Het Paleis

Celine probeerde haar blik van Liam af te houden, maar toen ze zijn stem ook aangeslagen door emoties hoorde, keek ze op hem neer. Ze fronste en sloeg haar armen over elkaar. 'Je doet net of er slecht twee opties zijn. Of het Noorden wordt Quandaïs. Of het blijft onderdeel van Tarth. Wat als er een tussenweg is? Wat als ik inderdaad een oorlog kan voorkomen door een alternatief te vinden? Jij en Sibel-' Celine kapte haar zin af. Ze zou enkel negatieve dingen over het Koninklijke paar kunnen zeggen. Al sinds die verdomde bijeenkomst in Evenfall waar Sibel als mogelijk troonopvolger was voorgedragen hield ze een wrok. Laat staan toen Liam vervolgens ook gekroond en gehuwd werd. De neef die haar zo vaak verteld was hoe ongeïnteresseerd hij was in het adellijke leventje. Dan had ze nog niet gesproken over het feit dat Myr inmiddels de hoofdstad van Tarth geworden was. Hoe was het Noorden daar ooit beter van geworden? Hoe had dat de armoede in Tyrosh geholpen? 'Ik geloof dat je dan wel een erg naïef beeld van Tarth voor je hebt. Wat mij betreft is er zonder Quandaï al genoeg haat in dit land.' Ze schudde de hand van Liam van haar arm, maar kreeg het niet voor elkaar haar blik af te wenden. Ondanks haar tegenstribbelen wist ze dat dit betoog haar geraakt had. 'Bij de Goden, Liam,' fluisterde ze en sloot haar ogen zuchtend. 'Ik hoop dat je dan je Koningin er aan zal herinneren dat ik je een keuze heb gegeven.' Celine riep hard een bevel door de hal en zag al snel een stel wachters de ruimte in snellen. 'Begeleid de Koning naar zijn vertrekken, zorg dat er een maaltijd en badwater voor hem klaar wordt gezet en-' Ze keek bedenkelijk van haar neef, naar de wachters en weer terug. 'Vraag Rohan mij te ontmoeten in mijn werkvertrek.'

Nieuw

Diane legde een hand op Isaia's schouder en kneep er kort in met een vage glimlach terwijl ze de prinses bekeek. Ze stonden voor de deuren naar de ontvangsthal waar, aan de andere kant, de Landvrouwe en hoogstwaarschijnlijk de politicus Rohan Altarion op hun stonden te wachten. Ze verwachtte dat er nog wel meer leden van het hof aanwezig zouden zijn en natuurlijk die raad waar Celine Storm haar regering op had gebouwd. Ze kende een enkeling van lang geleden toen ze op bezoek geweest was in Tyrosh voor een ongemakkelijke missie die te maken had gehad met het terughalen van een adellijk lid die dacht Koning Galivar en zijn schulden te ontvluchten door naar Tyrosh te gaan en daar een tweede leven te beginnen met een Noordelijke vrouw. Diane had hem binnen een dag terug op een schip gekregen richting de Zomereilanden. Wat haar nu te doen stond was lang niet zo gemakkelijk. 'Denk er aan om de vrouwe Storm als eerste aan te spreken. De heer Altarion heeft misschien de touwtjes in handen, maar het zal niet goed vallen als de Landvrouwe gepasseerd wordt. En-' Bedenkelijk streek ze een haar van Isaia's jurk. 'Als je werkelijk wilt onderhandelen is zij misschien de betere persoon om dat mee te doen.' Diane wist erg goed dat Rohan Altarion niet zo snel op in te praten was. Ze hoorde aan dat de aanwezigheid van de prinses aangekondigd werd in de zaal en stapte naar achteren zodat Isaia voorop kon gaan. Diane was immers maar een bediende. Ze hoopte dat Isaia toch enigszins naar haar geluisterd had tijdens hun dagen op het schip, maar ze was voorbereid op het ergste.

Celine stond met een gespannen houding naast de troon van het Noorden omringd door haar raadsleden en hofhouding. Ze had gepoogd de gelegenheid klein te houden, maar groot genoeg opdat er zeker verder geroddeld zou worden over het gebeuren. Ze wist dat het belangrijk was het paleis te laten zien dat ze de controle had over de situatie en dat de verbintenis een goed voorstel was. Celine was daarom ook erg benieuwd naar de prinses van de Zomereilanden. Koning Galivar had gelukkig goed gereageerd op het voorstel en had het vertrek van zijn zuster snel in gang gezet. Tot haar ongenoegen waren de Quandaïers niet zo gauw in beweging gekomen. Rohan had haar uitgelegd dat de verkoren prins niet snel te bereiken was geweest en dat het weer tegen had gezeten of wat dan ook. Het kwam er op neer dat ze nu de Eilandenaren moesten ontvangen zonder de prins. Misschien was dat wel beter ook. Zo kon ze zelf nog op de jonge prinses in spreken voor ze in de armen van prins Iker werd geduwd. Celine luisterde met een half oor naar één van de uitgerekte verhalen van Leonardus Storm, een verre neef, terwijl ze meer aandacht besteedde aan de hemelsblauwe jurk die ze droeg. Het was een oud gewaad dat ooit van haar moeder was geweest. De bloemen die de tuinen van het paleis sierden waren in detail op de stof geborduurd. Het gaf haar net dat beetje meer zelfverzekerdheid te weten dat ze er tenminste adel-waardig uit zag in deze benauwde situatie en met de ogen van haar hof en hoogstwaarschijnlijk Liam en Rohan op haar gericht. Abrupt kapte Celine het verhaal van haar neef af toen ze de aankondiging van haar wachters hoorde en stapte in de richting van de houten deuren om een verwelkomende glimlach op te zetten.

