Taleda

'Jouw broer en schoonzus zullen het er maar druk mee hebben,' zei Kain, terwijl hij voelde hoe hij wegdroomde bij de gedachten aan Sibel als koningin. Heel Tarth lag voor haar open: wie weet wat voor veranderingen ze kon brengen. Hij besefte op hetzelfde moment ook wel hoe gevaarlijk zulke gedachten waren. Sibel kon niet zomaar een hele maatschappij veranderen. 'Ik hoopte haar kroning nog in Evenfall mee te kunnen maken.' Kain glimlachte ietwat treurig naar hem en haalde zijn schouders op. 'Ik zal eerlijk zeggen dat ik aan de ene kant dolgraag mijn familie weer wil zien, maar dat ik op hetzelfde moment doodsbang ben. Ik weet niet wat ik zal aantreffen, of al mijn inspanningen genoeg zijn geweest. Ik heb ze nooit een brief kunnen sturen om te vertellen dat ik niet meer in Evenfall ben en te vertellen wat er allemaal is gebeurd. De laatste brief is alweer van manen geleden.' Wie weet wat er allemaal in de tussentijd was gebeurd, vooral nu hij zijn vaste bedragen geld niet meer kon sturen. Daarnaast wist hij niet eens wat zijn familie erover zou denken dat hij verwikkeld was geraakt in de rebellen. Er hing nog steeds grote onvrede vanuit het Zuiden tegenover de rebellen: de Zuidelijke bevolking had ook altijd de meeste inspanning gekost om over te halen.

'Geloof me als ik zeg dat er een heel leger druk aan het werk is,' lachte Eddard geamuseerd. Hij dacht dat het druk was geweest toen de koning aangekondigd had dat hij af ging treden. Het hele paleis was nog veel meer in rep en roer nu de opvolger bekend was. 'Je had het gezicht van mijn overste moeten zien toen ik aankondigde dat ik andere taken had gekregen en ze me dus niet meer kon overwerken.' Dat was duidelijk een lichtpunt in alle ophef van zijn voorbereidende vertrek geweest. Toch had het niet kunnen tippen aan het korte moment dat hij had gespendeerd met zijn ouders na het grootse diner. Zijn moeder én vader hadden hem aardig wat moed in gepraat. Niet alleen wat betreft zijn nieuwe taak, maar ook wat betreft Kain. 'Misschien kan ik je daar mee helpen.' Ed voelde in zijn binnenzak naar de brieven waarvan hij wist dat hij ze dicht bij zich droeg. 'Liam en ik hebben veel wegen gebruikt om achter je locatie te komen. Jouw leider gaf ons de correspondentie die ontvangen was na je vertrek en vervolgens heb ik je familie geschreven om na te gaan of je daar naartoe was gegaan. Ze weten dus al dat je niet langer in Evenfall bent en ze hebben geschreven dat het voorspoedig met hen gaat.' Hij hield het stapeltje vergeelde brieven afwachtend voor de man tegenover hem. Hij wist niet of hij het wel zo op prijs zou stellen dat hij in zijn privé zaken had rond gesnuffeld.

'Ik kon je overste niet luchten,' grinnikte Kain zacht. Eddard en hij hadden vele dagen en nachten samen gespendeerd en zo had hij een duidelijk beeld gekregen van de overste van de andere man. Hij had al snel door dat Ed veel te veel moest overwerken en daar niet het loon en de waardering die hij verdiende terug kreeg. 'Dus ik had heel graag haar gezicht willen zien. Maar ik kan mij er iets bij voorstellen. Ik heb niemand uit de wacht überhaupt kunnen vertellen dat ik wegging.' Hij had zijn spullen gepakt en vervolgens was hij zo snel mogelijk de stad uit gevlucht. Als het goed was, wist niemand waar hij nu uit hing. Hij wilde verder spreken, tot Eddard plots een aantal brieven tevoorschijn haalde. Ademloos pakte hij het stapeltje papier aan. Hij wist dat de adel nu samen werkte met de rebellen, maar dat het contact dusdanig hecht was... Met veel zorg legde hij de brieven op een kastje neer en keek hij vervolgens de andere man aan. 'Heel veel dank,' zei hij zacht, beschaamd, opgelucht, een hele hoop emoties speelde door zijn stem heen. 'Dat meen ik. Dit betekent heel veel voor mij. De brieven, het nieuws, dat jij hier bent-' Hij kneep kort in Eddards arm en probeerde zo zijn blik te vangen. 'Ik heb mentaal nooit afscheid van je kunnen nemen. Fysiek gezien had ik het echter geaccepteerd dat ik je nooit meer zou zien. En dat je hier nu bent en dit allemaal vertelt- ik-' Hij kwam niet uit zijn woorden en het enige wat hij kon doen, is zijn eerste zorgeloze lach in maanden uit zijn mond laten ontsnappen.

