Het Dorp

-

Yelena liep met een rietenmand onder haar arm tussen de vele kraampjes door. Ze keek haar ogen uit naar de vreemde groentes en vruchten die ze hier zag. Ondanks dat ze nu al een paar keer naar de markt was gegaan om Leona te helpen met de boodschappen, vond ze het nog steeds fascinerend. De markten in het Oosten hadden hele andere groenten en producten. De grond daar was lang niet zo makkelijk te bewerken als het vruchtbare zand hier en daar kwam nog bovenop dat er ook producten uit Quandaï de overtocht maakten en zelfs hier in het dorp belandden. Met een glimlach pakte ze twee fel roze, vreemd uitziende vruchten, tenminste ze dacht dat het vruchten waren, en betaalde de koopman. Als ze Robyn weer gevonden had zou ze haar uitdagen de rare vrucht, of groente, uit te proberen. Met een glimlach liep ze verder en nam al het kleurrijks in zich op. Ze was nu al een tijdje weg van haar familie, langer dan ze ooit van hen gescheiden was, maar ondanks de heimwee voelde ze zich hier erg op haar plek. Ze was blij dat ze Robyn's familie met de kleine dingen kon helpen, dat ze haar vriendin kon helpen. Bovendien vond ze het geen probleem om haar eigen dorp voor even te ontsnappen.

Robyn had de laatste dagen haar eigen huis erg veel ontvlucht door overal klusjes te accepteren. De sfeer die er hing, de treurige blikken op de gezichten van haar ouders... ze kon er niet altijd even goed mee om gaan. Door de klusjes had ze echter wel heel wat muntstukken verzameld om uit te geven op de markt en ze was nu dan ook druk in de weer om overal en nergens spullen te kopen voor de inrichting van het nieuwe huis. Ondanks dat ze niet genoeg geld had om vitaal meubilair te kopen zouden de woonaccessoires het huis toch een stuk gezelliger maken. Toen ze in de verte de krullen van Yelena zag ging ze snel achter haar vriendin aan en legde ze haar hand op haar rug, zodat ze niet zou schrikken. 'Kijk eens wat ik heb gekocht,' glunderde Robyn, terwijl ze Yelena's hand vast pakte en er vervolgens een armbandje om heen deed. 'Het was een verrassing, maar ik wilde gewoon zien hoe je zou reageren. Het is om je te bedanken... voor alles!' Afwachtend keek ze haar vriendin aan. 'Naya koopt dit altijd voor je en ik dacht- ik hoop dat je het wat vindt.' Ze kochten altijd spullen voor elkaar en ondanks dat Yelena en Naya erg goed wisten wat ze voor Robyn konden kopen, zat Robyn zelf altijd met haar handen in het haar als ze weer eens wat mee wou nemen voor de twee vrouwen.

Yelena keek verrast om en glimlachte breed naar Robyn die haar al had gevonden in plaats van andersom. Verbaasd keek ze naar haar pols waar het armbandje nu omheen bungelde en voorzichtig bestudeerde ze de kleine bedeltjes die aan het leren koord hingen. 'Ah, Robyn, wat lief.' Glimlachend keek ze haar vriendin aan. 'Het is perfect en past precies bij de bandjes die ik van Naya heb.' Dankbaar gaf ze Robyn een kneepje in haar schouder. 'Maar je weet dat je me niet hoeft te bedanken. Ik help jou en je familie heel graag. Ik ben blij dat ik ook maar iets kan doen.' Het was erg moeilijk geweest om de brief van Robyn te ontvangen helemaal in het Oosten en het verdriet te moeten lezen terwijl ze niets terug kon doen. Natuurlijk had ze meteen terug geschreven, maar het had haar wat tijd gekost voor ze in zag dat ze wel degelijk wat kon doen als ze gewoon naar het Noorden ging. Ze had Robyn daarom verrast door al bij de boerderij te zijn voor ze terugkwam uit Evenfall. Het was nogal een avontuur geweest om voor het eerst alleen te reizen, en dan nog zo ver, maar gelukkig waren haar ouders en zussen vol begrip geweest en had ze mee kunnen reizen met een handelaar uit haar eigen dorp. 'Heb je nog wat dingen kunnen vinden voor in het huis?' vroeg Lena nieuwsgierig.

