Taleda

-

Kain stond achter de bar in zijn kroeg met zijn ellebogen in het water. De zaken gingen vaak zo goed dat hij tussendoor alle glazen en mokken moest afwassen, om ervoor te zorgen dat ze konden blijven schenken. Zijn collega's liepen dus ook druk om hem heen en schonken hem geen blik. Het had hem veel moeite gekost om dit baantje te bemachtigen en nog steeds moest hij zich elke dag bewijzen. Ondanks dat Taleda maar een klein dorpje was, was het één van de belangrijkste dorpen tussen het Westen en Zuiden in. Veel reizigers verbleven in het dorp en dat "toerisme" was dus ook hun grootste inkomstenbron. Hij had zelf nooit gedacht dat hij hier zou belanden, tot hij plots weer in contact kwam met de rebellen. Ze vertelden hem weinig, enkel dat hij hier gestationeerd moest blijven en dat ze ervoor zouden zorgen dat hij niet gevonden zou worden. Hij moest hun maar geloven, want hij had én nauwelijks meer geld én hij kon niet naar zijn familie toe. Veel keuzes had hij dus niet. Dus bleef hij maar door wassen, terwijl hij soms over de bar heen keek naar de verschillende gasten.

Nadat Liam en Sibel eindelijk het diner voor hum families georganiseerd hadden was alles snel gegaan. Ed had zijn taken zo goed als afgerond en had zijn spullen gepakt om nog geen twee nachten later op pad te gaan. In eerste instantie had hij samen gereisd met een aantal van Silas' soldaten die op weg terug naar het Oosten waren. Maar na een week waren zij een andere weg in geslagen. Ed had nog nooit eerder een reis alleen ondernomen en hij had er aardig aan moeten wennen om alleen met zijn paard en zichzelf te zijn. Uiteindelijk had hij er van genoten dat het reizen hem zo deed denken aan zijn jeugd. De weg naar Taleda was als vanzelf voorbij gegaan en pas in het kleine plaatsje voelde hij dat hij echt aan het werk moest. Liam had hem tips gegeven over hoe hij informatie kon vergaren, hoe hij zelf ongemerkt kon blijven en waar hij het beste kon beginnen. Echter duurde het nog een tijd voor hij de rekruut op het spoor had en het uiteindelijk ook echt Kain bleek te zijn. Al even wist hij dat Kain werkzaam op de markt moest zijn, maar pas die ochtend was hij er op uitgegaan om hem te zoeken. En zelfs toen durfde hij de man niet te benaderen en besloot dat het beter was om te wachten. Uiteindelijk vond hij zichzelf in een donkere hoek van een kroeg verscholen achter een mok bier en een chaos aan drinkende en druk pratende gasten. Zo nu en dan had hij zicht op de bar en zag Kain werken. Hij hield zich echter nog verdekt opgesteld om een beter moment af te wachten.

Kain had tijdens de drukte eindelijk alles afgewassen en met een zucht duwde hij zijn mouwen weer omlaag. Het was niet de baan die hij in zijn hoofd had gehad: overdag visboer, 's avonds barman. En in de korte uren die hij tussen de baantjes had, was hij puur bezig om de vieze visgeur van zich af te wassen. En gezien zijn kleine kamer geen water had, moest dat dus in het koude weer. Dat liet hem zelfs de barakken missen. Echter miste hij veel meer aan Evenfall: zijn kameraden, zijn werk, zijn vriend. Ex-vriend. Hun afscheid spookte nog steeds zijn dromen en sinds dat moment had hij nog geen nacht rust gehad. Of dag. Er waren niet veel momenten dat hij er helemaal niet over nadacht. Hij had veel bevestiging gezocht bij de rebellen, geruststelling dat hij het goede had gedaan, maar dat kon hij nergens vinden. Het was nu de dagen uitzitten tot er weer nieuws vanuit zijn netwerk zou komen. Dat kon over dagen binnen komen, maar ook pas over enkele manen. Met een zucht kreeg hij een dienblad met drank in zijn armen geduwd en zo begon hij door de kroeg heen te lopen.