Isaia stond met hard kloppend hart voor de gigantische houten deuren naar de troonzaal toe. Ondanks dat ze eerder niet blij was geweest met haar reisgenoot Diane stelde ze haar aanwezigheid nu erg op prijs. Ze wist namelijk niet hoe ze dit hele gebeuren alleen had moeten doen. Al sinds ze in Tyrosh was aangekomen leek het wel alsof ze op scherven moest lopen - dusdanig werd ze namelijk in de gaten gehouden door de hofhouding van de Noordelijke landvrouwe. Al die mensen en al die ogen werkte op haar zenuwen: op de Zomereilanden werd ze gewoon met rust gelaten en keken ze überhaupt maar weinig naar haar om. Isaia knoop dan ook de woorden van Diane goed in haar hoofd, want ze wist dat ze zo in het wolvenhol losgelaten zou worden en dat Rohan en Celine haar zeker wisten te vinden. ‘We gaan dus allereerst Celine zoeken,’ mompelde Isaia, meer tegen haarzelf dan tegen haar compagnie. ‘Als zij ons niet al eerder vindt.’ Op hetzelfde moment werd haar naam aangekondigd en openden de gigantische deuren voor haar. Als verblind door de pracht en praal in de prachtig versierde zaal moest Isaia haarzelf tegenhouden om niet een hand boven haar ogen te houden. In plaats daarvan rechtte ze haar rug en liep ze de zaal zelfverzekerd binnen. Uiteraard liep de landvrouwe haar al tegemoet met een brede glimlach en deed Isaia haar beste om ook een glimlach op te zetten. Een buiging maken deed ze overigens niet: ze tikte enkel kort met haar vingers op haar wenkbrauw en keek zo de landvrouwe recht aan. 'Landvrouwe Celine,' zei ze met warme stem. 'Ik moet de groeten van mijn broer, de Koning, aan u doen. Hij was erg teleurgesteld dat hij mij niet kon vergezellen naar uw land.'

Celine voelde de stilte die in de zaal gevallen was om haar en de prinses heen sluiten. Iedereen was maar al te benieuwd geweest naar de jonge vrouw en er hadden genoeg speculaties de ronde gedaan. Ook in het Noorden wist men af van de voormalige Koningin, een Tarthiaan uit het Zuiden, die een tragisch einde had gevonden en een jonge dochter achter had gelaten. Celine had haar best gedaan de ergste roddels de kop in te drukken. Ze kon een prinses niet welkom heten in een hof waar geruchten over haar zogenaamd krankzinnige of vermoorde moeder de ronde deden. De verschijning die Isaia was hielp ook. Hier stond een prachtige jonge vrouw, mooi en jeugdig genoeg om het hele paleis jaloers te maken. Celine boog kort met haar hoofd en vouwde haar handen glimlachend samen. 'Prinses Isaia,' antwoordde ze terug op de begroeting van Isaia. 'Het is mij een eer u te mogen verwelkomen in mijn paleis. Ik zal uw broer schrijven met mijn hartelijke groeten en de hoop dat hij een ander moment geschikt zal vinden om ons hier op te zoeken.' Haar blik gleed kort naar de vrouw recht achter de prinses en met een klein knikje begroette ze Diane. Ze had veel verhalen gehoord over de vrouw, maar had haar nooit direct ontmoet. Wellicht hadden hun paden gekruist toen Celine de Zomereilanden bezocht met haar vader en Diane nog een bediende was. Ondanks die nederige achtergrond moest ze niet onderschat worden, wist Celine. 'Kom, dan stel ik u voor aan mijn hof. Ze zijn allen wild nieuwsgierig.' Ze keek de prinses weer aan en stak haar arm uitnodigend naar haar uit. 'Hoe was uw reis?'

Isaia keek de landvrouwe strak aan, maar merkte zeker de plotselinge stilte in de kamer op. Ze kon zich zo voorstellen dat alle blikken nu op haar gericht was. Eerder die dag had ze haar toekomstige echtgenoot vervloekt dat hij er niet zou zijn. Nu moest zij alle aandacht op haar dragen en daar had ze héél weinig zin in gehad. De bastaard! Die woede probeerde ze echter voor haar te houden en zo behield ze haar schijnheilige glimlach. 'Ach, ik zou er niet teveel op rekenen. Mijn broer is erg hard bezig om onze eilandengroep te regeren.' Het was een kleine por richting haar broer, maar het was er al uit voordat ze er goed en wel over had kunnen nadenken. Op hetzelfde moment besefte ze zich dat Celine ook maar al te bewust was van Diane die achter haar stond. Het schaamrood stond bijna op haar wangen: de landvrouwe zou vast denken dat Diane mee is gestuurd als oppas. Die had ze helemaal niet nodig en ze had al helemaal niet nodig dat de hele hofhouding zou denken dat ze niet op haar eigen benen kon staan! Ze haakte dus haar arm in die van de andere vrouw en liep zo standvastig met Celine mee. 'De reis was heerlijk! Ik had het beste zicht over de zee, namelijk tegen mijn wil vastgebonden aan de boeg, maar ach, alles voor een gearrangeerd huwelijk, toch?' Ze keek de vrouw zijdelings aan en knipperde toen enkele malen. 'Dat was een grap.'

