De Gangen

‘Maar waarom ben je dan zo boos?’ vroeg ze verward en verbaasd. Ze wilde hem helpen, maar dat lukte niet als ze niet begreep wat er aan de hand was. Toen hij van haar weg draaide, zuchtte ze diep en zette ze haar handen in haar zij. Ze wist niet of ze moest weg lopen of dat ze bij hem moest blijven. Vrienden hielpen elkaar, maar dit gesprek liet het meer en meer blijken alsof Flynn niets meer met haar te maken wilde hebben. ‘Je lijkt nu net Robyn als ze boos is-‘ lachte ze zacht, tot ze zijn volgende woorden hoorde. Ze zette haar handen gefrustreerd nog harder in haar zij en liep zo naar hem toe, zodat hij haar wel moest aan kijken. ‘Barnes, je weet dondersgoed dat ik hier niet van geniet. Wat heb ik fout gedaan om nu al je woede over mij heen te krijgen?’ Met een zucht keek ze toe hoe hij weg liep. ‘Duw je altijd al je vrienden zo weg?’ kon ze enkel achter hem aan roepen. Ze wist heel goed wat er tussen hem en Hakeem en andere kinderen in het legerkamp was gebeurd. ‘Je wéét dat je tegen mij kan praten... zoals vroeger.’

Flynn was verder gelopen zonder nog aandacht aan Guila te besteden als ze niet het woord vrienden had gebruikt. Hij bleef in zijn passen steken en balde zijn handen tot vuisten. 'Je bent in de buurt op het verkeerde moment, dat is genoeg om één van mijn woede aanvallen te krijgen, oké?' Flynn kon op het moment zijn boosheid op ieder persoon gericht kunnen hebben. Het was het laatste wat hem zei, wat hem zijn woede echter wel deed richten op Guila. 'Zoals vroeger? Guila, je woont al meer dan tien lentes in dit paleis! Ik zie je misschien ééns in het seizoen en we schrijven elkaar niet eens. Wat voor vrienden heb jij dat je mij als een vriend kan zien?' Hij snauwde haar de woorden zowat toe en had daar onmiddellijk spijt van. Echter wist hij niet hoe hij het goed kon maken en zwijgend keek hij naar de prinses. Het hielp niet dat ze er nog precies uit zag zoals hij de jonge Guila herinnerde. Dezelfde donkere, vriendelijke ogen en golvende haren.

Flynns woorden hakte er keihard bij Guila in en van schrik zette ze zelfs een stap naar achteren. Wat voor vrienden heb jij... Ze probeerde ze te tellen, maar ze kwam niet verder dan vijf vingers: haar broers en haar favoriete kamermeisje. De talloze vlammen die ze door het paleis had lopen durfde ze er niet bij te tellen. ‘Ik- ik...’ stotterde ze, voor het eerst sprakeloos. Ze kon zich niet herinneren dat er iemand ooit zo tegen haar gesproken had. Meestal kwam ze niet in situaties als deze. ‘Mijn andere vrienden wonen in het paleis,’ zei ze uiteindelijk maar stilletjes. ‘En buiten het paleis...’ Ze haalde haar schouders op en greep met haar handen in de rokken van haar jurk. Na het zien van de uitdrukking op zijn gezicht hervond ze echter weer haar woorden en simpeltjes draaide ze haar rug naar hem toe. ‘Je zoekt maar iemand anders om je woede op af te reageren. Hoe durf je?!’

Flynn klemde zijn kaken op elkaar en liet zijn blik naar de grond af dwalen. Hij had het niet zo hard bedoeld, maar hij vroeg zich inderdaad wel af waar haar interesse in hem plots vandaan kwam. Een paar keer probeerde hij iets te zeggen, vooral toen ze zich van hem weg draaide. Mompelend liet hij het raam en de verkoeling van de wind voor wat het was en liep naar haar toe. 'Sorry, dat was niet mijn bedoeling. Ik-' Het waren een paar stress gevoelige weken voor hem geweest, maar hij kon niet een excuus gaan gebruiken voor zijn gedrag. 'Ik zou nooit zo tegen een prinses moeten praten,' maakte Flynn er maar van. Eerlijk gezegd kon die status hem werkelijk niets schelen, maar dit was de meest veilige en zakelijk manier om met deze situatie om te gaan. Stilletjes bleef hij naar haar rug kijken en haalde vervolgens zijn schouders op. 'Ik hoor graag een keer meer over je reis naar Quandaï, maar misschien mag ik dat niet nu van je verwachten.' Zijn stem was zachter en voorzichtiger dan eerder. Flynn had het niet in zich om nog meer vijanden te maken in Evenfall. 'Wellicht kan ik beter eerst mijn taken uitvoeren.' Hij keek naar het perkament dat de koning hem had gegeven.

