De gastenvertrekken

-

Brayden zat op zijn bed met zijn handen in zijn haren. Ze waren net aangekomen van hun reis naar het Westen en het was geen makkelijke geweest. Enkele weken geleden was er brand uitgebroken op de boerderij en was een groot deel van hun huis verwoest. Er was veel verloren gegaan in de brand, al had gelukkig iedereen het overleefd. Nadine had geprobeerd wat van haar dierbare bezittingen te redden, maar had daarbij nare brandwonden opgelopen in haar nek. Ze hadden haar zo comfortabel mogelijk gehouden tijdens de reis, maar het was niet makkelijk geweest om met een kermende Nadine rond te reizen. Het was vooral mentaal erg zwaar geweest voor Brayden. Hij was de oudste en hij voelde zich dan ook erg verantwoordelijk over iedereen. Hun ouders waren achtergebleven in het Noorden om de heropbouw van alles te regelen en om de mensen die bij hen werkte op te vangen. Uitgeput liet Brayden zich achterover op zijn bed vallen en sloot hij zijn ogen voor enkele seconden.

Nadine was eindelijk in slaap gevallen, nadat Robyn haar verband opnieuw had verwisseld. Het grootste deel van de dag spendeerde ze aan de zijde van haar zuster. Ze was lelijk verbrand en de geneesheren konden nog niet voorspellen hoe het er uiteindelijk uit kwam te zien. Gelukkig was ze ondanks de pijn toch in slaap gevallen en besloot Robyn om dat moment te pakken om haar broers op te zoeken. Brayden vond ze al snel in één van de slaapkamers, liggend op zijn bed. Zwijgend nam ze naast hem plaats en legde ze haar hand op de zijne. Tijdens hun reizen probeerde Robyn altijd de verveling weg te vermijden door haar broers te plagen en grappen uit te halen. Deze reis waren ze echter allemaal erg stil geweest. 'Nadine is in slaap gevallen,' vertelde ze hem, terwijl ze zijn gezicht bekeek en vervolgens op stond om het raam open te doen. Ze staarde naar buiten en legde haar armen over de balustrade heen. 'Zouden pap en mam nog komen?'

Brayden keek opzij toen er iemand naast hem kwam liggen en glimlachte kort toen hij zag dat het Robyn was. 'Dat is goed om te horen.' zei hij zachtjes en draaide zijn hoofd weer terug zodat hij naar het plafond keek. Hij was blij dat Nadine even wat rust had, hij kon zich niet voorstellen wat ze voelde op dit moment. 'Ik weet het niet, ik denk niet dat mam alles daar gemakkelijk achter laat.' Hij had in eerste instantie zichzelf aangeboden om in het Noorden te blijven, zodat hij kon helpen bij de wederopbouw. Zijn moeder had hem echter gesmeekt om met de rest van de kinderen mee te reizen naar het Westen, zodat iemand een oogje in het zeil kon houden. Nu was hij dan ook in het Westen met de rest. 'En pap.. ik weet het niet.' Hun vader was op het moment van vertrek niet in staat geweest om een reis naar het  Westen te maken en Brayden wist niet of hij later nog achter hen aan zou reizen, of in het Noorden zou blijven. 'Bedankt dat je bij Nadine wilde blijven, echt.' Hij wist niet of hij in staat geweest om nog langer het gekerm van Nadine aan te horen. Bij de gedachte alleen al voelde hij zijn maag omdraaien.

Robyn bleef tijdens Braydens woorden uit het raam staren en bekeek de talloze huisjes van Evenfall. Het was een gigantische stad dat zich tot verre uit streek. 'Vader zal niet kunnen reizen,' stemde Robyn met haar broer in. 'Ik- ik heb hem nog nooit zo gezien. Ik weet niet eens of hij ooit nog wel dezelfde wordt.' Het was erg beangstigend geweest om de reactie van hun vader op de brand en de verwondingen van Nadine te zien. Ze had hem nog nooit eerder zien huilen, maar nu stroomden de tranen over zijn wangen heen. Zijn moeder had er net zo stukgeslagen uit gezien, maar hield zich sterk voor hun vader. 'En we moeten de brief van mam ook nog aan tante Willa geven... Ze weet nog niet van de brand af.' Ze liep weer van het raam weg en nam plaats naast haar broer. Stilletjes keek ze naar haar handen en haalde vervolgens haar schouders op. 'Geen probleem. Gelukkig heb ik een sterkere maag dan jullie,' grapte ze, waarna ze weer stil viel. 'Ik ben benieuwd hoe het met Flynn gaat.'

