De werkkamer van Sibel

Sibel wist dat er nu veel niet gezegd werd. Ze had het zelf niet erg fijn gevonden dat Liam, behalve zijn rol als hoofd van het leger, adviseur en partner, ook zijn oude spionnen taken weer op had gepakt. Toen ze hem leerde kennen zo veel jaren geleden had ze maar amper geweten wat dat in had gehouden en daar was ze pas nu ze weer samen waren echt achter gekomen. Zijn lange reis stond nu in een heel ander licht. En ook hoe ze hem in haar haar regering zag had ze aan moeten passen. Liam's netwerk van contacten had al meerdere malen bruikbaar gebleken. Echter hadden ze nog geen keuzes hoeven maken over situaties waar Liam zelf een cruciale rol in zou spelen. Ondanks haar voornemen om zaken en privé streng gescheiden te houden, vooral als ze aan het werk was op haar werkplek, stapte ze dichter naar haar partner toe toen ze zijn hand voelde. Sibel legde haar hoofd tegen zijn borst en streek met haar vingers langs de broche die hij droeg met haar familie's wapenschild. Plots schoot er echter iets in haar hoofd en liet ze Liam los om naar haar bureau te snellen en de brief op te pakken. 'De voormalige ambassadeur, Liam, hij zit in die gevangenis. In het bericht staat een naam van een andere gevangene. Timotheus, dat was een code. Verdomme, ze hebben hem dus toch te grazen genomen toen de Moeder de taken overnam van haar voorganger.' Diep in gedachten verzonken begon ze door stapels papieren te bladeren, lades open te trekken, kisten uit hoeken te halen tot ze vond wat ze zocht. 'Dit was de brief die ik aan Guila had laten zien. Alleen zij kan die naam geweten hebben.'

Liam zag hoe zijn vriendin dichter naar hem toe kwam en sloeg zijn armen stevig om haar heen. Het was duidelijk dat Sibel het niet zag zitten dat hij zou vertrekken, maar zelf stond hij ook met pijn in zijn maag als hij dacht aan de komende reis naar Quandaï toe. En hoe hij zijn vriendin en dochter moest missen. Zijn laatste reis van jaren geleden stond nog duidelijk in zijn gedachten gegriefd. Hij drukte een kus op haar haren en wilde net een hoop geruststellende woorden in haar oor fluisteren, toen ze zich plots losmaakte uit zijn greep. Verbaasd hoorde hij haar woorden aan en keek hij toe hoe ze druk in de weer was, tot ze eindelijk had gevonden waar ze naar zocht. IJverig las hij wat er in de brief stond en liet deze vervolgens vloekend op het bureau vallen. 'Dus nu hebben we een deel van mijn spionnen verloren én onze ambassadeur. Het zal me niets verbazen als die verdomde Moeder alle informatie uit ze mishandeld heeft,' vloekte hij verder. Dit was niet goed. 'De Moeder is op oorlog uit.'

Sibel had met haar adviseurs gespeculeerd dat zo lang de ambassadeur niet ergens dood gevonden werd, het net zo goed kon dat hij ondergedoken was omdat hij het land niet meer uit kwam. Veel meer aandacht hadden ze er niet aan kunnen besteden, vooral niet zonder informatie. 'En wij hebben al meer dan twee lentes gedaan alsof er niets aan de hand is,' fluisterde ze ontzet. De wetenschap dat de Moeder een conflict zocht met Tarth verbaasde haar niet, wat haar echter wel angst aan jaagde was dat ze al lentes lang er mee bezig was. Die ambassadeur was verdwenen voordat Guila op haar missie was gegaan. Zo lang had de Moeder al informatie vergaard terwijl zij maar deden alsof ze niets te maken hadden met Quandaï, om een conflict maar uit de weg te gaan. Sibel was naar de deur gelopen en gooide hem open om één van de wachters zo snel mogelijk haar raad bijeen te laten roepen. Vervolgens stoof ze terug langs Liam en pakte ze haar veer op en begon aan een brief. 'Het is duidelijk wat ze aan het doen is. Ze daagt ons uit. Of nee-' Ze stopte voor even met het schrijven. 'Ze daagt mij uit. Dat is het. Of ze nou weet of Guila een spion is of niet, ze moet weten wat voor connectie zij met mij heeft. En Flynn- natuurlijk heeft hij laten weten dat de missie door mij is gesteund, niet alleen door de Generaal.' Sibel had haar veer in de inkt gedoopt en schreef ijverig verder. 'Als de Moeder mij wil, dan krijgt ze mij,' mompelde ze.