‘Nee, zo zou je niet tegen een prinses moeten maken. Tegen geen enkele vrouw in het algemeen! Bewaar al die woede maar als je gaat sparren of gaat vechten of- weet ik veel!’ Ze was nog steeds niet omgedraaid en stond te pulken aan de kleine borduursels op haar jurk. Haar oor werd echter getrokken door het noemen van Quandaï en in één ruk had ze zichzelf omgedraaid. ‘Die taak komt later wel! Ik wil eerst vertellen over mijn reis,’ zei ze glunderend, al probeerde ze na enkele seconden weer haar serieuze houding aan te nemen. Dat werkte echter niet. ‘Of ik escorteer je naar jouw kamp en dan vertel ik onderweg over mijn verhalen? Want ik kan je vast niet omkopen met een kop thee en wijn in mijn vertrekken?’ Ze keek hem afwachtend en benieuwd aan. Ondanks dat ze zijn toon van eerder niet was vergeten besefte ze zich heel goed dat ze zelf ook niet bepaald een engel was geweest. ‘Weet je nog de belofte die we ooit hadden gemaakt als kinderen?’

'Bedankt voor de tip,' merkte Flynn nog sarcastisch op. Hij stopte zichzelf echter weer en glimlachte vervolgens naar Guila. Hij was overrompeld door haar enthousiasme en haar wil om met hem in gesprek te raken. Zo veel mensen stapten er niet meer op hem af met die intenties of op deze manier. Hij herkende haar opgewektheid weliswaar maar al te goed van vroeger, toch moest hij er aan wennen. Het deed hem denken aan zijn zus Nadine. Ze was één van de weinige mensen die hem met eenzelfde vrolijkheid behandelde. Verder was het vooral ironie of sarcasme of een ruwheid die sprak uit zijn relaties met zijn familie of vrienden. 'Ik zou het aanbod van wijn erg graag aan willen nemen, maar ik kan dit toch niet te lang laten wachten. Maar ik wordt graag naar het kamp terug begeleidt, misschien kunnen we een route langs het bos nemen?' Het kamp van Marcus lag naast de barakken van de wachters en ander personeel van het paleis. Het was immers moeilijk een kamp in de stad op te zetten, dus lagen ze dichter nader het paleis dan de stad. Vragend keek Flynn Guila aan en schudde langzaam zijn hoofd. 'Welke belofte?'

Guila keek hem verrukt aan en plooide haar arm in de zijne voordat hij kon protesteren. ‘Natuurlijk loop ik met je mee! Ik denk dat dit de eerste keer is dat een prinses een sergeant escorteert,’ giebelde ze, terwijl ze hem mee nam door de gangen heen. Misschien nam ze niet de meest voor de hand liggende route, maar dat zou hij toch niet merken. Ze was veel te blij dat ze weer tijd met hem kon doorbrengen. En dan kon ze er eindelijk over opscheppen tegen Iwan. Met een verbaasde en ook een ietwat teleurgestelde blik keek ze hem aan na zijn woorden. ‘Onze belofte! Weet je dat echt niet meer?’ Toen hij zweeg, zuchtte ze diep en liet ze zijn arm los, om zo alleen verder te lopen. ‘We zouden samen naar Quandaï reizen. Stiekem, omdat niemand toestemming gaf... En dan zouden we mijn familie gaan zoeken.’ Ze draaide zich naar hem om. ‘Ik weet dat het kinderpraat was, maar het betekende wel veel voor mij.’