'Vader komt er wel weer over heen.' verzekerde Brayden zijn zusje en glimlachte kort. Het was een lange tijd geleden dat hij zijn vader zo had gezien. Normaal probeerde hij zich altijd sterk te houden voor zijn kinderen, maar dit keer was het hem teveel geworden. 'Ja, ik zal hem vanmiddag wel langs brengen.' Het nieuws zou zich snel genoeg verspreiden door het paleis, zo ging het altijd met nieuws als dit. Als één van de dienstbodes het wist, was het slechts een kwestie van tijd voordat het hele paleis wist wat er gebeurd was. Meestal werden er hier en daar nog wat sappige details aan toegevoegd die niet klopte, maar zo ging het nou eenmaal. 'Ik ook. Ik hoop dat ze hun missie met succes kunnen afronden.' Hij had geen idee waar zijn jongste broertje was en ergens frustreerde hem dat mateloos: hij wilde altijd weten waar iedereen was. 'Maar ik weet zeker dat het goed met hem gaat, anders hadden we vast wel wat gehoord.'

Robyn leunde tegen haar broer aan en legde haar hoofd tegen zijn arm. De gedachte aan haar ouders en hun huis maakte haar verdrietig. 'Al onze spullen... Het is allemaal weg. Kapot. Alle herinneringen.' Ondanks dat ze vol opluchting was dat ze het allemaal hadden overleefd, deed het verlies van hun spullen erg veel pijn. 'En nu zijn we opgesplitst. Ik- ik kan me niet herinneren dat ik ooit zo'n lange reis zonder mam en pap heb gemaakt. Normaal zijn we altijd samen.' Het was niet gewoonlijk voor Robyn om zo mistroostig en neergeslagen te zijn. Normaal gesproken was er altijd wel iemand die samen met haar de sfeer kon opleuken, maar op dit moment was iedereen verdrietig. 'Ik hoop gewoon dat Nadine er snel bovenop komt, dan Flynn weer thuis komt en dat we mam en pap snel weer zullen zien. En dat we ons niet gaan doodvervelen in dit stomme kasteel,' verzuchtte ze.

Brayden knikte. 'Ik weet het..' Hij probeerde niet teveel te denken aan alles wat hij verloren had in de brand. Hij was dankbaar dat iedereen het had overleefd, dat Nadine het had overleefd en dat ze nu veilig waren. 'Mam en pap zullen snel genoeg volgen.' verzekerde hij zijn zusje. 'Je denkt toch niet dat ze zo lang zonder ons kunnen he?' grapte hij en glimlachte naar haar. 'Ik weet zeker dat Nadine zich snel weer beter voelt, het zal een lange weg worden maar we zijn er allemaal voor haar. En daarbij is ze hier in goede handen bij de geneesheren met al hun kennis.' Wat dat betreft was hij erg blij dat ze hier waren en niet in het dorp bij één of andere chirurgijn die veel te veel rekende voor dingen die toch niet werkte. Van de geneesheren hier in het Westen wist hij tenminste dat het de beste waren van het hele land. 'En Flynn zal vast snel iets van zich laten horen.' Hij hoopte maar dat met Flynn wel alles goed ging, misschien was het ook wel beter dat hij er nu niets vanaf wist, wellicht zou het zijn gedachten van de missie af kunnen halen. 'Hé, Henry mag dan misschien streng zijn voor zijn eigen kinderen, maar over ons heeft ie niets te zeggen. Er is genoeg te beleven in Evenfall! Misschien kunnen we naar de wapensmid, kijken of we een mooi nieuw paar dolken kunnen kopen voor je.'

Robyn sprong op bij zijn idee en glimlachte breed naar hem. 'Je hebt gelijk! Er is nu niemand waar we naar hoeven te luisteren. En dan kopen we allemaal leuke spullen voor Nadine en een heleboel eten voor Levi.' Normaal hield ze totaal niet van winkelen, maar gezien al hun spullen in rook waren opgegaan, waren ze genoodzaakt om nieuwe spullen in te slaan. Ze legde haar handen op haar broers wangen en kneep er plagerig in. 'Ik ben blij dat jij er bent. Nu heb ik nog iemand om te pesten.' Ze liet hem al snel los, voordat hij haar in de houdgreep zou nemen, en liep de kamer door. Al snel zag ze iets onder de matras uit steken en trok ze het eronderuit. Het was het tekenblok van Brayden en al snel kwam er een brutale blik op haar gezicht te staan. 'Ah, wat heb je deze-' Ze stopte echter al snel met praten en gooide het blok naar haar broer toe. Normaal had ze er onmiddellijk doorheen gebladerd, maar ze wilde haar broer niet tegen zitten, al helemaal niet na de lange reis die ze hadden gemaakt. Brayden had nauwelijks geslapen en had hun en de omgeving constant in de gaten willen houden. Ondanks dat ze het verschrikkelijk irritant vond, waardeerde ze de bescherming van haar broer erg. Als alle stress wat gezakt was, zou ze vast weer met haar plagerijen beginnen. 'Misschien kunnen we ook wat teken spullen zoeken?'

