De Barakken

Robyn merkte hoe Syds lichaam zich sterk aanspande terwijl ze het goedje op de wond had gegoten en de eerste hechtingen had geplaatst. 'Gaat het?' vroeg ze bezorgd, terwijl ze voor een moment met haar bewegingen stopte. Syd gaf echter al snel weer aan dat ze verder moest, dus continueerde ze met de procedure. Robyn had graag willen winnen en zo haar neefje willen laten zien wat voor vaardigheden ze bezat. Aan de andere kant was ze ver in het toernooi gekomen en zou Matheo vast wel trots op haar zijn. Robyn voelde echter hoe haar schouders begonnen te hangen door de woorden van de andere vrouw. Zou ze haar echt actief vermeden hebben? Was het een smoes? 'Ik had je graag vaker gezien,' murmelde Robyn in een waas van oprechtheid, terwijl ze verder ging met het hechten. 'Straks ben je plots weer weg, ofwel op zee of ergens in Tyrosh.'

Syd maakte een vaag gebaar door haar schouders half op te halen toen Robyn vroeg of het wel ging. Het hielp eerlijk gezegd niet dat ze dat bleef vragen. Het zou toch erg krom zijn als Syd nu niet eens het hechten van een of andere wond kon doorstaan. Ze verhardde zich en rechtte haar rug enigszins terwijl ze het bed weer los liet. Stil hoorde ze de volgende woorden van Robyn aan en moest nogmaals haar geluk bedanken dat haar gezicht niet te zien was. Ze kon niet geloven dat ze dit echt hoorde. Niet nadat ze het zo verpest had door niet op tijd terug te zijn voor de rechtszaak en terwijl Robyn zo een duidelijk teken had gegeven dat ze niet wilde dat Syd haar op kwam zoeken. 'Rob, ik had je op willen zoeken, maar ik meen het dat ik werk te doen had. Ik ben hier voor mijn taken en- en ik kan je daar misschien niet altijd alles over vertellen. En ik ben hier als- als Einar.' Syd wist niet precies wat ze probeerde te zeggen. Het was een situatie waar ze zichzelf overduidelijk nog niet in gevonden had. Ze was het gewend om verschillende identiteiten te hebben en om niet te kunnen zeggen wie, of beter gezegd met wie, je ergens was. Syd had echter al langer het idee dat dit anders was. Ze had gepoogd om er met Saul over te praten, maar ze wist niet of hij haar begrepen had. 'Ik ben niet altijd op zee,' zei Syd toen.

Robyn rolde met haar ogen en was opgelucht dat Syd dat niet kon zien. Het was altijd dat werk, werk, werk. Wat kon nou zo belangrijk zijn dat ze er dag en nacht mee bezig was? 'Je bent hier als Einar, maar je kan toch met mij en Guila Syd zijn? Of ben je zo verweven met jouw andere persona?' vroeg Robyn kritisch. Ze vond het maar zwakke excuusjes en geloofde er eigenlijk ook maar weinig van. Tegelijkertijd merkte ze wel hoe er een spanning tussen hun hing dat niet enkel te wijten was aan een simpele spanning tussen exen. Robyn had ondertussen de laatste hechting gezet en de wond nog eenmaal met een doek schoon gemaakt. Het zag er netter uit dan dat ze had gedacht toen ze de steken zette. Vervolgens had ze haar kruk zo verplaatst dat ze niet achter Syd, maar voor haar zat en haar zo aan kon kijken. 'Wat wil je daarmee zeggen?' vroeg Robyn direct.

Syd wreef met haar hand langs haar voorhoofd toen ze de kritische woorden van Robyn hoorde. Ze had enigszins gelijk, maar het was ook niet waar ze op gedoeld had. Iedere keer als ze in vol ornaat als Kapitein Einar op haar schip stond, voelde ze zich beter op haar plek dan ze in jaren had gevoeld. Het was meer zoals haar leven met haar vader en Rani, waar ze had kunnen zijn wie ze maar wilde zijn. Ze had echter tegelijkertijd ook verborgen van de buitenwereld geleefd. Als Einar was ze open en trots en aanwezig. Ze nam ruimte op, op een manier zoals ze dat nooit gekund had als Syd. Lag dat enkel aan haar rol? 'Ik denk dat het inderdaad verweven is,' gaf ze dan ook toe. Syd keek op toen ze zag dat de andere vrouw voor haar kwam zitten. Ze keek kort over haar schouder om het hechtwerk te bekijken en haalde opgelucht adem dat het bloeden ook bijne direct gestopt leek. Ze kon vervolgens echter niet anders dan Robyns blik ontmoeten. 'Dat ik je op kan zoeken als ik niet op zee ben.' De directheid van haar vriendin had ze altijd al gewaardeerd. 'Maar wil je ook dit?' Ze gleed met haar hand langs het verband. Ze had Robyn enkel met vrouwen gezien en vrouwelijke vrouwen daarbijkomend. Soms wist ze niet waar de interesse in haar vandaan kwam.

