De Weg naar Tyrosh

Robyn fronste diep bij het horen van de woorden van Reihan. 'Het kan net zo goed binnen een uur weer droog zijn,' loog ze. Ze wist ook wel dat ze in een storm zouden belanden. 'En als we nu hard doorrijden, kunnen we in de droogte van een herberg afwachten wat het weer gaat doen.' Ze keek ook om zich heen en zag hoe de boomtoppen ruw van links naar rechts getrokken werden door de wind. De eerdere geluiden van de vogels waren nu onhoorbaar. De regen had haar haren inmiddels compleet doorweekt en de druppels sijpelden over haar gezicht heen. Ze hadden geen tijd om hier te blijven staan argumenteren.... Robyn klikte ongelovig met haar tong. 'Je denkt zeker dat ik dom ben?' riep ze boven het lawaai van de stortende regen uit. 'Als jij sterft óf zomaar verdwijnt, dan wordt mijn straf alleen maar hoger. Dus kom, verdomme, mee!' Ze was inmiddels naar Reihan toe gereden en had haar arm vastgepakt, om haar weer richting de weg te trekken. Haar geduld was inmiddels zéér beperkt geraakt met betrekking tot de Quandaïse prinses.

Reihan hoorde geërgerd aan hoe Robyn haar zo tegen sprak. Ze moest zich even goed realiseren dat dit even een buitje zou zijn. Nors bleef ze naar de vrouw kijken terwijl ze de regen langs haar nek voelde kruipen. Ze voelde de kippenvel al over haar rug trekken. Ze bewoog niet en was ook niet van plan door te rijden ondanks de felle woorden van de soldaat. Ze wist erg goed dat haar aankomst in Tyrosh van belang zou zijn om er voor te zorgen dat Robyn Barnes een minieme straf zou krijgen. Ze zou er vast mee weg komen als Barnes telg en zuster van de Kapitein die nu het kamp leidde. Zelfs Generaal Morton had niet zelf een straf op willen leggen, maar een of andere smoes verzonnen dat dat enkel in een rechtbank kon die ze niet hadden in het kamp. Maar die vrouw was ook slecht zwak en te buigzaam geworden sinds haar ziekbed na de aanval van haar landgenoten. Reihan greep direct naar de arm van Robyn toen ze plots vast werd gegrepen en reikte haar hand naar haar keel. Ze had goed geweten dat ze beter afstand kon houden van Rei, want ze had erg veel woede te uiten op deze meid. En als ze eindelijk van haar af was dan- Reihan voelde haar grip verslappen en keek naar de grond. En dan wat? Waar wilde ze heen vluchten? Van wie verwachtte ze hulp? 'Prima, dan rijden we toch door. Misschien zijn jouw Goden genadeloos en halen ze ons beiden neer met een bliksemschicht,' siste ze uiteindelijk en pakte de teugels van haar paard weer op om het dier aan te sporen door te gaan.

Ze hield Reihan nog steviger vast toen de vrouw het niet leek te tolereren. Toch voelde Robyn hoe ze onbewust wegdeinsde van de hand van Reihan. Het litteken in haar nek leek zo nu en dan nog te branden als ze dacht aan dat bijna-fatale gevecht met de prinses. Als ze meer centraler in haar nek gestoken was, dan- Voordat ze haar gedachte af kon maken, trok de prinses haar hand weer terug en liet ook Robyn de prinses los. Ze pakte ook weer de teugels van haar paard vast en volgde de prinses weer het pad op. 'Er zullen meer problemen opgelost dan veroorzaakt worden als wij allebei het loodje leggen,' merkte Robyn laconiek op. Haar familie zou haar vast en zeker missen, maar verder? Wat liet ze nou precies achter? 'Ik denk dat er vervelendere manieren zijn om te sterven. Daar weten jij vast alles van met al die praktijken die jullie verrichten in jullie kerkers.' Ze was niet vergeten wat Reihan haar broer en andere Tarthianen had aangedaan.

