Het Dorp

Toen Robyn naar haar dolk kroop, voelde ze al snel iemand haar benen vastpakken en haar naar achteren trekken. Daardoor kon ze nog net met haar vingertoppen het lemmet van de dolk aanraken, maar niet vastpakken. Grommend van frustratie en woede probeerde ze de prinses te raken met haar laarzen, maar ze raakte meer de lucht dan de vrouw zelf. Toen ze besefte dat de vrouw niet los zou laten, draaide ze zich op haar rug en probeerde ze zich los te wrikken uit Reihans greep. Fel vloekte ze ook de ene na de andere belediging naar Reihan toe. 'Zo stoer ben je niet meer zonder jouw soldaten, niet waar?' siste ze, terwijl ze naar de vrouw toe kroop en haar handen naar haar keel uit stak.

Reihan had flink grip kunnen houden op de laars van Robyn en wist haar trappen te kunnen ontwijken, maar ze kon niet langer vast houden toen de soldate zich omgedraaid had. Het zou haar bovendien niet helpen haar greep nog langer te behouden. Ze moest iets anders verzinnen om Robyn tegen te werken. Met op elkaar geklemde kaken liet ze het gevloek over zich heen komen en probeerde ook de handen van Robyn af te weren. Ze was echter een tel te laat en voelde hoe ze vast werd gegrepen. 'Haal je vuile handen van me af,' riep ze in het gezicht van de vrouw voor ze haar nagels gebruikte om in de huid van Robyns polsen te zetten. Ze kneep zo hard ze kon en wist door de afleiding haar nek vrij te krijgen en kon zo flink happend naar lucht met de soldate worstelen. Het was al weer even geleden dat ze zo had moeten vechten. Haar wachters en trainers waren altijd al te voorzichtig geweest en haar voormalige echtgenoot had het beter gevonden als ze zich op haar pijl en boogwerk richtte. Dat betekende echter niet dat ze compleet onvoorbereid was. Rei gaf de andere vrouw een fikse duw zodat ze een paar tellen had om de pin in haar haren te grijpen en het vlijmscherpe ding naar Robyn op te houden. 'Geen haar dichterbij of ik steek die ogen van je één voor één uit,' siste ze.

Robyn probeerde uit alle macht de luchtpijp van de prinses in te drukken, maar de vrouw had haar nagels al in Robyns armen gezet en noodgedwongen had ze toch los moeten laten. Dat moment had Reihan gegrepen om los te komen en weer afstand tussen de twee te krijgen. Hard hijgend was Robyn inmiddels ook overeind gekomen, waarna ze zag hoe Reihan de pin uit haar haren had getrokken en deze vervolgens dreigend naar Robyn op hield. De soldaten van Reihan hadden blijkbaar nog steeds niet door dat ze hun prinses misten. Wat een amateurs. 'Bluf,' siste Robyn terug, terwijl ze langzaam een stap naar achteren zette. Haar dolk lag nog enkele meters verderop en als ze er naartoe kon duiken... 'Dacht je echt hiermee weg te komen? Onschuldige mensen vast zetten, het kamp aanvallen, jouw eigen broer opeisen tegen zijn wil?'

Reihan liet haar ogen niet wijken van Robyn, noch liet ze haar hand met haar wapen zakken. Ondertussen streek ze de krullen uit haar gezicht en vond haar adem langzaam terug. De val en het geworstel had de adem flink uitgeput. Maar gelukkig leek de vrouw tegenover haar ook niet helemaal onaangedaan. Ze vernauwde haar ogen toen Robyn haar uitmaakte voor een bluffer. Dat mens had geen flauw idee waartoe Rei in staat was. Ze zette een stap naar voren terwijl ze soldate naar achteren ging. 'Ach, maak jezelf wijs wat je wil. Jouw mensen zijn degenen die mijn landgenoten vermoorden, mijn broer evenzeer tegen zijn wil vast zetten, die meer en meer van onze inwoners van hun thuisland weghouden.' Het bleek wel erg makkelijk voor de Tarthianen om haar en haar familie of landgenoten neer te zetten als de slechteriken en zelf zo onschuldig mogelijk te lijken. Ze hoorde achter zich de roep van één van haar wachters. Het zou hen blijkbaar eindelijk gedaagd zijn dat Rei niet recht achter ze was geweest. Maar ze verwachtte dat ze ook een verrassing hadden gehad bij het zien van de boerderij. 'Het blijkt dat ik er inderdaad weer mee weg kom,' merkte ze met een minieme glimlach op en rechtte haar rug. 'Je hebt nog een keuze nu.' Reihan voegde deze woorden toe terwijl ze nog een stap naar Robyn toe zette.