Eddard keek toe hoe Kain reageerde op het bericht dat er toch correspondentie van zijn familie was. Het speet hem die opluchting te moeten zien. Niet omdat hij niet wilde dat Kain opgelucht was, maar dat hij überhaupt zo een sterke reactie had op dit nieuws. Het moest niet makkelijk voor hem geweest de afgelopen maanden, en op een andere manier dan dat het voor Ed niet lekker was verlopen. Verwonderd keek hij toe hoe Kain zijn lach liet klinken. Hij had alles aan deze man zo gemist. Zijn nabijheid alleen deed hem goed. Ed was opgelucht dat hij dat nu nog altijd zo voelde, dat het niet alleen in zijn hoofd een ding was, een fantasie, een droom. Misschien had hij wel te veel betekenis aan alles gehecht wat hij zich herinnerde. Maar daar geloofde hij helemaal niets meer van nu hij tegenover Kain zat. 'Ik weet het, ik weet het-' begon hij grijnzend. 'Het is allemaal een wonder, is het niet? Ik ben het wonder.' Echter bleef de grijns maar voor even op zijn gezicht voor deze plaats maakte voor een verlegen glimlach. 'Je zei daarstraks dat het allemaal echt was, meende je dat werkelijk? Dat wat je zei voor je mijn vertrek uit ging, was dat waar?'

'Hé, hé, je verdraait mijn woorden!' grinnikte hij, terwijl hij kort en speels tegen Ed aan duwde. 'Het grote wonder is dat je er nog steeds goed uit ziet na je reis. Of nog beter: dat ík er nog zo goed uit zie na een hele dag werken met vis.' Met zijn jongensachtige grijns leunde hij weer achterover. Hij was blij dat ze allebei nog steeds hun jongensachtige grappen nog niet verleerd waren. Verwonderd luisterde hij vervolgens naar de vragen van Eddard. Het was duidelijk dat Eddard lang had zitten piekeren over de vraag of Kain het hem ooit verteld zou hebben dat hij een rebel was. Kain had echter nachtenlang wakker gelegen met de vraag of Eddard geloofde dat het allemaal echt was geweest en dat hij dol was geweest op deze klerk. 'Ja, dat meende ik,' zei hij voor het eerst met alle overtuiging. Hier zat geen twijfel of onzekerheid achter. 'Ik hield van je. En ik zou je overal gevolgd hebben, waar je taken over Sibel je maar zouden brengen. Je was mijn grote lichtpunt in een heel donker bestaan.'

Eddard grinnikte en wreef over zijn arm waar Kain hem geduwd had. 'Ik wil je ideale zelfbeeld niet aan diggelen slaan, maar je mag er misschien nog goed uit zien, je stinkt nog altijd een uur in de wind.' Hij had niets met vis op. Ja, hij zou het eten als het hem voorgeschoteld werd, maar bij de Goden hoe erg haatte hij de lucht van rauwe vis! Zijn ongestoorde gegrap was van korte duur terwijl hij met ingehouden adem het antwoord van Kain aan hoorde. Hij voelde zich uit het veld geslagen door die woorden en even bleef hij zwijgend voor zich uit kijken. Ed knikte, meer voor zichzelf dan voor Kain, en krabbelde vervolgens overeind. 'Oké, ik begrijp het nu geloof ik. Het spijt me dat ik dit allemaal veroorzaakt heb en nu nog-' Hij stopte zichzelf en bleef besluiteloos in de ruimte staan. Ed gaf het niet graag aan zichzelf toe dat hij nog zo teleurgesteld was na al die weken zichzelf al ingesproken te hebben dat hij geen hoge verwachtingen moest hebben. Hij had er simpelweg niet op moeten rekenen dat de man net zoals hij zelf geen manier had gevonden om verder te gaan, om alles achter zich te laten. 'Ik denk niet dat we dan nog meer hoeven te praten.' Het was te pijnlijk voor Eddard om hiermee door te gaan nu hij dit wist.