Het enige wat Eddard te weten was gekomen zo lang hij op pad was, was dat de correspondentie niet had gelogen. Ze hadden inderdaad een rekruut hier op wacht gezet en die persoon was Kain. Veel meer nuttigs was hij niet te weten gekomen in zijn tijd in Taleda, ook al had hij geprobeerd eerst dat deel uit te vogelen voor hij een confrontatie met Kain aan zou gaan. Het enige wat hij wist via een tip van een herbergier was dat de volgende schakel in het Zuidelijke netwerk in een kleine stad naar het Oosten te vinden was. Blijkbaar waren er allerlei posten verspreid door Tarth die allen slechts een klein deel van het geheel uitmaakten. Hij had er lang over na gedacht hoe Kain hier in paste, maar uiteindelijk had hij zijn zakelijke belangen laten varen. Met iedere dag dat hij dichter bij kwam was hij slechts benieuwd wat de man gedaan had in al die manen en waar hij nu terecht was gekomen. Ook nu probeerde Ed van zijn gezicht te lezen wat hij dacht, wat hij voelde. Zijn bedenkingen werden echter onderbroken toen hij plots Kain achter de bar zag verdwijnen en de ruimte door zag gaan, precies zijn kant op. Een ander moment afwachten zat er nu niet meer in. Hij liet zijn mantel van zijn schouders zakken en keek vol spanning toe hoe hij dichterbij kwam. Ed kwam half overeind, en ging toen toch weer zitten.

Kain balanceerde vaardig het dienblad op zijn hand en met de ander probeerde hij zich door de menigte te manoeuvreren. Zo nu en dan duwde hij een glas in iemands hand, in ruil voor geld, en ging vervolgens zo weer verder. Terwijl hij een dronken koppel van zich af duwde, zag hij op hetzelfde moment een bekende gestalte in zijn ooghoek. Meteen draaide hij zich om, maar zijn blik werd versperd door een grote groep mannen die binnen kwam lopen. Naast dat zijn dromen aan het spoken waren, zag hij nu ook letterlijk spoken. Hoofdschuddend liep hij dus ook maar weer naar de bar toe, waar hij al snel weer nieuwe taken kreeg, zoals het schoonmaken van de bar. Mopperend pakte hij dus maar de doek op, terwijl hij binnensmonds de eigenaar vervloekte. Misschien moest hij maar een nieuwe baan gaan zoeken, waar hij gewoon eigen baas was. Hij hield er niet van om rond gecommandeerd te worden. Terwijl hij de bar schoon veegde, dwaalden zijn ogen ook nieuwsgierig door de mensenmassa heen. Hij vroeg zich af wat of wie hij precies gezien had. Toen hij het bijna had opgegeven en weer met een nieuwe taak wilde beginnen, kruisten zijn ogen plots met een man. Van schrik stootte hij een volle mok wijn van de bar, maar hij had dat nauwelijks door. Hij kon zijn ogen niet van Eddard af houden.

Eddard liet zijn ogen de bewegingen van Kain volgen. Hij was zich er uiteindelijk niet eens bewust van dat hij zo dicht bij gekomen was of dat de voormalige wachter hem gezien had. Ondanks dat hij wist dat Kain hem gezien moest hebben, zo dicht was hij langs gekomen, bleef hij afwachtend op zijn plek. Of wellicht omdat hij amper wist of hij zijn benen wel kon gebruiken om op hem af te stappen. Hij probeerde zichzelf op een geërgerde toon moed in te spreken en mompelde tegen zichzelf toen hij de ogen van Kain op hem voelde. Ook al had hij eerder nog getwijfeld of zijn benen wel werking hadden, stond hij nu als vanzelf op en liep op de bar af. Hier en daar moest hij een zuiplap ontwijken, maar uiteindelijk stond hij aan de bar en boog voorover om de scherven van de gevallen mok op te pakken. 'Ik hoop dat je dit niet al te vaak doet, anders wordt je vast zo ontslagen. Zijn er veel mannen die dit effect op je hebben?' Eddard voelde hoe zijn mondhoeken op krulden en hoe er, zoals hij zo gewoon was en zoals hij vaak herkend werd, een grijns op zijn gezicht ontstond.

