De tempel

[x]

Guila wist niet hoe ze het had gedaan, maar ze had Flynn én Indra zo ver gekregen om haar te begeleiden naar de Quandaïse tempel toe en om haar ook werkelijk even alleen te laten binnen het imposante, maar kleine gebouw. De laatste dagen had ze elke dag meermaals in haar vertrekken tot de Goden gebeden, maar het had geforceerd en- en totaal niet goed gevoeld. De connectie tot haar Goden had zwak gevoeld, al dacht ze ook dat de gespannen sfeer die in haar en Flynns vertrekken hing niet mee werkte. Daarom had ze Flynn bijna gesmeekt om haar te begeleiden naar de tempel en had ze hem plechtig beloofd dat ze het een kort bezoek zou maken. Indra en Flynn hadden toch moeten bijpraten en gezien de tempel erg afgezonderd lag, was dat de perfecte locatie om hun gezicht even te laten zien, maar tegelijkertijd niet al te publiekelijk tevoorschijn te komen. Guila had haar kleurrijke hoofddoek omgedaan en liep zo op haar blote voeten de tempel in. Ze was zich bewust dat ze niet de enige aanwezige was, maar ze schonk de andere gelovigen geen blik en liep rechtstreeks op de prachtige beelden van haar Goden af. Het was toch niet geoorloofd om je met anderen te bemoeien in de heilige gebouwen. Voor de voeten van het meest imposante beeld knielde ze neer en legde ze een één van de geweven speelgoeddieren van Matheo neer, net zoals een blouse van Flynn. Hij zou toch niet merken dat hij hem kwijt was. Tevens had ze lekkernijen meegenomen en een kan vol met wijn, om dit te offeren voor voorspoed, geluk en vooral gezondheid. Vervolgens legde ze haar voorhoofd op de grond en bad ze in stilte.

Iker draaide al enkele dagen om zijn volgende bezoek aan de tempel heen. Soms bracht het hem rust om het gebouw op te zoeken en enkele uren met zijn eigen gedachten en Goden te zijn, maar op momenten zoals nu ontweek hij liever de oordelende ogen en de zelfreflectie waar hij zichzelf aan moest ondervinden in het huis van de Goden. Bovendien leek het hem dat niemand de Goden, noch de Tarthiaanse of de Oude Quandaïse Goden, werkelijk de aandacht gunde binnen het paleis. Hij had Celine nog nooit naar haar kapel te zien gaan, noch één van de andere dames of heren aan het hof. Isaia had hij nog niet gevraagd of ze een geloof met zich mee had gebracht van de Zomereilanden. Bovendien had hij het altijd als een erg persoonlijk iets beschouwd om de tempel op te zoeken. Nu de bruiloft langzaam dichterbij kwam, wist Iker echter dat hij niet lang meer kon weigeren een offer te brengen. Hij zou de steun goed kunnen gebruiken en hoopte om voorspoed te kunnen bidden. Zijn offers bestonden dan ook vooral uit eten dat hij in de stad had laten kopen door één van Rohans bodes. Hij vond het maar niets zijn Goden het voedsel van Tarth voor te schotelen. Geknield voor een altaar had hij zijn zakken leeg gemaakt en het lekkers uitgestald voor hij als laatste de gouden oorbel die hij droeg af deed en voor hem plaatste. Hij wilde net zijn ogen sluiten om zijn gebed te prevelen, toen hij een herkenbare gestalte langs hem heen zag lopen. Iker had de vrouw willen negeren, voor nu. Maar toen ze eenmaal zat, raapte hij zijn offers bij elkaar en stond op om dicht bij Guila een nieuwe plek te vinden. Iker maakte expres lawaai terwijl hij opnieuw het eten en de oorbel we legde en keek kort om naar de prinses. Ze hadden vaak genoeg zij aan zij gebeden in Quandaï.

Guila prees de Goden dat het haar was gelukt om de tempel te kunnen betreden en in zoveel rust te kunnen bidden. Haar gedachten dreven al snel af naar haar zoon en als vanzelf dreven een hoop vragen bij haar omhoog: wat zou hij nu doen? Zou hij beseffen dat zijn ouders er niet waren? Zou Matheo zijn moeder net zoveel missen als dat zij hem miste? Ze dacht niet dat dat überhaupt mogelijk was. Soms deed het gemis van haar zoon zelfs fysiek pijn. Misschien dat Flynns been daardoor ook extra pijnlijk was, door zijn gemis en zijn mentale en fysieke stress. Toen plots iemand naast haar begon te rommelen raakte Guila uit haar concentratie en verdween het beeld van haar zoon als sneeuw voor de zon. Ietwat geïrriteerd keek Guila dan ook op om te kijken wie er zoveel lawaai maakte. Dat liet haar rechtstreeks in de ogen van Iker, haar ex-verloofde, kijken. Van schrik verloor ze haast haar evenwicht en kon ze zich nog net met haar schouder opvangen. Nu had zij juist met haar lawaai van iedereen de aandacht getrokken, dus boog ze opgelaten haar hoofd als excuses naar de verschillende gelovigen en nam ze haar houding op de grond weer in. Het hield echter in dat ze schouder aan schouder, zij aan zij, bad naast de Quandaïse prins. Ze was zich veel te bewust van de aanwezigheid van de prins. De zenuwen maakte haar gebed rommelig en haar nervositeit zorgde ervoor dat ze geen juiste, comfortabele houding kon vinden. Ze kon enkel denken aan haar echtgenoot en wat hij zei doen als hij erachter kwam dat ze nu naast haar ex-verloofde aan het bidden was. Misschien genoot Iker wel van dat idee. Echter kon Guila niet er omheen dat haar wangen als kolen voelde en de roodheid vast al van haar gezicht naar haar hals was gezakt. Ze verweet het maar aan het feit dat hij er zo plóts opeens was. Om haar heen merkte ze op dat de meeste mensen de tempel verlieten, maar dat Iker bleef, hoe lang ze ook in haar gebedspositie bleef. Ze kwam dan ook langzaam overeind, in de hoop dat hij haar niet zou horen of in slaap was gevallen, en zo legde ze bijna geluidsloos haar offers bij de andere offers neer. Echter bleven haar ogen toch op Ikers gestalte hangen, uit nieuwsgierigheid dacht ze zelf, en keek ze daardoor weer in zijn donkere ogen. Moeizaam slikte ze, waarna ze kort knikte als begroeting. 'Iker,' zei ze zacht.

