Gastenvertrekken

-

Flynn zat onderuit gezakt in een stoel en steunde met zijn elleboog op de armleuning om zijn hoofd er op te rusten. Hij had de stoel van de ene kant van de kamer richting de deuren van het vertrek gesleept en was er pal voor gaan zitten om de terugkomst van Guila af te wachten. Na de uitbarsting met Clementine was hij rechtstreeks naar de trainingsvelden gegaan waar hij wist dat hij Indra tijdens haar sparringswedstrijd kon vinden. Ze was niet blij geweest toen ze hem had gezien, maar had vast van zijn gezicht af gelezen dat hij geen tegenspraak zou dulden. Ze had dan ook maar zonder al te veel vragen te stellen ingestemd om in de tuinen het theekransje op te zoeken en af te wachten tot Guila terug naar haar vertrekken zou willen. Hij had de naam Clementine niet eens meer in zijn mond gehad, maar had haar kil Kapitein Rousseau genoemd. De diepe zucht van zijn Generaal had hij maar genegeerd. Hij wist erg goed hoe zijn overste dacht over alle drama in zijn leven. Maar hij had geen zin gehad om nog iemand hem de schuld van alle chaos te geven. Indra wist bovendien wel beter. Ze had ervaring met de buien waarin hij vast kon raken en dat advies of kritiek niet zouden helpen. Bovendien snapte Flynn ook dat de Generaal er erg in geïnvesteerd was dat er niet meer drama veroorzaakt werd door haar gezelschap dat het leger hoorde te vertegenwoordigen. Hij zou later nog wel de les gelezen worden door Indra. Flynn had namelijk al genoeg tijd gehad in zijn stoel in het donkerte van de vertrekken om zich te realiseren dat hij te ver gegaan was. Hij had nooit zo uit zijn plaat moeten schieten. Maar verdomme! Waarom moest iedereen zijn geduld zo uit testen nu hij zijn hele brein nodig had om slimmer te zijn dan Rohan Altarion en gevatter dan prins Iker? Nu hij verantwoordelijk was voor de veiligheid van Chaol als hun missie in gang gezet zou worden?

Guila was veilig bij het theefeestje van de Noordelijke landvrouwe geraakt en had daar al snel het gezelschap van haar vriendin Sibel gezocht. Moeilijk was het niet geweest, gezien het wel leek alsof iedereen angstvallig ver van de Koningin af bleef. Alleen Celine had duidelijke toenadering tot hun gezocht. Sibel had haar nog op de vingers getikt dat ze zo zonder bewaking was gekomen en precies op hetzelfde moment had Indra er plots gestaan. De Generaal had zich daardoor ook ongewenst weer in de schijnwerpers geplaatst en Guila wist daardoor dat de Generaal vast niet uit pure liefdadigheid naar haar toe was gekomen. Echter wist ze niet hoe Indra erachter was gekomen dat ze zonder Clementine of überhaupt bewaking zich door het paleis begaf. Haar gezicht had echter op onweer gestaan. Ze had haar bezoek dus ook kort gehouden. Haar verzoeken om nog naar de tempel te gaan op de terugweg werden echter weggewimpeld door de Generaal en zo werd ze rechtstreeks terug naar haar vertrekken geleid. Guila had nog geprobeerd om informatie uit de Generaal te halen - had ze al met Kapitein Rousseau gesproken? en wist Flynn al van de onenigheid af? - maar Indra had haar enkel zuchtend genegeerd. De Generaal had er moe en prikkelbaar uit gezien, dus ze had maar niet te veel aangedrongen. Eenmaal voor haar vertrekken bedankte ze haar vriendin nog uitgebreid, waarna ze binnen stapte in het donkere vertrek. Ze had de deur nog niet gesloten, of ze zag dat er iemand zich precies voor de deuren had geplaatst. Van schrik slaakte ze een kreet, maar tegelijkertijd herkende ze ook de trekken van haar man in de gestalte. Wat deed haar man zo in de donkerte? ‘Bij de Goden, Flynn, je liet mij schrikken,’ pufte ze nog geschrokken, waarna ze een vluchtige kus op zijn haren drukte en vervolgens langs hem de vertrekken in liep. Naarstig zocht ze in haar nog niet uitgepakte bagage naar enkele spullen. ‘Waar heb ik mijn hoofddoek gelegd?’ mompelde ze in zichzelf. Ze ging elke avond naar de tempel toe om te bidden voor de gezondheid van haar zoon. Het hield haar scherp en enigszins gerustgesteld over de conditie van Matheo. De slechte gemoedstoestand van haar man had ze in de donkerte nog niet opgemerkt. Misschien vermeed ze hem onbewust wel, omdat ze toch wel wist wat voor discussie ze zouden krijgen over wat er was gebeurd tussen haar en de Kapitein.

Flynn had eindelijk stappen gehoord in de gangen die deze keer niet voorbij de deuren gingen en wachtte af tot zijn vrouw binnen zou komen. Hij hief zijn hoofd op toen de deur open ging. Hij gaf geen kik toen Guila zo schrok van zijn aanwezigheid, maar stond op uit zijn stoel toen ze langs hem heen liep. Met een frons volgde hij haar naar hun bagage en bleef in de deuropening staan met over elkaar geslagen armen. Hij bleef enkele tellen toe staan kijken hoe Guila door haar spullen heen ging. Hij liet haar altijd maar haar gang gaan met het inpakken van hun spullen. Ze wist beter wat ze nodig hadden om een paleis te zoeken dan Flynn. Echter had hij ook al snel doorgehad dat dat ook betekende dat Guila van alles in zou pakken dat ze niet nodig hadden. Het verbaasde hem dan ook niet dat ze haar hoofddoek niet kon vinden. 'Je gaat niet naar de tempel vanavond, Guila,' mompelde Flynn voor hij zich omdraaide en het vertrek door ging om enkele olielampen aan te steken. 'En vergeet het maar dat je Sibel nog op kan gaan zoeken morgen of overmorgen. Ze komt hier maar langs.' Hij had zijn stem verheven zodat zijn vrouw hem in de andere ruimte kon horen. Hij hoopte maar dat ze door zijn toon al begreep dat hij geen zin had om hier een discussie van te maken. Flynn was op de bank gaan zitten waar hij op de salontafel zijn emblemen, borstplaat en zwaard had uitgestald om ze op te poetsen. Zoiets praktisch zou hem misschien uit zijn gedachten kunnen halen.

