De boerderij van Nathan en Leona

Jadé knikte goedkeurend als reactie op haar woorden. ‘Ik zou je ouders graag eens willen spreken. Het leger van Marcus staat te springen om mensen die zoveel goeds doen voor de maatschappij. Heb je- ken je het leger?’ vroeg hij benieuwd. Ze hadden vaak mensen nodig die soldaten in huis wilden nemen voor een korte tijd, als er bijvoorbeeld werkzaamheden verricht moesten worden. Ook hij zou in een huis geplaatst worden in de tijd dat hij aan de weg zou werken, maar hij had tot op heden nog niet het adres gehoord. ‘Over mijzelf?’ zei hij twijfelachtig, waarna hij weer in de kussens ging liggen en bedachtzaam naar het plafond keek. ‘Ik kom uit het meest noordelijke gebied van het Noorden. Mijn vader bezat altijd een visserij, waardoor mijn broer en ik de meeste tijd van ons leven op het water hebben doorgebracht. Toen mijn vader stierf, liet hij alles achter voor mijn broer. Ik besloot op reis te gaan en stootte per toeval tegen het legerkamp aan.’ Hij keek haar met een kleine glimlach aan. ‘En jij dan?’

Nadine moest lachen om de woorden van Jadé, nu kon ze het echt niet meer maken om niets te zeggen over haar vader. 'Over mijn ouders gesproken, ik denk dat Marcus wel bekend met ze is.' begon ze lachend. 'Mijn vader is Nathan, hij is het leger ooit begonnen in zijn jeugd.' vertelde Nadine en keek hem peilend aan. Ze hoopte dat ze hem niet al teveel overviel met de woorden. 'Mijn broer, Flynn, zit ook in het leger. Hij is momenteel met Marcus mee naar het Westen voor al die besprekingen.' Ze was benieuwd wat er besloten zou worden in de hoofdstad wat betreft de troonopvolging, al zou ze daar vast genoeg over horen als Flynn weer terug zou keren naar het Noorden. 'Over mij? Ehm, ik heb hier eigenlijk heel mijn leven gewoond.' loog ze. Nadine was niet iemand om bij de eerste ontmoeting haar hele levensverhaal te vertellen. Het feit dat haar moeder haar hier had achter gelaten was niet iets wat ze met jan en alleman deelde. 'Geboren en getogen, ik help mijn moeder vooral veel op en rond de boerderij. In het veld, met de paarden- dat soort dingen.'

Jadé voelde hoe hij rood werd na de bekenning van Nadine en hoe Nathan - generaal Barnes - haar vader was. Én hoe zijn medekameraad Flynn blijkbaar haar broer was. Voor enkele seconden wist hij niets te zeggen, tot hij plotseling begon te lachen. ‘Ik had de losse eindjes al veel eerder aan elkaar moeten knopen. Over enkele dagen zouden we bij de familie Barnes gaan slapen en mijn overste had een uitleg gegeven van de route, maar ik luisterde op dat moment niet. Of wellicht wel onbewust, anders had ik jullie nooit gevonden.’ Hij dronk verder van zijn wijn en liet het nieuws in zinken. Bij haar woorden draaide hij op zijn goede zij en keek hij haar bedachtzaam aan. ‘En je had geen ambitie om jouw vader te volgen in het leger?’ glimlachte hij benieuwd. ‘Al moet ik zeggen dat een rustig leven op een boerderij ook erg aanlokkelijk is.’

Nadine begon te lachen. 'We zijn niet zo eng als het klinkt hoor. Mijn vader is echt een softy, ook al laat hij dat in het kamp niet zien. Oh, en zeg maar niet dat ik dat gezegd heb.' lachte Nadine en trok de deken wat hoger op. 'Ik in het leger? Nee ik denk niet dat ik dat aan zou kunnen. Vroeger kwam ik er wel eens als mijn vader ons meenam, maar ik speelde liever met Esra in het gras. De rest was altijd aan het sparren met stokken of oorlogje aan het spelen.' gniffelde ze. Ze kon zich nog goed herinneren hoe ze bloemenkettingen maakte met de jongste zoon van Hakeem en deze aan haar moeder gaf. 'En het leven hier is heerlijk. Er is genoeg ruimte voor iedereen, zeker om met de paarden weg te gaan. De bossen zijn om de hoek en een eind verderop is een groot meer. Nee, ik zit hier prima.' verzekerde ze hem. Ze zou niet weten wat ze ergens anders zou aanmoeten en daarbij vond ze het fijn dat ze een oogje in het zeil kon houden bij haar ouders.

