De Toren

Liam luisterde gebiologeerd naar haar woorden. Liam was al die lentes geleden nog zo jong geweest en zo onnozel voor de consequenties van zijn daden. Niet alleen zijn acties met Diane hadden grote gevolgen gehad, maar natuurlijk ook zijn acties met Saul. En dan sprak hij nog niet eens over zijn vrouw en dochter. 'Je hebt gelijk: ik weet veel over wat je kan, over jouw geschiedenis en jouw beweegredenen. Maar ik mis zoveel van de dingen die jou jóú maken. Een favoriete kleur, wat je graag eet, waar je over droomt.' Hij haalde zijn schouders op: het waren zaken die Saul wel van haar had geweten. Het had hem zo nu en dan jaloers gemaakt. 'Ik weet niet of ik wel het recht heb om dat te weten, maar dat weerhoudt me er niet van om erover na te denken.' Toen ze haar glas naar hem toe stak, legde hij de hand op de hare om haar glas recht te houden en schonk vervolgens de wijn voor haar in. 'Natuurlijk,' zei Liam stellig, terwijl hij Diane's blik met de zijne vasthield en niet losliet. 'We zijn altijd gelijken geweest en- en het spijt me als ik je ooit een ander idee heb gegeven. Dat was nooit mijn bedoeling geweest.' Hij liet haar hand weer los, maar verbrak zijn oogcontact met de vrouw niet. 'Waarom heb je nooit ons contact verbroken?' vroeg hij op zijn beurt nu.

Diane probeerde alles wat Liam zei zo neutraal mogelijk in zich op te nemen. Ze kon alleen niet anders dan geaffecteerd zijn. Ze had het idee dat dit woorden waren die al erg lang tussen hen in hadden gehangen, maar die ze onuitgesproken hadden gelaten. Waarschijnlijk om uit een lopende redenen zo door de jaren heen. Ondanks zijn hand op de hate, was het de blik van haar oude vriend die tot haar door wist te dringen. 'Je hebt me altijd als een gelijke laten voelen,' reageerde ze direct. Het raakte haar te weten dat Liam dat zo ook bedoeld had. Soms had ze het zich afgevraagd of ze het misschien in beeldde dat er een verbond was tussen hen. Iets dat niet alleen om competitie ging. Diane nam een slok van de wijn en liet de drank in haar mond rondgaan voor ze het doorslikte. Zo kon ze haar antwoord overdenken. 'Je weet hoe het is om dit werk te doen. Wat voor keuzes daar soms voor gemaakt moeten worden. De goede en slechte daden. Het schrikt je niet af dat ik daarom een risico ben. Noch lijkt het mij te deren dat jij dat bent.' Dian voelde dat er een minimale glimlach op haar gezicht verscheen. 'Bovendien wilde ik zien of de jaren en het Koningschap je charmes en knappe uiterlijk aan zouden tasten.'

Dianes blik liet die van Liam niet los en de Koning kon dus niet anders dan haar aan blijven kijken vol verwondering. Het maakte hem warm dat ze aan gaf dat hij haar als gelijke had laten voelen. 'Je bent ook mijn gelijke,' reageerde hij, 'dat was je al op de Eilanden en dat zal je blijven. Geen enkele titel of functie of bezit maakt daar een verschil in.' Liams borst zwol van trots bij haar laatste woorden. Het maakte hem brutaler. 'Zo aantrekkelijk en charmant als dat jij bent gebleven kan ik enkel van dromen,' glimlachte Liam charmerend, al loog hij deels: met de jaren had hij enkel meer aantrekkingskracht voor de vrouw gevoeld. Het had hem enkele nachten wakker gehouden, terwijl hij naast zijn vrouw lag, maar over de jaren heen had hij zichzelf ervan kunnen overtuigen dat Sibel- Hij schudde de gedachte uit zijn hoofd en zo keek hij weer naar de vrouw op. Nu had hij echter een verlangen gevonden die hij eerder nog niet had durven tonen. 'Ik vind je prachtig, Diane,' bekende hij uiteindelijk, terwijl hij naar voren was geleund en zijn hand op haar knie had gelegd zonder enige twijfel. 'Je bent gegroeid tot een kundigheid en talent dat ik enkel jarenlang vanuit de verte heb kunnen bewonderen. Er is maar één persoon met wie ik een samenwerking van dit kaliber zou aandurven en zou willen en dat ben jij. Ik wil dit, en jou, Diane, zó graag dat ik bij elke 'nee' toch weer achter je aan kom.'