Robyn steeds roerloos naar de prinses en de pin in haar hand te kijken. Haar ademhaling begon rustiger te worden, maar haar hart klopte des te harder. De stemmen van Reihans soldaten lieten de haren op haar lichaam recht overeind staan. De glimlach van de prinses liet haar echter haar beide handen ballen tot vuisten. 'Je komt er niet mee weg,' herhaalde ze haar eigen woorden weer. Ze had inderdaad een keuze om te maken. Zou ze deze kans laten glippen, maar het risico nemen om gevangen te worden of- of erger? Of zou ze met haar staart tussen de benen vluchten? In een kleine seconde had ze zichzelf voorover geworpen en de prinses opnieuw op de grond geworpen. De scherpe pin van de prinses sneed flink langs haar arm, maar Robyn liet zich niet tegenhouden en pinde de vrouw onder haar vast. Met een snelle beweging had ze met haar vuist in het gezicht van de prinses geslagen, in de hoop dat ze bewusteloos zou raken. Ze hoorde de stemmen van de Quandaïse soldaten namelijk steeds harder worden.

Rei voelde hoe de rust terug keerde nu ze er zeker van was dat haar wachters ieder moment de heuvel terug over zouden komen. Die soldate zou als ze een stomme beslissing maakte haar gepaste lot dan ook vinden. Misschien konden ze zo alsnog op Kapitein Barnes inspelen. Het zou namelijk al genoeg dat zijn zuster gekomen was om te pogen Guila en Matheo vrij te krijgen. Reihan stond op het punt haar wacht toe te roepen, toen ze merkte dat de andere vrouw haar waarschuwingen noch haar bedreigingen tegen liet houden. Verrast voelde ze hoe ze bij haar middel gegrepen werd en zo weer op de grond terecht kwam. Ze had haar pin nog opgehouden, maar verloor het door de kracht van Robyn uit haar grip. Op de grond gedrukt door de soldate probeerde ze zichzelf los te wringen en reikte uiteindelijk zo ver ze kon om de pin die net buiten bereik lag terug op te pakken. Terwijl haar concentratie naar het wapen uitging, merkte ze echter te laat hoe de vuist van de vrouw op haar gezicht af kwam. Haar hoofd kreeg de volle impact en dreunde zo ook hard op de grond onder hen. Rei verloor haar bewustzijn zonder te weten of haar wachters haar gevonden hadden. De schok die haar op dat moment niet in beweging had kunnen zetten, deed dat wel toen ze plots wakker schoot. Met een ruk probeerde Reihan overeind te komen en keek ze verwilderd om zich heen om al snel te merken dat ze niet meer op de heuvels aan zee lag. De Moeder aanroepend en de Tarthianen vervloekend klemde ze haar kaken op elkaar.

Robyn keek met een donkere blik naar het lichaam van de Quandaïse prinses, terwijl ze zag hoe ze ontwaakte. Sinds het moment dat ze haar buiten bewustzijn had geslagen, was ze op de vlucht geweest. Vliegensvlug had ze de vrouw op haar paard gebonden en was ze weggestoven met de wacht van Reihan achter haar aan. Gelukkig kenden de soldaten het terrein niet zoals Robyn het kende en had ze de mannen en vrouwen al snel afgeschud. Het had echter wel even gekost om het koningspaar en Guila terug te vinden. Bij de Goden, wat zou ze er veel voor over hebben om nogmaals de blikken op hun gezicht te kunnen zien bij het zien van een vastgebonden Reihan. De Koning en Koningin waren echter níét blij en dat hadden ze Robyn uitgebreid laten horen. De Koning stond nog steeds vloekend met zijn rug naar haar toe gekeerd enkele meters verderop. Guila, daarentegen, had haar geholpen om de vrouw tegen een boom aan te leggen en haar vast te maken, zodat ze geen enkele kant op kon. Zo moesten ze erachter komen wat ze met haar zouden gaan doen. 'De Moeder is hier niet,' mompelde Robyn ontstemd bij het horen van het gebed en de vloekbedes. 'En jouw soldaten ook niet. Dus ik zou die scherpe tong maar eens in jouw mond houden, voordat ik hem er uit trek.' Vervolgens keek Robyn nogmaals naar de Koningin. 'Je beseft je toch ook wel dat zij onze enige kans gaat zijn om weer naar het kamp terug te keren? Om de overhand te krijgen in deze chaos?'

