De Toren

-

Atticus stond met zijn rug tegen het venster geleund en keek door het raam naar het plein dat vanaf de toren goed te zien was. De vele lantaarns lichtten de hele stad op, maar het plein sprong er vooral uit. Er leken massa's mensen aanwezig te zijn en dat was perfect voor Atticus en de rest van de bende. Hij snapte nog altijd niet dat de adel zo idioot was om het kasteel zo onbemand achter te laten, dat ze zelf aan het feesten waren en geen rekening hadden gehouden met wat er in het kasteel kon gebeuren. Maar eerlijk gezegd wist Atticus ook niet waarom ze dit alles deden. Toen ze de sieraden hadden gevonden en hun buidels vol hadden kunnen stoppen wilde hij vertrekken, maar plots moest de bende naar de toren. 'Waarom zijn we nog niet weg gegaan? We zetten ons nu wel, net zo erg als dat stelletje idiote adel, erg in de val door een toren in te klimmen die maar één in- en uitgang heeft.' Met over elkaar geslagen armen keek hij naar de anderen en vooral Reva. Hij hoopte dat hun leidster dit uit kon leggen.

Ivana hing half uit het raam en staarde ze naar de menigte op het plein. Vanaf deze afstand zouden ze haar toch niet zien, enkel de vlammen die ze zometeen zouden starten. 'We kunnen springen? Als jij als eerste gaat, breek je in elk geval mijn val,' grinnikte ze, terwijl ze Atticus een harde por in zijn buik gaf. De kettingen om haar nek rinkelden bij het gebaar en teder gleed ze met haar vingers over het goud heen. Ze hoopte dat ze de kettingen van de koningin droeg. Nog steeds hing ze gevaarlijk ver uit het raam en wiebelde ze met haar benen. 'En Reva mag op mij vallen... Ze gaat nóóit op mijn avances in,' zei ze, terwijl ze het woord over haar tong liet rollen en over haar schouder naar de leidster keek. Zij was op het idee gekomen om het paleis te beroven als de adel weg zou gaan en het plan was meesterlijk gelukt. Ze zouden eindelijk rijk zijn na deze plundering.

'Je hebt wel erg weinig vertrouwen in me, Atticus.' merkte Reva op, terwijl ze de trappen beklom, naar de top van de toren. Als het goed was zou er bovenin de toren een jute zak staan met daarin drie volledige uitrustingen van de wachters van het paleis. Er was een meisje dat hier werkte die nog bij Reva in het krijt stond en dit was de perfecte manier om haar terug te betalen. 'We gaan helemaal niet springen, we komen eruit zoals we er ook in zijn gekomen.' Eenmaal bovenaan de trap zag ze al snel de jute zak staan en opende deze. 'Hier, trek deze aan.' merkte ze op, terwijl ze zichzelf ook in een uitrusting hees. Het was niet perfect, maar ze zouden in ieder geval niet opvallen. 'Je denkt toch niet dat we hier weggaan zonder iedereen te laten zien dat we hier zijn geweest? Dan hadden we net zo goed niet hoeven komen.'

Geërgerd sloeg Atticus zijn armen over elkaar en trok een wenkbrauw op en keek zo van de ene naar de andere vrouw. Natuurlijk had hij wel vertrouwen in Reva, maar dat betekende niet dat hij haar plannen niet in twijfel kon trekken. Hij hield echt wel van een uitdaging en het kasteel binnen sluipen had hem een vloed van adrenaline gegeven, maar nu hij hier stond en ze hun zakken met goud hadden gevuld en als nog niet waren vertrokken, ging het hem toch ver. Met en frons keek hij naar de zak en kwam dichterbij om er ook voor hemzelf een set uit te halen. 'Goh, een verkleedpartij, wat origineel.' Hij trok al snel zijn blouse over zijn hoofd uit en wurmde zich in de vermomming. 'Net zo goed niet? We hebben zowat ons gewicht in goud en zilver en edelstenen gestolen en we hebben het recht onder de neus van de adel gedaan. Die gaan echt niet blij zijn als ze straks terugkomen om hun donzen bedden op te zoeken.'

