lieten hem voor dood achter in de kerkers. Puur door het feit dat hij mij terug wilde nemen naar Tarth.' Ze nam opnieuw een flinke slok van de wijn. 'Sibel en Indra zijn naar ons toegekomen. Sibel heeft mij uitgebroken en Indra heeft Flynn de hoofdstad uit gesmokkeld.' Ze wilde verder praten over de reddingsactie, maar toen gingen ze plots over naar haar tante. Met een tedere glimlach legde ze een hand op die van Iwan, om hem zo te remmen in zijn woorden. Ze zou al zijn vragen beantwoorden. 'De zuster van mijn- mijn Quandaïse moeder. Mama en papa kennen haar ook. Ze was blijkbaar aanwezig in Evenfall tijdens de rebellen aanslagen. Toen het duidelijk was dat ze niet zomaar meer mocht terugkeren naar Quandaï is ze ondergedoken... hier in het Oosten.' Met een korte lach schudde ze ongelovig haar hoofd. 'Plots kreeg ik een brief van haar in het legerkamp. Ik dacht dat het een grap was... Flynn spoorde mij aan om te gaan.' En toen ontmoette ze Syd.

Iwan wist dat zijn reactie op haar onthullingen van zijn gezicht te lezen zouden zijn. Hij was er altijd al moeilijk in geweest om zijn gevoelens te verhullen. Hij was een open boek. Het had hem ergens dus ook verbaasd dat hij zo gemakkelijk het acteren zich eigen had gemaakt. Het vertonen van emotie paste bij hem en niet alleen die van hemzelf. Het inleven in de personages die hij speelde bracht hem buiten zichzelf, ver verwijderd van zijn eigen zorgen. Zo had hij de afgelopen lentes geleefd. Echter bracht dit herzien met Guila hem terug in de werkelijkheid. Het drama dat ze beschreef klonk als iets uit zijn voorstellingen, maar het was niet iets waar hij afstand van kon nemen. Het was zijn zus werkelijk overkomen. In tegenstelling tot eerder was hij stil nu hij meer en meer uitleg kreeg. Augustus had hem vaak genoeg verteld hoe het politieke systeem in Quandaï werkte als hij weer eens in de ban was geraakt door één of ander boek. Hij deed dan vaak genoeg alsof hij luisterde, om zijn broer te plezieren, maar veel was langs hem heen gegaan. Als het niet over veldslagen en ridders en romantiek ging dan was had hij er niets mee. 'Dus jouw moeder- Wie was zij dan? En wie is je tante? Waarom is ze in de naam van de Goden in dit saaie dorp?' Hij probeerde al deze informatie een plek te geven, maar het ging langzaam. Plots wees hield hij een hand op en wees naar buiten. 'En die lijfwacht van je? Hoe past zij hier in? Is ze door Sibel gestuurd?'

Guila haalde diep adem en probeerde het gezicht van haar moeder voor haar te halen. Met elk verstreken jaar werd het moeilijker om de trekken van haar lieve gezicht te herinneren en dat speet haar zeer. Soms vroeg ze zich weleens af of haar moeder trots op haar zou zijn als ze Guila nu zou zien. Waar zou ze überhaupt geëindigd zijn als haar moeder niet was overleden en ze nooit met het koninklijke paar mee was gegaan? 'Mijn moeder was Roshan Amat, zuster van de vroegere Moeder en zuster van Rani Amat. Toen mijn tante na een mislukte huwelijksmissie terug kwam naar Quandaï werd zij opgesloten. Haar functie was niet meer veilig. Mijn moeder heeft haar helpen ontsnappen en samen zijn zij teruggekeerd naar Tarth. Het was echter te gevaarlijk om samen te blijven, dus is mijn moeder ondergedoken in het legerkamp en is Rani hiernaartoe gevlucht. Ver weg van alle edelen die haar gezicht herkenden.' Guila viel stil bij de gedachte aan haar vrouwelijke familieleden die zo'n gevaarlijke tocht hadden gemaakt en vervolgens altijd in onzekerheid hebben moeten leven. 'Ze was loyaal en een vechter. De beste wapensmid die het legerkamp gekend heeft. En ze was mijn moeder.' Guila beet kort op haar lip om zich van tranen te onthouden en keek vervolgens naar haar broer op. Ook haar blik volgde zich naar het raam toe, waarin ze Syd in de verte kon onderscheiden. 'Syd is de beschermer van Rani. Zij heeft niets te maken met Sibel of met ieder ander in dit land.' Guila glimlachte teder, terwijl ze naar buiten bleef kijken. Echter had Syd nu wel te maken gekregen met Guila en nu ook met haar familie. Guila was erg nieuwsgierig wat haar vriendin daar over dacht. 'Zij heeft mij geholpen om zaken te verwerken dat ik nergens anders in dit land had kunnen doen.'

