De boerderij van Nathan en Leona

Gezien haar broek toch al vies was door haar rentocht van vanochtend ging ze op de aarde van de moestuin zitten en hielp ze mee om de aardappelen eruit te krijgen, terwijl ze naar Yelena luisterde. 'Oh, ik heb al niet meer de moeite gedaan om te luisteren. Het zijn toch allemaal sterke verhalen,' lachte ze, 'misschien dat Naya wél de waarheid zal vertellen. Als ze ons ooit nog eens zou schrijven...' Hardhandig trok ze de aardappel uit de grond, waardoor het brak en ze het vloekend weggooide. Beschaamd door haar uitbarsting keek ze van Yelena weg en deed ze alsof er niets gebeurd was. 'Maar neem zijn verhalen dus niet al te serieus. Ze zullen vast wel wat meegemaakt hebben, maar het meeste is onzin.' Of wellicht wilde ze dat de meeste verhalen onzin waren, puur uit jaloezie. Nadat ze nog twee aardappelen uit de grond had getrokken - deze keer wel succesvol - was haar spanningsboog al op en leunde ze naar achteren, terwijl ze naar de lucht staarde. 'Ik verveel mij hier op de boerderij. Zullen we er paar dagen op uit gaan?'

Yelena was zelf ook weer aan de slag gegaan met de aardappels. 'Natuurlijk zal ze ons schrijven, Robyn. Ze is waarschijnlijk gewoon nog niet aangekomen. Flynn zei ook dat ze dichter bij het Noorden waren dan het Westen.' Ze had veel meer vertrouwen in de loyaliteit van hun vriendin dan Robyn had, dat was vrij duidelijk. Lena vond het echter erg vervelend haar beste vriendin zo over haar andere beste vriendin te moeten horen praten. Ze zag hoe de aardappels ruw uit de grond werden getrokken en stopte om Robyn nogmaals in haar op te nemen. Ze was altijd al onrustig, maar wat ze nu van haar vriendin zag kon ze niet plaatsen. Haar vraag verbaasde Yelena echter niet. Normaal zou ze wel naar de oorzaak hebben gewroet, maar er was iets aan haar eigen gevoelens dat ze ook liever niet onder ogen kwam. 'Waar wil je heen?' kaatste ze dus meteen terug.

'Tijd zal het zeggen,' zei Robyn enkel als antwoord op het onderwerp Naya. Ze wist goed waarom ze zo hatelijk deed tegenover één van haar beste vriendinnen en ondanks dat ze zichzelf al meerdere malen had gezegd dat ze erover heen moest stappen, lukte het haar niet. Naya wíst dat Robyn mee wilde met de expeditie, nog ver voordat Naya er ook maar ooit over had gesproken. En toen was ze achter haar rug om mee gegaan... 'Ik wil naar de zee,' antwoordde ze, waarna ze kort glimlachte naar haar vriendin. 'Ik ben er al een tijd niet meer geweest. En ik wil het jou ook laten zien.' Ze legde haar hand op haar vriendins arm, zodat ze zou stoppen met de aardappelen plukken, en keek haar met een intense blik aan. 'Ik- ik moet gewoon weg zijn van deze plaats. En ik wil dat jij met mij mee gaat.' Ze kuchte zacht en trok haar hand weer terug. 'Als jij dat natuurlijk ook wilt. Je mag ook hier blijven. Of- of misschien wil je wel meer naar huis toe.'