Na even zoeken door haar bagage vond ze eindelijk haar hoofddoek en hield ze de zachte stof zorgzaam in haar handen. Ze had doeken in de meest extravagante kleuren en met de meest opvallende printen, maar deze simpele effen gekleurde bruine doek was haar favoriet. Het was één van de weinige spullen die ze nog over had van haar moeder en het voelde extra speciaal als ze erin kon bidden. Ze was zich ondertussen erg bewust van haar echtgenoot die in de deuropening stond, maar zei nog niets totdat hij iets zou zeggen. Ze kon bijna voelen dat er onuitgesproken woorden op zijn lippen hingen. 'Dat is niet erg, ik kan hier ook bidden,' probeerde ze hem maar tegemoet te komen, terwijl ze op stond en naar het portret zocht dat ze nog zo vluchtig voor hun vertrek hadden laten schilderen van hun zoon. 'Lief, ik mis Matheo zo-' Ze wilde net een herinnering opbrengen over hun zoon naar haar man, toen ze plots de volgende woordenstroom uit zijn mond hoorde. Met een zucht bleef ze staan in de kamer en liet ze de woorden tot haar doordringen. Het was niet goed gegaan vandaag en dat wist ze, maar de toon- Ze kleedde ze zich allereerst snel uit - de kleding van Rani had niet alleen mooi gebleken, maar ook uiterst ideaal om snel uit te doen - en ze bond haar peignoir om haar heen. Het had haar de tijd gegeven om over de woorden na te denken en hem hopelijk ook enigszins te laten afkoelen. 'Lieverd, ik begrijp wat je zegt, maar...' begon ze, terwijl ze met een diepe frons haar man opzocht in de andere kamer. Al snel trof ze hem op de bank aan en nam ze zelf naast hem plaats, zodat haar man niet om haar heen kon. 'Maar ik stel die toon niet op prijs, Flynn! Ik weet dat vandaag niet is gegaan zoals het hoort en ik zal voorzichtiger zijn en- Flynn, alsjeblieft, we moeten hier over praten.' Ze pakte één van zijn borstplaten uit zijn hand en legde die met een klap op de tafel neer. Zo pakte ze zijn hand in die van haar vast, terwijl ze zijn gezicht bestudeerde. Ze kon niet meer om zijn getergde blik heen, de uitdrukking die ze nog zo goed herkende van de nachten dat hij geen oog dicht had gedaan en constant getergd werd door nachtmerries en angsten.

Flynn had eerst één van zijn borstplaten opgepakt en wreef de modder die een eerdere training veroorzaakt had er met zijn mouw af. Vervolgens pakte hij een lap stof op en doopte het in de smeer die hij ook op tafel had staan. Met de vette doek begon hij in vloeiende bewegingen over het koper te wrijven. Indra had hem er op gewezen dat hij nog altijd het uniform van een Luitenant droeg en niet dat van een Kapitein, maar hem hadden die formaliteiten weinig kunnen schelen. Guila had echter het nieuwe uniform voor hem ingepakt en niet zijn oude vertrouwde kleding, dus moest hij maar naar de twee vrouwen luisteren. Hij was al snel verdiept in zijn werk toen zijn vrouw naast hem kwam zitten. Hij spendeerde echter nog geen aandacht aan haar, maar bleef zich op het poetsen focussen. Pas toen ze de borstplaat uit zijn handen pakte keek Flynn geërgerd naar haar op. 'Jij moet hier over praten. Ik heb die nood niet. Alles is wat mij betreft al gezegd.' Kort bleef Flynn haar blik vast houden maar schudde toen ongelovig zijn hoofd en pakte zijn insigne op om het goud en zilver, gevormd tot het symbool dat zijn grootvader had ontworpen, op te poetsen. Hij droeg het altijd met erg veel trots, maar zelfs nu voelde het zwaar in zijn handen. Hij schaamde zich wel degelijk voor de uitbarsting die hij had gehad tegenover Clementine. Het bracht hem nog meer ongemak te bedenken dat het hele paleis er inmiddels al vanaf zou weten. Ze konden nog geen stap zetten in dit paleis of het moest al overgeleverd worden aan Rohan.

Toen Flynn zich eindelijk tot haar gericht had, hield ze hoopvol zijn blik vast en keek ze vervolgens teleurgesteld toe hoe hij zich weer van haar af wendde. Guila observeerde hoe haar echtgenoot verwoed verder ging met het poetsen van zijn insigne en geen aandacht meer aan haar besteedde. Geduldig keek ze nog even haar echtgenoot aan, maar besefte ze zich al snel dat er geen verdere woorden zouden komen. Op dezelfde geërgerde manier pakte ze dus ook maar één van de doeken op, om zo zelf één van de emblemen te poetsen. 'Waar ben jij nu het meest boos en geërgerd over, Flynn?' vroeg ze kalm, terwijl ze haar ogen op het sierlijk gedecoreerde embleem hield. Voor haar part kon ze hier nog de hele avond zitten en wachten tot er antwoorden uit de mond van haar echtgenoot zouden komen. Dit gesprek had ze namelijk tot in den treuren over Syd moeten hebben en nu zou ze het over Flynns ex zeker ook hebben. 'Dat ik Kapitein Rousseau heb weggestuurd of dat ik vriendelijk probeerde te zijn tegen jouw ex?' Ze had echter wel spijt van haar praatjes tegenover de Kapitein: het had toch op niets uitgelopen én ze had überhaupt de moeite niet moeten doen. De vrouw was nog zo gegrepen door haar ex dat ze niet meer helder kon nadenken. En het had Guila of de een of andere manier jaloers gemaakt, iets wat ze niet van haar zelf kende. Misschien dat ze daarom zo snel de vrouw weggestuurd had, zelfs met het gevaar dat er dreigde. 'Dus... jij gaat mij dus de komende tijd opsluiten in deze vertrekken?' sprak ze ondertussen verder. 'Wat gaan we in de tussentijd doen? De bruiloft is pas over enkele dagen. Gaan we elke dag zo stilzwijgend naast elkaar zitten? Je weet dat ik Rohan en Iker aan het praten kan krijgen.'