'Hé, kleintje, je moet nog steeds naar mij luisteren.' lachte Brayden. 'Je hebt mam gehoord.' Hun moeder had erg veel moeite gehad met het loslaten van haar kinderen en ze had Brayden dan ook laten zweren dat hij een oogje in het zeil zou houden en dat hij de rest niets geks zou laten doen. 'Levi altijd met zijn eten.' gniffelde hij. 'Maar dat lijkt me inderdaad een goed idee.' Hij wilde ook iets kopen voor Willa en Henry, als bedankje dat ze hier terecht konden. 'Hé, als je het maar laat Robyn.' Hij was wel vaker de pineut van het kattenkwaad van zijn jongere broers en zussen, maar als er iets was waar hij nu niet tegen kon, was het de geintjes die ze normaal uithaalde. Toen Robyn zijn schetsboek onder het matras vandaan trok en direct stond hij op om te protesteren. Gelukkig gaf ze het snel terug, iedereen in zijn omgeving wist hoe hij was als het aankwam op zijn schetsblok. Niemand mocht het openen zonder zijn toestemming. Niemand. 'Ja, misschien wel.' Zijn schetsblok had hij gelukkig kunnen redden, maar al zijn materialen waren in vlammen opgegaan.

Robyn keek kort naar zijn schetsblok en haalde vervolgens haar schouders op. Het was het niet waard om er meer opmerkingen over te maken. Ze mocht er toch nooit iets van zien. Soms had ze het gevoel dat er veel dingen waren die ze niet wist over haar broer. 'Alsof ik ooit naar je heb geluisterd,' grinnikte ze met een brede glimlach, waarna ze haar broer nog een kus op zijn wang gaf en vervolgens richting de deur liep. 'Ik ga bij Nadine kijken! Ik wil niet dat ze alleen is als ze wakker wordt.' Ze verliet hun vertrekken en liep rechtstreeks naar de ziekenzaal toe.

[end]

[NEW]

Guila herschikte enkele van haar marmeren miniatuurbeelden en stronkjes wierook tot de leeggemaakte kast eindelijk leek op haar eigen prieel van thuis. Evenfall stond met betrekking tot de Oude Goden van Quandaï in schril contrast met Tyrosh: in Tyrosh hadden ze een (kleine) tempel gewijd aan de Goden, terwijl in Evenfall er enkel een kapel voor de Tarthiaanse Goden was. Het had vast een geografische oorzaak. Desondanks had ze het belangrijk gevonden om haar materieel van thuis mee te nemen, omdat ze volgens de gebruiken van haar Goden nog binnen de periode viel dat ze dagelijks moest bidden voor de geboorte van haar dochter. Naast dat het voorspoed en gezondheid bracht voor Roshan had het ook een rustgevende werking, vooral door de nieuwe geruchten in het kamp en Matheo die erg moest wennen aan de nieuwe familie dynamiek. En toen was er ook nog eens een brief van Iker gearriveerd... Met Roshan gebonden op haar rug, zodat ze haar armen los had, kon ze dus ook enkel wachten op de komst van Iker. De stomende kruidenthee stond al klaar en zo ook de Quandaïse geboortecake van Roshan. Eerder die week had ze een uitnodiging naar de prins gestuurd, waarop ze al snel bevestiging van zijn komst had ontvangen. Er waren vragen die nog steeds onbeantwoord waren nadat de prins zo onaangekondigd het legerkamp betreden, maar ook weer verlaten had. En de rechtszaak...

Iker liep enigszins gespannen door de gangen van het kasteel. Al sinds hun aankomst had hij het idee dat hij overal nagekeken werd. Hij was de blikken wel gewend, maar had ze nog nooit gekregen omwille van de reden nu. Het was alsof de rechtszaak en zijn potentiele noodlot op zijn voorhoofd geschreven stonden. Zuchtend streek Iker langs zijn kleding en trok aan zijn oorbel voor hij kort glimlachte en knikte naar een stel voorbijgangers. Hij dacht ze nog de rechtszaak en zijn zus te noemen voor hij goed en wel de bocht om was. Met een frons bereikte hij dan ook de deuren naar de vertrekken waar Guila verbleef en wachtte ongeduldig tot de bediendes zijn aankomst aan hadden gekondigd zodat hij de gangen en alle nieuwsgierige vreemdelingen kon vermijden. Hij had er naar uit gekeken om Tyrosh voor een tijdje te ontvluchten, maar het voelde meer en meer als een fout om hier nu te zijn. Misschien zou hij zich beter voelen als zijn vrouw kon genieten van de festiviteiten en van het toernooi. Of wanneer Celine haar banden met familieleden, adel en handelaren kon versterken en hij haar daar in bij kon staan. En wellicht zou dit bezoek aan Guila hem ook goed doen. Iker had zijn voormalige verloofde niet meer kunnen spreken sinds hij het kamp uitgebroken was door Diane en Isaia. Hij had nooit uitleg kunnen geven. Misschien moest hij zich er dus ook maar op voorbereiden dat hun weerzien vriendelijk zou zijn. Iker zuchtte toen hij eindelijk het vertrek in werd geleid en voelde hoe er een rilling over zijn rug trok toen hij de wierook geur herkende. 'Guila,' zei hij zacht, zich bewust dat er misschien een kleine dochter te slapen lag. 'Bedankt voor je uitnodiging.' Hij boog diep en met een glimlach voor de prinses.