Iker zou nooit de de regels van de tempel doorbreken en Guila tijdens haar gebed storen, maar tegelijkertijd wilde hij niet de kans voorbij laten gaan dat hij haar niet voor eens kon spreken. Hij had Rohan al een paar keer aangespoord eens een afspraak met de prinses en hemzelf te regelen, maar hij had het steeds geweigerd en zijn eigen uitnodigingen om te lunchen met de vrouw werden steeds onbeantwoord gelaten sinds ze was aangekomen in het paleis. Het zou vast die Kapitein van haar zijn die verboden had hem te zien. Of de stugge Generaal. Hij was dan ook erg tevreden haar hier eindelijk te treffen. Iker maakte rustig zijn gebed af, zelfs toen de vrouw op was gestaan nadat zij haar prevelen had beëindigd. Hij was er van overtuigd dat hij niet de enige was die wilde praten. Hoe konden ze nou net doen alsof ze niets van elkaar wilden na hun tijd in Quandaï? Zeker nu ze elkaar troffen in een tempel waar ze zo veel gemeen hadden. Pas toen hij zijn laatste woord uit sprak, keek hij op en zag tot zijn genoegen dat Guila nog niet weg was gegaan. Met een kleine glimlach begroette hij haar terug voor hij zijn offers op het altaar begon te leggen. Zijn oorbel stopte hij zorgvuldig terug in zijn oor terwijl hij de prinses bekeek. 'Ik vroeg mij al af wanneer je eens de tempel zou komen bezoeken. Zo een mooi eerbetoon aan de Oude Goden zullen ze in het legerkamp vast niet hebben,' begon Iker op zachte toon om de vredige sfeer in het gebouw niet te verpesten.

Guila keek even bezorgd naar de uitgang, om zeker te weten dat Flynn of Indra niet in de deuropening stonden, maar er was gelukkig niemand. Tevens wist haar echtgenoot dat ze soms lange tijd in de tempel verbleef en dat hij zich dan geen zorgen hoefde te maken. Hij zou vast niet komen. Guila glimlachte bescheiden om de zachte woorden van de prins en schudde haar hoofd. 'Ik heb zelf een tempel opgericht in het kamp, omdat we de laatste tijd zoveel Quandaïers hebben mogen verwelkomen, maar- het is maar een simpele tent. Al zo vaak heb ik de andere bewoners van het kamp uitgenodigd om langs te komen, zoals tijdens het feest van de zonnewende, echter-' Ze haalde haar schouders beschaamd op. Ze had meerdere ceremonies georganiseerd, maar er was bijna niemand komen opdagen. Flynn was altijd trouw gekomen, maar het was duidelijk dat de bewoners én Guila wellicht nog wantrouwende én niet gediend waren van een onbekende godsdienst. 'Het is niet zoals eerder. Zoals wij het vierden.' Guila haalde bedachtzaam haar hoofddoek los, terwijl herinnering na herinnering over haar en Ikers tijd samen bij haar naar boven kwamen. Ze hadden in de villa uren over de Oude Goden kunnen praten en deden dat dan ook uitgebreid tijdens de diners. Eerlijkerwijs was Guila daardoor dan ook in Telon zo opgelucht geweest om te horen dat ze een huwelijk aan zou gaan met de prins. Ze kon zich heel goed een leven samen met de man voorstellen. Nu zou hij echter een leven met een andere vrouw starten en had Guila inmiddels een gezin gestart. 'Gefeliciteerd met het huwelijk,' zei ze dan ook maar. Ze kende de bruid niet, maar ze had zo de verhalen gehoord... 'Ik had echter eerder bericht van je verwacht,' merkte ze vervolgens zachtjes op.

'Ook een simpele tent wordt gezien door de Goden,' merkte Iker verrast door zijn eigen geruststellende woorden op. Hij had verwacht dat een ontmoeting met Guila hem wellicht enkel bozer zou maken. Hij had de brief met het nieuws van haar huwelijk woest ontvangen in Quandaï. Noch had hij het erg kunnen waarderen te horen over haar pasgeboren zoon toen hij zelf al wekenlang in Tarth was. Maar uiteindelijk betekende het weinig voor hem, had hij maar besloten. Iker was op weg om een prima leven te starten met prinses Isaia. 'Quandaïers die jullie mogen verwelkomen?' vroeg hij spottend en schudde zijn hoofd. Zijn spot verdween echter even snel toen hij Guila naar hun momenten samen hoorde verwijzen. Zo zij aan zij biddend naar de Goden had hij zeker ook gemerkt hoe de herinneringen sterk terug kwamen. Ook al was hem al vroeg verteld dat hij vriendschap moest sluiten met de Tarhiaanse prinses, hij had die taak nooit als enkel werk gezien. De mooie vrouw had interessante gesprekken met hem kunnen voeren. Ze hadden emoties gedeeld. Iker voelde een brede glimlach zijn gezicht vervormen terwijl hij Guila's felicitatie aan nam. 'Prinses Isaia is een prachtige vrouw om mee verbonden te zijn,' stelde hij triomfantelijk terwijl hij van de vrouw weg draaide om naar één van de vele beelden te lopen en het te bestuderen. Het licht dat door de kleine stervormige openingen in de koepel viel verlichtte het gezicht van de Godin die hier uitgebeeld was. 'Ik heb je geschreven. Je Kapitein zal die brieven vast verbrand hebben,' merkte Iker luchtig op.

