De Barakken

Eddard voelde zich een idioot dat hij er nog niet aan gedacht had dat een situatie als dit hem zou kunnen overkomen. Maar zijn familie was altijd zo druk geweest dat hij dacht dat ze toch niet zo snel bij hem langskwamen, zomaar, spontaan en zónder aan te kloppen nog wel! 'Liam, serieus, ik-' Ed rolde met zijn ogen en slaakte een zucht. Hij wist niet of zijn broer door had wat Kain hier deed, maar hij hing duidelijk de rol van vervelende grotere broer uit en dat wilde hij de wachter besparen. Met een verontschuldigende blik naar Kain werkte hij zijn broer richting de deur en stond zo uiteindelijk met hem op de gang. 'Ik dacht nog wel dat pap en mam ons manieren hadden geleerd. Je stormt zo binnen en dan wil je ook nog eens mijn bezoek verjagen met je geplaag?' Ergens mocht Ed niet klagen dat hij zomaar een bezoek van Liam kreeg, maar hij had toch echt wel het meest slechte moment gekozen. 'En voor je begint,' zei hij nog snel terwijl hij een vinger naar Liam op hield. 'Mag ik je er nog eens aan herinneren dat ik me heel erg ingehouden heb sinds jij en Sibel weer samen zijn.'

Liam keek met een zachtere blik naar zijn broer en hoe hij zich geen houding wist te geven met de situatie. Daarnaast leek de wachter ook zeker niet op zijn gemak, en nadat hij had aangeboden om weg te gaan, zodat de broers konden praten, had Ed hem al het vertrek uit getrokken. 'Ik weet het, ik weet het, de timing is helemaal verkeerd,' verdedigde Liam zichzelf met een glimlach, waarna hij zijn broer naar zich toe trok voor een omhelzing. 'Maar laat mij alsjeblieft plagen. Bij Renee kon het niet en Naya vermoordt mij waarschijnlijk als ik ook maar iets over haar en Adrian zeg. Dus blijft er maar één persoon over.' Daarnaast was Muriel nog te jong en zou hij er wel voor zorgen dat de potentiële liefdeskandidaten nog lang, láng weg zouden blijven. Bij het noemen van Sibels naam zou er normaal gesproken een brede glimlach op zijn gezicht komen, maar nu was deze gematigd. Hij was nog steeds dolgelukkig met haar, maar de hele situatie eromheen was nu ingewikkeld. Gelukkig wist zijn broer daar ook vanaf. 'Daar heb je gelijk in. En als je maar niet denkt dat je daar nu verandering in mag brengen!' wees hij zijn broertje waarschuwend toe. 'Dus, hoe, waar, wanneer, waarom?' begon Liam gretig.

'Werkelijk, je bent banger voor Naya dan voor mij?' Ed trok een wenkbrauw op, maar grinnikte uiteindelijk. Hij kon het zich inderdaad wel voorstellen dat het zusje van Sibel er erg blij mee zou zijn. Hoewel hij maar al te graag zag dat zijn broer op zijn kop kreeg van haar. Hij hield zijn handen verdedigend op toen Liam hem vertelde dat hij ook nu niet kon beginnen over hem en Sibel. Ed zou het er wel met zijn vader over hebben. Die was het meestal geheel met hem eens over dát onderwerp. Met een korte blik op de deur van zijn kamers glimlachte en haalde hij quasi onverschillig zijn schouders op. 'Kain trapte mijn bril kapot, sindsdien hebben we elkaar een aantal keer gezien. Hij komt uit het Zuiden en-' Eddard wilde niet geheel zijn gedachten en gevoelens voor Liam verbergen, maar hij had moeite uit te leggen wat er precies speelde tussen hem en de wachter. In het begin had slechts een grote flirt geleken, maar nu begon dat zeker langzaam te veranderen. Dat kon zelf hij met zijn koppigheid niet ontkennen. 'Maar Liam, bij de Goden, je kunt niet leuk rond gaan vertellen. Hij is een wachter, ik ben een klerk. Als onze oversten hier achter komen zijn we beiden ons werk kwijt.' Ed had geen idee of zijn broer wist van de strenge paleisregels, maar hij wilde niet dat zijn positie gevaar liep en al zeker niet die van Kain die er nog veel afhankelijker van was.

