De Weg naar Tyrosh

-

Iwan was euforisch geweest toen ze enkele dagen eerder eindelijk het Noorden in waren gereden vanuit het Oosten. Het had een eeuwigheid geduurd om de vlaktes van het Oosten over te steken. Uiteindelijk had hij pas na een volle week lopen een paard voor hen kunnen regelen en daardoor hadden ze al flink wat tijd verspild. Toen hun kar eindelijk voort getrokken kon worden door het dier ging alles een stuk sneller, maar zelfs zo kostte het veel tijd. Hij had aardig zijn best gedaan om zijn reisgezel te blijven vermaken. Hij wist maar al te goed dat hun start erg stroef was geweest en pas nu beter ging. Gelukkig had hij zijn pech met de paarden wat goed kunnen maken toen ze bij de grens kwamen. Daar waren ze op een groter dorp gestuit waar hij een show had gegeven om wat geld te verdienen. Iwan had met het geld een tweede paard kunnen regelen zodat één dier de kar kon trekken terwijl de andere rustiger met één van de reizigers erbij liep. Zo hadden ze in twee dagen al meer kilometers kunnen maken dan ze ooit hadden gedaan. Echter hadden de Goden het toch ook niet zo goed op met hen. De tweede dag begon het te regenen en hield het maar niet op. Tot vandaag het weer escaleerde. Ze reden nu een half uur in de stromende regen terwijl de wind harder en harder tegen hen in blies. 'Marwan!' riep Iwan van de kar naar zijn metgezel. 'Weet je zeker dat je verder wil?' riep hij over het lawaai van de wind en regen heen.

Marwan had niet gedacht dat de reis naar het Noorden toe zo zwaar kon zijn, maar dat hij er op hetzelfde moment ook zo van zou genieten. De dagen waren lang geweest, de blaren stonden op zijn voeten en het weer zat niet altijd mee. Echter hadden ze een storm zoals op deze dag nog niet gehad. Ze liepen stug door, maar al voordat Iwan hem waarschuwde, wist Marwan dat ze niet door konden reizen terwijl het er zo aan toe ging. 'Ik denk dat we moeten schuilen!' riep hij dus maar terug, terwijl hij vanuit zijn positie boven op het paard een schuilplaats probeerde te vinden. De regen en mist was echter zo dik dat hij geen hand voor ogen zag. Het hielp ook niet mee dat de wind op had gezet en dat hij al zijn oriëntatie verdwenen had. Nadat hij van zijn paard gestapt was, liep hij naar Iwan toe en pakte hij stevig zijn arm vast. Als iets nu rampzalig zou zijn, dan was het wel dat ze elkaar of de paarden zouden verliezen. 'Heb jij ideeën? Jij bent hier uiteindelijk de reiziger!' riep hij boven het geraas van de storm uit.

Iwan was opgelucht te horen dat zijn reisgezel hetzelfde idee had. Soms kon hij allang aan het klagen zijn over zijn zere achterwerk terwijl Marwan, de kersverse reiziger, bijna altijd nog een paar uur door wilde gaan. Deze keer zaten ze voor eens wel op één lijn. Pas toen Marwan zijn arm vast pakte, merkte Iwan dat de andere man afgestapt kwam. Verwilderd keek hij hem aan en probeerde een antwoord te verzinnen. Natuurlijk had Iwan flink opgeschept over zijn kunnen en de vele avonturen die hij als reiziger had mee gemaakt. Echter wist hij nu zo snel ook niet wat te doen. 'Kijk, ik weet dat ik mijzelf altijd de deskundige noem, maar dat betekent niet dat ik in iedere situatie ons weet te redden.' Hij moest lachen, ook al stierf die lach snel weg. Ze moesten toch echt iets verzinnen. Iwan stapte van de kar af zodat hij naast Marwan stond en liet zijn blik langs het pad glijden. Het hele pad dat ze gevolgd hadden was omsloten door bos geweest. Ze konden er beschutting vinden van de regen en wind, maar hun kar zou nooit het dicht begroeide stuk door komen. 'Ik- Ik denk-' Wat hopeloos greep hij weer naar Marwan en trok hem dichter naar hem toe, om er zeker van te zijn dat hij hem zou verstaan over het geraas van de regen en wind. 'Ik denk dat we de kar het beste hier achter kunnen laten. Hem de berm in rijden. Onze beste optie is het bos. Maar dat kan alleen met de paarden en wat spullen.' Hij wees het donker in en voelde als vanzelf de rilling over zijn rug trekken terwijl hij zijn spontane plan nog eens over dacht. Hij liet de kar niet graag achter, maar nog meer zag hij op tegen het betreden van de bossen. Ze zouden er gemakkelijk in kunnen verdwalen.