Flynn keek met een beginnende glimlach opzij naar de prinses die hem inmiddels stevig aan haar arm mee nam. Haar lach was nog even aanstekelijk dus moest Flynn zijn best doen om zijn eigen glimlach tegen te houden. Langzaam schudde hij zijn hoofd toen ze teleurgesteld leek te zijn omdat hij de belofte zich niet herinnerde. 'Oh, dat-' Hij lachte en versnelde zijn pas om naast Guila te kunnen blijven lopen. 'Natuurlijk weet ik dat nog, Guila. Ik had altijd een tas gepakt staan, verstopt onder mijn bed, voor het geval we ineens besloten om te gaan. Toen jij-' Plots zweeg Flynn en keek hij van de prinses weg om verder te wandelen. Toen Guila richting Evenfall was gegaan had hij die zak met spullen gepakt en was hij achter haar aan gegaan, als zijn vader hem niet gesnapt had. Die had de jonge Flynn erg duidelijk gemaakt dat hij zoiets niet kon doen en dat Guila nu een ander leven zou gaan leiden bij zijn tante en oom. Flynn had toen zelf ingevuld dat hij daar niet thuis hoorde. Hij hoorde op de boerderij, in het kamp, in het Noorden. 'Je hebt er familie gevonden?' vroeg hij maar om de stilte op te vullen.

Guila wist niet hoe het gebeurde, maar zijn woorden maakte haar erg warm van binnen. Ze kon niet geloven dat hij zo lang op haar gewacht had, op hun avontuur samen. Met een glimlach keek ze naar hem opzij, maar zag op hetzelfde moment ook hoe zijn gezicht viel. ‘Toen ik naar Evenfall vertrok,’ zei ze zacht. Guila mocht soms naïef zijn, maar dom was ze niet. Natuurlijk had ze gemerkt hoe afstandelijker Flynn werd na haar beslissing betreffende Willa. Echter had ze gedacht dat ze daar allebei wel overheen waren gegroeid. Ze besloot er maar niet over door te gaan en knikte dus enthousiast op het antwoord van zijn vraag. ‘De broer van mijn vader,’ glimlachte ze. ‘Mama had geregeld dat er iemand in Quandaï mee zou helpen om familie te vinden. En dat lukte! Mijn oom heeft ook kindjes en ze hebben de ogen van mijn papa en oom... mijn ogen!’ Ze straalde opnieuw en pakte zijn arm weer vast. ‘Maar ik wil ook meer over de boerderij weten. Ik heb gehoord dat het prachtig is geworden! Hoe is het met Nadine?’

Flynn knikte langzaam. Wellicht moest hij er allang niet meer zoveel waarden aan hechten wat er toen gebeurd was. Ze waren kinderen geweest. Echter was hun vriendschap in de jaren daarna nooit meer aangewakkerd. Flynn wist dat dat vooral zijn schuld was in het begin, maar nu ze volwassen waren wist hij niet wie of wat het precies was. Hij had altijd maar gedacht dat hun levens te verschillend waren geworden. Met een glimlach luisterde hij haar verhaal aan terwijl hij terug aan haar zijde met haar mee liep. 'Wat doen ze nu? En wisten ze dat jij er nog was?' Zijn eigen nieuwsgierigheid verbaasde hem enigszins, maar hij herinnerde zich ook plots weer de vele momenten waarop hij en Guila allerlei verhalen hadden verzonnen over haar familie in Quandaï. Ze hadden genoeg fantasie gehad, misschien zelfs te veel. Flynn keek plots van haar weg toen ze naar zij familie vroeg. 'Het is mooi geworden, een stuk ruimer, maar anders. En Nadine-' Hij haalde zijn schouders op en gleed met zijn hand naar het cadeau dat hij van haar had gekregen en nu om zijn nek onder zijn kleding had hangen. 'Het gaat goed met haar. Nadine is Nadine. Ze heeft zo veel energie in zich.'