Kain volgde nauwlettend de bewegingen van Eddard, terwijl hij ondertussen vervloekt werd door zijn collega's om zich heen. Het kwam echter niet bij hem binnen. Of het interesseerde hem gewoonweg niet, niet zoals iets anders hem wel deed boeien. Zoals de man die nu tegenover hem stond bij de bar, nog geen meter van hem vandaan. Met een luie grijns pakte hij de scherven van Ed over en gooide deze achteloos in de prullenbak onder de bar. 'Wel mannen die ik al weken eerder hier had verwacht,' reageerde hij charmant terug, terwijl hij op de bar leunde en Eddard uitgebreid bestudeerde. Hij kon niet ontkennen dat de brede glimlach hem ietwat gerust had gesteld. Echter loog hij er wel over dat hij Eddard al eerder had verwacht. Hij had nooit durven dromen dat deze man opeens voor hem zou staan. Dat hij überhaupt nog iets van hem wilde hebben. 'Wat doe jij in de uithoeken van Tarth? Zoek je soms ergens naar?' Hij trok benieuwd een wenkbrauw op, om zo te verbergen dat zijn benen trilden onder de bar. 'Je geloofde dus toch mijn verhaal dat alles beter proeft in het Zuiden.' Met een jongensachtige grijns tapte hij een nieuwe mok met bier in en zette deze voor Ed neer. 'Wil je proberen?'

Eddard was verrast dat zijn toon zo nonchalant was geweest. Er waren veel nachten geweest dat hij had gedacht dat het eerste wat hij zou doen als hij Kain weer zag was dat hij tegen hem uit zou vallen. Dat hij alle verwijten naar hem toe zou werpen. Hij voelde zeker die gevoelens aan de oppervlakte borrelen, maar het werd weliswaar verbloemd door het feit dat hij zich plots zo licht voelde in het bijzijn van Kain. 'Ik ben door mijn nieuwe bazin aan het werk gezet.' Even gleed zijn blik om zich heen. Inmiddels was het wijd en zijd bekend dat Sibel koningin zou worden, maar zijn taken vergden vooralsnog enige discretie. 'Uit correspondentie hebben we af kunnen leiden dat hier een rekruut paraat staat om ons verder het netwerk uit te laten vogelen.' Even was zijn glimlach en zijn nonchalance verdwenen toen hij zo over de rebellen sprak en dat hem natuurlijk deed denken aan wat Kain had gedaan. Hij bekeek de mok bier voor zich en pakte hem toen uiteindelijk toch aan. Echter beantwoordde hij de grijns van de man aan de andere kant van de bar nog niet.

'Bazin? Wat-' Al snel viel het kwartje en besefte Kain dat hij het over Sibel had. Het was nu alom bekend dat ze een nieuwe koningin van Tarth zouden krijgen. En om eerlijk te zijn, riep dat verbazingwekkend weinig protest op vanuit het land. Het leek wel alsof iedereen het er mee eens was dat ze af moesten van de heersende orde, waarin generatie na generatie het land bestuurde. 'Als wat aan het werk gezet?' vroeg hij echter benieuwd. Was Eddard hier om extra informatie te vergaren over de rebellen? Of om Kain terug te halen naar Evenfall voor- voor wat eigenlijk? Wellicht zijn straf voor verraad? Toen Ed plotseling - hoewel abstract - begon te praten over de rebellen keek Kain zelfbewust om zich heen. Dit konden ze niet zomaar bespreken in een volle kroeg, vooral omdat het nooit te voorspellen was wat voor mensen er binnen stonden. Er kwamen bezoekers uit alle windstreken, vanuit alle sociale klassen. 'Wellicht zijn dat onderwerpen voor later,' zei hij wat binnensmonds, terwijl hij weer wat glazen vulden en deze op de bar zette voor enkele gasten. 'Maar de correspondentie was juist. Ik sta klaar voor wat mijn oversten ook maar willen. Ik wist echter niet dat... júllie ook deze correspondentie te lezen kreeg.'

Eddard nam een flinke slok van de mok bier en glimlachte tevreden toen hij zag dat Kain begreep wie hij had bedoeld met 'bazin'. Hij was tijdens zijn reis al gerustgesteld geweest te zien dat het volk inderdaad op de hoogte was van het nieuws uit Evenfall. Soms kon het manen duren voor iets door het land ging, maar deze keer was het duidelijk als een lopend vuurtje rond gegaan. 'Afgezant, onderhandelaar, ik weet eigenlijk niet wat ik precies ben. Ik zal het haar in mijn volgende brief zeker vragen.' Hij knikte instemmend toen Kain stelde dat zijn gepraat over het rebellen netwerk misschien beter voor later bewaard kon blijven. Dat begreep hij goed. Het was duidelijk dat nog niet iedereen gewend was om openlijk de naam van de rebellen in de mond te nemen. Er was nogal een stigma. Maar Ed hoopte dat ook te kunnen gaan veranderen als onderdeel van zijn taken. Hij keek nieuwsgierig naar Kain toen hij met zijn laatste woorden liet blijken dat hij niet geheel op de hoogte was van de zaken. 'Wíj,' begon Eddard met dezelfde intonatie als Kain, 'weten inmiddels wel meer dan je denkt. Maar er zijn nog altijd doodlopende eindes, vragen, frustraties-' Hij voelde zijn stem trillen, maar kon niet zeggen welke emotie het precies veroorzaakte. Ed pakte zijn mok op en draaide zijn rug naar de bar toe om zo de kroeg door te kijken.