Reihan klemde haar kaken op elkaar toen ze de opmerking van Robyn hoorde. Ze wilde terug werpen dat haar land het Tarth niet zou vergeven als een prinses hier kwam te overlijden. Dat ze Koningin Sibel en haar gevolg er van langs zouden geven. De Moeder zou niet rusten om haar dochter te wreken. Maar Rei wist inmiddels wel beter. Ze ging er dus niet op in en kneep haar handen steviger om de teugels van haar paard. 'Alleen mensen die het verdienen belanden in de kerkers van Telon,' beet ze terug voor ze haar merrie weer aanspoorde. Ze had geen zin de strikte regels van haar land te verdedigen of de felle aanpak die gevangenen ontvingen. Tarthianen hadden toch altijd al hun mening klaar. Vooral de vrouw voor haar. Bovendien werd hen gesprek flink onderbroken door een donderklap en met een grimas spoorde ze haar paard aan hard door te rijden. Ze bereikte die herberg liever vroeger dan later. Ondanks haar woorden zou ze niet graag hier haar dood vinden. Wat zou ze daar immers mee bereiken?

Robyn rolde met haar ogen na het horen van Reihans antwoord. Het was onzin, natuurlijk, en het maakte haar enkel geïrriteerder dan ze al was. 'Laten we maar verder gaan,' stelde Robyn uiteindelijk voor, waarna ze verder reed zonder achterom te kijken. Ze stopte haar paard pas bij het zien van lichten in de verte. Doorweekt tot aan het bot kwamen Robyn en Reihan eindelijk bij één van de herbergen aan. Het weer was inmiddels nog onrustiger geworden, dus prees Robyn stilzwijgend aan de Goden dat ze het heelhuids hadden gered om een dak boven hun hoofd te vinden. Haar doorweekte laarzen liet ze bij de deur staan en ook haar mantel hing ze op. Haar kleding eronder was echter nog net zo nat, maar haar buik rammelde te hard om eerst andere kleding aan te doen. Echter wist ze ook wel dat ze ziek zouden worden als ze zo nog langer zouden zitten. 'Ik wil twee kamers,' eiste Robyn bij de herbergier, al wist ze ook wel dat ze waarschijnlijk niet genoeg geld bij zich had. Ze had geen extra geld gekregen van Indra voor luxe. 'En droge kleding voor ons allebei.'

Reihan blies een opgeluchte zucht toen ze eindelijk de herberg bereikten. De stalknecht kwam hen maar met tegenzin helpen om hun paarden het bagger weer uit te krijgen. Toen ze eenmaal binnen stonden voelde Rei pas echt hoe nat ze was geworden en hoe de koud tot in haar botten doorgedrongen was. Rillend hield ze haar mantel om zich heen en keek ze toe hoe Robyn met de herbergier onderhandelde. Haar ogen gleden de gang door richting een ruimte waar een haardvuur knisperde en al vele reizigers gebogen over hun eten zaten. Het leek bomvol en geërgerd hoorde ze dan ook aan dat er geen optie was om twee kamers te bieden voor één reisgezelschap. De man was gierig genoeg om twee doorweekte reizigers een veel te hoge prijs te vragen. Hij wist vast erg goed dat ze niet terug de storm in zouden gaan. Rei liep naar de balie en leunde nonchalant naast Robyn voor ze iets glinsterend uit haar mouw tevoorschijn toverde en het naar de man toeschoof. 'Dit zou genoeg moeten zijn voor twee kamers en droge kleding.' Haar ogen gleden over het gezicht van de man en bleven op zijn geïnteresseerde gelaat hangen terwijl ze hem hoorde klagen dat hij echt geen twee kamers kon geven. Reihan boog iets verder naar voren en glimlachte naar de herbergier. 'Twee bedden, warm eten en een heet bad dan.' Tevreden zag ze hem knikken, maar gebaarde ook nog dat hij wel eens op mocht schieten. Ze keek niet om naar Robyn voor ze hem de trap op volgde.

