De Barakken

Lachend zag Ed Kain dichterbij komen en kuste hij hem gretig terug. 'Wie weet. Je moet nog maar bewijzen of je net zoveel succes hebt met vissen.' Hij zou liegen als hij zei dat de wachter de plank compleet mis sloeg met die stelling. Ed was wel degelijk ingenomen door de man. Hij had niet voor niets veel moeite gestoken in deze vrije dag en in het vinden van Kain. Maar hij was niet van plan dat zo gemakkelijk te laten blijken, dat hij zo snel ingepalmd was. 'Omdat- omdat het daar nu ook niet meer is zoals het toen was.' Ed glimlachte voorzichtig maar voelde zich triest als hij er aan terug dacht. Hij was er weg gegaan met een reden, niet enkel en alleen omdat hij grotere ambities had gehad dan het Zuiden hem kon bieden. Ed was blij dat Kain hem alsnog aan het lachen kon maken. 'Wacht maar tot het hier winter wordt.' Hij legde zijn arm om Kain's schouder en keek weer naar het water. 'Denk je dat de vissen ooit nog komen? Jij mag dan geduld hebben, ik heb dat duidelijk niet.'

Kain liet de man nauwelijks uit praten, want al snel zag hij enkele vissen opdoemen en dook hij op zijn knieën in het water. Na enkele keren grijpen lukte het hem eindelijk om een vis vast te pakken en deze boven het water te houden. ‘Het is geen schoonheid, maar genoeg om een hele familie twee dagen van te voeden,’ zei hij trots. Het zou vast de portie zijn van één gang van de koning, maar daar dacht hij maar niet aan. Kain kwam weer overeind en zag dat hij tot zijn buik en zijn armen nat was geworden. Gelukkig was het weer gematigd en anders had hij er toch niet over geklaagd. ‘In het Zuiden moesten we vaak in een wak vissen. Wat ben ik daar toch vaak ingevallen...’ Het was altijd zijn broer geweest die hem eruit moest vissen. Hij herinnerde zich nog goed hoe hij bij zijn nekvel vast gegrepen werd en uit het ijskoude water werd gehaald. ‘Ik kan wel een kampvuur maken om de vis te bereiden?’ stelde Kain voor, terwijl hij het water uit liep. ‘Moest je dat ook vaak doen met je ouders?’

Ed had het maar amper door, zo snel was het gebeurd of Kain stond al voor hem met een vis in zijn handen. Verbaasd keek hij naar Kain en barstte in lachen uit terwijl hij de natte kleding van de man zag. Hij volgde de wachter en schudde zijn hoofd. 'Laten we inderdaad maar een kampvuur maken zodat je je ook kunt drogen. Het mag dan niet koud zijn, het is alsnog geen goed idee zo rond te lopen.' Hij trok kort aan het natte shirt van Kain en bekeek de vis. 'Het is een baars, niet?' De vis bewoog nog angstig heen en weer. 'Ja, regelmatig. Omdat ik niet goed was in het vissen, Renee of Liam waren er beter in, hielp ik mam vaak met het maken van het kampvuur of het bereiden van de vis. Daar kwam dan weer minder geduld bij kijken en ik ging veel liever het bos in om hout te vinden dan aan de rivier te zitten wachten.' Hij was al op zoek gegaan naar enkele stenen en droog hout om het vuur uit op te bouwen. 'In de winters trokken we vaak naar warmere gebieden. Mijn vader had het nooit zo op met de koud. Ik heb dus nooit in een wak moeten vissen,' vertelde Ed glimlachend.

‘Het droogt wel op-‘ sputterde Kain nog, maar besloot maar niets meer te zeggen. Een vuur klonk goed en dan kon hij tegelijkertijd de vis klaar maken. ‘Het is inderdaad een baars. Heerlijk om te eten in deze periode van het jaar.’ Kain had de vis inmiddels op ene steen gelegd en eindigde het leven met een vluchtige klap van het heft van zijn mes dat hij altijd bij zich droeg. Vervolgens ging hij verder met het bereiden van de vis, zodat het makkelijk zou zijn om het te braden. ‘Wat is de mooiste plek in Tarth waar je ooit bent geweest?’ vroeg hij benieuwd. ‘En ben je ooit buiten Tarth geweest tijdens één van je reizen?’ Zelf zou hij eigenlijk niet eens weten welke landen er rondom Tarth lagen. Hij had nooit een kaart gezien, gezien die enkel voor de geleerden waren. Zijn vader echter vertelde wel vaak verhalen over zijn avonturen buiten de grenzen. ‘Zou je ooit nog zo lang en ver willen reizen?’