Yelena voelde dat haar glimlach al snel breder werd. Ze vond naar zee gaan een prachtig idee. Ze was er in geen jaren geweest en de enkele keren dat ze het inderdaad gezien had waren op één hand te tellen. 'Nee, Robyn, ik wil heel graag mee!' De aardappels liet ze voor wat het was en pakte met beide handen de hand van haar vriendin vast die ze zojuist weg had getrokken. 'Ik blijf niet hier achter, ik ben hier voor jou. En de rest van de familie natuurlijk ook, maar vooral voor jou.' Zacht kneep ze in Robyn's hand. 'Het lijkt inderdaad of je wel even een paar dagen weg kunt gebruiken. Je lijkt soms nog zo somber en-' Ze stopt zichzelf en keek van haar weg. Ze wist dat Robyn het vast niet graag hoorde dat Lena had gemerkt dat ze zich niet op en top voelde. 'Het zal vast heel fijn zijn voor ons beiden,' maakte ze er maar gauw van. Ze geloofde dat bovendien ook echt. Ze wilde niet terug naar huis, maar hier blijven voelde ook niet als de beste beslissing.

Robyn keek toe hoe Yelena breed glimlachte en al snel werkte het aanstekelijk, want ze kon haar vriendin enkel met dezelfde brede lach antwoorden. 'Je wilt niet weten hoe erg ik het op prijs stel dat je hier bent,' zei Robyn stilletjes, terwijl ze haar vriendin aan keek en voelde hoe haar ruwe handen over die van Robyn gleden. 'En dat je het nog zo lang met mij uit houdt.' Ze toonde een scheve glimlach, maar die verdween al snel toen Yelena Robyns wisselende stemming benoemde. Kort knikte ze naar haar vriendin en trok ze langzaam haar hand los. 'Ik ben soms ook somber,' gaf ze toe, 'maar ik weet niet goed waarom. Misschien is het gewoon de sfeer hier die is veranderd na de brand... Ik weet het niet. Het heeft ook geen zin om er naar te gaan raden.' Ze was inmiddels weer opgestaan en pakte de emmer vol met aardappelen op. 'Zullen we dan maar naar de opslag lopen?'

Yelena haalde zelfbewust haar schouders op toen Robyn haar bedankte voor haar aanwezigheid. Het was werkelijk maar een kleine moeite. Bovendien was ze hier ook voor haar eigen voordeel. 'Natuurlijk, ik zou je nooit beu worden,' lachte Lena zacht. Vervolgens keek ze haar vriendin bezorgd aan en knikte langzaam om haar aan te sporen verder te praten. Ze wilde gewoon heel graag dat Robyn wist dat ze deze dingen met haar kon delen. 'Maar het is goed dat je het niet te veel voor je houdt. Je hele familie voelt vast ook hoe anders het is.' Nog snel gooide Lena de laatste paar aardappel in de emmer en hield één van de handvatten vast, zodat Robyn alleen de andere kant hoefde te tillen. Terwijl ze samen die kant op liepen, kon Yelena niet anders dan zich de zee al in beelden. 'Hoe ver is de zee van hier?' vroeg ze nieuwsgierig.

Robyn pakte het overblijvende lege handvat op en tilde zo samen met Yelena de emmer met aardappelen op. Haar familie zou erg blij zijn met de nieuwe lading voedsel, vooral omdat de winter er weer aan kwam en de grond dan erg onvruchtbaar werd. Robyn bloosde onbewust bij Yelena's woorden en wierp haar een zijdelingse glimlach toe als dank. 'Soms maak ik mij zorgen om mijn vader,' zei ze zacht, terwijl ze de opslagsilo in liep en de emmer neer zette. Het was makkelijker om vrijuit te praten nu ze niet meer in het zicht van anderen waren. 'Maar dat is meer een zorg voor mijn moeder. Zij is de enige die op hem in kan praten. Van ons zijn het enkel loze woorden.' Haar stemming werd beter bij het noemen van de zee en met een glimlach knielde ze neer, om zo op de houten planken een plattegrond van de omgeving te tekenen. 'Het is ongeveer een drie-daagse reis, anderhalf als we door zouden rijden 's nachts. Maar ik ben te veel gesteld op mijn slaap om niet een herberg te betalen,' grinnikte ze.