Guila schoot omhoog bij de binnenkomst van de bediening. De beweging zou een jonge Matheo meteen wakker gemaakt hebben, maar Roshan maakte geen enkel geluid. Ze vond het heerlijk om dik ingepakt in de warmte van de borst of rug van haar ouders te liggen. Guila gaf toestemming voor de aanwezigheid van Iker en zag hem vervolgens het vertrek binnen komen. Voor een seconde wist ze niet goed wat ze moest doen, waarmee Ikers formele begroeting ook niet hielp. Uiteindelijk boog ze zelf ook, maar stapte ze vervolgens naar Iker toe om één van zijn handen vast te pakken en haar andere hand op zijn arm te leggen. Het gaf haar de gelegenheid om de man beter te kijken. Hij zag er in elk geval een stuk beter uit dan de laatste kamer dat ze hem trof. Toen was hij nog gevangen genomen in één van de tenten en had hij er miserabel uitgezien. 'Bedankt dat je langs wilde komen, Iker,' zei ze gemeend, terwijl ze met een glimlach langs zijn arm wreef. 'Jij en jouw echtgenote zullen het vast druk hebben met de festiviteiten. Ik hoorde dat er niemand zo geniet van de muziek en het voedsel als jouw vrouw.' Vervolgens gebaarde ze naar de tafel vol met lekkernijen: al de hele ochtend had ze Matheo erop moeten wijzen dat het eten niet voor hem was en dat hij niet zomaar koekjes mocht pakken. 'We hebben in het legerkamp al bescheiden de komst van Roshan gevierd, maar ik wilde jou ook trakteren. Uiteindelijk is er volgens de Goden niets mooiers dan de viering van nieuw leven.' Uiteindelijk draaide ze zich half om, zodat Iker de kleine Roshan op haar rug kon zien.

Iker keek verrast naar de hand op zijn arm, maar kneep toen kort en goedbedoeld in de andere hand van Guila. Hij was zich erg bewust van haar bestuderende blik, maar negeerde het en nam zelf een moment om haar gezonde en gelukkig gezicht in zich op te nemen. 'Isaia is erg gesteld op de drukte van Evenfall. Ze kijkt er naar uit aan alle festiviteiten deel te nemen. Ze dreigt nu ook al een paar dagen dat ze mee zal vechten,' verzuchtte Iker, maar glimlachte daarna. Wat voor uitdagingen Isaia ook zijn kant op gooide, hij kon niet lang gefrustreerd of boos zijn. Ze maakte hun huwelijk wel degelijk nooit saai. En misschien had hij zelf ook voor eens zijn vrouw weten te verrassen met Celine. Het waren een interessante paar weken geweest. Verbaasd keek Iker om naar de tafel vol lekkernijen. Hij herkende een aantal soort koekjes en proefde de herinneringen aan die gebakjes al in zijn mond. Zijn blik brak pas echt uit in een glimlach, toen Guila haar dochter aan hem toonde. 'Guila, wat een geluk. De Goden hebben je een pracht van een dochter gegund en wat een kalmte.' Hij kon het niet laten te grinniken. Haar zoon was wel degelijk het tegenovergestelde van het rustig slapende meisje dat nu tegen Guila's rug lag. Iker stopte vervolgens ook een hand in zijn borstzak en haalde er een presentje uit te voorschijn. 'Ik hoop dat je me toestaat jouw dochter haar jarenketting te schenken?' Hij hield een gouden vervlochten ketting voor waaraan een enkele kraal bungelde. 'Als ik het goed begrepen heb is ze geboren onder de groene maan. Een smaragd leek me dus gepast voor haar eerste jaar.' Het was een oud gebruik, eentje dat nu geassocieerd werd met de oude Goden. Guila en Ikers Goden.