'Natuurlijk. Haar blikken doden,' grinnikte hij, 'vast van haar zus geleerd.' Hij wist nog goed hoe Sibel op zijn eerste avances had gereageerd jaren geleden. Het had hem heel wat zelfvertrouwen en moed gekost om toen toch nog door te pakken. Bij het horen van het verhaal over de ontmoeting tussen zijn broer en de wachter moest hij onbewust glimlachen. Hij was er nog steeds niet over uit hoe Eddard zich altijd in zulke situaties bevond. 'Ik weet het,' zei Liam uiteindelijk en klopte geruststellend op Eddards schouder. Liam hield ervan om zijn broer te plagen, maar hij zou nooit zijn vertrouwen schaden. 'Niemand zal erover horen. En alsjeblieft, doe de volgende keer de deur dicht, oké? Je weet dat mam en pap zomaar binnen stormen. Renee trouwens ook.' Hij gaf hem nog een laatste omhelzing en keek hem nog eens goed aan. Hij herinnerde zich nog goed dat zijn broertje geboren werd. Hij kon zich dat nog goed herinneren. 'Doe geen stomme dingen, oké? En geniet ervan.'

Eddard kon niet anders dan grijnzen. Hij had al genoeg van die dodelijke blikken van de twee zussen gehad. Ze hadden zijn humor nooit erg gewaardeerd. Onterecht, vond Ed zelf. Hij glimlachte vervolgens en knikte. 'Volgens mij mag ik maar blij zijn dat jij het bent geweest die dit zag. Ik weet niet of de rest van de familie zo rustig zou hebben gereageerd,' verzuchtte hij en nam de omhelzing van Liam graag aan. Ondanks het eerdere geplaag nam zijn broer dit alles wel erg kalm in zich op en hij was blij dat hij niet eerst veel uit te leggen had. Hij sprak niet heel vaak met zijn broer en zus over dit soort zaken, maar hij wist tegelijkertijd dat Renee en Liam veel al zelf hadden begrepen. Zijn ouders daarentegen konden nogal eens doorvragen, juist omdat hij hen nooit aan iemand had voorgesteld. 'Dankje, Liam. Ik zal morgen na mijn dagtaken bij je langs komen, goed?' Dat Liam voor zijn deur had gestaan was vast niet alleen om zijn broertje te zien. En aangezien de situatie met Sibel kon Ed het wel begrijpen dat hij wilde praten. Ed gaf hem met een grijns nog een kneep in zijn schouder. 'Genieten zal ik zeker doen,' beaamde hij voor hij weer zijn vertrek in verdween.

Sinds het moment dat plotseling de broer van Liam binnen was gekomen tot het moment dat hij samen met Eddard het vertrek had verlaten had Kain als versteend gezeten. De eerste gedachte die bij hem op was gekomen, was dat Liam op een of andere manier erachter was gekomen dat Kain rond had zitten snuffelen in het vertrek van zijn broer. Natuurlijk was dat uiteindelijk niet het geval, maar hij was toch wel erg geïnteresseerd waarover Ed en zijn broer aan het praten waren. Waarschijnlijk over hemzelf. Het liet hem toch onbewust blozen. Toen Eddard plotseling weer binnen kwam, stond Kain op en zuchtte hij diep. 'Is het anders beter als ik weg ga?' Hij stond er wat onzeker bij en hij had zijn spullen ook weer in zijn tas gestopt. Ze hadden zo hun best gedaan om niet betrapt te worden en toch...