Flynn wist maar al te goed dat Guila het er hier niet bij zou laten. Wat dat betreft waren ze twee tegenpolen. Zij wilde altijd alles uit praten, of het nou om iets groots of kleins ging, terwijl Flynn meer het type was dat het hele gebeuren maar gewoon wilde vergeten. Ze hadden van en met elkaar moeten leren hoe ze in dit soort situaties met elkaar om gingen. Maar Flynn hield zich nu niet bezig met het behouden van een goede relatie. Zijn hoofd zat bij het gevaar en de dreiging die hij constant voelde. Het laatste wat Guila opperde trok dan ook pas echt zijn aandacht. Verwoed keek Flynn naar zijn vrouw. 'Bij de Goden, Guila, ik wil helemaal niet dat je met die twee gaat praten! We zijn hier niet om met hen te gaan onderhandelen of wat je dan ook in je hoofd hebt gehaald.' Hij had zijn embleem en lap stof terug op de tafel gelegd en keek haar met een frons aan. Haar blik hielp echter niet en met een kreun stond hij op van de bank om richting een tafel met wijn te lopen. Hij kon nog wel een glas gebruiken. 'Dit gaat verdomme er helemaal niet om dat Clementine mijn ex is, of dat jij zo graag vriendinnetjes met haar wil zijn terwijl ze dat duidelijk niet wil-' Flynn klemde zijn kaken op elkaar toen hij zijn stem harder hoorde worden en zijn hand die de kruik met wijn vast hield begon te trillen. Gefrustreerd zette hij de wijn terug op de tafel en klemde beiden handen om het houten blad. 'Hoe is het mogelijk dat iedereen alleen maar denkt dat dit over mijn onstuimige liefdesleven gaat en persoonlijke gevoelens? Indra, jij, Clementine- Het kan me werkelijk geen worst schelen. Ik wil enkel en alleen dat we hier levend weg komen. Dat Matheo-' Hij stopte zichzelf weer en sloot zijn ogen getergd. Het was duidelijk dat Guila met haar gedram meer uit hem had gekregen dan Flynn vrij had willen geven.

Guila had geweten dat ze juist Flynn op zou laten veren door haar laatste woorden. Natuurlijk zou ze niet zomaar op Rohan of Iker af stappen om puur te praten, want dan zat ze voor ze het wist weer in Quandaï. Echter wist ze niet wat voor andere opties ze zouden hebben om ervoor te zorgen dat Rohan zijn jacht op Matheo zou stoppen. Guila volgde Flynn met haar ogen toen hij opstond en opnieuw naar wijn zocht. Geen enkele handeling van haar echtgenoot bleef voor haar ongemerkt en zo zag ze zelfs in de schemering van de olielampen dat zijn handen trilden en dat zijn been zelfs weer wat leek te slepen. 'Flynn, lieverd, ik wilde jouw gevoelens ook niet ter discussie stellen, maar het is duidelijk dat Clementine nog steeds van jou-' Ze zuchtte en schudde haar hoofd. Flynn zou vast weten wat ze wou zeggen. 'En ik had haar niet uit de tent moeten lokken, bewust of onbewust. Dat spijt mij. En nog meer dat ik haar heb weggestuurd. Het was roekeloos en- en bij de Goden, ik wil ook hier weg komen samen met jou en de anderen.' Het benoemen van hun zoon liet haar echter op staan en haar man benaderen. Voorzichtig legde ze haar hand op zijn rug, om zo af te wachten of hij haar aanraking niet zou afwenden. 'Ik mis Matheo ook, lief.' Toen hij zich niet onmiddellijk weg draaide van haar aanraking, wond ze haar armen om zijn middel heen en leunde ze met haar wang tegen zijn rug. Zo sloot ze ook haar ogen. 'Maar ik maak mij nu het meeste zorgen om jou,' murmelde ze in de stof van zijn uniform. 'Jij hebt al nachten niet geslapen. En je bent zo opvliegend en prikkelbaar. Ik wil niet dat je op een verkeerd moment uit je slof schiet van vermoeidheid en onrust.' En wat bedoelde Flynn met dat ook Indra en Clementine zijn gevoelens en onstuimige liefdes ter discussie trokken?

Flynn bromde ontstemd toen Guila in ging op zijn woorden. Hij had maar al te vaak de speculaties van Guila over wat Clementine al dan niet moest voelen of denken afgewimpeld. Hij had nooit gespeculeerd over wat Syd nog steeds in het kamp deed. Clementine had tenminste een rol die ze al vervulde voor een lange tijd, maar die verdomde lijfwacht had niets om haar in het kamp te houden. En toch was ze gebleven. Misschien voelde Flynn zich ook enigszins gekrenkt door het feit dat zijn vrouw weer een normale relatie met haar ex had opgebouwd. Hijzelf had zijn hechte band met Clementine verloren. Tenminste, hij verwachtte niet dat die zo snel terug zou komen en of dat ooit even sterk zou zijn. Flynn had de breuk met Guila, het herstel na Quandaï, het terugvinden van zijn identiteit, niet zo goed door kunnen komen zonder de steun van Clementine. Hij betrapte zich er nog altijd op dat hij naar het heft van zijn zwaard greep als zijn handen te erg trilden om zo zijn spanning te kunnen focussen zoals zij hem voor had gedaan, of tijdens slechte nachten maakte hij vaak nog de thee die zij voor hem gezet had. Hij miste Clementine en wist tegelijkertijd erg goed dat hij niet het recht had haar te missen. 'Kun je haar alsjeblieft gewoon met rust laten? Ik houd me ook in rondom Marti- Syd,' verzuchtte Flynn toen hij Guila dichterbij zag komen. Hij had eindelijk het glas kunnen vullen en nam er een flink slok van zonder de aanraking van Guila te erkennen. Toen hij echter haar armen om zijn middel voelde, sloot hij zijn ogen en zette de wijn weg. Het wrede was dat het hele gebeuren van die dag hem voor een paar tellen de zorgen om Matheo had doen vergeten om enkel sterker terug te komen. Het verraste hem echter te horen dat Guila zo wist te zeggen wat hij had proberen te verbergen. 'Ik heb het onderschat, Guila,' gaf hij zacht, maar nog aarzelend toe. 'Ik had niet gedacht dat- dat het me nog zo zou raken om Rohan te zullen zien.' Het kostte hem aardig wat moeite om dat toe te geven.