Guila genoot van de uitleg van Iker over zijn vrouw. 'Ik ben blij dat ze zo snel na jouw brief weer is teruggekeerd in goede gezondheid. En ze zal een frisse wind brengen in het toernooi met al die ridders en Kapiteins met een groot ego en alleen dat al maakt dat ik voor haar zal duimen.' Met een trotse blik keek ze over haar schouder toe hoe Iker naar haar dochter keek. 'Ze is nog mooier dan dat ze in mijn dromen was. En de kalmte is zeker een verademing en ze is zo braaf, Iker,' gaf Guila met een samenzweerderige glimlach toe. 'Want als je zometeen gestommel bij de deur hoort, dan is dat waarschijnlijk Matheo. Hij denkt dat hij recht heeft op al dit eten én hij wilde jou graag weer zien. Flynn en mijn schoonzusje houden hem nu bezig.' Tot ontevredenheid van zowel Flynn als Robyn had Matheo sinds de ochtend nergens anders over kunnen praten nadat hij per ongeluk Ikers naam had horen vallen. Tot haar verbazing had Iker echter een presentje mee voor Roshan en bij het zien van de jarenketting dwaalde haar hand af naar haar hals, waar haar eigen jarenketting hing tussen alle andere sieraden. 'Iker, dit is-' Ze wist niet of ze onder woorden kon brengen hoeveel dit haar deed. Al voor de geboorte van Roshan had ze aan Flynn gevraagd of ze ergens smaragd of jade konden vinden of kopen, maar ze hadden beiden niet geweten hoe ze eraan moesten komen. Vol dankbaarheid drukte ze dus een kus op Ikers wang en keek ze vervolgens weer verwonderd naar de ketting. 'Duizendmaal dank, Iker. Werkelijk. Sta je het toe dat ik de ketting draag als armband tot Roshan groot genoeg is dat ze het niet per ongeluk stuk zal trekken?' vroeg Guila, terwijl ze Iker mee nam naar de tafel, zodat ze plaats konden nemen.

Iker luisterde opgelaten naar Guila's gelukkige woorden over haar gezinsuitbreiding. Ze droeg het moederschap zo goed en hij kon zich voorstellen hoe de kinderen zich op latere leeftijd zouden prijzen met een moeder zoals Guila. Iker moest ook bekennen dat het hem een enig gevoel van verlangen gaf. Hij en Isaia hadden het amper over een gezin gehad. Hij wist niet goed wat zijn vrouw er van dacht, maar Iker had zich wel degelijk een toekomst ingebeeld met kinderen. Hij glimlachte breed toen de prinses zijn cadeau met zo veel dankbaarheid aan nam. 'Natuurlijk, maar je moet me wel beloven dat je niet een van die moeders wordt die uiteindelijk de ketting toch maar blijft dragen omdat het zo goed bij hun outfits past,' grapte Iker met een grijns. Hij pakte vervolgens haar hand vast en gespte de ketting rond haar pols. Hij nam vervolgens ook plaats aan de tafel en keek smullend naar al het lekkers dat hen op stond te wachten. 'Ik wist niet zeker of je wel naar Evenfall zou reizen. Het lijkt me niet makkelijk die rit te maken met zo een jonge dochter, maar ik ben erg blij je hier te zien. Ik geloof niet dat er veel andere vriendelijke verwelkomingen zullen plaats vinden.' Iker leunde quasi nonchalant naar achteren, maar wreef enigszins bezorgd door zijn haar. In Tyrosh wist hij inmiddels wel wie er aan zijn kant stond en wie hij moest wantrouwen, maar hier had hij die kennis niet. 'Zijn jouw broers ook op bezoek? Ik kan me voorstellen dat dit voor jou een uitstekende reunie is om vrienden en familie te zien?'

Guila glimlachte geamuseerd om de grap van Iker. 'Ondanks dat het zeer aanlokkelijk klinkt, zal ik Roshan zo snel mogelijk haar ketting teruggeven als ze oud genoeg is,' beloofde Guila, terwijl ze haar hand had uitgestoken om de ketting om te laten doen. De zorgen rondom haar echtgenoot, die er zeker wat van zou vinden als ze een sieraad van Iker dagelijks zou dragen, waren zorgen voor later. Vervolgens maakte ze haar dochter los van haar rug en hield ze haar zo vast tegen haar borst. Ze had gedacht dat Roshan in slaap was gevallen, maar ze keek met maar grote, donkere ogen rond. 'Wil je haar vasthouden?' vroeg Guila benieuwd aan haar vriend. Terwijl ze een antwoord afwachtte, kletste ze rustig verder. 'Het had er ook om gespannen. Ik had namelijk bijna geen toestemming gekregen van de geneesvrouwe uit het kamp om te reizen. De bevalling was zwaar geweest en het herstel ook. Maar ik kon simpelweg niet een evenement als deze missen. En natuurlijk alle reünies! Iedereen wilde Roshan zo graag ontmoeten.' Ze was dol op de feesten, de uitgedoste gasten en de mooie muziek. En ze had haar goede vriendin Sibel zo graag weer willen zien, net zoals ze Iker had hopen te spreken. 'Alleen mijn oudste broer is er met zijn gezin. De andere twee zijn... vaak moeilijk te bereiken.' Guila fronste vreesachtig bij Ikers pessimistische woorden en leunde voorover om zeker te weten dat niemand hun woorden kon horen. 'Wat is er nou precies rondom de rechtszaak gebeurd, Iker?' vroeg Guila bezorgd. 'Ik heb namelijk het idee dat ik niet het complete verhaal van Robyn en Flynn heb gehoord.'