Robyn glimlachte bescheiden na het horen van Yelena's reactie en begon weer verder te lopen. 'Ik ben blij dat je het mooi vindt,' zei Robyn oprecht, terwijl ze in haar hoofd Nadine bedankte. Zij had haar meermaals geholpen om cadeaus voor Naya en Yelena te kopen. Robyn moest er zelf namelijk niet aan denken om sieraden te dragen: ze zouden haar alleen maar verwonden als ze zou trainen. 'En ik ben ook blij dat je hier bent.' Robyn had net zoals haar vader op een hele donkere plek gezeten, maar gelukkig had ze zichzelf eruit kunnen slepen, met hulp van haar broers en zuster. Haar vader echter... 'Ach, ik heb wat kleinigheden gekocht, nog niets groots. Veel mensen uit het dorp brengen nu oude banken en tafels, dus we wachten dat even af.' Op hetzelfde moment begon muziek te spelen en pakte Robyn enthousiast de hand van Yelena vast. 'De straatartiesten zijn er! Kom, anders staan we achteraan.' Ze trok haar vriendin de menigte door, terwijl ze hier en daar wat mensen opzij schoof, en stond uiteindelijk vooraan de massa. 'Soms is er ook een vuurspuwer bij,' fluisterde Robyn naar Yelena.

Met een glimlach knikte Yelena. Het was ongelooflijk hoe het dorp de familie steunde en met allerlei hulp op kwam dagen: ze hielpen met bouwen, met schoonmaken, brachten meubels, kleding en eten. Yelena kende de saamhorigheid wel wat van haar eigen dorp, maar het was duidelijk dat de familie Barnes op een heel andere manier gewaardeerd werd in hun omgeving dan alleen als buren. Bovendien vond ze zelf dat haar dorp soms meer afhankelijk van elkaar was omdat ze graag alles van elkaar wilden weten, gewoon om het te weten, om te roddelen, niet omdat ze oprecht geïnteresseerd waren in elkaar. Fronsend beet ze op haar lip terwijl ze daar aan dacht, maar plots werk ze door Robyn meegenomen en vergat ze haar gedachten. Ze vond de straatartiesten heerlijk. De mand met groentes hield ze stevig onder haar arm terwijl ze haar rokken met één hand ophield en met de andere Robyn bij probeerde te houden. 'Een vuurspuwer?' vroeg ze ongelovig toen ze vooraan stonden en ze de groep muzikanten in zich op nam. 'Hé, was dat niet ook de troubadour van de feesten in het Myr?' Ze dacht al snel terug aan de fijne momenten tijdens het feest en kneep in Robyn's hand. 'Ik hoop dat Naya ok is,' zei ze zacht nu ze meteen aan hun beste vriendin moest denken.

Robyn gezicht verstrakte bij het noemen van Naya en wat ongemakkelijk schoof ze weg van Yelena, zodat ze haar stemmingsverandering niet zou merken. Ze herinnerde zich nog goed hoe ze tierend en schreeuwend haar vader had proberen over te halen om haar ook mee te laten gaan, samen met Flynn. Ze was echter nog "te jong", volgens haar vader, en hij zou het niet toestaan. Ze had dan ook onbeschrijflijk veel jaloezie gevoeld toen ze hoorde dat Naya stiekem mee was gegaan en dat haar vriendin haar niets had verteld en dat ze er zelf niet aan had gedacht. 'Ze kan zichzelf wel redden,' zei ze uiteindelijk, terwijl ze wat beter keek naar de troubadour. 'Bij de Goden, je hebt nog gelijk ook. Die man treedt ook echt in alle windstreken op.' Ze deinde zacht mee met de muziek en voelde al snel hoe de ontstemde emotie van eerder haar verlaten had.

