De tempel

Indra trok een wenkbrauw op naar Guila toen ze plots zo geïnteresseerd leek en even graag wat informatie deelde. Een brede grijns trok al gauw over haar gezicht. Flynn had inderdaad wel eens geprobeerd haar te benaderen op die manier en zij had die avances gemakkelijk afgewezen. Ze wist ook dat het nooit uit echte interesse moest zijn geweest. Flynn had vast gedacht dat ze een uitdaging was omdat niemand anders haar durfde aan te spreken en hij juist degene was die er om bekend stond om het hele kamp te kunnen versieren. 'Helaas heeft die man van je geen mooie bos lange krullen,' merkte ze suggestief op om de plagende woorden van Guila van antwoord te voorzien. Dat ze herinnerd werd aan haar eigen kalverliefde perkte haar eigen brutaliteit al snel in en zuchtend keek ze van de vrouw weg. Ze had Gael niet willen verbieden over hun prille relatie in die eerste weken te spreken, maar ze dacht dat ze duidelijk genoeg was geweest dat ze die informatie alsjeblieft niet met hun goede vrienden deelde. En ergens voelde ze ook een warmte als ze terug dacht aan die tijd, aan het feit dat hun relatie als romantisch gezien werd. De liefde die ze bezat voor Gael en daar in ruil voor terug kreeg had ze zich nooit kunnen voorstellen in haar jonge jaren. Indra merkte ook regelmatig nog dat men niet precies wist wat ze van hun partnerschap moesten verwachten. Ze waren niet getrouwd, hadden geen kinderen- Ze hadden simpelweg elkaar. Dat werd niet altijd net zo romantisch geacht als een Kapitein die zijn jeugdvriendin de voormalige prinses van Tarth had bevrijd uit Quandaï en vervolgens met haar trouwde. 'Ik denk dat hij vreest dat hij op zijn vader begint te lijken. Nu echt. En dat het hem niet helpt.' Indra kende de verhalen van Flynns jeugd, van het kamp dat regelmatig het schouwspel van een razende Nathan Barnes had meegemaakt, maar had geen directe ervaring met de man in die toestand. Een gesprek met Leona Barnes had haar meer inzicht gegeven en bezorgder gemaakt. Juist door zo de druk op zichzelf op te voeren leek Flynn meer naar de waanzin van zijn vader te handelen.

'Flynn is niet gezegend met een bos haar, maar zijn echtgenote daarentegen,' zei ze zonder na te denken met een trotse glimlach, tot ze plots realiseerde wat ze allebei hadden gezegd. Dezelfde blos als eerder verspreidde zich weer over haar gezicht en hals. 'Oh... Oh! Maar- maar Gael heeft krullen! De mooiste van het kamp!' Ze probeerde zich zo maar te redden uit de situatie. Bij de Goden, wat had ze vandaag! Guila voelde echter hoe haar schouders steeds zwaarder begonnen te voelen door de zorgen die ze had over haar echtgenoot. Ze maakte zich allereerst al zorgen over zijn extreme vermoeidheid, waarbij hij desondanks niet in slaap viel, en ten tweede over de psychische stress die hij wel moest voelen. Daarbij had ze nog geen rekening gehouden met de vergelijking die hij nu vast moest zien met zijn vader en hoe hij steeds meer achteruit ging gedurende zijn leven. 'Bij de Goden,' mompelde Guila met trillende stem. Als het aan haar lag, dan was ze meteen naar haar echtgenoot gerend om hem in zijn armen te vliegen en hem keer op keer gerust te stellen dat hij niet zoals zijn vader was en dat alles met hem goed zou komen en dat hij zo lief en mooi en loyaal was. 'Hoe heb ik dit kunnen missen?' Ze legde haar hand op Indra's schouder voor houvast en wreef plots ook vermoeid over haar voorhoofd heen. 'We weten niet wat er met vader Barnes is gebeurd, maar- maar de geneesheren hebben altijd een verdenking gehad dat er iets aan de hand was in zijn hersenen. Dat Nathan er zelf niets aan kon doen dat hij bijna tot waanzin gedreven werd door zijn eigen gedachten. Ondanks dat zo vele hem voor gek beschouwde...' Ze keek Indra aan en zuchtte zachtjes. 'Flynn denkt soms dat zijn vader echt gek is geworden. En hoe kan hij ook anders, als je bedenkt wat Nathan Barnes allemaal heeft gedaan... Maar Flynn daarentegen heeft zó'n verschrikkelijke periode doorgemaakt...' Bedachtzaam zette ze haar vingers tegen haar neusbrug aan. 'Ik- ik weet dat ik hiermee zoveel vraag, maar kunnen jij of- of Clementine eens bij ons komen slapen? Om de wacht te houden? Zodat Flynn eindelijk wat slaap kan vatten. Hij vertrouwt mij niet om op wacht te staan voor ons, laat staan de wachters voor de deur. En wat ik ook doe, hij- hij is wakker.' Ze had de meest slaapvattende kruidendrankjes voor hem gemaakt, ze had hem in haar armen gehouden en hem zo tot slaap proberen te sussen, ze had bad na bad laten vollopen om hem zo tot rust te laten komen, ze had álles geprobeerd, maar niets hielp.