'Roshan Amat,' herhaalde Iwan zacht. Hij herinnerde zich Guila's moeder nog vaag. In zijn herinnering had hij haar hard aan het lachen gemaakt toen ze in het legerkamp waren geweest. Het was tevens één van de weinige uitstapjes die hij zich nog herinnerde van zijn jeugd. Pas toen hij ouder was gingen ze op bezoek in de andere paleizen en kastelen. Maar nooit meer naar het legerkamp of zijn familie in het Noorden. 'Weet je nu dan ook wie je vader was? En wist mam dit allemaal?' Ondanks dat hij evenveel vragen als eerder gereed had, hield hij zich in nu hij het ontroerde gezicht van Guila zag. Even twijfelde hij, maar stak toen toch zijn hand uit op de hare stevig vast te pakken. Zijn eigen ernstige uitdrukking veranderde al snel toen hij de glimlach op haar lippen zag. Hij moest zeggen dat zijn eerste indruk van de vrouw buiten nogal negatief was, maar Guila sprak met veel tederheid over haar. Het wekte echter ook meer nieuwsgierigheid in hem op. Voor hij zijn volgende vraag uitsprak kneep hij zacht in haar hand, om haar gerust te stellen. Het was lang geleden dat hij een familielid zo steun had kunnen bieden. 'Ook niet bij Flynn?' Hij begreep niet hoe zijn neef zo een belangrijke rol in het hele verhaal had gespeeld, maar zijn zus nu hier alleen was. Hij brak er zijn hoofd bijna over te bedenken dat er nóg meer gebeurd was in de tijd dat hij Guila niet gezien had. Het perspectief dat dit mee bracht gaf hem een dankbaar gevoel voor zijn eigen, toch wel, ontregelde leven.

Guila voelde hoe ze begon te blozen door het horen van haar geliefdes naam. Ze wist dat ze niet zo'n reactie zou moeten hebben op een ander persoon dan haar eigen partner. Soms lag ze dan ook hele nachten wakker, vol schuldgevoel en proberend Flynns gezicht uit haar hoofd te krijgen. 'Ik had het bij Flynn willen verwerken,' zei ze zacht, maar met een verdrietige glimlach. Ze gaf haar broer een kneepje terug in zijn hand en keek hem dankbaar aan voor het gebaar. 'Maar dat werkte niet voor hem. En toen kwam opeens die brief van Rani en we besloten om tijdelijk uit elkaar te gaan. Ik heb hem toen echter wel beloofd dat- dat ik voor hem terug kom. Hoe lang het ook mag duren.' Ze zuchtte diep en staarde naar buiten, naar de silhouette van haar vriendin. Deze informatie had ze nooit gegeven als Syd erbij had gezeten. 'En ik ben van plan om mij aan die belofte te blijven houden. Maakt dat mij een slecht mens?' Het was een ethische vraag die al sinds de eerste aantrekkingskracht voor Syd in haar hoofd had gezeten. Ze had het er al eens met Rani over gehad, maar ze had toen eigenlijk geen verzadigend antwoord gekregen van de oude dame. Bij deze woorden begreep ze ook wel dat ze meer informatie moest geven, dus vertelde ze wat er tussen haar en Flynn gebeurd was in Quandaï en hoe ze weer samen waren gekomen in Tarth. 'Ik hou van allebei op zulke verschillende manieren. En ik-' Ze nam nog een flinke slok van de wijn en schudde ongelovig haar hoofd. 'Ik wil je niet opzadelen met mijn dramatische liefdesperikelen. Uiteindelijk blijft Flynn jouw neef.'