Eddard sloot de deur achter zich en deze keer echt. Hij wilde absoluut niet nog een keer in een situatie als deze terecht komen. Gelukkig had Liam hen niet ín bed gezien, maar alleen Kain. Hij keek op toen Kain op stond en verward keek hij naar de wachter. 'Wat?' Hij liep vlug op de man af en pakte één van zijn handen vast terwijl hij met de andere de tas met zijn spullen terug op een stoel zette. 'Kain, er is geen reden voor je om weg te gaan.' Glimlachend drukte hij een kus op de lippen van de man. 'Het was alleen maar mijn broer. Het enige gevaarlijke aan hem is zijn eeuwige geplaag en slechte humor.' Hij lachte nogmaals, nu om de gedachte hoe Liam's gezicht er uit moest hebben gezien toen hij Kain hier had gevonden en ook dat van Kain toen hij gezien werd door zijn broer. 'Sorry voor dit. Het was nogal stom te denken dat dit nooit zou gebeuren,' vertelde hij de man. Meer wist hij niet te zeggen. Vooral omdat hij zich langzaam realiseerde dat dit voor Kain misschien wel veel meer betekende. Wat als hij nu inzag dat het werkelijk een risico was om met Ed iets te onderhouden? Hij zag misschien de onschuld er niet van in dat het Eddard's broer was die hem had gezien en het niet door zou vertellen. 'Hij houdt zich stil over ons,' verzekerde Ed hem dus met enige ernst, hopende dat Kain dat ter harte zou nemen.

Kain voelde zich al wat gerustgestelder door de woorden van Eddard, maar het schaamrood stond hem toch nog steeds op zijn wangen. 'Ik wil ook graag blijven,' zei Kain oprecht en hij glimlachte na Eddards kus. 'Vooral nu jij er éindelijk weer bent.' Hij sloeg grinnikend zijn armen om de andere man heen en drukte zijn lippen wat harder op die van Eddard. Het deed hem veel dat Eddard toch wilde dat hij zou blijven, ondanks dat er nu een familielid over hun tweeën wist. De broer van Eddard was ook niet gek: die zou vast beseffen dat het niet helemaal de bedoeling was dat een klerk en wachter samen waren. Of in elk geval het bed deelde. 'Het is niet erg, we hadden er allebei aan moeten denken.' Hij trok ook Eddard op de bank en gebaarde naar het eten dat hij had overgehouden. 'Maar laten we ons eerst op het belangrijkste focussen: eten,' lachte Kain, terwijl hij weer twee pasteitjes in zijn mond drukte.

Bij het zien van Kain's glimlach verliet de spanning Eddard's lichaam. Met een glimlach streek hij met zijn vingertoppen over de warme wangen van de wachter en kuste hem teder terug. Hij liet zich op de bank zakken en klapte zijn handen samen om naar het heerlijke eten te kijken. 'Dat lijkt me een goed idee,' lachte hij met Kain mee en pakte toen zelf één van de gebakjes op om er van te eten. Hij stond op om de kruik wijn er bij te pakken en schonk twee mokken goed vol. Toen hij weer zat gaf Ed er één aan Kain en bekeek de wachter aandachtig. 'Hoe zou jouw familie hier op reageren?' vroeg hij voorzichtig en hield de reactie van de andere man in de gaten. Het was hem al vaak op het hart gedrukt door zijn moeder dat er verschillende noties bestonden in de volkse kringen of in die van de adel en dat zij daar zelf altijd tussen hadden geleefd. Ze had het er uitvoerig met hem over gehad toen hij eens aan had gegeven meer geïnteresseerd te zijn in mannen dan in vrouwen. Hij herinnerde zich nog goed hoe gefrustreerd hij was geweest dat omwille van de adel en hun geloof een huwelijk tussen twee mannen nog altijd niet uitgevoerd kon worden. Het bracht tevens herinneringen terug aan zijn tijd aan het Zuiderlijke hof en de gesprekken die hij met Peter had gevoerd.

Kain nam één van de glazen aan en voelde de blik van de andere man op zijn gezicht branden. Hij was echter te druk bezig met eten om er aandacht aan te kunnen besteden. Zijn plotselinge vraag liet hem echter op kijken en met een twijfelachtige blik keek hij hem aan. 'Ik zou het eigenlijk niet weten,' zei Kain oprecht. 'Toen ik nog in het Zuiden woonde, was ik weinig bezig met het andere geslacht, van hetzelfde geslacht... Ik heb nooit de reactie van mijn familie erover kunnen mee maken.' Kain kwam dan niet uit het meest traditionele gedeelte van het Zuiden, erg ruimdenkend had hij zijn buren ook nooit ingeschat. 'Maar ik denk dat mijn moeder wil dat ik gelukkig ben. Op welke manier dan ook,' maakte hij er uiteindelijk maar van. Hij geloofde daar ook echt in. Als zijn moeder zijn vader keer op keer maar kon vergeven dat hij zo lang weg was geweest, dan kon ze vast ook Kains beslissingen vergeven. 'En jouw familie dan?' Het leek alsof Eddards broer het allemaal wel prima vond, maar Ed had het maar weinig over zijn zus en ouders gehad.