Indra lachte hard om het knalrode hoofd van Guila en schudde geamuseerd haar hoofd. Soms was het te makkelijk om de vrouw aan het blozen te krijgen. Ze begreep niet dat iemand met zo'n uiterlijk niet opgewassen was tegen wat geflirt. Het moment was echter niet gepast voor haar bulderende gelach en terwijl dat weg stierf bekeek ze bezorgd haar vriendin. 'Guila,' probeerde ze tussen de woordenstroom van de andere vrouw in te brengen. Ze kwam er echter niet echt tussen en liet haar dus haar gedachten uitspreken. 'Er is veel dat we niet weten over wat er in iemands hoofd om kan gaan.' Hester had haar wel eens proberen uit te leggen dat pijn deels zijn oorsprong in iemands hoofd had. Ze begreep het wel. Het was immers mogelijk om de pijn weg te stoppen, om het voor korte periodes te negeren. Maar ze vond het moeilijk woorden te vinden voor de toestand van Nathan Barnes of voor die van haar vriend als hij zo opgefokt was als nu. 'Het is niet jouw schuld als je dit niet gezien hebt. Om hier aanwezig te zijn is niet alleen slecht voor Flynn. Ook voor jou.' Ze zag het nog goed gebeuren dat ook Guila zich te veel aan zou trekken van haar man zijn humeur dat ze zichzelf erdoor benadeelde. Ze knikte dan ook resoluut toen ze het voorstel hoorde. 'Ik heb het Flynn al eens aangeboden, maar hij wilde er niets van weten. Wellicht dat een eis van jou meer effect heeft. Misschien kunnen we hem er op wijzen hoe bagger als wacht hij nu is. Denkt hij werkelijk een moordenaar aan te kunnen in deze staat?' Indra had al snel spijt van haar laatste woorden en hield een hand naar Guila op. 'We proberen dit. En jij moet met hem praten. Ik kan hem zo niet zijn taken uit laten voeren.' Vooral dat laatste was een heikel punt. Indra had Clementine al ingelicht dat zij de rol van Flynn zou uitvoeren mocht de Kapitein er nog even slecht bij lopen op de dag van de bruiloft.