Guila kon enkel opgelucht ademhalen dat haar echtgenoot haar zich niet terug trok uit haar aanrakingen. Hij kon soms zo koppig en afstandelijk zijn in zijn woede en angst, terwijl dat juist de momenten waren dat ze elkaar nodig hadden. Het speet haar dat ze deze chaos had gestart door toenadering te zoeken tot de Kapitein. Als ze gewoon haar mond gehouden had- 'Het is gewoon dat-' Ze zuchtte zachtjes en met spijt. 'Ik hoopte dat door mijn toenadering dat zij wellicht weer toenadering tot jou zou zoeken. Jullie waren altijd zulke goede vrienden... Ik gun je dat zo, om dat weer terug te vinden.' Het was echter niet de juiste manier geweest en ze kon enkel bidden dat ze het hierdoor niet compleet verpest had voor allebei de Kapiteins. 'Ik zal haar met rust laten,' beloofde ze even later, 'zoals ik al eerder had moeten doen. En jij bij Syd hebt gedaan, waar ik je nog altijd dankbaar voor ben.' Guila drukte haar lippen tegen Flynns rug aan en hield hem nog wat steviger vast. 'We hebben dit bezoek allemaal onderschat, Flynn,' gaf Guila toe, terwijl ze met een zucht haar ogen sloot. 'De angst en onzekerheid vreet aan ons elke seconde dat wij hier zijn. De gedachte dat we hem hier tegen komen, is-' Terwijl ze het uit sprak, ontstond onmiddellijk de kippenvel op haar armen en kwam de misselijkheid weer op. 'Hebben we er fout aan gedaan om hier te komen, Flynn?' murmelde ze met een brok in haar keel en met waterige ogen. 'Matheo is nu zonder zijn ouders en Rohan tergt ons al zonder zich zelfs te hebben laten zien. En wat kunnen we tegen de man doen? Of tegen de prins? En ik- ik wil gewoon onze zoon zien, lief. De zekerheid dat hij ons ooit nog zal zien. En die gedachte- En jouw gezondheid- Bij de Goden, Flynn-' Ze had zich losgetrokken van haar man en verborg haar gezicht in haar handen.

Flynn wist ook wel dat Guila het niet slecht bedoeld had. Zij had ook al zo lang haar best gedaan om zijn ex niet voor de voeten te lopen. Ze hadden het er veel over gehad wat ze moesten doen met Syd en Clementine, met de vijandigheid die er soms uit het kamp kwam en meer. Flynn wilde namelijk niet dat zijn partner zich weer zo misplaatst voelde in het leger door de andere soldaten. Het hoorde haar thuis te zijn zoals het voor hem was. Hoe kon hij anders zijn zoon er groot brengen? 'Laat me zelf eerst met Clem praten. Je weet dat ze amper met mij in gesprek gaat, laat staan-' Flynn merkte dat zijn irritatie weer terug kwam en klemde zijn kaken op elkaar terwijl hij wachtte tot het gevoel weg zou ebben. Hij luisterde naar Guila's woorden om zich op iets te focussen. Hij had nooit moeten denken dat hij de enige was die het moeilijk vond hier te zijn. Het had hem alleen maar meer zijn gevoelens op laten kroppen, omdat hij niet had willen laten zien dat het hem ook raakte. Dat was niet eerlijk geweest naar zijn vrouw die evengoed de druk van de Quandaïers voelde. Flynn keek om toen Guila zich los had gemaakt en reikte al een hand naar haar uit. Hij pakte haar teder vast en trok haar terug naar zich toe. 'Dit is het laatste,' probeerde hij overtuigd te stellen. Hij wist het echter niet zeker. 'We weten wat we kunnen doen. Daarom zijn we hier met Indra en Clementine. Ik ben hier om mijn vriend te steunen.' Flynn wist niet of hij Chaol alleen had kunnen laten gaan als hij en Guila hadden besloten om de brief te negeren. Bovendien wist hij maar al te goed dat het kamp een belangrijke rol had te spelen om een oorlog te voorkomen.

Ze had onbewust erg goed geweten dat ze naar haar echtgenoot had moeten luisteren, dat ze niet zo koppig had moeten zijn en tevens de woorden van haar broers in hun vele brieven serieus had moeten nemen. Ze had gewoon bij haar zoon moeten blijven en samen onderdak moeten zoeken. Niet alleen omdat Matheo zijn moeder nodig had, maar ook omdat ze een groot kruis op haar rug droeg. Een kruis waar niet alleen Rohan, maar waarschijnlijk ook Iker graag op schoot en de rest van de Quandaïse delegatie. Moest zij niet boeten voor datgene wat haar moeder en haar tante hadden gedaan? En omdat zij hoogstwaarschijnlijk als een van de weinige van het geslacht van de vorige Moeder tegen de huidige Moeder op kon staan. Hoezo dacht de Moeder dat ze daar überhaupt interesse in had? Ze wilde enkel rust, diezelfde rust als dat Rani zo lang had gezocht en uiteindelijk ook gevonden had. Guila keek pas op toen ze de armen van haar echtgenoot om haar heen voelde wikkelen en zo leunde ze gewillig in de warmte van zijn lichaam. 'En hoe weet ik wat ik kan doen?' vroeg ze zachtjes en bezorgd. Haar naam was geen enkele maal in de plannen naar voren gekomen. Het was meer een kwestie geweest van wie haar zou beschermen. Ze voelde zich als een blok aan de benen van Flynn, Indra en Clementine. Het enige wat ze kon, was gewond raken. 'Ik wil niet in de weg lopen.' Ze konden echter niet ontkennen dat ze een magneet was voor in elk geval Rohan. Het zou haar niets verbazen als die man elke stap die ze zette traceerde. Het benoemen van Chaol maakte haar echter ongerust. 'Flynn... ik mag Chaol heel erg, en ik weet dat het een dierbare vriend is van jou, maar weet je zeker dat- als hij eenmaal oog-in-oog staat met Celine, dat hij dan niet opnieuw zwicht voor haar avances?' Voor datzelfde was ze bang als ze eenmaal weer Iker zou treffen. Ze wist zeker dat het niet zou zijn dat ze zou zwichten voor zijn avances, maar het kon erg goed dat ze hem onjuist zou vertrouwen of zijn gladde praatjes zou geloven. Maar op momenten had het... het had soms geleken alsof hij haar écht begreep.

