Kampvuur

-

Het was nu bijna vijf dagen geleden dat ze waren vertrokken. Hij had Esra en Eileen nog naar Tyrosh kunnen begeleiden, maar vanaf dat punt hadden ze eigenlijk meteen al moeten vertrekken. Gelukkig had hij Eileen nog kort kunnen spreken en goed afscheid kunnen nemen van Erin en zijn broertje. Vanaf Tyrosh waren ze meer richting het Zuid-Westen getrokken. Ondanks dat het weer in het Noorden goed was, kon het lelijk afkoelen in de nacht en ze hadden dus ook besloten om een kampvuur aan te maken. Bij het schemerlicht schreef hij zijn eerste brief naar Erin toe. De komst van Naya was erg onverwachts geweest en het nam dan ook een groot deel van de brief in. Hij wist niet goed wat haar waarde in het team zou zijn, maar ze had al erg duidelijk gemaakt dat ze níet weg zou gaan, dus gaf hij haar het voordeel van de twijfel. Zo schreef hij ijverig door en negeerde hij de mensen om zich heen.

Naya had er al sinds haar gesprek met Adrian mee in haar hoofd gezeten. In het kasteel zat ze maar en natuurlijk had ze het er naar haar zin, maar ze had geen doel. In ieder geval niet zoals ze zou willen. Het was avond geweest toen ze had besloten om de brief aan Sibel te schrijven dat ze zou vertrekken. Als ze het tegen haar ouders zou vertellen, wist ze zeker dat ze tegen werd gehouden en ze was bang dat als ze afscheid zou gaan nemen van haar zus dat ze zichzelf zou bedenken en toch zou blijven. Ze had enkele spullen gepakt en was op een paard gesprongen en achter de meute aangereden. Naya had haar vader horen praten over waar ze heen zouden gaan, dus ze had genoeg informatie om achter hen aan te gaan. Inmiddels was ze al enkele dagen bij het team en ondanks dat ze voelde dat niet iedereen haar aanwezigheid kon waarderen, was ze vastberaden om te blijven. Ze had zojuist de spullen die ze mee had opgeruimd en liep richting het kampvuur, waar ze naast Hakeem ging zitten. 'Naar wie schrijf je?' vroeg ze nieuwsgierig, terwijl ze een stok van de grond pakte en wat in het vuur porde.

Hakeem had net het eerste kantje afgeschreven en zag in zijn ooghoeken hoe Naya naast hem plaats nam. Kort glimlachte hij naar haar, waarna hij verder wou schrijven, maar hij stopte toen ze begon te praten. De eerste dagen was hij erg geïrriteerd geweest dat ze mee was gekomen. De irritatie zat er nog goed in, maar hij had besloten om haar normaal te behandelen. Hij wist niet hoe hij had gereageerd als Eileen hem nooit de waarde van vriendelijkheid had geleerd. Zijn moeder reageerde altijd erg hatelijk en argwanend op zulke situaties. 'Een vriendin uit het kamp,' zei hij, waarna hij het papier dubbel vouwde. 'Ik zou met haar mee gaan naar Tyrosh. Maar- nou ja, dat ging niet meer door. Dus ik heb beloofd om haar zo vaak te schrijven als ik kan. Mijn broertje is ook bij haar, dus meteen twee vliegen in één klap.' Hij legde zijn schrijfgerei weg en warmde zijn handen op aan het vuur. 'Ik heb nog wel wat papier voor je als je ook een brief wil schrijven? Weten jouw ouders überhaupt dat je hier bent?'

Naya keek hem aan en knikte. 'Erin, zo heet ze toch?' Ze had haar kort in het paleis gezien toen ze haar vader kwam bezoeken. Ze was de dochter van de adviseur van de koning, maar verder wist ze niets over haar. Het was dat haar moeder het haar vertelde toen ze had gevraagd wie het meisje was. Ze had haar ook nog even gezien toen ze vertrokken waren vanuit Tyrosh naar hun volgende bestemming. 'Ze lijkt me erg vriendelijk.' zei ze met een oprechte glimlach en schudde haar hoofd bij zijn woorden. 'Nee, dankje, maar bedankt voor het aanbod.' Ze zou niet weten wat ze haar zus of ouders zou moeten schrijven. Ergens in haar borrelde er nog een schuldgevoel, maar dat probeerde ze zo goed mogelijk te onderdrukken door niet aan thuis te denken. 'Ik heb mijn zus ingelicht, dus mijn ouders zullen het inmiddels ook wel weten.' Ze had geen idee of het meisje waar ze de brief aan had gegeven hem ook werkelijk aan Sibel had gegeven, zoals ze had gevraagd, maar ze hoopte vurig van wel. Ze wilde niet dat niemand wist waar ze was.