Diane had het idee dat de rest van het paleis mijlen ver weg was van deze torenkamer. Dat gebeurde wel vaker als ze alleen met Liam sprak. Ze hadden het daarentegen over alles en iedereen behalve hun twee gehad tijdens die gesprekken. Dat was nu wel anders en het intrigeerde Diane dat ze de Koning had weten toe te laten geven aan deze gedachtes. Ze had verwacht dat er te veel hem tegen zou houden. Of het nou de gedachte aan zijn vrouw was of zijn verantwoordelijkheden als Koning, vader of- of wat dan ook. Diane kon echter niet klagen. Ze had zich al erg lang niet op deze manier gewild gevoeld. Niet vanwege haar talent of desondanks haar verleden. Diane's verlangen werd alleen maar aangesterkt door de verdere woorden en de aanraking van Liam. Het voelde als een triomf. Professioneel en persoonlijk. Het gaf haar flink wat zelfverzekerdheid te weten dat ze de Koning zo voor zich kon winnen. 'Ik zeg graag 'nee' tegen je, al is het maar om je te zien fronsen,' vertelde ze met een scheve glimlach. 'Maar ik ben erg geïnteresseerd om te zien wat er gebeurt als ik 'ja' zeg. Ik denk dat een samenwerking namelijk nieuwe mogelijkheden kan bieden.' Ze had het idee dat ze inmiddels een grens over waren gegaan, maar toch ze wilde er nog niet aan toe geven tot ze meer zekerheid had. Diane legde een hand tegen zijn borst en gleed met haar vinger over het gouden borduursel op zijn pak. Zo kon ze voor nu nog hem op afstand houden. 'Weet iemand dat je hier bent? En dat ik hier ben?' Ze was voorzichtig geweest en had er voor gezorgd dat ze niet te zien was geweest toen ze de trappen op ging. Ze kon alleen niet met zekerheid zeggen of Liam geen spionnen op posten had gezet of anderen had ingelicht dat hij haar hier op zou wachten. Het was te makkelijk om zo in een val te lopen.

Er brak een brede grijns, dezelfde die zijn tweelingzoons ook droegen, op Liams gezicht door toen Diane aan gaf dat ze de samenwerking zag zitten. 'Het zal heel veel nieuwe mogelijkheden bieden. Ik zal er alles aan doen om ervoor te zorgen dat je hier geen spijt van krijgt.' Met zijn ogen volgde hij Dianes hand tot hij voelde hoe het eindigde op zijn borst. Haar vingers speelden met zijn gouden borduursels, de steken die uiteindelijk eindigden in het embleem van de Alba's. 'Ik heb mijn schoonbroer verteld dat ik hier ben,' gaf Liam eerlijk toe, 'en dat jij hier bent, al is het maar dat in elk geval iemand weet dat ik en jij hier zijn als er een noodgeval is met onze familie of de gasten is. Dan word ik daar graag van op de hoogte gebracht. Voor de rest...' Hij legde zijn hand op de hare en streek zo met zijn duim langs haar huid heen. Liam dacht niet dat Diane wist dat zijn schoonbroer zijn meest vertrouwde spion was. Kain vertelde hem alles dat zich afspeelde in het Westen en Zuiden. 'Als je mij in de val wilde laten lopen, zou je dat ergens anders gedaan hebben op een ander moment. Ik kan me daarom ook niet voorstellen dat je veel van jouw spionnen hebt gemobiliseerd voor deze afspraak.'