Iwan dacht dat de gebeurtenissen zelf al moeilijk aan elkaar te plakken waren, maar wat Guila nu beschreef wat er tussen haar en Flynn was gebeurd kon hij nog moeilijker in elkaar passen. 'Waarom zijn jullie dan uit elkaar gegaan als je toch hebt beloofd terug te gaan?' vroeg hij in de war. Het klonk allemaal veel te ingewikkeld wat hem betrof. Niet dat dat hem er van weerhield om geïntrigeerd te raken door de relatie die ze beschreef. 'Ik weet het niet, Guila. Ik denk dat dat aan jezelf ligt. Hoe je- hoe je dit met Syd een rol laat spelen in het alles. Maar, werkelijk, waarom zou je niet de liefde die je krijgt onbeantwoord laten? Wat hebben jij en Flynn elkaar precies beloofd? Heeft hij gezegd zich te onthouden van het vrouwelijk schoon? Want ik kan me geen wereld voorstellen waarin Flynn Rabbion-Barnes lang droog staat.' Iwan moest lachen toen hij die gedachte uitsprak. Echter hield hij zich snel in en pakte ook Guila's andere hand vast. 'Maar natuurlijk, als hij je dat belooft heeft. Hij houdt zich vast aan zijn woord.' Hij wilde niet zijn zus met meer zorgen opzadelen. Hoewel hij zich absoluut niet voor kon stellen dat dit nog niet door haar hoofd was gegaan. Ze mocht Flynn ondertussen toch ook wel goed genoeg kennen. 'Guila, houd op, dit houdt jouw bezig. Jij bent mijn zus. Wat kan het mij nou schelen wat Flynn doet. De laatste keer dat ik hem zag daagde hij me uit om te sparren en liet me keihard struikelen.' Toegegeven was het niet Iwan's slimste beslissing om de uitdaging aan te nemen, maar toen had hij gesnakt naar iets dat hem zou verlossen van de saaie dagelijkse sleur. Zijn woorden waren echter maar half waar. Hij was inderdaad geïnteresseerd omdat het Guila duidelijk dwars zat. Meer nog dan dat genoot hij van dit hele drama. Was dit niet precies zoals al zijn theaterstukken? Eerlijk gezegd zag hij het al voor zich als één groot muzikaal en theatraal gebeuren vol met ballades en aria's en wat nog meer.

'Hij wilde dat ik tijd nam om dingen te verwerken en dat zou mij enkel lukken als ik eindelijk de antwoorden zou vinden die ik zocht... de antwoorden over mijn familie,' antwoordde ze zacht, terwijl ze de bedachtzame frons op Iwans gezicht zag. Het klonk vast absurd. Flynn en zij waren al zo vaak uit elkaar gedreven en nu hadden ze het vrijwillig gedaan. Pas toen eindelijk iemand haar kritische vragen begon te stellen over het uit elkaar gaan van haar en Flynn besefte ze hoe eenzijdig het was geweest. 'Ik heb hem beloofd dat ik terug voor hem zal komen en hij vertelde mij dat hij in het legerkamp te vinden zou zijn. En- en nee- andere vrouwen?' Het maakte haar misselijk om te horen dat Flynn wellicht het bed zou delen met andere vrouwen, hoe egoïstisch dat ook was. In de periode dat zij en Flynn nog puur hele goede vrienden waren geweest had Guila zich vaak ervan moeten weerhouden om niet plots weg te lopen als Flynn vertelde over zijn veroveringen. Echter hadden zij elkaar nu niets beloofd over andere relaties. 'Verder heeft hij mij niets beloofd,' zei ze met steeds zachtere stem. Er was natuurlijk een hele goede kans dat zij het zou afbreken met Syd, vervolgens naar het legerkamp zou gaan en vervolgens een Flynn zou treffen die verder gegaan was met zijn leven. Echter moest ze ondanks alles toch lachen om het idee dat Flynn met Iwan gespard zou hebben en hoe Iwan vast over zijn eigen benen gestruikeld was. 'Ik mis hem. Ik mis onze ouders en onze broers. Ik heb jou zó erg gemist, Iwan.'