‘Robyn, genoeg,’ merkte Sibel hard op toen ze de woorden van de vrouw hoorde. Ze hadden al duidelijk aangegeven dat ze het niet eens waren met de impulsieve beslissing van de soldate. Liam had zijn schouders opgehaald toen hij terug kwam rijden zonder Robyn. Ze had blijkbaar niet aangegeven wat ze van plan was geweest, noch had ze haar echtgenoot de keus gegeven om haar tegen te houden. Maar Sibel betwijfelde het of ze wel geweten had wat ze met de prinses ging doen als het haar zou lukken haar te benaderen voor ze terug bij haar wacht was. Sibel had geweigerd Robyn en prinses Reihan binnen te laten in de herberg waar ze Guila en Matheo verscholen hadden. Ze konden geen onderdak bieden aan de twee. Het zou een te duidelijk teken zijn dat zij hier bij betrokken waren en dat moesten ze vermijden. Sibel sloeg haar armen over elkaar en keek naar Robyn. Het was Guila die haar overtuigd had de zus van Flynn niet direct weg te sturen, maar ze was er nog niet aan uit of dat de juiste keuze was. Haar ogen gleden kort naar de Quandaïse prinses die na haar ontwaking en eerste felle woorden, nu pas leek te voelen wat er voor gezorgd had dat ze buiten bewustzijn was geraakt. Met een zucht knikte Sibel naar één van haar wachters die bij de vrouw neerknielde om haar water te bieden en te inspecteren of haar hoofdwond niet weer open was. ‘Als is ze de sleutel, betekent dat niet dat het op deze manier had moeten gebeuren. Je hebt een hoop mensen in gevaar gebracht met deze keuze.’ Ze sprak op zachte maar felle toon op de vrouw neer. Ze mocht best weten wat voor een groot risico ze had genomen, niet alleen voor haarzelf maar heel Tarth. ‘En wat ben je nu van plan? Haar te overtuigen een oorlog te stoppen?’

Robyn keek kritisch toe hoe de soldaten van Sibel de prinses bijna leken te verzorgen. Ze was toch hun gevangene? Het gevloek van Reihan negeerde ze en zo draaide ze haar rug naar de vrouw toe, om in de kwade ogen van de Koningin te kijken. De Koning leek al net zo furieus. 'Bang dat het jullie reputatie schaadt? Ik kan wel tien andere mensen noemen die prima jullie plek over kunnen nemen als jullie uit gratie vallen in het volk.' Ze wist dat ze zich op glad ijs bevond, maar het idee dat ze wellicht niet kon terugkeren naar het kamp met prinses Reihan werd haar te veel. Als ze zou komen opdagen met Reihan, dan zou Indra geen enkele keuze hebben dan haar te promoveren naar Kapitein. En de blik op Flynns gezicht als hij zich besefte dat hij geen gevaar meer zou lopen doordat de vrouw uit de weg was geruimd... 'Wat moest ik dan doen? Haar achterlaten?' siste ze naar de vrouw toe. 'Ik stop haar weg naast haar broer en dan presenteren we ze allebei aan de rest van de Quandaïse leiders. Vrede en vertrek uit Tarth in ruil voor hun prins en prinses. Dat klinkt niet slecht, toch?' Ze grijnsde trots. Matheo zou opgroeien met deze verhalen over zijn tante en haar onbegrensde moed, net zoals de andere kinderen in het kamp. 'En wat is het alternatief? We kunnen haar niet zomaar vrij laten.'

'Reputatie? Je denkt dat dit om reputaties gaat?' herhaalde Sibel ongelovig. Ze sloot haar ogen en hield haar adem een tel in terwijl ze haar handen stevig samen kneep. Ze had nog maar weinig geduld over na de nutteloos wachtperiode op de boerderij. Prinses Reihan had precies geweten hoe ze Sibel bezig genoeg kon houden om de situatie niet te verdacht te maken en tegelijkertijd haar dood had kunnen vervelen, machteloos had laten voelen. Ze zou echter wel erg slecht bezig zijn als deze soldate nu het bloed onder haar nagels vandaan wist te halen en uit haar slof zou laten schieten. Ze wist dat ze niet de enige was bij wie Robyn Barnes dat voor elkaar had gekregen. Guila had haar al wel eens over haar schoonzus verteld en ze kende verhalen van de bezoeken van de Barnes familie aan hun neven en nichten in Evenfall of Lorath. 'Deze aanval op de prinses kan er voor zorgen dat er geen tien mensen meer zullen zijn om mijn taken over te nemen omdat Quandaï een vernietigende oorlog heeft verklaard,' stelde ze kort en hard. Ze hoorde het antwoord van de jonge vrouw met een afkeurende blik aan. 'Dat zal niet gebeuren, dus haal die grijns van je gezicht als je denkt dat je met wat voor eer dan ook kan gaan strijken omdat je zogenaamd het leger en heel Tarth gered hebt.' Sibel gaf Robyn geen verder antwoord, maar stapte langs haar heen toen ze zag dat de prinses gekalmeerd was en helderder uit haar ogen keek. 'Eskild, begeleid soldaat Barnes naar binnen,' beval ze nog kort naar de wachter die een pas of twee van hen verwijderd stond.