‘Ze werken net zoals moeder in de metaalbewerkerij! Ze maken hoefijzers voor de paarden en wapens voor de soldaten. Je zou moeten zien hoe mooi ze dat doen... hoe we in Tarth enkel kijken naar hoe praktisch spullen zijn, wordt er in Quandaï een kunstwerk van gemaakt. Moeder had altijd moeite om er niet nog net haar eigen draai aan te geven.’ Bij zijn tweede vraag viel ze stil en schudde ze langzaam haar hoofd. ‘Ze wisten niet eens dat moeder er niet meer was. Niemand heeft ze ooit ingelicht, niet eens Willa en Henry-‘ Ze balde haar vuisten en keek weg van Flynn. Ze wist dat ze niet boos kon zijn op haar ouders - niemand van hun had ooit geweten dat er überhaupt nog familie was - maar toch vond ze iets niet kloppen. Of ze maakte er een te groot probleem van.... ‘Ik ben blij dat het goed gaat met Nadine,’ glimlachte ze, ‘soms hoor ik nog weleens van Iwan wat ze schrijft in de brieven, maar ik heb haar persoonlijk al een tijdje niet meer gezien. En je andere broers en zuster dan?’

'Ik weet dat het waarschijnlijk prachtig zal zijn, maar ik geloof niet dat ik de juiste persoon ben om te kunnen oordelen over alles dat verder gaat dan praktische kwaliteiten,' grinnikte Flynn. Hij was niet opgegroeid met ditjes en datjes en decoraties en zijn leven in het kamp liet daar ook geen ruimte voor. Misschien was het daarom ook wel zo raar dat hij wel uitzonderlijk ijdel was. Flynn probeerde de blik van Guila te lezen, maar kon het niet geheel vatten. Het moest niet fijn zijn te weten dat een familie een heel leven kon leiden zonder af te weten van Guila, maar ze waren ook ver van Quandaï. Communicatie ging niet snel noch was het feilloos. 'Ik geloof dat Iwan beter op de hoogte zal zijn over Nadine dan ik zelf,' glimlachte Flynn. Hij had een goede band met zijn zus, maar het was niet zoals Nadine en Iwan die alles met elkaar leken te delen. 'Ze maken het goed. Brayden heeft zijn handen vol met het thuisfront soepeltjes aan de gang te houden. Levi doet van alles en nog wat. Robyn heeft zowaar een liefde gevonden.' Het laatste vertelde Flynn met een lach. Hoewel hij liever niet alle persoonlijke zaken van zijn zusje vrij gaf kon hij het nog maar amper geloven dat ze echt mee was gegaan met Yelena naar het Oosten.

‘Ik denk dat iedereen overal schoonheid in kan zien,’ zei Guila dromerig, ‘en ook jij. Ooit zal ik prachtige wapens voor je smeden... als Marcus het toe laat dat ik een tijdje met zijn metaalsmid mee werk.’ De laatste woorden zei ze ietwat twijfelachtig. Ze had haar ouders nog niet ingelicht dat ze de kunst van het smeden wilde leren, net zoals haar moeder. Nu de kans groot was dat haar ouders ook het paleis zouden verlaten, moest ze wellicht ook haar eigen pad gaan zoeken in Tarth. Of wellicht daarbuiten. ‘Ik ben altijd zo jaloers geweest dat je zussen hebt,’ grinnikte Guila zacht. ‘Ik ben gek op mijn broers en ze wilden altijd met mij door de gangen rennen of in het meer zwemmen, maar- het is anders dan een zus. Dan een vriendin.’ Ze had er altijd moeite mee gehad om vriendinnen te maken. Ze had haar moeder altijd als beste vriendin beschouwd en ook haar kamermeisje. Verdere vrouwelijke vrienden had ze maar weinig. ‘Ik ben blij dat het zo goed gaat. Ik zal zo snel mogelijk de boerderij komen opzoeken!’