Liam stond stilletjes in de hoek van de zaal. De feestelijke inrichting van de zaal en het opgewekte geklets van de gasten deed hem denken aan eerdere feesten, waarin hij altijd het middelpunt van de belangstelling had willen staan. Zo schepte hij altijd over zijn dochter op en prees hij zijn echtgenote tot in de wolken. Hier verdween hij echter nog liever in een muur dan dat hij met iemand in gesprek zou raken of dat iemand hem zou aanspreken. Rohan had hem echter zeer duidelijk uitgelegd wat zou gebeuren als hij zich zou afzonderen en zo de ongewenste aandacht naar hem toe zou trekken. Mensen zouden daardoor gaan práten en niet op de manier waarop de politicus dat wilde. Met lood in zijn schoenen liep hij dan ook uiteindelijk naar enkele verre familieleden toe en hield hij een onbenullig gesprek met de Halleys. Zijn aandacht werd pas echt gegrepen bij het noemen van de prinses van de Zomereilanden en vervolgens bij het werkelijk betreden van de jongste telg van de familie. Zijn ogen werden echter al snel naar een ander deel van de hofhouding getrokken en zo volgden zijn ogen nauwlettend de bewegingen van Diane van de Zomereilanden. Wat kwam zij hier doen?

'Natuurlijk, ik verwacht niet anders dan dat Koning Galivar een druk man is.' Hij had het haar bovendien erg duidelijk gemaakt dat hij het veel te riskant vond zelf in Tyrosh aan te komen terwijl verhalen de ronde deden over een gevangengenomen Koning. Celine had de brief meteen willen verbranden. Ze was woedende geweest dat hij dat van haar dacht. Dat heel Tarth nou zijn verdenkingen had, maar buiten haar land- Ze verdacht Rohan er van dat hij strategisch informatie buiten de paleismuren los liet. Het moest voor Quandaï vast goed staan dat ze de Koning zogenaamd gemakkelijk hadden weten te beroven van zijn vrijheid. Celine had haar neef amper gesproken sinds zijn aankomst. Het was te confronterend om met hem in discussie te moeten gaan. Glimlachend klopte ze op de hand van de jonge vrouw naast haar en luisterde aandachtig naar haar antwoord. Ze werd ernstig verrast door de woorden van Isaia en hield een enkele seconde haar pas in. Een lach ontsnapte vervolgens haar mond. Galivar had in ieder geval niet gelogen over het karakter van zijn zuster. 'Helaas is het geen grap, geloof ik,' ging ze op zachte en vertrouwde toon verder en keek de prinses kort aan voor ze haar blik terug op de zaal vol starende blikken richtte. 'Het spijt me dat te horen. Ik weet erg goed dat jouw broer niet graag tegenspraak duldt.'

Diane hield haar adem in terwijl ze de zaal in stapten en de landvrouwe glimlachend op Isaia af stapte. Pas toen ze een beleefde begroeting hoorde van Isaia, blies ze haar adem uit. Het was in ieder geval geen dramatisch begin. Nauw keek ze toe terwijl de twee vrouwen elkaar begroetten. Ze deed haar best de gezichtsuitdrukking van Celine Storm te lezen, maar haar blik was moeilijk te doorgronden. In plaats daar van liet ze haar ogen de zaal door glijden. Hoewel ze dicht bij Isaia in de buurt wilde blijven, was het niet haar bedoeling de moeder uit te hangen en haar te nauw in de gaten te houden. Ze moest de prinses maar leren vertrouwen. Bovendien kon ze de tijd dat Isaia met vrouwe Storm sprak goed gebruiken om zelf enkele gasten aan te spreken: één man in het speciaal. Ze boog kort voor de landvrouwe toen ze haar blik op haar voorkomen voelde, maar hield verder haar mond. Het was duidelijk dat zij haar niet waardig achtte voor een gesprek. Zwijgend volgde ze de twee vrouwen met wat afstand tussen hen in en zocht zo naar Rohan Altarion. Diane verloor echter bijna haar evenwicht toen ze een andere bekende gestalte opmerkte. Met moeite hield ze haar gezicht in de plooi terwijl ze verder van Isaia af dreef en dichter naar de bekende man om te bevestigen dat ze werkelijk Liam Halley had gezien. Dus de geruchten hadden een kern van waarheid in zich gehad. Koning Liam ws in het Noordelijke paleis.

Liam keek nauwlettend toe hoe Diane zich door de menigte heen bewoog. Hij had de vrouw ontmoet tijdens zijn lange reis van huis, die hem had gevoerd langs Quandaï en door de Zomereilanden en naar landen nog verder dan die twee naties. Hij was te gast geweest bij koning Galivar en zijn oog had, ondanks dat hij het liever niet toe gaf, gevallen op de vrouw. Hun relatie was echter veel verder gegaan dan puur een aantal romantische nachten: hij had haar de fijne kneepjes van het spionnen vak in korte tijd proberen te leren. Het was begonnen als grap, echter hadden ze het allebei erg serieus genomen. Tevreden zag hij dan ook hoe ze dichter naar hem toe kwam en hij zich strategisch half achter haar kon plaatsen. Het zou niet eens opvallen dat ze aan het praten waren. 'Kom jij mij bevrijden?' murmelde Liam met zijn typische oude, jongensachtige glimlach bij haar oor. 'Of breng jij nu nog een ander slachtoffer in de armen van Celine? Misschien weet je het nog niet, maar de landvrouwe bijt. En laat niet los.' Hij had zijn armen over elkaar heen geslagen en probeerde nonchalant om hem heen te kijken. Gelukkig leken Celine en Rohan meer aandacht te focussen op de jonge prinses.