Geruststellend glimlachte Yelena naar Robyn. 'Je moeder houdt vast een oogje in het zeil bij je vader. Ze hebben elkaar altijd goed gesteund, niet? Maak je dus maar niet te veel zorgen.' Soms deden Robyn's ouders zich aan die van haarzelf denken. De manier waarop ze alles samen aan pakten en als een team te werk gingen, leek veel op haar eigen vader en moeder. Tegelijkertijd was de dynamiek van de Rabbion-Barnes familie heel anders dan die van haar. Ze miste het, natuurlijk. Zorgvuldig dekte ze de emmer af met een jutezak. Ze hoopte maar dat de vocht er niet in zou trekken, want ondanks dat het warmer was in het Noorden had het Westen een veel droger klimaat. Ze wist dus maar weinig over het bewaren van groentes in deze omstandigheden. Zo had ze haar eerste pompoenplantjes ook al zien wegkwijnen. 'Oh en ik kan ook niet zo snel rijden. Tenminste niet zo snel als jij en Naya.' In het Westen gingen ze wel eens op pad, maar ze kon haar vriendinnen nooit bijhouden. Op hun boerderij reed ze veel liever op de ezel, die was tenminste niet zo hoog of snel.

'We hebben de tijd,' glimlachte Robyn geruststellend, terwijl ze toe keek hoe Yelena verder ging met de aardappelen. Zelf leunde ze tegen een aantal hooibalen aan en staarde naar de inhoud van de silo. Er werd gesproken over een strenge winter en haar ouders en de rest van haar familie waren dus begonnen met de voorbereidingen. Het was ook niet ongewoon dat er zo nu en dan een deel van het legerkamp kampeerde bij de boerderij en ze moesten dus ook met een heleboel extra monden rekening houden. 'En anders kunnen we ook een paard delen. Dan zullen we vaker moeten rusten, maar dan hoeven we niet een extra paard mee te nemen,' begon Robyn bedachtzaam, terwijl ze in haar ooghoeken haar vriendin in de gaten hield en afwachtte wat ze van het idee vond. 'Ach, mijn ouders hebben de oorlog overleefd. Ze zullen nu wel alles aan kunnen.'

'Vind je het niet erg om een paard te delen? En is dat niet te zwaar voor het paard om én ons én de bagage te dragen?' vroeg Lena bezorgd terwijl ze op één van de kistjes ging zitten zodat ze haar schoenen uit kon trekken en het zand er uit kon kloppen. Vervolgens knikte ze kort en ernstig. Haar ouders hadden inderdaad wel ernstigere dingen meegemaakt had ze gehoord van de verhalen. Ze vond het altijd maar een geluk dat haar eigen ouders er nooit te erg terecht in waren gekomen. Toch sprak haar moeder altijd met een moeilijke blik over de gebeurtenissen van die tijd. Yelena probeerde haar ouders maar snel uit haar gedachten te zetten voor ze haar heimwee weer op zou voelen spelen. Het was een naar gevoel zo naar thuis te moeten verlangen terwijl ze nu echt niet terug kon. 'Kunnen we al snel gaan?' vroeg ze bijna ongeduldig. Ze had duidelijk de afleiding net zo hard nodig als haar vriendin. Bovendien was ze nog altijd bang dat haar ouders op de een of andere manier achter haar geheim zouden komen en ze haar persoonlijk op kwamen halen in het Noorden met boze gezichten. Die angst zou een stuk minder zijn als ze niet vindbaar op de boerderij bleef.

'Ah joh, kom op, we wegen allebei bijna niets, we nemen niet veel spullen mee en we hebben geweldige paarden. Dat komt sowieso goed,' stelde ze Yelena gerust. Als Robyn zo'n tocht ondernam, nam ze bijna niets mee. Ze probeerde altijd zo minimalistisch mogelijk te leven, zodat ze zich gemakkelijk en snel kon bewegen. Het zou dus wel wennen worden met Yelena, maar ze paste zich met alle liefde aan aan haar vriendin. Met een verbaasde blik keek ze op naar haar vriendin en knikte ze kort. 'We kunnen vanavond al vertrekken als je dat zou willen. Ik heb eigenlijk al mijn spullen al klaar liggen, maar ik begrijp als jij nog wel alles bij elkaar moet zoeken,' zei ze met een nog wat verbaasde stem over Yelena's assertiviteit. Ze was er echter alleen maar blij mee: ze wilde zo snel mogelijk vertrekken als dat kon. Ze kon de zee al bijna ruiken, zo erg verlangde ze er naar en om in het water te zwemmen. 'Als je wilt, kan ik je helpen inpakken?'