Diane beet op haar wang toen ze de grijns van Liam zag. Die lach alleen deed haar denken aan de jongeman die ze al weer eeuwen geleden had ontmoet op de Zomereilanden. Hij zag er ook plots heel wat jonger uit. Misschien kreeg deze spanning, en deze man, het ook wel voor elkaar dat ze zich zelf jonger voelde. Maar ze was op haar hoede. Ze kende de schoonbroer van Liam enigszins, maar ze had nooit veel tijd in het Westen gespendeerd of rondom de man. Eddard Halley, daarentegen, had ze wel goed in de gaten gehouden vanwege zijn connecties met Isaia. 'Oke,' zei ze kort nu ze zijn streling voelde en haar glas wijn die ze nog in haar andere hand vast had aan de kant zette. Ze glimlachte als vanzelf toen hij haar gedachten wist te raden over een val. Of die nu op haarzelf of op hem gericht was. Diane werkte alleen niet graag samen, zelfs niet met haar eigen spionnen, en haar ontmoetingen met de Koning van Tarth had ze veelal verborgen gehouden. De enkele nieuwsgierige spin leidde ze vaak af met een andere missie. Ze had ze in Myr vooral druk aan het werk gezet in de stad of door ze op andere gasten te richten. 'Dit is daar inderdaad niet het moment of de plek voor.' Diane vond het bovendien verdomd moeilijk om te opereren in het Koninlijke paleis. Maar dit zou iets zijn dat Liam even goed verborgen zou willen houden. 'Maar je zal me op mijn woord moeten geloven.' Diane zei dit terwijl ze met haar hand naar zijn hals bewoog en tot zijn baard liet glijden. Ze was half overeind gekomen en boog over hem heen om haar andere hand op de armleuning van zijn stoel te zetten. 'Vertrouw je me?' fluisterde ze in zijn oor.

Liam zette ook zijn glas weg en keek afwachtend naar de vrouw om te zien wat ze zou doen. Hij wist dat hij zichzelf volledig aan haar voeten had geworpen door zijn gevoelens zo oprecht uit te spreken, maar hij kon niet anders dan haar laten weten wat hij voelde. Wellicht ook wel omdat hij wist dat de gevoelens van beide kanten kwamen. Toen ze langzaamaan dichter naar hem toe kwam, voelde hoe er een schok door Liams lichaam heen ging van verlangen en opwinding. Liam legde voorzichtig zijn handen op haar heupen en liet haar zo toe om dichter en dichter naar hem toe te komen. De hand op zijn hals en gezicht liet een warm spoor achter op zijn huid. De Koning zou liegen als hij hier niet ooit over gedroomd had. Natuurlijk had hij zijn herinneringen van de Eilanden, maar ze waren toen zoveel jonger geweest dan dat ze nu waren. De historie die ze allebei hadden, konden ze niet zomaar negeren. 'Ik vertrouw je,' murmelde hij terug, terwijl hij haar adem op zijn gezicht voelde. Hij draaide zijn gezicht naar de hare toe en liet zijn lippen dicht bij die van Diane spreken. 'Ik heb je altijd vertrouwd, Diane.' Bij de Goden, wat was ze mooi. Hij trok haar nog wat dichter naar hem toe en bewoog één van zijn handen naar haar prachtige krullen.

Diane maakte een goedkeurend geluid bij de instemmende woorden van Liam. Ze keek hem met een sterk verlangen aan, maar koos voor enig geduld. Ze kon namelijk niet met zekerheid zeggen of ze zichzelf nog een keer in deze situatie zou vinden. Ze zou er in ieder geval voor zorgen dat het voor hen beiden de moeite waard zou zijn en ze hier nog lang herinneringen aan zouden hebben. Diane gleed met haar duim langs Liams lippen en weer langs zijn ruwe baard. Ze had altijd al gevonden dat hij er erg mannelijk uit had gezien sinds hij zijn gezichtshaar had laten groeien. Het was het gezicht van een Koning. Diane zette een knie aan een van Liams zijdes en moest de rok van haar jurk een stuk omhoog trekken om ook haar andere been op de stoel te kunnen zetten. Zo op zijn schoot kon ze op hem neer kijken en legde ze haar handen rond zijn gezicht. Ze had het idee dat ze nu kon doen met haar oude vriend wat ze maar wilde. Er ging alleen maar één optie door haar hoofd. Diane boog naar voren om hem innig te kussen. Na enkele tellen keek ze Liam verwonderd aan. God der Hel, het voelde zo goed om zo iets slechts te doen. Ze had haar God al vaker vervloekt om zijn ironie. 'Ik weet wel dat je me in je hoofd, in je dromen, al vaker uitgekleed hebt,' stelde ze verleidelijk. 'Doe het nu echt.'