'Hé, Ed, stop nou-' Hij pakte zijn arm vast en weerhield hem er zo van om de kamer te verlaten. Bedachtzaam en vol adrenaline bestudeerde hij het gezicht van de andere man. Als hij nu niet de juiste woorden zou zeggen, zou Eddard weg zijn. En waarschijnlijk zou hij hem dan nooit meer terug zien. Echter wilde hij wel dat Eddard de waarheid wist. 'Je was mijn grote lichtpunt. Maar dat werd vervolgens bedekt door gevoelens van verraad, schaamte en angst. Je wilt niet-' Hij slikte moeizaam, maar bleef de andere man aan kijken. 'Je wilt niet weten hoe de weken na mijn vertrek zijn geweest. Ik kon niet eens meer aan je denken, puur door alle moeite die ik moest doen om mezelf in leven te houden. In de bossen, waar het steeds kouder werd naar het Zuiden toe. Ik durfde niet over wegen te reizen, ik-' Hij liet de andere man weer los en zette een stap naar achteren toe. Om expliciet de weg naar de deur open te houden, wat in schril contrast stond met hun ruzie. Toen had hij pontificaal voor de deur gestaan. 'Dingen zijn veranderd. Maar dat betekent niet dat je niet opnieuw weer zo belangrijk voor mij kan zijn,' zei hij uiteindelijk hard en overtuigend en vervolgens met een schrille lach. Hoe kon Eddard nou denken dat Kain geen gevoelens meer voor hem had? 'Ik zou je nu wel kunnen kussen om je te laten blijven, om je te laten zien hoe graag ik je hier heb.'

Eddard keek verrast naar de hand op zijn arm en beet vervolgens hard op zijn lip om niet iets stoms te zeggen vanwege de teleurstelling. Ondanks dat ze dus niet verder zouden gaan met hun relatie, en Ed zich niet in kon denken dat hij slechts vrienden met de man kon zijn, was zijn hele doel geweest om juist niet hun relatie te laten eindigen in een ruzie. Als hij nu zijn mond open deed zou er niet veel goeds uitkomen. Hij luisterde daarom met op elkaar geklemde kaken naar het verhaal van Kain. Hij wilde inderdaad niet weten hoe het voor de man was geweest. Het maakte hem slechts bozer, maar niet eens op Kain, eerder op zichzelf, omdat hij zo idioot was geweest en hem weg had laten gaan. En, tot zijn eigen verbazing, voelde hij ook steeds meer woede tegenover de rebellen omdat ze Kain nooit hulp hadden gegeven, dat ze geen steun hadden geboden omdat hún belachelijke plan niet gewerkt had. Een spion de klauwen van het beest in sturen en dan niet bereid zijn te helpen als dat mislukte- Ed wist niet of al deze informatie wel erg bevorderend voor zijn officiële taak zou zijn. Hij klemde zijn handen samen tot vuisten, maar voelde de spanning zijn lichaam met rust laten bij de volgende woorden van Kain. 'Waarom doe je dat dan niet, verdomme?' vroeg Ed opgelaten en nog altijd met enige frustratie en woede in zijn stem terwijl hij een stap naar de man toe zette.

Kain keek ademloos toe hoe Ed een stap dichter naar hem toe nam. Het hadden twee scenario's kunnen worden, waarbij Ed bij eentje direct zijn kamer uitgestormd was. Gelukkig hadden zijn woorden de gewenste reactie opgewekt en leek Eddard te blijven. Hij had echter in de periode dat hij sprak alle soorten emoties op Eddards gezicht gezien, waarvan vooral de woede en frustratie indruk maakte op Kain. Hij had zijn woorden niet goed kunnen uitbrengen: hij had nooit willen insinueren dat hij niet meer van Ed hield. Echter kon hij nu nergens anders meer aan denken dan de lippen van de man die tegenover hem stond en stopte hij dus ook met het overdenken van zijn eigen woorden. Hij nam zelf ook een grote stap dichter naar de man toe en voelde hoe zijn neus die van Ed raakte. Zijn ademhaling werd harder en zijn verlangen ook door dat korte, maar intieme contact, maar hij nam de tijd om alle details van Eds gezicht in zich op te nemen. Om zijn geur weer te ontdekken, zijn uitdrukkingen, de vorm van zijn mond. Het duurde daardoor echter niet lang tot Kain zijn gezicht in zijn handen nam en zijn lippen op die van Ed drukte. Hij voelde onmiddellijk hoe zijn hele lichaam warm werd en hoe hij zich in het eerst in tijden weer thuis voelde. Deze man kende hij maar al te goed. Zacht gleed hij nog even veelbelovend met het tipje van zijn tong langs Eds onderlip en trok vervolgens toch maar zijn gezicht terug. Zo keek hij de andere man met een stralende glimlach aan. ‘Hopelijk stoort de visgeur niet al te erg,’ grinnikte hij.