Eddard deed zijn best het droogste hout te vinden, maar vele delen van het bos waren nog vochtig van de inmiddels koude nachten die plaats vonden in het Westen. Hij nam genoegen met wat er te vinden was en knielde toen neer om het hout te stapelen. 'De watervallen van Ellas, op de grens van het Zuiden en het Westen. Het is daar zo groen en het water is zo helder als maar zijn kan,' vertelde Ed glimlachend. Zijn ouders hadden er vaak genoeg een omweg voor gemaakt om onderweg toch erlangs te gaan omdat het de favoriete plek van de jonge Eddard was. Inmiddels had hij zijn toren met hout af en probeerde vuur te maken met wrijving. 'We zijn één keer vanuit het Oosten een stuk de Wilde Landen in gegaan, maar de infrastructuur is daar nog beperkt en de natuur is moeilijk door te komen. Uiteindelijk was het sneller om toch via Tarth naar het Noorden te reizen.' Het koste Ed wat moeite - het was immers al weer even geleden dat hij een vuur had gemaakt - maar had uiteindelijk toch een kleine vlam op gang. 'Waar zou jij graag naartoe willen gaan?'

Kain plofte naast het vuur neer en keek toe hoe Ed van het kleine vlammetje een kampvuur wilde maken. ‘Ik zou alleen maar naar huis willen,’ zei hij eerlijk. ‘En daarvanuit kijk ik weer verder. Mijn vader zei vroeger altijd dat de zee in het Noorden het mooiste was wat hij ooit had gezien. En hoe hij met een boot het water op ging om te vissen.’ Hij had altijd weggedroomd bij zijn vaders verhalen, tot zijn vader er plotseling niet meer was. Daarna had hij zichzelf nooit meer toegestaan om de herinneringen weer op te brengen. ‘Het is al heel wat voor mij dat ik nu in het Westen ben.’ Kain schopte wat in het vuur om de vlam hoger te krijgen - een trucje dat altijd goed werkte - en trok vervolgens zijn shirt over zijn hoofd heen, om deze bij het vuur te leggen. ‘De volgende keer dat ik een vis vang zal weer in de zomer zijn. Dit was een slecht plan,’ grinnikte hij, terwijl hij in zijn handen blies en de druppels uit zijn haren negeerde.

Ed keek op toen Kain zijn wil om naar zijn huis terug te gaan uit sprak. Hij wist niet beter dan dat hij de vrijheid had om te gaan en te staan waar hij maar wilde. Zelfs als klerk nu had hij genoeg gespaard om zomaar weg te kunnen, maar hij begon nu goed te begrijpen dat de wachter niet diezelfde mogelijkheid had. 'Een boot? Bij de Goden, ik zou kotsmisselijk worden. Ik kan een schuddende wagen aan, maar een rit op een schommelende boot sla ik liever over,' grinnikte Ed. Hij keek toe hoe Kain het vuur aanwakkerde en voegde nog wat gesprokkeld hout toe. Met een scheve glimlach keek Ed naar het ontblote bovenlijf van Kain en haalde hij zijn schouders op. 'Ik vind het eigenlijk bij nader in zien toch een erg goed idee dat je nu zonder kleding aan het koud kleumen bent.' Hij kwam weer overeind en pakte één van de handen van de wachter vast. 'Ik weet namelijk wel een manier om je weer warm te krijgen.' Grinnikend wreef hij de druppels uit het haar van Kain.

‘Ik word al bijna ziek op een rijdend paard,’ grinnikte Kain. Hij had een erg zwakke maag voor alles dat reed en bewoog. De weg naar Evenfall was een grote nachtmerrie geweest en uiteindelijk had hij een heel stuk maar gelopen. Zijn kameraden herinnerden hem er nog graag aan... elke dag. Hij keek op doordat Eddard zijn hand pakte en met een grijns liet hij de man toe om door zijn haren te wrijven. ‘Als ik niet oppas, ga je nu bij al onze ontmoetingen dingen bedenken om mij nat te krijgen,’ plaagde hij. Het vuur was al goed aangewakkerd, waardoor hij de koude druppels uit zijn haren op zijn schouders niet voelde, en met een brutale grijns ontmoette hij de ogen van de klerk. Hij speelde met de vingers van de klerk en pakte uiteindelijk ook zijn andere hand vast. ‘Laten we die manier dan maar eens uittesten,’ grinnikte hij, waarna hij Ed naar beneden trok.