Guila keek de man tegenover haar met oprechte verwondering aan: nooit had iemand een dusdanig geruststellend compliment over haar initiatief gegeven. Het deed haar goed om te weten dat ze niet de enige was die ervan overtuigd was dat ze nog steeds gezien werd door de Oude Goden in het verre Tarth, in het legerkamp. Het verwonderde haar echter nog meer om te horen dat Iker haar geschreven had. 'Daar twijfel ik niet over,' zei Guila op dezelfde luchtige manier, refererend naar haar echtgenoot. 'Anders had ik ze zeker beantwoord.' Ze had inderdaad niet geweten van de brieven en misschien was dat maar beter ook. Ze had anders te veel met de prins in haar hoofd gezeten, terwijl ze had nagedacht over wat hij haar had geschreven. Misschien had Flynn dat wel aangevoeld. Het lontje qua herinneringen was echter al ontstoken en met een zucht droomde ze weg naar haar leven in Quandaï. Haar knappe verloofde had altijd alle tijd genomen om haar op haar gemak te laten voelen in het paleis in Telon. Niet alleen gaf hij haar rondleidingen door het paleis en liet hij haar de stad zien, zo ook stond hij haar bij tijdens de emotionele herinneringen aan haar moeder en de familie die ze had achtergelaten in Tarth. Haar relatie met de man had ze als erg waardevol beschouwd. Alles was echter op zijn kop komen te staan door de komst van Flynn... en nu waren ze hier. 'Prinses Isaia is inderdaad beeldschoon,' kon Guila enkel beamen. Ze had de vrouw tijdens de lunch in de tuinen gezien en was erg onder de indruk geweest. Toen had ze de prinses niet gehoord over de prins. Als ze echter de laatste geruchten kon geloven... 'Blijf je in Tarth, Iker?' vroeg Guila vervolgens geïnteresseerd, terwijl ze naast hem plaats nam en ook op keek naar de Godin. Het was een prachtig aanzicht. Het was dan ook triest dat deze ruimte zo weinig gebruikt werd. Er lag echter een vraag op haar tong, die ze nog niet durfde uit te spreken. Misschien moest ze maar blijven bij de koetjes en kalfjes.

Iker fronste toen hij de prinses toch echt hoorde zeggen dat ze zijn brieven beantwoord zou hebben waren ze aangekomen. Hij wist niet of hij dat moest geloven. Iker was er van overtuigd dat hij een langdurige indruk op Guila achter had gelaten. Zijn charmes hadden wel degelijk gewerkt tot die verrotte Flynn Barnes op kwam zetten. Hij herinnerde zich nog goed het diner waarbij Gion het gevolg uit Tarth binnen had gelaten en hij toe had moeten kijken hoe de vrouw zo verwilderd had gereageerd op de aanwezigheid van de man. Hij was toen nog niet eens een Kapitein geweest! Iker had niet kunnen begrijpen wat de Tarthiaan toen meer had kunnen bieden dan hij zelf. Zelfs nu begreep hij amper hoe ze een leven tussen soldaten en barakken in verkoos boven dat in een paleis of tenminste een villa. 'Niet alleen beeldschoon. Ik bewonder haar levendige karakter erg.' Hij had zijn handen op zijn rug gelegd en bestudeerde het gezicht van het beeld. Hij had Guila erg vaak verteld hoe zij hem deed denken aan de mooie goddelijke figuur van Jindis, godin van de reinheid. Met een lichte grijns keek hij opzij naar de vrouw. 'Je bent geïnteresseerd of ik in de buurt blijf?' Hij liep om het beeld heen verder de tempel in en wachtte of Guila hem zou volgen voor hij een serieuzer antwoord gaf. 'Het staat nog niet precies vast waar ik en mijn toekomstige vrouw ons huishouden zullen beginnen. Mijn Moeder zal spoedig haar wil met ons delen. Maar er is een grote kans dat we hier in het Noorden zullen blijven.' Hij vond het maar beter zo. Een wederkeren naar Quandaï zag hij niet zitten. Er was daar maar weinig meer voor hem. Het maakte hem zelfs nerveus daar aan te denken en geagiteerd draaide hij aan het gouden sieraad in zijn oor.

Guila dacht terug aan het complexe karakter wat Isaia had laten zien tijdens hun lunch. Het was duidelijk geweest dat ze er tegen haar zin had gezeten en ze had het dan ook helder laten zien. De prinses was nog zo jong. 'Ik heb begrepen dat Isaia net zo krachtig, levendig en buitengewoon is als de zee,' merkte ze maar glimlachend op in het Quandaïs, terwijl ze ook keek naar het beeld van hun Godin Jindis. De mooiste woorden uit haar moedertaal konden niet vertaald worden naar het Tarthiaans en ze miste de lyrische taal uit Quandaï dan ook elke dag. Het was dan ook een verademing geweest om de taal allereerst met Rani en Syd te kunnen spreken en nu ook met de Quandaïse vluchtelingen en kinderen. Ze had zich dan ook voorgenomen om Matheo met beide talen op te laten groeien, zodat hij ook kon genieten van de melodieuze klanken. 'Ik zou vereerd zijn om te weten waar jij en Isaia jullie huishouden zullen starten,' reageerde Guila liefjes, terwijl ze de prins door de tempel heen volgde. Ondanks dat ze interesse en aandacht voor de verschillende beelden wilde hebben, bleven haar ogen angstvallig op de rug van Iker gericht. Ze was er nog steeds niet over uit of dit een val was of niet. Of Iker het wel goed met haar voor had, of net zo achterbaks was als Rohan. Ze pakte uiteindelijk zijn arm vast om hem te laten stoppen met lopen en keek hem zo serieus aan. 'Want wil jij net zoals Rohan mijn gezin teisteren?' Afwachtend bleven haar ogen op de zijne gericht. Ze had Iker nooit als iemand ingeschat die dusdanig wrok zou behouden, niet zoals de politicus, maar ze wist niet of ze hem daarin verkeerd had leren kennen. Ze wist dan ook niet of ze er goed aan deed om het hem zo rechtstreeks te vragen.