'Oké,' gaf Yelena aarzelend als respons. Ze reisde überhaupt niet zo veel, dus ze moest Robyn's woord er maar voor nemen dat het wel goed kwam met weinig bagage. Zelf vond ze het erg moeilijk om te moeten pakken. Ze wilde het liefste alles met zich meenemen; alle verzamelde prullaria die ze bezat voornamelijk. Glimlachend stond ze op toen Robyn voorstelde vanavond al te vertrekken. 'Dat lijkt me ideaal! Ik kan wel snel wat inpakken, denk ik.' Ze klopte het zand en stof van haar rokken en haalde vervolgens de sjaal uit haar krullen om met deze haar gezicht en handen af te poetsen. Gretig knikte ze toen Robyn haar aan bood om te helpen met haar bagage. 'Dat zou fijn zijn. Misschien moet ik ook maar iets van je lenen. Ik heb niet veel reiskleding bij en alleen warme rokken en jurken.' Ze wees naar wat ze nu aan had en glimlachte terwijl ze bekeek wat haar vriendin aan had. Ze had nooit zoiets durven dragen, maar om nu met rokken lang op een paard te reizen.. 'Laten we maar in gaan pakken dan?' Enthousiast en met een brede glimlach liep ze achteruit de silo al uit.

Robyn glimlachte zo breed als ze kon bij het horen dat Yelena ook al deze avond wilde vertrekken. 'Je mag al mijn broeken lenen,' glimlachte Robyn, terwijl ze achter Yelena aan liep en vol geluk haar arm om de schouders van de andere vrouw sloeg. 'Maar we moeten ook iets leuks mee nemen voor als we uit gaan of als we ergens gaan dineren. Dan moet ik dus iets van jou lenen!' Terwijl ze zo druk verder kletsten, liepen ze de boerderij binnen en begonnen ze met inpakken.

[/\]

[new]
Met zijn hand op zijn zij gedrukt en leunend op zijn paard strompelde Jadé richting het zwakke licht dat hij op de heuvel zag branden. Zijn blik voelde hij wazig worden en het bloed dat langs zijn zij sijpelde verontruste hem erg. Enkele uren geleden had hij nog gejaagd op een zwijn, het andere moment had hij op de grond gelegen en boorde een scherpe tand in zijn zij. Hij wist dat er een dorp dichtbij lag, maar ook dat hij net aan de verkeerde zijde gewond was geraakt, waardoor hij eerst langs de heuvel moest. Gelukkig kon hij met behulp van zijn paard het pad op lopen en duurde het niet lang voordat hij voor de deur stond. Hard bonkte hij op het hout, waarna hij een klein schietgebedje deed in de hoop dat er iemand open zou doen. Ze zouden zich vast dood schrikken als ze hem zagen.

De rust was weer teruggekeerd in huize Rabbion-Barnes. Robyn was meegegaan met Yelena om haar te helpen met de kleine, Flynn was weer teruggekeerd naar het legerkamp en zou niet veel later vertrekken naar het Westen - waarom wist Nadine niet precies. Brayden was zoals gewoonlijk op de boerderij gebleven om alles in de gaten te houden, evenals haar ouders, Levi en zijzelf. Ze had dan ook niet verwacht dat ze zo laat bezoek zouden krijgen. Haar moeder was al op bed gaan liggen, gezien ze een lange dag achter de rug had. Voor zover Nadine wist was Levi een paar dagen in het dorp bij het festival en haar vader was met Flynn mee gereisd naar het legerkamp omdat hij een aantal dingen wilde bespreken met Marcus. Dat liet alleen Brayden en zijzelf over thuis. Ietwat verbaast stond Nadine op van haar plaats voor de open haard en opende de voordeur. Ze wilde net wat zeggen, toen ze werd onderbroken door een jongeman die bijna tegen haar aanviel. Verwoed probeerde ze de jongen op te vangen. Daarna viel haar het bloed pas op. 'Wie- wat is er gebeurd?' vroeg ze verward - misschien wel meer tegen zichzelf dan tegen de half-bewusteloze man op haar deurmat - waarna ze haar broer riep.