Jadé lachte en schudde vervolgens zijn hoofd. ‘Wees maar niet bang. De soldaten met de hogere ranken laten ons echt niet dichtbij Marcus of Nathan komen. We moeten eerst nog onze loyaliteit bewijzen en bla bla.’ Hij vond het altijd onzin dat hij zo behandeld werd. Hij had huis en haard verlaten om het leger van Marcus te dienen, hoezo zou hij niet loyaal zijn? Zijn woorden maakte hem stil, dus luisterde hij met een glimlach naar de woorden van Nadine. ‘Het klinkt inderdaad heerlijk,’ zei hij eerlijk, waarna hij het laatste beetje van de wijn op dronk. Ondertussen waren zijn ogen ook kort afgegleden naar de brandwond in haar gezicht, maar hij besloot er niets over te vragen. ‘Wat zijn jouw plannen voor morgen?’ vroeg hij uit het niets.

Nadine schudde lachend haar hoofd. 'Alsof ze heilig zijn ofzo.' gniffelde ze. Ze zag haar vader niet anders dan welke andere persoon die ze kende. Natuurlijk wist ze dat er veel mensen waren die tegen hem opkeken, maar zelf had ze dat nooit zo gehad. In ieder geval niet in die zin: hij was gewoon haar vader en dat zou hij ook altijd blijven. 'Mijn plannen voor morgen? Nou, in ieder geval jou terugbrengen naar waar je hoort.' lachte ze. 'En misschien dat ik daarna nog wel even het dorp in duik.' Ze was er al een tijdje niet meer geweest, sinds de brand kwam ze niet meer zo vaak buiten de boerderij. Steeds vaker dwong ze zichzelf echter om naar buiten toe te gaan en gewoon alles te doen wat ze altijd had gedaan. Sommige dagen verliep dat gemakkelijker dan anderen. 'Ik zou de vraag terug willen stellen, al denk ik dat ik het antwoord wel weet.' lachte ze. Ze ging er niet vanuit dat hij morgen veel kon doen met die net gehechte wond.

Jadé grinnikte bij het horen van haar plannen. Hij had kunnen weten dat ze vast mee zou gaan om hem weg te brengen. ‘Dan weet ik dus zeker dat ik nog één dag in hele goede handen ben,’ glimlachte hij charmant naar haar. Zelfs een wond kon zijn charmes niet dempen. Dat had zijn broer altijd tegen hem gezegd. ‘Ik zal bij het kampvuur de beste soep voor je maken die je ooit geproefd hebt,’ beloofde hij. Zelf was hij gek op koken en had hij dus ook al snel de taak op zich genomen om te koken voor zijn kameraden. De ene keer proefde het beter dan andere keren, maar zijn vrienden stelden zijn werk op prijs en daar ging het om. ‘Dus, is er ook nog wat te doen in jullie dorp? Want dat geeft mij des te meer reden dan om eens terug te keren naar deze plaats.’ Hij legde een arm onder zijn hoofd en glimlachte naar haar. ‘Met al die hobbels die we vast tegen komen richting het kamp krijgen zal ik je bij voorhand alvast verontschuldigen voor al mijn gevloek van morgen.’

Nadine rolde met een lach haar ogen bij zijn opmerking over de goede zorg en keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. 'De béste soep? Ik moet je wel waarschuwen dat je mijn moeder als concurrent hebt en geloof me, niets gaat boven mijn moeders kookkunsten.' zei Nadine grinnikend. Bij zijn vraag over het dorp haalde ze haar schouders op. 'Iedere tweede zondag is er een grote markt... en af en toe zijn er feesten op het marktplein, maar ik vrees dat het daarbij blijft.' Het was maar een klein dorpje en erg veel gebeurde er niet. Er hing echter altijd een goede sfeer. Iedereen kende iedereen, dat was ook de reden dat Nadine er vroeger graag kwam. Nu liet het haar echter alleen maar ongemakkelijk voelen. Iedereen kende haar, iedereen wist van de brand en ondanks dat ze de blikken zo goed mogelijk probeerde te negeren, wist ze dat ze er waren. 'Oh, ik ben wel wat gewend wat betreft schelden. Opgroeien met drie mannen in huis heeft me goed voorbereid op dit soort momenten, maar ik zal het in mijn achterhoofd houden.' lachte ze.