Eddard moest lachen. 'Hebben ze je het niet verteld? Dat je klerken niet moet vertrouwen? Ze zijn namelijk erg vindingrijk en kunnen je zo allerlei dingen aan praten, zeggen ze.' Verrast lachend liet hij zich naar beneden trekken. Het vuur warmde ook zijn lichaam flink en hij draaide de wachter naar het vuur toe zodat hij de meeste warmte kon vatten. Met een grijns wreef hij nogmaals door het natte haar van Kain en kuste vervolgens de gevallen druppels water van zijn nek en schouders. Glimlachend omhelsde hij de man en drukte nog enkele malen zijn lippen op de inmiddels warme huid. 'Kain-,' mompelde Ed zacht. Hij vervolgde zijn woorden niet meteen en keek hem aarzelend aan. Uiteindelijk groeide de glimlach op zijn gezicht, maar zei hij echter niets. Ed was niet altijd even goed met woorden, ook al had hij praatjes zat en zat dag in, dag uit aan zijn schrijftafel met stapels perkament vol tekst. Nu kwam het echter niet en hield hij zich liever stil.

Kain zuchtte ontspannen door de tedere kussen en aanrakingen van Ed en hield hem dan ook stevig tegen hem aangedrukt. Zijn benen had hij met de zijne verstrengeld en met zijn hand gleed hij langzaam van Eddards achterhoofd omlaag naar zijn bovenbenen en weer terug. Naast de warmte van het vuur had hij nu ook de warmte van Eddards lichaam en dat liet hem al snel opdrogen. Echter liet hij de man niet los en bestudeerde hij zorgvuldig zijn gezicht. Net toen Kain hem wilde kussen werd hij afgeleid door zijn woorden. De onafgemaakte zin en de aarzelende blik brachten hem ietwat van zijn stuk, maar de glimlach liet zijn onbewust aangespannen spieren weer lichtelijk ontspannen. ‘Ed, ik-‘ Ook hij maakte zijn zin niet af. Het was makkelijk om niet aan de toekomst te denken, aan complicaties en moeilijkheden. Zouden ze dan elkaar altijd moeten ontmoeten in gesloten kamers en verlaten bossen? ‘Ik wil dat je die lippen voor iets anders gebruikt dan praten,’ maakte hij er uiteindelijk van met een brutale lach, waarna hij naar voren boog en de andere man vurig kuste.

Eddard luisterde gespannen toen Kain leek te reageren op zij onafgemaakte woorden, maar lachte toen ook hij niet verder kwam. Hij lachte nog harder toen hij hoorde wat Kain vervolgens zei. Die lach werd al snel gesmoord door de lippen van de wachter en innig kuste hij hem terug. Hij vond het totaal geen probleem dat Kain geen woorden van hem verwachtte. Het leek immers een stuk gemakkelijker om niet te benoemen wat er zich tussen hen af speelde. Ed hield er wel van. Er was ook zekerheid, maar de spontaniteit maakte dat goed. Ze zouden wel eens praten. Maar wie weet wat ze beiden er echt van wilden maken. Eddard liet zijn lippen langs de huid van Kain glijden en hield hem zo dicht tegen zich aan als mogelijk was. 'Ik mag aannemen dat je het nu absoluut niet meer koud hebt?' Grijnzend keek hij de wachter aan en viel hem toen de bereide vis op. 'Misschien moeten we onze lunch maar eens bereiden?'

Kain genoot van het samenzijn met Eddard en liet dan ook geen centimeter ruimte tussen hun ontstaan. Goedkeurend zuchtte hij in Eds nek, waarna hij weer een pad van kussen achterliet naar zijn lippen toe. ‘Ik heb het allesbehalve koud,’ murmelde hij tegen zijn lippen aan, waarna hij hem weer innig kuste en de woorden over de lunch negeerde. Hij was veel te veel bezig met de man in zijn armen. Toch kon hij zijn maag niet te lang negeren en liet hij met een diepe zucht de lippen van Eddard met rust. ‘Je hebt gelijk. Verroer je geen centimeter, dan ben ik zo meteen terug mét voedsel.’ Hij gaf hem nog een laatste korte kus en bemoeide zich vervolgens met de vis die voor hem lag. Met de vis boven het vuur keek hij Eddard weer aan. ‘Zou er hypothetisch gezien vanavond nog plek in je kamer zijn voor een extra persoon?’ vroeg hij charmant. ‘Of-‘ Hij wist niet wat hij wilde vragen. Was dit iets exclusiefs? Of- andere mensen- hij wist het niet.