Reihan begreep al snel dat haar poging om overeind te komen niet alleen gedoemd was te falen, maar ook een foute keuze was. Het bracht de pijn die ze voelde flink naar voren. Die soldaat was niet voorzichtig met haar geweest, dat mocht wel duidelijk zijn. Met samengeknepen ogen probeerde Rei de pijn te onderdrukken en hoopte ze tegelijkertijd op te kunnen vangen wat er om haar heen gezegd werd. Ze herkende de stem van de Barnes zuster en tot haar verrassing van de Koningin. Ze kon er echter verder nog geen eind aan knopen, vooral niet zodra haar aandacht getrokken werd door de man die bij haar knielde. Reihan opende haar ogen langzaam om in het donkere gezicht van een wachter te kijken die haar water aan bood en vervolgens een prikkend goedje op haar voorhoofd smeerde. Bij de Moeder, ze zou er gehavend uit zien. Die Robyn kon nog wel wat in ruil verwachten. Als ze haar handen op die meid kreeg- Rei verplaatste haar aandacht van de man op de Koningin toen ze zag dat ze dichterbij kwam. 'Jullie hebben een grote fout gemaakt. Maar weinig mensen geven om mijn broer, maar vergis je niet dat Quandaï weg zal kijken terwijl je mij vasthoudt. Dit kun je niet meer mooi verpakken in leugens!' Misschien was dit wel precies de fout die Tarth eindelijk zou laten verstrikken in een oorlog met Quandaï en hun bondgenoten die ze nooit zouden kunnen winnen. Daar wilde Reihan wel een fikse hoofdpijn voor doorstaan, dat was wel het minste dat ze in haar hoofd had gehad tijdens haar reis hierheen. Ze was bereid om zo veel meer op te offeren voor Quandaï.

Robyn schudde fel de hand van de soldaat van haar af en zette weer een stap dichter naar de Koningin toe. 'En wat nou als het een fout was geweest? Wat gaan we nu dan doen? Ik heb op dat moment een keuze moeten maken en- en, verdomme! Ik dacht dat jullie blij zouden zijn om de prinses gevangen te hebben. Ík heb er uiteindelijk mijn leven voor geriskeerd!' Het frustreerde haar dat haar riskante actie zo weinig dankbaarheid had opgeleverd. En de reactie van Sibel beloofde niets goeds voor de reactie van Indra - uiteindelijk waren Indra en Liam dikke maatjes, dus die zouden wel met elkaars meningen mee gaan. Geërgerd hoorde ze de woorden van de prinses ook nog eens aan. 'Houd je mond,' siste ze. 'Als jij je gewoon gedeisd had gehouden in Quandaï, dan was dit allemaal niet gebeurd! En vooral als je met jouw poten van mijn familie af was gebleven!' Hierbij keek ze ook fel naar de Koningin. 'Wat was jouw grote plan dan geweest? Nu weer terug keren naar jullie veilige paleis en jullie handen overal vanaf trekken?'

'Niemand heeft je gevraagd je leven te riskeren. Sterker nog, in mijn opzicht lijkt het er eerder op dat het niet jouw leven is dat op de lijn ligt. Maar dat van jouw schoonzus en haar kinderen.' Sibel was het beu hoe de vrouw haar zo tegensprak zonder na te denken over haar acties, noch haar woorden. Ze had duidelijk het idee dat zij kon bepalen wat en hoe deze idiote actie gezien zou worden door de Quandaïers, maar ook door de soldaten in het kamp van Generaal Morton of zelfs door haar Raad in Evenfall en Myr. Sibel negeerde de soldaat verder om zich op prinses Reihan te richten. Ze behield haar neutrale gezichtsuitdrukking toen ze de woorden van de vrouw hoorde en de dreiging die er achter zat. Maar de zoveelste onbehulpzame bijdrage van Robyn kon ze niet meer negeren. 'Eskild,' herhaalde ze streng terwijl ze haar blik op de Quandaïse vrouw hield. Haar toon gaf aan dat ze het niet zou waarderen als de vrouw nog een seconde langer bleef roepen. Guila had haar misschien gevraagd mild te zijn tegen haar schoonzus, maar Sibel zou niet terug kunnen houden als Robyn haar mond niet hield en maar door bleef gaan. Het bracht plots herinneringen naar boven van een jonge Naya die bij haar uit kwam huilen omdat Robyn weer eens te bot was geweest. Ze had nooit begrepen hoe ze vriendinnen waren geweest. Sibel sloot kort haar ogen. De gedachtes aan die tijd voelden eeuwen geleden, een ander leven. Ze hoopte in ieder geval snel terug naar haar familie te kunnen. 'Prinses Reihan, het spijt me van de behandeling die u ontvangen heeft.' Ze had haar neutrale blik terug gevonden en gebaarde naar de andere wachter dat hij de vrouw los mocht maken. Ze wist over de geruchten van de vechtkunsten van de Quandaïse prinsen en prinsessen, maar Sibel dacht niet dat Reihan zo stom zou zijn naar de Tarthiaanse Koningin uit te halen hier.