Eddard luisterde geïnteresseerd terwijl hij aan zijn wijn nipte en glimlachte uiteindelijk. Hij hoopte ook dat Kain gelukkig zou zijn. Het verbaasde hem soms nog hoe graag hij wilde dat de wachter een goed leven zou vinden. Hij wist niet of hij dat nu wel had met zijn baan en zo ver van zijn familie. Maar zaken als geluk kon hij nu toch nog niet gaan bespreken met Kain. Hoe lang kenden ze elkaar nou? Hij wist zelf niet eens wat dat altijd genoemde geluk voor hem in hield. 'Behalve mijn moeder hebben ze het nooit met zo veel woorden gezegd, maar we zijn opgevoed met het idee dat alles mogelijk is. Echter ook dat niet alles door iedereen geaccepteerd wordt.' Ed keek naar de rode drank in zijn mok en voelde een grijns langzaam opkomen. Hij wilde niet de rest van hun dag vullen met enkel zijn werk, het gesnapt worden door zijn broer en nu plots diepe gesprekken. 'Ik kan er gewoon weg niet bij dat iemand dit-' Hij boog voorover en kuste Kain meerdere malen in zijn nek en op zijn kaak. 'Nou niet kan goedkeuren.' Welke reden dan ook - of het nou kwam omdat ze wachter en klerk waren, twee mannen, met blauw bloed en van het volk - voor Ed voelde het precies goed.

'Ik wil graag geloven dat alles mogelijk is,' zei Kain oprecht en met een glimlach, terwijl hij zich naar Eddard toe draaide. Dat idee had altijd zo onmogelijk geleken voor een jonge Kain. Dat hij hier nu zat, was echter het levende bewijs dat veel mogelijk was. Terwijl hij van zijn wijn dronk, kruisten zijn ogen die van Eddard en voelde hij opnieuw hoe hij warm werd. Hij kon zich niet herinneren dat iemand ooit zo'n reactie bij hem had opgewekt. Dat in woorden uitdrukken durfde hij echter niet bij de andere man. Maar aan de andere kant was hij ook bang dat als hij dat nooit zou doen, dat dit wellicht allemaal binnenkort eens over zou zijn. Nu kon hij er echter niet over nadenken, want al zijn aandacht ging naar de lippen van Eddard die hem kuste en al snel had hij zijn hand in zijn nek gelegd om hem zo dichtbij hem te houden. 'Ik wil daar nu niet over nadenken,' grinnikte Kain, waarna hij de twee glazen weg zette en Ed teder kuste. Zijn andere hand gleed over de andere mans shirt heen en zo duwde hij hem de kussens in.

Eddard voelde de kussens in zijn rug en trok Kain dichter naar zich toe om hem innig terug te kussen. Met één hand begon hij met het frutselen aan Kain's uniform. Hij vroeg zich af hoe lang het de wachter wel niet koste om aangekleed te geraken in de ochtend met al die knopen, lagen en tierelantijntjes. Echter deed het hem plezier nauwkeurig iedere knoop los te maken en de insignes van Kain's borst te halen. Ze hadden geen haast en eens was niet Ed niet ongeduldig. Hij voelde dat hij bij de wachter alle tijd kon nemen. Glimlachend keek Eddard naar Kain en gleed met een duim over zijn lippen. 'Heb ik al eens gezegd dat alleen jij dit uniform met zo veel charme weet te dragen?' vroeg hij grinnikend. Andere wachters zag er misschien imposant uit, maar ze straalden verder maar weinig uit. Deze wachter die naast hem zat daarentegen had hem al van het moment dat hij op zijn bril stond al veel meer uitgedrukt dan enkel de strengheid van een koninklijke wacht. Ed dacht niet dat anderen dat ook niet zagen, maar tegelijkertijd als hij werkelijk de enige was, genoot hij er maar al te graag alleen van.