Eddard nam in zich op hoe Kain te werk ging met de vis en volgde de bewegingen van zijn handen. Het kwam niet snel voor dat Ed genoot van de kleine interacties tussen hem en een andere man, de gewone dingen, in plaats van alleen uit zijn op het spel van flirten en lust. Maar het voelde alsof hij dagen kon spenderen met Kain en tijdenlang naar hem kon luisteren. Hij was snel op zijn gemak bij wie dan ook, maar dat hij zo graag in iemands buurt wilde zijn was anders. Terwijl hij in gedachten verzonken naar de vis tuurde die boven het vuur hing hoorde hij de vraag van Kain. Glimlachend hield hij zijn antwoord nog enkele tellen voor zich. Vervolgens keek hij de wachter aan en knikte. 'Ja, natuurlijk. Niet eens hypothetisch, Kain. Je bent altijd welkom.' Hij hoopte maar dat de man naast hem begreep wat dit betekende, dat het meer was dan slechts een warm bed dat hij aan bood.

Kain was zich bewust van Eddards ogen die op hem gericht waren, maar hij ging gefocust verder met het bereiden van de vis. De geur van het gebakken vlees hing al snel in de lucht en vol genot sloot Kain zijn ogen. Hij had in lange tijd niet meer zo'n perfecte dag gehad. Toen hij de woorden hoorde van Ed keek hij met een dankbare blik over zijn schouder heen en glimlachte hij naar de andere man. 'Dat betekent veel voor mij. Oprecht.' Met een stuk vis in zijn handen kroop hij weer naast Eddard en overhandigde hij de vis. En een kus. Hij besefte heel goed wat Eddard zojuist had gezegd. 'Ik wou dat ik ook een plek had waar je altijd welkom was,' zei hij stilletjes. Kain had al een lange tijd geen plek meer gehad dat hij echt zijn thuis kon noemen. De barakken waren slechts tijdelijk, probeerde hij zichzelf elke dag te overtuigen, en hij zou snel een eigen plek in de stad vinden. Afwezig zoog hij aan de graat van de vis en keek hij Ed vervolgens weer aan. 'Zullen we zo de warmte van jouw kamer maar eens opzoeken?' Hij bibberde nog steeds.

Eddard nam de reactie van Kain met een glimlach en een mentale notitie in zich op. Er was iets aan de wachter dat Ed moeilijk kon plaatsen in vergelijking met andere relaties die hij had gehad, die sowieso sporadisch waren. Hij gaf niet graag veel van zichzelf aan een ander, maar voor Kain maakte hij graag de tijd en de ruimte vrij. Ed nam de vis dankbaar glimlachend aan en genoot van het warme goedje. Het deed hem erg denken aan de reizen die hij had gemaakt met zijn familie. Geen gedekte tafels en op borden gepresenteerde heerlijkheden, maar gewoon het simpele wat de natuur te bieden had. Kort keek Ed naar Kain en legde hij geruststellend een hand op zijn knie. 'Als je me altijd zo de natuur in neemt doet me dat veel meer dan een stel muren om een kleine ruimte. Dit brengt al mijn instincten naar boven,' grinnikte Eddard. Hij sprak eerlijk. Zijn werk als klerk bracht hem veel te weinig buiten zoals hij gewend was van zijn opvoeding. Bij de vraag van Kain merkte hij pas op dat de wachter nog altijd bibberde en glimlachend knikte hij. 'Laten we dat maar doen. Ik wil geen zieke wachter op mijn geweten hebben.' Ed stond alvast op en stak grijnzend een hand uit naar Kain.