Hakeem knikte instemmend en glimlachte kort. 'Ze is erg vriendelijk. We zijn samen opgegroeid in het legerkamp,' legde hij uit, waarna hij Naya vanuit zijn ooghoeken bedachtzaam aan keek. Hij wist erg weinig over de Oostelijke prinses. Het Oosten was een gebied waar het legerkamp vroeger vaak kwam, maar sinds Silas en Zya er woonden, was het een erg kalm en vreedzaam gebied geworden. 'Ik weet dat je het waarschijnlijk niet wil, maar vertel wat meer over jezelf. Waarom ben je met ons mee gekomen, waar ben je goed in, hoe kan je je waarde voor het team laten zien? Je bent er nu eenmaal en we moeten er samen het beste van maken. Maar dat kunnen we alleen maar als we weten wat je allemaal kan en daar niet pas tijdens een gevecht achter komen.' Hij had nu zijn hele lichaam naar haar toe gedraaid en keek haar afwachtend en nieuwsgierig aan.

Naya keek hem Hakeem zwijgend aan, voordat ze zijn vragen beantwoordde. 'Mijn moeder heeft me geleerd met pijl en boog om te gaan.' begon ze en keek naar het vuur. 'Daarnaast ben ik goed met genezen. Mijn kindermeisje was vroeger een chirurgijn in het Oosten en ze heeft mij allerlei dingen geleerd.' Ze was hier niet omdat het haar leuk leek, ze wilde echt haar nut bewijzen aan de groep. De eerste nacht had ze er nog over nagedacht om terug te reizen naar het Oosten en dit alles achter zich te laten, maar ze moest van zichzelf blijven en haar waarde bewijzen. 'Ik zou hier niet gekomen zijn als ik niet had verwacht dat ik waarde zou hebben voor dit team.' zei ze, terwijl ze zich ook naar hem toe draaide.

Ondanks zijn eerdere gevoelens glimlachte hij toch om haar woorden. 'Mijn moeder was ook chirurgijn,' vertelde hij haar enthousiast, waarna hij langzaam stil viel. Het was nog steeds een onderwerp waar hij niet graag over sprak, maar op de een of andere reden deed het hem niet zoveel pijn als in het legerkamp. Wellicht maakte de omgeving het wel extra moeilijk. 'En pijl en boog is waardevol. Dan kan je de rovers mooi vanaf een afstand aanvallen. Je moet alleen niet missen.' Hij knipoogde naar haar en stak zijn benen naar het vuur uit, zodat zijn koude tenen hopelijk een beetje zouden opwarmen. Het bittere weer was hij niet gewend. Het was een opluchting om te horen dat ze van enig nut kon zijn in het kamp. Ze was misschien wel een mooie dame om tegen aan te kijken, tijdens deze missie hadden ze daar echter niets aan. 'Dit is de eerste keer dat ik lang weg ben van mijn vader en broer,' begon hij uit het niets.

'Ik mis niet.' verzekerde ze hem met een klein glimlachje. Naya praatte er eigenlijk nooit over met mensen, dat haar moeder haar had getraind, maar ze was er wel erg trots op en ze kon met zekerheid zeggen dat ze niet slecht was. Ze keek naar het knisperende vuur en keek weer op toen hij begon te praten. 'Dit is de eerste keer dat ik weg ben uit het paleis, in mijn eentje.' antwoordde ze en pakte de stok weer op om in het vuur te prikken. 'De enige keren dat we reizen is als we op bezoek gaan bij de andere edelen en ik ben met mijn ouders wel eens naar hun geboorteland gereisd, maar dat was altijd met mij familie samen.' Voordat ze weg was gegaan waren er een hoop dingen waar ze niet aan had gedacht, waar ze nu pas achter kwam. 'Maar ik ben blij dat ik hier ben.' zei ze met een oprechte glimlach, terwijl ze hem aankeek. 'En ik hoop dat we de rovers snel te pakken hebben.'