Robyn keek met duidelijke ergernis op haar gezicht naar de herbergier. Ze dacht dat als ze wel dreigend genoeg zou zijn, dat ze haar wensen wel voor elkaar zou krijgen. Zo simpel leek het echter niet te zijn. Ondertussen rilde ze nog van top tot teen en lukte het nauwelijks meer om helder na te denken. Ze wilde net weer een tegenaanbod doen, toen ze plots zag hoe Reihan een glinsterend sieraad tevoorschijn haalde en op de bar legde. Met grote ogen keek Robyn naar het dure object, om vervolgens onverschillig haar neus op te halen. Wat een uitslover met haar rijkdommen. Toen de man nog steeds niet overstag ging, balde Robyn haar vuisten om hem op een andere manier duidelijk te maken wat ze wilden, maar Reihan was haar voor en had een deal gemaakt. Robyn dacht niet dat ze fysiek en mentaal nog er tegen in kon gaan en zwijgend keek ze dan ook toe hoe Reihan de herbergier naar boven volgde. Het kostte niet lang voordat Robyn het tweetal ook volgde en vervolgens in de kamer stond. De herbergier legde nog een en ander uit, maar Robyn had de kleding al uit zijn handen gegrist en wees hem vervolgens de deur. De herbergier mompelde nog dat hij warm water zou laten brengen en verdween vervolgens. 'Ik heb enkel een droge set kleding nodig, dan ben ik weg,' mompelde ze naar Reihan toe, zonder te kijken wat ze aan het doen was, waarna ze haar doorweekte kleding zonder enige gene al snel uitgetrokken had en door de stapel met droge kledingstukken rommelde om een broek en blouse te vinden. 'Je mag ook het bad hebben. Ik wil namelijk dat er iemand op wacht blijft staan.'

Reihan hield haar rokken op om de man naar boven te volgen. Haar pols voelde naakt zonder de armband die ze aan de man had gegeven. De Generaal had het blijkbaar prima gevonden om haar niet alleen te ontdoen van haar eigen kleding, maar ook van haar waardevolle sieraden. Ze verwachtte dat ze omgesmolten zouden worden tot wapens of verkocht zouden worden in ruil voor huiden of eten of wat het kamp dan ook harder nodig had dan pracht en praal. Dat ze één van de enkele sieraden die ze had weten te behouden nu ruilde voor een warm bad voelde dus ook niet langer vreemd. Nu kreeg ze er tenminste zelf wat voor. Het enige exemplaar dat ze niet van zich af zou laten pakken of ooit kon ruilen hing nog om haar nek. Reihan luisterde naar de herbergier terwijl haar hand naar haar ketting was gegleden en ze de kamer door keek. Er stonden inderdaad twee krakkemikkige bedden en de man had even snel kleding voor hen gebracht, maar Reihan grimaste toen ze zag wat waarschijnlijk haar bad zou worden. Achter een vervaagd gordijn zag ze een oude wastobbe staan. Ze vertelde zichzelf maar dat het warme water tenminste haar lichaam en misschien haar geest wat rust zouden bieden. 'Op wacht staan voor wat?' Rei had de natte mantel van haar schouders gehaald en hing het gewaad over een stoel terwijl ze haar doorweekte krullen van haar hoofddoek bevrijdde. Haar ogen gleden naar de andere vrouw die al door de kleding tastte. De stoffen zagen er maar grijs en oncomfortabel uit. Misschien miste ze haar zijdezachte jurken meer dan haar sieraden. 'Niemand komt achter ons aan. Ik dacht dat dat inmiddels wel duidelijk was. Waarom zou de Generaal anders één soldate op pad sturen met een Quandaïse prinses?' Haar gezicht verzuurde terwijl ze terug dacht aan Indra Mortons woorden voor vertrek. 'Of ze wil gewoon erg graag van ons beiden af.' Ze was naar Robyn gestapt om een onderjurk uit de stapel te vissen en hield het op tegen het licht van de brandende olielampen. Daar had ze meteen spijt van. Ze zou er nog van wakker liggen als ze er aan dacht waar de vlekken in de stof vandaan kwamen.