Ivana keek Reva met een opgetrokken wenkbrauw op, maar volgde al snel haar voorbeeld en verloste zichzelf van haar kleding. Al snel was ze gehuld in de kleding van een wachter - al waren de kledingstukken elk veel te groot - en zette ze haar handen in haar zij. De kleding kon gelukkig wel goed haar juwelen bedekken, die ze nog steeds om had. 'En hoe wil je de aandacht trekken? Enkel een vuur zullen ze vanaf deze afstand zien,' murmelde ze, terwijl met haar vinger langs de stenen in de muur streek. Al snel viel haar oog op het hooi dat er lag en de brandende toorts die aan de wand hing. 'Ach, het zal ook weleens niet. Daarbij houd ik wel van een vlammend afscheid,' grinnikte ze, terwijl ze nogmaals uit het raam keek. Het hele plein stond vol met dansende koppels. 'Ik zou een fortuin uitgeven om hun gezichten te zien als ze erachter komen dat hun kostbare diamantjes weg zijn.'

Reva rolde met haar ogen en zuchtte diep uit. ‘Het gaat niet om het goud en zilver, gaat gaat erom dat iedereen weet dat de adel niet zo heilig is als ze denken dat ze zijn. Als we hier weggaan zonder verder iets achter te laten, zullen ze het gewoon verdoezelen, waarschijnlijk komt niemand buiten de muren van het paleis iets te weten. Maar als we laten zien dat we hier zijn geweest, weet iedereen dat de adel kwetsbaar is.’ Natuurlijk waren het goud en de sieraden een prettige bijkomstigheid, maar dat was niet hun primaire doel, in ieder geval niet voor Reva. ‘Als jij een beter idee hebt dan deze “verkleedpartij” hoor ik het graag, Atticus.’ Soms vroeg ze zich af waarom ze dit alles nog steeds deed, maar als ze zich de beloningen herinnerde die haar beloofd waren, maakte dat alles weer goed. 'Nou steek die hooibaal in de fik en laten we wegwezen voordat we de aandacht trekken van de mensen in het paleis.'

'Joh, die sieraden kunnen hen geen zak schelen. Ze hebben er geen flauw idee van hoeveel zoiets waard is, ze laten gewoon nieuwe mooie dingetjes maken,' zei Atticus bitter. Ze konden hele dorpen voeden met één ketting. De hele roverbende kon een jaar lang in luxe leven van een handvol van het goud en zilver. Tenminste, 'luxe' volgens hun standaarden. Hij rolde met zijn ogen toen Reva hem om een beter idee vroeg. 'Het spijt me, Reva, dit geniale brein kan helaas jouw uitmuntende plan niet overtreffen, omdat ik niet wist dat we zoiets idioots als dit van plan waren!' Mopperend trok hij zijn laarzen terug aan en trok ruw de vermomming recht. Kort keek hij naar Ivana en moest toen grijnzen. 'Ze kunnen je van meters afstand horen. Alsof je een koe met een bel om de nek bent,' lachte hij en gaf haar een duw zodat de rinkelende kettingen te horen waren. Hij gaf haar een plagende blik en griste toen, voor zij het kon doen, de fakkel van de muur. 'Kom op met dat hooi.'

'Stop met zeuren, Atticus,' verzuchtte Ivana vermoeid, terwijl ze hem ook een por gaf, die harder dan nodig was. 'Nu hebben we én juwelen én de adel te kakken gezet. Én we gaan niet gepakt worden, als jij nu opschiet.' Ze gebaarde naar de fakkel en leunde zelf afwachtend tegen de muur aan. Er was altijd wel onenigheid tussen Atticus en Reva over van alles en nog wat en dat deed weinig goeds aan de effectiviteit van hun daden. Ivana had ooit in de kerkers van Evenfall gezeten en daar wou ze nooit meer naar toe. Toen het er eindelijk naar uit zag dat ze klaar waren met bikkeren legde Ivana het hooi neer over de houten vloer en gebaarde dat hij het aan moest steken. Haar oude kleding gooide ze ook bij het beginnende vuur en zelf liep ze alvast naar de torendeur toe. 'Gaan we nog? Ik wil niet nogmaals gepakt worden.'

