De Gangen

-

Hester zat met haar rug tegen het raam in de warme zon. Ze had een penseel in haar ene hand en een aantal stukken perkament in haar andere. Ze was zojuist de ziekenzaal in gegaan om te kijken hoe het met Nadine stond, maar ze had gezien dat één van de prinsen er was en had ze dus maar alleen gelaten. Het kwam niet zo nauw aan wanneer Hester Nadine's zalf aanbracht. Ze gunde de twee graag wat gezelligheid voor ze weer kwam om pijn te bezorgen. Met een zucht trok ze haar benen bij haar op het venster en leunde ze comfortabel in het hoekje zodat ze verder kon met haar brief. Ze had nog niemand op de hoogte gesteld dat ze naar het Westen was vertrokken, behalve natuurlijk de mensen in het kamp. Dus probeerde ze nu enkele vrienden uit te leggen waar ze was en waarom. Haar gedachten dwaalden echter te veel af en uiteindelijk sloot ze haar ogen om van de warme zon te genieten en de geluiden van buiten en binnen het paleis in zich op te nemen. Na de brand op de boerderij had ze al snel voorgesteld om te gaan helpen. Dat ze uiteindelijk hier in het Westen belandt was, had ze echter niet verwacht. Ze liet het leven echter maar haar gang met haar gaan, ze ging er wel in mee en vond het bovendien heerlijk om in de drukke hoofdstad terug te zijn.

Brayden was vanochtend naar de markt gegaan om wat spullen te kopen voor zijn broer, zussen en natuurlijk voor Willa en Henry als bedankje dat ze hier mochten blijven. Op aanraden van Robyn had hij de favoriete gebakjes van Levi gekocht en bij hem afgeleverd. Voor zijn jongste zusje was hij naar de wapensmid gegaan om een stel nieuwe, handgemaakte messen te bestellen, maar voor Nadine had hij geen idee gehad wat hij moest kopen. Uiteindelijk had hij een schitterende armband gevonden, waarvan hij zeker wist dat Nadine hem prachtig vond. Voor Willa had hij een grote bos van haar favoriete bloemen gekocht en voor Henry op de gok een dure fles wijn. Het was misschien cliché, maar zijn hoofd stond er niet naar om iets originelers te bedenken. Inmiddels had hij alles afgeleverd, behalve de armban van Nadine. Hij was net onderweg naar de ziekenzaal, toen hij Hester zag zitten. Hij had haar nog helemaal niet bedankt voor alles wat ze had gedaan. Tijdens de reis, en ook hier, had ze voor Nadine gezorgd. 'Hé,' begroette hij haar, terwijl hij glimlachte. 'Alles goed?' Hij was nooit zo goed geweest in small talk en stond er dan ook licht ongemakkelijk bij.

Hester had de penseel tussen haar lippen geklemd terwijl ze bedenkelijk naar het papier staarde. Ze keek verrast op toen ze iemand hoorde en met een grootse glimlach begroette ze de oudste zoon van Leona en Nathan. 'Hallo, het gaat prima.' Ze was even stil en liet haar glimlach langzaam afzwakken. 'De prins is op bezoek bij je zus. Ik dacht dat ik hen maar even hun tijd liet hebben,' zei ze maar om de stilte te vullen en hem op de hoogte te brengen van de aanwezigheid van de prins. Ze was er zelf nog niet helemaal aan gewend dat de prinsen en de koningin zomaar hier op bezoek kwamen voor Nadine en de rest van de familie. Zij leken het echter niet meer dan normaal te vinden, dus probeerde Hester er ook maar niet te veel door overrompeld te zijn. Het waren ook gewoon mensen en eerlijk gezegd had ze niets speciaals aan de koninklijke familie opgemerkt. 'Hoe gaat het met jou? Heb je al meer van je ouders gehoord?'