Guila keek de andere vrouw hoopvol aan en had opnieuw haar handen stevig vastgegrepen. 'Bedankt Indra. Jullie hulp, en vooral de jouwe, betekent echt- écht veel voor mij. En natuurlijk ook voor Flynn, al laat hij dan niet altijd even duidelijk weten.' Ze zuchtte diep en keek bezorgd naar het pad dat haar echtgenoot gevolgd had naar de trainingsgronden. 'Laten we hopen dat hij het gaat accepteren. En anders ga ik het gewoon éisen. Dan zeg ik dat jij 's nachts bij ons blijft voor míjn gemoedsrust, mocht er een moordenaar binnen komen lopen.' Ze glimlachte bescheiden bij de woorden, maar tegelijkertijd liep er een rilling over haar rug heen. Ze moest er niet aan denken dat ze zo 's nachts belaagd zouden worden, laat staan dat Flynns zorgen dan werkelijk gegrond geweest waren. Dan zou hij voor de rest van zijn leven geen oog meer dicht doen. 'Ik zal met hem praten. Hij beseft waarschijnlijk nog beter dan ons dat hij er slecht aan toe is,' mompelde ze bezorgd, waarna ze Indra met een trieste blik aan keek. 'Flynn heeft zo'n groot hart en hij is zo zorgzaam. Hij denkt altijd eerst aan anderen en dan pas aan zichzelf. Daarom houd ik zo veel van hem.' Ze legde vervolgens een hand op Indra's schouder en kneep er zacht in. 'Net zoals jij en Gael. Jullie geven zoveel liefde en zorg en nemen vervolgens zo weinig. Daarom ben ik er trots op om jullie mijn vrienden te mogen noemen.' Ze werd er nog haast emotioneel van. Daarom ging ze maar weer op een ander onderwerp door. 'En! Als Flynn al niet in een diepe slaap van schrik valt als ik hem vertel dat ik nog een kindje wil, dan weet ik het ook niet meer!'

Indra probeerde met enige ongemak de blik van Guila te ontwijken toen ze haar zo dankbaar toesprak. Wat haar betrof had ze weinig keus. Dit was gewoon wat ze hoorde te doen. Hoe kon ze nou staan toe kijken terwijl haar Kapitein en zijn vrouw, haar vrienden, hulp nodig hadden. Ze knikte instemmend en deed haar best geruststellend naar Guila te glimlachen. 'We verzinnen wel iets,' beaamde ze zelfverzekerd. Hoe koppig Flynn ook kon zijn, hij luisterde op een bepaald moment toch wel naar zijn naasten of nam hun woorden ten minste tot zich. Ze rolde met haar ogen toen Guila haar lof over haar echtgenoot uitsprak en haar redenen om van hem te houden uit sprak. Al dat zoet sappige had Indra niets mee. Bovendien wisten ze vast beiden dat het heel wat tijd had gekost voor Flynn om inderdaad zo voor anderen te zorgen. Indra herinnerde zich nog wel de arrogante kwal die hij was als jongeman. Natuurlijk had hij altijd klaar gestaan voor zijn mede soldaten, maar dat was erg anders geweest dan hoe hij nu paraat stond voor mensen om zich heen. De manier waarop hij Chaols inmenging in deze missie had bewerkstelligt was daar een voorbeeld van, maar Indra kende er meer. 'Guila, alsjeblieft zeg, we zijn geen Goden. We doen gewoon wat goed voelt.' Van al die complimenten had ze nu al weer genoeg gehad. 'Als je hem graag een hartaanval wil bezorgen zou ik dat vooral doen. Dan kan ie in ieder geval niet meer zo uit zijn slof schieten,' grinnikte Indra terwijl ze de prinses alvast voor ging de trappen af. 'Er is nog een bericht aangekomen uit het kamp,' vervolgde ze plots. Ze viste het stuk perkament uit haar mouw waar ze het sinds die ochtend had bewaard. Ze had erg getwijfeld of ze de inhoud wel had moeten delen met haar gevolg. Ze hadden al besloten er niets mee te doen en zo veel meer vertelde dit bericht niet. Indra wist echter wel zeker dat het van haar soldaten kwam. 'De mannen van Rohan zijn inderdaad in het kamp geweest. Maar er is niets in brand gezet. Ze zijn snel ontdekt en weggejaagd. Er staat niets in over Robyn. Of Martines.'