Kain fronste diep en keek toe hoe Eddard zich van hem wegdraaide. Het gaf hem de tijd om zijn woorden te overdenken. Hij was hier als onderhandelaar, echter hij had wel toegang tot de correspondentie van de rebellen én hij claimde dat hij meer informatie had dan dat Kain dacht. Hij kon die puzzelstukjes nog niet op de juiste plaats leggen. 'Onderhandelen, terwijl je de meeste informatie al hebt. Wat is het dan waar jullie naar op zoek zijn?' zei Kain zacht in Eddards oor, nadat hij wat voorover was gebogen over de bar. Echter bevroor Kain al snel bij de laatste woorden van Ed. Het was duidelijk dat er nog steeds een hoop woede en frustratie tussen hen in hing. En de woorden over Sibel en de correspondentie klonken al helemaal verwarrend. Zou hij dan toch- Voordat hij er verder over kon nadenken, draaide hij zich zo bewegingsloos om en liep hij met zo min mogelijk geluid de grote ruimte van de kroeg uit, om via een deur naar één van de achterliggende kamers te lopen. Met een bonzend hart en harde ademhaling probeerde hij alles op een rijtje te zetten. Zou Eddard hier zijn om hem te overhandigen aan Sibel? Voor al het verraad wat hij had gepleegd? Of dat hij Ed pijn had gedaan? Hij kon het risico echter niet nemen om op een antwoord te wachten, echter wist hij ook niet waar hij naartoe kon. Hij was vergeten dat er maar één in- en uitgang was in het gebouw.

Eddard kon moeilijk beschrijven wat het met hem deed toen hij Kain's stem in zijn oor hoorde en zijn adem achter in zijn nek voelde. Hij was zich ontzettend bewust van de man's aanwezigheid en het duurde dus ook niet lang om te merken dat hij er tussen uit geglipt was. Echter kon Ed het niet opbrengen om meteen achter Kain aan te gaan. Hij had enkele tellen nodig om zijn ademhaling te kalmeren en om zijn gedachten te ordenen. In dat moment was hij dankbaar voor de spoedcursus van Liam. Eén van zijn tips was om altijd iedere deur, raam of andere mogelijke uitgang te kennen zodra je een ruimte in stapte. Hij wist dat de wachter niet de uitgang had kunnen nemen omdat zijn blik daar op gericht was, dus begreep hij al snel dat hij verder de kroeg in moest. Al snel stond hij in dezelfde ruimte als Kain. Ed had meteen spijt van de manier waarop hij zojuist gesproken had. Het was niet eerlijk dat hij alle informatie die hij had niet met Kain deelde, zeker nu hij de reactie maar al te goed op het gespannen gezicht kon lezen. 'Mijn broer vertrouwde je niet. Die keer toen hij je in mijn vertrek vond. Hij heeft je gevolgd, uitgevonden dat je voor de rebellen werkte. Hij herkende de contacten die je had van de tijd dat hij zelf actief was in die kringen. Uiteindelijk besloot hij samen met Sibel die informatie over het rebellennetwerk te gebruiken. Ze legden contacten, maakten afspraken en vergaarden uiteindelijk de steun van jouw leiders. De rebellen gaan samen werken met Sibel. Liam vertelde me dat pas enkele weken geleden. Toen ben ik er op uit gestuurd.'

