Kampvuur

Flynn lachte en keek Hakeem aan. 'Ik mag dan wat naïef zijn wat betreft de tijd die we aan deze missie gaan besteden, jij hebt geen idee dat we straks echt niet gaan weten waar we heen reizen. Vooral niet met Indra. Voor je je broer en vader en die vriendin van je verteld hebt waar ze hun brieven heen moeten sturen zijn we al weer de andere kant op gegaan.' Hoe ze nu reisden was erg onvoorspelbaar. Als er plots weer een spoor de andere kant op leidde dan konden ze zo weer terug moeten in de richting waar ze vandaan kwamen. Flynn had nu al het idee dat ze in cirkels aan het reizen waren. Onverschillig haalde hij zijn schouders op. 'Mijn vader heeft de jouwe vast en zeker al gedwongen om elke vooruitgang in het proces met hem te delen. Veel meer hoef ik daar dus niet aan toe te voegen.' Hij was nooit echt een schrijver geweest. Flynn had gewoon het geduld niet om zijn gedachten op papier te zetten en dan nog echt volzinnen te moeten produceren.

Hakeem kon niets anders dan in stemmen met zijn woorden. Het was inderdaad naïef van hem om te bedenken dat hij kon voorspellen waar ze naartoe gingen. Indra wijzigde hun plan regelmatig en hoe dichter ze bij de rovers kwamen, hoe vaker dat zou voorkomen. 'Ik kan wel een tijdje zonder brieven,' zei hij uiteindelijk maar. 'Als zij ze maar ontvangen.' Hij wilde dat zijn broer en Erin in het Noorden wisten dat het goed met hem ging en dat alles nog voorspoedig liep. Verder wist hij dat ze zich samen niet snel in de problemen zouden werken. Nu ze toch even samen waren, kon hij mooi gebruik maken van de situatie. 'Wat moeten we met Adrian en Naya aan?' vroeg hij na een lange stilte. 'Ik weet het, ik was er van op de hoogte, maar nu Adrian er ook daadwerkelijk is... Hij kan deze hele missie in gevaar brengen. En geloof me, hij zal niet diegene worden die ervoor zal boeten.'

Flynn keek naar Hakeem en knikte slechts. Hij kon daar maar weinig tegen inbrengen of het zo draaien dat hij de mede soldaat kon plagen. Hij hoefde niet per se brieven terug te krijgen, maar hij schreef zijn moeder soms kort als het kon zodat ze altijd zou weten dat hij nog ongedeerd was. Flynn trok al gauw een nors gezicht en keek met een diepe frons maar het vuur. Hij vond die twee een stelletje iduoten dat ze dachten dat ze zomaar mee konden gaan en dan niemand in gevaar brachten buiten zichzelf. Toch kon hij niet zuur blijven. 'Adrian is een goede jongen, hij zal zich wel redden. En Naya- als ze net zo slim en goed met haar boog is,is als ze mooi is, dan gaan we geen problemen hebben,' grijnsde Flynn breed. Dat ze een schoonheid was, was hem natuurlijk niet ontgaan en mannen onder elkaar kon dat best besproken worden. Adrian was slechts vuurrood geworden toen Flynn het had opgemerkt toen ze het vuur aan het maken waren. 'Maar daar kijk jij natuurlijk niet naar, met je vriendinnetje? Is ze ook zo'n stuk als de prinses?' Flynn kon zich niet in beelden dat Hakeem werkelijk zoveel brieven schreef aan gewoon zijn broer en een vriendin. Hij zocht er meer achter en porde graag wat rond. Alles om Hakeem mee te plagen nam hij gretig aan.

'Ik heb geen vriendin,' zei hij botter dan bedoeld. 'Ik- Het is gewoon een vriendin, meer niet. We zijn samen opgegroeid. Niet zoals jij bedoelt.' Hij pakte een stok en pookte in het vuur, zodat het feller begon te branden. 'En daarbij weet ik niet precies of jij wel de uitgesproken persoon bent die dat kan beoordelen. Zit je niet al achter alle vrouwen in dit team aan?' Hij trok beschuldigend een wenkbrauw op en staarde vervolgens weer in het vuur, terwijl hij nadacht over de woorden van Flynn. 'Ze zijn even mooi,' zei Hakeem vervolgens oprecht. Zowel Erin als Naya waren erg mooie vrouwen. Hij hoopte echter dat de schoonheid van Naya hen niet in de problemen zou brengen. Er waren genoeg groepen van mannen die hun team wilde overvallen om puur de vrouwen mee te nemen voor hun eigen plezier. 'En sinds wanneer heb je zoveel interesse in mij? Ik weet niet wat er gebeurde, maar op een of andere manier wilde je niets meer met mij en Esra te maken hebben.'