'Ik ben er nog niet zo zeker van dat er niemand achter ons aan komt,' murmelde ze naar de prinses, terwijl ze het rillen probeert tegen te gaan door in beweging te blijven. 'Of, beter gezegd, achter jou aan. En ik ga, zoals eerder gezegd, niet extra straf riskeren doordat jij aangevallen wordt.' Er was geen haar op haar hoofd die dat zou laten gebeuren, ondanks dat ze liever niet de prinses beschermde. Ze had echter geen keuze, dat had Indra haar duidelijk gezegd. Bij de laatste woorden van Reihan kon Robyn enkel zwijgen, terwijl ze in haar droge kleding stapte en tot haar eigen ergernis haar blouse in een rok moest stoppen. Ze kon zich niet herinneren wanneer ze voor het laatst een rok of jurk had gedragen. Ze ergerde zich er echter nog meer aan dat de koud zich nog steeds op haar huid bevond, ondanks dat ze haar natte kleding uit had gedaan en in de kamer gehangen had. Enig vermaak kon ze nog vinden in het afgrijzen van Rei's gezicht bij het zien van de bevlekte en groezelige kleding. 'Te min voor jou?' grinnikte ze met glunderende ogen, waarna ze een plagerige blik niet kon weerhouden. 'Je mag voor mijn part ook niets dragen hoor.' Toch bleef ze nadenken over de eerdere woorden van de prinses. Robyn was er zich namelijk zeer bewust van dat ze al vele grenzen van Indra over was gestapt gedurende de laatste tijd. Het zou haar niets verbazen als Indra haar liever kwijt dan rijk was, ondanks dat ze tegen de Koning nog hard voor haar had gepleit. 'Ze zal een goede soldaat moeten sturen om ons allebei om te brengen.'

Reihan haalde haar schouders op. Het was niet zo zeer dat ze dacht dat Robyn ongelijk had. Eerder ging ze er van uit dat ze wie er dan ook achter haar aan zat zelf ook wel aan zou kunnen. En zo niet- Rei vouwde het kledingstuk met een geërgerde blik naar Robyn op en stopte het onder haar arm. 'Ik word nog liever in één van die uniformen van jouw leger gevonden,' merkte ze met een zucht op. Die broeken en bloezen zouden tenminste nog praktisch zijn geweest. Ze kon zo al zien dat het gewaad voor haar te lang zou zijn en de blouse en rok die nog op de stapel lagen veel te groot. De kleding die vrouwen voornamelijk droegen hier in Tarth hadden zo veel stof dat vrij bewegen niet altijd ging. Of tenminste, men moest leren om de kleding op een bepaalde manier te dragen. Het was anders dan de lichte stoffen uit Quandaï die vanzelf uit de weg waaiden. Maar het gaf aan de andere kant ook genoeg plek om bepaalde dingen te verbergen. Reihan liet de natte mantel van haar schouders glijden en stapte uit haar soppende laarzen om vervolgens Robyn te bestuderen. 'Ik weet niet hoe lang jouw Generaal nog degene zal zijn die die beslissing kan maken en aangezien jouw broer de geliefde tweede in rang is-' Reihan dacht niet dat Robyn iets te vrezen had. 'Bovendien, zijn de afstammelingen van Generaal Nathanael Barnes niet uitgezonderd van een gewone en strikte behandeling?'

Robyn luisterde geamuseerd naar Reihans geklaag over de kleding. Robyn stond ook niet te trappelen om in de onhandige en onpraktische kleding rond te lopen, maar het was een beter alternatief dan in hun koude kleding te blijven en ziek te worden. 'Hé, er is niets mis met onze uniforms!' klaagde Robyn vervolgens na Reihans opmerking. Over de jaren heen waren hun uniforms steeds beter gemodificeerd en aangepast aan de wensen van de soldaten. Het beschermde goed tegen de verschillende weerstoestanden en was licht om in te bewegen. Stijlvol was het niet te noemen, maar dat hoefde ook niet. 'Indra zal nooit buigen voor de Koningin,' opperde Robyn vervolgens, echter niet met de zelfverzekerdheid die ze normaal had. Ze wist niet hoe lang Indra haar nog kon helpen om de gerechtstelling vanuit het koningspaar te vermijden. De laatste woorden raakten echter een gevoelige snaar. Robyn haalde geërgerd haar schouders op en draaide zich van de andere vrouw weg. 'Ik ben nooit anders behandeld door de Generaals dan de andere soldaten. En mijn broer ook niet.' Ze had haar schoenen weer aangetrokken en wees naar het bad. 'Ga jij maar eerst.'