Reva keek zwijgend toe naar de twee leden en knikte toen Ivana vroeg of ze nog zouden gaan. 'Gewoon lopen alsof we erbij horen, het valt nu juist op als we ons gaan verschuilen.' zei ze nog, voordat ze de deur opende en Ivana en Atticus naar buiten liet, voordat ze zelf de deur achter zich dichtdeed en de resterende trappen afliep. De deuren die leidde naar de ingang van het paleis waren niet ver weg, maar ze moesten er wel zien te komen. Pas als ze buiten de poorten waren en buiten het zicht van het paleis kon Reva met een gerust hart ademhalen. Tot die tijd hoopte ze enkel dat ze niet gesnapt zouden worden. 'En Atticus heeft gelijk Ivana, iedereen hoort die sieraden rinkelen als je niet voorzichtig bent.' Ze wilde inderdaad niet gesnapt worden.

Atticus wierp Ivana een gevaarlijke blik toe, maar zei verder niets. Hij moest zich maar boven haar gedrag zetten, hij was beter dan dat én wilde dit hele uitstapje niet nog erger vertragen zodat het zou eindigen in de bajes. Hij stak het hooi aan en volgde toen Reva de trappen af. Hij hield zich verder stil om maar niet de aandacht te trekken, maar kon het niet flink te grijnzen toen Reva herhaalde wat ij zojuist over de sieraden van Ivana had gezegd. Toch was hij flink op zijn hoede en hield goed in de gaten wat er om hen heen gebeurde. Hij trok beide vrouwen snel een hoek om toen hij van niet al te ver wachters hoorde. Hun wapenrustingen klingelden als belletjes en Atticus dacht niet dat het een goed idee was om die bewakers tegen het lijf te lopen. Ze zouden misschien in zien dat ze onbekenden waren of ze zouden vragen of ze wisten of er iets aan de hand was. Geduldig wachtte hij tot het groepje voorbij was.

Ivana vernauwde haar ogen en keek de twee andere rovers beschuldigend aan. 'Jullie zouden beter moeten weten. Ik maak nóóit geluid als ik dat niet wil.' Ze schonk ze nog een laatste kwade blik en ging vervolgens voorop door de gangen heen. Ze hadden van tevoren een weg uitgestippeld waarbij ze maar weinig wachters tegen zouden komen. Bedienden zouden er wel zijn, maar die zouden hen toch niet kunnen onderscheiden van de echte wachters. Daarbij liepen er nu zoveel soldaten en persoonlijke wachten van de adel rond dat ze niet op zouden kijken van een groep van drie. Het duurde niet lang voor de buiten stonden en al snel opgeslokt werden door de menigte. Van het plan binnen het paleis was Ivana nog wel op de hoogte, maar wat ze daarna deden, dat was voor Reva om te beslissen. 'Gaan we onze paarden zoeken?' vroeg ze boven het rumoer van de menigte uit.

Nieuw

Diane keek met enig wantrouwen naar de laatste treden die naar de deur van de toren leidden. De weg terug was echter ook geen optie. Het was duidelijk dat ze nu niet goed meer wist wat haar te wachten stond als ze terug of door ging. Wat had Liam voor haar voorbereid? Hij wist haar verdomme wel goed uit haar hol te lokken met zijn gemanipuleer van háár prinses. Inanna was flink overstuur geweest door de manier waarop de Koninklijke familie haar had ontvangen, ook al had ze het misschien gepoogd te verbloemen voor haar familie. Zelfs de prins leek nog nerveuzer toen hij met het bericht kwam dan toen hij voor het eerst aan de eettafel met zijn toekomstige schoonfamilie had gezeten. Bij het openen van zijn mond had hij verdomme precies zoals zijn vader geklonken. Terwijl Celine en Iker voornamelijk verontwaardigd en woest waren op de manier waarop ze bespeeld werden, had Diane uit die woorden vooral opgemaakt dat ze de uitnodiging van de Koning niet langer kon negeren. Dat wilde ze ook niet meer. Die man zou verdomme- Diane balde haar handen tot vuisten om het onstuimige gevoel in haar maag weg te drukken en de laatste stappen te zetten. Ze had misschien een subtielere manier kunnen bedenken om Liam te benaderen, maar uiteindelijk maakte het niet veel meer uit of ze met de deur naar binnen kwam vallen of hem besloop. Diane duwde de deur dan ook open en stapte de toren met een gezicht op onweer binnen.