Eddard dacht even dat hij meteen te hard had geklonken, te intens. De woede die hij droeg moest hem vast niet goed staan, misschien had hij zelfs te wanhopend geleken. Ergens dacht hij namelijk ook niet dat hij hierna nog veel kansen zou hebben om zich zo goed te voelen als in het bijzijn van de wachter. Hij had het zo voor lief genomen hoe de man hem had laten voelen dat het pijnlijk duidelijk was geworden toen Kain er niet meer was. Bovendien dacht Ed zeker dat hij nu al tweemaal een kans had gehad om iemand lief te hebben en dat dat ook met eenzelfde intensiteit werd beantwoord. Deze tweede keer wilde hij niet aan zich voorbij laten gaan. Ademloos keek hij toe hoe Kain ook naar hem stapte en plots zó dichtbij was dat hij de lijnen rondom zijn ogen kon volgen. Ed kon niet zeggen waarom hij wilde dat Kain de stap nam, waarom hij zelf de keuze niet nam, maar het volledig aan de andere man over wilde laten. Hij gaf zich dus ook geheel over toen hij de sterke handen van Kain rond zijn gezicht voelde en vervolgens de warmte van zijn lippen. 'Bij de Goden,' mompelde hij buiten adem. 'Ik háát die vislucht. Moest je nou per se iets met vis gaan doen? Waarom niet bloemkolen? Of paarden?' Pas toen hij zijn adem terug had, lachte hij, vrijuit en vol opluchting, maar onderbrak zichzelf om Kain terug te kussen en nogmaals.

Kain straalde door het horen van Eddards lach. Het herinnerde hem aan de vele uren die ze hadden gespendeerd in Eddards bed of aan hun altijd welkome uitstapjes de bossen in. Dan hadden ze niet bang of op hun hoede hoeven zijn voor de vele ogen en oren van het kasteel. Toen Eddard opnieuw naar hem toe boog voor een ademloze kus wikkelde hij zijn armen stevig om Ed's middel heen en hield hij hem zo dicht tegen hem aan. Hij was niet van plan om deze man nog los te laten deze avond en nacht. Echter kon hij het niet laten om te reageren op Eddards woorden en daardoor zijn lippen weer los te maken van de zijne. 'Ik zal per direct morgen een carriere switch maken,' grinnikte hij gemoedelijk, waarna hij langzaam langs Eds kaak kuste en ondertussen glimlachte. Zelfs hijzelf kon zijn eigen visgeur ruiken. Hij had het al vaak geprobeerd uit zijn kleding te wassen, maar dat was hem tot nu toe nog niet gelukt. Zijn kussen gingen nog even door, tot hij Eddard weer recht aan keek en hem afwachtend bekeek. 'Blijf je hier vannacht?'

Eddard moest grijnzen toen Kain vertelde dat hij meteen van werk wilde veranderen. 'Eerlijk, ik zou de vislucht wel aanvaard hebben als het echt je roeping was gebleken, maar ik ben blij te horen dat je niet op ziet tegen nieuw werk.' Hij vond het echt niet erg om vis te eten, maar die lucht van rauwe vis, soms op het rottende toe als hij terugdacht aan de havens in Lorath en Evenfall, zou hem zo over zijn nek kunnen laten gaan. Maar hij was helemaal niet misselijk nu in de armen van Kain. Ook al hing die visgeur om hem heen, Ed rook ook alles wat hij zich nog herinnerde van zijn geur. Iets warms en welkoms. Hij keek de andere man terug aan en glimlachte terwijl hij zijn armen om zijn nek wond. 'Ja, graag.' Hij was het koude bed in de herberg al meer dan zat en het vooruitzicht dat hij naast Kain wakker zou worden maakte hem licht in zijn hoofd. Teder drukte hij zijn lippen op die van de man en streek vervolgens langs zijn arm, schouder en nek. 'Je kunt werkelijk een carrière switch maken,' beaamde hij met enige nieuwsgierigheid hoe Kain hier over dacht.

Kain moest lachen om de woorden van Eddard, maar die eindigde in een ietwat treurige en onzekere glimlach. 'Ik heb mijn roeping nog niet gevonden,' zei hij uiteindelijk maar. 'En ik weet niet of ik die ooit zal vinden. Of ik het verdien om die te vinden. Misschien moet ik gewoon accepteren dat ik gemaakt ben voor ruw, hard werk.' Het was geen slecht leven. Hij had sowieso Eddard, veel meer zou hij vast niet nodig hebben. Echter was het toch altijd dat deel van hem dat meer wilde betekenen voor Tarth, meer voor zijn oude dorpsburen. Hij dacht dat hij die roeping bij de rebellen had gevonden, maar niets was minder waar. Tevreden gaf hij zijn vriend een kus nadat hij had toegestemd om te blijven en met een warm gevoel gleed hij met zijn handen langs Ed's rug. Toch lieten Eds woorden hem stoppen. 'Ik zou het echt kunnen doen,' merkte hij op, 'gezien ik toch al ontslagen ben bij de bar. En ik zou de vissen niet missen.' Echter was hem echt specifiek gezegd om in dit dorp te blijven. En zo veel baantjes waren er ook weer niet te verkrijgen in dit kleine plaatsje. 'Waar zit jij aan te denken?'