Nieuw

Willa had het maar amper kunnen geloven toen ze haar geboortedorp binnen reden. Het was jaren geleden dat ze er geweest was en tot haar verbazing had ze de route niet eerder herkend tot ze op het kleine dorpsplein beland waren. Gelukkig voelde de weg naar de boerderij van Nathan en Leona nog als vertrouwd, maar toch was er een vreemde missplaatsing. Bij aankomst werden ze echter warm welkom geheten door de familie Barnes-Rabbion én tot haar verrassing haar zoon die uit Tyrosh was gereisd om Nadine te bezoeken en zijn ouders te verrassen. Het had nog nooit zo goed gevoeld om het veel te snelle en incoherente gebabbel van Iwan aan te horen. Er was amper tijd om te rusten en eerlijk gezegd had ze er ook geen behoefte aan. Haar hele familie was er om gedag tegen te zeggen en om niet veel later veel en nog meer eten mee te delen. Pas tegen het einde van de dag vond ze zichzelf in rust op de veranda en staarde ze uit over het terrein. Henry had hun gastvertrekken al opgezocht. Ze was echter expres opgebleven om op haar broer te wachten. Ze hadden amper een goed gesprek aan kunnen knopen, maar Willa wist dat hij zou weten dat ze graag wilde praten.

Nathan had al dagen uitgekeken naar de aankomst van zijn zuster. Gelukkig kon hij dat verlangen delen met zijn neef en zaten ze hele ochtenden en avonden op de veranda uit te kijken naar het koninklijke koppel. Zijn neef had hem in die tijd bijgepraat over alles dat zich had afgespeeld in het kasteel, niet alleen rondom zijn ouders, maar ook rondom zijn broers. Alleen op die momenten leek het alsof hij zijn neef wat kon af remmen en hij het toe liet om te genieten van de rust om hem heen. Echter op een zekere ochtend werd er al snel iemand naar hun boerderij gestuurd om te vertellen dat Henry en Willa eraan kwamen. Meteen - tot zijn eigen tegenzin - werd de hele familie opgetrommeld om hun te ontvangen en gedurende hun aankomst hield hij zich dus ook wat aan de zijde. Pas nadat hij zijn vrouw met de afwas had geholpen en zelf wat tot rust was gekomen, liep hij naar buiten toe om naast zijn tweelingzuster plaats te nemen. 'Wil je ook wat?' Hij bood haar een glas wijn aan en leunde ondertussen achterover, zodat hij over hun dorp heen kon kijken. Hun geboortedorp. 'Vertel mij nog eens één keer waarom dit niet al tien lentes eerder is gebeurd? Zónder jouw man.'

Willa had in geen weken zo een rustig moment gekend als nu. Nadat Sibel aangekondigd was als opvolger was alles in sneltempo gegaan en was er veel te regelen geweest. En toen waren ze net zo snel weer op pad geweest, onderweg naar het Noorden. Reizen vond ze al heel lang niet meer rustgevend. Het was dus een hele opluchting hier te zijn. Willa nam vol genot het uitzicht in zich op. Het was al donker, maar er was nog net een gloeiende streep aan de horizon van de ondergaande zon. Met een glimlach keek ze op toen ze haar broer hoorde en knikte als antwoord op zijn aanbod. Ze lachte en legde hoofdschuddend een hand op zijn knie. 'Kunnen we niet enkel blij zijn dat we eindelijk eens een andere discussie kunnen voeren?' Ze herinnerde zich nog goed de laatste keer dat ze hier geweest was en al die keren daarvoor. Willa wilde echter niet over gemiste tijd nadenken. 'Ik had nog wel gedacht dat we eerst een rustige avond met jouw gezin door konden brengen. Het is ongelooflijk dat ik nog verbaasd kan zijn dat de hele familie uitgerukt was,' grinnikte ze.