'Dat zullen we nog wel zien,' grinnikte Hakeem, terwijl hij een bak met wat eten aangereikt kreeg en een handvol eruit haalde. 'Wil je ook?' Hij gaf haar de bak aan en stopte het voedsel in zijn mond. Geïnteresseerd luisterde hij naar haar verhalen, terwijl hij ook aan zijn eigen ervaringen dacht. 'Mijn vader ging ook erg vaak op reis. Maar, ehm, mijn moeder was invalide, dus ik bleef vaak thuis om op haar te passen. Ik ben wel ooit mee geweest naar Quandaï en dat was mijn verste reis.' Nadat hij het voedsel op had, pakte hij een stok en begon hij ook in het vuur te poken. 'Ik ben blij dat jij blij bent dat je hier bent,' grinnikte hij zacht, waarna zijn gezicht al snel weer ernstig werd. Hij was bezorgd om zijn vader. Als de koning erachter kwam dat zijn vader Adrian had geholpen... In zijn ooghoeken zag hij de jongen zitten, maar al snel gleden zijn ogen naar Naya af. 'Jij kent Adrian toch? Is ie- wat kan hij?'

Naya pakte de bak met eten van hem over en nam er ook een handjevol uit, om hem vervolgens door te geven aan de man die naast haar zat. 'Dankjewel.' zei ze nog, voordat ze wat van het eten in haar mond stopte en glimlachte. 'Quandaï lijkt me een fascinerend land! Ik heb er veel over gelezen, maar helaas nog nooit de privileges gehad om te gaan, misschien moet ik dat ook maar eens aankaarten bij mijn ouders wanneer ik terugben.' zei ze met een glimlach, die al snel vervaagde. Het was voor haar nooit een vraag geweest of ze überhaupt wel terug zou komen, maar nu ze hier zat drong het pas tot haar door dat het helemaal niet zo vanzelfsprekend was. 'Ik ken Adrian wel, maar niet heel erg goed. Ik weet dat hij samen met de andere zoons van de koning veel training heeft gekregen in vechtkunsten, maar ik kan je niet vertellen hoe goed hij er in is.' Ze zou willen dat ze hem meer informatie zou kunnen geven dan dit. 'Hij is wel erg aardig... maar ja, daar heb je natuurlijk niet erg veel aan in een gevecht.'

'Het is een erg mooi land,' glimlachte hij, terwijl hij terug dacht aan zijn bezoek. Alles was zo anders dan in Tarth, het was alsof hij een hele nieuwe wereld binnen was gestapt. 'En wie weet, misschien vluchten de rovers wel naar Quandaï toe, en wil Indra dat we ze toch nog gaan volgen. Dan ga je het toch nog zien.' Met een nieuwsgierige blik keek hij Naya aan, toen ze vertelde over het geboorteland van haar ouders. Het Oosten werd altijd omringd door een cultuur en traditie waar hij nooit zijn vinger op had kunnen leggen. 'Adviseer je mij om ook ooit die plekken te bezoeken?' vroeg hij benieuwd, waarna zijn blik al snel weer naar Adrian gleed. Met een zucht bekeek hij de rug van de jongeman, waarna hij zich naar Naya toe boog. 'Ik hoop dat je beseft hoe belangrijk het is dat hij in leven blijft,' murmelde hij zacht. 'Als hij sterft, dan krijgen we allemaal de woede van de koning op ons. En als ik de koning zo in schat, zal het niet mild zijn.'