Met een brede grijns keek Flynn toe hoe Hakeem het vuur aan wakkerde met enige frustratie. Nonchalant haalde hij zijn schouders op. 'Ik ben gewoon ervaren. Ik weet waar ik naar moet kijken. En trouwens ik zit niet achter álle vrouwen aan. Indra is me toch net een beetje te- fel,' lachte Flynn hard, maar hield zich toen snel in voor iemand zou klagen dat hij iedereen wakker maakte. Flynn keek verrast op toen Hakeem hem zijn vraag stelde. 'Wat bedoel je daar nu weer mee?' Ook al deed hij alsof hij geen idee had, het stond hem wel degelijk goed bij. Flynn had niets met zieke mensen. Hij kon er gewoon niet bij in de buurt zijn en ook niet bij de mensen die om de zieke persoon leefden. Het was gewoon de hele sfeer die er om heen hing die Flynn actief uit de weg ging. 'Kop op, HaHakeem, dat gebeurt gewoon wel eens! Ik werd soldaat, had mijn soldatenvriendjes en jij en Esra deden ook gewoon je ding,' voegde hij luchtig toe.

'Ga toch weg, Flynn, het speelde al veel eerder,' wierp hij terug. 'Toen je hier in het kamp kwam, had ik al jaren niet meer een normaal gesprek met je gehad. Levi en Brayden sprak ik regelmatig, ze bleven vaak bij ons slapen en jij kwam nóóit langs als jij weer eens in het kamp was. Je wilde alleen in de buurt van mijn vader zijn. Esra en ik hebben altijd gedacht dat we iets fouts tegen je hebben gezegd.' Vroeger had hij het heel erg gevonden dat hij Flynn nauwelijks meer sprak, vooral niet na de hechte jeugdvriendschap die ze hadden, maar later had het hem weinig gescheeld. Vooral toen hij had gemerkt wat er van hem gekomen was. 'Maar als jij dom wilt blijven spelen en na al die jaren niet wil zeggen wat er nou scheelde, dan vind ik het best. Zielig, maar oké.' Met nog meer frustratie pookte hij in het vuur en wachtte hij de woorden af van Flynn. Ze hadden misschien wel eens dicht na elkaar hetzelfde vriendinnetje gehad, maar verder wist hij niet hoe hij Flynn boos had kunnen maken.

Verbrouwereerd keek Flynn naar Hakeem terwijl hij sprak. Hij snapte absoluut niet waar dit ineens vandaan kwam. Wat Flynn betrof waren ze gewoon uit elkaar gegroeid. Hij en Hakeem waren zo verschillend, soms bleef je dan gewoon geen vrienden. 'Kijk, Hakeem, wat ik als jongen heb gedaan kan ik nu niet meer goed maken dus prima als je me zó behandelt, maar daar ga ik niet gezellig naar zitten luisteren.' Met een norse blik keek hij naar het vuur. In zijn achterhoofd speelde er echter hele andere herinneringen en gevoelens dan hij uitsprak. Hij zag nog als de dag van gisteren voor zich hoe Naevia vlak bij hem ingestort was en dat hij simpelweg weg was gelopen. Hij had al moeite gehad haar onder ogen te komen, om niet naar haar missende been te kijken, maar daarna had hij haar noch haar zoons een hele tijd aan durven kijken en toen was ze ziek geworden. Flynn kon zich er niet toe zetten om dat met Hakeem te delen en zwijgend staarde hij naar de vlammen. Hij voelde zich te veel een lafaard als hij er aan terug dacht.

Hakeem luisterde zijn woorden peinzend aan en schudde vervolgens zijn hoofd. Hij kon niet geloven dat ze zo erg uit elkaar gegroeid waren, nadat ze zo'n hechte jeugdvriendschap hadden gehad. Het was niet dat hij nou bepaald vrienden met Flynn wilde zijn - niet zoals hij nu was -, maar het idee was gewoon triest. 'Ik heb je nooit gevraagd om hier te blijven,' zei Hakeem uiteindelijk, waarna hij de tak in het vuur gooide en achterover leunde, zodat hij naar de lucht kon staren. 'Dus als je het vervelend vindt dat ik puur interesse heb in ons verleden, in onze vriendschap, dan moedig ik je graag aan om verder te slapen.' Hij pakte één van zijn brieven uit zijn zak en probeerde in het licht van het vuur verder te schrijven. Misschien stond Flynn er niet achter dat Hakeem brieven schreef, hij wist in elk geval wie van de twee uiteindelijk spijt zou krijgen dat hij niets had laten weten.

Peinzend pulktw Flynn het vuil onder zijn nagels vamdaan nadat Hakeem zijn zegje had gedaan. Er viel niet veel meer te zeggen van zijn kant. Eigenlijj vond hij het wel prima dat Hakeem die vriendschap ook niet snel hervat zag worden. Dat was toch niet handig voor de missie. Ze moesten gewoon als soldaten samen kunnen werken en meer niet. Na enkele tellen stond hij op en stopte zijn handen diep in zijn zakken. Hij had er aan gedacht dat hik nog steeds zijn val moest bekijken. Zonder nog iets te zeggen liep hij het bos in om zo Hakeem's blik flink te ontwijken en ook zijn eigen schuldgevoelens. Pas een hele tijd later kwam hij terug met wonder boven wonder ook een buit en ging hij nu wat verder van Hakeem vandaan zitten om het konijn dat hij gevangen had klaar te maken.