Reihan draaide haar gezicht weg toen de wachter die haar wond verzorgd had verder wilde gaan. De man zat precies in haar gezichtsveld waardoor ze moeilijk kon zien wat er zich precies af speelde tussen de twee vrouwen. Ze had de Koningin nog niet eerder zo gepikeerd gezien. Ze moest Robyn in ieder geval wat waardering geven voor het feit dat ze de ondoorgrondelijke houding van Sibel Alba zou kunnen doorbreken. Zelfs Reihan had niet de stalen houding zoals de vrouw voor haar. Maar ze had dan ook nooit onbewogen of hard willen lijken. Ze was een prinses van het volk, had ze haar voormalige echtgenoot ooit eens horen zeggen. Reihan wierp een vuile blik naar Robyn toen ze het gesis hoorde, maar kon zelf amper iets terug zeggen, voor de Koningin dat al deed. Ze zag hoe de wachter de soldate ditmaal steviger vast greep en weg begon te werken. Reihan nam nog de moeite om de vrouw een slinkse glimlach te bieden voor ze Koningin Sibel aan keek. Enigszins achterdochtig zag ze aan hoe ze los werd gemaakt en uiteindelijk overeind werd geholpen. Ze had een tel nodig om haar evenwicht te vinden, maar boog toen kort met haar hoofd naar de andere vrouw. 'Ik neem aan dat Robyn Barnes op gepaste manier gestraft zal worden voor haar daden.'

Guila had in eerste instantie gezien hoe Robyn samen met de prinses aan kwamen rijden. Guila had niet gedacht dat ze ooit zo'n beeld zou mogen aanschouwen. Maar als iemand het voor elkaar kon krijgen om de prinses uit te schakelen, dan was het Robyn wel. Guila had vervolgens lang en breed op Sibel en Liam moeten inspreken om niet onmiddellijk Robyn weg te sturen. Terwijl ze Sibel liet praten met haar schoonzuster was ze zelf naar binnen gegaan om te zien of het allemaal goed ging met haar zoon. Matheo was onmiddellijk in slaap gevallen op bed, na alle consternatie van de dag. Het raam had er echter voor gezorgd dat ze de opgefokte stemmen van beneden hoorde. Toen Guila naar buiten kwam lopen, zag ze hoe Robyn - geflankeerd door een soldaat - langs haar heen raasde. Nog voordat de soldate naar binnen stapte, pakte ze Guila's arm stevig vast en trok ze haar dichter naar haar toe. 'Spreek wat verstand in het hoofd van de Koningin,' siste Robyn, 'want op dit moment staat jouw vriendin op het punt om het prinsesje los te laten.' Robyn spuugde nog op de grond en beende vervolgens weg. Met een onheilspellend gevoel in de maag stapte Guila vervolgens naar buiten toe en zag ze hoe Sibel en Reihan tegenover elkaar stonden. Langzaam liep ze op de twee vrouwen af, om vervolgens nog de laatste woorden van haar vriendin te horen. Guila zuchtte zacht en schudde haar hoofd afkeurend. In de donkerte zou Sibel echter niet de afkeuring van Guila kunnen zien. 'Ik denk niet dat een gepaste manier van straffen in Quandaï en Tarth overeen komen,' merkte Guila kritisch op, terwijl ze ook in het licht stapte. Met een zucht keek ze naar de prinses, één van haar verre familieleden, en vervolgens naar Sibel. 'Ze kan mij en Robyn helpen om het kamp veilig in te komen.'

Sibel beantwoordde de buiging van Reihan met één van haarzelf, maar gaf geen antwoord toen de vrouw vroeg om een straf voor Robyn. Ze was niet van plan daar nu gehoor aan te geven. Ze wist beiden erg goed dat ze nu andere prioriteiten hadden. Sibel merkte echter dat ze weer onderbroken werden en met een geërgerde blik keek ze om naar Guila. Begreep niemand hier dan dat het geen nut had vóór het gezicht van de prinses hun ongenoegen uit te spreken? Ze pakte haar vriendin bij haar schouders vast om haar enkele meters van de prinses te leiden. Haar wacht zou de vrouw wel in de gaten houden. 'Guila, je gaat niet terug naar dat kamp. Wat ik van Liam heb gehoord is dat geen veilige plek voor jou, noch voor Matheo of de baby. Bovendien heeft mijn man aan de jouwe beloofd je veilig te houden. Ik betwijfel dat dat inhoud het terugbrengen van zijn vrouw te midden van een zware strijd.' Sibel schudde haar hoofd. Wat haar betrof was er geen veilige manier het kamp in te geraken. Ze zouden vanuit Tyrosh of desnoods vanuit Myr verdere stappen moeten verzinnen. 'Ik kan niet meegaan in de idiote plannen van Robyn,' stelde ze stug.