Kain was op de grond gaan zitten en had met zijn hoofd tussen zijn benen gehangen. Hij was plots heel misselijk geworden, van angst, maar ook van spijt. Hij snapte niet hoe hij zich zo erg in de problemen had kunnen werken. Hij vervloekte de dag dat hij bij de rebellen was gegaan. Nooit was hij écht deel geweest van hun netwerk. Ze hadden hem niet eens kunnen beschermen. Al snel hoorde Kain voetstappen voor zich, maar hij hief zijn hoofd niet op. Ook niet toen Eddard plots begon te praten en zijn ademhaling harder werd. Hij werd zelf gevolgd? En ook nog eens door de broer van Eddard? De partner van de toekomstige koningin? Hij zat diep, diep in de problemen. Toen hij plots sprak over een samenwerking schoot Eddards hoofd omhoog en keek hij de andere man met grote ogen aan. 'De rebellen en- en Sibel werken samen? En jij bent hier nu om contact te maken met het Zuidelijke netwerk, neem ik aan?' De puzzelstukjes leken in elkaar te vallen en een hoop spanning viel van zijn schouders af. Hij zou in elk geval dus nog niet meteen opgepakt worden. Kain wendde zijn gezicht weer van de man af en zuchtte diep. 'Er is hier niets te vinden. Ik moet je enkel een brief geven, waarin meer informatie staat over het netwerk. Maar daarvoor zal je naar Lorath moeten gaan. Ik ben puur een boodschapper. Als je vanavond nog vertrekt, dan ben je er morgenochtend. De wegen zijn vrij veilig hier.'

Eddard hield zijn afstand van de ineengedoken Kain. Het gaf hem geen enkele voldoening te zien dat de voormalige wachter vreesde voor zijn situatie. Ed wilde ook helemaal niet iets recht zetten of wat dan ook. Hij knikte als antwoord op de vraag. 'SSibel heeft goede contacten met de westelijke rebellen, maar er is nog weinig zicht op hoe het in andere delen van Tarth geregeld is.' De volgende woorden kwamen hard bij hem aan. Enerzijds ondat hem speet dat Kain echt dacht dat hij hier niet voor hem was en anderzijds omdat Kain zichzelf maar een boodschapper noemde. Eddard begreep meer en meer dat de rebellen hun Zuidelijke rekruut nieniet eerlijk behandeld hadden en in benarde situaties hadden geduwd zonder daar iets voor terug te doen, zonder zekerheid. 'Kain, ik kan nog niet verder. Er is nog te veel wat ik niet begrijp en-' Hij kon het niet laten te lachen terwijl hij dichter naar de man stapte. 'Je ddenkt toch niet werkelijk dat een boekenwurm zoals ik ineens besluit om een lange reis te maken in zijn eentje, alleen om wat rebellen op te sporen? Ik heb niet eens mijn boeken met statistieken mee kunnen nemen!'

‘Hoe hebben ze het voor elkaar gekregen?’ kon Kain enkel uitbrengen. ‘Wat heeft Sibel gedaan?’ Het voelde alsof zijn taken in het paleis nog enig nut hadden gehad. Dat zijn verbroken relatie, zijn gemiste familie en verloren woonplaats in elk geval nog iets opgeleverd hadden. Hij realiseerde zich heel goed dat dit groot nieuws zou zijn als dit naar buiten kwam. ‘Ik heb weinig antwoorden voor je,’ verzuchtte hij, terwijl hij overheid kwam, maar met zijn rug tegen de muur bleef staan. ‘De rebellen hebben mij niets verteld. En over al het andere, ik- ik weet niet goed waarom ik het heb gedaan. Het spioneren, het doorsturen van informatie, alles. Ik begin nu pas te realiseren dat ik puur een pop in hun theater was. Én nog steeds ben.’ Hij zuchtte diep en streek zijn verwassen kleding recht. De laatste woorden van Eddard kwamen nauwelijks bij hem binnen en met gesloten ogen hield hij zijn adem in. ‘Hoe dan? Na alles wat ik je heb aangedaan, na dat ik al je geld heb meegenomen, na-‘ Hij kon er niet over uit dat Ed zo’n reis voor hém zou maken. ‘Dat verdien ik niet.’

'Ik geloof dat het deels dankzij mijn broer is. Hij had wat te bewijzen tegenover de kritische raad en adel. Maar uiteindelijk denk ik dat hrt slechts bewijs is dat Sibel een goede onderhandelaar is. En dat je gelijk had. De rebellen veranderden inderdaad van mening toen ze wisten over Sibel.' Eddard had ererg vast gezeten in zijn ideeen over de rebellen en hij wist dat het door zijn familiegeschiedenis kwam. Dat was alleen maar meer duidelijk geworden toen hij de reactie van zijn vader had waargenomen tijdens het diner. Maar hij begon het nu heel anders te zien en dus ook de taak die Kain had gehad. Hij bestudeerde de gestalte van Kain en aarzelde of hij dichterbij moest komen. Uiteindelijk nam hij plaats op een ton die naast de deur stond en steunde zuchtend met zijn armen op zijn bovenbenen. 'Je hebt zeker gelijk dat je slechts een kleine rol speelt.' Anders was Ed wel achter meer informatie gekomen tijdens zijn verblijf in Taleda. 'Kain,' begon hij zacht na het horen van die laatste harde woorden. 'Dat dacht ik ook de eerste paar dagen. Ik was woest. Maar dat gebeurt altijd, ik wordt boos en denk niet na.' Hij wreef met zijn handen door zijn haar, maar ontweek de blik van de man. 'Echter kon ik niet toe laten dat dat onze laatste interactie zou zijn. Ik moest met je praten. Dat moest, anders-' Hij stopte zichzelf en keek Kain afwachtend aan. Hij had geen enkel idee of hij wel met Ed wilde praten.