Liam stond bij het raam en keek aandachtig naar de deur die leidde naar de lange wenteltrap. Al jaren geleden had hij ervoor gezorgd dat de toren onbeklimbaar was geworden. Zijn dochter en hij hadden het persoonlijk uitgetest, iets wat hij nooit aan zijn vrouw had verteld. De onbegaanbaarheid van de toren maakte dat het op de top de ideale plek was geworden voor gesprekken en ontmoetingen zonder het gevaar dat je besprongen werd via het raam. Er was één ingang en één uitgang - of je moest het raam uit springen, dan was er nog een uitgang. Hij had wel eens gekscherend voorgesteld aan zijn vrouw om juist hier hun politieke critici te verwelkomen door die uitgang, maar zijn vrouw had er niet om kunnen lachen. En andere bijkomendheid van de toren was ook dat Liam al vroeg kon horen als iemand de trap aan het beklimmen was. Het was voor hem dan ook geen verrassing dat de deur even later open sloeg. Liam keek zwijgend toe hoe Diane binnen kwam lopen. Haar gezicht sprak boekdelen. Het zou geen fraai gesprek worden, maar ze konden het niet langer uitstellen. 'Diane, welkom,' begroette hij haar, waarna hij naar een stoel gebaarde. Zelf nam hij ook plaats. Van de grond pakte hij een wijnfles op en begon deze te openen. Zijn vriendin zou vast snel genoeg laten weten wat haar dwars zat.

Diane bleef enkele tellen in de deuropening staan, alsof ze er nog niet helemaal zeker van was of ze überhaupt wel naar binnen moest gaan. Ze hield liever haar afstand van de Koning en niet alleen omdat ze genoeg woede in haar onderbuik voelde om hem aan te vliegen. Ze sloot de deur achter zich en stapte de ruimte in, maar ze ging niet direct zitten. Met een achterdochtige blik liep ze de toren rond. Het was te donker buiten om daar iets te kunnen zien, maar ze was ook bekend met dit gebouw en deze toren. Een goed zicht op de ramen had je amper, en zeker niet binnen bereik van een schutter. In de stilte en haar inspectie, nam ze ook Liam in zich op. Sinds ze elkaar hadden gesproken in Haudan was ze bij hem uit de buurt gebleven. Bovendien dacht ze niet dat ze in Myr de Koning ongezien kon benaderen. Dit was zijn thuisbasis. Het krioelde er van de spionnen. 'Welkom?' herhaalde ze uiteindelijk. Ze keek met een frons naar de fles wijn. Hij durfde. Diane sloeg haar armen over elkaar en keek zo op de man neer en opende haar mond om iets te zeggen. Ze ging echter toch zitten, sloot haar mond en keek zo zwijgend van hem weg.

Liam had de wijnfles open gekregen, maar vloekte binnensmonds toen hij besefte dat hij geen glazen mee had genomen. Hij zette de fles dus maar aan zijn lippen en nam een flinke slok. Vervolgens stak hij de fles naar Diane uit, maar toen ze het niet meteen aan leek te pakken omdat ze nog rond de kamer liep, zette hij het maar op de grond neer. Hij nam haar stilte maar als kans om de vrouw goed te bekijken. Ze zag er goed uit, zoals altijd. Hij wist niet hoe ze het voor elkaar kreeg. Zelf had hij een uitgebreide ochtend nodig met allerlei rituelen om goed voor de dag te komen. Zijn bedienden hadden zelfs aangeboden om schmink aan te brengen om de donkere ringen rondom zijn ogen te verhullen. 'Ja, welkom,' herhaalde hij zijn woorden. 'Ik ben toch diegene geweest die jou hier heeft uitgenodigd?' Hij trok een wenkbrauw op en leunde vervolgens achterover op de stoel. Geduldig had hij gewacht tot ze iets zou zeggen, maar er bleek weinig uit te komen. Misschien was het ook wel zo eerlijk om eerst te spreken gezien hij Diane uitgenodigd had. 'Heb je nog nagedacht over mijn aanbod?' besloot Liam over een heel ander onderwerp te starten. 'Over onze potentiële samenwerking?'