Kain leunde achterover en staarde naar de lucht, terwijl hij afwezig op het stuk vis in zijn mond beet. Eens in de zoveel dagen trok hij de bossen in en maakte hij een maaltijd voor zich klaar. Het herinnerde hem aan zijn leven thuis. Daar waren de vissen echter stukken smakelijker, maar was zijn maag veel vaker leeg. 'Ik wou dat ik je het Zuiden kon laten zien,' vertelde hij Eddard dromerig, terwijl hij zijn hand op de zijne legde. 'Mijn beeld van het Zuiden.' Het was de plek waar hij trots op was en waar hij nog het idee had dat hij de wereldwijze Ed iets nieuws kon laten zien. Ondertussen had hij ook weer zijn shirt aan getrokken en keek hij met een glimlach op naar de man voor zich. 'Wat voor instincten?' plaagde Kain hem, terwijl hij zich omhoog liet trekken en Ed een kus op zijn lippen gaf. Vervolgens raapte hij alle spullen weer bijeen en doofde hij het vuurtje met zijn voet. De vis had hij zorgvuldig in een lap stof gewikkeld. 'Tegen een beetje warmte zou ik nu geen nee zeggen,' glimlachte hij, terwijl hij een arm om Eddard sloeg en zo richting het kasteel begon te lopen.

Eddard glimlachte bij iedere gedachte die hij kreeg aan het Zuiden als Kain er over sprak. Hij had zijn verlangen naar die regio en naar die stad, dat kasteel, goed weten te onderdrukken sinds hij hier was, maar Kain bracht het met gemak weer in hem naar boven. 'Wie weet kan dat eens wel. Ik zou niets liever dan jou als gids willen.' Hij kuste Kain lachend terug en haalde zijn schouders op. 'Misschien demonstreer ik dat nog wel eens als je me weer de natuur in verleidt.' Hij hielp Kain de spullen bij elkaar te rapen en zorgde dat zijn stuk vis tot op de graat op gegeten was. Met de arm van de wachter om hem heen liepen ze naar het immense paleis toe. Hij hoopte maar dat niet één van zijn familieleden op hem zat te wachten nu hij zijn zinnen had gezet op een heel ander avondplan. Maar wie hield zich nu bezig met Eddard terwijl Renee en Tobias het gesprek van de dag waren en Liam druk met Sibel en Muriel was. Ed nam in ieder geval de kans met gretige handen aan om zijn eigen plan te trekken met de man naast zich.

Kain keek zijdelings naar Eddard bij zijn woorden over het Zuiden. Het was een raar idee om te spreken over zulke onwerkelijke zaken: ze konden niet zomaar hun taken hier neerleggen en naar het Zuiden gaan. Eddard kon zijn oude werk wellicht nog oppakken in het kasteel van de Rabbions en Kain kon proberen in de wacht van het Zuiden te komen, maar- Die woorden over de toekomst klonken in elk geval wel erg serieus. Ed's woorden trokken hem uiteindelijk uit zijn gedachtengang en met een glimlach trok hij de man nog iets dichter tegen hem aan. 'Ik denk in elk geval nog wel eens twee keer na voordat ik weer een rivier in spring,' lachte hij gemoedelijk, 'al was de vis het zeker waard. En het gezelschap.' Hij knipoogde naar de man, maar zag ondertussen ook de muren van het kasteel opdoemen en voelde hoe hij zijn arm van Eddard weg trok. Opeens zenuwachtig slikte Kain enkele keren moeizaam, terwijl hij zijn pak recht streek en checkte of hij toonbaar was als wachter. 'Zou jij- kan jij het woord voeren als iemand ons aanspreekt?'

Eddard had al even niet meer zo kunnen ontspannen buiten het paleis. Het verbaasde hem soms nog dat zijn leven zo veel afspeelde binnen de muren en dat hij zo vast was geraakt aan zijn werk en de vrienden die hij daar mee maakte. Dat had hij in ieder geval niet bij zijn ouders af gekeken. Die leken nooit ergens aan vast te hebben gezeten. Wat Kain hem echter bood betekende meer dan een fijne afwisseling van zijn dagelijkse sleur. Het gaf hem weer zicht op wat er buiten zijn leefwereld af speelde en tevens hoe het moeilijk was dit samen te brengen met hoe het er aan toe ging in het paleis. Toen hij de arm van Kain weg voelde glijden, zuchtte Ed zachtjes en bekeek de man aandachtig. Hij legde het wapen van de koninklijke wacht terug recht op zijn borst en knikte grijnzend. 'Zal ik maar net doen alsof ik haast heb? Niemand besteedt aandacht aan een klerk met haast, ook niet met persoonlijke bewaking, ze weten wel beter dan die ongelukkige ziel op te houden,' grinnikte Eddard. Hij knoopte zelf ook zijn jasje terug vast en haalde wat verfrommelde papieren uit zijn binnenzak om deze onder zijn arm te steken.