Kain kuste Eddard innig en besloot om er eens goed de tijd voor te nemen. Hun tijd nu stond in schril contrast tot de laatste keer dat hij in Ed's vertrekken was geweest: dat was haastig en ook wel chaotisch geweest. Desalniettemin had hij er van genoten, maar toch. Hij wilde veel meer over Eddard leren, hoe hij zou reageren op specifieke aanrakingen en waar zijn gevoelige plekken waren. 'Al meerdere keren heb je het verteld,' grinnikte Kain plezierig, 'maar voor mijn ego is het goed als je het om de paar dagen nog eens herhaalt.' Het duurde niet lang tot zijn uniform los rond zijn borst hing en hij deze uit kon trekken. Zelf had zijn hand ook al een tijdje onder Eddards' blouse rondgedwaald en had hij zo ook de blouse helemaal opgerold. Zo brachten ze samen de nacht door..................

Nieuw

Syd stond met haar handen om de rand van de wastobbe geklemd terwijl ze een poging deed om haar ademhaling onder controle te krijgen. Ze zag dat er nog bloed langs haar arm en naar haar handen liep, maar ze had zich nog niet op de wond kunnen focussen. Na de overwinning was ze niet gebleven om het applaus in ontvangst te nemen of de felicitatie van het Koninklijk paar, maar was direct richting de barakken gegaan. De wond was ernstig genoeg en op een vervelende plek dat ze er iemand anders naar moest laten kijken, maar ze had er niet opgewacht en was het hele spektakel snel ontvlucht. Enigszins had dat te maken met haar persona, anderzijds had ze haar overwinning op Robyn niet kunnen vieren. Syd sloot haar ogen en probeerde de gedachtes aan haar ex uit haar hoofd te zetten terwijl ze haar handen in het koude water doopte. Ze plenste het water in haar gezicht en wreef het zweet van haar nek voor ze een poging deed om de wond te bekijken. Het was precies tussen haar borst- en schouderplaat. Met een zucht zocht ze naar een schone doek zowel als naald en draad voor ze op de grond ging zitten en zo poogde haar wapenrusting verder af te krijgen.

Robyn had zich op het moment zelf, in de rush van de adrenaline, niet beseft in hoeverre ze haar ex-vriendin ernstig had bezeerd. Ze was in eerste instantie al erg ontstemd geweest om vroeg in het toernooi tegen Syd te moeten vechten, wetende dat ze waarschijnlijk zou verliezen. Na een peptalk van haar broer had ze er nog enigszins in geloofd dat ze kon winnen en dat had haar roekeloos, maar ook onbedwingbaar gemaakt. Ze zou haar ex weleens laten zien wat ze had geleerd in de tijd dat ze op zee of in Tyrosh had gezeten. Het was echter niet genoeg geweest: Syd had, ondanks haar verwonding, de strijd snel kunnen overmeesteren en Robyn op haar rug kunnen gooien. Toen had Robyn wel moeten opgeven. Terwijl ze met hangende schouders toe keek hoe iedereen voor Syd - ofwel haar alias - juichte, had ze niet doorgehad dat Syd was afgedropen met een bloedspoor achter zich aan. Pas toen ze naar de verliezersuitgang was gelopen, kreeg ze te horen hoe de gewonde winnaar naar de barakken was gehaast. Dat had Robyn dan ook op een sprint gezet en zo zocht ze roekeloos naar de plek waar Syd zou zijn. Bij de derde tentflap die ze onaangekondigd opende, zag ze Syd eindelijk staan. 'Bij de Goden-' Haar ogen vielen op het bloed op haar arm en ze voelde hoe ze er duizelig door werd. 'Heb ik dat gedaan?' begon ze, terwijl ze enkele onzekere stappen naar binnen zette.

