Vertrekken van William en Jillian

Liam had nog niet de deur gesloten, of Sibel begon al te praten. Fronsend luisterde hij naar haar woorden en wreef bedachtzaam met zijn handen over elkaar heen. 'Nee- nee, ik wist het nog niet,' zei hij beduusd, waarna hij met zijn handen op tafel leunde en zo naar de landkaart keek die hij er enkele dagen eerder op had gelegd. 'Hoeveel dagen geleden is het precies? En ze is dus vrijwillig meegegaan? En welke kant is die groep op gegaan? Weten je ouders er vanaf?' Hij had zich inmiddels weer naar haar toe gedraaid en keek haar ernstig aan. Hij wist niet goed waarom zij met dat nieuws naar hem toe kwam. 'Ik kan achter haar aan gaan. Ik ken de wegen zo goed, ik kan ze makkelijk in paar dagen in halen en haar mee terug nemen. Je kan zelfs mee reizen. Maar wil jij dat? En wil zij dat?' Hij zette enkele stappen naar haar toe en keek haar afwachtend aan.

Sibel sloeg haar armen om haar middel heen toen ze de brief aan de kant had gelegd en slaakte een diepe zucht. 'Slechts twee dagen, toen merkten we het pas, maar ik vermoed dat ze minstens al drie dagen op pad is.' Vermoeid sloot ze haar ogen en wreef met haar hand over haar voorhoofd. 'Vader en moeder hebben de brief nog niet gezien. Naya heeft hem naar mij gestuurd.' Ze keek Liam besluiteloos aan en haalde dus haar schouders op. 'Ik weet het niet. Ik weet het echt niet. Ik maak me erge zorgen, maar-' Sibel ging op de sofa waar ze naast stond zitten. 'Ik snap niet waarom ze gegaan is en waarom ze niet met me gepraat heeft voor ze ging en waarom ik het niet door heb gehad.' Ze was moe door de afgelopen dagen al onwetend op zoek te zijn geweest en de brief hielp, ondanks dat ze wist wat Naya van plan was, haar niet te kalmeren.

Liam had in de tussentijd zijn laarzen aangedaan en luisterde ondertussen gespannen naar de woorden van Sibel. Toen er geen duidelijk antwoord kwam, nam hij in de sofa naast haar plaats en bekeek hij haar bedachtzaam. 'Zou ze zo'n tocht aan kunnen, Sibel?' vroeg hij voorzichtig. 'Kijk, als ze dit echt wil en ze weet dat ze de reis aan kan, dan- wellicht is het dan goed om haar te laten gaan. Maar als je weet dat ze zichzelf overschat en ze dit niet kan...' Liam wist als de beste hoe zwaar zo'n reis kon zijn. Met zijn ouders had hij erg zware tochten gemaakt, niet alleen qua landschap, maar ook qua temperaturen. Daarbij waren ze ook vaak rovers en wilde beesten tegen gekomen. Reizen door Tarth kon erg onderschat worden. 'Kijk, ik ken Naya natuurlijk niet zo goed als jij haar kent, maar ik weet wel dat ze altijd van mijn verhalen hield. Ze wil reizen, de wereld verkennen, nieuwe mensen leren kennen, en ook nog eens een goede daad doen. Dit leek waarschijnlijk de perfecte uitweg voor haar.'

Sibel wist niet wat ze moest zeggen. Normaal nam ze zelf de tijd om na te denken zodat ze wist wat ze zou zeggen. Ze was niet graag sprakeloos, maar nu was het onvermijdelijk en het was met Liam en dus liet ze het maar gebeuren. Als vanzelf gleed haar hand naar de zijne, maar trok ze hem al snel terug en vouwde haar handen samen. 'Ze heeft geen flauw idee wat haar te wachten staat. Naya kan echt wel voor zichzelf uit kijken, maar dit- Ze heeft er geen benul van,' verzuchtte Sibel. 'Ze is gewoon te impulsief. Ze heeft het vast als iets idyllisch voorgesteld, net zoals de verhalen die jij verteld. Ze gaan over de dingen die net goed gaan of de heroïsche en avontuurlijke kant, maar niet het gene wat compleet fout gaat.' Ze beet op haar lip en keek Liam aan. 'Denk je dat het mogelijk is om de groep nog in te halen en haar mee naar huis te krijgen?'