Sibel hoefde de woorden niet eens uit te spreken: ze wisten beiden dat ze twee lentes lang hun oogkleppen op hadden gehad en niet verder in de chaos van Quandaï hadden gekeken. Natuurlijk hadden ze overal vraagtekens bij moeten zetten en niet zo moeten afwachten tot er meer informatie was. Dat had hun nu genekt en het Noorden zou er het eerst voor boeten. 'Ze daagt je inderdaad uit, maar met welk doel, Sibel? Wat wil ze doen of bereiken? Als ze je naar Telon wil lokken, dan-' Sibel had zijn woorden al overgenomen en ratelde druk verder. En die ratelingen gingen niet de goede kant op, naar zijn mening. 'Oké, wacht, stop! Dit gaat mij echt te snel,' zei Liam verward, terwijl hij Sibel vast pakte en zo haar hem aan liet kijken. Ongerust keek hij haar aan en naarstig zocht hij naar de waarheid in haar uitdrukking. Maar de werkelijke waarheid van haar woorden drong al bij hem binnen en de kippenvel stond erdoor op zijn huid. 'Je bedoelt nu toch niet dat je naar Quandaï gaat?' fluisterde hij ontzet.

Iedereen in haar regering was veel te gefocust geweest op de binnenlandse politiek en het bleek nu maar hoe slecht dat uit zou gaan pakken. Ze moest zorgen dat de voorbereidingen begonnen, vooral in het Noorden en in de landen van haar voorvaderen. Celine had haar al eens met boze woorden gewezen op het feit dat er niet genoeg versterkingen waren aan de grens. Echter dacht Sibel dat de landvrouwe misschien niet veel te vrezen had. Het waren de Wilde Landen die een veel langere grens deelden met Quandaï, en deze waren niet op een zelfde manier beschermd. Haar ouders zouden met de stammen kunnen gaan praten en wellicht kon ze zelf langs reizen onderweg naar Telon. Ze was in gedachten verzonken tot ze de greep van Liam voelde. Zijn blik gaf aan dat haar beslissing aardig wat teweeg zou gaan brengen als ze dit bekend zou maken. 'Ik denk niet dat ik een andere keus heb, Liam. Als ik nu niet ga zal ze me uit blijven dagen en ik ga niet staan toekijken terwijl Tarthiaan na Tarthiaan onthoofd wordt.' Sibel haalde zijn handen van haar schouders en hield ze stevig in de hare vast. 'We moeten met Mumu praten,' zei ze zacht. Na jaren had Sibel eindelijk de koosnaam van Liam voor hun dochter overgenomen. 'Ik kan haar naar het Oosten brengen voor ik vertrek zodat ze veilig bij haar tante is.' Ondanks haar rol als Koningin, ondanks alles wat er gebeurd was, zou ze nog altijd eerst aan Muriel denken.