Flynn streek met zijn vingers over de warme rug van zijn vrouw en probeerde zijn rust weer terug te vinden. De plannen die ze hadden gesmeed in het kamp hadden daar een stuk minder gecompliceerd geleken. Hij had zich wel degelijk voorbereid gevoeld om én zijn martelaar te confronteren én als Kapitein een poging te doen de gang van zaken drastisch te veranderen. Het leger zou zijn best doen een oorlog af te weren. 'Je loopt niet in de weg, Guila. Jouw connectie met Sibel is van belang.' Flynn wist dat dat wel erg gecalculeerd moest klinken, maar Indra overwoog dat zeker. Het kamp had erg lang niet goed kunnen samenwerken met de regering van Tarth, maar nu leek het belangrijker dat ze op één lijn zaten. 'Zij haalt er steun uit dat jij hier bent,' maakte hij er maar van en legde een hand op haar wang zodat hij haar aan kon kijken. 'En ik- Ik zou niet weten hoe ik dit alles zonder je had gedaan.' Hij glimlachte geruststellend naar zijn vrouw, tot hij haar twijfel hoorde. Met een frons liet hij haar wang los en schudde zijn hoofd. 'Ik vertrouw Chaol en bovendien wat heeft Celine hem te bieden?' Flynn klonk zekerder van zijn zaak dan hij misschien werkelijk was, maar zijn vriend verdiende geen wantrouwen nu ze het onmogelijke van hem hadden gevraagd. 'En hij en Hester-' Twijfelachtig bekeek hij Guila. Zij wist waarschijnlijk beter hoe sterk de relatie tussen hen was aangezien ze vast meer over dat soort zaken sprak met Hester dan hij deed met Chaol.

Guila glimlachte opgelucht na de woorden van haar echtgenoot. Het deed haar goed om enerzijds te horen dat ze daadwerkelijk nuttig was door het vriendschap met de Koningin, en anderszijds dat Sibel het ook op prijs stelde dat ze er was. Echter deden de volgende woorden haar meer. Met een verliefde blik keek ze dan ook haar man aan. 'Hm, gelukkig dat ik dan ook niet toe stond dat Indra mij niet in het team wilde hebben,' grinnikte ze zachtjes. Flynn en Indra hadden nog geprobeerd om op haar in te praten, maar het had geen baat gehad. Guila had gewoon met haar koffers klaar gestaan op de dag van vertrek. Guila zuchtte na de zekere woorden van Flynn over Chaol, maar merkte vervolgens ook de twijfelachtige blik van haar echtgenoot op. Ze pakte zijn hand vast en keek zo naar de huid die ruw was geworden door al het werken en vechten. 'Hester zei weleens... Chaol kon op momenten zo afwezig zijn. Of uit het niets zo boos worden en zijn nachten-' In de verhalen had zij ook het gedrag van Flynn herkend sinds de terugkomst uit Quandaï. Ze kon zich niet voorstellen wat voor nachtmerries de twee mannen soms nog moesten beleven aan hun tijd in de kerkers. Die gedachte liet haar bibberen. 'Het was niet altijd bevorderlijk voor hun relatie, maar ze kwamen er altijd doorheen. Net als wij. Dus ik denk- misschien ben ik wel te voorzichtig. Te argwanend. Het spijt mij daarvoor, lief.' Ze legde een hand op zijn wang en glimlachte zo naar hem. Echter veranderde die glimlach ook tot een bezorgde blik toen ze zich plots besefte wat de Generaal had laten vallen eerder die dag over haar twee Kapiteins. 'Flynn... Toen jij en Clementine zo samen waren op de gang, met jullie verhitte worden, toen heb jij toch niet- of Clementine- informatie over Matheo laten vallen. Of Gael. Toch?' Ze vreesde de oren en ogen van de gangen nog het meeste in dit paleis.

Flynn zuchtte geërgerd, maar glimlachte ook. Hij had wat dat betreft absoluut niet genoeg overtuigingskracht om tegen de koppigheid van zijn vrouw in te gaan. Ze hadden de plannen gesmeed zonder dat Guila er bij zou zijn, maar Indra en hij hadden beiden geweten dat ze haar niet tegen zouden kunnen houden als ze besloot mee te gaan. Ze hadden de opties dus zo goed als open gehouden. Het was een constant heen en weer gaan tussen Guila's standvastigheid en zijn pogingen om haar buiten gevaar te houden. Maar uiteindelijk had Flynn haar het liefste naast zich omdat hij haar steun maar al te goed kon gebruiken. En misschien voelde het ook wel beter om bij haar te zijn en zo het gevaar aan te zien komen als het kwam. De afwezigheid van zijn zoon vrat aan hem, omdat hij geen controle meer had over zijn veiligheid. Flynn kneep zacht in Guila's hand toen ze over Hester en Chaol sprak. Hij wist heel goed dat zijn vriend nog altijd last had van de aanvallen, misschien wel meer dan hijzelf. Chaol had immers ook langer vast gezeten dan hij zelf. Toch hadden zijn beschrijvingen altijd erg herkenbaar geleken. Misschien was het daarom voor hem ook zo belangrijk dat hij Chaol vertrouwde en dat ze hem geloofden. Als Chaol niet kon herstellen van zijn gevangenschap, of als hij in zijn staat hen zo bedroog, wist hij niet of hijzelf ook niet tot zoiets in staat was. Zulke gedachtes kon hij niet de vrije loop laten gaan. 'Nee, verontschuldig je niet. Je voorzichtigheid is enkel een goed iets. We zullen moeten leren van het vertrouwen dat we eerder in de verkeerde personen hebben gelegd, maar- Ik kan niet geloven dat Chaol een verkeerde man is.' Hij zuchtte nogmaals en bekeek haar glimlach tot hij haar gezicht weer zag vertrekken. Beschaamd schudde Flynn zijn hoofd als antwoord. 'Natuurlijk niet, maar er zijn genoeg andere pijnlijke woorden uitgesproken. Ik- Ik was zo boos, Guila. Het kon me helemaal niet meer schelen wat voor onrecht ik haar eerder aan heb gedaan. Bij de Goden.' Ze hadden het paleis en Rohan een hele show gegeven.

'En ik kan eigenlijk niet geloven dat Hester zo lang samen zou zijn met iemand die niet juiste idealen heeft,' voegde ze er nog aan toe. 'Heeft Chaol niet bijna dag en nacht ook aan ons huisje gewerkt? En het wiegje voor Matheo gemaakt?' Ze probeerde haar eerdere achterdocht tegenover de man goed te praten, gezien haar gevoelens nog niet volledig weg ware. Echter... Hester had ze in het kamp het allerhoogste staan, vooral door de vriendelijkheid van de vrouw en door haar eindeloze toewijding. Hester zou nooit klagen als iemand in de midden van de nacht voor haar tent zou staan wegens een noodgeval. Het kamp mocht zichzelf wel op de borst kloppen dat ze zo'n aanwinst hadden. Ook Guila's bevalling had in de nacht plaats gevonden en de geneesvrouwe had niet van haar zijde geweken en was meteen gekomen toen Flynn haar had opgehaald. Diezelfde toewijding herkende ze ook in haar partner Chaol. 'Wat gebeurd is, is gebeurd,' zei ze zachtjes, om hem hopelijk gerust te stellen. 'Misschien was het voor jullie beiden wel nodig om even los te branden over wat jullie dwars zat. Het had zeker op een meer... afgelegen plek kunnen plaats vinden, maar het zijt zo.' Ze legde haar hand op zijn wang en liet hem zo naar haar kijken. 'Laten we het nu loslaten, lief. Denk aan Matheo, denk aan mij...' Zacht kuste ze zijn voorhoofd, wangen en lippen, om hem zo hopelijk op hele andere gedachten te brengen. 'Hm, en jouw been verdient nu wel wat aandacht.' Ze wilde hem net naar de bank begeleiden, toen plots iets haar aandacht trok: ze hoorde geluid bij de deur en zag hoe Indra zonder te kloppen binnen kwam stappen. Haar gezicht stond op onweer met een flinke vlaag van bezorgdheid erdoorheen. Een brief lag in haar hand en onmiddellijk lag er een steen in haar maag van de angst. Guila slikte moeizaam en pakte Flynns arm stevig vast. 'Vertel op,' kon ze enkel uitbrengen. Matheo, Matheo, Matheo... Ze kon aan niemand anders denken.