Het leek een eeuwigheid te duren, voordat de deur open gedaan werd, ondanks dat het vast seconden waren geweest. Elke seconde leek ene eeuwigheid te duren, terwijl zijn hand steeds plakkeriger werd door het bloed. Hij had op het punt gestaan om weer weg te gaan, toen plotseling iemand in de deuropening stond, en met moeite had hij dus ook zijn balans behouden. Door zijn wazige blik heen kon hij enkel een vrouw en haar donkere ogen onderscheiden. ‘Ik- mijn maten en ik zijn bezig met het bouwen van de nieuwe weg tussen het Noorden en Zuiden,’ kon hij nog uitstoten. ‘Ik moest jagen en toen- een zwijn-‘ Hij leunde hevig op haar arm en op de deurpost en luisterde gespannen toe hoe ze iemand leek te roepen. ‘Ik vraag niet graag om hulp, maar- alsjeblieft...’ Het kamp was te ver geweest om terug naar toe te keren en ook zijn makkers kon hij niet vinden. Als ze hem nu weg stuurde, wist hij niet wat hij moest doen.

Nadine stond voor enkele seconden verstijfd toen de man zijn verhaal deed, maar kwam al snel in actie. 'Ja, natuurlijk.' Ze ondersteunde de man naar de keuken toe, waar ze hem hielp om op een stoel te gaan zitten. Brayden had inmiddels ook gezien wat de situatie was, en was door de kastjes aan het rommelen op zoek naar wat verband en een naald en draad om mee te hechten. Nadine bleef echter bij de man zitten, om er zeker van te zijn dat hij zijn bewustzijn niet verloor. Gelukkig had ze door de jaren heen veel van haar moeder geleerd over het verzorgen van wonden. Ze wist er door haar ervaring in het leger nogal wat vanaf, wat ze Nadine ook had geleerd. Voorzichtig trok Nadine het shirt van de man omhoog en kromp samen bij het beeld van de wond. Ook al had ze veel geleerd van haar moeder, bloed en wonden waren niet haar favoriete ding om te zien. 'Hier,' Nadine overhandigde de jongeman een lap stof en stond op. 'Blijf er druk op uitoefenen, ik ben zo terug.' Het was belangrijk dat ze het zouden ontsmetten voordat een ontsteking hem de das om zou doen, dus kwam ze terug met een fles sterke drank en knielde ze naast hem neer.

Jadé liet zich ondersteunen naar de keuken toe, terwijl hij hard zijn kaken op elkaar klemde om niet te kreunen van de pijn. Hij had wel erger doorstaan, sprak hij zichzelf toe, en hij zou nu vast in goede handen zijn. De extra man die ook aanwezig was merkte hij niet eens op, terwijl hij plaats nam op de aangewezen stoel en zijn ogen op de vrouw gericht hield. Sissend voelde hij hoe zijn shirt van zijn wond getrokken werd. ‘Hoe ernstig is het?’ Hij wist dat hij niet per se in levensgevaar was, maar toch kon zo’n wond heftig gaan infecteren, laat staan hoe zwak hij zou worden als hij nog meer bloed zou verliezen. Gelukkig leek ze dat te realiseren en drukte hij zoals opgedragen de lap stof op zijn zij. De rest ging in stroomversnelling verder, tot ze plotseling terug was en de andere man met een bezorgde blik achter haar stond. Inmiddels zag hij dat ze naald en draad en sterke drank hadden gevonden. ‘Mijn naam is trouwens Jadé,’ stootte hij met een gepijnigde glimlach uit. ‘Voor als ik zometeen out ga en mijn maten wellicht voor de deur staan.’