De zachte woorden van Eddard raakten hem hard. Hij had nooit gedacht dat de klerk achter hem aan zou komen, laat staan dat hij überhaupt hem nog wilde zien en met hem wilde praten over wat er gebeurd was. 'Ik droom nog vaak over die ochtend,' biechtte hij op als antwoord. 'Over wat ik anders had willen zeggen en anders had willen doen. Het had wellicht niets opgelost, maar het had dit- alles misschien makkelijker kunnen maken. Dat je besefte dat wat we hadden- vanaf mijn kant, dat het allemaal écht was.' Hij wilde dat Eddard dat zou weten, wat er ook zou gebeuren. Hij speelde met veel mannen hun hart, maar dat was nooit het geval geweest bij Ed. Zelfbewust keek hij echter plots om zich heen. 'Wil je anders blijven slapen? Mijn kamer is niet groot, maar ik heb vast wel ergens een extra deken liggen,' mompelde hij uiteindelijk maar wat onzeker. 'Het is namelijk niet verstandig om al te veel los te laten tussen deze paar muren. Of überhaupt in dit dorp.' Hij vertrouwde zijn collega's voor geen meter: hun oren stonden altijd open, om maar zo veel mogelijk los te kunnen krijgen van hun gasten. Alles wat maar in hun voordeel kon werken en wat goud zou verdienen. 'Ik ben toch zo al klaar met werken. Als ze mij niet al ontslagen hebben...' Met die laatste woorden verscheen er toch weer een bescheiden glimlach op zijn gezicht. Hij had alles onder controle kunnen houden, tot Eddard plotseling binnen kwam wandelen. Het was zo typisch voor hun relatie.

Eddard liet zijn plek op de ton achter en naderde Kain terwijl hij sprak. Hij nam ieder woord goed in zich op en analyseerde ze op rap tempo in zijn hoofd zoals hij voor zijn werk zou hebben gedaan. 'Ik denk dat ik nooit getwijfeld heb of het echt was, maar eerder dat-' Even zocht Ed naar de juiste woorden. 'Ik begreep niet waarom je dan tegen me gelogen had als het écht was.' Hij wilde niet beweren dat hij niet boos zou zijn geweest als Kain hem verteld had over de situatie waar hij zich in bevond. Maar hij koesterde eerlijkheid en vertrouwen al sinds hij er mee opgevoed was als kleine jongen. In die giftige omgeving in Evenfall dacht hij dat gevonden te hebben en tóch had de politiek, de adel, zich een weg in zijn leven gevonden. Dit was wat hij uitgevogeld had in de afgelopen dagen. Wat er gebeurd was had eigenlijk niets met Ed en Kain te maken, maar slechts met alles dat zich om hen heen afspeelde. Hoe Kain toen en nu aan het lijntje werd gehouden door de rebellen, hoe Ed zelf altijd tussen adel en volk in gebungeld had. Ze hadden er zelf geen invloed op hoe hard ze ook werkten om hun eigen leven te maken. Eddard was stil komen te staan toen Kain zijn aanbod deed. 'Ik heb een slaapplaats. Maar als we op jouw kamer verder kunnen praten kan ik wel wachten tot je dienst er op zit.'