Diane had haar rug naar Liam toegekeerd, maar voor ze haar gezicht op haar prinses had gericht, had ze de ogen van de man kort ontmoet. Hij moest haar begrepen hebben en voor ze het wist hoorde ze zijn vertrouwde stem in haar oor. Diane kuchte zacht om haar gelach te verbergen en wierp een vluchtige blik over haar schouder. Ze had niet gedacht dat ze Liam Halley zo onverwacht tegen zou komen en op deze manier. Natuurlijk had ze zich er op voorbereid dat er een mogelijkheid was dat Isaia door de Koning en Koningin van Tarth ontvangen zou worden, maar ze was er van uit gegaan dat het nog een hele tijd zou duren en ze zelf allang weer op een schip op weg naar haar volgende taak zou zitten. 'En dit van de man die mij ooit vertelde dat hij zich wel uit iedere situatie wist te redden,' bracht Diane met een kleine glimlach op. Ze had goede herinneringen aan de tijd die Liam op de Zomereilanden had gespendeerd. Ondank dat ze toen nog een simpele dienstmeid was, had ze al stappen gemaakt naar een hogere positie en was hoofd van de hofhouding gemaakt. Bovendien had ze het erg naar haar zin gehad in het bijzijn van de Tarthiaan, toen nog gewoon Liam Halley. Als je het dragen van de Halley naam al gewoon kon noemen. 'Ik voer slechts de wil van mijn opdrachtgever uit,' gaf ze als antwoord. Diana bekeek de Noordelijke landvrouwe met een nieuwsgierige blik. De vrouw had zo een sterke reputatie gekregen sinds ze de taken van haar vader over had genomen en was in een heel ander daglicht komen te staan dan Koningin Sibel die eveneens de macht naar zich toegetrokken had. Het zou nog moeten blijken of ze inderdaad was zoals de verhalen voordeden. 'Is dat wat jij bent? Een slachtoffer in het hol van de Landvrouwe?'

'Toen was ik nog geen Koning,' wierp hij met dezelfde glimlach terug. 'Situaties zijn veranderd.' Ondanks dat er niets te lachen viel aan zijn situatie was hij erg geamuseerd om zijn oude vriendin tegen te komen. Hij had niet durven hopen dat ze de prinses zou begeleiden. Toen hij haar voor het laatst had gezien, had het er niet op geleken dat ze babyzitter zou zijn. Echter zou hij zijn eigen dochter nog aan de vrouw tegenover hem toevertrouwen. 'Ik zou mij geen slachtoffer noemen.' Hij snoof bij haar woorden en keek van de landvrouwe weg. Zijn nicht had maar weinig woorden met hem gewisseld nadat ze hem geweigerd had om het paleis te vertrekken. Ze bood hem nauwelijks een blik waardig. Hij gokte zo dat ze beschaamd was om haar beslissingen. 'Ik denk dat ik een vader en echtgenoot ben, die van zijn geliefde familieleden weggehouden wordt om een pion te worden in een heel gevaarlijk politiek spel.' Hij haalde zijn schouders op. 'Maar wat dacht ik dan? Dat een Koning enkel wijn mocht drinken en zijn paleis niet mocht verlaten? Ik was stom genoeg om te denken dat ik op mijn nicht in kon praten.' Hij verbloemde zijn woorden niet eens meer: Diane mocht best weten hoe hij hier beland was. 'Hoe zit het met die sneldraaiende hersenen van jou? Wat zou jij doen als jij in mijn plaats hier was?'

Diane begreep maar al te goed dat de situatie ernstig veranderd moest zijn. De geruchten dat Liam Halley zijn partner zou trouwen en Koning zou worden had ze een lange tijd niet erg serieus genomen. Echter had ze dat niet meer kunnen negeren toen de Koning Galivar een uitnodiging kreeg om de bruiloft en kroning in het Oosten van Tarth bij te wonen. Ze was dus niet de enige die zich opgewerkt had in de rangen, maar het koningschap was toch een heel stuk verwijderd van haar naamloze positie. Fronsend keek Diane over haar schouder toen hij verdere uitleg gaf. Het klonk inderdaad erg naïef. Had de Koningin hem zomaar naar Tyrosh laten gaan in zijn eentje? Had ze het expres gedaan? Ondanks dat er verhalen waren dat het Koninklijke paar al een kind en liefde deelden voor hun huwelijk, werd er genoeg gespeculeerd dat Koningin Sibel een Halley had gekozen als haar koning om de kritiek van de adel en conservatieven de kop in te drukken. Wat als ze hem expres zo dicht naar het gevaar had gestuurd? Diane pikte echter iets anders op in zijn bekentenis. 'Al heilige God der Hel,' mompelde ze overrompeld door het advies dat Liam haar vroeg te geven. Dit had helemaal niets te maken met de beschrijving van haar taken. Sterker nog, dit was verbonden met zaken die haar eigen natie te boven gingen. 'Ik geloof niet dat er een simpel antwoord is. Noch dat ik de juiste persoon ben om je hier mee te helpen,' stelde ze om zijn vragen te ontwijken. Ze kon echter niet haar kriebelende handen negeren, noch de ideeën die haar hoofd door schoten.

Isaia was zich ernstig bewust van alle ogen die hun bekeken en alle oren die met hun gesprek mee luisterde. Het weerhield haar er echter niet van om haar hart uit te spreken. 'Mijn broer duldt inderdaad geen tegenspraak,' stemde ze in met de woorden van de andere vrouw, 'maar ik heb ook begrepen dat ik juist ú moet danken voor deze bruiloft. Mijn broer zou nooit bedenken om een verbintenis te starten tussen de Zomereilanden en Quandaï. Gelukkig heeft hij iemand anders om voor hem na te denken.' Dit probeerde ze met een stalen blik te zeggen, want haar handen kriebelden en ze balde deze tot vuisten. Dat de landvrouwe nu medeleven probeerde te tonen deed haar maar weinig goeds, terwijl zij de veroorzaker was geweest van alle ellende. Kort nam ze een moment om de landvrouwe van opzij in haar op te nemen: de vrouw was erg mooi, dat kon ze niet ontkennen, maar ze kon geen warmte in haar karakter vinden. Misschien gunde de landvrouwe dat enkel aan de mensen die haar goed kende, die ze zelf vertrouwde. Haar broer had zich altijd afgevraagd waarom de landvrouwe nooit een partner had gevonden, nadat hij zelf een huwelijk aan haar aangeboden had. Isaia haatte het altijd hoe haar broer over vrouwen sprak. Als het aan haar zelf lag, dan zou ze ook nooit een verbintenis aan gaan. 'Dus, de komende tijd zal ik hier verblijven. Wat is er te doen in de omgeving? Wat biedt het kasteel?'