'Doe dat maar. Wij weten inderdaad wel beter dan een klerk met haast tegen te houden,' grinnikte Kain zacht, waarna er al weer snel een serieuze blik op zijn gezicht kwam. Ze speelden al een gevaarlijk spel door elkaar zo direct op te zoeken, maar om dan ook nog onder de neuzen van zijn supervisors te lopen door het paleis... Het gaf hem altijd de kriebels. Toen ze het paleis binnen gingen, hield hij zijn hoofd dus maar wat lager dan normaal en liep hij achter zijn vriend aan. Of beter gezegd, rénde. Eddard kon erg overtuigend haastig spelen. 'Ik val straks nog over mijn eigen benen heen,' fluisterde hij zacht met een bescheiden glimlach. Echter, het voelde alsof hij pas weer adem kon halen, toen hij de deur van Eddards kamer zag verschijnen. Eenmaal binnen liet hij zich op de bank vallen en liet hij zijn nervositeit gaan door hard te lachen. 'Misschien dat we beter gewoon een laken naar beneden kunnen laten vallen en ik daarmee omhoog klim,' lachte hij, terwijl hij op zijn zij draaide en naar zijn vriend keek. 'Moet je vanavond nog werken?'

Voor Eddard was het geen probleem om zich voor te doen als een drukke klerk. Hij was er vaak genoeg plots op uit gestuurd om iets voor de volgende dag af te hebben, al moest hij er 's nachts aan door werken. Of, zoals het veel was voorgekomen in zijn inwerkperiode, werd hij gebruikt als bode om berichten tussen zijn overste en de adviseurs over te brengen. Toen had hij het paleis echter niet eens gekend en had hij meermaals door dezelfde gangen gehold om maar zo snel mogelijk te kunnen zijn. Ook Eddard liet zijn opluchting klinken door te lachen op het moment dat ze zijn kamers bereikt hadden. 'Ik geloof dat je collega's je meteen met pijl en boog neerhalen als ze dát zien,' grinnikte Ed en drukte een kus op de wang van Kain voor hij zijn vertrek vlug wat opruimde. Bij het zien van enkele papieren zuchtte hij diep en wreef over zijn voorhoofd. Mompelend liep hij naar zijn bureau en zocht naar een stuk leeg perkament. Het duurde enkele tellen voor hij zijn aandacht weer op Kain richtte. 'Het was de bedoeling van niet, maar ik ben wat vergeten en-' Bedenkelijk keek hij om zich heen en glimlachte naar de wachter. 'Maar het duurt niet lang. Ik maak het nu snel af. Als je je uniform wil drogen kun je wat van mij aantrekken of het kacheltje aanmaken en- wel, doe alsof je thuis bent. Ik zal zo vast wat eten laten brengen.'

Liam liep door de gangen bijna vanzelf richting de vertrekken toe van zijn broer. Hij had niet per se de intentie gehad om zijn broer te zoeken, maar zijn ouders hadden het toevallig over Eddard gehad en hoe ze hem al even niet meer gezien hadden. En daarnaast scheen er licht uit zijn kamer. Nadat hij Muriel bij zijn ouders had afgezet, ging hij dus richting zijn broer. Hij had niemand vooruit kunnen sturen om zijn broer te waarschuwen, maar dat vond hij niet nodig. Voorheen was hij altijd welkom geweest bij Ed, áls hij aanwezig was. Vaak genoeg zat hij in de bibliotheek. Eenmaal bij zijn vertrekken opende hij dus ook de deur en stapte hij naar binnen. 'Ed, je broer is-' Hij viel stil bij het aanzicht van een man die toch duidelijk níét Eddard was. Zijn eerste instinct vertelde hem dat de persoon hier niet hoorde, tot hij beter nadacht. Snel sloot hij de deur dus achter zich en bekeek hij de man van top tot teen. Hij droeg kleding van Ed en leek zich vrij comfortabel gemaakt te hebben in het vertrek. 'Wat doe je hier?' vroeg hij naïef. 'Waar is Ed?'