Nathan zuchtte diep als reactie op haar woorden en sloeg een arm om haar heen, zodat hij haar stevig tegen hem aan kon drukken. Hij was dolgelukkig dat zijn zuster weer terug was. Én dat ze eindelijk van die verschrikkelijke positie verlost was. 'Het was niet mijn idee om de hele familie te vragen,' gromde hij, maar met een glimlach. 'En ook niet die van Leona. Het was vast één van de kinderen. Of het was hun eigen initiatief, ik zie ze al de hele dag voor het raam staan met zijn allen.' Hij glimlachte nog breder en keek voldaan naar de horizon. 'Maar we zijn allemaal even blij dat je weer terug bent. Ik kan zelfs Henry nog wel tolereren voor enkele dagen.' Leona was echter enorm blij om haar broer weer te zien. Gelukkig balanceerden ze uiteindelijk over dát onderwerp. Het had al vele ruzies opgewekt. 'Wat zijn je plannen nu in het Noorden? Er staan wel wat huisjes vrij hier in de buurt.'

Willa klopte geruststellend op Nathan's knie. Het was verfrissend te noemen dat de hele familie uitgerukt was om hen welkom te heten. Ze was allang niet meer zo veel oprechte warmte gewend. In het paleis hadden ze natuurlijk ook hun privé omgeving waar Willa zich thuis had gevoeld, maar de sfeer in het immense gebouw had voor haar veel vaker kil en geladen gevoeld. Willa leunde tegen haar broer en glimlachte. 'En ik ben ontzettend blij dat ik hier nog zo welkom ben, Nael.' Ze negeerde voor nu zijn opmerking over Henry. Ze had het nooit makkelijk gevonden te zien hoe de twee oude vrienden lang niet meer met hetzelfde gemak hun vriendschap hadden onderhouden door de jaren heen en dat dat voornamelijk kwam door haar en de jongens. 'We hoopten inderdaad dat je wel wat plekjes kent die vrij staan. Ondanks dat we nu het paleis uit zijn en dat een goede start is, denk ik dat we pas echt kunnen beginnen als we een plek voor onszelf hebben.' Ze leunde wat meer naar achteren en liet haar blik over de veranda glijden. 'Ik moet toegeven dat de verbouwing niets van het oude sfeertje van het huis heeft weggenomen. Het is erg mooi geworden, Nathan.' Willa had tegen zichzelf al toe moeten geven dat ze bang was om het veranderde huis te zien en er te veel emoties aan toe te kennen. Maar het voelde nog altijd als haar thuis, ondanks haar vertrek, de brand, de verbouwing, de afwezigheid van haar ouders.

'Alle eer moet naar Brayden en Levi. Ze hebben keihard gewerkt om alles weer overeind te krijgen en daarnaast ook de sfeer erin te houden,' vertelde Nathan met een trotse glimlach. Het had er even hopeloos uitgezien: in al zijn woede had Nathan bijna de overige muren omver geschopt. Echter had zijn familie hem weer hoop ingesproken en verteld dat ze het weer samen zouden opbouwen. Het zelfs mooier zouden maken dan dat het eerder was. Nathan had altijd gedacht dat dat niet mogelijk was, maar ze hadden hem verrast. 'We hebben zelfs nog een hooizolder,' plaagde Nathan, terwijl hij haar een zachte por in haar zij gaf. Ze waren al veel te oud geworden voor die plek. Echter had hij zijn kinderen er met veel plezier naartoe zien gaan. 'Ik heb een hoop mooie plekken voor jullie gevonden. Ik ga natuurlijk alleen de plekken vertellen die dichtbij de boerderij zijn.' Hij gaf haar een knipoog en wees vervolgens in de verte. 'Dat huis staat sinds kort te koop. Die familie heeft net zoals Jillian het gestoorde idee gekregen om rond te reizen. We zouden er een paardenstalling bij kunnen bouwen?' Hij kende zijn zuster namelijk maar al te goed. 'Maar ik heb natuurlijk meer adresjes. We moeten binnenkort maar eens een lange toch gaan maken.'