'Oh, ja ik had wat voor haar meegenomen, maar dat zal dan moeten wachten.' zei hij, terwijl hij keek naar het pakketje in zijn handen en vervolgens naar haar. 'Het gaat wel, al zou ik wel wat meer slaap kunnen gebruiken.' merkte hij op. Brayden's nachten waren erg kort sinds ze hier waren, zijn hoofd bleef altijd maar malen in de nacht en dat kostte hem een hoop slaap. 'Ik heb vanochtend een brief van ze ontvangen. Er zijn veel mensen in het dorp die helpen met de opbouw, en Marcus heeft ook een paar mannen meegestuurd.' vertelde hij. Hij vertelde maar niet dat het niet goed ging met zijn vader en dat zijn moeder zich veel zorgen maakte, dat was een last die hij anderen niet wilde opleggen. 'Ik wilde je nog bedanken... dat je mee bent gegaan en dat je zo goed voor Nadine zorgt.' zei hij met een kleine glimlach. 'Echt, je wilt niet weten hoeveel dat voor ons betekent... en voor mijn ouders.'

Hester glimlachte meelevend. Slaap was iets waar iedereen maar weinig van leek mee te krijgen. 'Natuurlijk, het hele dorp zal vast goed voor je ouders zorgen,' zei Hester overtuigd. De leden van de familie Barnes waren al jarenlang een belangrijk onderdeel van het dorp, dat was nooit veranderd en ze had het zelf gezien toen ze er was geweest. Er waren constant bezoekers met eten of wat dan ook langs gekomen. 'Oh, natuurlijk, ik zou niets anders hebben kunnen doen.' Leona en Nathan waren er voor haar geweest toen ze jong was, op een manier die niet veel voor kwam in Tarth. Ze sprak er misschien niet met veel woorden over, maar daar was ze hen voor eeuwig dankbaar voor. Als ze nu op haar beurt iets terug kon doen, dan deed ze dat zonder er over na te denken. Het was in geen enkel geval ook maar een even grote daad als wat zij hadden gedaan voor de jonge Hester, maar het was een begin. 'Wat heb je voor Nadine meegenomen?' vroeg ze na een korte stilte.

Nieuw

Flynn stond rechtop en met zijn handen samengevouwen te wachten voor de deur van de werkkamer van de koning. Door de wachter die aan de andere kant van de deur stond was hij op de hoogte gebracht dat de koning niet gestoord wilde worden op het moment. Flynn had echter duidelijke instructies gekregen van Marcus om zijn bericht persoonlijk te overhandigen, dus had hij de bewaker koppig verteld dat hij hier zou wachten tot de koning wél gestoord kon worden. Tot nu toe had hij zich prima recht kunnen houden, maar aangezien hij al een tijdje aan het wachten was geweest begon zijn ongeduld langzaam toe te slaan. Geagiteerd tapte hij met zijn linkervoet op de marmeren vloer en schoten zijn ogen van links naar rechts, om maar iets te kunnen zien dat hem bezig kon houden. De afgelopen weken in het paleis waren hem niet per se slecht bevallen, maar het was heel anders geweest dan hij verwacht had. Hij dacht dat Marcus met andere legerleiders kon praten of het over missies kon hebben en strategieën om overvallen en rovers te beperken in minder welvarende delen van Tarth en dat een nieuwe leider van het volk dit in gedachten moest houden. Echter hadden ze slechts als passieve aanwezigen bij de vergaderingen gezeten. Zelfs een nieuwe rekruut had zijn taak uit kunnen voeren. Hij snapte niet waarom Marcus hem gekozen en gevraagd had om mee te gaan. Hij was veel liever in het kamp gebleven om samen met Indra het daar draaiende te houden. Gefrustreerd dwaalde zijn blik weer af naar de wachter naast hem die er duidelijk veel beter in leek om zijn houding te behouden.

Opgewekt liep Guila door de gangen van het paleis heen naar de werkkamer van Henry. Ze had enkele documenten vast die ze van de hoofdklerk naar haar vader moest brengen. Ze wist dat hij het druk had, maar de klerk wist ook dat Guila altijd naar binnen kon glippen bij haar vader. Toen ze een plotseling een bekende gestalte voor de deur zag staan, kreeg ze al snel een brutale blik en versnelde haar stap. ‘Je kan er nog dagen gaan staan, maar hij zal toch niet open doen,’ glimlachte ze, terwijl ze haar documenten tegen haar borst drukte en met haar vrije hand naar de deur wees. ‘Hij heeft de komende dagen alleen maar besprekingen. Het nieuws over Tobias heeft hem zo opgewekt gekregen dat hij nu eindelijk vaart wil zetten achter de kroning.’ Zelf straalde ze ook door de gedachte aan haar oudste broer. Ze was niet iemand die snel de hoop op gaf, maar hij had er de laatste dagen dusdanig slecht uit gezien dat ze met de familie bijna afscheid genomen hadden... tot Augustus kwam. Vervolgens nam ze uitgebreid Flynn in haar op en gleden haar ogen langs zijn lichaam. ‘Sinds wanneer draag jij zo’n officiële outfit?’ grinnikte ze, terwijl ze een wenkbrauw op trok en kort het embleem op zijn jasje vast hield. Vervolgens zag ze de blik op zijn gezicht en glimlachte ze nog breder. ‘Wat is er? Nu al geïrriteerd dat je moet wachten?’

