School - legerkamp

Flynn keek verrast aan hoe Gael blijkbaar ongestoord bleef zitten. 'Waarom heeft ze dit nog niet eerder gezegd? Ze had het tenminste eerder kunnen laten vallen. Dit kan niet zo maar plots in haar opgekomen zijn! Of- Of ik weet het ook niet. Ik heb überhaupt geen idee wat ze allemaal gedaan of gedacht heeft terwijl ze daar maar alleen heeft gezeten!' Geagiteerd had Flynn zijn handen op het bureau gezet en probeerde zo de ernst van de zaak door te laten dringen tot Gael. 'Er moet iets zijn dat we kunnen doen. We moeten samen op haar in praten. Er moet toch iets zijn dat we kunnen doen? Wat als-' Hij stopte zijn gehaaste woorden om zijn vriendin uit te laten spreken. 'Het is niet hetzelfde,' sprak Flynn haar direct tegen, maar voelde dat de eerdere nood in zijn stem langzaam verdween en plaats begon te maken voor de onzekerheid die hij veel dieper voelde. 'Ze heeft ons amper de mogelijkheid gegeven om haar te helpen. Ik wéét dat jou dat ook dwars zit, Gael. Hoe kan ze dit nou alleen beslissen?' De vraag van Gael maakte hem echter pas echt stil. Even wist hij weer niets te zeggen en liet hij zichzelf op één van de schoolbanken bij het bureau zakken. Hij had ook niet veel woorden gehad toen Indra in zijn woonkamer had gestaan. Indra had hem daarna weinig kans gegeven om nog iets te zeggen toen hij dat niet meteen deed. Ze was gewoon weer even snel verdwenen. 'Beiden, natuurlijk. Ik- Er hoeft nog geen nieuwe Generaal gekozen te worden. Heeft ze gezegd dat ze niet meer terugkomt?' Die realisatie bracht hem weer in paniek en uit gewoonte wreef hij verwoed langs zijn been.

Gael haalde haar schouders op. 'Ik weet niet wat er in haar hoofd is omgegaan de laatste weken, Flynn. En daar zullen we niet achter komen. Ze heeft haar beslissing gemaakt en wij zullen dat moeten respecteren.' Ze wist niet hoe vaak ze nog in herhaling moest gaan vallen voor Flynn om te beseffen dat ze hierin achter Indra stond. Afwachtend keek ze vervolgens toe hoe Flynn zo dichtbij haar stond. 'Natuurlijk heeft mij dat dwars gezeten en dat heb ik haar ook duidelijk verteld. Maar als je haar wilt stoppen, dan zal je dat zelf moeten doen. Ik heb mijn vrede hierin gevonden en zal haar over enkele manen weer terug zien.' Gael liet voor enkele seconden langer haar blik op haar vriend rusten en zuchtte vervolgens diep. 'En er zal wel degelijk een nieuwe Generaal of leidinggevende gekozen moeten worden, Flynn,' zei ze kalm, in de hoop dat hij wat van haar rust over zou nemen. Ze had inmiddels haar papieren op elkaar gestapeld en haar veer schoon gemaakt. 'De raad kan kiezen om Indra weer tot Generaal te maken als ze terug is. Maar het doet dit kamp niets goeds om geen duidelijkheid te hebben qua leiding in de tussentijd. Er hoeft niet zozeer een nieuwe Generaal gekozen worden, als wel duidelijk zijn wie beslist en wie uiteindelijk het laatste woord heeft. Ik vind het prima als de raad die verantwoordelijkheid zal delen, maar iemand zal moeten gaan beslissen. We kunnen niet op Indra daarvoor wachten.' Nu was het haar beurt om hem afwachtend aan te kijken. 'Ga jij je daarvoor opgeven?'