Als er iets is wat haar broer en Willa beiden erg trots op mochten zijn dan was het zeker op hun kroost. Nathan en Leona hadden een stel prachtig kinderen en niet zomaar een paar. Ze was erg verbaasd geweest door de jaren heen, maar zag nu erg in dat ze misschien Nathan erg onderschat had wat betreft de grootte van zijn hart. Of misschien meer over hoe hij dat zou uitten in zijn latere leven. Lachend hield Willa Nathan's arm aan de kant en schudde haar hoofd. Die zolder zou ze zelf niet meer op kunnen klimmen, maar ze haalde graag die herinneringen nog op. 'Ik waardeer het erg dat je huizen weet zó dicht in de buurt weet, maar laten we maar niet té dicht op elkaars lip zitten, niet?' Willa glimlachte bij het vooruitzicht aan een lange tocht. Vooral omdat ze het kon ondernemen met haar broer. 'Nathan, ik weet dat het niet veel voorstelt, maar-' Bedenkelijk keek ze haar tweelingbroer aan, maar liet toen haar blik dwalen over het landschap. 'Ik hoop slechts dat je weet dat het me spijt. Ik heb zoveel tijd gehad om na te denken de afgelopen maanden en ik wil erg graag alles achter me laten. Maar ik denk dat het meer dan eerlijk is als ik mijn excuses aan je aan bied. De manier waarop je zo betrokken bent geraakt in alles, dat ik vervolgens niet de zus was die je soms nodig had, en het meest recentst met de brand.'

'Ach, zo lang leven we toch niet meer. En met alle liefde zit je op mijn lip gedurende de tijd die we nog hebben,' glimlachte hij. Hij had zijn zus erg graag om zich heen. 'Ik weet natuurlijk niet of het ook andersom is, maar uiteraard kan ik mijn radius wat vergroten qua locatie van huizen.' Hij had genoeg contacten in het dorp, omgeving en leger om wat ideeën over lege huizen te verkrijgen. Bij haar plotse woorden keek hij verbaasd op en schudde hij fel zijn hoofd. 'Je hoeft je niet te verontschuldigen. Ik verwijt jóú niets. En zal ik ook nooit doen.' Zijn zwager en oude vriend echter... In zijn achterhoofd wist hij wel dat hij ook ooit Henry moest vergeven. Zijn vrouw haatte het als hij slecht sprak over haar broer en ook Willa zou het zeker niet op prijs stellen. 'Laten we alles achter ons laten en een nieuwe start maken. Er zijn nog zoveel dingen die we kunnen gaan doen, nieuwe hobby's starten, lange reizen maken, veel eten en drinken.' Hij porde haar zacht in haar zij en drukte een zachte kus op haar wang. 'Dit is weer een nieuw avontuur.'

Willa wist dat ze het niet echt hoefde te zeggen, tenminste ze hoopte dat Nathan er hetzelfde over dacht, maar ze wilde duidelijk zijn in hrt feit dat ze het miste om haar wederhelft in de buurt te hebben. 'Nou, dan zal ik erg blij zijn weer eens dicht bij mijn beste vriend te kunnen wonen,' lachte ze. Ze had het die avond al eens tegen Henry gezegd; ze voelde zich jaren jonger nu ze hier was. Zeker omdat ze zich alles herinnerde wat zij en Nathan in hun jeugd en vroege adoloscentie hadden uitgespookt. Ze was echter minder tevreden met zijn volgende woorden. 'Je kan het hem niet kwalijk nemen, Nael. Ik heb altijd mijn keuzes gemaakt. En als ik het hem vergeef, hoop ik dat jij dat ook kan.' Ze had hem nog niet eens verteld over Adrian. Dat had ze niet durven delen met niemand. Dat ging alleen haar gezin aan. 'Ik heb gehoord van Ren dat Marcus in Tyrosh was en wellicht met plannen om het kamp achter zich te laten.' Haar man mocht misschien de legerleider niet kunnen verdragen na wat er gebeurd was, maar zij kende nog de jongeman die zo goed bevriend was met haar broer. Ze nam het hem niet kwalijk wat er met Adrian gebeurd was, dat zou ze nooit doen. 'Wat zijn we allen oud geworden, is het niet?'