Naarmate dat Flynn daar langer stond, de nerveuzer hij werd dat er wellicht iemand voorbij zou komen en hem daar zou zien staan wachten. Hij wist dat Iwan hem eindeloos zou plagen als hij voorbij kwam en wel- hij kon nog wel een aantal andere mensen bedenken die het er flink van zouden nemen. Flynn had niet bepaald de beste reputatie in het paleis. Dat maakte het ook belangrijker voor hem om zich te bewijzen nu hij als rechterhand van Marcus aanwezig was in Evenfall. Voorheen was hij slechts een neefje van de koningin en koning geweest en had het weinig uitgemaakt hoe hij zich gedroeg, maar nu was dat wel anders. Toen hij plots een stem hoorde rechtte Flynn stante pede zijn rug en keek hij naar de vrouw die op hem af kwam. 'Dat weet ik, maar hij zal eens naar buiten moeten komen,' verzuchtte Flynn toen hij door had dat het Guila was. Hij knikte kort met een glimlach. 'Ik ben erg blij dat het er nu eindelijk goed voor staat voor Tobias.' Het nieuws was al snel het paleis door gegaan en had iedereen een glimlach gegeven. Behalve wat nerveuze edellieden in de besprekingen die dachten dat hun kansen nu verkleind waren. Flynn verachtte hen. 'Al een tijdje.' Met een geïrriteerde blik streek hij zijn uniform glad en legde het embleem terug op zijn borst. 'Wat doe jij hier?'

Guila wreef over de stapel papieren heen, die ze nog steeds stevig tegen haar borst had gedrukt, en merkte ondertussen ook zijn geïrriteerde blik op. ‘Ik heb belangrijke documenten van de hoofdklerk meegekregen. Hij weet dat ik het kantoor van mijn vader in en uit kan lopen, dus vandaar.’ Ze knipperde enkele keren met haar ogen en keek de man voor haar peilend aan. Ze kende Flynn al een lange tijd. Ze had een tijdlang in het legerkamp gewoond, toen haar moeder nog leefde. Flynn kwam toen regelmatig labs. Toen haar biologische moeder overleed en Willa haar in huis nam, werden de samenkomsten met Flynn steeds sporadischer. ‘Hoe gaat het met jouw ouders? En broers en zusters?’ vroeg ze benieuwd, terwijl ze hem nogmaals van top tot teen bekeek. Ze weet niet wat voor goeds hij had gedaan tijdens de missie om zo plotseling tot een hogere functie benoemd te worden. ‘Ik kan trouwens best jouw boodschap mee naar binnen brengen?’ opperde ze zo onschuldig mogelijk.

Flynn klemde zijn kaken op elkaar toen Guila hem simpel vertelde dat ze de werkkamer van de koning kon betreden wanneer ze maar wilde. Natuurlijk had ze daar geen moeite mee. Zijn stijve houding verdween kort toen ze naar zijn familie vroeg. 'Goed. Het is weer rustig op de boerderij. Iedereen heeft zo weer zijn eigen ding om zich mee bezig te houden.' Zijn gedachten gingen voornamelijk uit naar Robyn. Nog voor hij vertrokken was van de boerderij was zij met Yelena naar het Oosten op weg gegaan. Hij hoopte dat ze het goed maakte. Flynn nam de vrouw voor zich peilend in hem op bij haar voorstel. 'Het bevel van Marcus was om het bericht zelf aan de koning te overhandigen. Maar bedankt voor het aanbod.' Zijn ongeduld was nog niet zo ver geraakt dat hij een aanbod zoals dit zonder na te denken aan zou nemen. Flynn vouwde zijn armen achter zijn rug terwijl zijn mondhoeken omhoog krulden. 'Wie weet wat je me wel niet in ruil voor deze gunst zou vragen,' voegde hij er nog met zijn grijns aan toe.