Iker keek met waardering weg van het beeld om Guila in het Quandaïs te horen praten. Hij vond van zichzelf dat hij vloeiend sprak in het Tarthiaans, maar het bracht het niet hetzelfde comfort zoals het praten in zijn moedertaal hem gaf. Bovendien putte het hem regelmatig uit om naar al de kibbelende Tarthianen te luisteren dag in, dag uit. Iker had geprobeerd om Isaia's moedertong te leren, maar tot nu toe had hij niet veel vooruitgang gemaakt. 'Oceaan,' verbeterde hij Guila met een woord dat hij wel nog had weten te leren in de taal van de Zomereilanden. Ze refereerden niet naar de zee waarin de Eilanden lagen als zee, maar beschreven het als oceaan. Een groter en dieper en mysterieuze natuurkracht. Hij besloot echter wel verder te spreken in zijn eigen taal nu Guila er mee begonnen was. Iker liep langzaam dieper de tempel in langs de andere beelden en bestudeerde ze stuk voor stuk kort. Pas toen hij de hand van de prinses voelde keek hij om en glimlachte. Het was geen oprechte glimlach. 'Ik heb geen interesse in het vervullen van mijn eigen wraak zoals Rohan.' Iker had bewondering voor Rohan en zijn macht gehad. De manier waarop hij zo gemakkelijk mensen bevelen uit deelde en dat iedereen ook direct naar hem luisterde. Het feit dat de Moeder blijkbaar zo veel vertrouwen in hem had. Iker had die aspecten voornamelijk als positief gezien, maar hij twijfelde meer en meer aan zijn landgenoot. Hij had bovendien nooit goed geweten hoe de man zich tot hem verhield. Hij kon zo afstandelijk zijn als Iker toenadering zocht, vooral sinds- Met een frons maakte hij zijn arm los en glimlachte plots weer. 'Heb je je ooit afgevraagd wat ik verloor toen jij vertrok?'

Guila probeerde het woord tevens uit te spreken, maar de klank was als iets wat ze nog nooit had gehoord. De taal van de Zomereilanden stond bekend om zijn complexiteit en ruwe uitspraak. Het zond kracht uit. Ze was daarom ook blij om weer terug te switchen naar het Quandaïs. 'Ik heb mij heel vaak afgevraagd hoe het met jou ging,' zei ze oprecht, terwijl ze vluchtig haar arm terug trok nadat Iker zich ruw van haar had weggetrokken. Ze had niet gedacht dat de Moeder hem nou zou feliciteren dat zijn verloofde plots weg was, echter had ze ook niet gedacht dat de Moeder hem de schuld van haar verdwijnen zou geven. Uiteindelijk had Iker er niets aan kunnen doen dat Sibel haar was komen redden of dat Flynn achter haar aan was gekomen. In die zin was hem niets te verwijten, ook niet vanuit Guila. 'Maar ik- ik weet niet wat je bent verloren, Iker. Ik kan enkel hopen dat het...' Ze zuchtte en keek naar het beeld van Bjor, god van de vergiffenis. Zij had altijd gedacht dat de God zo'n vriendelijk gezicht had gehad en vroeger had ze altijd gehoopt dat haar vader op de man had geleken. De Oude Goden kenden namelijk maar weinig haat of wrok. 'Ik hoop dat je niet de schuld hebt gekregen van de beslissingen en daden van mij en Flynn.' Zo keek ze de prins over haar schouder afwachtend aan. Ze wist niet of Iker überhaupt had geweten dat het ook geen sprookje was geworden tussen hem en Guila, mocht ze gebleven zijn in Telon. De Moeder had bloed geroken en al sinds binnenkomst had Guila dus een mes op haar keel gehad. Het was vast gebeurd als zij en Iker hun eerste kind hadden gehad. Misschien had ze Iker ook wel uit de weg moeten ruimen.

Iker voelde dat er een harde lach zijn mond verliet. Ze zou inderdaad niet kunnen weten wat voor verliezen hij geleden had en misschien was dat maar beter zo. Hij had geen behoefte aan de prinses haar neigingen om voor anderen te gaan bidden of haar sympathie. Tegelijkertijd had hij al erg lang gewacht om iemand te vertellen precies wat hem overkomen was. De Moeder haar grip op zijn familie was sterk genoeg dat hij niet met zijn broers of zusters over zijn straf had kunnen praten. Bovendien zou niemand in twijfel trekken wat de Moeder voor straffen op legde. Maar Guila- Zij zou weten hoe wreed het was en ze zou zich er iets van aan trekken. 'Soms verbaas je me nog met hoe weinig kennis en begrip je hebt voor jouw Moedercultuur,' beet Iker haar toe terwijl hij een stap naar haar toe zette. 'Schuld heeft weinig te betekenen voor ons, maar falen- Iemand die faalt heeft veel goed te maken. En jij was mijn tweede gefaalde taak.' Hij keek met een ijzige blik op Guila neer en had haar hand vast gepakt zodat ze niet weg zou kunnen lopen. Zijn andere hand gleed naar haar kin om te voorkomen dat de prinses zijn blik ontweek. 'Mijn lichaam draagt nog de littekens van mijn straf. Maar dat is slechts een pijnlijke herinnering nu. Het echte verlies is dat ik geen respect meer draag. Geen plek meer heb om mijn thuis te noemen. Quandaï is mijn verleden en-' Hij stopte zichzelf plots terwijl hij in de donkere ogen van de vrouw voor hem keek. Hoe veel haat hij ook in zich droeg, hij kon dat niet uiten in het huis van de Oude Goden. Misschien had hij daarom ook wel expres gehoopt haar hier te treffen. Zijn geloof en de bijkomende normen en waarden weerhielden hem er van haar verantwoordelijk te houden voor wat hem overkomen was. 'Ze verwachten dat dit huwelijk met Isaia niets voorstelt, dat ze zo gemakkelijk van me af zijn gekomen, maar ik zorg dat dit mijn derde kans is om alles recht te zetten.'