Eddard glimlachte bemoedigend naar de man. 'Al vindt je niet een roeping, er zal vast iets langs komen waar je meer plezier in hebt dan het werk in die bar. En Kain-' Hierbij wilde hij zeker zijn dat de man hem aan keek en naar hem luisterde, dus hield hij zijn kin in zijn hand. 'Natuurlijk verdien je het om dat te vinden.' Een roeping was misschien het verkeerde woord om te gebruiken. Zeker als het er op neer kwam dat je niet altijd even veel keus had zoals Kain in zijn leven moest hebben gehad. 'Ik zal nog even bezig zijn met het contacteren van het Zuidelijke rebellen netwerk, maar ik hoop me daarna in dienst van koningin Sibel te kunnen plaatsen. Echter geloof ik dat ik nuttig kan zijn op meerdere plaatsen. In Evenfall, Myr, of misschien zelfs hier in het Zuiden, in Lorath.' Hij legde expres nadruk op het idee dat hij in de Zuidelijke hoofdstad terecht kon komen als hij dat wilde. Tegelijkertijd wilde Eddard niet te hard van stapel lopen. Ze hadden pas net zaken uitgepraat en wie wist of het echt al helemaal goed zat. Kon hij daar op gebaseerd al plannen maken samen? 'Liam en Sibel, ze zouden je werk aan willen bieden.' Hij deelde dat met enige terughoudendheid. 'Als je dat zou willen natuurlijk.'

Kain liet zich toespreken door Eddard. Ondanks dat hij koppig kon zijn, kon hij niets anders dan de woorden van zijn vriend aan te luisteren, maar ook werkelijk aan te nemen. Misschien verdiende hij het inderdaad wel om zijn roeping te vinden. 'Ik kan je helpen om het netwerk te contacteren,' zei hij vervolgens uit het niets, waarna hij Eddard strak aan keek. 'Terwijl ze hier waren, heb ik ze afgeluisterd. Ik ben er niet trots op, maar ik vertrouwde het niet dat ze mij zomaar hier stationeerde. Ze bevinden zich net buiten Lorath.' Zo had Kain ook beseft dat ze niet veel betere spionnen hadden dan hijzelf: de rebellen waren zó luid geweest. Hij had ze door de deur heen kunnen afluisteren. Als hij het had gewild, had hij ze nog makkelijk naar Lorath kunnen terug traceren door hun veel te duidelijke voetstappen in de sneeuw. 'Zou je niet terug willen naar Evenfall?' vroeg Kain oprecht geïnteresseerd. 'Het epicentrum van de politiek op dit moment. Zou je dat niet missen?' Hij wilde net door praten, tot Eddard plots verder sprak en hem aan aanbod deed. Zacht kneep hij even in Eddards schouders en liet hem vervolgens los, om zo meer hout op het vuur te leggen. 'Natuurlijk zou ik bij hun in dienst willen,' mompelde hij, waarna hij zuchtte. 'Maar ik wil niet dat het een vriendendienst is. Omdat ik- jij en ik-' Hij fronste en haalde zijn schouders op. 'Wellicht heeft Sibel nog wat spieren in haar persoonlijke lijfwacht nodig. Of- nou ja-' Hij bloosde door het feit dat hij zich zomaar goed genoeg had gerekend om de koningin persoonlijk te beschermen.

Eddard keek naar Kain met een bemoedigende glimlach. 'Dat zou erg fijn zijn. Het koste me namelijk al veel te lang om jou te vinden. Anders ben ik hier nog wel jaren mee bezig,' verzuchtte hij. Ed had ieder aanbod van hulp afgeslagen. Tenminste, hij had de hulp gretig aangenomen terwijl hij nog in Evenfall was en Liam hem de kneepjes van zijn oude vak leerde en zijn vader hem een opfriscursus had gegeven over het zorgen voor zijn paard tijdens zo'n lange reis. Renee en zijn moeder hadden hem geholpen met het pakken. En zo had hij zich erg goed voorbereid gevoeld, maar uiteindelijk was dit niet zijn werk. Sommige dagen had hij gedacht dat het veel beter was geweest als hij inderdaad die metgezel met kennis die Sibel aan had geboden mee had laten gaan. Het voorstel van Kain klonk hem dus ideaal in zijn oren. Kain kende de regio, hij kende de rebellen, hij wist hoe ze te werk gingen én het was Kain. Ed glimlachte vervolgens. 'Ik geloof niet dat ik altijd weg zal kunnen blijven van Evenfall. Maar voor nu- Ik ben liever bij jou in de buurt,' gaf hij eerlijk toe waarna hij verbaasd toe keek hoe Kain van hem weg liep. 'Kain, je hebt een vlekkeloze reputatie opgebouwd als wachter. Niemand weet van je connecties met de rebellen behalve ik, mijn broer en Sibel. Als ze je werk aan willen bieden is dat omdat je potentie hebt. Je hebt maanden als succesvol spion te midden het paleis geleefd. Alleen kwam ik daar tussen, dat was misschien niet erg professioneel, maar ik neem het je niet kwalijk.' Hij lachte naar zijn vriend, hopelijk om hem geruster te maken. 'En wat dan nog als het een vriendendienst is? Hoe denk je dat de helft van de mensen in het paleis aan hun posities zijn gekomen?' voegde hij daar nog aan toe.