Guila negeerde de geërgerde blik van Sibel en onderbrak haar blik op Reihans gezicht niet. Ze dacht dat ze zo nog makkelijk minutenlang met de prinses had kunnen staan, tot Sibel haar arm pakte en haar weg trok van de Quandaïse prinses. Met rechte rug en geheven hoofd liet ze zich maar weg leiden. Ze kon de glimlach op Reihans gezicht bijna voelen, dus besloot ze haar rug naar de prinses gekeerd te houden. Bij de woorden van Sibel schudde Guila verwoed haar hoofd. 'Het is voor mij en Matheo het beste om terug te gaan naar het kamp. Veilig of niet, ik moet nu bij mijn man zijn, en onze zoon moet bij zijn vader zijn. Punt uit. Het kan mij niet schelen wat Liam en Flynn onderling hebben besproken of wat jij er van vindt, Sibel.' Ze had haar armen op haar rug gelegd en probeerde haar kalmte te bewaren. Ze wilde naar haar man toe. Dat kon Sibel toch wel begrijpen? 'Natuurlijk kunnen we niet mee gaan in haar plan,' verzuchtte Guila met een korte blik over haar schouder naar de prinses toe. Ze besefte zich ook wel dat Sibel geen grotere oorlog kon riskeren. 'Maar jij weet ook wel dat, als je haar laat gaan, ze morgen weer aan de rand van het kamp staat.'

Sibel keek haar vriendin met een starre blik aan terwijl ze zo geagiteerd tegen haar sprak. Ze had sinds ze de boerderij verlaten hadden nog geen normaal gesprek met iemand kunnen voeren. Het leek alsof iedereen plots alle reden kwijt was. 'En dan wat, Guila? Ga je je dan verschuilen in je huis terwijl Flynn de Quandaïers tegen vecht? Denk je niet dat je hem echter meer zorgen geeft als je daar zit? We kunnen hem een bericht sturen dat je veilig en wel onder mijn bescherming bent tot de problemen geweken zijn. Liam zal zijn mannen opnieuw inzetten om het kamp te helpen. Ik houd me ondertussen bezig met Quandaï.' Ze trok afwachtend een wenkbrauw op naar de andere vrouw. Waarom wilde ze zich zo graag in het midden van de chaos gooien? Moest ze haar vriendin er aan herinneren hoe dat iedere andere keer voor haar was gegaan? 'Het stelt me erg teleur te horen dat je niet eens naar mijn advies wil luisteren, Guila. Of dat nou is als je vriendin of als Koningin,' wierp ze er nog achteraan. Blijkbaar wilde niemand naar haar luisteren vandaag. Sibel wreef vermoeid langs haar slapen. 'Inderdaad, we weten precies waar ze dan heen zal gaan. We weten nu wat hun plan was. Ik en Generaal Morton hebben daarin fouten gemaakt, maar we gaan niets meer met die vrouw bereiken. Je kent haar ook. Ze gaat ons niet helpen, Guila. Laat haar terug gaan naar het kamp, dan kan ik met mijn raad de aandacht richting op de rest van Quandaï om dit conflict op te lossen. Prinses Reihan heeft niet het hoogste woord. Sterker nog, de Generaals die inmiddels gearriveerd zijn staan hoger in aanzien dan de prinses. Jij en Robyn, en waarschijnlijk die verdomde vrouw zelf, denken dat het enkel en alleen om haar draait.'

Guila negeerde de starre blik van haar vriendin. Ze wist hoe Sibel in deze situaties, als ze het niet eens was met anderen, kon zijn en doen. 'Ik help in het kamp daar waar ze hulp nodig hebben,' verbeterde ze haar vriendin. 'En Matheo blijft onder mijn bescherming en die van het kamp. En ik- Sibel, uiteraard luister ik naar jouw advies, maar ik kán niet met je mee.' Guila voelde hoe ze geagiteerd werd door de laatste woorden van Sibel. 'Misschien omdat die verdomde vrouw mij en mijn kind heeft opgesloten!' herinnerde ze haar vriendin met ijzig zachte stem. 'En Robyns familie heeft bedreigd.' Ze had haar armen over elkaar heen geslagen en liet haar hoofd zakken. Ze zou nergens komen met deze discussie. 'Prima, laat haar maar terug gaan naar het kamp en laat mij en Matheo mee gaan met jou en Liam. Dan kan ik mijn zoon opnieuw vertellen dat hij zijn vader voor weet ik hoe veel tijd niet meer gaat zien of- of misschien wel nooit meer!' Het was nooit haar intentie geweest om haar frustratie af te reageren op haar vriendin, maar- Bij de Goden, de onzekerheid over Flynn brak haar op.