Iker met een glimlach toe hoe Roshan zo niewsgierig rond leek te kijken. Ze leek er absoluut geen probleem mee te hebben om in deze omgeving en situatie te zijn. Ze zou vast ook erg gerustgesteld zijn door de aanwezigheid van haar moeder. Verrast keek Iker naar Guila en knikte toen enthousiast. 'Als je dat geen probleem vindt.' Hij schudde vervolgens grinnikend zijn hoofd. De koppigheid van Guila was in ieder geval nooit verdwenen, noch haar verlangen naar een mogelijkheid om zich uit te dossen voor een feest. 'Het zou niet hetzelfde zijn zonder jouw aanwezigheid, prinses.' Iet wat twijfelachtig overdacht hij zijn antwoord voor Guila's volgende vraag. Hij had Isaia en Celine gezegd dat hij discussies over zijn situatie zou vermijden tijdens hun bezoek aan Evenfall. Het had geen nut meer rumoeren de wereld in te brengen. Dat zou Reihan zelf al genoeg doen in haar eentje. Maar Iker zou liegen als hij zei dat hij hier niet was om ook zijn zorgen te delen. Isaia en Celine wisten niet hoe het was om door zijn buurland tot een doelwit gemaakt te worden, om de afkeurende blik van de Moeder op je te voelen. Guila daarentegen- 'Ik weet niet wat ze je verteld hebben, maar het is duidelijk dat mijn zuster het voor elkaar heeft gekregen om alle vingers mijn kant op te laten wijzen. Ze heeft haar verhaal zodanig goed weten te construeren dat ik nu plots de schuld van alles zou kunnen krijgen. Maar ik heb geen bewijs, ik weet niet met wie ze samen heeft gewerkt en ik lijk maar geen grip te krijgen op wie haar steunt. Thuis of in Tyrosh.' Iker fronste naar Guila. Hij wilde deze hereniging niet zo zeer om zijn zaken laten draaien en had liever nog gewacht tot het ter sprake zou komen. 'Ik moet bewijzen wie Rohan en Kalim vermoordt heeft.' Iedere keer als hij het zei, klonk het onmogelijker.

Guila kwam overeind en legde Roshan zo voorzichtig in de armen van haar vriend. 'Als je haar hoofdje zo ondersteunt, dan kan ze zowel naar jou als naar mij kijken,' legde Guila met een aandoenlijke glimlach uit, waarna ze haar eigen stoel dichter naar de prins schoof. Net zoals altijd vond Roshan het wel prima om in de armen van een onbekend persoon te liggen. 'En als ze je hand probeert te pakken, dan wil ze aan jouw pink sabbelen.' Terwijl ze zelf een stukje van de cake at, keek ze glimlachend naar het paar. Ze was benieuwd of de prins en zijn echtgenote zelf ooit aan kinderen hadden gedacht. 'Je bent een natuurtalent,' stelde ze Iker vleiend gerust. Ook Flynn had moeten wennen om Matheo in zijn armen te hebben als baby. Nu was hij echter zo handig dat hij met Roshan op zijn arm ook nog eens Matheo met zijn vrije arm vast kon pakken, zoals laatst toen Matheo muntjes op de bodem van een put had gevonden en zo ver voorover had geleund dat hij bijna was gevallen. Flynn had hem toen net op tijd aan zijn shirt weg kunnen trekken. Geïnteresseerd luisterde ze naar de woorden over de rechtszaak: van Robyn en Flynn had ze maar zulke vage verhalen gehoord over het verloop en de uitslag en hoe plots de focus op Iker had gelegen. De ernst werd haar echter nu pas duidelijk. 'Dat klinkt-' Ze sloot haar ogen kort en slikte haar woorden in. Ze wilde niet graag terug denken aan het moment dat Rohan was gestorven en de benarde situatie waarin zowel zij en Flynn als Liam en Sibel hadden gezeten. 'Rohan was goed beveiligd, toch? Er zullen maar weinig mensen dichtbij hem hebben kunnen staan.' Ze wreef langs het litteken bij haar wenkbrauw en zuchtte zacht. 'Heb je toevallig gehoord van prinses Isaia wie mij heeft bezocht tijdens mijn gevangenschap door Reihan?'