Liam keek haar twijfelachtig aan en wreef met zijn hand langs zijn kin. Hij kon niet voor Sibel beslissen of ze Naya achterna moesten gaan. Ze zouden waarschijnlijk met een hoop tegenzin begroet worden door het meisje en dat voelde verkeerd, maar als ze echt niet klaar was voor zo'n reis... 'Als ik vandaag nog vertrek, dan zou ik ze in paar dagen ingehaald moeten hebben. Marcus weet vast wel waar ze naartoe zijn gegaan en anders kan ik altijd hun sporen traceren,' zei hij op zekere toon. Nadat hij kort twijfelde, legde hij zijn hand op haar bovenarm en keek hij haar doordringend aan. 'Maar jij moet de keuze maken, Sibel. Ik kan er niets over zeggen.' Hij keek haar nog even kort aan en stond vervolgens op, om twee glazen met wijn in te schenken. Hij overhandigde er één aan haar en ging vervolgens weer op de sofa zitten. 'Ga je de brief aan je ouders laten zien?'

Sibel schudde haar hoofd met een kleine glimlach. 'Dat kan ik niet van je vragen, Liam. Het is overigens ook niet mijn keuze.' Ze pakte de brief nog eens op en pakte het glas dankbaar van hem aan. 'Ze zegt niet dat ik het ze niet kan vertellen. Ik denk dat het het beste dat ik ze het laat lezen en samen met hen een beslissing maak. Ik kan hier niet alleen over beslissen.' Sibel nipte afwezig aan haar wijn en legde de brief weer aan de kant. 'Het spijt me dat ik je hier zo mee over val. Ik wist niet met wie ik er anders over kon praten.' Ze keek hem aan en glimlachte voorzichtig. Het had haar werkelijk gerustgesteld om met hem te praten. Het had haar weer doen voelen dat zijn aanwezigheid haar gerust stelde in plaats van dat het haar nerveus maakte. 'Ik weet niet eens hoe het met jou gaat en hoe het je bevalt om de soldaten te trainen?'

'Dat kan je wel van mij vragen, Sibel. Als je wilt dat ik achter haar aan ga, dan vertrek ik vandaag nog,' zei hij met een serieuze blik, waarna hij instemmend knikte. 'Ik denk dat die optie het beste is. Wellicht weten je ouders hier toch meer over dan ze eerder lieten blijken.' Hij nipte van zijn wijn en keek nog kort naar de brief. Hij was ook bezorgd om Naya. De rovers hadden een week geleden duidelijk laten zien dat ze niet zomaar een rovend groepje waren, die enkel op wat sieraden uit waren. Het waren niet de rovers die hem en zijn ouders probeerden te beroven op hun reizen. Die kon zijn vader gemakkelijk aan. 'Het is niet erg. Ik ben blij dat je naar me toe bent gekomen,' zei hij oprecht, waarna hij kort naar haar glimlachte. 'Het gaat prima. Het is weer wennen dat mijn kamer niet constant rond schommelt, zoals op het schip. En ik heb de generaal gesproken en hij wil dat ik deze week al begin met het trainen van de jonge soldaten.'

Sibel knikte. Eerlijk gezegd kon ze zich niet voorstellen dat Naya werkelijk ongemerkt het kasteel uit geglipt was. Wie weet hielden haar ouders zich wel stil om maar niet beoordeeld te worden door de edele gasten. Alsnog hoopte ze toch wel dat haar ouders eerlijk tegenover haar waren. Ze glimlachte toen Liam vertelde dat het prima met hem ging. 'Dat is heel fijn om te horen.' Ze was zelf naar haar vader toe gegaan om hem te zeggen dat ze graag wilde dat hij Liam in dienst nam. Ze wist dat hij anders heel makkelijk Liam de deur had gewezen als hij dacht dat zijn dochter niet blij was met zijn aanwezigheid. Dat waardeerde ze enorm van haar vader, maar ze kon ook best haar eigen boontje doppen. 'Liam,' begon ze voorzichtig zonder hem aan te kijken. 'Stel je hebt wat vrije tijd, zou je dan op Muriel willen passen? Naya deed dat veel als ik aan het werk was en ik kan natuurlijk de kindermeisjes vragen, maar ik zou het niet fijn vinden als zij iedere dag op moesten passen.'