Nathan glimlachte tevreden achterover in zijn stoel na de woorden over Marcus. Hij was erg tevreden over hoe zijn beste vriend het legerkamp had geleid en vooral over zijn huidige plannen. 'Het is erg verstandig van Marcus om nu eindelijk dat kamp eens te verlaten,' merkte Nathan tevreden op. 'Hij was hier laatst nog. Ik spoorde hem aan om eindelijk zijn rust te gaan nemen. Blijkbaar verblijft zijn hele familie momenteel in Tyrosh. Hij heeft een adequate opvolger - goedgekeurd ook door mijzelf, uiteraard - en het kamp blijft maar groeien. Het zal vast niet meer lang duren, voordat er een officiële aftreding zal zijn. Zulke dingen zijn nou eenmaal belangrijk.' Hij had Marcus ook aangeboden dat hij zou gaan zoeken voor een huis in de omgeving, maar zijn vriend had dat afgeslagen. Gelukkig was Tyrosh niet ver. Ze zouden samen vaak genoeg nog tochten kunnen maken. 'Ik zal mijn best doen om mijn zwager te vergeven,' knarste hij uiteindelijk er ook maar achteraan met een diepe zucht. 'Gelukkig lijken jouw kinderen op jou. En Iwan op míj,' lachte hij hartelijk.

Willa knikte instemmend. Niet zo veel maanden geleden was ze ontzettend opgelucht geweest te horen van Ren dat hij eindelijk zijn uitweg nam. Ze kon zich voorstellen dat Nathan hetzelfde voor zijn goede vriend voelde. 'Ik denk dat Henry en ik snel op bezoek zullen gaan in Tyrosh. Ren schrijft lovend over de taverne en Iwan heeft me vanavond ook al zo veel verteld.' De lege plek die hun vriend achter had gelaten was nooit opgevuld, ondanks dat ze wist dat ze er beiden veel rust mee hadden dat hij zijn tijd in het paleis had beëindigd en bij zijn dochter was. 'Bij de Goden, ik herinner me nog hoe ik zo bespottend was geweest over jullie leger. Maar nu is Tarth ondenkbaar zonder jullie aandeel daar in. Ik hoop dat de volgende persoon met dezelfde idealen en dezelfde passie het kamp voort kan zetten zoals jij en Marcus begonnen zijn.' Willa bekeek Nathan kort en klopte zacht op zijn knie. 'Neem je tijd,' spoorde ze hem glimlachend aan. Vervolgens lachte ze en schudde ongelovig haar hoofd. 'Hoe dat gebeurd is begrijp ik nog altijd niet. Het zal wel aan het tweeling zijn liggen.' Ze wist dat haar kinderen heus wel op haar man leken. Ze had dat altijd gekoesterd. Ze hadden veel van het karakter van de jonge Henry. Dat had ze maar al te goed gezien in Adrian. En zelfs in Tobias. 'Is Flynn nog serieus bezig in het kamp? Adrian heeft me indrukwekkende verhalen over de missie verteld met hem in de hoofdrol. En hoe gaat het met Robyn?'

'Je was niet de enige die ons leger bespotte,' grinnikte hij, terwijl zijn gedachten naar die periode terug gingen. Zijn moeder was de enige die hem en Marcus vanaf begin af aan gesteund had: hij wist nog goed hoe ze allerlei eten klaar maakte als hij en zijn vriend weer eens op lange reis gingen om soldaten te werven. 'We zullen er hoogstpersoonlijk voor zorgen dat onze opvolger met dezelfde passie het leger gaat leiden. Je moet de touwtjes aan het begin goed strak houden.' Hij sprak er lichtelijk over, maar het zat hem toch dwars dat ze alles over moesten dragen aan iemand die er niet sinds het begin was. Het zat er natuurlijk aan te komen, maar dat maakte het niet gemakkelijker. 'Flynn is nog druk bezig in het kamp. Hij neemt het een stuk serieuzer dan dat Marcus en ik het ooit hebben genomen,' grinnikte hij, 'en hij wil natuurlijk ook niet dat ik rond paradeer in het kamp. Maar, kom op, soms heb ik ook wel eens wat aandacht nodig. En Robyn heeft de liefde gevonden in het Westen - én een kind.' Zijn gezicht werd daar iets bedrukter door, ondanks dat het geen reden had. Hij en Robyn hadden ook kinderen opgevoed die niet biologisch van hun waren.