‘Wie heeft jou in het kamp geleerd om zulke insinuaties naar een dame te werpen?’ vroeg ze met dezelfde onschuldige glimlach. Natuurlijk zou ze iets terug eisen voor haar gunst en ze wist dat Flynn dat ook wist. Dat maakte het des te leuker. Inmiddels had ze haar papieren aan één van de wachters gegeven en streek ze geduldig de rokken van haar jurk glad, terwijl ze Flynn van onder haar wimpers aan bleef kijken. ‘Maar Marcus is hier nu toch niet?’ opperde ze poeslief. ‘Maar als je wilt wachten, dan is dat natuurlijk ook prima. Ik weet namelijk nog wel wat manieren om het wachten aangenamer te maken.’ De wachters die overduidelijk mee stonden te luisterde negeerde ze en afwachtend en veelbelovend bleef ze de man aan kijken.

'Je kunt je beter afvragen wat ik níet geleerd heb in het kamp wat betreft zogenaamde 'dames'.' Flynn stond al te lang bekend als rokkenjager. Hoewel dat ooit misschien beperkt was gebleven tot het dorp waar hij met zijn familie woonde was dat al snel uitgebreid door de bezoeken die ze zo nu en dan brachten aan de paleizen. Hij wist dus maar al te goed hoe die 'dames' in elkaar zaten. Tenminste hij was erg zelfverzekerd in zijn eigen kennis. 'Je hoeft het wachten niet aangenamer te maken. Het hoeft niet vermakelijk te zijn. Het is mijn taak.' Flynn's blik gleed naar de wachter die zijn blik op afwezig had staan, maar overduidelijk zijn oren niet had afgesloten voor dit gesprek. 'Het enige waardoor mijn wachten beter gemaakt kan worden is door het in te korten. Dus ik ben niet geïnteresseerd.' Met een glimlach keek hij Guila weer aan en trok zijn wenkbrauwen op. 'Behalve als je aanbod in houdt dat je mij mee neemt in de werkkamer van je vader zodat ik alsnog persoonlijk dit stuk perkament kan overhandigen.' Hij hield zijn brief geschreven door Marcus voor haar op en wachtte haar antwoord af.

Guila tuitte ietwat gefrustreerd haar lippen, maar vond al snel weer haar blik van kalmte en schudde lachend haar hoofd. ‘Ik zal maar doen alsof mijn oren bloeden,’ lachte ze zacht, maar ook gekwetst. ‘Voordat ik mijn vader meld dat hij vooral níét met een zekere soldaat moet praten.’ Die belediging van Flynn had ze gehoord en dat deed haar pijn. Ze schudde haar vertwijfelingen van haar af door zijn blad weg te wuiven en haar rug naar hem toe te draaien, door de papieren die de wachter nog steeds vast had te herordenen. ‘Je weet ook wel dat mijn vader het niet op prijs gaat stellen als ik jou onaangekondigd mee neem zijn kantoor in,’ zei ze vervolgens, waarna ze over haar schouder naar de soldaat keek. Zijn aanbod klonk aanlokkelijk, echter zou ze niet zomaar accepteren dat hij plots haar aanbod had omgedraaid in zijn eigen. Ze wilde eigenlijk wel eens weten wat hij er voor over had dat ze hem mee nam naar haar vaders ruimte en zijn woede moest mee maken. ‘En die woede ga ik niet zomaar accepteren.’

Zuchtend schudde Flynn zijn hoofd toen Guila hem haar weerwoord gaf. 'Ik ben geen soldaat meer.' Toch keek hij met een triomfantelijk blik toe hoe ze zich van hem weg draaide. Ze mocht denken dat ze misschien wat op hem voor had, maar Flynn zou wel laten blijken dat ze dat niet zomaar kon veronderstellen. 'Dan kondig je me toch eerst aan en stap ik dan de kamer in?' Hij klonk wanhopiger dan hij had gewild, maar als hij hier echt nog de hele middag moest staan wachten dan zou hij nooit meer op het trainingsveld geraken en dat had hij nu al dagenlang over moeten slaan. Zijn vader had het hem altijd gezegd; het was erg riskant om ook maar een dag training te missen. Ondanks dat hij nu zoveel met gepraat en papierwerk bezig was, ging het er hem in zijn hoofd nog altijd om het fysieke aspect van het werken in het leger. Flynn krabde aan zijn achterhoofd en haalde zijn schouders op. 'Desnoods zeg je hem dat ik je gedwongen heb. Dan neem ik die woede van hem wel op me.' Hij wist maar al te goed hoe zijn oom soms kon zijn en bovendien had hij maar genoeg ervaring met zijn oversten die naar hem schreeuwden. Het was thuis vaak genoeg gebeurd en in het legerkamp had Flynn ook genoeg over zich hen gehad.