'Ik heb erger gezien.' gaf ze eerlijk toe. 'Niets levensbedreigend als ik het zo zie, al moet ik bekennen, ik ben geen genezeres.' Het leek erop alsof hij enkel oppervlakkig gewond was, wat betekende dat hij er met een paar hechtingen en wat rust waarschijnlijk zonder verdere schade vanaf zou komen. Als het ernstiger geweest was, had Nadine het ook niet aangedurfd om hem te behandelen. Dan had ze Brayden er wel op uit gestuurd om een geneesheer uit het dorp hierheen te halen. Gelukkig kon ze dit wel aan, hoopte ze tenminste. 'Ik ben Nadine, en dit is Brayden... Hier, om op te bijten.' Ze gaf hem een stuk leer waar hij zijn tanden op kon zetten, terwijl zij de wond zou hechten en ontsmetten. 'Sorry alvast voor de pijn.' Nadine trok de dop van de fles af en ademde eenmaal diep in en uit. Ze kon dit wel aan, ze had vaak genoeg sneeën en wonden gehecht bij haar broers en zuster als ze weer eens ruig aan het spelen waren geweest buiten - dit was echt een iets ander verhaal.

Jadé keek de vrouw even onderzoekend aan en nam vervolgens het stuk leer van haar over. Hij hoopte maar dat ze wist wat ze deed. Aan de andere kant had hij ook niet veel keuze dan al zijn vertrouwen in haar handen te leggen. En ondanks dat hij moedig wilde zijn, duurde het nog geen vijf minuten vanaf de start van de procedure dat hij zijn bewustzijn door de pijn verloor. In zijn bewusteloze staat was hij blijkbaar naar de bank gebracht, want dat was de plaats waar hij weer wakker werd. Meteen zag hij ook hoe Nadine in de stoel tegenover hem zat. ‘Hoe is het gegaan?’ vroeg hij zacht.

Nadine wilde het niet toegeven, maar ze was blij toen de jonge man zijn bewustzijn verloor. Ze hoefde zich er in ieder geval geen zorgen om te maken dat ze hem pijn deed. Toen ze de wond gehecht en nogmaals ontsmet had, had ze hem met de hulp van Brayden naar de bank verplaatst. Inmiddels was het al voorbij middernacht, dus had haar broer aangekondigd dat hij zijn bed ging opzoeken. Nadine wilde er echter zeker van zijn dat hij 's nachts geen koorts zou krijgen, dus had ze haar dekens mee naar beneden genomen en had ze zich gevestigd op de grote stoel die tegenover de bank stond. Ze was bijna in slaap gedommeld toen ze wakker werd van een stem. Door haar slaap schrok ze in eerste instantie, maar ontspande al snel toen ze zag dat het Jadé was die wakker was geworden. 'Alles is oké gegaan. Hoe voel je je?' vroeg ze, terwijl ze overeind kwam en wat kruidenthee voor hem inschonk. 'Hier.' Het was de thee die haar moeder altijd maakte als Nadine zelf ziek was, ze voelde zich er altijd beter door.