Indra had na het hele gebeuren met Flynn en Guila haar weg weer terug naar de trainingsplaats gevonden. Ze kon het sparren goed gebruiken om haar frustraties te uiten over de Kapiteins en hun belachelijke gedrag. Ze zou later wel nadenken over wat ze de twee idioten voor straf op kon leggen. En Guila- Indra had de trainingsplaats al weer in het zicht toen ze benaderd werd door een bediende. Verrast keek ze naar het stuk perkament dat haar in haar handen werd geduwd en las het vluchtig voor ze brommend terug het paleis in liep. Ze snelde zich door de gangen en vond uiteindelijk de vertrekken waar haar vrienden verbleven. Ze wierp een dodelijke blik naar de wachters die voor de deuren stonden en stampte zo naar binnen om de twee samen te vinden. Haar blik gleed zwijgend over het bezorgde gezicht van Guila wie ze het perkament overhandigde voor ze Flynn naar zijn kraag greep. 'Verdomme, Flynn! Je vertelt me niets en dan vind ik uit door wat roddelende bediendes dat je Clementine de huid vol hebt gescholden? Midden in het paleis?' Ze hoorde hoe de deur achter zich eindelijk dicht viel en bleef Flynn met een fronsende blik aan kijken terwijl haar ogen terug naar Guila gingen. Ze wist niet wie dit bericht als eerste had ontvangen, maar dit hoefde niet zoals het tafereel van Flynn en Clementine even snel het paleis door te gaan. Ze wist dat haar Kapitein zou begrijpen dat ze de ruzie als dekmantel kon gebruiken en hoopte dat zijn vrouw dat ook deed. 'Verantwoord jezelf, Kapitein Barnes! Ik heb je niet hier naartoe gebracht om mijn leger voor schut te zetten met een hoop drama!'

Flynn glimlachte dankbaar naar Guila nu ze mee ging in zijn woorden over Chaol. Voor nu was dit hetgeen wat hen beide meer gerust kon stellen dan door toe te voegen aan al hun zorgen. 'Chaol en Hester verdienen het beetje geluk dat wij ook hebben gehad. Ze geloven misschien niet in jouw Goden, maar laten we hopen dat ze ook door hen bijgestaan worden.' Hij kon zijn schuld niet laten wegnemen door de woorden van Guila en wreef langs zijn baard. Hij zou zich later het hoofd er nog over breken hoe hij Clementine het beste kon benaderen om zijn excuses aan te bieden. Het deed niemand goed als ze op slechte voet met elkaar bleven staan. Hij glimlachte toen hij plots de liefkozingen van Guila voelde en bekeek haar met een scheve glimlach. 'Ik kan wel wat afleiding gebruiken,' mompelde Flynn tevreden toen ook hij rumoer hoorde bij de ingang naar het vertrek. Verrast keek hij hoe zijn Generaal naar binnen stormde en hem al gauw vast had gegrepen. Verward keek hij in het boze gezicht van Indra en merkte toen op dat ze een bericht aan Guila had gegeven. Eerlijk gezegd wist hij niet of het de blik van Indra of het bericht zelf was dat hem meer angst aan jaagde. Ondanks dat hij al snel begreep dat dit niet om het voorval van eerder ging zag hij het conflict op Indra's gezicht. 'Wat wil je dat ik zeg, Indra?' riep hij hard terug om mee te spelen in haar spel. 'Ik heb het verdomme helemaal gehad met Kapitein Rousseau en haar gedoe! Waarom heb je haar überhaupt mee laten gaan? Die vrouw hoort hier niet te zijn, niet nu!' Ongeduldig gleden zijn handen naar die van de Generaal die er eindelijk aan dacht om hem los te laten en keek hij naar zijn vrouw om het bericht ook te kunnen lezen.

Guila keek geschrokken toe hoe Indra een stuk perkament in haar handen schoof en vervolgens Flynn aan leek te vliegen. Ze probeerde tussen beide te komen, duidelijk nog niet begrijpend dat het allemaal een act was, en zo pakte ze Indra's arm vast. 'Indra, alsjeblieft, laat hem-' smeekte ze de vrouw, maar de Generaal schonk haar zo'n boze blik dat ze al snel een stap naar achteren zette van schrik. De ogen van de vrouw gleden echter al snel naar het perkament in haar hand en ook Flynn keek haar afwachtend aan. Dat liet haar aandacht uiteindelijk naar de brief toe glijden. Terwijl de twee verder gingen met hard tegen elkaar aan schreeuwen, opende ze de perkamente brief en liet ze haar ogen over de woorden glijden. De zinnen "het huis van Kapitein Barnes is platgebrand, inclusief de bewoners" en "we hebben sporen gevonden van mensen die het kamp hebben verlaten, mogelijk richting de zoon van de Kapitein?" baarde haar de meeste angst en al snel had ze een hand voor haar mond geslagen. Ze las de korte brief keer op keer opnieuw en bekeek voor- en achterkant om de afzender te zoeken. Het leek wel een bericht dat naar Rohan toe gezonden was en die hij vervolgens weer in de handen van de Generaal had gedrukt. Ze wist dat er hoogstwaarschijnlijk soldaten naar het kamp gestuurd zouden worden, maar niet dat ze werkelijk een aanval zouden plegen... En Matheo! 'Waar slaat dit op? Indra!' was het vervolgens haar beurt op woedend te roepen, om zo ook de aandacht van de Generaal te trekken. 'Wie heeft jou dit gegeven? Dit- Het zijn overduidelijk leugens! Hoe durf je- Urgh!' Ze drukte de brief boos in Flynns hand en draaide zich vervolgens teleurgesteld van Indra weg. Hoe durfde de Generaal paniek te zaaien met zo'n bericht! Syd en Robyn... De paniek steeg echter in haar borst en zo had ze al snel de arm van haar echtgenoot gegrepen. 'Wanneer is het laatste bericht van Robyn geweest? Of van Syd? Als- als er iets met hen gebeurd zou zijn, dan zouden we het toch al wel weten? Toch?'