Diane keek stug naar het kaarslicht dat in één van de lantaarns wakkerde. Liam had haar inderdaad hier uitgenodigd. Hij had haar een eregast genoemd in Haudan als ze het zich goed herinnerde, en dat deed ze natuurlijk. Ze had zich afgevraagd of zijn vrouw daar ook van op de hoogte was. Ondanks dat ze haar ogen misschien afgewend had, had ze haar volle aandacht alsnog op Liam gericht. Ze hoorde hem bewegen op zijn stoel en hoefde niet lang te wachten tot hij zelf verder sprak. Verveeld leunde Diane naar achteren in de stoel en trok zo een wenkbrauw naar Liam op. 'De potentiële samenwerking die je probeert te forceren?' Ze had niet echt het idee dat de Koning haar graag een keuze liet maken. Of ze moest het erg fout hebben wat betreft de eisen omtrent de verloving van Inanna. Het was logisch dat Liam er op tegen was om zijn zoon naar Tyrosh te laten gaan, maar behalve de geschiedenis en het wantrouwen naar het Noorden, speelde zij ook een rol. 'Ik neem aan dat dat je ideale toekomstbeeld is, niet? Om via het huwelijk te verzekeren dat jouw zoon hier blijft en een straf ontloopt, prinses Inanna het Noorden moet verlaten en de Storms niet verder aan kan sterken en ik hier eindig om haar te blijven ondersteunen en dus met je samen kan werken.' Diane had maar aan moeten horen hoe Celine gespeculeerd had over alle redenen die het Koninklijk paar hadden om zo dwars te liggen omtrent het huwelijk. Ze had het juist op een aantal punten en voornamelijk wat betrof de Koningin, maar ze had geen flauw benul wat de Koning motiveerde. Diane kende hem veel beter. Ze had dan ook gepoogd de Landvrouwe te waarschuwen, maar de vrouw had er weinig mee gedaan. Ze ging er van uit dat Celine te gretig was geweest om te denken dat haar opvolgster het voor elkaar zou krijgen om de Koninklijke familie te infiltreren.

Liam haalde achteloos zijn schouders op, terwijl zijn ogen gefixeerd bleven op Diane's gelaat. 'Zonder een beetje daadkracht van mijn kant zou het bij voorbaat al een hopeloze zaak zijn geweest,' beredeneerde Liam simpeltjes. 'Daarom heb ik je zo vaak opgezocht. Eén brief had geen verschil gemaakt. En ik hoop dus erg dat we nu en de komende dagen een middenweg kunnen vinden.' Liam kreeg graag zijn zin en ook bij deze samenwerking zag hij graag dat het zou gaan werken. De beschrijving van Diane liet hem dan ook niet geïrriteerd, niet zoals hij vol ergernis naar de woorden van zijn zoon en de prinses had geluisterd. 'Ik zie de toekomst zo erg graag, inderdaad,' gaf Liam toe, 'want het alternatief staat mij niet aan. Celine, en jij net zo goed, zouden baat hebben als mijn zoon naar het Noorden toe gaat. Hij zou een onderhandelingsmiddel kunnen worden, laat staan als jullie hem toefluisteren hoe kwaadwillend zijn ouders altijd zijn geweest.' Hij zag daar Celine zeker voor aan. 'Daarbij maak ik mij zorgen over de... wisselende opinies in het Noorden. De bron ervan is mij helaas nog niet bekend, maar de geluiden doen mij sterk denken aan een zekere beweging van jaren geleden.' Hij dacht dus ook zeker niet dat Diane er buiten stond en er niets mee te maken had. 'Ik denk dat we een prima middenweg kunnen vinden. Silvester en Inanna blijven de komende tijd in Myr om hun relatie aan te sterken en te wennen aan het getrouwde leven. Inanna kan een vooraanstaande positie krijgen aan het hof als vertegenwoordigster van het Noorden. Ze zal daarmee meer invloed kunnen hebben op de Raad dan dat Celine ooit gehad heeft.'