Flynn beet op zijn tong terwijl de frustratie naar boven kwam borrelen. Hoe kon Gael zo over dit alles spreken? En wat had ze zichzelf moeten vertellen om dit te accepteren? Hoe lang had ze dit überhaupt al geweten? Hij begon langzaam bozer te worden met elk weerwoord dat hij van zijn vriendin kreeg. Wie konden ze in zo een korte tijd nou kiezen als generaal? De Raad was het nooit met elkaar eens en dat zouden ze het ook zeker niet zo snel zijn over het selecteren van een leidinggever. Hij keek Gael met een stalen blik aan over het bureau. Hoe goed hij ook wist dat ze meer geduld en meer begrip in zich had voor de mensen om haar heen dan hij zelf, kon hij niet geloven dat ze niet kritisch was op Indra. En als er die kritiek was, of die frustratie, dan dacht hij er recht op te hebben dat ze dat als vrienden konden delen. Hij wilde niet haar diplomatieke antwoorden of haar kalme acceptatie van dit alles- Hij wilde gewoon verdomme boos kunnen zijn op Indra! Flynn merkte dat die gedachte hem plots deed zuchten. Indra was zo snel weggevlucht, hij had zijn boosheid niet op haar kunnen richten en nu reageerde hij dat af op Gael die het overduidelijk niet verdiend had. 'Verdomme, Gael, ze heeft het me net verteld en ik- ik ga over minder dan een week naar Tyrosh om mijn zus bij te staan terwijl mijn vrouw op barsten staat! Ik-' Onrustig stond Flynn weer op en liep weg van het bureau om uit één van de ramen te turen. 'Je weet dat ik me er niet voor op kan geven, maar wat voor keuze heb ik als Indra het zo achter laat?'

Gael probeerde op één punt te blijven focussen, terwijl ze Flynns blik op haar voelde. Hij was uiteraard teleurgesteld in haar woorden: hij was hier duidelijk naartoe gekomen om hopelijk een bondgenoot in haar te vinden die net zo graag Indra hier wilde houden. Daar had hij zich in ieder geval flink in vergist. De frustratie hing echter als een walm om hem heen en ze kon het nauwelijks meer negeren. 'Kijk me niet zo aan,' snauwde ze uiteindelijk naar hem toe, al had ze meteen spijt van haar felle woorden. Ze was van hem weggelopen en ging voor het raam staan, om zo de kinderen buiten te zien spelen. Flynn had blijkbaar Matheo ook meegenomen, want die rende enthousiast achter een bal aan die de grotere kinderen heen en weer rolde. Het lukte de kleine jongen maar niet om de bal te pakken te krijgen. 'Je moet mijn acceptatie niet met begrip verwarren,' zei ze uiteindelijk over haar schouder heen, zonder zich naar de Kapitein toe om te draaien. 'Ik heb geen begrip gehad voor haar gedrag na haar verwonding en ik heb er geen begrip voor dat ze zomaar vertrekt. Maar we moeten accepteren dat dit de manier is waarop Indra om gaat met- met alles wat er is gebeurd.' Toen de kinderen haar eenmaal achter het raam zagen staan, zwaaiden ze enthousiast naar haar. Dat was het eerste moment in dit hele gesprek dat ze oprecht haar mondhoeken omhoog voelde trekken en ze terug zwaaide naar de kinderen. Vervolgens stapte ze van het raam weg en keek ze Flynn weer aan. 'Ik weet dat de timing verschrikkelijk is. Laat het mij alsjeblieft weten als ik jou of Guila kan helpen. Je weet dat mijn aanbod nog steeds open staat dat ik Matheo opvang als de zwangerschap op het punt staat te beginnen. Dan mag hij desnoods enkele nachten bij mij slapen.' Ze had haar hand op Flynns schouder gelegd. 'Natuurlijk heb je een keuze. Er zijn genoeg competente mensen in dit kamp die de last die Indra achterlaat kan opvangen. Daar zijn zowel jij en ik deel van.'