Guila keek hem ongelovig aan en zuchtte vervolgens diep. ‘Denk je nou echt dat mijn vader dat gaat geloven?’ siste ze, terwijl ze weer een half oog wierp op de wachter naast hen. Ze wilde niet dat dit uit zou lekken naar haar vader. ‘Als je naar binnen wilt, dan zul je mij naar binnen moeten sleuren. Ik wil zijn humeur niet verpesten, niet na het goede nieuws van Tobias. Dat verdient zelfs Henry niet.’ Ze sloeg haar armen weer over elkaar en keek haar oude vriend uitdagend aan. Als hij zo tegen haar wou doen, dan kon hij het ook terug hebben. Al jaren waren ze niet op goede voet met elkaar, ondanks dat ze vroeger zo close waren geweest. ‘Toen jij op missie was, ben ik trouwens naar Quandaï geweest,’ probeerde ze zo onverschillig mogelijk te zeggen, ondanks dat haar hart in haar borst hevig klopte. ‘Ik mocht mee met de afvaardiging van mijn vaders hof.’

Flynn hield een hand naar haar op en fronste om haar plots uitdagende woorden. 'Prima. Ik weet al dat je me toch niet gaat helpen zonder dat je er zelf iets uit kan halen. Ik wacht hier wel.' Soms kon hij niet geloven dat ze zo opgegroeid waren tot twee compleet verschillende personen. Ooit hadden ze dezelfde interesses gedeeld, dezelfde humor. Zijn moeder vertelde hem nog wel eens verhalen over wat voor dingen hij en Guila als tieners uit hadden gespookt. Het herinnerde hem ook vervelend genoeg aan Hakeem. Echter waar hij maar al te goed wist hoe de vriendschap tussen hem en Hakeem ooit mis was gelopen en dat het zijn eigen fout was geweest, begreep hij niet wat er fout was gegaan toen Guila besloot naar Evenfall te vertrekken. Hij had als jongen nooit begrepen wat hij verkeerd had gedaan om haar die keuze te laten maken. 'Quandaï?' Verrast keek Flynn naar Guila op. Het koste hem enkele tellen om zijn onverschillige houding terug te vinden. 'Je mocht mee? Of moest je voor paradepaardje spelen zodat de koning kon laten zien hoe goed hij voor Quandaïers kan zijn?'

Guila hoorde zijn negatieve toon al bijna niet en kon enkel verrukt glimlachen bij de gedachte aan de reis. ‘We moesten Tobias’ medicatie halen en mijn moeder had mijn vader overgehaald dat ik mee mocht. Ze zei dat het goed voor mij was om mijn geboorteland te zien.’ Ze draaide enthousiast een rondje om haar as heen en staarde vervolgens gelukzalig naar de wachters en de man voor haar. ‘Och Flynn, het was er nog mooier dan ik ooit had kunnen dromen. En de mensen- ik kon ze verstaan! En zij mij! Mijn maester zegt altijd dat mijn tongrol in Quandaïs te Westelijk is, maar de Moeder zei dat het mee viel! En heb ik al verteld dat ik familieleden heb ontmoet! En-‘ Ze schudde lachend haar hoofd toen ze besefte dat ze aan het ratelen was. ‘Ik had het je erg graag willen laten zien.’ Die laatste zin bracht haar weer in de realiteit en plotseling beschaamd kuchte ze. ‘Dus, wil je nog met dit “paradepaardje” naar binnen of ga je hier nog de hele middag staan wachten?’