Kain voelde hoe hij wat rechter ging staan door Eds opmerking dat hij een vlekkeloze reputatie had opgebouwd als wachter en al snel kwam er weer de vertrouwde zelfverzekerde blik op zijn gezicht. Misschien had Ed wel gelijk en moest hij die vriendendienst niet te serieus nemen. Je kwam niet zomaar het paleis ingerold en zeker niet in de kringen van de koning- of koningin. Hij zette weer een stap naar Ed toe en legde zijn hand op zijn wang. 'Zeker onprofessioneel, maar iets wat ik nooit zou terugdraaien,' grinnikte hij. 'Maar ik ben niet van plan om weer verliefd te worden op een klerk met een charmante glimlach, nu ik er eentje heb met niet alleen een aantrekkelijke blik, maar ook nog eens één die veel te gemakkelijke praat.' Hij had ook Kain zo om kunnen praten, zich beter laten voelen, die gift had hij altijd al gehad, bij iedereen die Ed op zijn pad trof. Zacht drukte hij weer zijn lippen op die van Ed en gleed hij voorzichtig met zijn hand over zijn borst heen. 'Maar genoeg gesproken over al die politieke en toekomstige zaken. Hier en nu... Wanneer wil je vertrekken naar het Zuiden? Ik heb alleen nog morgen in principe nodig om alles hier af te ronden.'

Eddard rolde lachend met zijn ogen. 'Ik hoop het maar dat je niet nóg een aantrekkelijke klerk tegen komt. Hoewel ik de kansen maar erg klein acht.' Met een zelfverzekerde grijns kuste hij Kain terug en trok hem aan zijn shirt dichter tegen hem aan. 'Wanneer het kan. Er is niets dat mij hier houdt als je met me mee gaat. Taleda is nou niet bepaald een spectaculaire plek. Dan ga ik veel liever naar Lorath.' Aan de ene kant keek hij er tegen op om naar de hoofdstad van het Zuiden te gaan. Hij had Sibel en zijn moeder beloofd om sowieso langs te gaan in het kasteel en zijn oom en tante een bezoek te gunnen. Sinds zijn vertrek had hij niets meer van zich laten weten en hij wist hoe ondankbaar dat moest zijn aangezien ze hem zo veel geholpen hadden. Het had hem echter te moeilijk geleken en de Eddard van toen ging zoiets uit de weg. Tegelijkertijd wist Ed dat een bezoek aan Lorath hem goed zou doen. Hij hoopte wat oude vrienden op te kunnen zoeken en een rit te kunnen maken in de bossen waar hij altijd was gaan jagen met Peter. 'Ik heb taken in Lorath. In het kasteel. Je weet dat ik daar voor dat ik naar Evenfall kwam werkte, toch?' Hij drukte een kus op zijn kaak en in zijn nek en glimlachte vervolgens. 'Onderweg naar Lorath zullen we dicht langs het dorp waar jouw familie woont reizen, is het niet?'