'En is dat ook gelukt?' Iwan deed zijn best om mee te gaan in alles wat Guila zei. Dit hele gebeuren met Flynn bracht echter ook enige frustratie met zich mee. Hij herinnerde zich hoe vaak het over Guila's familie had gegaan in het paleis in Evenfall. Ondanks dat het zijn zus zo bezig had gehouden had hij nooit begrepen waarom ze zo graag meer wilde weten. Ze had haar moeder gekend en ze wisten wie zij was en daarna was ze onderdeel geworden van zijn familie. Als jongen had hij het wel eens moeilijk gevonden om een vijfde persoon in het gezin te accepteren. Zo veel aandacht kregen ze immers al niet van hun vader en dan moesten ze die van hun moeder nog meer gaan delen. Iwan was echter al snel vrienden geworden met de jonge Guila toen bleek dat ze erg graag hem wilde helpen met zijn grappen. Iwan had een gelijksoort frustratie gemerkt in de woorden van zijn broers. Wisten ze inmiddels niet beter dan te verdwijnen na Adrian's stunt? En bij die tijd ook na Iwan's keuze om te vertrekken en niet veel meer van zich te laten horen? Hoe had Guila het in haar hoofd gehaald hetzelfde te doen? Hij bekeek Guila met een mengeling van gevoelens en zuchtte diep. 'Ik kan het je niet kwalijk nemen dat je bent weg gegaan, Guila, maar je klaagt nu over een gemis dat heel makkelijk op te lossen is. Je kan gewoon terug gaan naar het Noorden.' Hij had zijn handen teruggetrokken en zijn wijn weer opgepakt om er van te drinken.

Guila dacht na over zijn vraag en haalde vervolgens wat onzeker haar schouders op. 'Tijd zal het zeggen of alles verwerkt is,' zei ze zacht, terwijl ze zelfbewust naar haar handen keek. Ze had gedacht dat het makkelijk zou zijn om alles een plek te geven en te verwerken, echter bleef het moeilijk om over de gebeurtenissen te spreken en over de gevolgen die het had gehad. Er zou altijd een schuldgevoel blijven tegenover het kamp, tegenover Flynn en tegenover haar familie. Door haar gedachten had ze de verandering in gezichtsuitdrukking van haar broer niet opgemerkt: zijn felle woorden verbaasde haar dan ook. Bedachtzaam bekeek ze hem en vervolgens wierp ze weer een blik op haar vriendin. 'Ik ben ook van plan om terug te gaan,' murmelde ze, 'als Rani is overleden. Ze is erg zwak en moe. Het kan binnenkort gebeuren...' Ze zuchtte diep en keek haar broer vervolgens afwachtend aan. 'Ik snap dat je geïrriteerd bent, Iwan. Ik heb zéker niet de beste keuzes gemaakt. Maar ik ga het weer goed maken en dichtbij mam en pap wonen. Ze kunnen best wat hulp gebruiken.'

Iwan haalde zijn schouders op. 'Ik ben niet geïrriteerd,' mompelde hij binnensmonds. Hij vond het nooit fijn als anderen hem negatieve gevoelens toeschreven. Dat was wat zijn moeder meer en meer had gedaan in de dagen dat hij op bezoek was geweest. Ze had steeds maar weer gezegd dat hij vast teleurgesteld moest zijn dat zijn oude moeder niet eens een fatsoenlijk gesprek met hem kon hebben. Dat hij gefrustreerd was te zien hoe twee van zijn broers hun levens met gezinnetjes hadden gestart en hoe Gus zijn eigen weg in sloeg. Natuurlijk had ze gelijk gehad. Zijn moeder wist hem altijd te lezen. Maar Iwan wilde niet dat die gevoelens zo duidelijk in hem naar boven gebracht werden. Het moest niet zo moeilijk zijn om simpelweg blij te zijn voor zijn familie en bang te zijn voor zijn moeder's gezondheid. 'Ze zullen er vast blij mee zijn.' Iwan was overeind gekomen om de kruik met wijn op te pakken. Hij wist dat Guila nu op haar beurt hem zou bekritiseren. Hadden al zijn familieleden dat inmiddels niet gedaan? Vooral Tobias liet het niet los. In iedere brief die hij ontving stond er wel iets over zijn keuzes en die van zijn broers. 'Het zal niet makkelijk zijn,' ging hij verder. Iwan wist echter dat Guila dat zelf ook wel door zou hebben.