Naya knikte enthousiast. 'Ik raad het iedereen aan om het een keer te bezoeken! Het is wel heel anders dan hier in Tarth, veel meer natuur er zijn ook niet echt grote steden, maar eerder allerlei stammen die allemaal hun eigen manier van leven hebben. Mijn ouders komen allebei uit hetzelfde land, maar hun manier van leven was compleet anders. Mijn vader is opgegroeid in de mangroves, terwijl mijn moeder juist op een zandvlakte woonde.' vertelde ze. 'Het is een heel fascinerend land, maar je moet er wel van houden.' lachte ze nog, waarna ze haar blik af liet glijden naar Adrian. 'Natuurlijk is het belangrijk dat hij blijft leven... maar het is voor iedereen belangrijk. We hebben allemaal iets waar we naar terug willen gaan, mensen waarvan we houden, niet waar?' Het was niet alleen belangrijk dat hij in leven bleef omdat hij de zoon van de koning was, maar hij was ook een persoon, iemand met vrienden en familie die van hem hielden. Daarvoor was het veel belangrijker dat hij bleef leven. 'Ik zal anders wel een keer met hem gaan praten.' beloofde ze. 'Daarbij denk ik niet dat Adrian hier zou zijn als hij zichzelf niet kon verdedigen. Het is geen domme jongen.'

Hakeem keek Naya gefascineerd aan en luisterde naar haar woorden over het geboorteland van haar ouders. Het was een plaats waar mensen uit Tarth vroeger nauwelijks kwamen, maar de laatste tijd reisden er steeds meer handelaars naar toe. 'Het is zo apart om te beseffen dat we nog maar zo weinig van de wereld hebben gezien,' murmelde hij hoofdschuddend. 'Maar als ik ooit de kans en de tijd heb, dan zal ik daar naar toe gaan.' Met een trieste blik luisterde hij naar haar woorden en haalde vervolgens afwezig zijn schouders op. 'Ik zou niet willen dat mensen hun leven geven voor mij. Ik ben geen prins, ik ben niet van adel, het enige dat mij interessant maakt is dat Marcus mijn vader is. Mijn moeder is al dood. Niets bijzonders dus. Ik zal nooit koning kunnen worden, integenstelling tot Adrian.' Hij keek weer vanuit zijn ooghoeken naar de jongen en knikte kort. 'Doe dat maar. Ik mag hopen dat hij wel wat zelfinzicht heeft.'

Naya fronste haar wenkbrauwen bij het horen van zijn woorden. 'Wat maakt het uit dat je geen prins bent? Of niet van adel? Omdat iemand mijn vader heeft aangewezen om in een kasteel te wonen en te regeren, betekend het niet dat ik ineens meer waard ben als persoon... We zijn ook maar mensen.' Naya had het altijd raar gevonden dat mensen dachten dat ze anders waren omdat ze van adel waren. 'De adel maakt net zoveel fouten- ze hebben alleen een titel opgeplakt gekregen door iemand die zelf ook een titel opgeplakt heeft gekregen. Wat jou bijzonder maakt is dat jij jij bent en niemand anders zal je dat ooit na kunnen doen.' Naya keek hem met een klein glimlachje aan en legde de stok, die inmiddels een stuk korter was geworden, omdat de helft was verbrand in het vuur, aan de kant.

Hakeem bleef voor zich uit staren in het vuur en liet haar woorden over zich heen komen. Ze zou er nog wel achter komen dat er offers gedaan moesten worden in een leger. Hij wist dat ze het goed bedoelde, maar de woorden waren erg naïef en hij ging er dus ook maar niet op in. In plaats daarvan stond hij op en rekte hij zijn spieren uit. 'Je zou onze spreekspersoon moeten worden,' zei hij met een kleine glimlach, waarna hij zijn hand even op haar schouder legde en vervolgens naar het vuur liep. Hij legde nogmaals wat takken op het vuur en wachtte geduldig af tot deze ook vlam vatte. 'Je zou moeten gaan slapen. Ik neem de eerste wacht wel,' vertelde hij haar, terwijl hij afwachtend over zijn schouder naar haar keek.

Naya moest zachtjes lachen om zijn woorden, maar ging er niet op in. De blik in zijn ogen was haar zeker niet ontgaan, maar ze besloot het achter zich te laten. Het had geen zin om er over na te gaan zitten denken nu. 'Je hebt gelijk.' zei ze uiteindelijk en glimlachte kort voordat ze opstond. Ze hadden simpele tenten gemaakt waar ze in konden slapen, zodat ze in ieder geval een beetje beschermd zouden zijn als het weer ineens zou omslaan. 'Bedankt, Hakeem.' zei ze nog, voordat ze naar haar eigen kleine, schampere tentje liep en daar ging liggen. Het duurde even voordat ze slaap vatte, maar uiteindelijk lukte het haar toch.