Yelena bekeek Robyn vanuit haar ooghoeken om haar reactie te peilen. Ze hadden het bijzonder weinig over Naya gehad tijdens haar verblijf in het Noorden. In eerste instantie had Yelena gedacht dat het misschien kwam omdat Robyn zo druk was geweest met haar eigen familie en met de wederopbouw van de boerderij, maar meer en meer begon ze zich te realiseren dat dat niet het hele verhaal was. 'Ik vind het gewoon zo raar dat ze ons niets heeft laten weten,' probeerde ze voorzichtig nadat ze een tijdje naar de muziek had staan luisteren. Ze kon zich absoluut niet voorstellen wat er in het hoofd van Naya opgekomen was dat haar zo een besluit had laten nemen, maar ze wist dat ze in dat opzicht ook totaal niet op haar vriendinnen leek. Het avontuur was niet voor haar weggelegd. Yelena droomde van een rustig leven, van een familie, van een eigen boerderijtje. 'Maar ze kan zichzelf inderdaad goed redden. Steeds als ze verteld over haar lessen- Het is erg indrukwekkend wat ze allemaal geleerd heeft van haar ouders en van de septa's.' Haar opvoeding zat heel anders in elkaar.

'Vertel mij wat,' reageerde Robyn zachtjes op de woorden van Yelena, terwijl ze naar de troubadour probeerde te luisteren. Ze begreep werkelijk niets van Naya's besluit: normaliter deelden ze alles met elkaar en nu was ze opeens achter hun ruggen om meegegaan op de missie - een missie waarvan Naya wíst dat Robyn mee wou. Toen Yelena doorging over Naya schraapte Robyn ietwat gefrustreerd haar keel, maar toen dat niet hielp, draaide ze zich naar haar vriendin om. 'Kunnen we het alsjeblieft ergens anders over hebben? Wij zijn hier nu samen. Naya niet.' De steek van jaloezie die door haar borst ging verbaasde haar, maar ze liet niets ervan zien en draaide zich weer om naar de troubadours. Toen ze een tijdje stil was geweest, kreeg ze toch spijt van haar reactie en liet ze haar trots opgetrokken schouders zakken. 'Het spijt me, ik- ik ben moe, denk ik.'

Yelena schrok wat van de plotselinge reactie van Robyn en probeerde het dus maar snel niet over Naya te hebben. Ze wilde haar vriendin niet meer ergeren dan ze nu al had gedaan door Naya te noemen. Ergens had ze verwacht dat er Robyn iets dwars zat, dit bevestigde het, maar ze wilde niet meteen verder doorgraven. Het voelde echter slecht om te weten dat haar beste vriendin geen fijne gevoelens droeg op het moment tegenover haar andere beste vriendin. Daar wilde ze niet graag tussen in zitten en zou het maar al te graag oplossen. Afwezig luisterde ze maar weer naar de muziek en frutselde ze wat met de speld die haar krullen bij elkaar hield. Bezorgd nam ze haar vriendin in zich op en glimlachte haar toen geruststellend toe. 'Hé, het is niet erg. Het is begrijpelijk dat je moe bent.' Even was ze stil en beet ze op haar lip toen ze plots weer aan de roze vrucht dacht. 'Oh, ik kwam wat tegen op de markt en ik vroeg me af of jij wist wat het was.' Ze grabbelde in de man naar het roze geval en hield het toen met een brede glimlach naar haar op. 'Als je het ook niet kent; ik daag je uit om het te proberen,' giechelde Yelena.