Reihan trok een sceptische wenkbrauw op, maar voelde hoe een geamuseerde glimlach haar mondhoeken omhoog trok. 'Niet als jij het draagt.' Ze schudde vervolgens ongelovig haar hoofd en knoopte haar bloes los. 'Ik heb het niet over de Koningin. Dat hele kamp van jullie is blind voor het feit dat Indra Morton haar verantwoordelijkheden snel genoeg over zal moeten dragen.' Ze rolde vervolgens met haar ogen toen de andere vrouw zo gepikeerd was door haar opmerking over de familiale banden die haar zo ver hadden gebracht. 'Quandaï of Tarth, in beiden landen hebben bepaalde families meer waarde. Of dat nou komt door Goddelijke bloedlijnen of reputatie. Je bent zelf even blind als je collega's als je ontkent dat je een status hebt door jouw familienaam.' Reihan bekeek Robyn terwijl ze haar naar eigen zeggen zo op de feiten wees. Flynn Barnes was er ook erg goed in om zijn verantwoordelijkheden en privileges als Barnes zoon te negeren. Hij had nooit begrepen dat ook zeker dat hem in een benarde situatie had gebracht tijdens zijn verblijf in Quandaï. Ze zouden een gewone soldaat nooit zo lang vast hebben gezet. Die had de volgende dag niet eens gehaald. Rei haalde haar schouders op en draaide zich naar het bad voor ze de natte kleding die ze droeg stuk voor stuk van haar huid af trok en uiteindelijk het bad achter het kamerscherm in stapte. Helaas was het al lauwwarm. Die herbergier had vast geen flauw idee wat warm water was.

Robyn kon, ondanks alles, niets anders dan terug grijnzen naar de prinses na haar compliment. 'Vertel mij wat.' Ze wist dat ze er geweldig uit zag in haar uniform, vooral omdat Syd haar daar meermaals op had gewezen, en ze dacht niet dat iemand het uniform met meer trots droeg dan dat zij deed. Het voelde dan ook goed dat zelfs haar vijand dus haar ogen niet van haar kon afhouden. Haar ogen volgden echter als vanzelf de vingervlugge handen van de prinses in plaats van dat ze goed luisterde. 'Over moeten dragen- wat?' Fronsend keek ze de andere vrouw aan. 'Aan wie, bij de Goden?' Opnieuw rolde ze met haar ogen. Reihan wist precies welke gevoelige snaren ze kon raken. 'Mijn vader heeft zijn eigen reputatie genoeg kapot gemaakt. Als het niet voor mijn broer was geweest, dan waren we het lachertje van het kamp geweest, ondanks alles wat min vader voor het kamp had gedaan.' De melancholie kon haar gelukkig niet overnemen, want hele andere delen van haar lichaam waren nu harder aan het werk dan haar hersenen. Robyn kon namelijk, ondanks haar duidelijk vijandige gevoelens richting de vrouw, haar ogen niet van de ontblote huid van Reihan afhouden. Pas toen de prinses zonder kleding achter het kamerscherm verdween, kwam ze weer bij haar zinnen en nam ze hoofdschuddend op de rand van het bed plaats. Het was bij de gekke dat haar hormonen zelfs opspeelden bij haar ergste vijanden, áls ze maar een vrouw waren én aantrekkelijk. 'Hoe is het water?' vroeg ze uiteindelijk maar. 'Moet ik persoonlijk komen checken of je niet verdrinkt? Want dan maak je mijn taak wel erg... gecompliceerd.'

Reihan perste haar lippen in enig ongenoegen samen. 'Jouw Generaal weet blijkbaar nog erg goed te verbergen hoe zwaar de strijd haar dit maal toegetakeld heeft, maar vindt zelfs jij het niet vreemd dat ze zichzelf amper laat zien?' Rei had de rumoeren wel gehoord. Haar wachters waren nooit erg discreet geweest. Daarnaast had ze zelf de vrouw tweemaal gezien nadat ze uitde ziekenboeg was ontslagen en voor Reihan weg was gestuurd. De vrouw had precies dezelfde blik en houding als haar echtgenoot gehad enkele weken voor de Dood hem had gevonden. Een ziel moest dat aam voelen komen, zeiden ze in Quandaï vaak, zelfs als het hoofd daar nog niet achter was. 'Ik beaamde niet dat het per se een goede reputatie moet zijn.' Wat betreft was berucht misschien een betere benaming voor de manier waarop de naam Barnes het land en de grenzen doorreisde in verhalen en roddels. Rei had inmiddels haar lichaam zo goed als mogelijk was onder gedoopt en pakte het stuk zeep op dat er ook achtergelaten was. Het ding rook amper naar iets. Niet naar lavendel of rozen of rozemarijn en olijfolie. Zuchtend schrobde ze het vuil van haar lichaam af. 'Jullie Tarthianen zijn te preuts, ' verzuchtte ze na de opmerking van Robyn, maar glimlachte vervolgens met genoegen. 'Bovendien geloof il dat je geen relaties schaadt momenteel als jouw ogen op een ander lichaam vallen.' Ook over de breuk van Robyn en haar imposante soldaat had Reihan gehoord dankzij haar luidruchtige en verveelde wachters voor haar tent.