Celine maakte er een punt van om prinses Isaia recht aan te kijken toen ze haar antwoord gaf. 'Dat heeft u inderdaad aan mij te danken.' Ze was zich erg bewust van de ironie die dit alles met zich mee bracht. Ze kon haar eigen vrijheid enkel behouden door een andere vrouw aan een man te verbinden. Als haar toestand immers nog gezien kon worden als een waarin ze vrij was dan. Celine hield graag de schijn op dat ze de touwtjes in handen had, maar er waren steeds minder touwtjes die ze nog kon bespelen. Dit huwelijk was al iets waar ze geen volledige controle meer over had, maar wat net zo goed door Rohan bepaald werd. Het was echter nog altijd beter dan zelf vast te geraken in een verbond waar ze niet onderuit zou kunnen komen. 'We hebben u erg graag hier te gast. Ik zou u erg graag rond willen leiden, een dezer dagen, vooral in de prachtige bloementuinen. Dat is met uitstek de trots van het hof en van mijzelf.' Celine had hierbij de blik van Isaia los gelaten om verder de zaal in te gaan en een bediende hun kant op te wenken. 'Ik zou u erg graag als eerste kennismaking met het Noorden de beroemde zomerwijn laten proeven.' Ze pakte twee glazen van het dienblad en stak een er van uitnodigend naar de prinses uit toen haar oog plots viel op haar neef verderop in de ruimte. 'Wellicht wil zijne Majesteit ons vergezellen voor een toost,' stelde ze plots met verheven stem zodat het hoorbaar zou zijn van de ramen tot aan de deuren. Er klonk opgewonden rumoer na haar voorstel en met een kleine glimlach wees Celine de jonge vrouw richting haar neef. 'U moet vast gehoord hebben dat wij een zeer vereerde gast in het nederige Noorden hebben ontvangen. Laat me u aan mijn neef voorstellen.' Celine noemde hem regelmatig in het bijzijn van anderen haar neef in plaats van majesteit om enkel te benadrukken dat Liam geen gavengene was. Of tenminste dat het complexer was dan dat. Voor Liam aangekomen, zakte ze kort door haar benen in een halfslachtige buiging en keek hem toen met een afwachtende blik aan. Tot nu toe had ze hem amper uitgenodigd voor publieke gelegenheden. Zo was het makkelijker zijn aanwezigheid in mysterie te verhullen. Maar voor dit had ze zijn aanwezigheid nodig gehad. Nieuwsgierig gleed haar blik van Liam naar Isaia terwijl ze afwachtte hoe beiden zouden reageren.

Liam had niet gedacht dat Diane hem zou helpen, zeker niet na hun nu plotse ontmoeting, echter begonnen zijn hersenen al wel op recordsnelheid te werken. Diane zou namelijk het paleis in én uit kunnen komen. 'Diane, ik smeek je, mijn dochter-' Liam en Diane werden echter doorbroken door de verheven stem van de landvrouwe van het Noorden. Met een lichte frons keek Liam toe hoe zijn nicht naar hem toe kwam lopen en hoe ze de prinses van de Zomereilanden op sleeptouw nam. Natuurlijk had ze meteen haar pijlen op de jonge vrouw gericht, voordat Rohan zijn kans zou slaan. Meteen kreeg hij ook een glas wijn in zijn handen gedrukt. 'Geliefde nicht.' Een kort hoofdknikje van zijn kant. 'Prinses Isaia.' Met een vriendelijke glimlach legde hij zijn vingers tegen zijn wenkbrauw - de officiële begroeting van de Zomereilanden, een teken van respect, wat hij geleerd had tijdens zijn reizen - en liet hij zijn kort van de prinses naar Celine en weer terug glijden. 'Ik denk dat een plechtig voorstel hier niet op zijn plaats is. Ik ken prinses Isaia namelijk al en haar reisgenote Diane tevens ook. Ik heb hun prachtige eilandengroep al lentes geleden bezocht als gast van koning Galivar.' Met die woorden bleef zijn blik nieuwsgierig op de jonge vrouw hangen. Hij had de prinses maar kort ontmoet tijdens zijn verblijf en ze was een stuk jonger geweest. Hij kon enkel dus hopen dat de prinses hem nog zou herkennen en het spel mee zou spelen. Hij hoopte namelijk dat zijn nicht niet op de hoogte was dat hij Isaia en tevens ook Diane al kende. Liam had namelijk nooit de details van zijn reizen verteld. Gelukkig beantwoordde de prinses zijn begroeting en stemde ze er mee in dat ze jaren terug gingen. Zo keek hij tevreden naar zijn familielid. 'Landvrouwe, gaat u ons voor in deze toost. Uiteindelijk bent u diegene geweest die ons allemaal weer samen heeft gebracht na al die jaren. Of moet ik daar de heer Altarion voor danken?'