Robyn ontspande enigszins en schoof haar kruk nog wat dichter naar de andere vrouw toe. 'Zou jij mij dan opzoeken? Of zou je aan het werk zijn?' Robyn wist niet waar haar kritiek vandaan kwam. Misschien was het een reflectie van haar eigen verlangen, om een doel te hebben om voor te vechten. Haar doel was haar familie en vooral haar neefje en nichtje, maar ook die kon ze niet beschermen in het komende gevaar van het kamp. Verrast luisterde ze vervolgens naar de woorden van Syd en liet ze haar ogen ook afdrijven naar het verband om haar torso heen. 'Ja. Ik wil jóú,' benadrukte Robyn fel, terwijl ze haar hand op Syds wang had gelegd. 'Het liefst op een manier dat jij je het allercomfortabelst voelt. En het spijt me als ik daar eerder te weinig ruimte voor heb gegeven.' Ze streek met haar duim langs Syds wang en trok vervolgens haar arm weer terug. 'Maar ik weet niet hoe je- zie jij mij nog zitten? Na alles wat er gebeurd is? En na wat ik heb gedaan?' Ze had haar handen op haar schoot gelegd en slikte moeizaam. Het was dubbel geweest om de Quandaïse prinses te zien en om vervolgens dan weer oog in oog te staan met haar ex.

Syd keek toe hoe Robyn dichterbij kwam en voelde dat haar lichaam direct gespannen was. Ze had de handen van haar ex op haar rug enigszins kunnen negeren door de pijn die ze gevoeld had. Maar de nabijheid en het feit dat ze haar niet meer kon ontwijken, maakten haar warm van de zenuwen en spanning. 'Ik zou je op kunnen zoeken als je dat wil. Maar ik zal ook in Tyrosh aan het werk zijn.' Syd overdacht wat ze er verder over kon zeggen. Soms leken alle geheimen al open en bloot op tafel te liggen, maar het lag vooral aan haar dat ze Robyn en haar andere vrienden niet verteld had wat ze precies deed als Einar. Saul had het haar nooit verboden zolang ze de persoon maar vertrouwde, ook al zou hij er een wenkbrauw bij optrekken als hij wist dat ze een Barnes in vertrouwen nam. 'Het is geen klok in, klok uit taak. Mijn schip en mijn ploeg- We handelen inderdaad met Quandaise rijkelui en op andere plekken, maar we vervoeren ook vluchtelingen. Het is riskant en veelal stopt de reis niet als we terug aanmeren in Tyrosh. Saul en de anderen helpen de mensen bij aankomst, maar ik heb meestal geen rust tot ik zeker weet dat iedereen een plek heeft gevonden om de aankomende tijd te verblijven.' Het was maar een korte uitleg van al het werk dat ze deden. Ze werd echter verrast niet alleen door de woorden van Robyn, maar ook door haar hand op haar wang. 'Ik wist dit toen nog niet over mezelf,' stelde ze haar ex gerust. Hoe had Robyn dus kunnen weten dat ze deze gedaante van zichzelf wilde verkennen? Syd beet op haar lip na de vragen en knikte vervolgens. 'Verdomme, Robyn, ik weet niet eens of het nog wel uitmaakt. Als ik tegenover je sta, tijdens ons gevecht, het voelt-' Ze had geen woorden voor de energie die haar lichaam door ging als ze met Robyn was. Ze twijfelde toch nog, maar voelde dat haar hand als vanzelf naar Robyns knie gleed en daar bleef rusten, afwachtend.