Liam voelde zich gerustgesteld door de greep en aanrakingen van Sibel, van zijn vriendin en Koningin. Uiteraard waren allebei hun gedachten allereerst naar hun dochter uitgegaan, zoals het ook hoorde en ze het ook afgesproken hadden. 'Dat lijkt mij een goed plan,' stemde hij met haar in. Hun prioriteit was allereerst de veiligheid van hun dochter en vervolgens konden ze verder denken. 'En dan reis ik onmiddellijk naar het Noorden toe, om daar alle voorbereidingen te treffen en te overleggen met Indra en Celine. Ik hoop dan een plan en route te hebben, als jij ons eenmaal komt versterken. En dan reizen we naar Telon toe.' Hij legde zijn hand op haar wang en zuchtte diep. Ze wisten beiden waar ze zich in zouden begeven en welke risico's en gevaren het met zich mee zou brengen. 'Ik laat je niets overkomen,' murmelde Liam uiteindelijk, omdat hij - en Sibel ook - wist dat het waar was. 'Niemand gaat iets overkomen. We gaan met de Moeder praten en tot een overeenstemming komen. En als we dan heelhuids terug komen, wellicht-' Hij grinnikte en drukte een plagerige kus op de mondhoek van zijn vriendin. 'Misschien overweeg ik zelfs wel met je te trouwen.'

Sibel wist dat haar dochter zou begrijpen dat haar ouders weg moesten voor hun taken, ze begreep akelig veel zelfs op haar jonge leeftijd, maar toch vond ze het moeilijk dat gesprek met haar te gaan voeren. De eerste keer dat ze langer dan een paar dagen van Muriel gescheiden was, omdat ze een tijdje bij haar familie in het Oosten had gespendeerd, had ze niets kunnen doen. Met slapeloze nachten en constante bezorgdheid was ze waardeloos geweest als Koningin. Daar was ze wel aan gewend geraakt aangezien zij en Liam hadden besloten hun dochter zo veel mogelijk ook buiten het vreemde wereldje in Evenfall op te laten groeien. Echter, nu zouden ze wel erg ver verwijderd zijn van elkaar. Sibel luisterde naar Liam's plannen en knikte instemmend. 'Ik zal mijn ouders schrijven om te vragen of vader in Evenfall de boel in de gaten kan houden terwijl wij weg zijn en of moeder contact op kan nemen met de stammen.' Zijn volgende woorden maakten haar warm en glimlachend pakte ze Liam's hand vast. Lachend schudde ze haar hoofd en kuste hem terug. 'Maak er maar geen grap over, Liam.' Hij wist dat zij dat graag wilde en dat ze dacht dat hij een geweldige Koning zou zijn, maar ook dat ze hem niet zo ver mee kon trekken in de plannen die zij ooit gesmeed had voor haarzelf. Sibel legde een hand in zijn nek en kuste hem nogmaals, maar deze keer met meer tederheid.

Glimlachend wikkelde hij zijn armen om zijn vriendin heen en kuste hij haar teder terug. Liefdevol gleed hij met zijn hand door haar haren heen en grinnikte hij om haar woorden. 'Ik zou nooit grappen durven te maken over iets dat ik heel serieus neem,' murmelde hij, terwijl hij haar met een serieuzere blik aan keek. Hij begon steeds meer over de titel van koning na te denken. Toch schudde hij die gedachten van hem af - dat zou een zorg voor later zijn - en pakte hij de hand van zijn vriendin vast. 'Laten we eerst naar Muriel gaan om het nieuws te vertellen. Ik wil niet dat ze het van iemand anders hoort dan van ons,' zei hij, waarna hij vergezeld door Sibel naar hun eigen vertrekken liep. Eenmaal binnen zag hij Muriel aan de tafel zitten met de beeldjes om haar heen die ze ooit van hem had gehad. De laatste tijd was ze bezig geweest om deze na te tekenen. Hun dochter was alweer acht jaar oud en kreeg veel meer mee dan dat Sibel en hij dachten. Het zou moeilijk zijn om zo lang van haar gescheiden te zijn, maar meer en meer had Liam beseft dat al zijn acties altijd terug kwamen op de bescherming van zijn dochter. Hij wilde niet dat ze in een chaotisch en oorlogvoerend land zou opgroeien. Met een glimlach keek hij toe hoe Muriel op hen kwam af rennen en zich vervolgens in de armen van haar moeder wikkelde.