Flynn volgde het tafereel buiten nu ook en keek toe hoe Matheo maar achter de bal aan bleef rennen. Zijn frustratie was nu duidelijk op zijn gezicht te lezen, maar het verraste Flynn dat hij niet op gaf. Het was op die manier vreemd dat hij dacht dat hij zijn zoon en zijn karakter nu beter begon te begrijpen en hij tegelijkertijd vaak weer versteld stond van de groei die hij doormaakte, niet alleen fysiek. Flynn keek opzij naar Gael. 'Dat zou erg fijn zijn. Hester zal Guila bijstaan en ik heb ook al bericht ontvangen dat Nadine onderweg is, maar ik verwacht dat Matheo ook wat aandacht nodig zal hebben.' Flynn had die taak nu op zich kunnen nemen in plaats van machteloos te wachten tot de bevalling voorbij was, maar als hij nog in Tyrosh zat als dat gebeurde- De hand van Gael op zijn schouder en het aanbod stelden hem gerust. Hij liet het nu ook toe om de kalmte die zijn vriendin had gevonden in deze situatie tot zich te nemen in plaats van tegen te vechten. Het zou dit alles alleen maar moeilijker maken. 'Wie weet kost het de raad zo lang om het eens te zijn over een plaatsvervanger, dat Indra al weer terug is,' probeerde hij als grap te zeggen. Het viel echter vlak. De andere Kapiteins en Luitenanten zouden hem nog wel eens kunnen verrassen door tevreden een andere persoon aan te stellen. De woorden van Gael brachten zijn gedachten echter ook op iets anders. 'Indra zei dat je niet mee wil.' Indra had de teleurstelling niet kunnen verbergen toen hij gevraagd had wat Gael zou doen en in het vervolg wat dit betekende voor hun relatie. Ze was er niet verder op in gegaan. Vragend keek hij nu dan ook de lerares aan en legde op zijn beurt met enige voorzichtigheid een hand op haar schouder.

Gael glimlachte geruststellend naar haar goede vriend. 'Het is fijn dat jullie zoveel mensen om jullie heen hebben,' merkte ze op, waarbij de dubbele mening niet gemist kon worden. Indra zou weg zijn. 'En uiteraard zal Matheo ook de nodige aandacht nodig hebben. Het is best wat om plots niet meer het enige kind te zijn.' Ze kende het nog van de kinderen in haar dorp, al wist ze dat jongens ook echt trots op hun kleine zusjes konden zijn. Gael kon vervolgens enkel mee lachen om zijn grap. 'Misschien dat we dan eens leren om met elkaar samen te werken.' Gael was inmiddels weg gestapt van het raam, maar genoot nog wel van het gelach dat ze vanaf buiten hoorde. Ze dacht niet dat ze zonder haar school, zonder haar kinderen, echt een doel had in haar leven. Indra kon toch niet verwachten dat ze dat achter zou laten? 'Dat klopt,' bevestigde Gael de woorden van haar goede vriend. 'Ik wil niet mee en ik voel me er niet schuldig onder, wat mensen ook erover gaan zeggen.' Het nieuws zou natuurlijk als een razend vuur door het kamp heen gaan en mensen zouden vast vraagtekens gaan zetten bij het feit dat Gael hier bleef en Indra wegging. Ze waardeerde de steun van haar vriend, maar voelde dat ze het niet nodig had. Een gevoel van frustratie overheerste nog steeds boven het naderende gemis.

Flynn haalde enigszins onzeker en anderzijds ongeïnteresseerd zijn schouders op. Hij vertrouwde op zijn collega's en hij wist dat ze bekwaam waren, maar hij had in de afgelopen lentes ook ondervonden hoe koppig ze konden zijn en hoe moeilijk het was voor Indra om het vertrouwen te behouden. Hij dacht niet dat iedereen door had hoe veel ze deed. Misschien was het juist die kennis omdat hij haar zo goed kende en zo nauw met haar samen werkte, datgene geweest dat hem van mening had doen veranderen op het dragen van de Generaalstitel. Misschien was het ook daarom dat hij toch ook begreep waarom ze weg wilde. Flynn keek verrast naar Gael en schudde zijn hoofd. 'Niemand zou er van uit gaan dat je je schuldig zou moeten voelen. Bovendien zal iedereen alleen maar erg blij zijn dat je blijft.' Hij bekeek haar, maar wilde zijn blik niet te lang laten hangen. Flynn liet zijn hand terug naast zijn lichaam vallen en keek naar de grond onder hen. 'Betekent dat dat jij en Indra-' Hij wilde de zin nog niet af maken, of de gebeurtenissen zo besluiten. Indra had er zo weinig over gezegd en hij had niet geweten of het kwam omdat ze het er niet over wilde hebben of omdat ze gedacht had dat het niet relevant was. Wat dat betrof kon ze nog wel eens oogkleppen op hebben door te denken dat Flynn enkel de praktische zaken wilde weten en dat deze zaken niet gemengd waren met haar privé leven en relaties.