Robyn voelde zich schuldig bij het zien van Yelena's geschrokken blik en probeerde iets geruststellends te zeggen, maar ze wist niets. Het voelde al sinds Yelena's aankomst... raar. En dat lag zeker niet aan haar vriendin. Het voelde alsof ze zelf al dagenlang met een masker op liep, waarachter een hoop woede, verdriet en nog meer woede zat. Het was de aanwezigheid van Yelena dat ze nog geen paard had gepakt en ver, ver weg was gereden, weg van al het verdriet dat ze thuis vond. 'Oh, dat heb ik al jaren niet meer gegeten!' lachte ze plots, toen ze de vrucht zag. Het was een typische vrucht van de regio en het was enorm zoet. Nadat ze vrucht had gebroken op haar knie, liet ze de vlezige binnenkant er van aan Yelena zien. 'Het is niet de bedoeling dat je de buitenkant eet. Je kan het open pellen, maar je kan ook-' legde ze uit, waarna ze tanden erin zette en een flinke hap at, 'er rechtstreeks uit eten. Zo deed mijn vader het vroeger altijd.' Ze lachte breed naar haar vriendin, terwijl het sap van haar neus en kin droop.

Yelena was ontzettend opgelucht dat ze Robyn af kon leiden met de vrucht. Geamuseerd keek ze toe hoe Robyn de vrucht onder handen nam en giebelend zag ze aan hoe ze het roze geval bijna aanviel. Lena haalde een zakdoek uit haar rokken tevoorschijn en bood hem hoofdschuddend maar met een glimlach aan Robyn aan. 'Weet je hoe ze groeien? Misschien kunnen we de zaden gebruiken en proberen ze in de tuin te planten.' Behalve het helpen met boodschappen of het koken van maaltijden voor de vele helpers had ze voor zichzelf ook een plekje gevonden bij het helpen van het herplanten van de tuin die ook deels door de vlammen weggevaagd was. Ondanks dat de grond en de planten en groentes zo anders waren dan ze gewend was, wist ze toch genoeg om te helpen. Het ironische was dat de brand en het overgebleven as de grond ontzettend vruchtbaar had gemaakt en ze er nu dus flink gebruik van konden maken. Lena had al pompoenen gezaaid en was bezig geweest met het klaarmaken van de grond voor een bloemenrand rond het nieuwe huis. Misschien kon ze deze vrucht ook wel ergens planten.

'Ik zal het je bij ons huis wel laten zien,' grinnikte Robyn met open mond, nadat ze opnieuw een hap had genomen. 'Al zijn mijn tantes er beter in. Misschien kunnen we ze vanmiddag wel bezoeken. Misschien hebben ze wel meer zaden en bollen voor ons.' De zakdoek bood ze vriendelijk af en in plaats daarvan veegde ze haar mond met haar mouw af. 'Je moet het ook proeven, joh! Het is heerlijk.' Terwijl ze afwachtte of Yelena het ook zou eten, keek ze nogmaals om haar heen om te kijken wat ze konden doen. De troubadour was nog bezig met spelen en de vuurspuwer zag ze helaas nergens. Er begonnen her en der wat mensen te dansen en ook verzamelden zich steeds meer muzikanten rondom de zanger. 'Dit doet me denken aan het feest... in het Oosten. Toen alles nog normaal was,' verzuchtte ze.

Enthousiast vouwde Lena haar handen samen. Ze keek er naar uit de plant te zien en om Robyn's tantes te bezoeken. Het waren ontzettend aardige vrouwen en ze hadden altijd wel wat lekkers klaar staan. Ze moest lachen toen Robyn haar zakdoek af wees, maar alsnog kon ze het niet laten het laatste roze sap zelf weg te poetsen toen Robyn het gemist had. Vervolgens keek ze sceptisch naar het fruit. 'Het is me iets te exotisch,' zei ze maar met een rode blos, terwijl ze iets heel anders dacht. De afgelopen tijd was haar eetpatroon erg vreemd geworden. Ze schreef het af aan heimwee. Voor Robyn echter een gezicht kon trekken en tegen zou stribbelen, nam ze toch een muizenhapje en overhandigde het vervolgens weer terug. Ze knikte instemmend. Het feest had er inderdaad ook zo uitgezien en ondanks de feestelijkheid was het toen echt zo normaal geweest. Lena zuchtte diep en streek een pluk haar uit haar gezicht. 'Wat als we doen alsof het gewoon nog steeds zo normaal is?' Glimlachend stak ze haar handen uit naar Robyn.