Sibel was verrast dat te horen en bekeek Liam met een gewekte nieuwsgierigheid. Ze had hem er al heel lang niet meer over gehoord ook al werd het af en toe weer door de raad opgebracht. Sibel besloot er niet verder op in te gaan zolang Liam dat zelf niet deed en knikte instemmend toen hij voorstelde eerst maar eens bij Muriel langs te gaan. Arm in arm met Liam liepen ze de gangen door tot ze hun vertrekken bereikten. Binnen zag ze de wilde krullen van Muriel al snel op hen af komen en knielde ze om haar dochter een knuffel te geven en een kus op haar haren te drukken. Nadat ze ook haar vader begroet had keek Sibel nieuwsgierig naar wat Muriel aan het doen was geweest. 'Waar was je mee bezig?' Dat bracht hun dochter al snel aan het praten over van alles en nog wat. Terwijl ze zo door babbelde, voelde Sibel plots hoe serieus de plannen van haar en Liam waren. Met een prop in haar keel greep ze naar de hand van haar partner en luisterde zo goed ze kon met een glimlach naar Muriel. Toen ze klaar was en haar ouders vroeg waarom ze nu al thuis waren, liet ze haar blik naar Liam glijden in de hoop dat hij het onderwerp aan kon snijden.

Liam voelde al snel ook Muriels armen om haar heen en met een gelukzalige lach tilde hij haar even op. Hij vond het heerlijk om bij zijn partner en hun dochter te zijn. Het waren de momenten waarop hij het meest gelukkig was en het was een samenzijn waarvan hij tijdens zijn lange reis had gedacht dat hij het nooit meer zou hebben. Toen Muriel begon te ratelen - iets wat hij heel erg herkende van zichzelf als kleine jongen - zette hij haar weer neer en gebaarde hij naar de bank. 'Ga maar even zitten, Mumu, straks verdrink je nog in je eigen woorden,' plaagde hij haar met een lach, waarna hij plaats nam naast zijn vriendin en Mumu tussen hun in namen. Hij voelde al snel het kneepje en wist wat hem te doen stond. Met een eigen beginnende brok in zijn keel keek hij naar het enthousiaste gezicht van zijn dochter. 'Mumu, mama en ik zullen een tijdje weg moeten. Jouw tante Guila heeft hulp nodig in Quandaï en we gaan haar helpen. Jij blijft gedurende die tijd in het Oosten bij jouw tante en oom,' vertelde hij haar oprecht. Het had geen zin om de waarheid voor zijn dochter te houden, ze was veel te slim en ze zou er zelf al veel te snel achter komen. 'Mama reist met jou mee naar het Oosten, maar ik zal hier in het paleis al afscheid moeten nemen, lieverd.'

Sibel volgde Liam en Muriel en nam naast haar gezin plaats. Ze glimlachte geruststellend naar Muriel die al met twee nieuwsgierige ogen naar haar ouders keek. Ze had duidelijk al door dat haar vader en moeder niet zomaar midden op de dag hun werk aan de kant hadden gelegd om met haar te kletsen. Toen haar vriend begon, hield Sibel haar gezicht scherp in de gaten om te zien wat er zich in het hoofd van haar dochter af zou spelen. Muriel vroeg al snel hoe lang ze weg zouden zijn. 'We weten niet precies hoe lang we weg zullen zijn, maar Quandaï is ver dus het zal even duren. We hopen dat we snel met de Moeder, hun Koningin, kunnen praten en dat je tante mee terug naar Tarth komt. Maar, lief, het kan zijn dat we pas na de zomer terug zullen zijn,' legde ze verder uit toen ze de frons op het gezichtje zag. Als er iets waar zij en Liam het altijd honderd procent over eens waren geweest dan was het wel dat ze Muriel niet minder dan de waarheid moesten vertellen. Ze was slim genoeg om te begrijpen dat haar ouders taken hadden die belangrijk waren. Sibel streek langs Muriel's blonde krullen en keek over haar hoofd Liam met een ontroerde blik aan. Op de een of andere manier had ze niet verwacht dat ze het hier zo moeilijk mee zou hebben.