Indra had haar Kapitein weer los gelaten zodat ze beiden zich op Guila konden richten. Ze keek met een opgetrokken wenkbrauw toe hoe ze eindelijk leek te snappen dat dit niet om de drama van eerder die dag ging, maar om het bericht in de brief. Ze liet het geroep van de vrouw dus maar over zich heen komen terwijl Flynn de brief las. Toen ze zelf het bericht had ontvangen had ze het niet willen geloven, maar het noemen van bewoners in het huis van Guila en Flynn had haar doen twijfelen. Dat de lijfwacht en zus van Flynn op het huis pasten was een late beslissing geweest. Hoewel dat zeker doorgespeeld kon zijn, was het ook riskant het simpelweg te negeren. Bovendien was Indra maar al te bezorgd om het feit dat ze niet zeker zou weten of er inderdaad sporen van Gael waren gevonden of niet. Ze vertrouwde haar partner er volledig op dat ze kon reizen zonder al te veel achter te laten, maar als Rohan getrainde krijgers achter haar aan had gestuurd- Ze voelde hoe de zorgen langzaam haar gespeelde woede over hadden genomen. 'Natuurlijk zijn het leugens,' siste ze uiteindelijk toen ze haar felheid weer gevonden had. 'Dat betekent echter niet dat er niet iets van waarheid in kan staan.' Indra pakte Guila's schouder vast om haar hopelijk stiller te krijgen. Met ieder woord dat ze uitspraken over het tweetal in het kamp konden ze Rohan in de hand spelen. Hij leek namelijk genoeg geduld te hebben om simpelweg te wachten tot ze een fout zouden maken. Flynn was verdacht stil en vragend keek ze hem aan. Hij schudde simpelweg zijn hoofd voor hij naar het raam liep. Indra richtte zich dus maar op Guila. 'Er is geen bewijs van wie het bericht precies is gekomen, maar we hebben speciaal een keten opgesteld om brieven uit het kamp enkel en alleen via onze eigen mensen te laten bezorgen. De bediende hoort daar niet bij. Ik kan er enkel van uit gaan dat het dus niet direct uit het kamp is gekomen,' legde ze op zachte toon uit. Het nam haar zorgen niet weg, maar ze hadden dus ook nog geen bevestiging. 'We zullen moeten wachten tot dat komt,' besloot Indra dan ook met tegenzin.

Clementine was door haar Generaal opgeroepen naar de gastenvertrekken. Indra had niet laten weten wat de gelegenheid was, maar Clementine had zelf al een vermoeden waar het om ging. Ze wist dat het voorval tussen haar en Flynn eerder die dag haar overste niet ontgaan was en ze had dan ook het vermoeden dat ze hier flink voor op haar kop zou krijgen. Nu alle emotie weer wat gezakt was had Clementine zelf ook wel gerealiseerd dat hun hele optreden in het midden van de gangen van het paleis van Tyrosh geen tactische zet was geweest, maar op het moment zelf was dat echt het laatste waar ze bij stil had gestaan. Ze had zo gevangen gezeten in haar eigen emotionele achtbaan dat ze de rest compleet was vergeten. Met het schaamrood op haar wangen over wat er zometeen zou komen, liep ze stilletjes door de gang heen, op weg naar de vertrekken. Toen ze enkele stappen van de deur verwijderd was, bleef ze enkele tellen staan om zichzelf bijeen te rapen. Na een keer diep in en uit geademd te hebben, liep ze op de deur af en keek ze naar de twee wachters die voor de deur stonden. 'De Generaal verwacht me.' zei ze, waarna één van de wachters naar binnenglipte om haar komst aan te kondigen. Al snel kwam hij terug en werd ze binnen gelaten. Flynn, Indra en Guila stonden in de ruimte en al snel viel Clementine's blik op een rol perkament dat Guila in haar handen had. De angstige blik in haar ogen was Clementine ook niet ontgaan. Wellicht was er dan toch iets anders aan de hand...

Guila stond oog-in-oog met haar Generaal en keek haar met dezelfde felheid aan als de blik die Indra haar schonk. 'Niet iets van waarheid?' siste ze met dezelfde woede terug, echter op zachtere toon. 'Dus Robyn en Syd zouden nu allebei dood kunnen zijn en het enige wat wij kunnen doen is wachten? En deze verdomde act opvoeren? Er moet toch- Hoe kán dit gebeurd zijn? We wisten dat Rohan soldaten zou sturen! Jij hebt het kamp erop voorbereid!' Ze wist dat het niet eerlijk was om alle schuld op Indra af te schuiven, maar het was zó makkelijk te doen in haar woede. 'Maar jij hebt ze dus blijkbaar niet goed genoeg voorbereid...' Ze draaide zich met waterige ogen van de Generaal weg en keek teleurgesteld naar haar echtgenoot. Hoe kon hij zo kalm en stil zijn onder deze verpletterende informatie uit de brief? Ze hadden dus geen huis meer om terug te keren, Syd en Robyn waren allebei dood en ze hadden sporen richting Gael en Matheo. 'Zeg er dan iets van, Flynn! Verdomme...' Het verbaasde haar ook niets dat Clementine plots binnen kwam lopen: Indra had vast iedereen bij elkaar geroepen om dit nieuws te bespreken. Ze trok dan ook fel het stuk perkament uit Flynns grip en duwde het zo in Clementines handen. 'Het kamp is aangevallen,' siste ze dan ook op zachtere toon naar de Kapitein, 'en we weten niet wat wél waar en wat niet waar is in de brief. Wat wél duidelijk is, is dat Rohan nog steeds op zoek is naar mijn zoon en nu verdomd dichtbij hem komt en wij daar níéts aan kunnen doen!' Ze wilde haar woede en wanhoop niet op Indra en Clementine en zelfs Flynn afreageren, maar ze voelde zich zó machteloos. 'Ik wil Rohan verdomme dood,' siste ze verder, terwijl ze zich afgewend had van de vrouwelijke Kapitein. 'En als jullie dat niet doen of iemand anders, dan doe ik dat wel. Maar ik ga niet langer-' Haar stem trilde en haar handen zaten geklemd om de tafel, 'ik ga niet langer toe kijken hoe onschuldige mensen en kinderen geschaad worden door die getergde man! En dat mag hij weten.'