Celine nam het nederige gebaar naar haarzelf en de vreemde aanraking van de wenkbrauw naar Isaia waar met nog altijd dezelfde glimlach. Rohan moest zich vast amuseren als hij zijn aandacht hier op gericht had. Ze had hem allang verwacht haar te onderbreken. Het zou later wel duidelijk worden waarom hij dat nog niet had gedaan. Die man calculeerde alles wat hij deed in leek het soms. Zelfs Celine dacht nog niet zo ver vooruit. Ze liet zich zichtbaar verrassen door de openbaring van Liam en vouwde haar handen in een quasi verheugd gebaar samen. 'Wat fijn om dat te horen. Ik neem aan dat het enkel een opluchting is voor prinses Isaia om een bekend gezicht te zien in deze zee aan onbekenden.' Haar blik dreef kort af naar Diane en de prinses. 'Ik wist niet dat er zo veel connecties waren tussen u en de Halleys. Een oude vriend uit Evenfall vertelde me enkele dagen geleden nog dat de prinses veel correspondentie heeft met Eddard Halley, is het niet?' Ze probeerde hiermee de overhand in het gesprek terug naar zichzelf te trekken, maar wist dat het moeilijk zou zijn. Het intrigeerde haar dat Liam voordat hij Koning was al eens op de Zomereilanden was geweest. Ze vroeg zich af hoe bewust hij zich was van de politiek daar. Celine wist niet of hij die informatie vrijwillig met haar zou delen, maar misschien kon ze het op een andere manier gebruiken. 'Uiteraard,' stelde ze met harde stem vast toen Liam haar vroeg de toost te maken. Voor er iemand tussenin kon komen, hief ze haar glas al op naar prinses Isaia en keerde zich tot de zaal. 'Geachte vrienden en gasten, toost met mij om prinses Isaia te verwelkomen en haar een voorspoedig verblijf te wensen in ons prachtige Noorden. Met de zege van onze Majesteit Liam Halley en de Goden.'

'En laten we daar de zege van de Moeder aan toe voegen,' bracht Iker op luide stem in terwijl hij met een brede glimlach door de massieve deuren stapte. De zaal keerde zich als één naar hem om en met een glinstering in zijn ogen liep hij tussen de onbekende gezichten door richting de vrouw die zojuist de toost afgelegd had. Rohan zou hem vast vervloeken voor zijn luidruchtige introductie, maar Iker had hem erg duidelijk gemaakt dat hij niet van plan was de passieve prins te zijn. Hij was uitgekozen om hier te zijn en hij zou een indruk achter laten ook. Met een buiging begroette hij Celine Storm, die ondanks dat ze erg haar best deed niet kon verhullen dat zijn aanwezigheid haar verrast had. Rohan had dat tenminste goed onder controle. 'Vrouwe Storm, mijn grootste dank voor uw uitnodiging.' Nadat hij haar begroet had en zijn ronde verder af maakte, nam hij een moment om de Tarthiaanse Koning te adresseren. 'Majesteit, wat een eer u hier te mogen ontmoeten. U heeft snel naam gemaakt in mijn moederland. De naam Halley heeft weer status gekregen onder de Quandaïers.' Wat voor status hoefde hij niet duidelijk te maken. 'Het spijt me uw prachtige vrouw niet weer te kunnen zien. Ik heb erg van haar gesprekken genoten tijdens haar verblijf bij mijn Moeder.' Hij wachtte de reactie van de Koning niet af, maar ging door tot hij voor de jonge prinses halt hield. Rohan had hem duidelijk omschreven wie hij op moest zoeken in de grote menigte. Hij kon moeilijk meteen een grootse blunder begaan door de verkeerde vrouw aan te spreken. Echter paste de vrouwe precies bij het beeld dat hij zich had voorgesteld. Met een glimlach ontmoette hij haar blik en boog vervolgens nederig zijn hoofd. 'Prinses Isaia, de verhalen doen uw schoonheid niet tot recht.' Glimlachend richtte hij zijn ogen op en stak een hand uitnodigend naar haar uit. 'Ik moet bekennen dat ik niet weet hoe ik een vrouw in uw cultuur een waardig welkom kan geven, maar laat mij u tonen hoe we dat doen in Quandaï.'

Isaia had niets anders dan overweldigd kunnen zijn door het weerzien met Liam Halley, voormalig reiziger en nu Koning. Het had haar warm laten voelen om te zien hoe hij nog steeds de begroeting van de Zomereilanden erkende. Dat stond in schril contrast met de Quandaïse prins die de zaal binnengestormd was na de toost van de landvrouw. Bij één enkele blik had ze geweten dat het Iker, prins van Quandai, had moeten zijn. Diane had geprobeerd om hem te beschrijven, vage woorden over zijn haarkleur en gezichtstrekken, maar zijn zelfvertrouwen en charmante blik gaven hem weg. Het was zo typisch.... Quandaïs. Ze had er geen andere verklaring voor. ‘Ach, prins Iker, u bent precies zoals ik had verwacht,’ glimlachte ze, waarna ze haar hand naar de andere man uit stak. ‘Hebben uw adviseurs u niet ingefluisterd hoe u een prinses van de Zomereilanden formeel erkent?’ Ze sprak op zachtere toon, zodat de hele zaal niet hoefde mee te luisteren. Ondertussen liet ze ook haar blik over zijn hele voorkomen glijden: ze kon niet ontkennen dat zijn voorkomen haar niets deed, maar hij had een akelige flair om zich heen. Hij wílde het middelpunt van de zaal zijn, maar in tegenstelling tot Celine en Liam moest hij er wel moeite voor doen. Net zoals zijzelf. De initiële nieuwsgierigheid naar haar zelf door de mensen om haar heen zou gelukkig snel verdwijnen. ‘Ik had niet gedacht dat u er vanavond zou zijn.’ De prins had haar ondertussen strategisch weggeleid van de rest van de kring waar ze zich eerder in bevonden. ‘Wachtte u achter de deur tot u een waardig entree kon maken?’