Liam keek Diane verlangend aan, terwijl hij met zijn hand langzaam langs haar krullen via haar wang en haar hals haar huid beroerde. Bij de Goden, wat had hij deze vrouw al vele lentes begeerd. Uiteraard had hij haar altijd opgezocht als ze zich in dezelfde stad bevonden. De ene keer troffen ze elkaar in betere stemming aan dan de andere, maar het had nooit geresulteerd in een definitief afscheid. Liams lippen tintelden bij de aanraking van haar vingers en hij kon alleen maar denken aan het gevoel van zijn lippen op de hare, op haar hele lichaam. ‘Diane,’ verzuchtte hij, terwijl hij haar hielp op zijn schoot en haar nog dichter naar hem toe trok. Er was geen haar op zijn hoofd die haar nu nog zou laten gaan, zeker niet toen ze eindelijk elkaar kusten. Onmiddellijk hield hij haar steviger vast, terwijl hij haar innig en begerig terug kuste. Het voelde goed, zó goed dat hij zich met alles moest beheersen om haar niet opnieuw en opnieuw te kussen. Het alternatief was echter een stuk verleidelijker en met zijn brutale grijns streek hij met zijn hand langs haar rok. ‘Ik zal hierdoor nog vele nachten over jou dromen,’ murmelde hij, terwijl hij zijn lippen in haar nek plaatste en haar rok verder en verder op rolde. ‘Over jou, jouw naakte huid, jouw lippen, wij samen…’ Terwijl zijn lippen zich lager begaven, trok hij ook haar blouse open en zocht hij verlangend naar haar blote huid.

Diane had al even niet haar naam met zo veel verlangen horen noemen. De mannen die ze zo nu en dan op zocht, wisten veelal niet wie ze was. 'William Junior Halley,' zei ze zacht en plagend als antwoord. Het zou haar genoeg geplezierd hebben om Liam nog jarenlang van een afstand dwars te kunnen zitten en af te kunnen leiden. Ze haalde er echter nu al een stuk meer voldoening uit om te weten dat ze dit zouden hebben - of het hun samenwerking nou dwars zou zitten of niet. Diane zette haar gedachtes over werk en wat er zich buiten de torenkamer af zou spelen aan de kant. Ze liet haar hoofd naar links kantelen om de kussen van Liam te ontvangen en zuchtte diep terwijl haar lichaam als vanzelf reageerde op zijn handelingen. Ze had de Koning deze keer niet willen ontmoeten in één van haar vermommingen, maar had ook niets ingewikkelds aan willen trekken. Het hielp niet om ingesnoerd in een of andere complexe jurk een paleis rond te moeten sluipen. Toch had ze iets gekozen dat haar goed stond om deze man wat te geven om aan te denken en nu dus ook om haar van te ontdoen. De mouwen van haar blouse gleden makkelijk van haar schouders, maar voor ze zich verder liet ontbloten begon ze aan de knopen van Liams pak. Het wapen van de Alba's en het symbool van de Koninklijke familie had haar nu al lang genoeg aangestaard. Toen ze de overjas op de grond liet vallen, klemde ze haar handen om de rugleuning en vleide haar lichaam tegen dat van haar vriend aan. 'Ik zal er wel voor zorgen dat dit onvergetelijk zal zijn. Je zal er achter komen wat je al die jaren gemist hebt,' zei Diane met zwoele stem voor ze hem weer kuste. Het was maar goed dat ze Liam zo laat op de avond opgezocht had. Ze verwachtte dat ze hier nog wel even bezig zouden zijn. Zij had in ieder geval niemand die op haar wachtte.