'Maak je geen zorgen,' zei Kain geruststellend, terwijl hij vanaf zijn comfortabele plek op de sofa Eddards hand vast pakte. 'Maak rustig jouw werk af, geen haast. Ik vermaak mij hier wel in je nederige stulpje.' Hij wachtte tot hij zeker wist dat Kain weg was, voordat hij op stond en het vertrek rond keek. Ondanks dat zijn taken erg op de achtergrond stonden, was hij nog wel degelijk bezig om informatie te verzamelen. Hij had er echter Eddard zo min mogelijk bij willen betrekken. Er vormde zich dus ook een steek in zijn maag, terwijl hij alle kastjes en lades open trok om informatie te vinden. Pas toen hij enkele belangrijk uitziende papieren had gevonden en deze woord voor woord probeerde te onthouden, kleedde hij zich om naar de kleding van Eddard en stak hij de kachel aan. Het deed hem pijn om zo achter Eddards rug om te moeten werken en zijn vertrouwen te misbruiken. Toen hij zich op de bank had gesetteld met een boek en wat te eten, sloeg plotseling de deur open. Kain nam aan dat het Eddard was, tot hij plotseling beter naar de man keek. Hij herkende hem als de oudere broer van Ed en voor hij het wist begon de man hem allerlei vragen te stellen. Met een bezorgde blik keek hij naar zijn uniform die hij over de armleuning van de bank had gelegd. 'Ik ben een vriend van Eddard. Ik- ehm, we zouden nog wat werk doorspreken.' Door de nervositeit scheen zijn Zuidelijke accent erg door in zijn woorden. Hij zou vast niet door kunnen gaan als een collega klerk. 'Eddard komt vast zo terug.' Bij de Goden, hopelijk héél erg snel. 'Zal ik hem zo naar je toe sturen?'

Eddard glimlachte terwijl hij vanuit zijn ooghoeken kon zien dat Kain zich naar zijn woorden gedroeg. Het gaf hem des te meer motivatie om zijn brief snel af te hebben. Het was een brief, die zoals de meeste officiële correspondentie in het paleis, gekopieerd moest worden voor het archief en de overste. Voor hij klaar was werd er nog het bestelde eten gebracht en nam hij het dienblad over van het dienstmeisje om het met een grijns voor Kain te zetten. 'Ik moet de brief nog afleveren, maar ik ben zo terug.' Vlug drukte hij een kus op de lippen van de wachter en handelde toen snel zijn boodschap af. Onderweg terug kwam hij nog een dienstmeid tegen die hij goed kende en hem een overgebleven schaal met gebak en een halve kruik heerlijke wijn aanbood. Zulke lekkernijen kon hij als klerk niet bestellen. Triomfantelijk kwam Ed terug bij zijn vertrekken aan en gooide de deur met zijn rug open. 'Én werk goed afgeleverd én een goede vondst gedaan toen ik een vriendin van me tegenkwam! Je móét deze wijn proeven Kain, het is als-' Eddard keek verrast toe hoe er niet één, maar twee mannen in zijn kamer waren. 'Liam? Wat doe jij hier?' Zijn ogen schoten van de wachter nar zijn broer en terug. 'Bij de Goden, hoe vaak moet ik jullie zeggen te kloppen voor je binnenstormt.' Geërgerd, zoals hij helemaal niet snel was, zette hij het gebak en de wijn weg en bleef hij enkele tellen besluiteloos staan. Een introductie leek hem wel het minste. 'Kain, dit is mijn broer Liam. Liam, dit is Kain.'

Liam sloeg zijn armen over elkaar heen en keek de man peilend aan. 'Ik wacht anders hier wel even op hem. Hij zou toch zo terug komen?' Hij was niet het type om vijandig te doen tegen onbekenden, maar het uniform van de man had hem van zijn stuk gebracht. Wat deed een wachter in de kamer van Eddard? Wat moesten klerken überhaupt met- Terwijl hij nadacht, paste de puzzelstukjes opeens in elkaar en keek hij de man met hele andere ogen aan. Op hetzelfde moment kwam zijn broertje binnen stappen en draaide hij zich naar Eddard om. 'Ik wilde jou bezoeken,' zei Liam oprecht, waarna hij gebaarde naar de man - Kain blijkbaar. 'En de vorige keer zei je dat ik áltijd langs mag komen. Maar ik zie dat je al heel ander gezelschap hebt?' Hij moest grinniken om de geërgerde blik van zijn broer, waardoor zijn vermoedens nog sterker werden. 'Maar ik denk dat het beter is als ik jullie niet stoor bij jullie culinaire avonturen,' grinnikte hij, zoals enkel een oudere broer kon, en rook hij aan de opening van de wijnfles.