Flynn moest lachen toen hij de woorden van Guila hoorde, maar toen hij haar gezicht zag hield hij zich snel in. Ze was serieus en dat verraste hem enigszins. Hij dacht niet veel na over schoonheid. Tenminste hij vond al snel een vrouw mooi, maar hij spendeerde niet veel tijd met andere vormen van schoonheid. 'Waarom wil je met de smid in het kamp werken? Die man is dag en nacht bezig op het moment om maar genoeg zwaarden voor nieuwe rekruten te smeden. Hij heeft een tiental leerlingen. Zijn er geen smeden in Evenfall die voor de koninklijke familie werken?' Flynn lachte nogmaals en haalde zijn schouders op. 'Je mag ze wel een dag lenen hoor. Zo blij zijn ze toch niet met mij.' Hij vond het erg fijn om zo een grote familie te hebben, maar hij was toch erg gesteld op de momenten waarop hij op zichzelf was. Hij wist niet of het kwam omdat hij thuis nooit veel ruimte had gehad en graag na al die jaren zijn eigen ding wilde doen of dat het echt zijn karakter was. 'Ik weet zeker dat mijn familie je graag verwelkomt.'

Guila luisterde zwijgend naar zijn woorden en haalde vervolgens haar schouders op. ‘De smid werkte samen met mijn moeder. Hij kende haar. Het voelt alsof ik haar een beetje beter leer kennen door daar te werken.’ Ze wilde niet voor een smid van de koninklijke familie werken: dan zou ze vast een speciale behandeling krijgen en dat wilde ze niet. Ze wilde net zo hard werken als alle anderen. ‘Misschien ga ik wel weer eens bij jouw ouders langs,’ zei ze met een gemeende glimlach. Ze wilde geen beloftes maken, zeker niet nu ze geen idee had waar haar pad heen zou gaan als haar ouders en broer het paleis zouden verlaten. Waar zou ze dan nog bij horen? ‘En ik geloof niet dat ze niet blij met jou zijn. Jouw ouders praten altijd ronduit over jou als ik ze over jou vraag.’ Ze hadden inmiddels het paleis verlaten en liepen richting het kamp. ‘Waar denk jij dat ik naartoe moet gaan als iedereen het paleis gaat verlaten?’ vroeg ze uit het niets.

'Ah.' Flynn wist niet goed wat hij daar op kon zeggen. Ergens, maar vaag, herinnerde hij zich Guila's moeder nog. Hij hoopte dat zij nog een beter beeld van haar moeder had. Hij zou het zich niet voor kunnen stellen om zich zijn moeder niet meer te herinneren, niet meer te kennen. Gelukkig was ze een sterke vrouw en had hij haar nog altijd in de buurt. Ook al mocht hij vaak ver van huis zijn. 'Ze zouden het vast fijn vinden je te zien. Plots gegeneerd door het idee dat zijn ouders over hem spraken, haalde hij nonchalant zijn schouders op. Hij hoopte maar dat ze het niet te vaak over hem hadden. Bovendien dacht hij soms dat hij langzaam zijn thuis ontgroeide. Niet omdat hij ouder werd, maar omdat hij veranderd was. Flynn had zijn bedenkelijke blik op het voor hen opdoemende kamp gericht en werd uit zijn gedachten gehaald door Guila's vraag. 'Dat vraag je mij? En er zullen toch vast nog wel wat mensen in het paleis blijven ook al is er een andere leider?' Hij hoopte dat die persoon snel gevonden zou worden. Hij ging maar al te graag terug naar het Noorden.

Nieuw

Eddard liep met een huppel in zijn pas de eindeloze gangen van het paleis in Evenfall door. Hij had zojuist een erg lang en intensief debat gevoerd met de overste van Kain. Ed was er niet geheel trots op, maar hij had meerdere malen er op gewezen dat zijn broer de Koning was en dat de man beter naar hem kon luisteren mocht hij zijn baan willen behouden. Hij had gedacht dat het makkelijker zou zijn geweest om te laten weten dat hij Kain voor een paar uur van zijn werk zou houden. Hij was er zo op gesteld geweest om het precies nu, op dat moment, te doen dat hij niet had ingezien dat anderen wellicht niet het belang van het 'moment' begrepen. Toch had hij nu een stuk perkament in zijn handen dat verklaarde dat Kain zijn post kon verlaten en dat iemand zijn taken zou vervangen voor de dag. Hij wist immers dat zijn partner nooit overtuigd kon worden om zijn werk voor de dag te laten. Sterker nog, Eddard verwachtte dat het erg slecht zou vallen bij zijn vriend als hij spontaan hem probeerde weg te halen van zijn werk. Ed nam met twee treden tegelijkertijd de trappen naar één van de bovenste verdiepingen om uiteindelijk het uiteinde van de gang te bereiken. Als er geen missies waren, werd Kain soms op simpele wachtersposities ingevuld waar het nodig was. Ed vond hem dan ook eindelijk voor de ingang van de vertrekken van één van de huidige plaatshoudende machthebbers. Met een grijns op zijn gezicht hield Eddard voor Kain stil. 'Ik heb een verrassing voor je.'