Robyn was zich er van bewust dat ze erg dichtbij de andere vrouw was gekomen. Het was als vanzelf gegaan: na Syd haar gewezen had op haar onzekere houding had ze eindelijk haar directheid weer terug kunnen vinden. En alles schreeuwde in haar dat ze deze persoon, Syd of Einar of allebei, weer bij haar wilde hebben. 'Ik zou graag willen dat je langs kwam,' begon Robyn met hervonden hoop. 'En ik kan jou ook bezoeken in Tyrosh. Misschien- Wellicht kan ik eens mee varen.' Bedachtzaam luisterde ze vervolgens naar de inhoud van de taken die Syd deed. Het was een stuk complexer dan Robyn al eerder gedacht had. 'Het is goed werk,' concludeerde Robyn uiteindelijk maar. 'En ik ben trots op je dat je dit doet.' Robyns blik gleed vervolgens af naar haar Syds hand die op haar eigen knie ruste. Het was alsof er hitte vanaf kwam. Met Syd samen had ze zich nooit alleen, koud, slecht of eenzaam gevoeld. 'Ik weet het,' zei Robyn ademloos, terwijl ze weer opkeek en haar ogen liet rusten op het knappe gelaat van haar ex. Ze voelde hoe de spieren in haar eigen gezicht eindelijk zachter en ontspannen werden. 'Ik voelde hetzelfde.' Zo legde ze weer haar hand op Syds wang en kwam ze na enkele tellen dichtbij genoeg om Syd zacht te kussen.

Syd voelde dat er een glimlach verscheen op haar gezicht toen Robyn zelfs voorstelde dat ze mischien mee het schip op wilde komen. 'Ik zou je heel graag mee op zeereis willen nemen.' Het voelde ook wel degelijk goed dat ze eindelijk had uit kunnen leggen wat ze nu deed en dat ze een goede reden had om weg te blijven van het kamp. Daar had ze misschien iets goeds kunnen doen door nieuwe rekruten te trainen, maar dat ws een heel ander soort hulp dan wat ze nu kon bieden. 'Het is alleen mogelijk met de hulp van honderden anderen,' stelde ze kort. Ze had al snel gezien en geleerd hoe een beweging niet als vanzelf begon. De vele kameraden van Saul, de mensen die met Marcus en Ren samenwerkten, de hele taverne- Syd was het zo gewend om alles alleen op te lossen, dat dit erg verfrissend voelde om deel van uit te maken. Ergens hoopte ze ook dat Robyn dat eveneens in zag, dat zij hier onderdeel van wilde zijn. Maar dat was iets waar Syd nu geen aandacht aan kon besteden, niet terwijl er amper nog afstand tussen hen in was en Syd het vuil op Robyns gelaat kon zien. Syd ontving de kus met een zucht, maar had al snel behoefte aan meer. Ze had zich sinds de breuk in hun relatie niet kunnen bedenken dat ze dit nog eens kon doen met Robyn. Syd drukt haar lippen steviger op die van Robyn en trok haar vriendin zo op schoot terwijl ze haar armen om haar lichaam wonden. Ze dacht inmiddels wel alle emoties gevoeld te hebben die dag. 'Ik geloof dat dit een van mijn meer verwarrende maar ook betere overwinningen is,' murmelde Syd tegen Robyns lippen.

Robyn had bijna haar ogen geopend om er zeker van te zijn dat Syd dit ook wilde, toen ze plots de reactie van de lippen van haar vriendin voelde en ze haar hartstochtelijk terug kuste. Vol overgave liet ze zich op Syds schoot trekken en klemde ze haar benen gewillig om Syds heupen heen. Ze glimlachte om de opmerking van de ander en gleed geruststellend met haar hand langs haar rug. 'Op deze manier mag je mij altijd voor je winnen.' Robyn wilde zich laten meevoeren in het moment, in de intimiteit en in de warmte, maar ze wilde dat haar vriendin wist dat ze dit niet voor het plezier deed. Er zat veel meer achter. Zo drukte ze nog een tedere kus op Syds lippen en keek haar vervolgens vol liefde aan. Ze kon het niet tegenhouden, al die momenten dat ze Syd tegen was gekomen na hun pijnlijke breuk in het kamp had ze de gevoelens niet uit haar gezicht of woorden kunnen houden. 'Ik heb je zo erg gemist,' begon ze eerlijk. 'Mijn oprechte geluk ben jij. Als we bij Flynn en Guila aan de keukentafel zaten, of onze tent moesten leegscheppen als het weer eens te hard had geregend, of als we 's nachts in bed lagen en geen oog dicht deden omdat we enkel oog voor elkaar hadden.' Ze had haar beide handen op haar wangen gelegd en streek zo langs haar sterke jukbeenderen via de onderzijde van haar prachtige ogen. 'Ik heb je nooit pijn willen doen.' Hierbij verwees ze zowel naar de huidige verwonding als alle pijn die ze eerder had aangericht door haar scherpe en vaak veel te harde woorden.