Liam was bezig om zijn riem vast te doen en zijn overjas weer aan te trekken. Zijn hele lichaam tintelde nog na van het genot van zojuist en de herinnering eraan maakte hem warm, ondanks de kilte van de toren. Hij had niet veel meer comfort kunnen bieden dan het kleine tapijt dat er had gelegen en zijn eigen overjas die in elk geval een zachte ondergrond had geboden. Gelukkig hadden ze ook nog wel wat andere manieren en plekken gehad om elkaar bezig te houden. Toen hij eenmaal aangekleed was, stapte hij op Diane af en streek hij enkele krullen uit haar gezicht om teder haar lippen te kussen. Liam wilde nog niet terug naar zijn eigen vertrekken en het risico lopen dat zijn vrouw nog wakker was - of dat hij één van zijn kinderen tegen zou komen. ‘Ik kan je mee de stad in nemen?’ bood hij aan. Het was laat op de avond, als het al geen nacht was, maar zijn hele lichaam had nog genoeg energie om gemakkelijk wakker te blijven. ‘Of we nemen twee paarden mee naar het meer toe. Ik kan je de uithoeken van de tuinen laten zien.’ Zo keek hij haar afwachtend, en ook hoopvol aan, terwijl een hand haar langs haar middel bleef strelen. ‘Ik wil nog geen afscheid nemen,’ zei hij eerlijk.

Diane had haar rok recht getrokken en pakte nu haar blouse van de grond om deze terug aan te doen. Ze had het nog erg warm van de inspanning, maar de koude lucht in de toren raakte haar klamme rug al. Zonder de lichaamswarmte van Liam zou ze zo rillen van de koud. Ze was bezig met de knopen van het kledingstuk toen de Koning haar weer vast hield en kuste. Met een glimlach legde ze een hand in zijn nek, maar ze gaf niet meteen antwoord. Ze vond het niet erg dit nog voort te zetten. Het had naar meer geproefd. Toch zou het een ander risico met zich mee brengen zodra ze die trap af zouden gaan. Diane schudde kort haar hoofd. Uiteindelijk zou ze in de stad haar handen ook niet van hem af kunnen houden en ze zag het niet echt zitten om de koude nacht in te moeten rijden. Het leek haar bovendien moeilijker het paleis later weer ongezien in te kunnen komen. Ze trok hem dichter naar zich toe om hem nogmaals te kussen en werd zo al gretiger om meer. Hij had haar verdomd goed weten te beminnen. Was dat niet genoeg geweest voor nu? Diane haakte een vinger om zijn riem en zuchtte zo tegen zijn lippen. Ze zou graag opnieuw toegeven aan een verlangen om bij hem te zijn. 'Laten we een afspraak maken om onze- samenwerking later verder te bespreken,' besloot ze uiteindelijk met tegenzin.

Liam hield Diane dicht bij hem via haar heupen en rokken, terwijl hij moeite moest doen om haar niet opnieuw van haar kleding te ontdoen. Hun samenzijn was onbeschrijflijk geweest en Liam wist dat het verslavend zou zijn. Hij voelde nu al dat hij Diane vaker en langer wilde zien, vasthouden en beminnen. Deze avond was daar puur het begin van geweest. Toch voelde hij hoe de teleurstelling dat ze niet de avond wilde rekken, maar ergens besefte hij ook dat ze voor hun beiden de meest verstandige keuze maakte. Zijn spionnen waren goed, wellicht te goed om te veel risico te nemen. En hij wilde voorkomen dat ze vragen gingen stellen. 'Ik begrijp het, maar dat betekent niet dat ik niet de hele nacht naar je zal verlangen,' murmelde hij tegen haar lippen aan, waarna hij ze weer gretig kuste. Zijn hand gleed weer langs de ronding van haar heupen, maar hij wist dat hij zich uiteindelijk moest terug trekken. Hoe kwam hij deze nacht en de komende dagen door? 'Ik kan je binnenkort bezoeken in jouw vertrekken,' stelde hij voor. 'Ik weet hoe ik ongezien binnen kan komen. Jij moet ervoor zorgen dat we alleen blijven. Misschien kunnen we Inanna en Silvester op diner sturen en Sibel zal wel druk bezig zijn met zaken. Zij zal mij niet missen.' De naam van zijn vrouw was de hele avond nog onbesproken geweest. Hij besloot er ook niet verder over door te gaan, want de steek in zijn maag maakte dat hij snel over iets anders doorging. 'Ik vertrouw jou en jij vertrouwt mij. Diane, ik moet dus eerlijk weten, zal dit niet de laatste keer zijn?' vroeg hij uiteindelijk, terwijl hij zijn hand weer op haar wang legde en haar hoopvol aan keek.