Flynn keek verrast toe hoe plots een ongeforceerde glimlach door brak op Guila's gezicht. Even ging zijn blik naar de wachter, die even goed als hem had gezien hoe de prinses nu plots straalde. Toen de man naast hem abrupt weg keek, deed hij dat zelf ook. 'Ik ben blij dat je het er naar je zin hebt gehad, Guila,' zei hij op een lang niet zo overtuigende toon als daarvoor. Hij kon zich amper voorstellen hoe het moest zijn om je plots een vis in het water te voelen met familie, de moedertaal, en zo veel meer. Hij was nergens beter op zijn plek dan in het Noorden waar zijn familie was en waar zijn leven zich afspeelde. Hij hoefde niet te fantaseren over een plek waar hij misschien beter thuis hoorde. Weer verbaasd keek Flynn de vrouw voor hem aan en schudde ongelovig zijn hoofd. 'Ga je me nu echt zeggen dat je me alsnog de werkkamer van de koning in wil nemen?' Natuurlijk was dat hele gedoe van net helemaal niet nodig geweest. Ze had zich vast prima vermaakt door hem zo uit te spelen.

‘Ja. Waarom niet?’ Haar gedachten aan Quandai hadden haar bui dusdanig opgeknapt dat ze zich bijna schaamde voor haar eerdere gedrag. Ze hield echter gewoon te veel van het kat-en-muisspel, vooral met knappe heren en dan specifiek wachters en soldaten. Die konden zo star en volhoudend zijn. Met een bescheiden en wellicht ietwat ongeduldige blik pakte ze zijn arm vast, nam ze de papieren weer onder haar arm en beval zo de wachter om de deur open te doen. Haar vader zat met enkele heren en dames rond tafel en onmiddellijk zag ze dat hij de interruptie niet op prijs stelde. ‘De beloofde papieren van de hoofd klerk, vader,’ zei ze met een korte buiging, waarna ze de papieren op tafel legde. ‘En Flynn heeft een boodschap van Marcus. Een erg urgente.’ Afwachtend keek ze de man aan en trok een wenkbrauw op toen hij veel tijd leek te nemen. Ze hoopte dat Flynn haar daad op prijs zou stellen.

Flynn keek Guila aan met een mix van scepsis en ergernis. Het was een risico om met haar de kamer in te stappen, maar hij zou Marcus er ook niet blijer mee maken als zijn bericht alsnog niet snel bij de koning kwam. Met een zucht liet hij Guila zijn arm nemen en trok hij nog snel zijn uniform recht. Hij slikt zijn nervositeit weg toen ze eenmaal voor de koning stonden. Nadat Guila haar zegje had gedaan en zijn aanwezigheid verklaarde, salueerde hij formeel voor de koning. 'Sergeant Barnes met een bericht van generaal Hoster,' verbeterde hij Guila stug waarna hij de envelop aan de imposante man aan reikte. 'Excuses voor de onderbreking, maar de generaal vroeg mij dit persoonlijk te overhandigen en te wachten tot uwe majesteit een antwoord heeft geschreven.' Hij wilde niet te veel in de blik van zijn oom lezen, maar hij begreep ook wel dat hij dit niet erg op prijs stelde. Marcus had echter altijd een gebrek aan waarde toegekend aan de oordelende meningen van de koning en dat vertelde hij ook zonder moeite aan Flynn. De onafhankelijkheid van het leger kwam zo des te meer tot uitdrukking zei hij altijd. Met zijn neus in de lucht wachtte Flynn af en weerhield hij zich er van om naar Guila om te kijken.

Guila keek afwachtend van de ene man naar de andere man. Ze had zichzelf altijd als kundig in het lezen van gezichten beschouwd, maar de uitdrukking van haar vader en Flynn kon ze slecht plaatsen. Het was echter duidelijk dat haar vader niet blij was dat hij gestoord werd. Daarnaast wist Guila ook erg goed hoe haar vader over de generaal dacht. Zonder ook maar iets te zeggen, rukte Henry het papier uit de handen van Flynn en las hij de brief vluchtig. Echter nog vluchtiger schreef hij een beknopt antwoord terug en drukte dit in de handen van de soldaat. ‘Zeg tegen jouw generaal dat hij later een uitgebreid antwoord kan verwachten. En zeg erbij dat hij de volgende keer zelf maar langs moet komen als hij zo dringend respons wil hebben.’ Daarmee was het laatste woord gezegd en gebaarde hij dat ze beiden weer naar buiten moesten. Voor Flynn langs haastte ze snel de ruimte uit en eenmaal buiten gehoorsafstand van haar vader draaide ze zich om. ‘Dus, wat gaan we doen?’ vroeg ze benieuwd. ‘Gezien ik je nu een hele middag wachten bespaard hebt en je deze gewonnen tijd samen met mij kan doorbrengen!’