Syd had tot nu toe erg genoten van het toernooi, ook al zou ze het niet snel toe willen geven. Het voelde goed om fysiek zo in de weer te zijn en bovendien was het niet mis om zo veel gemak haar tegenstanders uit te kunnen schakelen. Kapitein Einar was een naam voor zichzelf aan het maken in Evenfall. Precies zoals ze gepland had met Saul. Syd had alleen wel gehoopt dat ze haar ex pas later in het toernooi of juist helemaal niet tegemoet zou hoeven te komen. Het had haar verrast hoe moeilijk ze het had gevonden om haar concentratie te behouden. Dat was juist waarom Robyn zich door haar verdediging heen had weten te slaan en haar had geraakt. Syd wist met een grimas haar borstplaat los te krijgen en hoorde het op de grond kletteren toen ze ook plots iemand de tent in hoorde komen. Syd keek Robyn verrast aan en keek toen ook naar al het bloed. 'Het ziet er erger uit dan het is en eerlijk gezegd denk ik dat het mijn eigen fout is dat je me zo hebt weten te raken.' Even bleef ze stil zitten terwijl ze de andere vrouw bekeek, maar kwam toen weer in beweging. Ze gespte haar schouderplaat los en hief het van haar schouder af zodat ze beter zicht had. 'Je voetenwerk is beter geworden,' zei ze toen toch. Het feit dat ze gewond was lag niet helemaal aan haar eigen fouten. Robyn was wel degelijk gegroeid in haar vechttechniek.

Robyn keek twijfelachtig naar de wond terwijl Syd uitlegde dat het er erger uit zag dan het was, maar uiteindelijk knikte ze opgelucht en sloot ze de tentflap achter haar. 'Moet ik één van de geneesheren halen?' vroeg ze onzeker, al wist ze het antwoord wel. Het was duidelijk dat Syd geen hulp had gewild, anders was ze wel in de ziekenboeg geweest. Zo stond ze besluiteloos in de ruimte, terwijl Syd zich verder ontdeed van haar uitrusting. Uiteindelijk besloot ze maar een kruk erbij te pakken en Syd haar gang te laten gaan. Ze was niet in de positie om haar ex te helpen zonder dat ze er om zou vragen of om haar überhaupt aan te raken. 'Ik heb niet stil gezeten. En Flynn ook niet, hij heeft me goed getraind,' zei ze schouderophalend, maar met een grimas. 'Maar het was niet goed genoeg om jou te verslaan. Ik vraag me af of ik ooit zo goed zou kunnen worden.' Omdat ze gek werd van het stil zitten pakte ze uiteindelijk maar wat doeken van de plank af en dompelde deze onder in één van de tobbes met koud water. Zo hield ze deze voor aan Syd. 'Ik kan wat sterke drank halen voor tegen de pijn?' stelde ze voor, in de hoop dat ze op een of andere manier behulpzaam kon zijn.

Syd schudde haar hoofd. ´Niet nodig', mompelde ze terwijl ze iet wat ongemakkelijk haar blouse over haar hoofd trok. Ze deed een poging haar verwonde helft zo min mogelijk te verroeren, maar voelde de wond al trekken. Zuchtend legde ze het bezwete en bebloede kledingstuk aan de kant. Tot haar ongenoegen zag ze ook dat het verband dat ze strak om haar bovenlijf had gewikkeld onder het bloed zat. Zelfbewust 'Flynn doet het goed tot nu toe,' gaf Syd toen ook toe. Ze had graag tegenover hem komen te staan. Ze had haar volle kracht nooit echt tegenover hem kunnen testen, noch dacht ze dat ze hem ooit in zo een goede vorm had gezien. Ze had andere soldaten wel eens horen praten hoe jammer het was dat de Kapitein niet meer kon vechten zoals voor zijn gevangenschap in Quandai. 'Zeg nooit nooit. Je mist een paar jaar aan training.' Syd glimlachte vervolgens naar Robyn en pakte de doeken van haar over om het bloed op te deppen. 'Er zit een kruik met drank in mijn tas. Ik geloof dat er ook een kruidenzalf van Eileen in zit.' Ze wees naar wat spullen die op een van de bedden lagen, maar richtte zich toen op de wond en pakte haar naald en draad op.

Robyn wende uit beleefdheid haar blik af bij het ontkleden van de andere vrouw. In zulke intimiteit waren ze al manen niet meer geweest en Robyn wilde de grenzen van haar ex niet doorbreken. Echter had ze nog net voor het afwenden van haar blik gezien hoe bebloed het verband om haar bovenlichaam was geweest. 'Wellicht treffen jullie elkaar nog,' antwoordde Robyn bedachtzaam. 'Dat zou zeker een interessante strijd zijn. Maar ik denk dat Einar hem goed kan hebben.' Flynn was een excellente strijder en was zeer goed opgeknapt na zijn lange verwondingsperiode. De excellentie van zijn jeugd zou hij echter waarschijnlijk nooit meer terug vinden. Toen was hij onoverwinnelijk geweest. Daarom had het haar altijd verbaasd hoe hij zich zo had kunnen laten verwonden in Quandaï. Robyn zocht ondertussen door de tas heen en haalde er de drank en de zalf uit. Toen ze zich weer omkeerde, zag ze achter de naald en draad in de handen van Syd. Robyn voelde hoe ze er duizelig van werd. 'Moet ik- Laat mij een geneesheer halen, Syd. Dit zal vanuit die hoek gehecht nooit mooi helen.'