Diane genoot even zeer van deze handelingen van Liam en de manier waarop hij zo gul was met zijn woorden. Het verraste haar enigszins na al die jaren dat ze zo terughoudend waren geweest. Ze kon er echter niet om klagen. Liam was een minnaar waar ze met moeite nog 'nee' tegen kon zeggen. Ze wond haar armen om zijn nek voor de volgende kus, maar keek hem toen serieuzer aan. 'Ik zal je een bericht sturen wanneer dat kan,' zei ze duidelijk. Het was niet de bedoeling dat de Koning onaangekondigd in haar vertrekken zou verschijnen. Het soberde haar wat de naam van de Koningin te horen. Ze was niet gek, als die vrouw hier achter kwam zou ze waarschijnlijk Tarth moeten ontvluchten. De gretigheid van Liam bracht een glimlach terug op haar gezicht. 'Ik geloof niet dat ik het hier bij zal kunnen laten na dát gedaan te hebben,' stelde ze met een grijns. 'Maar heb geduld, Majesteit.' Ook al voelde ze zich jong, ze konden zich niet als een stel onzorgvuldige tieners gaan gedragen. Ze liet hem los en hield haar handen achter haar rug terwijl ze alvast naar de deur liep. 'Droom zacht, mijn Koning.'

Liam streek met zijn hand langs haar wang en zuchtte zacht. De gedachte aan zijn vrouw zat hem dwars. Hij zou tot zijn dood loyaal blijven aan zijn Koningin en zijn vrouw, en haar positie verzekeren, en hij kon enkel hopen dat hij haar zou helpen door deze samenwerking aan te gaan. De nog intiemere samenwerking, als hij het zo mocht noemen, was hij niet intentioneel van plan geweest, maar hij vertrouwde Diane om discreet te blijven. 'Ik zal jouw bericht afwachten,' beloofde Liam, waarna hij uiteindelijk opgelucht adem haalde en een verrukte kus op haar wang drukte. 'Dit zal mijn geduld flink testen, maar de herinneringen zullen mij er wel doorheen slepen. Én het vooruitzicht op een volgende keer.' Hij wist al dat hij in slaap zou vallen met het beeld van een zeer aantrekkelijke Diane voor zijn ogen. Toen ze van hem weg liep, grijnsde hij nog en bevestigde hij zijn mantel op zijn schouders. 'Droom zacht, Diane.'

Nieuw

Diane zat ongeduldig op de stoel in de toren. Ze had het zich comfortabel gemaakt en haar benen over leuning geslagen terwijl ze het plafond boven zich bestudeerde. Ze was al even in de toren nadat ze een bericht van Liam had gekregen om hem hier te ontmoeten. Eerlijk gezegd was ze er niet zo weg van om dezelfde ontmoetingsplek meerdere keren te gebruiken, maar ze had weinig andere opties die ze voor kon stellen. Bovendien wist ze dat ze hem moest spreken om voor Inanna meer informatie over de prins te krijgen. Ze kon het zich niet voorstellen dat de Koning nog steeds zijn zoon niet had gesproken nu er al enkele dagen overheen waren gegaan. Diane volgde met haar ogen een scheur in het plafond tot ze dacht iets te horen en haar oren spitste. Ze ging rechter zitten, maar ontspande weer toen enkele tellen in stilte voorbij gingen.