Kain knikte dankbaar en stroopte zijn mouwen weer op, als teken dat hij weer aan het werk moest. Het zou hem niets verbazen als zijn collega's al met hun oren tegen de muur stonden. 'Prima, ik maak het werk af, en dan kunnen we de tent verlaten. Ik heb geen zin om al die dronken mensen uit elkaar te moeten houden.' Kain had natuurlijk in de belangstelling gestaan door zijn imposante postuur en al snel had hij meerdere baantjes aangeboden. Hij had echter zelf slecht gekozen en daardoor had hij bij veel verkopers slecht bloed opgewekt. Toen hij klaar was met het werk en naar buiten stapte, zag hij al snel Eddard daar staan. 'Kom maar mee,' zei hij enkel, terwijl hij zelf zijn capuchon van zijn mantel op deed en zo door de kleine straatjes heen manoeuvreerde. Pas dichter bij het meer kwam hij tot stilstand en opende hij de deur voor Ed. Nadat ze een trap op waren gelopen, kwamen ze bij zijn kamer terecht. Het stelde weinig voor, maar het was er warm en veilig. Hij kon zelfs zijn eigen water opwarmen boven het vuur zonder het hele gebouw in de fik te zetten. 'Het is niet veel, maar we kunnen er in elk geval openlijk praten,' zei hij, nadat hij neer was geknield en het vuur probeerde aan te krijgen. Nadat hij het vuur aan had gekregen en de warmte het vertrek vulde, nam hij plaats op enkele kussens en dacht hij diep na. 'Het was geld,' zei hij na een lange stilte. 'Dat was de reden dat ik bij de rebellen ging. Ze beloofden mij geld als ik ze zou helpen. Zo kon ik mijn familie ondersteunen naast mijn baantjes. Ik heb er geen seconde over nagedacht. Ik was nog jong toen ik erbij ging.'

Eddard had in de warmte van de kroeg willen wachten, maar de dronkenlui in de benauwde ruimte irriteerden hem mateloos. Uiteindelijk besloot hij dus buiten te wachten. Het was fris, maar niet koud, en de koele avondlucht hielp hem zijn gedachten te ordenen en zijn hoofd wat te legen. Alles wat Kain had gezegd speelde zich nog eens af terwijl hij, plaats genomen op een houten reling, het stadje om zich heen bekeek. Toen Kain eindelijk klaar was, volgde hij hem op de voet richting zijn kamer. Hij herkende de straat, ook al was hij pas een korte tijd in Taleda, en hij ademde diep in en uit terwijl hij er aan dacht dat hij Kain al lang een keer tegen het lijf had kunnen lopen. Zwijgend ging Ed de kamer van Kain in en liet zijn blik nieuwsgierig rond gaan. Echter bleven zijn ogen steeds op de man hangen. Ondanks dat Kain was gaan gezeten, was hij staande gebleven en leunde tegen het raamkozijn. 'Dat snap ik, of- Ik begrijp dat-' Ed sloot zijn ogen in frustratie dat hij zijn woorden niet juist kon maken. 'Je hebt me vaak verteld over je familie en de situatie waarin zij zich bevinden, en jij ook. Het is begrijpelijk dat je ze wilde helpen, op welke manier dan ook.' Ed had zich veel te weinig ingebeeld hoe het voor Kain was. Dat hij niet de vrijheid had die hijzelf altijd had gehad, dat hij anders opgevoed was, met andere ideeën over de rebellen, én met hele andere ideeën over de adel. 'Maar je had het me zelf kunnen vertellen. Vertrouwde je me niet vanwege mijn familie?' vroeg Eddard zacht.

Kain keek vanuit zijn plek naar het raamkozijn en hoe Eddard er tegenaan leunde. Zijn vraag was moeilijk te beantwoorden. Hoe wist niet goed waarom hij het niet aan Eddard had verteld. Het was een combinatie van meerdere zaken. 'Jouw familie speelde daar zeker een grote rol in,' gaf hij oprecht toe. 'En hun mening over de rebellen. Ik- Wij spraken maar weinig over politieke zaken. Ik wist dus niet goed hoe jij daar zelf over dacht. Ik denk dat ik ook banger was op jouw reactie, dan dat ik dacht dat je het wellicht zou verspreiden.' Hij zweeg vervolgens en keek naar het knapperende haardvuur. 'Ik ben er ook nooit trots op geweest dat ik voor de rebellen werkte. Nu het nieuws dat ze samen werken met Sibel... het voelt nu pas alsof ik iets goeds heb gedaan door ze te helpen.' Hij schoof vervolgens een kussen naar de andere man toe en glimlachte voorzichtig. 'Ik had nooit gedacht dat we elkaars nog eens zouden treffen in een koud, besneeuwd dorp in het Zuiden.'