Diane wist erg goed dat zodra ze Liam de kans gaf om met haar te praten, zijn woorden als vanzelf een grip op haar konden krijgen. Zo had ze hem dus vaker ook ontlopen dan om de confrontatie op te zoeken. Ze twijfelde er nog altijd aan of ze een fout had gemaakt in Haudan om hem te spreken. Wat hij daar gezegd had hield haar nog regelmatig bezig. Ze schudde zuchtend haar hoofd. 'Ik had Inanna allang kunnen overtuigen om een andere partner te vinden als ik jouw zoon geen waardige partner had gevonden óf als ik zijn ouders niet vertrouwde.' Zo veel moeite zou ze waarschijnlijk niet eens hebben hoeven doen in het begin. De prins had alles behalve een vaste relatie aan willen gaan. Maar ze had inderdaad wel minder vertrouwen moeten hebben in prins Silvesters vader. Diane keek Liam met een frons aan. 'Dus je verwacht dat het Tarth goed zal doen om alle macht naar Myr toe te trekken? Is dat jouw idee van een 'beter', 'rechtvaardig' en 'stabiel'?' Ze benadrukte de woorden die hij in Haudan had gebruikt met enige spot. Haar frons werd ernstiger toen hij verder sprak en uiteindelijk stond ze op, omdat ze niet stil kon blijven zitten terwijl hij met zo veel onzin kwam. 'Het zal niet werken,' zei ze stug.

Liam schudde zijn hoofd als reactie op Dianes woorden. 'Het zijn jonge geliefden. Je kan mij er niet van overtuigen dat die twee niet samen vertrokken zouden zijn of zullen vertrekken als wij ze uit elkaar zouden houden.' Als jonge man had hij Sibel ook vaak genoeg verteld dat hij haar mee zou nemen als hun ouders niet achter hun relatie zouden staan. Gelukkig was het nooit zo ver gekomen. 'Maar ik waardeer de woorden, Diane. Hetzelfde geldt ook voor mij en Sibel. We willen simpelweg dat het huwelijk goed verloopt en dat het onze banden alleen maar meer versterkt. Die banden zouden nóg sterker kunnen worden bij een samenwerking tussen ons,' voegde hij er nog aan toe. Liam fronste toen ze op stond en hij haar felle woorden hoorde. Hij volgde haar door de ruimte heen en probeerde de juiste woorden te vinden. Sibel was hier een stuk beter in, maar zij was hier nu niet. 'Het gaat wel werken, Diane, en dat weet jij ook. We werken elkaar nu alleen maar tegen in ons werk terwijl we zoveel meer zouden kunnen bereiken. Daarbij is Celine mijn nicht, mijn familie, en zou ik graag hechter met haar willen werken. Als is het maar om Silvester en Inanna een goede toekomst te kunnen verzekeren.'

Diane klemde haar kaken op elkaar toen Liam haar woorden zo wist om te draaien. Ze had het niet gezegd om waardering te krijgen. Ze had namelijk juist het idee dat dit haar vertrouwen had geschaad. Eerst sprak hij met haar in Haudan over samenwerkingen en dan maakte hij deze keuze om Inanna simpelweg te dwingen in Myr te blijven? ‘Nee, dat weet ik niet, Liam. God der Hel, hoor je jezelf?’ beet Diane terug terwijl ze zich naar hem omdraaide. ‘Je denkt zo goed te weten hoe alles zit, maar je hebt geen flauw idee hoe het Noorden in elkaar zit en wat het nodig heeft. De toekomst die je hier aanbied aan jouw zoon en Inanna zal noch voor het Noorden, noch voor Tarth werken en voor het koppel ook niet. Ze verstikt hier.’ Dat laatste wist ze niet zeker. Haar prinses was verliefd én ze was nog jong genoeg om ook hier haar draai te vinden als ze dat wilde. Tegelijkertijd voelde Diane dat ze daar niet aan toe wilde geven. Het zou namelijk betekenen dat zij zelf snel genoeg afstand moest nemen van Inanna, dat voelde ze ook. ‘Je begrijpt niet hoe het is om alles opnieuw op te moeten bouwen,’ ging ze verder, met meer emotie in haar stem dan ze bedoeld had. ‘Een nieuw thuis, een nieuw doel, een nieuwe familie-’ Diane hield haar gebalde vuisten strak langs haar lichaam terwijl ze haar oude vriend met een intense blik aan keek. Ze wist dat ze niet alleen over haar prinses sprak. 'Hoe zou je dat ook kunnen begrijpen? Je hebt álles hier: een thuis gevuld met een vrouw, kinderen, trouwe volgelingen en rijkdom. De Koning heeft het mooi voor elkaar.' Voor het gesprek zich te veel op haar zou richten, keerde ze de focus naar Liam en deed ze dat met een spottende toon.