Kain liet zich gewillig naar de andere man toe trekken en keek hem verlangend recht in zijn ogen aan. Hij kon nog steeds niet geloven dat deze man voor hem stond, dat ze alles achter zich hadden gelaten en dat ze weer samen waren. 'Laten we dan morgen meteen gaan! Ik heb alleen de ochtend nodig om ontslag te nemen, vanavond kan ik nog inpakken en dan kunnen we meteen vertrekken,' zei Kain enthousiast, terwijl hij zijn handen langs Kains borst en hals liet glijden en uiteindelijk liet rusten op zijn wangen. Zo luisterde hij geduldig naar Eddards woorden en knikte hij kort. 'Je hebt mij verteld over je periode in het Zuiden, maar- ik heb altijd het idee gehad dat je mij niet álles vertelde. En je krijgt altijd zo'n uitdrukking-' Het was niet een blik van blijdschap, maar eerder... iets van spijt. Hij had het nooit kunnen plaatsen. Verbaasd trok Kain vervolgens zijn wenkbrauwen op: hij wist niet dat Ed wist dat ze langs zijn dorp zouden komen. 'Ik zou ze graag willen opzoeken, puur om te kijken of daar alles goed gaat en te laten weten dat ik in de buurt zal zijn.' En hij wilde Ed natuurlijk voorstellen. Bij die gedachte gloeiden zijn wangen al snel weer en drukte hij zijn lippen tegen die van Ed aan. 'Ik ben zo gelukkig dat je hier bent,' fluisterde hij zacht tegen Eds lippen aan, 'en ik verlang zó erg naar je.'

Eddard nam het enthousiasme van Kain met een glimlach in zich op. Hij had eerlijk niet geweten hoe hun confrontatie zou aflopen en had zeker niet durven dromen dat het zó goed zou gaan. Misschien zou het morgen wel anders liggen of over een aantal weken. Maar als ze dan nog over dingen moesten praten, kon dat ook gewoon natuurlijk. 'Dat is dan geregeld. Morgen vertrekken we in Zuidelijke richting.' Zuchtend liet Ed zijn hoofd zakken. Hij had altijd gedacht dat hij zich erg in de hand had gehouden als hij over Lorath sprak. 'Ik kan het daar beter uitleggen, denk ik.' Ed wilde bovendien de sfeer van nu niet verpesten door meer over het verleden te praten. Dat hadden ze voor nu al genoeg gedaan. 'Het is vast niet erg om een paar dagen te nemen om bij ze te zijn. Ik had nog een aantal weken in de planning staan voor mijn verblijf in Taleda. Maar dat is morgen dus afgerond. Ik wil niet dat je je gehaast moet voelen als je bij je familie langs gaat.' Eddard had het moeilijk gevonden te weten wat voor relatie Kain precies met zijn familie had, maar hij had wel altijd gevoeld dat ze beiden eenzelfde waarde hechtten aan hun families. Hij kon niet anders dan breed glimlachen bij de volgende woorden van de man en als vanzelf naderden zijn lippen die van Kain. 'Ik heb alles aan je gemist. Je lach, je stem, je warmte, je handen-' Hij pakte één van die handen vast en kuste teder iedere vinger. De huid van Kain's handen was nog even ruw als Ed zich herinnerde. Vervolgens trok Ed Kain aan diezelfde hand weg van de deur waar het tochtte en naar de haard waar de warmte was.

Kain liet zich mee leiden naar de haard toe en nam al snel plaats op de berenvacht die ervoor uitgespreid lag. Eddard had hij uiteraard meegetrokken en dicht zat hij tegen zijn vriend aan. Met een warm gevoel keek hij ondertussen toe hoe teder Eddard zijn huid kuste. 'Ik zou het fijn vinden om enkele dagen daar te zijn,' zei hij ademloos, terwijl hij zijn aandacht nauwelijks van de andere man af kon houden. 'Misschien moet ik wat klussen aan het huis en wat vlees vangen voor de komende tijd. Dan heb ik daar mooi even de tijd voor. Én ik neem je natuurlijk mee de bergen in.' Hij glunderde al bij het idee. Hij had de ruwe natuur van zijn geboorteplaats erg gemist. 'Je hebt mij nu weer,' zei hij vervolgens zacht, terwijl hij nu diegene was die Ed aan zijn shirt dichter naar hem toe trok. 'Ik ga nergens naar toe zonder jou.' Zo belandde zijn lippen al weer snel op die van de klerk en maakte zijn getrainde vingers de knopen van Eddards vest los.

Eddard's gezicht lichtte op bij het horen van het voorstel van Kain. Hij wilde nergens zomaar van uit gaan, maar had natuurlijk gehoopt dat zijn vriend hem mee wilde nemen naar zijn familie. Hij was maar al te benieuwd naar hoe Kain opgegroeid was, waar hij gewoond had en welke paden hij de bergen beklommen had. En natuurlijk zag hij maar al te graag hoe hij met zijn familie zou zijn. 'We nemen alle tijd die je nodig hebt, Kain. Je verdient dat wel na die helse weken in deze doodsaaie plaats.' Glimlachend keek hij Kain aan en beet op zijn lip toen hij de woorden in zich op nam. Ze hadden elkaar nu inderdaad weer, hoe onlogisch het misschien eerder had geleken. Hij snapte niet eens meer waarom hij zo lang in spanning had gewacht ook al had hij geweten dat Kain op de markt werkte. Het had hem én Kain slechts meer ellendige dagen bezorgd. 'Wel, ik had toch echt gehoopt dat ik morgen niet met je mee hoefde naar de markt om je ontslag bij de visboer in te dienen,' reageerde Ed grinnikend. Echter werd hem al snel het zwijgen op gelegd door Kain's kussen. Hij leunde naar achteren zodat de man zijn vest los kon maken en trok het zelf ongeduldig uit voor hij aan de kleding van Kain begon. Het ging sneller dan normaal, zonder de hele uitrusting die hij in Evenfall als wachter altijd droeg. Ed had er van genoten om alle riempjes en stukken leer lost te rijgen. Maar je hoorde hem nu zeker niet klagen dat het sneller ging.