Liam zag haar gezichtsuitdrukking veranderen en keek haar dan ook benieuwd aan. Na haar vraag knikte hij enthousiast en glimlachte hij breed. 'Heel graag. Natuurlijk wil ik op haar passen, dat is geen probleem.' Hij keek er naar uit om zijn dochter beter te leren kennen. Hij hoopte dat hij de jaren dat hij weg was weer goed kon maken. Nu was het zijn tijd om haar blik te vermijden en met een verlegen blik keek hij naar zijn handen. 'Ik- ik weet niet goed hoe ik met kinderen om moet gaan. Misschien dat ik een keer een middag met jullie door kan brengen, om- om even te wennen?' stamelde hij, waarna hij haar kort aan keek. Er waren veel dingen waar hij zich blind in durfde te gooien, maar dat zou hij niet bij zijn dochter doen. Sibel vertrouwde hem toe met Muriel en hij wilde dat niet schade door niet toe te geven dat hij geen idee had waar hij aan begon.

Sibel kon niet anders dan glimlachen omwille van de blik die Liam's gelaat over trok. Het stelde haar gerust te zien dat hij dit echt graag wilde. Geruststellend legde ze haar hand op de zijne en gaf hem een bemoedigend kneepje. 'Maak je geen zorgen. Als je op let gaat het gewoon goed, maar als je het graag wil, kom dan een middag langs.' Ondanks dat ze et vreselijk vond dat haar zusje er tussenuit was geknepen, had juist dat haar de keuze doen laten maken uit noodzaak om Liam te vragen op Muriel te passen. Nu had ze absoluut nog geen spijt van haar keuze, maar maakte het haar zelfs enthousiaster dan ze verwacht had. Muriel vond het altijd leuk een nieuw speelmaatje te krijgen, maar voor haar eigen gevoel was het veel beter dat ze niet het zoveelste kindermeisje vroeg om op te passen, maar Muriel's vader dat ook kon laten doen. 'Ik moet zo eerst bij mijn ouders langs, maar daarna heb ik de middag vrij voor Muriel,' begon Sibel al.

Liam keek op door de aanraking van haar hand en ontmoette haar blik. Ondanks dat het eerder onwennig had gevoeld, vond hij het nu erg geruststellend en fijn om samen over hun dochter te praten. Het liet hem voor de zoveelste keer beseffen wat hij had opgegeven voor zijn reis en wat voor stomme keuze het uiteindelijk was die hij had gemaakt. Hij draaide zijn hand dusdanig dat hij de hare vast kon houden en zo keek hij haar met een beginnende glimlach aan. 'Ik heb vanmiddag ook nog geen plannen,' vertelde hij direct met een bredere grijns. 'Dus zal ik dan langs komen? Ik- ik had ook nog wat gekocht voor Muriel in Quandaï voor jou en Muriel, dat zal ik dan ook mee nemen.' Hij had nog niet de kans gehad om de spullen aan hen te geven, maar dit was het perfecte moment ervoor. Afwachtend keek hij haar aan, terwijl zijn duim afwezig rondjes draaide op de rug van haar hand.

Behalve de dans waren Sibel en Liam maar weinig echt dicht bij elkaar gekomen sinds zijn terugkomst en hoewel ze het tijdens het feest niet graag toe gaf, deed ze het nu wel: het deed iets met haar. Met rode wangen keek ze naar hun handen en moest ze zacht lachen om zijn grijns. 'Ik zal een bediende sturen als ik terug kom van mijn ouders.' Ze keek hem met een glimlach aan. 'Muriel zal het vast heerlijk vinden de cadeautjes te krijgen.' Ze wilde hem niet zeggen dat ze dat niet aan konden nemen. Ze kon het hem verbieden presentjes te geven aan zijn dochter, maar dat voelde niet goed en niet eerlijk. Als er iets was dat Sibel streefde te zijn dan was het wel eerlijk. Nogmaals gaf ze een kneepje in zijn hand en liet deze toen gaan om op te staan. Sibel had de brief weer opgepakt en hield die stevig vast. 'Dan zie ik je vanmiddag?' vroeg ze weer alsof het nog bevestiging nodig had.