Iker nam de woorden van Isaia geïnteresseerd in zich op. Wat had ze van hem verwacht? En wat had men haar over hem verteld? Hij kon zich voorstellen wat de verhalen in Quandaï waren, maar wat de Eilandenaren te vertellen hadden over een Quandaïse prins kon hij niet zeggen. Bovendien was hij maar al te achterdochtig als het op de Landvrouwe aan kwam en wat voor verhalen zij verkocht aan haar hof. Iker was er namelijk nog niet aan uit waarom hij niet aan de vrouwe zelf verbonden werd, maar aan een prinses die niet eens uit Tarth kwam. Met een charmante glimlach pakte hij teder de hand van de prinses vast en bracht deze naar zijn voorhoofd voor hij kort de gepaste woorden prevelde. Zijn oudere zuster had hem dat geleerd toen hij voor het eerst een festiviteit aan het paleis bij woonde als jongen en de vele vrouwen die langs kwamen moest begroeten. 'Luistert u naar alles wat uw adviseurs zeggen?' vroeg hij spottend en liet haar hand gaan. Met een kleine glimlach naar de Koning en Vrouwe Storm liet Iker zich weg leiden van hun té nieuwsgierige blikken en richtte zich volledig op Isaia. 'Het hoorde een verrassing te zijn van Rohan Altarion. Bovendien is het niet gemakkelijk als Quandaïse prins naar Tarth te reizen. Het was beter dat ik dat gehuld in mysterie deed.' Hij grinnikte zacht bij haar vraag en hield in het passeren een bediende tegen om een glas wijn van zijn dienblad te pakken. 'Na uw aankomst was het erg moeilijk een waardig entree te kunnen maken. De Landvrouwe moet vast jaloers zijn. Ik ben het zelfs al.' Hierbij knipoogde hij naar haar en nipte van zijn glas. 'Bent u eervol ontvangen door onze gastvrouw? Het zou me deren als er niet hard gewerkt is om u een adequaat welkom te geven.'

Isaia keek maar afwachtend af wat de prins - haar verloofde - zou doen, maar had zijn volgende gebaar niet verwacht. Met ingehouden adem voelde ze hoe hij teder haar hand vast pakte en vervolgens zijn woorden prevelde. Het waren oude Quandaïse woorden die ze niet kon plaatsen. ‘Ik heb mijn adviseurs niet eens zelf gekozen,’ wierp ze terug, hopend dat hij haar woorden herkende. Dit hele circus zou een hoop makkelijker lopen als ze in elk geval op bepaalde vlakken overeenkomsten konden vinden. ‘Laat staan dat ik ervan overtuigd ben dat zij adviseren in mijn belang, in plaats van het belang van mijn broer, de Koning.’ Het waren eerlijke woorden, die ze pas uitsprak toen ze uit het gehoor van de andere gasten waren. Ze wilde niet dat Celine of Diane zou weten dat ze haar mond nu al voorbij sprak. Pas afgezonderd van de rest van de gasten gunde ze zich weer om zich volledig te richten op de prins. Tevreden keek ze toe hoe ook de prins een glas wijn pakte. Zo zouden ze perfect voldoen aan het plaatje van de jonge prins en prinses die elkaar moesten leren kennen. Toch had ze andere zaken te bespreken dan puur haar welkomst en de landvrouwe. ‘Ik denk dat we meteen maar moeten ophouden met alle stijve en inefficiënte praatjes. Ik wil hier niet zijn en jij vast ook niet.’ Ze stapte dichter naar hem toe en boog naar zijn oor toe. ‘Als jij of iemand uit jouw hofhouding mij zal dwingen tot dingen waar ik niet achter sta, dan-‘ Ze glimlachte liefjes. ‘Ik denk dat je daar liever niet achter komt. Ik ken jou niet, príns, en jij mij niet. Dus ik stel voor dat we elkaar met respect behandelen en dan vervolgens een manier vinden om uit deze politieke poppenkast te ontsnappen.’

Iker bleef glimlachen ondanks de openbarende woorden van de prinses. Het was voor hem geen verrassing dat te horen en eerlijk gezegd zag hij niet in waarom dat een probleem was. Hij vond het alleen maar makkelijker als zijn adviseurs gekozen werden voor hem. Niet dat hij normaliter omringd was door adviseurs en hij wist niet of Rohan nou werkelijk een man was die advies gaf. Hij gaf eerder bevelen, als je het Iker vroeg. 'Jouw Koning zal vast het goede voor de Zomereilanden willen,' merkte hij voorzichtig op. Het was niet zijn bedoeling Isaia nu al te beledigen, maar hij wist niet goed hoe ze wilde dat hij op die bekentenis reageerde. Was ze werkelijk zo naïef te denken dat ze hem meteen kon vertrouwen? Toen ze verder ging, verraste het hem enkel meer. Hij verborg zich half achter zijn glas wijn en liet zijn ogen voor kort de ruimte door gaan of Rohan niet inmiddels al binnen gekomen was. Ondanks dat hij wel van wat drama hield, had hij geen idee wat die prinses zich nu allemaal in haar hoofd hield. 'Excuses, prinses, ik geloof echter dat u niet begrijpt wat mijn positie in dit alles is.' Hij liet zijn wijn weer met rust en hief zijn kin op terwijl hij op haar neer keek. Er waren plannen geweest om hem aan Guila Halley te verbinden, vervolgens was hij kandidaat geweest om Celine Storm tot vrouw te maken en nu had hij een of andere onbelangrijke prinses en zij was degene die dacht ze in een slechte positie was? 'Ik neem mijn taak namelijk erg series.' Het krenkte zijn ego om niet de man van een vrouw met status te worden, maar dat betekende niet dat hij zo gemakkelijk zijn kans om een naam te maken buiten Quandaï op zou geven. Langzaam brak een glimlach door op zijn gezicht en trok hij een wenkbrauw op naar de prinses. 'Hoe kun je nou 'nee' zeggen tegen een man zoals ik zonder hem niet eens te leren kennen. Geef me toch een kans.' Het laatste kwam er spottend uit. Iker had geen zin een spel met de vrouw te spelen, maar het begin dat zij nu maakte zou hij tevens niet accepteren.