Kain keek wat afwezig om zich heen. Al uren stond hij op dezelfde plek op wacht, namelijk voor de ingang van de vertrekken van één of andere man met status. Kain gaf er maar weinig om, ondanks dat zijn collega's hem zo op het hart hadden gedrukt dat het hem wél moest interesseren. Kain had het altijd afgewimpeld: hij focuste zich op zijn missies en niet al het gerommel in het paleis buiten het Koningspaar en zijn vriend om. Zo nu en dan hield hij een praatje met zijn collega, maar zijn gedachten gingen vooral uit naar zijn avond en wat hij zou gaan eten en wat hij en Ed zouden gaan doen. Misschien kon hij zijn vriend wel mee nemen naar een plaatselijke show of- Op hetzelfde moment zag hij Eddard aan komen lopen. 'Wat doe jij hier nou?' grijnsde hij, zijn collega naast hem compleet vergetend. Een wenkbrauw trok hij echter al snel verbaasd op, die vervolgens overging naar een bezorgde frons. 'Een verrassing? Ik- ik moet werken.' Een korte blik wierp hij op de wachter naast hem.

Ed voelde de glimlach op zijn gezicht alleen maar breder worden toen de serieuze blik van zijn vriend als sneeuw voor de zon verdween toen hij hem zag. Lachend schudde Eddard zijn hoofd en hield de brief die hij zojuist had laten ondertekenen door Kain’s overste op. ‘Ik wist dat je dat zou zeggen. Maar je hebt zojuist de rest van de middag vrij af gekregen.’ Hij hield snel een hand naar zijn partner op voor hij kon protesteren of hem de oren van zijn hoofd zou vragen en greep vervolgens zijn beiden handen vol enthousiasme vast. ‘Ik weet dat je waarschijnlijk niet met me mee wil omdat ik je niet kan vertellen waar we heen gaan, maar het is belangrijk dat we nu alvast op pad gaan. Anders zijn we te laat.’ Afwachtend keek hij zijn vriend aan en merkte op dat zijn collega met een afkeurende frons deed alsof hij niet luisterde. ‘Je krijgt zo een vervanger. Je overste was alleen niet snel genoeg, dus ik ben maar alvast vooruit gegaan. We kunnen wachten tot je collega er is voor we weg gaan, maar-‘ Eddard keek bedenkelijk naar het uurwerk dat hij in zijn borstzak had zitten. ‘Dan moeten we ons wel erg haasten.’

Kain keek hem vol verbazing aan en trok al snel het papier uit zijn hand, om het vluchtig door te lezen. De complexe woorden vlogen hem echter al snel voor de ogen, maar de essentie was hem duidelijk: hij had de rest van de dag vrij af gekregen. Het moment dat zijn vriend diezelfde woorden uit sprak, keerde de grijns op zijn gezicht terug. 'Te laat? Dat moet niet gebeuren.' Zijn nieuwsgierigheid werd extreem geprikkeld door de vage woorden van zijn vriend, maar als Eddard in zo'n bui was, dan betekende het vaak vrij veel goeds. Vooral als hij zelfs ervoor had gezorgd dat Kain én hijzelf vrij af hadden. Dat kwam maar weinig voor. 'Laten we dan maar gaan. Er gebeurt hier toch nooit iets, vooral niets wat Eugene niet aan kan.' Het enthousiasme van zijn vriend was aanstekelijk en met een verontschuldigende glimlach naar zijn collega Eugene nam hij Ed aan zijn hand mee de gangen door. Hij had niet verwacht dat zijn dag zo zou verlopen. 'Kan je echt niets erover loslaten?' vroeg hij vervolgens benieuwd, toen ze ver genoeg weg waren van zijn collega om rustiger te lopen. Hij had zijn arm om Eddards schouders heengeslagen en keek hem zo met een smekende blik aan. 'Wat ben jij allemaal van plan met mij?'