'Het betekent dat we tijdelijk uit elkaar gaan,' maakte Gael Flynns zin af. In die zin zag ze veel overeenkomsten met Flynn en Guila: ook zij hadden afstand nodig gehad om te herstellen. Gael zag het precies zo. 'En dat zien we wel wat er gebeurt als Indra terug komt. Hoe we ons voelen naar elkaar toe.' Gael was meteen al duidelijk naar haar vriendin geweest dat ze niet in een langeafstandsrelatie zou belanden, hoe gek ze ook op elkaar waren. In haar dorp was het precies hetzelfde geweest met al hun gereis: als ze samen waren, dan was het goed. Waren ze uit elkaar? Dan leidden ze beiden hun eigen leven. Gaels ogen hingen op Flynn en bedachtzaam keek ze hem aan. 'Het valt je zwaar dat ze weggaat,' merkte ze op, hopend dat hij verder zou uitweiden over wat hem nou écht dwars zat. Gael had altijd al gedacht dat Flynn zijn Generaal idoliseerde, of het nou zijn vader, Marcus of Indra was geweest. Hij had vast nooit gedacht dat Indra zo'n beslissing zou nemen.

Flynn kon niet verrast zijn over Gael's woorden. Hij had het aangevoeld door de manier waarop Indra erover had gesproken, of dat juist niet had gedaan. Wat hem betrof waren Indra en Gael een zekerheid in dit kamp. Er waren wat dat betrof niet veel relaties die zo stabiel waren in het kamp. Er veranderde veel. Maar Flynn wist ook dat hij daarbij niet moest denken dat hun relatie conventioneel was, zoals hij het gewend was van zijn familie. De manier waarop de twee vrouwen elkaar de ruimte hadden gegeven om hun eigen wegen in te slaan, hoe ze elkaar daar in steunden, hoe goed ze samen werkten én hoe goed ze ook apart konden functioneren- Flynn had het wel degelijk als goed voorbeeld gezien, zelfs als ze dan toch ruzie hadden. 'Ik hoop dat het jullie beiden wat ruimte kan bieden,' stelde Flynn maar. Hij fronste toen Gael hem weer aan keek en ontweek haar blik na haar rake opmerking. 'Ik denk dat het me misschien te erg doet denken aan mijn eigen keuzes.' Wat dat betrof bleek het nu niet alleen Indra's moeizame herstel, maar ook haar pauze met Gael dat vergelijkbaar was met zijn situatie. 'Ik geloof niet dat ik ooit door heb gehad hoe het voor jullie gevoeld moet hebben. Voor jou en Indra. Voor Guila. Mijn familie.' Flynn zuchtte diep en liep terug naar het bureau om tegen de rand te leunen en langs zijn been te wrijven. 'We waren haar bijna kwijt, Gael.' Zijn stem was zacht geworden en zijn blik zakte verslagen naar de vloer. 'Ik wil het niet voor lief nemen dat ze nog hier is door boos te zijn dat ze een tweede kans niet aangrijpt zoals ik verwacht had,' gaf hij toen eerlijk toe, maar voelde dat hij nog niet alles had weten te verwoorden. 'En ik denk dat ik nu pas echt geconfronteerd wordt met het feit dat ik echt geen Generaal zal noch wil zijn.' Flynn had dat gevoel al erg lang, maar ergens dacht hij dat als het moment kwam hij toch naar voren zou stappen. Misschien vanwege een plichtsgevoel of omdat hij nooit helemaal die arrogantie van zijn jeugd was verloren door te denken dat hij de beste optie was. Flynn keek zijn vriendin weer aan en schudde met een minieme glimlach zijn hoofd. Gael kreeg het altijd wel uit hem gepeuterd wat er echt dwars zat. Wellicht was hij daarom wel eerst hierheen gekomen. 'Jouw beurt.'