Guila kromp in elkaar door de harde en cynische lach van de Quandaïse prins. Het geluid weerklonk door de gehele tempel en ze hoopte maar dat het niet buiten de muren te horen was. 'Falen? Jij? Maar-' Door de plots dwingende hand van Iker rond haar kin kon ze niets anders dan in de donkere ogen van de prins kijken. Lentes geleden had ze haar hart verloren in die bruine tinten van de herfst, maar nu zag ze er enkel pijn en woede in. Zijn woorden konden nog zo hard zijn, maar ze zag nu in de man tegenover haar de jonge prins die hij lentes geleden was geweest en op wie zoveel druk was geplaatst. Iker, die zoveel respect had moeten winnen van al zijn oudere broers en zusters en de talloze politici die zich er mee bemoeid hadden en ook nog eens de Moeder. In dat opzicht leek hij op de jonge prinses van de Zomereilanden. Ze was echter niet verbaasd om te horen dat zelfs de kinderen van de Moeder zo hardhandig gestraft werden. 'Dat spijt mij te horen, Iker, werkelijk,' zei ze met trillende stem. 'Ik had nooit- Het spijt mij zo erg dat jij gestraft bent voor mijn daden.' Echter kneep ze vervolgens zacht in zijn hand en keek ze hem hoopvol aan. 'Maar je hebt nu de kans om te ontsnappen aan die- aan onze moedercultuur die zo gericht is op het zwart-wit van slagen en falen. Om een partnerschap en gezin te starten waarbij je fouten mág maken en waar falen als een leerweg gezien wordt. Het hele leven is namelijk vallen en opstaan. En hier- hier kan je een nieuw thuis vinden...' Ze stapte nog dichter naar hem toe en keek met een verwonderde blik naar hem op. 'Mijn simpele tent wordt gezien door de Goden en jij zal dus zeker gezien worden, Iker uit Quandaï, zelfs in Tarth. Ze zullen je ondersteunen om alles recht te zetten.'

'Ik hoef jouw spijt niet!' wierp Iker fel terug. Hij deinsde echter achteruit toen hij merkte hoe hij had gereageerd en keek van de vrouw weg. Hij stond er niet om bekend dat hij snel zijn geduld verloor, maar hij was deze dagen voor het huwelijk erg gespannen. De bruiloft was voor hem ook een belangrijke gebeurtenis. Iker voelde de druk. Hij was zelfs zo kribbig dat hij al regelmatig tegen zijn bediendes uit was gevallen. Gelukkig had zijn prinses die kant van hem nog niet gezien. 'Met dat laatste heb je gelijk,' merkte Iker op maar ontmoette de blik van de vrouw nog niet. Met een geërgerd gepuf trok hij zijn jas vol met borduursels recht en streek enkele stofdeeltjes waar de tempel vol van zat van zijn schouder. 'Maar ik weet niet of ze het goed met me voor hebben.' Wellicht wilde hij juist niet dat de Goden toekeken zoals zo velen hoopten. Inanna was de enige die zich werkelijk om hem had bekommerd. Hij wist erg goed dat zij de reden was waarom hij nog zo getrouw tempels bleef bezoeken en zo vaak bad. Het was haar toeziende blik die hij werkelijk verlangde. Zijn hand gleed in automatisme naar zijn oor en omklemde het koele goud van zijn sieraad om Guila terug aan te kijken. 'Ik hoop dat jouw zoon een gezond en lang leven kan leiden,' stelde hij na een korte stilte. 'Rohan zal hem achterna blijven zitten zolang hij de macht heeft en leeft.' Het voelde voor Iker niet goed dat zijn voormalige verloofde te moeten zeggen. Hij dacht enkel zo beter haar eerdere vraag te hebben kunnen beantwoord. Iker zou niet achter haar gezin aan gaan, maar hij wist ook niet of dat een groot verschil maakte.

Guila zette onmiddellijk een stap terug bij de felle woorden van de prins en zo keek ze hem geschrokken aan. Ze was het niet gewend van Iker dat hij zo uit zijn fel kon springen. Tevens was ze het niet gewend dat hij zo pessimistisch sprak over de Goden. Haar blik gleed naar de oorbel die hij al constant vast greep en zelf kneep ze in de verwassen blouse van haar echtgenoot en het geweven speelgoed van haar zoon. 'Dat hoop ik ook,' murmelde ze met een trieste glimlach, 'en ik hoop dat jij-' Plots hoorde ze de stem van Flynn, die haar naam riep door de tempel heen. Hij wist dat hij niet zomaar de tempel kon betreden. Echter moest ze dus al een tijd afwezig zijn voor hem om bezorgd te worden. 'Ik wens jou en Isaia het allerbeste, Iker,' zei ze oprecht, waarna ze langzaam achteruit begon te lopen. Geruststellend gaf ze hem een laatste glimlach. 'Ik denk dat de Goden de hoop in jou nog niet hebben opgegeven. Hun liefde is gelukkig oneindig, zelfs al bieden ze tegenslagen. Het leven is helaas vallen en opstaan, maar het bestaat niet uit falen. Wees dus het lichtpuntje in een donkere tijd voor Isaia net zoals jij voor mij was.' Met die woorden had ze zich omgedraaid en was ze teruggelopen naar de ingang van de tempel, om daar door Flynn en Indra opgevangen te worden.

Iker hoorde net zoals Guila de stem van de Kapitein en zuchtte geërgerd. 'Wordt je daar nou blij van? Dat je zo aan een kort lijntje wordt gehouden?' Hij begreep echter dat dat grotendeels door zijn landgenoten veroorzaakt werd en hield zich er verder stil over terwijl hij de wensen van Guila ontving. Met een kleine glimlach nam hij haar lachende gezicht in zich op. Ze had hem regelmatig verbaasd met hoe ver haar sympathie reikte, zelfs al was ze honderdmaal afgewezen, vernederd of wat dan ook. Iker had alleen nooit die positieve houding gehad. 'Guila!' riep Iker haar nog na voor ze de tempel uit verdween. Hij liep naar haar toe en pakte haar hand vast om deze met een groots gebaar te kussen. Met een grijns keek hij naar haar op en raakte kort haar wang aan. 'Probeer niet mijn bruid met jouw schoonheid te overtreffen tijdens mijn huwelijksdag.' Zijn ogen bleven kort op het mooie gezicht hangen en namen haar ogen en mond nog snel in zich op. Zijn blik gleed echter naar de deuren van de tempel en hoorde de Kapitein nogmaals de naam van zijn vrouw roepen. Zijn grijns werd enkel breder toen hij langs de prinses heen stapte en als eerste de treden af liep om een verraste Generaal en Kapitein te zien staan. Die twee hielden al manenlang zijn berichten tegen en hadden hem toegang tot Guila ontzegt. Ze mochten weten ook dat hij daar niet erg tevreden over was. Hij begroette hen beiden met een glimlach, maar wachtte niet af tot ze hem aan zouden spreken of tegen zouden houden. Zelfvoldaan stapte hij de tuinen in om tussen de beplanting te verdwijnen en terug richting zijn vertrekken te gaan.