Eddard wierp nog een triomfantelijke blik over zijn schouder naar Eugene de collega, maar richtte zich toen op zijn vriend. Lachend drukte hij een kus op zijn wang. 'Laat me voor één keer iets voor me kunnen houden.' Hij had al meermaals in zijn eigen enthousiasme om iets met zijn partner te kunnen delen zijn eigen verrassingen verpest. En dan sprak hij nog niet over de vele keren dat hij met erg veel moeite de vertrouwde informatie die hij via Liam of Sibel te horen kreeg zichzelf er van weerhield met Kain te delen. Andersom was er genoeg dat zijn vriend geheim moest houden. Het frustreerde Eddard mateloos, ook al begon hij er nu meer gewend aan te raken, toch kon hij het niet laten af en toe toch door proberen te vragen. Het had nooit gewerkt. Kain was niet voor niets een uitermate goede spion. 'Ik beloof je dat het niets gevaarlijks is. Dus maak je geen zorgen, oké?' Hij leidde zijn vriend verder de gangen door tot ze bij zijn werkkamer aankwamen. 'We blijven niet binnen. Heb je een mantel nodig? Ik heb vast nog een extra exemplaar rondhangen.' Hij was al binnengestapt en begroette de collega met wie hij het vertrek deelde voor hij zijn mantel erbij pakte. 'Is er nog iets interessants gebeurd vandaag?' vroeg Ed om Kain zo goed mogelijk af te leiden. Als hij te veel door zou vragen, wist Ed dat het enkel moeilijker werd zijn mond te houden.

Kain volgde zijn vriend naar zijn werkkamer toe en keek gefascineerd rond, nadat hij de andere man in de kamer had begroet. Deze kamer bleef hem fascineren door de talloze boeken en papieren die er rond slingerden. Verder had hij de nodige discussies en deals met de collega van zijn vriend gevolgd om hem zo nu en dan uit de kamer weg te werken, om zo Eddard te verrassen aan het einde van de dag. Het werkte niet altijd én de schurk begon steeds meer geld te vragen. Ed wist er uiteraard niets van, zo ver hij zelf wist. 'Het is zoals alle andere dagen. Ik haat op wacht staan, er gebeurt nooit eens iets spannends. Hoe houden de paleiswachters het vol? Het is makkelijk loon verdienen, natuurlijk, maar...' babbelde hij maar wat. 'Al pik je wel de gekste dingen op. Wil je de laatste roddels weten? Blijkbaar heeft dus politicus Rivius 's nachts een-' Hij vreesde dat hij de praatjes van zijn vriend overgenomen had. Toen ze de kamer uit waren, sloeg hij zijn arm weer om zijn geliefde heen. Hij liet Ed maar de weg vervolgen, gezien hij geen idee had wat ze zouden doen. Hij hoopte enkel dat het ver weg van het paleis zou plaats vinden. 'Niets gevaarlijks, maar wel uitermate geheim en tijdsafhankelijk. Mijn nieuwsgierigheid wordt mij bijna teveel,' plaagde hij zijn vriend, waarna hij ook een kus op zijn wang en haren drukte.