Robyn duwde ruw het kamerscherm opzij en zocht de blik van Reihan, terwijl ze in bad lag. Ze wilde zien welke uitdrukking de vrouw had, terwijl ze zulke problematische geruchten over haar Generaal verspreide. 'Als ze zich amper laat zien, dan is het omdat ze alle troep moet opruimen die jullie Quandaïers achter hebben gelaten,' siste ze, terwijl ze een stap dichter naar het bad zette. 'Stop met het slecht spreken over mijn Generaal als je wil voorkomen dat ik je verdrink in je eigen badwater.' Er waren, helaas, veel onderwerpen die het bloed onder Robyns nagels vandaan konden krijgen, maar het slecht spreken door iemand anders over haar eigen overste liet haar nog het meest fel worden. Daarnaast deed het haar ook niet goed om te horen dat Reihan wist over haar breuk met Syd. Ze was zó voorzichtig geweest met het verspreiden van de informatie, waardoor ze dacht dat enkel haar broer en schoonzus het zouden weten. Maar ze had beter moeten weten, Guila was ook zo'n verschrikkelijke roddeltante- 'Ik ben niet preuts,' wierp ze ook nog terug. 'En als ik dat wel was geweest, dan geef je me weinig opties door zo naakt rond te lopen en- en-' Ze zuchtte en plofte neer in een stoel naast het bad. Ze was fysiek en mentaal te moe om nog een verbale strijd met de prinses aan te gaan. 'Hoe weet je, bij de Goden, van mijn verbroken relatie af?'

Reihans ogen schoten naar het kamerscherm toen Robyn plots voor haar kwam te staan, maar ze bewoog niet en keek de vrouw recht aan. 'Als je jezelf die leugen wilt vertellen-' Ze haalde haar schouders ongeïnteresseerd op. De chaos in de kamp was al moeilijk in de hand te houden, maar zou er nog meer onder lijden als de Generaal haar toestand nog langer stil hield. Het was onverstandig van haar vertrouwelingen te blijven zwijgen over de ernst van de zaak. Maar misschien had de vrouw haar naasten ook wel weten te bedriegen. Reihans gedachten dwaalden kort af. Ze zag de villa voor zich, de stilte die er heerste omdat haar echtgenote geen lawaai meer duldde, de dienstleden die gespannen waren in zijn bijzijn om uitbarstingen te voorkomen, haar eigen zorgen en gesmeek en de dokters die maar bleven stellen dat er niets mis was met de befaamde Kapitein. Rei rechtte haar rug met een kleine glimlach en legde haar armen op de rand van het bad. 'IK had twee wachters die niet erg blij waren de taak te hebben gekregen mij te bewaken. Ze hielden zichzelf bezig met wijn, kaartspellen en roddels.' Haar ogen gleden over de uitgeputte gestalte van Robyn. 'Die soldaat zal er vroeg of laat wel achter komen wat ze heeft laten schieten.'

Robyn keek de prinses vanuit haar nonchalante houding in de stoel scherp aan. Zou de prinses dan toch gelijk hebben? Was Indra meer gewond dan ze dacht? Flynn en Guila hadden namelijk al zo geheimzinning gedaan, echter had ze meer met haar gedachten bij Syd en hun eindigende relatie gezeten. En daarbij- Indra had ze inderdaad sinds de strijd niet meer gezien en haar taak was dan ook door Gael gegeven in naam van Indra. Maar ze had die afwezigheid eerder aan zichzelf gewijd. Ze besloot er maar niet op verder te gaan. Robyn gaf de prinses een scheve grijns. 'Uiteraard gaat ze erachter komen wat ze heeft laten schieten,' stemde ze in met trotse blik. 'Waar gaat ze ooit nog iemand zoals ik tegen komen? Juist ja, nergens. Een betere geliefde dan ik is er niet, zowel niet in Tarth als in Quandaï.' Ze had zich ondertussen naar de badkuip gebogen en haar beide handen om de rand geklemd, om de vrouw met een blik vol uitdaging aan te kijken. 'Je zou een nacht met mij niet eens volhouden, prinses. De gedachte, echter, windt mij wel op en dat moet ik eerlijk bekennen.'