'Ik hoor mezelf luid en duidelijk, Diane,' wierp Liam kalm terug. 'En ik heb jou juist nodig om meer van het Noorden te begrijpen. Na alles- Na wat er gebeurd is, moet ik zelf ook groeien in mijn relatie met mijn nicht en jullie woonplek. Maar dat kan ik niet alleen met Sibel.' Hij begreep niet waarom Diane, na alle gesprekken die hij over de jaren met haar had gevoerd, nog steeds deze samenwerking niet zag zitten. 'Ik weet genoeg over het opnieuw moeten opbouwen van een leven, Diane,' wierp Liam terug, nadat hij ook was opgestaan en haar met zijn blik vasthield. Het had niet veel gescheeld al die jaren geleden of hij had zijn vriendin en dochter verloren. Dan zouden Willem en Silvester nooit geboren zijn en wellicht was Sibel dan nooit Koningin geworden. 'En we zullen jouw prinses een warm thuis geven, waarin ze opgenomen wordt in onze familie, haar relatie met mijn zoon verder kan ontwikkelen en vrij is om het Noorden zo vaak te bezoeken als zij wil.' Hij had zijn glas met wijn inmiddels op en schonk een nieuw glas in. Terwijl hij naar de donkerrode vloeistof keek, schudde hij bedachtzaam zijn hoofd. 'Maar dit gaat niet alleen maar meer om onze samenwerking, niet waar? Als je iets kwijt moet tegen mij, dan is daar nu de mogelijkheid voor. '

Diane schudde ongelovig haar hoofd. Het leek er niet op dat Liam echt naar haar wilde luisteren. Of misschien begreep hij simpelweg niet wat ze zei. Ze keek toe hoe hij opstond, maar reageerde niet op zijn weerwoord. Zijn kalmte was frustrerend. 'Liam,' zei ze waarschuwend voor hij wellicht iets zou zeggen dat haar nog bozer kon maken. 'Het staat je niet goed zo naïef te spreken over je eigen achtergrond en huidige status.' Ze zou niet ontkennen dat hij het moeilijk had gehad. Ze herinnerde zich nog goed hoe hij er in Tyrosh er uit had gezien nadat Rohan met hem klaar was. Maar haar eigen verliezen- 'Inanna, ze is mijn familie. Ze is iets wat ik niet meer had en nooit zal hebben. Niet op de manier zoals dat voor anderen gebeurt. Ik ben niet van plan haar lot zomaar aan iemand anders over te laten.' Pas toen hij haar een andere vraag stelde, voelde ze dat haar defensieve houding viel en keek ze van hem weg. Ze wilde niet dat het over haar ging, maar Liam had daar doorheen gezien. Ze zuchtte en liep naar hem toe om de fles wijn te pakken. 'Is dat alles wat dit is? Een samenwerking?' vroeg Diane nadat ze zichzelf een glas in had geschonken en een slok genomen had. Haar ogen waren op Liam's gezicht blijven rusten. 'Waarom heb je me getraind toen op de Zomereilanden?' Ze verraste zichzelf met deze vraag. Ze had veel in het verleden gezeten met haar gedachten de laatste tijd. Regelmatig was ze blijven hangen bij de momenten waarop alles anders uit had kunnen pakken, de keuzes die ze zelf had gemaakt, maar ook de keren dat anderen voor haar gekozen hadden. 'Waarom blijven we deze gesprekken hebben?'