Iker keek verwonderd toe hoe Roshan zo tevreden in zijn armen was komen liggen. Ze leek er weinig moeite mee te hebben in de armen van een ander te zitten, maar haar ogen bleven aandachtig op haar moeder gericht. Met een glimlach wreef hij langs haar bolle wangetje en keek tevreden op bij het horen van Guila's compliment. Misschien zou het ooit eens voor zijn eigen kinderen van pas komen. Hij hoopte het. Iker zou liever zichzelf bekommeren om de kleine prinses die hij nu vast hield, maar hij wilde ook de uitleg geven waarom Guila gevraagd had. 'Hij was inderdaad goed beveiligd en dat staat allemaal in de rapporten die ik achteraf op heb laten stellen. Maar ik sta ook op die lijst. Ik was bijna altijd bij Rohan in de buurt omdat hij me niet met rust liet.' De man was er niet erg van overtuigd geweest dat Iker zijn eigen zaken onder controle had gehad. Soms had hij hem er ook van verdacht om andere reden zo dicht in de buurt te blijven. Misschien omdat hij hem niet vertrouwde. Verward keek Iker naar Guila, maar hij knoopte met die woorden zelf ook wat andere eindjes aan elkaar. 'Diane,' stelde hij dus ook vast. Hij zuchtte en wreef met zijn vrije hand langs zijn voorhoofd. 'Nu begrijp ik waarom ze zo veel wist over jouw toestand.' Het vergde ook een verklaring van hemzelf. 'Ze stond een dag plots in mijn tent en heeft mij met Isaia uit het kamp gesmokkeld.' Het frustreerde hem nog steeds hoe hij nu nog altijd bij haar in het krijt moest staan vanwege die ene daad. 'Ze is overduidelijk een van de weinige personen die mijn lieftallige zuster te slim af weet te zijn. Het zou mij een hoop schelen als ze er ook achter zou kunnen komen wie er toch met Rei samen werkt.'

Het deed Guila goed om Iker zo tevreden met Roshan te zien zitten. Het liet haar dan ook haar eerdere vragen stellen. 'Vergeef me als dit te persoonlijk is, maar... Heb je het eigenlijk ooit met prinses Isaia gehad over kinderen?' vroeg ze dus benieuwd. Vervolgens luisterde ze gefocust naar zijn uitleg. Ze wilde dat ze de hersenen had van Sibel of Indra, die vast al snel een of andere oplossing hadden gevonden op dit probleem, maar ze hoopte dat ze op haar eigen manier kon bijdragen. Het was echter geen verrassing te horen dat Diane hem had geholpen te ontsnappen. 'Ze vertelde dat ze bij mij langs kwam omdat jij niet het kamp wilde verlaten zonder te weten hoe het met mij ging,' legde Guila uit. 'Is het belangrijker om er achter te komen met wie Reihan samen werkt of om bewijs te vinden van de dader?' vroeg Guila zich hardop af, waarna ze haar stoel nog wat dichter naar Iker en Roshan toe schoof. 'Iker, het enige wat ik wil zeggen is- Diane is meer dan een simpele voogd van jouw echtgenote. Niemand, maar dan ook níémand, kwam in of uit de boerderij, dat is alleen Diane gelukt. Rohan is met gif vergiftigd en Diane gaf mij ook een of ander drankje bij haar bezoek. Het is haar daarnaast gelukt jou uit een zwaar beveiligd kamp te krijgen. En er lijken ook verbanden te zijn tussen haar en de Koning. Is het zo'n gek idee als ik opper dat ze mogelijk meer te maken heeft met de moorden dan dat we nu denken?'

Iker had de vraag wel aan kunnen zien komen. Wat Guila ook beweerde, ze vermengde zichzelf graag in de liefdeslevens van anderen. Hij wist dat ze het niet fout bedoelde, maar hij wist dat het ook verkeerd kon vallen. Hij zag het echter enkel als interesse. 'Niet vaak genoeg als je het mij vraagt,' bekende Iker dus ook met een kleine glimlach terwijl hij op Roshan neer keek. Het zou hem erg gelukkig maken om vader te worden, maar hij zou het Isaia ook nooit opdringen. Hij wist bovendien niet zeker of de verhouding met Celine deze kwestie ook compliceerde. Zuchtend hoorde hij de uitleg van Guila over Diane aan. Hij was het inmiddels zo zat om er steeds maar over te speculeren wat de motivaties en acties van die vrouw waren. 'Ik heb eerlijk gezegd geen flauw idee. Bovendien zal het mijn dierbare Moeder weinig schelen wie het echt gedaan heeft, zolang de dader en diens lot in haar voordeel werken.' Hij had al vaker toegekeken hoe de juiste uitkomst gefabriceerd was door zijn familie. Het was niet de waarheid dat ze zochten. Iker begreep dus ook niet echt waarom hij op de schandpaal werd gezet. Was hij werkelijk zo weinig waard voor Quandai? Iker trok een wenkbrauw op naar Guila. 'Je noemt de Koning. Denk je niet dat die man en zijn vrouw, jouw vriendin, evenzeer hun spionnen in hebben kunnen zetten om zo van mijn landgenoten af te komen? Wraak voor het mishandelen van Liam Halley? En wat een plezier als ze nu de enige Quandaier met wie te praten valt op een normal manier voor hun daden opdraait? Diane is inderdaad niet enkel een voogd, dat heeft Isaia mij ook al verteld, maar waarom in de naam van de oude Goden zou ze haar leven zo riskeren?' Iker merkte dat hij ernstig opgewonden was geraakt door de suggesties van Guila. Hij wist ook goed waarom. Isaia was degene die Diane altijd verdedigd had. Als zij dit wist- Hij wilde er niet over nadenken hoe zijn vrouw voor de zoveelste keer tegen hem gelogen had. Met een zucht keek hij naar Guila's dochter in zijn armen en wiegde haar vlug geruststellend heen en weer.