Guila draaide zich nog net voor de uitgang verrast om bij het horen van niet Flynn die haar naam riep, maar juist Iker. Voordat ze maar iets kon zeggen, had de prins haar hand al gegrepen en deze in een wijds gebaar gekust. Guila wilde het tegenhouden, niet alleen het gebaar van de prins maar ook haar eigen reactie erop, maar al snel voelde ze hoe haar wangen warm werden en de onmiskenbare rode gloed van een blos aan namen. Bij de Goden! Hoe kon Iker dit zo gemakkelijk voor elkaar krijgen! Die vervloekte, maar tegelijkertijd ook erg- érg charmante prins... Met moeite probeerde ze enkele woorden te vormen, hem gerust te stellen dat niets de schoonheid van toekomstige bruid overtrof, maar ze kon geen normale zin produceren. 'Iker, jij- jij flirt! Jij weet hoe ik hierop reageer-' siste ze hem nog zachtjes toe, terwijl de rode blos onvermijdelijk naar haar nek en hals zakte, en ze zo hoorde hoe Flynn opnieuw haar naam uit riep. Ze was dusdanig afgeleid door de stem van haar echtgenoot, door zijn nabijheid, dat ze nauwelijks door had gehad dat de prins de deur al was uitgelopen. Bij de Goden- Guila rende snel achter de prins aan, in de hoop dat ze verdere escalatie zou kunnen voorkomen. Ze wist namelijk érg goed hoe de twee mannen over elkaar dachten. Het resulteerde er echter wel in dat Flynn haar nog in flink gecharmeerde staat zou treffen en die blos kende hij uiteraard maar al te goed van zijn eigen geflirt. Iker was natuurlijk alweer als sneeuw voor de zon verdwenen en nu moest ze in haar eentje de Generaal en haar Kapitein treffen. 'Het is- dit is niet wat het lijkt!' piepte ze onzeker en beschaamd, terwijl haar stem twee octaven omhoog steeg.

Indra had buiten staan wachten met Flynn terwijl Guila de tempel in was gegaan. Hoewel Flynn er in eerst instantie niets van wilde horen dat zijn vrouw zo graag de tempel bezocht, zeker niet na het hele gebeuren met Clementine, had hij uiteindelijk toch ingestemd. Ze had hem zelf ook wat gerust proberen te stellen. De tempel was afgelegen, er kwamen weinig mensen uit het paleis en de regels van het huis van de Goden werden veelal in acht genomen. Veel drama zou er dus niet gecreëerd kunnen worden. Bovendien genoot Indra er ook wel van om voor even in de zon te kunnen zitten. Terwijl Flynn onrustig heen en weer bewoog voor de trappen naar de ingang van het gebouw, was ze tegen een pilaar gaan zitten om met half gesloten ogen de warmte van de zon tot zich te nemen. Hoewel de spanning van het paleis niets voor haar was, merkte ze toch dat er haar hier meer rust gegund werd dan in het kamp. Ze had regelmatig besprekingen, maar daar om heen had ze ook tijd voor zichzelf gehad. Ze had die momenten veelal benut om te bedenken wat Gael aan het doen zou zijn. Ze had zichzelf er al regelmatig op betrapt dat ze soms begon te fantaseren over het weerzien van haar partner. Ze zou alle rust die ze hier soms had maar al te graag in ruilen om weer bij haar vriendin te zijn. Indra wilde net opstaan om haar Kapitein voor te stellen wat te sparren terwijl ze aan het wachten waren toen hij tot haar ergernis aan gaf dat Guila toch al lang genoeg binnen was geweest. 'Flynn, maak je niet zo veel zorgen,' probeerde ze hem te sussen toen hij al om haar heen liep en zijn echtgenote riep. Ze merkte echter toch dat ze plots weer op scherp stond toen er niet direct een antwoord kwam. Ze trok een wenkbrauw op naar Flynn die nogmaals Guila's naam de tempel in riep om toen plots een andere figuur naar buiten te zien komen. Indra had de man al eens eerder gezien en wist de verhalen over de Quandaïse prins. Bovendien was ze zich er erg bewust van wat voor woede Flynn nog had voor de prins. Ze snelde de trappen op om haar vriend bij zijn schouder vast te grijpen en de Quandaïer met een achterdochtige blik na te kijken. Het zou niemand helpen als Flynn wéér een scène zou schoppen. Afwachtend liet ze hem los en keek naar Guila voor haar uitleg.