Syd besloot Robyn er maar niet op te wijzen dat ze waarschijnlijk vanwege deze verwonding uit het toernooi zou moeten stappen. Ze zou misschien een enkele deelnemer wel met een werkende arm uit kunnen schakelen, maar tegenover Flynn Barnes of anderen van dat kaliber zou ze er niet goed vanaf komen. Gelukkig had ze geen gevechten meer op het schema staan voor die dag. Wellicht als ze geluk had, kon ze inderdaad op tijd helen om de week door te komen. Met een zucht keek ze om naar Robyn. Ze had gelijk dat ze het niet zelf kon doen. Niet zonder het erger te maken. Maar een geneesheer dit laten doen was ook geen optie. 'Einar kan zo niet gezien worden,' gaf ze toen toch maar toe terwijl ze naar het verband wees. Hoewel ze er van uit ging dat haar vrienden en kennissen haar mond hielden over wie ze echt was, verwachtte ze niet dat de geneesheren hun mond zouden houden dat Kapitein Einar zich voordeed als iemand anders. Ze wist niet goed te zeggen of dat een probleem was omdat haar dekmantel voor de beweging wellicht bekend zou worden of omdat men zou weten dat ze als man gekleed de straat over ging. 'Dus ik kan het zelf doen of- of jij helpt me?' Syd had dit maar al te graag zelf opgelost, maar Robyn had wel degelijk een punt. Ze wist echter niet hoe haar ex zou reageren.

Robyn besefte haar fout: ze zouden uiteraard zien dat Einar niet werkelijk Einar was als ze Syd in deze staat zouden zien. Als dat nieuws naar buiten zou komen, dan zou er wellicht meer onderzoek gedaan worden, iets wat ze natuurlijk moesten voorkomen. 'Ik begrijp het,' verzuchtte ze, terwijl ze naar de wond keek, waar het bloed nog steeds langzaam uit sijpelde. Het moest dicht om het bloedverlies werkelijk te stoppen. Als vanzelf pakte Robyn één van de schone doeken en hield deze voorzichtig tegen de wond aan, terwijl ze haar kruk dichter naar de andere vrouw toe schoof. 'Ik kan beloven dat ik het dicht kan maken, niet dat het mooi wordt,' zei ze uiteindelijk met een vragende blik naar de andere vrouw toe, vragend om toestemming. Uiteraard had Robyn in haar jeugd geleerd hoe ze zichzelf moest oplappen en ook haar broers en zuster (al was het vooral Flynn). Ook haar training als rekruut had ingehouden dat ze moest leren hechten. Ze was er nooit een natuurtalent in geweest, maar ze wist wel wat ze moest doen. 'Zal je blijven zitten tijdens het hechten of ga je liggen?' Ze wilde niet dat Syd zou flauwvallen van de pijn en dan op de grond zou belanden.

Syd was opgelucht toen ze de kruk aangeschoven kreeg en nam een zucht plaats. 'Ik denk niet dat het veel verschil zal uitmaken.' Inmiddels zat ze al genoeg onder de littekens die niet allemaal mooi geheeld waren. Ze dacht nu ook aan de wond op haar been die ze opgelopen had tijdens haar reizen met Robyn. Haar lichaam zou er nooit ongehavend uitzien en ze had ook nooit anders verwacht. 'Robyn, kun je alsjeblieft stoppen me als porcelein te behandelen en te doen alsof je me nog nooit eerder zo hebt gezien?' Syd keek de vrouw met een gefrustreerde frons aan. Ze kon het Robyn eigenlijk niet kwalijk nemen dat ze niet goed wist hoe ze zich moest gedragen in haar bijzijn. Syd had namelijk ook geen idee wat haar houding naar haar ex moest zijn. Sinds ze in de tuinen hadden gepraat had ze weinig aan iets anders kunnen denken. Het had bovendien niet geholpen om in een gevecht verwikkeld te zijn geweest. Het had zo vertrouwd gevoeld. Ze had precies geweten welke volgende slagen Robyn zou maken en hoe ze daar zelf op zou reageren. Ze had er zelfs van genoten en juist toen ze zichzelf daarop betrapte, had haar ex een verrassende stap gemaakt. Syd merkte dat haar blik op Robyn was blijven hangen, op haar wapenrusting en haar haar dat in haar bezwete nek plakte. 'Sorry, zolang je het maar snel doet zal het wel meevallen.' Ze nam een flinke teug van de drankfles en gaf het toen aan Robyn voor ze haar de rug toekeerde zodat ze beter zicht had op de wond.