Willa haalde haar schouders op. 'Het begin was ook maar met een groep boeren uit de omgeving onder jouw leiding en dan Marcus die alles mooi aan elkaar praatte.' Ze waren nogal een stel geweest. Ze glimlachte bij Nathan's volgende woorden en kon het niet laten aan haar eigen situatie te denken. Sibel was een uitgelezen kandidaat, vond ze zelf, maar dat betekende niet dat ze zonder twijfel Evenfall had verlaten. Ondanks dat ze zich nooit echt de koningin had gevoeld die ze dacht dat Tarth nodig had, had ze er wel aan gewerkt om betekenis te geven aan haar deel in Henry's regeerperiode. Het waren toch bijna 30 lentes die ze had gespendeerd in dienst van Tarth en hoewel Henry het meeste werk had verricht hoopte ze niet dat zij zelf onzichtbaar was geweest. Ze lachte weer en schudde haar hoofd. 'Nou, zorg maar niet dat Flynn het kamp beu wordt door jouw parades, want ik weet zeker dat je het erg fijn vindt dat er nog een Barnes in het legerkamp werkt.' Nathan zou het misschien niet toegeven en Flynn des te minder omdat hij net zo koppig was als zijn vader, maar dat de familienaam actief bleef in het leger was vast belangrijk voor beiden. Willa bekeek haar broer toen hij over Robyn sprak. 'En plots zijn of worden we grootouders,' voegde ze aan zijn woorden toe. Zelf kon ze niet wachten om kennis te maken met het kindje van Tobias en Renee en ze hoopte dat ze dicht in de buurt zouden zijn als het zo ver was.

Nieuw

Iedere keer als Flynn zich weer bewust werd van zijn gedachten moest hij diep graven om te weten wat er gebeurd was, om te begrijpen hoeveel tijd voorbij was, waar hij was, wie er bij hem was. Soms probeerde hij met alle macht die momenten dat het plots weer tot hem doordrong weg te duwen. Hij wilde niet weten wat er gebeurd was. Echter was het alternatief even tergend. Als het niet compleet donker werd, hij zijn bewustzijn verloor, dan werd hij achterna gezeten door nachtmerries, door herinneringen. Het waren die beelden en de pijn die er mee gepaard ging die hem nu uit zijn hoofd trokken. Plots zat hij overeind met wijd opengesperde ogen terwijl zijn ademhaling in zijn oren suisde. Flynn sloeg zijn armen om zijn trillende lichaam en keek de donkere ruimte door. Het laatste wat hij zich kon herinneren was het gesprek dat hij met Indra had gehad. Ze waren toen in Tyrosh aangekomen. Zijn generaal had hem toen beloofd dat ze hem thuis zou brengen. Hij had toen geen energie gehad om hoop te voelen. Nu hij eens goed rond keek begreep hij echter dat Indra gedaan had wat ze beloofd had. Voor eens was Flynn blij met de pijn die hij over zijn lichaam voelde. Dat liet hem weten dat hij niet droomde. Hij was echt thuis. Nog altijd zwaar ademend opende hij zijn mond. Maar toen hij sprak kwam er amper iets uit. Waren zijn ouders er? Zijn moeder? Zijn vader?

Nathan had al enkele dagen naast zijn zoons bed gezeten. Leona en hij hadden Flynn naar Robyns oude kamer gebracht, omdat deze grensde aan hun eigen slaapkamer en op de begane grond was, en ze hem zo altijd dichtbij hadden. In deze dagen was zijn zoon constant in en uit bewustzijn geweest, maar hij had nooit een gericht gesprek met hem kunnen voeren. De arts van het dorp had hun op het hart gedrukt dat Flynn binnenkort wakker zou worden, gezien zijn wond aan het genezen was, en Nathan had daar veel hoop uit getrokken. Zijn dagelijkse bezigheden waren echter wel compleet stil gevallen, omdat hij steeds maar bij zijn zoon bleef. Hij at zijn eten naast zijn zoons bed, sprak tegen hem, sliep in de stoel naast hem en verzorgde tevens zijn wonden zo ver hij dat kon. Deze avond was hij ook in slaap gedutteld, tot hij plots geluid hoorde vanuit het bed van zijn zoon. Pas toen hij zijn slaperige, vermoeide ogen open had gedaan, zag hij opeens zijn zoon rechtop zitten. Dat liet hem ook onmiddellijk uit zijn stoel overeind komen en naast Flynn lopen. Zijn ogen waren op, hij keek om zich heen, hij leek alert. 'Zoon,' stamelde hij dan ook, terwijl hij op de rand van het bed plaats nam en de zoekende handen van Flynn vast pakte. 'Kom eens hier.' Hij sloeg zijn armen om zijn zoon heen en prevelde tot de Goden. 'Je bent thuis, Flynn.'