Flynn deed niet veel moeite om zijn ongenoegen te verbergen toen hij de woorden van de koning hoorde. Kort gleed zijn blik naar de heren en dames die in het vertrek zaten. Hij had geen idee gehad wat er precies op het papier stond, maar nu hij de aanwezigen identificeerden en zo snel het antwoord weer in zijn handen had kon hij het ook wel bij elkaar puzzelen. Even wilde hij het daar bij laten en vertrekken met Guila. Hij draaide zich echter alsnog om om de gasten van de koning stuk voor stuk aan te kijken. Het waren adel die zich al vaak genoeg uit hadden gesproken tegen het leger van Marcus, de macht die het leger had door zo goed te liggen bij het volk. 'Ik geloof niet dat de aanwezigheid van mijn generaal op prijs gesteld zou worden. Bovendien heeft hij ook belangrijkere taken dan voor uw deur te moeten wachten tot u iemand anders dan de adel wil ontvangen.' Flynn was brutaal geweest door het laatste woord van zijn oom te overtreffen. Gehaast volgde hij dan ook Guila de werkkamer uit. Toen de deur achter hen dicht was en ze verderop in de gang waren keek Flynn nerveus om. 'Goden verdomme,' vloekte hij binnensmonds waarna hij de prinses aan keek. 'Sorry, ik moet dit bij Marcus afleveren en- Verdomme!' Dit keer vloekte hij harder en zette hij een hand in zijn haren.

‘Hé- hé, Flynn, rustig aan! Zo kan je niet naar Marcus toe gaan... Laten we-‘ Toen ze de ogen van de wachters van haar vader nog steeds in hun rug voelde branden, pakte ze Flynn weer bij zijn arm vast en leidde ze hem zo weg, zodat ze alleen waren. Bezorgd bekeek ze zijn gezicht, die vol emotie vertrokken was. ‘Je moet je zijn woorden niet te veel aantrekken.... hij is nog steeds furieus op Marcus, omdat hij Adrian toestemming had gegeven voor de missie. Zijn daden zullen nog altijd hetzelfde zijn en hij zal het leger steunen, al is het maar voor jouw ouders.’ Ze hoopte dat haar woorden hem enigszins zouden kalmeren. Ze kromp in elkaar bij de belediging naar de Goden, maar ze besloot er niets over te zeggen. ‘En mijn vader heeft teveel aan zijn hoofd om zich boos te maken over jouw woorden...’ Ze glimlachte zo geruststellend mogelijk naar hem en wreef met haar hand over zijn schouder heen.

Flynn wist niet goed hoe hij moest reageren op Guila en keek haar met een diep frons aan. Hij was boos op zichzelf en dat reageerde hij maar al te snel op anderen af. 'Guila, je begrijpt er niets van. Het kan me werkelijk niets schelen wat jouw vader hiervan vindt. Zo lang zit hij toch niet meer op de troon,' siste hij haar toe. Hij stapte bij haar weg en liep naar het eerste beste raam dat hij open zette om de koele bries in te ademen. Hij ook altijd met zijn grote mond. Hij had het zich nog zo voorgenomen om niet meer uit de bocht te schieten met wat hij zei of deed, niet nu hij de kans had gekregen om zichzelf te bewijzen. Iedereen dacht al dat hij niet serieus te nemen was en nu wilde hij er ook nog 'heethoofd zoals zijn vader' aan toe voegen? Het frustreerde hem wellicht nog het meeste dat die adel het had gezien. Hoe ging hij dit aan Marcus uit leggen? Met gesloten ogen bleef hij uit het raam hangen. Pas na enkele tellen draaide hij zich terug om naar Guila en keek haar direct aan. 'Het spijt me, prinses, voor dit gedrag, maar ik weet zeker dat ik je het naar je zin had om dat te mogen zien. Als je me zou willen excuseren ga ik nu dit bericht naar mijn generaal brengen.' Hij had nooit op haar aanbod in moeten gaan. Natuurlijk had ze een manier gevonden om hem te verleiden. Met een zucht ging hij al op weg richting de vertrekken van Marcus.