Jadé nam dankbaar de thee aan, maar voelde ook hoe er een pijnlijke steek door zijn lichaam trok. Hij zou zeker nog een tijd zoet zijn met zijn wond, maar gelukkig was het niet meer aan het bloeden. ‘Beter dan gisteren...’ zei hij met een vertrokken gezicht van de pijn. ‘Dus ik ben je enorm dankbaar dat je mij hebt geholpen. Je wilt niet weten hoeveel mensen waarschijnlijk de deur dichtgeslagen hadden.’ Hij nam een slok van de thee en nam vervolgens voor de eerste keer de tijd om om zich heen te kijken. Het zag er gezellig uit, alsof er veel mensen woonden. ‘Ik bezit zelf niet veel, maar ik kan het legerkamp vragen om jullie geld te geven als dank.’ Hij zou dan in de leen staan bij het kamp, maar het was het geld meer dan waard. Ondertussen probeerde hij overeind te komen en van de bank af te stappen. ‘Ik wil jullie niet langer tot onrust zijn, dus ik denk dat ik weer terug-‘ Er schoot weer een steek door hem heen en gepijnigd siste hij door zijn tanden heen.

Nadine haalde haar schouders op en glimlachte kort. 'Geen dank.' Het voelde voor haar niet meer als normaal dat ze iemand in nood had geholpen. Ze hoopte tenslotte ook dat als zij in dezelfde situatie zat, anderen haar ook zouden helpen. Zelf nam Nadine ook een kop thee en dronk ervan. De kruidenthee bracht veel herinneringen terug, die haar onbewust lieten glimlachen. Bij het horen van zijn volgende woorden zette Nadine de mok neer. Ze had het zich eerder moeten realiseren, toen Jadé zei dat hij aan de weg aan het werken was. Haar vader had het er eerder die dag nog over gehad dat hij naar het legerkamp ging om te kijken hoe het met de vorderingen aan de nieuwe weg ging. Nu pas klikte het plaatje. 'Je hoeft ons niets te geven, we hebben genoeg, echt waar.' Nadine wist niet of ze moest vertellen over haar vader en Flynn, dus besloot ze zich er nog even stil over te houden. Toen hij op probeerde te staan, stond ook Nadine in reflex op, om hem op te moeten vangen mocht dat nodig zijn. 'Ik denk dat een flinke nacht slaap je nog wel goed zal doen. Wij vinden het geen probleem als je hier blijft en dan brengen we je in de ochtend met de kar naar het kamp - of waar je dan ook naartoe moet. Klinkt dat oké?'

Jadé keek haar twijfelachtig aan na haar woorden en probeerde haar gezichtsuitdrukking te kunnen lezen. Hij wilde niemand tot last zijn en daaronder viel ook dat hij iemand de hele nacht wakker zou houden. Aan de andere kant wist hij ook dat hij niet ver zou komen als hij nu zou vertrekken. Langzaam liet hij dus zich weer op de bank zakken. ‘Bedankt Nadine,’ zei hij uiteindelijk, waarna hij weer ging liggen in de zachte kussens. Hij wist dat hij moest slapen, maar hij was te nieuwsgierig naar de plaats waar hij beland was en de vrouw die voor hem zat. Want ondanks dat hij gewond was, had hij nog steeds ogen en zag hij hoe mooi ze was. ‘Woon je hier alleen met je broer?’ vroeg hij benieuwd. Het
leek hem sterk dat ze alleen zouden zijn - wellicht had ze wel een partner die ergens anders was.

Nadine glimlachte kort en schudde haar hoofd bij zijn vraag. 'Ik wou dat we zoveel ruimte hadden voor onszelf.' lachte ze. 'Maar nee, ik woon hier met mijn ouders en twee van mijn broers. Mijn zusje en mijn andere broer zijn de wijde wereld in getrokken.' lachte ze. 'En zo nu en dan nemen mijn ouders mensen in huis die tijdelijk geen onderdak hebben - vandaar al die ruimte.' Met de uitbouw was het alleen nog maar erger geworden en zeker nu de kamers die bedoeld waren voor Robyn en Flynn leeg stonden. Nadine pakte haar mok met thee weer en nam er een aantal slokken van. 'Maar vertel eens iets meer over jezelf. Waar kom je vandaan?' vroeg ze nieuwsgierig, terwijl ze de wollen deken die haar moeder had gemaakt erbij pakte en over haar benen heen legde. In de nachten was het nog steeds vrij koud in het Noorden en dat merkte Nadine altijd goed.