Reihan wachtte af of Robyn door zou vragen naar haar Generaal. Ze verwachtte het niet. Over het algemeen geloofde men liever dat de persoon die hen leidde, die aan het hoofd stond, onkwetsbaar was. Misschien was het daarom ook wel makkelijker voor haar Moeder om de status te behouden die ze had. Ondanks- Rei bestudeerde met een zucht haar nagels. Ze kon niet te lang met haar gedachten bij Quandaï en de Moeder blijven hangen. Niet tot ze in Tyrosh was en van haar broer kon eisen dat hij haar terug op een boot zou zetten om naar huis te keren. Reihan hield haar blik op haar handen gericht zelfs toen de andere vrouw plots dichterbij kwam. Ze wierp haar een zijdelingse blik en voelde dat haar mondhoeken naar boven trokken. Blijkbaar was Robyn nu vergeten hoe veel ze haar haatte en met wat voor verafschuwing en spot ze haar tot nu toe aangesproken had. Rei leunde ook naar voren en legde een vinger op de wang van de soldaat. 'Ik kan je die ex van je doen vergeten. En elke andere bedpartner die je ooit hebt gehad,' fluisterde ze haar toe. 'Maar ik zou je ook in je genot kunnen doden.' Ze zette met die toevoeging haar nagels in de hals van Robyn. 'Zou je dat riskeren?'

Ondanks dat het idee van haar en Reihan samen Robyn op de een of andere sinistere manier enorm opwond, wist ze wat er op het spel stond als ze dit met Reihan aan ging. Ten eerste zou ze haar eigen welzijn en leven op het spel zetten, zoals Reihan al suggereerde. Robyn was namelijk echt niet in de illusie dat ze het er zonder kleerscheuren af zou brengen en dat de prinses toch mogelijk een aanval in zou zetten op haar leven. Als dat al niet erg genoeg was, zette ze ook haar geloofwaardigheid en trouw op het spel, want wat zou het kamp wel denken als ze met de vijand in bed zou duiken? Aan de andere kant: wat had ze nog te verliezen? Als de rechtszaak fout zou lopen en ze in een cel zou belanden... Robyn kwam langzaam overeind uit haar stoel, terwijl ze zich er dodelijk van bewust was dat de vingers van Reihan op haar nekslagader lagen. Eén verkeerde beweging... Haar gezicht was nog maar centimeters verwijderd van Reihans gezicht, terwijl ze haar hand op Reihans pols had gelegd. Op haar gezicht speelde een brutale grijns, al zouden haar woorden iets heel anders zeggen. 'Ik duik nog liever met jouw Moeder,' zei ze op spottende toon, 'in bed dan dat ik jou bemin.' Zo duwde ze ook Reihans hand fel van haar nek weg en was ze opgestaan, om weer achter het kamerscherm te verdwijnen en (nogal seksueel) gefrustreerd op bed plaats te nemen. Het was het niet waard, had ze beredeneerd, en daardoor op tijd haar zelf tegen gehouden.

Reihan hield Robyns uitdrukking scherp in de gaten en zag toen de blik van de andere vrouw veranderen. Pas toen ze weg geduwd was voelde ze dat ze haar adem in had gehouden en ontsnapte deze haar mond. Wellicht hadden ze wat plezier kunnen beleven samen, maar Rei was er ook niet zo zeker van of ze het wel zo ver zou hebben laten komen. Wat voor seksuele behoeftes ze ook had, die kon ze makkelijk uitschakelen voor haar eigen veiligheid. Rei zakte tot haar kin in het water en bleef zo nog even zitten voor ze het inmiddels koude water liet voor wat het was. Ze bond een stel doeken om haar lichaam en liep zo om het kamerscherm heen om de kleding die ze gekregen hadden erbij te pakken. Ze trok ze zonder haast aan en plaatste zichzelf op het andere bed voor ze met een laatste blik op Robyn onder de dekens kroop om de warmte te behouden. Ze kon de rust wel gebruiken. Zeker als ze morgen weer deze vrouw van repliek moest voorzien en weer uren op dat verrotte paard zou zitten.