Nieuw

Flynn zat met zijn handen voor het knisperende vuur. Het was vroeg in de ochtend en hij had net de wacht gehouden. Straks, als iemand hem af wisselde, zou hij eerst bij zijn val gaan kijken. Als er iets in zat kon hij er niet te lang mee wachten anders zou een roofdier er zeker mee weg gaan en hij wilde maar al te graag de soldaten verrassen met een stuk goed vlees. Een konijn zou echter nooit genoeg zijn voor iedereen, maar Flynn zou het wel aan Indra over laten om het te verdelen. Met een zucht pookte hij in het vuur dat nu langzaam aan het uit gaan was. Gelukkig waren ze nu eindelijk een stuk verder gekomen. Gael bleek de omgeving echt zo goed te kennen als ze beaamde en het had hen flink geholpen. Hij had nog eens aan Indra gevraagd op welk spoor ze precies zaten, maar hij had voor de zoveelste keer een vaag antwoord gehad. Daarom hield hij zelf maar goed bij hoe ze reisden. Tenminste hij dacht een goed idee te hebben van welke kant ze op gingen en zo hield hij een kaartje bij.

Hakeem zou de tweede wacht houden en werd dus ook op een gegeven moment wakker gemaakt door één van de soldaten. Er waren altijd twee wachters per ronde en die moesten ervoor zorgen dat de twee erna op tijd wakker zouden worden. Hij was toch al geen geweldige slaper, dus meldde hij zich bijna elke nacht wel aan om op wacht te staan, zodat de anderen door konden blijven slapen. Met nog de slaap in zijn ogen liep hij naar het kampvuur toe en zag eenmaal daar Flynn zitten. 'Je kan gaan slapen hoor,' vertelde hij hem met een gaap, waarna hij onderuitgezakt bij het vuur ging zitten en zijn handen ernaartoe hield, om ze een op te warmen. Hij had geen zin in gezelschap en al helemaal niet het gezelschap van Flynn.

Flynn had zijn kaartje er bij gepakt en was deze aan het aanvullen met hun laatste verdere deel van de reis toen Hakeem bij het kampvuur kwam zitten. Met een zucht tekende hij het laatste kruisje en haalde toen onverschillig zijn schouders op. 'Ik ga niet meer kunnen slapen.' Hij haatte het om deze wacht te krijgen, omdat het voor hem al te licht was om nog in slaap te geraken. Dan haalde hij liever nog even door. Gemakkelijk, omdat hij nu niet meer op wacht was en zich kon ontspannen, zakte hij verder onderuit en sloeg zijn armen over elkaar terwijl hij naar de lucht keek. Ondanks dat hij zich net had voorgenomen om meteen naar de val te gaan kijken had hij niet de energie om overeind te komen. 'Het ziet er naar uit dat het een mooie dag wordt vandaag,' begon Flynn waarna hij met een beginnende grijns naar Hakeem keek. Hij wist maar al te goed dat de andere soldaat vast niet blij was dat hij hier bij hem bleef zitten.

Hakeem keek Flynn voor enkele tellen bestuderend aan en knikte vervolgens. Hij wist niet of Flynn écht niet meer kon slapen of puur Hakeems wacht wilde verzieken. Hij gokte op het tweede. 'In dit deel van Tarth is het weer altijd goed,' bromde hij, terwijl hij wat rechter ging zitten en zo op zijn hoede om zich heen keek. Hij kon zich niet laten afleiden door Flynn en daardoor iets laten gebeuren. Dan was het Hakeem die problemen kreeg. Nadat hij een tijdje stil was geweest, schraapte hij zijn keel en keek hij vanuit zijn ooghoeken de andere man aan. 'Dus, wat denk je tot nu toe van de missie?' begon hij benieuwd. De komst van Adrian an Naya was voor een hoop soldaten een grote verrassing geweest en zo dus ook voor Flynn. Ondanks dat hij zelf wist van Adrian had hij ook niet op Naya gerekend.