Flynn had de ruimte niet meteen herkend ook al had hij geweten dat hij thuis was. Het werd pas duidelijk toen hij de tekeningen aan de muur zag en de vele gaten. Meteen schoten er beelden door zijn hoofd. Flynn had aangekondigd dat hij bij het leger zou gaan na jaren beweerd te hebben dat hij nooit in zijn vaders voetstappen wilde treden. Zijn ouders waren trots geweest en zijn broers en zusters waren niet verrast geweest. Robyn had echter wekenlang niet met hem gesproken én hij had haar vaak genoeg op zijn hoofd haar pijl en boog kunsten zien oefenen. Verzonken in die gedachte, in een herinnering die hem voor eens niet ineen deed kruipen, had hij niet opgemerkt dat er iemand bij hem was. Geschrokken schoten zijn ogen naar de hoek waar de stem vandaan gekomen was. Ontzet zag Flynn zijn vader naderen en voelde hij al snel de omhelzing. Sprakeloos, zowel omdat hij zijn stem nog niet terug gevonden had en omdat het moment hem ontroerde, leunde hij tegen zijn vader aan. Stil bleef hij zo zitten en luisterde naar de trouwe stem van zijn vader. Hij had zo weinig aan zijn vader gedacht. Het enige wat hij zich namelijk voor kon stellen was dat de oude man teleurgesteld zou zijn. Toen hij eindelijk zijn stem gevonden had, was er maar één ding dat hij zijn vader wilde zeggen. 'Het spijt me,' fluisterde Flynn.

Nathan hield zijn zoon stevig vast, zoals hij al die verloren tijd had willen doen. Hij herinnerde zich nog goed hoe hij zijn zoon had gesmeekt om niet naar Quandaï te gaan, niet zijn leven op het spel te zetten voor het legerkamp of voor de koningin. Omdat Sibel niet wilde ingrijpen moest het legerkamp plots de rotte zaken in dat verdomde land oplossen. Hij wist of kon in elk geval raden hoe het eraan toe ging in Quandaï, Marcus had hem dat vaak genoeg verteld. Waarom, van al die soldaten, werd zijn zoon gestuurd? Hij had er echter wel vrede mee gehad: had hij zelf niet ooit dit voorbeeld gezet voor zijn zoon? Gelukkig deed hij iets nuttigs met zijn tijd, al zag hij hem liever vaker thuis. Toen er dan ook plots een bericht was gekomen over hoe Flynn en de prinses van zijn zuster gevangen waren genomen waren er plots geruchten ontstaan. En die werden bekrachtigd door niemand anders dan zijn eigen tweelingzus en de ex-koning. Hij wist nog goed hoe zijn zuster had geopperd dat Flynn in Quandaï was voor haar dochter en hoe Nathan ze vervolgens woedend had beschuldigd van leugens. De wereld draaide niet om zijn zuster en haar gezin. Toen hij de zachte woorden van zijn zoon hoorde, hield hij hem vast aan zijn schouders en schudde hij zijn hoofd. 'Het was een belachelijke missie,' stelde Nathan zijn zoon gerust. 'Eentje die nooit uitgevoerd had mogen worden. De banden tussen Tarth en Quandaï zullen nooit meer hetzelfde worden en daar ben jij het levende bewijs van.' Hij balde zijn vuisten en schudde fel zijn hoofd. 'De nieuwe koningin is een mietje, net als haar voorganger. Iedereen gebruikt óns altijd om hun vuile klusjes op te ruimen. Maar bij de Goden, wat ben ik blij dat je terug bent, jongen.'