'Zou je het me verteld hebben? Uiteindelijk? Stel, ik zou er niet achter zijn gekomen en Liam had het ook gewoon voor zich gehouden, zou ik het dan ooit geweten hebben?' Eddard nam het de wachter noch zijn broer uiteindelijk kwalijk dat ze de informatie die ze hadden geheim hadden gehouden, maar hij wilde niet geloven dat ze hem altijd in duister zouden houden. Zou Kain ook gedacht hebben dat het werkelijk beter was om te liegen, dan om hem in vertrouwen te nemen? 'Ik heb je naam nooit doorgegeven,' gaf hij toe, zonder enige trots of spijt. 'Ik heb anoniem een tip ingediend. Ik weet dat het misschien niet veel betekent omdat ik je zelf heb gezegd dat je beter weg kon gaan omdat ik het móest melden en je dus weinig keus liet, maar ik kon je naam niet noemen.' Zo had het echter ook een hele tijd geduurd voor hij achter Liam's informatie kwam en dus wist hoe Kain verwikkeld was geraakt in zaken waar hij geen hand in had. Ed keek naar het kussen en beantwoordde de bescheiden glimlach van Kain, met één van hemzelf. Hij liet het venster los en knielde neer. 'Eerlijk gezegd dacht ik niet eens dat we elkaar ooit buiten mijn vertrekken of de bossen naast de barakken zouden zien,' grinnikte hij. Ze spraken altijd af in zijn kamer, voorzichtig, zonder gezien te worden. Soms dacht Ed dat hij het daarom zo makkelijk af had gedaan als iets dat hij niet serieus had genomen terwijl het aan de gang was. 'Maar ik meende wat ik daarstraks zei, ik wilde niet dat dat de laatste keer was dat ik je zag en sprak dat- Dat alles zo snel over was.'

Kain keek Eddard lang en bedachtzaam aan en knikte vervolgens. 'Als ik eenmaal mijn schuld afbetaald had bij de rebellen, dan had ik het je verteld. Ik- Ze wilden mij bijna een promotie geven in de ranken van de royale wachters. Dat betekende dus meer geld. Ik was erg hoopvol dat ik binnen de komende manen niet meer deel zou zijn van de rebellen.' Hij haalde zijn schouders op: het had nu toch geen zin meer. Dat moment was niet gekomen en zijn schuld stond nog steeds. Stilletjes keek hij toe hoe ook Eddard plaats nam en hoe ondertussen de kamer gevuld werd door de warmte van het haardvuur. Het kon hier erg koud worden door de sneeuw buiten. Ondertussen grinnikte hij ook om de woorden van Ed. 'Ik had je altijd nog beloofd om een rondleiding te geven in mijn woonplaats in het Zuiden. Ik was altijd hoopvol dat we dat konden realiseren.' Maar het waren loze gedachten geweest. Hun relatie had zich uitgespeeld in het comfort van hun bescheiden ruimtes en afgeschermde plekken. 'Ik ben blij dat je hier bent,' zei hij uiteindelijk, terwijl hij op dat moment voor het eerst de tijd nam om Eddard écht van top tot teen in zich op te nemen. De wallen, maar toch ook de opgeluchtheid. 'Hoe was het in het kasteel? Een chaos zeker?'

Eddard voelde zich gerustgesteld te horen dat Kain dacht dat hij het hem inderdaad zou hebben verteld. Hij had er aan getwijfeld met zijn broer en dat had ook beïnvloed hoe hij de afgelopen paar weken over Kain had gedacht. Het enige waar hij nog mee zat, was dat hij graag meer had gedaan om de wachter te helpen. Zijn lesmateriaal om Kain te helpen leren lezen leken ineens zielige pogingen om iemand te helpen. Hij had zo veel meer kunnen doen. Dat zei hij echter niet. Ed wist ook dat Kain nooit al zijn hulp aangenomen zou hebben, tenminste, dat dacht hij. 'Wel, en nu zijn we toch echt beiden in het Zuiden.' Zuchtend liet hij zijn blik zakken toen Kain naar de situatie in Evenfall vroeg. 'Er zijn nog zo veel dingen die afgerond moeten worden, zoveel zaken waar over na gedacht moet worden. Alleen al de aankondiging dat Sibel de troon over gaat nemen vergde planning tot in het kleinste detail. Maar tegelijkertijd-' Eddard glimlachte. 'Er hangt een gespannen maar toch opgewonden sfeer in heel Evenfall. Iedereen is nieuwsgierig over wat Sibel gaat doen en dat neemt enige druk met zich mee.' Hij keek weer op en bestudeerde op zijn buurt de man tegenover hem. 'Je weet dat je nu naar je familie kunt, toch? Zodra ik de informatie over de volgende contactpersoon heb, is er geen reden meer voor je om hier te blijven.'