Gael luisterde aandachtig naar de woorden van de Kapitein. Lentes geleden hadden ze zo hun best gedaan om Flynn te helpen met zijn herstel, maar het was niet gemakkelijk geweest. Er waren tijden geweest dat hij enkel Clementine had geaccepteerd ter hulp, of tijden van helemaal niemand. Dat was op den tijd moeizaam geweest en Gael en Indra hadden er dan ook avondenlang over gesproken. Maar ook Flynn had hierin zijn eigen weg moeten vinden. 'En je hoeft geen Generaal te zijn en ik ben alleen maar blij dat je het ook niet wil worden.' Zijzelf daarentegen- Het was nu echter haar moment om haar werkelijke gevoelens en gedachtes op te brengen. Het zat er ook aan te komen, vooral met die geveinsde kalmte die ze had opgezet. Gael zette haar handen op het bureau en knarste haar tanden. 'Ze gaat weg als het kamp haar het hardste nodig heeft,' floepte ze eruit. 'En ik kan het gewoon niet- Hoe kan er nou iets belangrijkers zijn dan dit kamp? Ze heeft de positie om goed te doen en dan- dan-' Ze plofte weer neer in haar bureaustoel en haalde haar handen door haar krullen heen. Een gepijnigde blik lag er op haar gezicht. 'We waren haar bijna kwijt, inderdaad, maar ik heb het idee dat ik de oude Indra daardoor ook verloren ben.'

Flynn glimlachte zwak toen Gael stelde dat ze het niet erg vond dat hij juist geen Generaal zou worden. Ergens had hij gehoopt dat hij eerder de realisatie had gehad dat hij die rol niet hoefde, dat hij dat aan zijn vader duidelijk had kunnen maken. De man had zo zijn eigen waarde afgestemd op het feit dat hij zijn taken niet had kunnen vervullen, dat het misschien op het einde nog een verschil had kunnen maken als hij had gezien hoe zijn zoon er voor koos om de rol aan hem voorbij te laten gaan. Dat hij andere dingen in het leven belangrijker vond. Maar misschien had Flynn na het overlijden van zijn vader een onjuist beeld van de man die hij was geweest. De dood had hem vergevingsgezinder gemaakt wat betrof de daden van Nathan Barnes en hoe hij soms zijn eigen gezin en familie had behandeld. Flynn keek toe hoe nu toch verschillende emoties op het gezicht van Gael speelden behalve de kalmte die ze hem eerder enkel getoond had. Hij had een stoel aangeschoven naar het bureau om naar zijn vriendin te luisteren. Het waren gedachtes die ook door zijn hoofd waren gegaan. 'Ik denk dat Indra ook erg goed weet dat ze niet de oude is,' verzuchtte Flynn nu hij op zijn beurt erg rustig was geworden. 'En dat ze niet goed weet hoe ze de problemen in het kamp kan beantwoorden op een manier die ze niet gewoon is, zonder haar- zonder haar sterkte.' Wat dat betrof had hij die verandering ook meegemaakt. Alleen was hij enkel Luitenant geweest. 'Ik denk niet dat de oude Indra echt helemaal weg kan zijn, maar- maar we zullen gewoon nog er achter moeten komen hoe ze anders is. En Indra weet dat misschien ook nog niet.' Hij boog naar voren om een hand open voor Gael op het bureau te leggen. 'Bovendien kan ik nu ook iets herhalen wat jij en zovele anderen in dit kamp al eens hebben gezegd: het kamp kan niet afhankelijk zijn van Indra. Dat is niet te doen. Ze heeft al zo veel jaren gegeven en- en hoewel ik me amper deze plek voor kan stellen zonder haar, moet er ook een alternatief zijn, toch?' Flynn was met zekerheid begonnen te spreken, maar voelde dat zijn stem minder vast werd. Hij hoopte maar dat ze een alternatief konden verzinnen. Ze waren beiden te sterk betrokken bij het kamp om het uiteen te zien vallen.

Gael keek stilletjes naar de open hand van haar vriend die voor haar lag. Als normaal legde ze de hare erin en gaf ze hem een klein kneepje. Het deed haar goed om zijn woorden te horen, maar ze wist dat hij in zulke zaken een optimist kon zijn, net zoals zij voorheen was geweest. Ze kon dit echter niet meer zo rooskleurig aan zien. Gael klopte uiteindelijk op zijn hand en glimlachte naar hem. 'Ik stel het op prijs dat je mij bent komen opzoeken, Flynn. Ondanks dat ik je misschien niet de antwoorden heb gegeven die je graag wilde horen. We zullen als kamp moeten leren leven zonder de aanwezigheid van Indra en dat is dat. Verder wil ik er geen woorden meer aan vuil maken. Ze heeft namelijk haar beslissing gemaakt.' Ze had haar papieren er weer bij gepakt als hopelijk een subtiel gebaar naar haar goede vriend dat ze weer verder moest met haar werk.