Robyn voelde hoe haar wangen rood werden omdat ze zo betrapt was door Syd. Tegelijkertijd voelde ze ook hoe het haar frustreerde dat haar ex het zo expliciet had moeten benoemen. Dit hele gedoe was al ongemakkelijk genoeg, laat staan dat Syd haar er op had moeten wijzen dat ze haar al vaak genoeg zo had gezien. Robyn hoefde maar haar ogen te sluiten en ze kon nog steeds elk detail van Syds huid voor zich halen. 'Dan zal ik je maar niet behandelen alsof je een gapend gat in je huid hebt,' bromde ze, terwijl ze de naald en draad oppakte. Tegelijkertijd was ze zich er van bewust hoe Syds blik op haar lichaam was gefocust en wat ongemakkelijk bewoog Robyn heen en weer op haar kruk. Met de drankfles in haar hand goot ze vervolgens wat van het goedje over de wond heen om het te ontsmetten en ging ze vervolgens aan de slag. Terwijl ze geconcentreerd de naald door de huid haalde, besloot ze Syd maar aan het woord te houden. 'Hoorde je hoe hard Matheo aan het juichen was? Hij riep zeker niet alleen maar mijn naam, maar ook die van Einar.' Vooraf hadden Flynn en Guila de jongen uitgebreid moeten uitleggen dat hij haar geen tante of tante Syd mocht noemen. 'Ik had je ook nog wel bij onze vertrekken verwacht. Was Guila's uitnodiging niet langs gekomen?' Robyn had het niet aangedurfd om zelf de uitnodiging te ondertekenen, dus had ze haar schoonzus zo ver gekregen.

Syd klemde haar kaken hard op elkaar toen ze zonder waarschuwing de alcohol in de wond voelde prikken. Ze greep met een hand de rand van een van de bedden vast en kneep tot haar knokkels wit zagen. Pas toen de eerste steken gezet waren, voelde ze dat de plek langzaam het gevoel begon te verliezen. Syd sloot haar ogen en hield zo enkele Islaise woorden binnensmonds prevelend haar hoofd gefocust op iets dat niet de pijn was. Ze was dan ook dankbaar dat Robyn over Matheo begon. 'Ik denk dat ik hem inderdaad gehoord heb,' glimlachte ze zich het publiek herinnerend. Het had vreemd gevoeld de naam Einar zo hard gehoord te hebben. Ze voelde zich betrapt door de volgende vraag van Robyn en was enkel blij dat ze haar gezicht niet kon zien. 'Jawel. Ik had alleen wat zaken af te handelen,' gaf ze als slap excuus. Uiteindelijk waren het wel degelijk belangrijke zaken geweest die haar aandacht hadden getrokken. Diane had haar uit het niets een bericht gestuurd om haar te ontmoeten terwijl ze duidelijk af hadden gesproken elkaar te vermijden in Evenfall. De vrouw had chaotisch geleken en niet helemaal in controle van zichzelf. Ze had het slechts eenmaal eerder gezien. Met wat moeite had ze tot de vrouw door kunnen dringen dat hun plan niet zomaar veranderd kon worden. Syd zou doen waar ze voor gekomen was en Diane moest hetzelfde doen. Ze had daardoor wel haar afspraak met Guila gemist en dus blijkbaar ook met Robyn. 'Het spijt me dat ik je niet meer opgezocht heb. Het is hier hectischer dan ik verwacht had.'