Robyn trok een wenkbrauw op en keek haar vriendin hoofdschuddend aan. 'Y, misschien is het eindelijk weleens tijd dat je uit dat dorp dat je om je heen hebt gebouwd ontsnapt,' merkte Robyn op, terwijl ze haar handen vast pakte en haar meer het plein op trok, naar de dansende menigte toe. 'Misschien is het wel goed om de verandering te omarmen,' zei Robyn, terwijl ze Yelena kort rond draaide. Al snel begon ze op de muziek te dansen, wellicht wat uitbundiger dan dat op die muziek gepast was, maar ach. 'Ik kon vroeger altijd alleen Nadine de dansvloer op krijgen. De jongens moesten er niet aan denken om te dansen. Alleen Flynn kon soms weleens overgehaald worden door een knappe dame,' lachte ze, terwijl ze haar armen boven haar hoofd hief en enthousiast in het rond draaide. Het was op deze manier goed om alle zorgen te ontvluchten en te vergeten.

Yelena deed een poging om wat te zeggen, maar liet de opmerking over het dorp aan zich voorbij gaan om van de muziek en het dansen te genieten. Ze kon het echter niet laten haar vriendin veel betekenend aan te kijken bij haar advies. 'Ik denk dat het voor iedereen nu goed is om het nieuwe normaal te gaan omarmen,' zei ze terwijl ze goed in de gaten hield hoe Robyn hier op zou reageren. Hoewel er weer een boerderij stond en ze erg goed begreep dat er veel verdriet en pijn was, voelde het soms alsof Robyn niet verder wilde kijken naar wat er nu ging gebeuren met haar familie en haarzelf, vond Lena. Ze glimlachte om de woorden en het gedans van haar vriendin terwijl ze zelf ook bewoog op de muziek. Ze hield haar lange rokken op en draaide rond. Al snel waren ze omringd door slechts dansende en lachende mensen en kon Lena niet anders dan er in op gaan. Ze voelde dat haar haar door de bewegingen los kwamen en haar krullen in het rond sprongen terwijl ze de mensen om zich heen volgde in hun passen en ze een vrolijke blik op Robyn wierp.

'Misschien,' zei Robyn afwezig, terwijl ze voelde hoe ze opging in de muziek en de sfeer die op het plein hing. De troubadour had een betoverende stem en het zweepte iedereen op die hem ook maar kon horen. Daarbij waren ze een hecht dorp en was het niet gebruikelijk om over elkaar te oordelen. Even opende Robyn haar ogen en zag ze hoe Yelena ook eindelijk los kwam, letterlijk en figuurlijk. Haar haren bewogen wild rondom haar gezicht en haar rokken zwierden sierlijk met haar mee. Op hetzelfde moment ontmoette haar blik die van Yelena en glimlachte ze ook breed. 'Dit is toch heel wat anders dan dat stijve, formele gedans met de adel,' lachte Robyn, terwijl ze haar arm in die van Yelena haakte en zo met haar verder danste. 'Hebben ze ook weleens van zulke feesten in jouw dorp?'

Lena vond het heerlijk om te dansen. Al van kleins af aan als ze muziek hoorde kon ze niet stil blijven staan. Volgens haar moeder waren haar eerste stappen als kleine Lena meer een huppelen omwille van de straatmuzikant die ze toen gehoord had. Soms had ze echter het gevoel dat ze zich in moest houden als ze voelde dat er te veel ogen op haar gericht waren, want ze kon de blikken naar zich toetrekken met haar gedans. Maar als ze dan echt danste, dan deed ze het ook goed. Yelena keek Robyn terug aan met rode wangen van de hitte en knikte met een brede lach. Ze vond de danspassen van de adel toch ook fascinerend, hoe ingetogen het ook was. 'Soms, maar alleen als de ouderen er niet zijn. Dit is veel te wild voor ze,' giechelde Lena. In haar dorp woonden een aantal oude conservatievelingen die maar al te graag wilden dat iedereen zich in het dorp voorbeeldig gedroeg. Ze zouden haar nu vast niet meer zo voorbeeldig en lief vinden als ze normaal altijd hadden gedacht, bedacht Yelena somber terwijl haar pas vertraagde.