Liam voelde hoe hij met zijn tanden knarste terwijl hij naar de verwijtende woorden van Diane luisterde. Wat kon hij er nou aan doen dat hij verliefd was geworden op de vrouw die uiteindelijk de Koningin zou worden? Hij had het ook niet altijd makkelijk gehad in zijn leven. Zijn ouders hadden alles opgegeven, al hun rijkdommen en erfenissen, om de liefde bij elkaar te vinden en hun leven in een huifkar voort te zetten. Aan haar blik te zien moest hij echter niet eens proberen om zichzelf te verdedigen. 'Wat ben je dan van plan te doen, Diane? Ga je de twee uit elkaar houden? Ze vinden toch wel een manier om elkaar weer te vinden.' Hij gaf de fles wijn aan de vrouw en wachtte in stilte hoe ze zou reageren op zijn laatste woorden. Deze reactie had hij echter niet zo snel verwacht. 'Natuurlijk is het meer dan een samenwerking,' reageerde hij onmiddellijk. 'We hebben te veel historie om dit ongecompliceerd te noemen. Maar het zijn niet altijd de simpele samenwerkingen die het beste resultaat geven.' Liam was inmiddels weer naar zijn stoel gelopen en nam er met een bedachtzame blik in plaats. 'Waarom ik je getraind heb?' Hij kon niet anders dan eerlijk zijn. Die belofte had hij al vele lentes geleden aan haar gegeven. 'Allereerst omdat ik jou aantrekkelijk vond en indruk wilde maken. Het zou bij een les blijven en ik dacht dat je daarna wel op zou geven. Het tegendeel was echter waar: je pakte alles vliegensvlug op en de trainingen konden niet lang genoeg duren.' Hij keek haar bij die woorden met een minieme glimlach aan, maar die werd al snel weer bedenkelijk. Liam haalde echter achteloos zijn schouders op. 'Is dat niet duidelijk? Ik heb jou graag in mijn leven, en als ik je te lang niet heb gezien, dan spoken er vragen in mijn hoofd op over jouw welbevinden. Het is niet gemakkelijk om alles over iedereen te weten kunnen komen, maar één blinde vlek te hebben waar je nooit informatie over kan krijgen.' Hij nam weer een slok en voelde hoe hij maar bleef door praten. 'Je fascineert me. Niet alleen als mijn grootste competitie in Tarth, maar ook als vriendin en oude geliefde. En nu ook als vertrouweling van mijn toekomstige schoondochter.'

Diane leunde met een frons tegen één van de pilaren aan terwijl ze het antwoord aan hoorde. Ze zou liegen als ze niet een idee had van wat ze wilde horen. En dat er ook verkeerde antwoorden waren die Liam haat kon geven. Maar zoals hij zelf al aan gaf was het complex.Ze glimlachte bescheiden met hem mee. 'Je hebt me toen nieuwe mogelijkheden getoond, een nieuw leven kwam daar uit.' Ze had Liam veelal schuldig gezien aan het verliezen van Saul destijds. Maar uiteindelijk had hij ook andere deuren voor haar geopend. Ze was hem daar dus ook dankbaar voor achteraf gezien. Bovendien kenden elkaar nu al zo lang en ze hadden echt niet altijd op goede voet gestaan met elkaar. Tijdens de drukte in Tyrosh, toen Saul haar hulp veel nodig had gehad met de beweging, had ze hem zelden gezien. Maar ook zij had zich in die tijden afgevraagd wat Liam deed. Als Koning was het makkelijker zijn doen en laten te achterhalen, maar ze had altijd geweten dat dat niet de man was waar ze informatie over wilde. 'En toch heb je veel informatie over mij. Je weet meer over mij, over mijn geschiedenis en kwaliteiten dan wie dan ook,' zei ze eerlijk maar met een frons. 'Wat wilde je nog meer weten?' Isaia wist wel wat dingen, net zoals Inanna en zelfs Youssef of Nuria. Maar uiteindelijk zaten er ook veel halve waarheden tussen in die relaties, uit voorzorgsmaatregelen meestal. Saul was de enige persoon geweest die haar echt had gekend. Diane had echter maar vaak genoeg gehoord dat ze niet steeds in de herinnering aan hem vast kon blijven hangen. 'Zou ik een gelijke zijn in deze samenwerking?' vroeg ze nu, met juist gedachtes aan Koning Galivar en hoe de machtsverhoudingen daar erg onevenredig waren geweest. Ze had zich van de pilaar los gemaakt en liep naar zijn stoel om haar inmiddels lege glas voor hem op te houden zodat hij het deze keer in kon schenken. Ze verkende ondertussen zijn gezicht en probeerde de blik in zijn ogen beter te lezen.