Sibel wreef vermoeid langs haar voorhoofd toen ze Guila door hoorde gaan met haar naïeve beeld over wat haar terugkeer naar het kamp in zou houden. Ze zou er zelf niet over na denken om haar kinderen naar een plek te brengen waar er zo veel gevaar dreigde als in het kamp. Maar Sibel wilde niet de Moederinstincten van haar vriendin ondermijnen door dat uit te spreken. Sceptisch hoorde ze haar gesis aan en keek vervolgens ontevreden weg. Ze kon niet ontkennen dat de prinses het erg persoonlijk had gemaakt en dat Guila daardoor erg anders in deze situatie stond dan Sibel zelf, maar ze moest toch ook wel het grotere plaatje zien? 'Ik doe dit alleen om je veilig te houden, Guila, en om er voor te zorgen dat dit niet verder escaleert. Ik kan geen prioriteit stellen bij het één of het ander en eerlijk gezegd-' Sibel stopte zichzelf voor ze te ver door ging. Als ze moe was had ook zij de neiging om te veel te zeggen. Het zou echter de zaak niet helpen als ze nu stelde dat de mening van Guila haar momenteel erg weinig kon schelen. 'Prima, praat met haar. Als jij denkt iets met haar te kunnen regelen, dan kan ik er misschien nog mee in stemmen. Als ik Liam weet te overtuigen tenminste, maar- maar ik denk dat het een hopeloze zaak is als je denkt dat je de prinses of weet te overreden je te helpen of dreigend genoeg kunt zijn dat ze geen 'nee' zegt.' Sibel keek kort naar haar vriendin. 'Onder geen enkele voorwaarde kom je dichter bij haar in de buurt dan één meter en Eskild en Moira blijven aan je zijde. Robyn heeft het al duidelijk gemaakt dat we haar niet moeten onderschatten.' Ze had tijdens haar uitleg haar vriendin streng aangekeken. Ze wilde dat Guila dit heel goed in haar oren knoopte. Dit zou nergens toe leiden dat de andere vrouw in gedachten had, maar misschien konden ze zo wel iets uit de Quandaïse prinses krijgen.

Ietwat hulpeloos keek Guila naar het geïrriteerde en vooral vermoeide gezicht van haar beste vriendin. Het speet haar dat Sibel haar niet steunde in haar wensen en blijkbaar op dit moment haar Koningin kroon meer op had dan dat ze als vriendin handelde en sprak. 'Het is jammer dat je al je conclusies klaar hebt staan,' zei Guila enkel met een teleurgestelde blik op haar vriendin. 'En-' Ze beet op haar tong. Elk woord wat ze extra uit zou spreken, zou enkel meer spanning tussen hun veroorzaken. Bij de Goden, als Flynn zou weten wat ze van plan was... Guila haalde diep adem en keerde zich vervolgens naar de Quandaïse prinses, haar landgenote, toe. De vrouw die haar eerder al zo had weten te teisteren en nu opnieuw een manier had gevonden om haar tot eigen bezit te maken en op te sluiten. Ze stapte op de vrouw af, maar hield afstand, zoals Sibel haar had opgedragen. 'Reihan,' zei ze, met een half oog naar de soldaten en haar vriendin, en zo wisselde ze naar het Quandaïs, 'je hebt gehoord wat ik met de Koningin heb besproken. Kan jij mij en Robyn helpen om het kamp te betreden?'

Reihan had met een achterdochtige blik toegekeken hoe de twee vrouwen enkele meters van haar vandaan liepen. Ondanks dat ze los gemaakt was, hielden de wachters haar streng in de gaten. Ze kreeg water toegereikt en een doek. Ze kon zelf al bedenken waar dat voor was. Die verrotte soldaat had haar naar de grond getrokken en in het zand flink toegetakeld. Haar kleding was flink besmeurd en er zat modder tot ver onder haar vlijmscherpe nagels. Ze poogde nog een blik op de Koningin en prinses te behouden, maar de mannen van Sibel blokkeerden al snel haar zicht. Met een zucht deed ze dus maar haar best haar krullen glad te strijken en haar handen schoon te wrijven tot ze zag dat de vriendinnen blijkbaar hun discussie beëindigd hadden. Geen van beiden leken erg tevreden met de uitkomst. Reihan gaf de doek terug aan de wachter en rechtte haar rug terwijl Guila zich tot haar richtte. Ze negeerde de zeurende pijn in haar zij als ze rechtop stond en het gedreun in haar hoofd. 'Dat is waarom je die schoonzus van je mij van mijn paard hebt laten trekken? Omdat je terug naar het kamp wil dat omsingeld is door mijn landgenoten?' Met een opgetrokken wenkbrauw keek ze van Guila naar de Koningin en terug. 'Betekent dat ik mijn broer op mag halen? Of dat ik wellicht Generaal Morton en jouw man te spreken krijg?' Ze begreep niet wat de andere vrouw precies voor stelde. Wat zat hier achter?