Robyn voelde zich net een houten plank naast haar vriendin, maar ze compenseerde dat door haar enthousiasme. Net op het moment dat ze dichter bij haar vriendin ging dansen, vertraagde Yelena's bewegingen, terwijl de muziek op dezelfde maat door bleef gaan. 'Wat is er?' vroeg Robyn benieuwd, terwijl ze met haar mouw wat zweet van haar voorhoofd veegde. Op hetzelfde moment liep er iemand langs en zag Robyn in een oogwenk dat er spullen uit Yelena's tas werden gepakt, waarna de persoon hard weg liep. Nadat Robyn een seconde stokstijf had gestaan, leek ze uit haar trance te komen en liep ze erachter aan. 'Hé, stop eens!' riep ze, waarna de persoon al snel begon te rennen en Robyn er onmiddellijk achteraan ging. Haar handen gleden al snel naar haar dolken toe, maar het bleek niet nodig te zijn, want al snel beende ze de persoon bij. Toen ze dichtbij genoeg was, wierp ze zichzelf op de persoon en vielen ze beide in één van de marktkramen.

Lena was tot stilstand gekomen toen Robyn vroeg wat er aan de hand was. Twijfelend had ze haar aan gekeken, maar voor ze iets kon doen rende haar vriendin plots weg. Ze had zelf niets gemerkt en keek haar verward na. Vlug zocht ze de mand met groentes en fruit terug en volgde toen in de richting dat ze Robyn weg had zien gaan. Het was niet moeilijk haar terug te vinden aangezien een hele menigte zich had gevormd rondom de chaos van een marktkraam. 'Robyn!' Ze duwde zichzelf met de mand de menigte door en probeerde te zien wat er aan de hand was. Er was nog een persoon de kraam in gebotst, maar ze kon niet zien wat er nu precies gebeurde. Haar hart ging tekeer en ze voelde dat haar maag compleet in de knoop zat. Toen ze eenmaal de menigte doorbroken had en de kraam kon zien, riep ze nogmaals de naam van haar vriendin.

Robyn kwam verkeerd neer bij het raken van de marktkraam en de grond en ze voelde al snel een pijnlijke steek door haar schouder trekken. Ze had echter geen tijd om erbij stil te staan en kwam al snel half overeind, om zo de dader te zoeken. Die lag gelukkigerwijs naast haar, dus drukte ze haar knie op zijn borst en strekte ze haar goede arm naar hem uit. 'Geef terug,' hijgde ze hard, terwijl ze voelde hoe ze al wat duizeliger werd. De persoon - het bleek een man te zijn - liet al snel alle spullen vallen en Robyn nam dat als teken dat hij niet meer zou tegenstribbelen. Gelukkig kwamen er al snel twee plaatselijke soldaten aan die de man mee namen en nog wat tegen Robyn zeiden, maar ze had het niet door. Haar ogen zochten naar Yelena, terwijl ze haar pijnlijke schouder vast hield. Hij was vast uit de kom. Dat viel nog mee.