Syd lachte zacht om Robyn's reactie, maar smoorde al snel hen beiden door Robyn gepassioneerd te kussen. Ze had een stevige grip om Robyn's middel maar liet een andere hand over haar bovenbeen glijden. Syd was al zo ingenomen door de aanrakingen van haar vriendin, dat ze verrast was toen juist Robyn het rustiger aan leek te pakken. Verwonderd keek ze op naar de vrouw en nam zowel haar liefdevolle woorden als blik in zich op. Dit was niet iets wat ze gewend was van Robyn te horen. Ze had nooit gevoeld dat ze niet bemind of geliefd werd door haar partner, maar deze uitingen van afhankelijkheid en liefde waren zeldzaam geweest. Ze moest ook bekennen dat zij zelf het ook moeilijk had gevonden deze gevoelens in woorden uit te drukken. Syd glimlachte door de mooie herinneringen die Robyn oprakelde. Ze konden echter ook niet negeren wat er tussen gebeurd was en vanzelfsprekend daarna. 'Ik heb jou ook gemist.' Syd had een van Robyns handen vast gepakt en kuste teder haar palm. 'Ik kan wel tegen een stootje,' voegde ze toe, maar moest toen ook tonen dat zij ook spijt had. 'Het was niet mijn bedoeling je alleen te laten voor de rechtszaak, of daarvoor in het kamp. Je verdient iemand aan je zijde fysiek of mentaal, wat er ook gebeurt.' Syd gleed met haar vrije hand door het donkere haar van haar vriendin en bestudeerde zo de sterke en prachtige trekken van het haar zo bekende gezicht. 'Zouden we dat samenzijn ook buiten het kamp kunnen vinden?' vroeg Syd oprecht benieuwd naar wat voor antwoord Robyn zou geven.

Robyn keek haar ex afwachtend aan. Ze wist niet hoe Syd erop zou reageren dat ze zo haar hart luchtte, terwijl ze juist fysiek weer naar elkaar toe waren gegroeid. Ook dat fysieke aspect was groot geweest in hun relatie: het was niet dat ze nooit hun hart luchtte naar elkaar toe, maar daar was nooit veel noodzaak toe geweest. Ze wisten wat ze voor elkaar voelden en dat was voldoende geweest. Tot op het moment dat Robyn het verpest had. 'Het is niet erg, jij kon er niets aan doen. En het gaf mij de mogelijkheid om samen te werken met de Quandaïse prinses om alle pijlen naar haar broer te laten wijzen.' Trots glimlachte ze en drukte ze kort haar lippen in Syds nek. 'Nu ben ik weer een vrij vrouw.' Terwijl Robyn genoot van de hand in haar haren keek ze Syd recht aan en dacht ze na. 'Dat weet ik niet,' zei Robyn vervolgens eerlijk als antwoord op Syds oprechte vraag. 'Maar ik wil het zeker proberen en er heel erg mijn best voor doen om het te laten werken.' Vervolgens liet Robyn haar handen naar haar eigen blouse afdwalen en opende ze langzaam de knopen. 'Maar hier, nu, kan ik je beminnen zoals ik altijd heb gedaan,' murmelde ze, terwijl ze het kledingstuk weggooide en zich weer tegen Syd aan drukte voor een gepassioneerde kus.

Syd fronste even toen Robyn aangaf dat ze het niet erg vond. Het klonk wel degelijk alsof haar vriendin veranderd was. De boosheid die ze eerder van haar had ontvangen was veel karakteristieker dan deze vergevingsgezindheid. Het was dus niet onterecht dat Syd hoop had gehad sinds het weerzien met Robyn dat de vrouw gegroeid was. Ze was nog steeds Robyn, en Syd zou ook niet anders willen, maar ze kon niet anders dan waarderen hoe ze nu communiceerde. Syd besteedde amper aandacht aan het noemen van de prinses of de uitspraak van de rechtszaak, maar glimlachte opgelucht naar Robyn. 'Dan proberen we het,' beaamde ze hoopvol. Er zou veel uitgepraat moeten worden, vooral als Syd door bleef werken op zee en soms hele periodes weg zou zijn. Het waren echter zorgen voor later. Ze kon uberhaupt aan weinig anders denken nu Robyn met haar blouse bezig was. Verlangend keek Syd toe en liet zich innig kussen. 'Laat me dat maar eens merken dan.' Ze stond vervolgens ondanks het protesteren van haar schouder en de kerverse hechtingen met Robyn op en liep naar het dichtsbijzijnde bed.