Indra sloeg haar armen over elkaar terwijl ze de vrouw voor haar maar haar gang liet gaan. Ze wist wel beter dan te pogen Guila in de rede te vallen. Dat had ze namelijk al vaak genoeg geprobeerd. Haar blik gleed kort naar haar Kapitein, maar hij leek zich terug getrokken te hebben. Ze maakte zich vaak genoeg zorgen om hem, maar de laatste dagen- Indra keek op toen een bediende aankondigde dat Clementine aangekomen was. Kort wachtte ze af tot ook zij het bericht gelezen had, maar had haar aandacht op Guila gericht. Met een zucht liep ze op de vrouw af en legde een hand op haar schouder. Het had geen nut om hun focus enkel en alleen op Rohan Altarion te richten, maar ze begreep erg goed dat hij de persoon was waar de voormalige prinses haar wraak op wilde afvuren. 'Luister,' begon Indra terwijl ze zacht in Guila's schouder kneep om haar aandacht te trekken. 'Ik heb het kamp er inderdaad op voorbereid. En ik heb vertrouwen in mijn soldaten om te weten dat dit niet de waarheid kan zijn.' Ze liet Guila los en richtte zich ook tot de twee Kapiteins. 'Jullie vinden het blijkbaar allemaal een goed moment om mijn leiding in twijfel te trekken, maar ik kies mijn soldaten zorgvuldig voor de taken die ze uit moeten voeren.' Ze keek naar Flynn die zich met een frons naar haar om had gedraaid, maar nog altijd zweeg. 'Of dat nou gaat om een bepaald persoon die ik persoonlijk heb gevraagd om hier aanwezig te zijn omdat ze daar de juiste persoon voor is-' Indra's ogen gleden naar Clementine en ontmoetten kort die van haar met een ontevreden blik. 'Of om Syd en Robyn die jullie huis in de gaten houden. Denk je werkelijk dat die twee zich zo hebben laten verrassen? Was jij niet degene die me heeft overtuigd dat Syd Martines in het kamp hoorde? Bovendien,' Indra liep van het drietal weg om haar gefrustreerde gezicht te verhullen. 'Staat het hele kamp paraat om een aanval van de Quandaïers direct te spotten. Een heel kamp dat zijn best doet voor jou en je gezin, Guila.' Waarom kon niemand haar verdomme voor één dag gewoon met rust laten? Zo moeilijk leek haar dat niet. 'Rohan speelt met je, met ons en het helpt niet als we dan ook nog wat drama er extra bij gaan creëren. Werkelijk waar, ik had toch verwacht dat jullie alle drie wel beter wisten dan je zo te laten bespelen.'

Clementine las gefronst de brief die ze in haar handen gedrukt kreeg van Guila en luisterde naar haar gefrustreerde woorden. Ze wist niet goed wat ze van de brief moest denken. Het was duidelijk dat Indra dacht dat het niet waar was en dat deze brief enkel verstuurd was om onrust te zaaien bij het gezelschap. Clementine snapte echter ook dat Guila daar geen genoegen mee nam: als het haar huis was en haar gezin wat onder zulke spanningen zou staan, zou ze daar ook geen genoegen mee nemen. Wat Indra zei was echter waar, ze konden nu niets doen behalve wachten. Toen Indra haar direct aansprak, keek Clementine op om haar overste aan te kijken, maar al snel keek ze weer beschaamd naar het perkament in haar hand. Het was ook schandalig hoe ze zich gedragen had, dat realiseerde ze zich nu ook. Toen Indra haar ongenoegen en teleurstelling uitsprak over hen alle drie viel het even stil. Clementine wist dat haar excuses niet veel zouden veranderen aan de situatie, maar toch maakte ze ze. 'Het spijt me, voor mijn gedrag van eerder.' zei ze, terwijl ze Indra aankeek. Eigenlijk zou ze haar excuses aan Flynn en Guila moeten maken, maar ze wist niet of ze dat al kon. 'En dat ik me heb mee laten slepen in mijn emoties. Dat was niet professioneel en ik hoop dat ik nog steeds je vertrouwen heb, ook al snap ik heel goed als ik deze nu heb geschaad...'

Moedeloos keek Guila de drie andere kampbewoners aan: ze besefte dat niemand stond te springen om Rohan aan te pakken. Het was natuurlijk ook gevaarlijk en ze zouden hem niet zomaar kunnen bereiken, laat staan schaden, maar- Er moest toch iets te doen zijn! Haar blik gleed af naar haar echtgenoot en met een zucht besloot ze om geen toenadering te zoeken. Ze wilde niet Clementine nog meer in haar rug steken door haar gedrag. Echter zag ze duidelijk hoe Flynn ook moeite had met de inhoud van de brief. Ze moest de moeite doen om niet in huilen uit te barsten bij het gevoel van Indra's hand op haar schouder. Tijdens de zwangerschap had ze Indra's steun zo gewaardeerd dat ze niet dacht dat ze ooit werkelijk boos op de Generaal kon zijn. Ze was als een grote zus voor haar, zo'n gevoel wat ze had verloren bij haar moeder door haar achteruitgang. 'Rohan zal ons altijd blijven achtervolgen,' murmelde Guila met hangend hoofd. 'En hij heeft teveel macht met Math-' De gedachte aan haar zoon deed haar adem stokken in haar keel. Er was niemand in Tarth van wie ze zoveel hield als van haar zoon. Ze dacht niet ooit nog gelukkig te kunnen zijn als ze hem zou verliezen. En hij was de enige van hun hele groep die zichzelf niet kon verdedigen. En juist dat liet haar bezorgde gedachten maar op hol slaan tot aan gekte aan toe. 'En wat moeten we dan doen, Indra?' vroeg ze moedeloos, terwijl ze op de bank zakte en voelde hoe haar schouders mee zakten. Ze wist dat ze misschien te veel vroeg aan het kamp, aan haar Generaal en haar Kapiteins, maar ze kon zelf niet meer de antwoorden op haar eigen vragen vinden. 'Clementine-' begon ze onzeker, terwijl ze zich naar de vrouw keerde. 'Heb jij iets gehoord van het kamp? Of- of weet jij wat we nu moeten doen?'