Flynn wist dat hij doorsloeg. Hij hoefde dat niet te horen van Indra of Guila of zelfs Clementine. Hij kreeg het echter niet voor elkaar om zijn paranoia te beperken. Hij wilde zijn vrouw bij het betreden van elke ruimte voor gaan. Hij sliep niet voor hij het gehele vertrek had afgezocht. Hij trainde elk rustige moment dat ze hadden om maar gereed genoeg te zijn wanneer de aanval kwam. Niet als, maar wanneer. Flynn wist met de zekerheid van de opkomende zon dat Rohan Altarion iets gepland had voor hem, zijn vrouw, zijn zoon en iedere persoon die hij trouw was. De hele commotie rondom hem en Clementine had hem niet geholpen helderder na te denken. Noch had het hem een betere houding tegenover zijn vrouw of Generaal gegeven. Dat hij uiteindelijk ingestemd had om Guila naar de tempel te laten gaan was voornamelijk voort gekomen uit een verwijt dat Indra eerder naar hem had toegeworpen. Hij was geen goede echtgenoot noch Kapitein als hij Guila niet eens kon beschermen als ze een tempel in ging. Indra wist precies hoe ze in moest spelen op zijn ego. Zelfs als hij dacht amper controle te hebben over zichzelf. Ondanks dat ze hen buiten het vertrek had weten te krijgen, betekende dat niet dat hij de Generaal verder op hem in zou laten spreken en mopperend wuifde hij haar woorden weg om nerveus rond te blijven lopen. Toen zijn geduld op was, riep hij zijn vrouw en wachtte gespannen af tot ze buiten zou komen. De rilling die over zijn rug liep toen hij geen antwoord kreeg was enkel een bevestiging voor zijn achterdocht. 'Guila!' bracht hij nogmaals, bezorgder uit. Dat hij juist een andere bekende figuur de deuren uit zag komen brachten hem tot waanzin. Het was enkel Indra's dwingende grip die hem er van weerhield de prins met zijn zelfgenoegzame blik achterna te gaan. 'Dit is niet wat het lijkt?' herhaalde Flynn ongelovig terwijl hij Guila bekeek. Zijn ogen gleden over haar lichaam, zochten naar wonden of gescheurde kleding. Er was niets aan haar op te merken behalve de rode kleur die van haar gezicht tot haar hals trok. 'Je bent de hele tijd met hem daar binnen geweest?' siste hij verwoed. Hij schudde ongelovig, boos en gefrustreerd zijn hoofd om met een achteloos hand gebaar van zijn vrouw weg te lopen. 'Indra, breng haar terug naar de vertrekken. Ik ben op de trainingsplaats te vinden.' Het had geen nut zijn woede nogmaals in het openbaar te uiten, behalve als hij dat in de vorm van een gevecht kon doen. Met gebalde vuisten stampte Flynn terug richting het paleis.

Guila stond in de deuropening van de tempel en keek zo in de gespannen gezichten van haar echtgenoot en vriendin. Iker, de schurk die hij was, was allang verdwenen. 'Ik- Iker? Ja, hij was naast mij aan het bidden en-' Ze zag echter al snel de uitdrukking van Flynn wisselen naar woede, onbegrip en teleurstelling. Hij stond dus al op het punt om weg te benen. 'Lief, alsjeblieft, laat het mij uitleggen!' sprak ze haar man nog smekend aan, maar hij was al weg. Met gemengde gevoelens keek ze zo haar echtgenoot na. Guila voelde zich ongelofelijk schuldig: ze wist dat Flynn het niet makkelijk had gevonden dat ze naar de tempel zou gaan, maar toch had hij haar willen begeleiden en haar willen steunen in haar wens om te bidden op een plaats van spiritualiteit. Ze had zijn vertrouwen dus misbruikt en dat zat haar niet goed. Juist door haar ontmoeting met de prins wist ze weer hoe trots ze op haar echtgenoot was en hoe verliefd ze nog steeds op hem was. Het deed haar dan ook pijn om hém zo'n pijn te moeten doen. In haar ooghoeken zag ze de beoordelende blik van de Generaal en vermoeid zuchtte ze. 'Ik heb het verpest. Alwéér,' verzuchtte ze, terwijl ze op één van de traptreden plaats nam en haar gezicht in haar handen verstopte. Het beeld van Iker wilde niet uit haar hoofd verdwijnen, net zoals de blik die Flynn haar had geworpen voordat hij weg liep. 'Ik heb gewoon met hem gesproken, Indra. Als oude kennissen. Als ik dat aan Flynn duidelijk kan maken...' Echter zou ze dan ook haar blozende verschijning moeten kunnen verklaren en dat kon ze zo één, twee, drie niet. Moest ze dan toegeven dat ze nog steeds zo nerveus en gecharmeerd raakte bij elke man of vrouw die met haar flirtte? Als Flynn haar nou weer eens zou complimenteren of zou charmeren... Of zou zeggen dat ze mooier was dan de bruid zelf... 'Kunnen we niet achter hem aan?' begon ze met nieuw enthousiasme, terwijl ze de Generaal afwachtend aan keek.

Indra zuchtte diep terwijl ze naar de geforceerde woorden van Flynn luisterde en hem al snel weer weg zag lopen. Eerder had ze het misschien als laf gezien als haar Kapitein confrontaties uit de weg ging, maar ze wist inmiddels dat dit een manier was waarop Flynn zijn humeur onder controle hield. 'Jij hebt het niet verpest, Guila. Het was die prins. Dat weet Flynn ook wel.' Indra keek met een dubbel gevoel toe hoe de andere vrouw er met de pakken bij neer was gaan zitten. Eerlijk gezegd dacht ze zelf dat Guila hier zelf ook wel een handje in had, maar ze hoefde de schuld van haar vriendin niet extra aan te dikken. 'Ik weet zeker dat je dat wel aan hem duidelijk kan maken, maar dat gaat hem meer tijd kosten. Zeker nu.' Ze had er zelf ook steeds meer moeite mee om tot hem door te dringen. Hij wilde amper luisteren naar wat ze te zeggen had wat veelal resulteerde in het stil zwijgen van hen beiden. Indra was nooit degene geweest die het voortouw nam in hun gesprekken, maar ze voelde de verantwoordelijkheid om dat nu juist wel te doen. Flynn had het nodig dat iemand hem uit zijn gedachten trok. 'Laat hem wat in zijn sop gaar koken. Je weet dat dat beter werkt dan op hem in te hameren.' Indra haalde haar schouders op. Ze konden er nu weinig aan doen hoe de situatie had geleken. Toch wreef ze met een zucht langs haar voorhoofd. Sinds de ruzie met Clementine had ze nog minder begrip voor wat er in het hoofd van haar vriend om ging. Ze kon zijn reacties allang niet meer voorspellen en dat begon steeds riskanter te worden. Ze stak een hand uit naar Guila om haar overeind te helpen en merkte dat haar blik Indra raakte. 'Guila, kom op, je weet dat dit niets persoonlijks is, hij-' Indra maakte haar zin niet af. Haar vriendin zou het wel begrijpen.