Kain voelde hoe hij harder begon te ademen bij elk kledingstuk dat los werd gemaakt, of het nou die van hemzelf was of die van Eddard. Hij voelde zich tegelijkertijd zo licht dat elke handeling, elk woord dat Ed sprak hem aan het glimlachen maakte. Hij besefte zich maar al te goed hoe gelukkig hij moest zijn met Ed en hoe goed ze het hadden gehad in Evenfall. Al snel trok hij de andere man weer naar zich toe en kuste hij hem vurig en verlangend. De warmte van hun huid en het haardvuur vermenigvuldigde zich al snel en met warme wangen duwde hij Ed in de huiden die onder hen verspreid lagen. 'Zó letterlijk moet je die woorden niet nemen,' grinnikte hij plagerig, 'anders zijn we elkaar morgen alweer beu. Want je overleeft nog geen één stap dichtbij die viskraam als je mij al vindt stinken. En ik wil niet naar al die saaie besprekingen van jou toe.' Hij had inmiddels zijn hand in Eds haren begraven en keek hem zo begerig aan. Hij wist niet of het alle dingen waren die hij altijd al aantrekkelijk aan Eddard had gevonden, of dat het het geluk en opluchting was die op hun beide gezichten te lezen was, maar terwijl hij zo naar zijn vriend keek, benam het hem de adem. 'Ik wil dit nooit meer geheim moeten houden,' zei hij uiteindelijk zacht.

Eddard moest lachen en trok plagend aan Kain's oorlel. 'Je hebt geen flauw idee hoe spannend mijn besprekingen tegenwoordig zijn! Ik, daarentegen, weet hoe verschrikkelijk die vislucht is. Maar goed- ik wilde je sowieso niet overal mee naar toe zeulen. Jij en alle Goden mogen weten dat ik je dan zeker niet uit mijn hoofd zal krijgen tot het moment dat ik je weer zie.' Terwijl ze spraken verkende Eddard met zijn hand de gladde huid van Kain's bovenlijf en vond de moedervlekken, de littekens, alsof hij de weg er naartoe niet vergeten was. Met een warme glimlach keek hij naar Kain op en kuste hem op beide wangen. 'Dat hoeft ook niet. We hebben geen posities meer die tussen onze relatie zouden kunnen komen. Geen werk dat op het spel staat.' Nu zoende hij hem innig. 'We hebben elkaar en wat er dan bij komt, qua woonplaats, qua werk, dat is bijzaak.' Ed hoorde zichzelf zo praten alsof het niet hemzelf was. Hij dacht niet dat hij ooit dit soort dingen in zijn mond had genomen. Maar hij zou het niet zeggen als hij het niet meende. Samen zouden ze uit kunnen vinden wat het beste werkte voor hun leven.

Kain trok spottend een wenkbrauw op. 'De laatste keer dat ik op wacht moest staan bij een bespreking viel ik bijna in slaap. Gelukkig ben ik nooit écht de politiek in gegaan,' grinnikte hij, waarna hij de andere man al snel weer kuste. Verder luisterde hij met alle liefde naar de woorden van de andere man. 'Geen geheimen meer, geen leugens of moeten verbergen,' stemde hij met de andere man in. Hij hoopte maar dat de rest van de mensen die ertoe deden er ook zo over dachten. 'Ik heb gelukkig wel wat manieren om ervoor te zorgen dat je mij de komende dagen niet meer uit je hoofd krijgt,' grinnikte Kain met een veelbelovende blik, terwijl zijn hand langs Eddards torso omlaag gleed en bij de plek uit kwam waar Kain de laatste minuten niet meer over kon stoppen na te denken. Echter moest hij zich er elk moment weer aan herinneren dat ze voor het eerst werkelijk álle tijd hadden: niemand kon binnen komen, niemand wachtte op hen en ze hadden geen vaststaande plannen voor de komende dagen. Het leek alsof de wereld voor hen open lag.