Flynn haalde zijn schouders op. 'Ik heb genoeg slechte dagen meegemaakt in het Noorden, het is er niet altijd mooi.' Hij was inmiddels nog wat verder onderuit gezakt en legde nu zijn handen onder zijn hoofd terwijl hij naar de opklarende lucht keek. 'Wat ik van de missie denk?' Bedenkelijk staarde hij naar boven en keek vervolgens Hakeem met een grijns aan. 'Er mag wel wat meer pit in. Het gaat allemaal erg langzaam, vind je niet? Je vader had ons wel een tijdschema mee kunnen geven en misschien had hij de prins thuis moeten laten.' Flynn was nog steeds niet erg te spreken over de aanwezigheid van de twee edelen, maar tegelijkertijd was het nieuwe er wel van af en deed hij het er maar gewoon mee. Toch zat het hem niet lekker dat hij niet geweten had van de verwachte komst van Adrian. Hij hield helemaal niet van verrassingen en vooral niet als anderen er wel van op de hoogte waren geweest. 'En jij? Hoe bevalt het om eens een echte soldaat te zijn?'

'Mijn vader zal er een goede reden voor hebben gehad dat hij Adrian toestemming heeft gegeven. Hij is en blijft de leider van het leger,' probeerde Hakeem zo achteloos mogelijk te zeggen, maar hij kon niet weerhouden dat het een waarschuwende ondertoon had. Flynn mocht misschien de zoon van Nathan zijn, maar zijn vader was geen leider meer en hij wilde dan ook niet dat hij kritiek had op Hakeems vader. 'Ik weet niet of ik je een echte soldaat mag noemen als je niet eens beseft dat zulke missies maandenlang duren, zonder dat er iets gebeurt. Er is nog steeds een kans dat we die rovers nooit vinden.' Bij zijn vraag haalde hij zijn schouders op. Hij wist niet goed wat hij van de missie moest vinden. Het was net zo saai als de keren dat hij met zijn vader mee was geweest, maar hij wist net zo goed dat dat op elk moment in een seconde kon wijzigen. De rovers wisten vast en zeker dat ze achter hen aan zaten. 'Het bevalt prima,' zei hij enkel, waarna hij van Flynn weg keek.

Flynn keek zijdelings naar Hakeem en haalde zijn schouders op. Hij zou nooit slecht spreken over de legerleider. Hij bewonderde de man zeer. Maar dat ging hij nu niet delen met Hakeem. Met opgetrokken wenkbrauwen keek hij naar de man naast hem en lachte vervolgens schamper. 'En bedankt. Gelukkig heb ik aardig wat vertrouwen in mezelf als soldaat, dus gaat dit mijn ego niet erg schaden.' Grijnzend en ongelovig schudde Flynn zijn hoofd. Hij zou het niet eens tegen gaan spreken, daar werd hij zelf alleen maar humeurig van. 'Fijn,' antwoordde hij kort waarna wat rechter ging zitten door op zijn onderarmen te steunen. 'Hopelijk heb je niet te veel last van heimwee, want je weet ook wel dat je geen antwoorden gaat krijgen op al die brieven die je schrijft, toch? Voor wie zijn ze eigenlijk? Een vriendinnetje? Of vriendje?'

Hakeem keek zijn jeugdvriend bedachtzaam aan en liet vervolgens zijn hoofd zakken. Hij vond het maar niets dat Flynn door had gehad dat hij brieven schreef. 'Ze zijn aan mijn vader en Esra,' zei hij uiteindelijk, waarna hij zwak glimlachte en met zijn vinger langs het heft van zijn dolk gleed. 'En aan een vriendin. Gelukkig heb ik ook aardig wat vertrouwen in de bodes van Tarth. Die brieven zal ik echt wel ontvangen.' Het was zeer zeker mogelijk dat hij niet alle brieven van Erin zou ontvangen, maar zo nu en dan moest het geluk vast wel aan hun kant staan. En daarbij had hij het laatste jaar genoeg heimwee aan zijn moeder gehad, dat hij er nu compleet vrij van was. Natuurlijk verlangde hij naar zijn vader, broer en Erin, maar zijn enthousiasme over deze reis en het feit dat hij zich eindelijk kon bewijzen drukte dat diep weg. 'En jij dan? Moet je je ouders niets laten weten? Ik weet zeker dat je vader over elke stap van deze reis wil horen.'