Eddard spitste zijn oren toen Kain hem begon te vertellen over Rivius. Die man kreeg het altijd voor elkaar om kritiek te hebben op Ed zijn werk toen hij nog een klerk was. Hij hoorde dus maar al te graag roddels over de man. Er was altijd wel een foutje te vinden in zijn kopieën wat bekende dat Ed de hele pagina over moest doen. Hij had er flink er wel eens over geklaagd tegen zijn overste wat hem als straf een deel van zijn loon had gekost. De klerken hadden te laag gestaan om het onrecht te delen met hun oversten. Ed hoopte dat daar verandering is was gekomen sinds hij een hogere positie aangenomen had en de gespannen werksfeer onder de aandacht had gebracht. Hij had een tweede mantel gepakt om deze over Kain's schouders te hangen voor hij, met een gedag naar zijn collega, de gangen terug in stapte en de weg uit het paleis nam. 'Heb ik je al eens meegenomen naar de haven?' Hij had toen ze net terug waren gekomen Kain meerdere malen de stad door geleid. De haven was echter maar klein in Evenfall, en zeker sinds er meer politieke activiteit naar Myr was verplaatst, was het economisch ook rustiger in de stad. Vele handelaren reisden tussen de twee hoofdsteden in plaats van te blijven hangen in Evenfall. De haven had daarom vaak veel rustigere periodes als de koninklijke familie zich in Myr bevond. Ergens miste Eddard de drukte die hij zo gewend was van de stad in die maanden, maar hij merkte ook dat het de sfeer minder bedrukt maakte en dat had ook een goede invloed op het paleis. Ed had Kain aan zijn hand de stad mee ingenomen en leidde hem zo al de weg richting de haven. Ze zouden dicht langs huis komen, maar de haven lag helemaal aan de rand van de stad waar de rivier zich om de stadsmuren heen krulde.

Kain had Eddards hand stevig vastgepakt en liet hem zo het paleis uitleiden. De frisse lucht deed hem goed en al snel merkte hij hoe zijn schouders ontspanden. Ondanks dat er nooit iets gebeurde als hij op wacht stond, kon hij zich niet zomaar ontspannen. Het was iets wat hij zichzelf aan had geleerd tijdens zijn missies: soms waren zijn opdrachten dusdanig risicovol dat hij altijd op zijn hoede moest zijn. 'We zijn er nog nooit samen geweest,' glimlachte Kain vol anticipatie op wat er komen zou. 'In mijn tijd als soldaat kwam ik er vaker. Genoeg leuke stuurmannen die er rond liepen. Of verpest dat nu de sfeer?' Hij grapte wat rond, maar liet tegelijkertijd genoeg zien dat hij nog steeds erg gek was op zijn vriend. Het was heerlijk om een dag af te kunnen ronden en samen met Eddard het paleis te verlaten. Het was dan ook een hele aangename verrassing om hun werkdag al wat vroeger te kunnen afsluiten. 'Dus, heb jij nog wat gehoord van Sibel of van Liam? Hebben ze het goed in het Noorden? Wanneer zouden ze ook alweer terugkomen?' Hij glimlachte breed bij zijn volgende gedachte. 'Muriel had ons gisteren nog een tekening gestuurd vanuit Myr!'

Eddard keek Kain met open mond aan en moest toen lachen. 'Ik geloof dat het me enkel verbaasder maakt dat je míj, de saaie klerk, verkozen hebt boven wild aantrekkelijke zeelui.' Hij kneep nog altijd lachend in de hand van zijn partner. Kain zou eens moeten weten wat hij van plan was. Het maakte hem bloednerveus, maar tegelijkertijd stond hij op barsten om de vraag eindelijk te stellen. In zijn hoofd had het zulke grote proporties aangenomen dat het erg moeilijk was er niets van te laten blijken tegenover Kain. Zo af en toe had hij wel eens specifieke vragen gesteld aan zijn vriend, om te kunnen peilen hoe hij dacht over een verbintenis tussen hen twee. Toch had hij niet te overduidelijk willen zijn. Dit hoorde als een verrassing te komen. 'Liam heeft me geschreven vanuit het Noorden, maar zonder een idee hoe lang hij daar zou blijven. Er stond zo weinig informatie in, maar hij had het alleen over zichzelf. Ik ben er vanuit gegaan dat Sibel dus met Muriel onderweg naar Myr was.' Eddard fronste kort. Hij had zo een vermoeden waarom zijn broer alleen in het Noorden was achtergebleven en was sceptisch over die beslissing. 'Ik hoop dat hij niets idioots van plan is,' verzuchtte Ed. Hij gaf het niet graag toe, maar hij maakte zich wel zeker zorgen om Liam sinds hij besloten had actiever te worden met zijn spionnen.