Guila knikte begripvol als reactie op Ikers woorden over eventuele kinderen. Het was duidelijk dat hij het zag zitten om potentieel te starten met kinderen, maar dat Isaia het blijkbaar nog niet als prioriteit zag. De vrouw mocht natuurlijk ook zo langzaam of snel gaan als ze wilde, gezien zij uiteindelijk ook diegene was die de baby zou dragen. Tegelijkertijd leefde Guila met Iker mee: ze wist hoe het was als je zelf verlangde naar het starten van kinderen, maar jouw partner langzamer wilde gaan. 'Misschien kan je met dit bezoek weer een reden vinden om het onderwerp op te brengen,' suggereerde Guila voorzichtig, voordat ze zacht zuchtte en langs haar voorhoofd wreef. 'Ik weet het niet,' zei Guila oprecht als antwoord op de vraag over het koningspaar. 'Ik kan het mij niet voorstellen dat zij iets met Rohan te maken hebben gehad, want dan zouden ze hem veel sneller al uitgeschakeld hebben en niet pas na het breken van de botten van de Koning. Over Kalim durf ik echter niets te zeggen.' Ze wist dat het zijn van de Koningin betekende dat er belangrijke beslissingen gemaakt moesten worden, zelfs over het elimineren van potentiële landgevaren. Maar ze kon het niet voorstellen dat Sibel werkelijk- 'Diane, daarentegen, heeft aangetoond dat ze zich gemakkelijk in grote gevaren durft te begeven,' wierp Guila terug. Ze hoorde echter plots de opgewonden stemmen van Matheo en Robyn door de deur heen en vervolgens Flynns stem die ze tot stilte maande. Guila wist daardoor dat ze op moest passen met hun woorden en wierp Iker een blik toe dat ze op moesten passen. Iker leek de boodschap te begrijpen, want hij leek zich al op de kleine Roshan te focussen en haar te wiegen zodat ze niet zou gaan huilen. 'Laat me in elk geval weten als ik kan helpen,' zei Guila zacht en oprecht, terwijl ze een hand op Ikers arm legde. Het bracht ook een andere onbeantwoorde vraag van haarzelf omhoog. 'Heb jij nog... dromen gehad?'

Iker haalde iet wat onverschillig zijn schouders op, maar hij voelde dat zijn nonchalance niet erg overtuigend was. Hij had geen idee of er ooit echt een goed moment zou zijn om hier over te beginnen met Isaia. Zeker niet met haar laatste verdwijning nog vers in zijn geheugen. Bovendien hadden ze een erg ander soort relatie dan dat Guila waarschijnlijk gewend was. Het was niet traditioneel onder de adel, noch wist Iker precies hoe ze dit aan moesten pakken. Ze waren daar pas net mee begonnen. Hij zag daar nog niet zo snel kinderen een rol in komen spelen. 'Oh, kom op, Guila. De Koningin weet precies wat het kost om de macht te behouden terwijl de Quandaiers een rol spelen. Maar het betekent niet dat het makkelijk zal zijn geweest om toegang tot Rohan te krijgen. Die man deed niet eens een boodschap zonder dat Kalim of een van zijn mannen bij hem was. Bovendien lijkt het me toch erg toevallig dat Celine direct daarna manenlang op een ziekbed heeft gelegen waarvan iedereen overtuigd was dat ze het niet zou redden.' Het frustreerde hem enigszins dat Guila zo rooskleurig over haar Koningspaar dacht. Hij wist dat ze boezemvriendinnen was met de Koningin, maar ze kon niet zo naief blijven. 'Diane treitert mensen graag en heeft geheimen en roddels te koop. Ze stookt graag wat rond.' Hij wuifde haar zorgen over de vrouw zo weg en zuchtte vervolgens. Hij wilde zijn bezoek hier niet laten overschaduwen door wat hem te wachten stond in Tyrosh, maar het was inmiddels onvermijdelijk. Hij klopte kort op haar hand om haar te bedanken voor de aangeboden hulp, maar pakte haar hand vast toen ze naar de dromen vroeg. 'Nee,' zei hij stug. Het voelde al wekenlang alsof de Goden hem vergeten waren.