Liam strekte zijn arm uit om deze in Sibels nek te leggen en haar gerust te kunnen stellen. Hij voelde zelf ook dat elke uitdrukking, elk woord van Muriel hem hard raakte. 'We gaan ons best doen om snel weer terug te zijn, Mumu,' beloofde hij haar met geknepen stem, waarna hij een kus op haar blonde krullen drukte. Hij zag de teleurstelling en het verdriet op het lieve gezichtje van zijn dochter en dat raakte hem hard. 'En als we terug zijn, dan gaan we voor een hele lange tijd nergens heen. Dat beloof ik je.' Hij zou er voor zorgen dat ze niet opnieuw voor zo'n lange gescheiden zouden zijn. Dat zou nooit goed zijn voor zo'n jong meisje, maar ook niet goed voor hem en Sibel. Als Koning zijn betekende dat hij zo vaak weg moest zijn van zijn familie, dan wilde hij die titel nooit accepteren. Hij was stil geworden en zuchtte diep. 'Ik zal over paar dagen vertrekken, Muriel. Laten we morgen iets leuks doen, oké? Dan neem ik je mee naar de haven en gaan we vis eten. Misschien wil mama ook wel mee.'

Plots voelde Sibel zich lang niet zo zeker over deze missie, over het feit dat ze Tarth zonder Koningin noch Koning zouden laten. Wanneer was de monarch de laatste keer buiten de grenzen getreden? Het was waar dat Tarth nu heel anders in elkaar zat dan tijdens de vorige regeringen. Maar ze dacht niet dat haar regering zeker genoeg was van hun overhand. Het enige wat in hun voordeel werkte was dat er geen duidelijk alternatief was, geen echte tegenstander voor de troon. Maar als Quandaï inderdaad aan het dreigen was, dan moest het volk maar in zien dat de Moeder de tegenstander was en Sibel daar heen moest. Voor even was ze in haar eigen gedachten verzonken toen ze de woorden van Liam hoorde. Ze glimlachte zwak, maar deed dat al snel met meer overtuiging toen Muriel naar haar op keek. 'En nu kun je eindelijk bij tante Naya en oma gaan logeren zoals we je al heel lang beloofd hebben. Ik weet zeker dat oma je allerlei nieuwe dingen kan leren over je voorouders. En je tante zal maar al te blij zijn met wat gezelschap.' Ze schoof dichter naar haar dochter en vriend toe en sloeg haar armen om beiden personen heen. 'Natuurlijk ga ik mee. Je papa vertelt altijd zulke mooie verhalen over de schepen. Dat wil ik voor geen goud missen.'

Liam drukte gelukzalig een kus op allebei hun wangen en sloeg ook zijn armen om zijn meiden heen. 'Ik weet zeker dat je een mooie tijd zal hebben in het Oosten. En misschien kunnen opa en oma Halley nog wel langs komen met de huifkar en mag je paar dagen met hun mee naar de mooie watervallen van het Oosten!' Hij probeerde het vooruitzicht voor Mumu zonder haar ouders maar zo rooskleurig te maken als dat hij kon. Toen er plots een wachter aan de deur stond, kwam Liam met een zucht overeind en sprak hij kort met de wachter bij de deur. Vervolgens keerde hij zich naar zijn vriendin toe. 'Sibel, de Raad wacht op je. Ik zal nog bij Mumu blijven en dan zal ik later aansluiten als de Septa weer terug is.' Hij nam weer plaats naast zijn dochter en keek toe hoe Sibel ook met tegenzin overeind kwam. Gelukkig babbelde Muriel met hernieuwde zin naar het vooruitzicht om naar het Oosten te gaan verder en luisterde hij gelukzalig naar de vele avonturen die ze daar zou beleven. [END]