Yelena had met ingehouden adem staan toekijken, maar liet haar mand met boodschappen meteen voor wat het was toen ze Robyn's blik ving. Ze snelde naar haar vriendin toe en knielde meteen bij haar neer. 'Robyn, ben je gek geworden waarom ging je nou achter hem aan.' Ze pakte Robyn's beide handen vast zodat ze niet aan haar schouder zou zitten die duidelijk uit de kom was geraakt. 'Heb je je op nog meer plekken bezeerd? Beweeg niet te veel, het ziet er niet goed uit.' Fronsend keek Lena Robyn aan. Ze wist wel wat van eerste hulp, maar ze wilde haar vriendin absoluut geen pijn doen en dat zou ze sowieso doen als ze de schouder terug moest zetten. En wat als ze het niet goed deed? 'Kun je opstaan? Misschien moeten we je maar eens uit de geplette tomaten krijgen,'glimlachte Yelena toen ze zag dat haar jurk ook al onder de tomaten zat. Maar haar aandacht ging volledig uit naar Robyn.

Opgelucht keek Robyn toe hoe haar vriendin naar haar toe kwam lopen en met een trotse blik wreef ze zacht over haar schouder heen. 'Ik heb je spullen weer terug gehaald. Denk je nou echt dat ik ons zomaar laat bestelen?' riep ze met opgetrokken wenkbrauwen uit, terwijl ze voelde hoe Yelena haar handen pakte. 'Dan hebben ze nog niet een Barnes ontmoet!' Al snel glimlachte ze en schudde ze haar hoofd. 'Het is enkel mijn schouder, maar die kan ik zometeen zelf wel weer goed zetten! Ik heb hem nu al zo vaak uit de kom gehad dat het er ook steeds sneller weer uit schiet.' Bij de vraag of ze kon opstaan, pakte ze stevig Yelena's handen vast met haar goede arm en trok haar zelf zo omhoog. 'Ai, dit kan ik zeker weten niet geheim houden voor mijn ouders,' mompelde ze, terwijl ze de stukken tomaat uit haar haren plukte. Ondanks haar stoere woorden voelde ze toch hoe ze wankeltjes op haar benen stond. 'Misschien is het toch een goed idee om naar huis te gaan...'

'Je gaat hem zelf-' Lena schudde ongelovig haar hoofd. Natuurlijk was dit voor Robyn totaal iets normaals. Ze hielp haar met het verwijderen van de tomaat uit haar haar. 'We kunnen langs het beekje lopen, om de tomaat uit je haar te wassen?' Met een bezorgde blik keek ze hoe Robyn lichtelijk heen en weer bewoog dus legde ze een steunende arm rond haar middel. 'Ja, laten we gaan voor je neer valt. Ik kan je namelijk echt niet dragen,' giechelde ze. Lena zette de pas in en keek haar vriendin vanuit haar ooghoeken aan. 'Dankje, Robyn, het was erg heldhaftig.' Het laatste zei ze iet wat spottend, maar ze vond het echt ongelooflijk dat ze gewoon achter een dief aan gesprint was en er geen seconde over na had gedacht of ze de persoon wel aan kon. Wat als de dief een mes bij zich had gedragen? Of wie weet wat voor iets anders?

'Het beekje lijkt mij een goed idee. We kunnen niet de nieuwe vloer meteen in de eerste week vies gaan maken,' lachte ze, waarna Robyn haar goede arm om Yelena's schouders wikkelde voor meer steun. Met een trotse blik ontving ze Yelena's woorden en zijdelings keek ze haar vriendin aan. 'Graag gedaan. Het was zonde geweest als al je spullen waren gestolen. En daarbij... onrecht hoort bestreden te worden, toch? En gezien die soldaten hier toch niets kunnen, zal ik het maar zelf moeten doen.' Toen ze eenmaal bij de beek waren, liet Yelena Robyn langzaam zakken op een steen en pufte Robyn uit van de inspanning en pijn. 'Misschien moet ik die arm maar eens goed gaan zetten,' verzuchtte Robyn. Dit was het gedeelte waar ze het meeste tegenop keek. Ze pakte haar arm vast en bewoog hem met veel kracht en met een luide kreet zodanig dat hij weer in de kom zat. Gelukkig stond Yelena nog steeds naast haar en kon ze tegen haar vriendin leunen, terwijl ze weer op adem kwam. 'Zou je een mitella kunnen maken?' piepte ze tussen haar op elkaar geklemde tanden heen.