Guila keek verrast toe hoe Indra haar hand uit stak en zo haar best deed om haar moed in te spreken. Ze wist dat de Generaal een erg goede steun kon zijn, want per slot van rekening had de vrouw haar het grootste deel van haar zwangerschap ondersteund, maar ze had eerder gedacht dat Indra zich afzijdig zou houden in het drama van haar en Flynn. 'Bedankt, Indra,' zei ze dan ook oprecht, terwijl ze haar hand aan nam en zo zichzelf overeind liet trekken. Toch zat het haar nog niet lekker wat er zojuist was gebeurd en nu waren ze eindelijk wat afgezonderd van de vele ogen en oren in het paleis. 'Ik weet dat dit niet het moment is, maar-' Ze keek wat bezorgd om zich heen, voordat ze weer naar Indra leunde: 'Ik maak me zorgen over Flynn. En ik weet dat jij dat ook doet. Hij- hij slaapt al nachten niet, wat ik ook doe, en zijn zwaard ligt altijd naast hem. Hij is steeds op zijn hoede en schrikt van alles op. Hij- hij zal wel doodmoe zijn, Indra. Het is alsof de nachtmerries die er altijd al waren nog erger zijn geworden door de nabijheid van Rohan.' Ze liet haar hoofd hangen en voelde hoe de zorgen om haar echtgenoot enkel groter werden. En hoe zat het met Chaol? Als hetzelfde bij hem speelde, hoe kon hij dan met Celine- Ze hadden achter afgesproken om nooit zijn naam te noemen in het paleis of daarbuiten. Plots schoot haar blik naar de Generaal toe en verwijdde haar ogen in alarm. 'Hij zal toch niet denken dat ik- en Iker- in een heilige tempel- bah!' Ze wilde bijna de hand afvegen waar Iker zijn lippen op had gedrukt. Naarstig zocht ze dan ook naar een afleiding, wat dan ook, en vroeg ze zich plots iets af: 'Was Gael nooit jaloers op jou? Of jij op haar? Want, bij de Goden, jullie twee kregen toch veel aandacht in het kamp. Ík werd er bijna jaloers van.'

Indra glimlachte kort naar Guila en wuifde haar dankbetuigingen weg. Ze wisten inmiddels beiden dat ze aardig wat steun van elkaar kregen. Het had haar zeker wat tijd gekost om op te warmen naar de voormalige prinses. Ze had zeker vele twijfels gehad bij haar en de relatie tussen haar en Flynn. Maar sinds Guila's zwangerschap had een vriendschap tussen hen ook pas echt mogelijk geleken. Dat kwam deels omdat ze beiden gaven om Flynn, maar het was niet enkel de affectie voor de Kapitein die ze bij elkaar bracht. 'Ik weet het,' antwoordde ze kort terwijl ze naar het pad keek dat Flynn gevolgd had. Ze had hem voor vertrek gevraagd of hij er klaar voor was. Toen had hij nog zo zelfverzekerd geleken, maar nu leek daar weinig van over te zijn. Verrast keek ze naar de andere vrouw toen ze over de Quandaïse prins begon en legde een geruststellende hand op haar schouder. Flynn werd met de dag achterdochtiger, maar dat had nooit te maken met de trouwheid van zijn vrouw. Langzaam schudde ze haar hoofd. 'Het ergste wat hij zich in zijn hoofd gehaald zal hebben is dat de prins zich op jou geforceerd heeft.' Daar kon ze tenminste eerlijk in zijn. Met een kleine glimlach keek ze op Guila neer en haalde haar schouders op. 'Ach niemand was geïnteresseerd in mij. En ik sta toch echt boven jaloezie,' loog ze ongemakkelijk. Ergens was het een gift dat noch Flynn noch Guila aanwezig waren geweest terwijl ze geprobeerd had Gael het hof te maken. Ze had zo in de clinch gelegen met haar eigen gevoelens en met de gevoelens die Gael in haar naar boven wist te brengen dat ze haar taken amper uit had kunnen voeren. Ze was jaloers geweest op iedere man of vrouw die tijd met haar vriendin had kunnen spenderen. 'Dit is geen jaloezie,' ging ze vervolgens verder terwijl ze haar armen over elkaar heen sloeg. 'Heeft hij het tegen jou nog over zijn vader gehad?'

Guila hing altijd aan de lippen van de Generaal als ze over haar en Gaels relatie sprak. Ze had hun relatie altijd als iets gezien om naar te streven, om diezelfde stabiliteit die de twee vrouwen hadden tevens in haar relatie met Flynn te vinden. 'Oh, maar ik weet nog wel een verhaal over een zekere Flynn die een zekere vrouw in bed probeerde te krijgen!' herinnerde Guila zich plots met een brede en plagerige grijns. Het was een verhaal dat in haar tijd in het kamp voor Quandaï nog vaak rondom de kampvuren verteld werd. Indra had het altijd met een flinke grijns aangehoord, terwijl Flynn zich juist beschaamd terug had getrokken. Guila had toen wel degelijk jaloezie gevoeld en ze had destijds ook zeker niet de warmste gevoelens voor de vrouw tegenover haar gehad. Dat was nu heel anders. 'Och, Indra, ik wilde je niet ongemakkelijk laten voelen!' zei ze echter al snel vol spijt. De blik op het gezicht van de Generaal was in elk geval duidelijk. 'Gael heeft mij namelijk ook verteld hoe ongelofelijk verliefd je was en daardoor nauwelijks meer kon functioneren! Dat is zó romantisch!' Ze pakte Indra's beide handen vast en keek haar zo met een glimlach aan. Ze stelde dit gesprek met haar vriendin zo ongelofelijk op prijs. Het was alsof al die zorgen rondom Rohan even vergeten konden worden. Echter werd de toon al snel weer serieuzer en voelde Guila hoe haar glimlach verdween. 'Hij heeft maar weinig over vader Barnes gesproken sinds... ach,' verzuchtte Guila op trieste toon. 'Denk je dan dat- zijn vader- zou dat nog een rol spelen?' Ze was al opgelucht genoeg om te horen dat Indra niet dacht dat Flynn zou denken dat Guila een slippertje had gemaakt. Soms vond ze het eng hoe goed Indra de gedachten van haar echtgenoot kon lezen, maar op deze momenten kwam het érg goed uit.