Isaia trok verontwaardigd een wenkbrauw naar de prins op. Meende hij deze woorden nu werkelijk? Wie dacht hij wel dat hij was? 'Jouw positie? En daar moet ík zogenaamd iets om geven? Schei toch uit.' Als zij verdween, dan zou er vast een nieuwe vrouw voor de prins gevonden worden. Hij zou namelijk niet onbelangrijk zijn in Quandaï als hij nu, tijdens zo'n roerige periode, naar Tarth gestuurd zou worden. Ze wist echter niet wat hem nou zo belangrijk maakte. 'En jouw taak is... wat? Het is duidelijk dat Celine Storm niets om jou of jouw land geeft. Dat blijkt maar al te goed uit het feit dat ze mij heeft laten verschepen naar Tarth en verder geen enkele vinger naar jou uitsteekt. Het maakt mij niets uit als zij op jullie schandblok terecht komt, maar laat mij daar mooi buiten.' Ze snoof achteloos om zijn zogenaamde belangrijkheid en taken. 'Ach, het was meer uit beleefdheid dat ik je mee vroeg. Ik ga toch echt liever zelf weg zónder aanhang.' Toch zag ze om haar heen nieuwsgierige blikken op haar gericht en toverde ze snel weer een glimlach op haar gezicht. Het had echter een scherp randje en overtuigend was het niet. 'Ik heb jou zojuist een kans gegeven en die heb je niet aangenomen. Ik kan dus zeker "nee" zeggen, want dat zeg ik nu: nee en nooit niet zal ik in dit absurde paleis blijven om een pop te worden van anderen. Ik zal het spelletje mee spelen zo lang als het moet, maar daarna-'

Iker nam niet de moeite zijn verontwaardiging te verbergen. Ieder nieuwe zin die Isaia uitsprak klonk alleen maar absurder dan wat er aan voorafging. Hoe had niemand hem op de hoogte gesteld dat hij verbonden was aan een prinses die niet een wilde overwegen om het huwelijk ook echt uit te voeren. Hij had zijn eigen zusters en broers uitgehuwd zien worden aan mannen en vrouwen die ze verachtten en het waren maar zelden personen met wie ze vriendschappen leerden te sluiten. Toch was niemand van zijn familie zo laf geweest om hun gekozen partner te ontkomen. Tenminste, hij wist dat één van zijn oudere zusters niet ingestemd had met haar kandidaat, maar had zelf een alternatief aangeboden waar hun Moeder mee ingestemd had. Iker was toen zelf nog erg jong geweest om dat mee te maken. Sprakeloos keek hij naar jonge vrouw en liet de woorden over zich heen komen tot ze eindelijk haar mond hield. Het koste nog geen tel voor hij merkte dat hij zijn gelach amper in kon houden. Proestend moest hij zijn glas in de handen van een bediende duwen om maar niet de rode wijn over zijn prachtige kleding te morsen. 'Prinses, ik bewonder u om uw bravoure. Ik moet bekennen dat ik niet weet of het zeer verstandig is deze plannen zo overduidelijk met iemand te delen die u, zoals net aangegeven, niet kent. Maar-' Hij nam zijn glas weer terug en dronk het restje in een teug op. 'Ik hoor erg graag wat dan het plan voor uw leven is. Wacht er iemand op de Zomereilanden die een veilige plek kan bieden? Of bent u van plan de wereld over te gaan reizen als vluchtelinge? Ik neem aan dat die aardige Koning Galivar niet zomaar met open armen zijn zuster zal verwelkomen.'

Isaia voelde zich beschaamd door de spottende lach van de prins. Hij nam haar niet serieus, net zoals Diane en haar familie dat niet deden. Ze had een onreële hoop gehad dat de prins het huwelijk ook niet zag zitten en dat ze wellicht konden samenwerken. Hij wilde het echter wél laten werken. De laatste woorden van de prins draaide echter iets bij haar om en met een twijfelachtige frons bestudeerde ze de uitdrukking op Ikers gezicht. Hij wist precies de juiste, en de pijnlijkste, snaar te raken met zijn woorden en vooral zijn spottende lach: noch had ze namelijk iemand die op de Zomereilanden op haar wachtte, noch was ze van plan om de rest van haar leven als vluchtelinge te leven. Isaia had géén plan. Ze reageerde dus maar niet op de woorden en pakte in plaats daarvan zijn hand vast. 'Dans met mij.' De grote vloer van de zaal was ontruimd en de eerste koppels dansten door de zaal heen. Het was een sprookjesachtig aanzicht: in Tarth hechtte ze veel meer waarde aan dansen dan in Zomereilanden. Dat betekende echter niet dat ze het niet kon. Ze nam hem mee naar de vloer en keek hem afwachtend aan. Hij wilde het laten werken: misschien konden ze zo beginnen, zodat in elk geval de mensen om hen heen het begonnen te geloven.