Liam had in alle stilte zijn vertrekken met zijn vrouw verlaten. Sibel was dusdanig diep in slaap geweest dat hij, voor zover hij wist, ongezien uit hun bed en vervolgens uit hun vertrekken had kunnen komen. Hij had al eerder uitgesproken dat de raad hem in de gaten hield en hij dus een voorkeur had om 's nachts aan het werk te gaan. Die nachten had hij ook daadwerkelijk gebruikt om de vleugel waar Silvester vast zat te verkennen, maar ook om Diane op te zoeken. Nu was hij weer op weg om de toren te beklimmen via de lange wenteltrappen. Het was risicovol geweest om deze plek opnieuw te gebruiken, maar hun alternatieven waren niet veel beter. Eenmaal boven bleef hij even in stilte voor de deur wachten. Toen hij echter niets hoorde, wist hij dat er niemand anders dan Diane kon zijn. Het stemde hem gerust dat ze was op komen dagen. Pas toen hij de deur zorgvuldig achter zich had gesloten, durfde hij weer adem te halen en hardop te spreken. 'Diane,' verzuchtte hij opgelucht, waarna hij in enkele stappen bij haar stond en zich vooroverboog om een tedere kus op haar wang en vervolgens haar lippen te drukken. 'Ik heb je gemist.' Hij was naast haar stoel geknield en streek enkele krullen uit haar gezicht. Ondertussen probeerde hij de uitdrukking op haar gezicht te lezen. 'Hoe is het met je?'

Diane liet haar gedachten weer dwalen terwijl ze op de komst van Liam wachtte. Het gesprek dat ze met Inanna had gehad ging al de hele avond door haar hoofd. Ze was blij dat de prinses er mee in gestemd had om wat nieuwe vaardigheden op te doen. Toch was ze niet gerust. Vooral niet nu ze op de Koning wachtte. Diane hoorde uiteindelijk toch de voetstappen op de trappen en bleef muisstil wachten tot ze de deur hoorde open gaan. Met een glimlach sloeg ze haar benen over elkaar en wachtte zo tot Liam bij haar stond. Ze nam zijn kus met een zucht aan. 'Ik jou ook,' zei ze met een glimlach voor ze naar voren boog en een hand op zijn wang legde. 'Je bent laat,' stelde ze kort zonder in te gaan op zijn vraag. 'Heb je je zoon eindelijk kunnen zien?' Ze gleed met haar hand langs zijn slaap en streek zo bedenkelijk langs de frons op zijn gezicht. Diane wist dat de Koning een bezorgde vader was. Ze wist niet of het te vergelijken was met de zorgen die zij voor Inanna droeg, maar ze kon het tenminste herkennen.

Liam knikte verontschuldigend toen Diane haar erop wees dat hij te laat was. 'Sinds het gevangennemen van Silvester zijn er nog meer ogen op ons gericht,' verzuchtte hij, terwijl hij ondertussen genoot van Dianes strelingen. Hij pakte vervolgens haar hand vast en drukte er een kus op. 'Maar het spijt mij dat ik je heb moeten laten wachten.' Liam trok een stoel naast die van Diane en nam er met een ernstige uitdrukking op plaats. Hij keek de vrouw enkele seconden aan en knikte vervolgens instemmend. 'Ik heb hem gevonden en gesproken. Hij wordt zwaar beveiligd, maar het is ons gelukt om ongezien naar binnen en buiten te kunnen komen. Of het nogmaals gaat lukken...' Hij had zijn hoofd al langer gebroken over een simpelere manier om naar binnen en buiten te komen. Het trucje dat Muriel uit had gehaald, zou natuurlijk ook niet consistent werken. 'Maar het gaat goed met hem. Hij mist zijn verloofde erg,' vertelde hij Diane, terwijl hij nauwlettend haar uitdrukking in de gaten hield. 'Ik weet dat Sibel, Muriel en Willem Inanna hebben gesproken. Zelf heb ik er nog geen tijd voor gehad. Hoe gaat het met haar?'