Guila fronste lichtelijk en schudde haar hoofd. 'Wat Robyn doet en laat is niet aan mij. Ik ben wel de laatste naar wie zij luistert,' verbeterde ze de prinses. Als ze had geweten dat Robyn op een soort suïcidemissie was gegaan, dan had ze haar fel tegengesproken en geprobeerd tegen te houden. Ze kon echter wel met zekerheid zeggen dat het niets had uitgemaakt. Met een zucht legde ze haar handen op haar steeds boller wordende buik en keek ze de prinses bedachtzaam aan. 'Je hebt gelijk dat ik terug wil naar het kamp, of het nou omsingeld is of niet. Dus wellicht kunnen we een...' Ze likte nerveus langs haar lippen. 'Misschien kunnen we een deal maken. Ik kan helpen om ervoor te zorgen dat je  vrij wordt gelaten. Of dat Flynn of Indra met je komt praten. Zij zullen vast en zeker naar ons toe komen als we onze aanwezigheid aan het rand van het kamp laten weten.' De gedachte aan Iker maakte haar misselijk: ze hoopte maar dat het goed ging met haar vriend. En dat hij niet net zo wakker lag door zijn dromen als dat Guila had. 'Over Iker kan ik niets zeggen, dat weet jij ook wel.'

Reihan trok sceptisch een wenkbrauw op naar Guila toen ze zo over Robyn sprak. Wat een onzin. Ze kon zich niet voorstellen dat die vrouw zogenaamd uit zichzelf zo een groot wrok had tegenover haar. Bovendien was het ook van de gekke dat ze niet op haar in kon spreken. Was haar broer geen Kapitein terwijl zij maar de rang van soldaat had? En Guila stond bovendien ook boven haar qua status. In Quandaï zou dat erg makkelijk geregeld zijn. Haar aandacht werd echter getrokken toen de prinses verder sprak en haar voorstel maakte. Ze voelde haar mondhoeken trekken, maar hield haar gezicht in de plooi terwijl de andere vrouw overduidelijk nerveus was. Ze had inmiddels ook wel kunnen merken dat haar aanwezigheid hier niet zomaar de overwinning was die Robyn het had gemaakt. Ze vormde een groot probleem voor de Tarthiaanse Koningin. Dat was wel van het gespannen gezicht van de vrouw af te lezen en van de manier waarop ze haar wacht instructies had gegeven haar te verzorgen en los te maken. Maar blijkbaar wist Guila ook niet precies wat ze met haar moest doen. Sterker nog, om de één of andere reden wilde ze buiten bereik van de bescherming van de Koning en Koningin van Tarth terug naar het kamp reizen. Rei kon geen goede reden verzinnen waarom ze dat zou willen. Het gaf haar echter wel opties. Zuchtend wreef Reihan haar haar over haar schouders en liep met haar handen op haar rug een kleine ronde. De wachters volgden haar nauw. De Koningin was dus niet zó stom. 'Hoe kan ik er zeker van zijn dat je me niet een val in lokt? Als jij buiten bereik van de Kroon bent en hun bescherming, ben ik dat ook. Jouw generaal en Kapitein in het kamp zijn een stuk minder bereid een gesprek met mij aan te gaan dan jouw goede vriendin hier.'

Guila haalde haar schouders op. 'Ik kan geen zekerheid geven dat het geen list is. Wat ik wel weet, is dat ik bij jou blijf en dat je mij net zo makkelijk weer gevangen kan nemen als dat het kamp jou in de val kan lokken. Dat risico zullen ze niet nemen en mijn echtgenoot al helemaal niet.' Ze streek bedachtzaam langs haar buik en volgde nauwlettend de prinses met haar ogen. 'En daarbij zullen ze ons niet verwachten. Je kan gebruik maken van het verrassingseffect en al weg zijn voordat ze iets kunnen doen. Dan heb je wel jouw boodschap over kunnen brengen.' Het voelde niet goed om op deze manier plannen te smeden met de verdomde prinses. Toch hoopte ze dat dit één van de eerste stappen zou zijn naar een oplossing van het conflict, ondanks wat Robyn geflikt had. 'Ik kan met de Koningin overleggen dat je een escort krijgt vanuit het Koninklijk huis, zodat Flynn en Indra jou niet zomaar iets kunnen aan doen of vast kunnen zetten,' opperde Guila, al had ze geen idee of Sibel met dat plan zou instemmen. 'En anders kan ik op Flynn en Indra inpraten. Zij zullen ook een oplossing willen vinden voor dit conflict.' Nogmaals een onzekerheid: uiteraard had ze ook bij haar leider en partner gesmeekt om Iker vrij te laten en hoe dat was afgelopen...