Diane hoorde dit antwoord niet graag. Ze voelde zelf ook dat er weinig momenten waren waarop er geen spanning in het paleis hing. De paar mensen die ze nog hier binnen de muren had gehad, had ze instructies gegeven zich te verschuilen in de stad als dat mogelijk was. Maar zelfs van de spinnen in de stad hoorde ze dat het ook daar moeilijker was geworden om hun taken uit te voeren. Diane zou er hopelijk nog een paar direct aan kunnen spreken voor ze terug ging naar Tyrosh. Haar aandacht werd echter al snel getrokken door de woorden van Liam. 'Hoe gaat het met hem? Zit hij in de Westelijke vleugel?' vroeg ze direct. Het was één van de weinige blinde vlekken van het gebouw die, net zoals deze toren, moeilijk te bereiken was. 'Ze maakt het naar omstandigheden goed. Ze is erg bezorgd om Silvester. Ze wil meer voor hem doen en stelde zelfs voor om een zwangerschap aan te kondigen.' Ze schudde zwak glimlachend haar hoofd. 'Ik heb het haar afgeraden.' Diane keek de Koning aan met een even ernstige uitdrukking. 'Ze heeft de steun van jouw familie nodig én ze kan voor jullie ook van pas komen. Ze heeft niets aan bezoeken uit medelijden of om haar te sussen, noch zal dat Silvester sneller uit zijn gevangenis krijgen. Laat haar mee denken. Je weet dat een opleiding van Celine Storm haar een uitstekende kennis van mensen en politiek heeft gegeven.' Dit was niet de eerste keer dat Diane deze suggestie deed, maar ze was nu directer met haar woorden. Ze zou niet veel tijd meer hebben dit aan de Koning duidelijk te maken.

Liam knikte instemmend en haalde een opgerold perkament uit zijn binnenzak vandaan. 'Hij zit in de Westelijke vleugel. Ik heb nog geen andere ingang gevonden buiten de deur zelf. Ik hoopte dat jij vannacht of binnenkort met mij mee kon denken om te zien of ik iets over het hoofd zie.' Hij overhandigde met deze woorden de plattegrond van de Westelijke vleugel aan zijn vriendin. Hij had één van zijn meest vertrouwde klerken gevraagd om een aantal kopieën te maken. 'En buiten verveling en gemis naar zijn verloofde om gaat het prima met hem. Ik hoop snel een ontmoeting tussen hem en Inanna te kunnen regelen.' Liam wachtte nieuwsgierig af hoe ze zou reageren op de plattegrond. Hij kon enkel hopen dat ze hem hierin wilde helpen. Maar ze zouden er allebei baat bij hebben. Met een zucht hoorde hij de volgende woorden aan en stond hij vervolgens op. In één van de kasten had hij weleens een fles sterke drank met twee glazen gelegd. Niet alleen Diane had hij weleens meegenomen naar deze toren. 'Denk je dat ze loyaal kan zijn naar de familie van haar verloofde?' vroeg hij voorzichtig, terwijl hij twee glazen in schonk met het goedje. 'Ik wil haar graag betrekken door meer informatie te geven. Maar het is riskant. Niet alleen voor ons, maar al helemaal voor haar.'

Diane wachtte benieuwd af wat Liam haar voor document in liet zien. Ze was erg geïntrigeerd toen ze de plattegrond zag en rolde het stuk perkament open. 'Dat zal Inanna goed doen en ik verwacht dat ze erg dankbaar zal zijn als je dat voor haar kan regelen.' Diane bestudeerde ondertussen het document, maar kon zo gauw ook niets opmerken wat van pas kwam. Met een zucht stond ze ook op en knikte naar Liam. 'Ze is loyaal aan Silvester en zal dat ook aan zijn familie zijn als hij door jullie gesteund wordt.' Ze hield de kaart in haar ene hand vast terwijl ze op haar oude vriend af stapte en met haar vrije hand langs zijn arm gleed. Ze drukte en kus op zijn schouderblad en keek hem toen met een minieme glimlach aan. 'Ze kan het aan en heeft een goed stel hersenen in die knappe kop, maar ze is nu alleen en niet per se met mensen die ze kan vertrouwen om haar heen.' Diane bekeek hierbij Liam's uitdrukking. Ze had hem nog niet direct gevraagd naar zijn mensen die haar prinses nu al langer in de gaten hielden. 'Mensen zien geen risico's meer als ze eenzaam zijn,' zei ze toen zacht. 'Ze doen stomme dingen.' Diane vergat zichzelf even voor haar aandacht terug naar de plattegrond gleed. 'Dit deel stemt nog uit de originele bouw van de Mattiries, niet?'