Marwan moest niet lachen om Iwans woorden en keek in plaats daarvan om hem heen om een schuilplaats te vinden. Die was er echter niet en Marwan had geen idee wat ze moesten doen. Konden ze zomaar de bossen in? Wat nou als er rovers waren of- of als er bliksem in sloeg? Aan de andere kant konden ze ook niet op het pad blijven en het risico lopen dat ze gewond zouden raken door aanstormende karen, paarden of mensen. Hij voelde hoe hij dichter naar Iwan getrokken werd en al snel zijn stem in zijn oor hoorde. 'Dat klinkt als een plan. Laten we maar snel aan de slag gaan,' zei Marwan enkel, terwijl nerveuze rillingen langs zijn lichaam gleden. Marwan liet Iwan de kar in de berm rijden, waarna hij het paard loskoppelde en de twee dieren vervolgens stevig aan hun teug vast pakte. Hij wilde niet dat zij de beesten kwijt zouden raken. Hij liet Iwan de benodigde spullen pakken. Zelf keek hij naar de lucht en zag hij dat de donkere wolken nog lang doorliepen in de hemel. Ze zouden zich vast nog de hele dag in de storm bevinden. 'Als we zo recht mogelijk het bos in lopen, dan raken we vast niet verdwaald,' zei hij wat onzeker, terwijl hij gebaarde naar de dichte bebossing. 'Laten we iets van een inkeping in een rots of een huisje of whatever zoeken.'

Iwan ging meteen aan de slag toen Marwan instemde met zijn plan. Het had geen zin tijd te verspillen om te twijfelen of ze het wel of niet moesten doen. Ze zouden alleen maar natter en kouder en misschien wel in meer gevaar raken. Terwijl Marwan de paarden als taak nam, richtte hij zich op de bagage. Ze hadden wel wat stugge huiden over de spullen liggen, die zouden het meeste regenwater tegen kunnen houden, maar alles wat in de kar achter zou blijven zou vochtig zijn. Niet het meest ideale voor Iwan's instrument, noch kostuums. Hij kon het echter nooit allemaal meenemen. Met pijn in zijn hart liet hij het meeste van zijn waardevolle bezit achter en laaide twee rugzakken vol met de belangrijkste benodigdheden en de twee buidels die ze de paarden konden laten dragen stopte hij vol met hun etenswaar. Toch kon hij het niet laten één van zijn luiten onder zijn mantel te binden. Hij haastte zich door de spullen en gaf één van de zakken aan Marwan waarna hij de andere twee bevestigde aan de paarden. Zuchtend staarde Iwan het bos in en knikte met tegenzin. 'We kunnen een poging doen tekens achter te laten. Ik kan de bomen met mijn mes markeren.' Zoals hij voorstelde begon hij alvast met de eerste boom, en de volgende, zodat ze al snel dieper het bos in geraakten. Iwan was wat voorop geraakt toen hij plots de rotswand opmerkte en enthousiast langs de begroeide wand naar een opening zocht. Toen hij eindelijk wat vond kon hij zijn euforie amper binnen houden. Luid joelend riep hij Marwan naar hem toe en ging alvast de nauw ingang in om opgelucht op de droge grond te ploffen.

Marwan was al iets meer gerustgesteld door de markeringen die ze achter zouden laten, maar dacht meteen ook aan de mensen die hen wellicht daardoor ook konden volgen. Hoeveel reizigers zouden er elke lente overlijden door deze stormen? Marwan probeerde Iwan bij te houden, maar het was moeizaam door de harde regen en dichte mist, en al snel was hij de man kwijt geraakt. Hij moest moeite doen om niet in paniek te raken en voelde dus al snel zijn hartslag omhoog gaan. Hij wilde net wanhopig naar de man roepen, maar hoorde hem gelukkig al snel joelen. Die geluiden brachten hem al snel de juiste richting op en zo stond hij oog-in-oog met een flinke rotswand. Eronder kon hij nog net een nauwe ingang zien. Nadat hij de paarden zo beschut mogelijk had vastgebonden, kroop hij ook de ingang in en nam hij naast Iwan plaats. Flink hijgend kwam hij weer op adem. 'Ik wist wel dat je iets zou vinden,' glimlachte Marwan uiteindelijk, waarna hij zijdelings naar de andere man keek.

Iwan lag lachend op zijn rug naar de rotsen boven hem te staren en keek Marwan met een brede grijns aan. 'Ik ben blij te horen dat je eindelijk eens wat vertrouwen in me hebt!' Met wat moeite kwam hij weer overeind en keek om hen heen. Het was niet erg groot en een flink stuk was bedekt met gebladerte en takken van planten die de rotswand in gekropen waren. Er was echter genoeg plek om op de grond te slapen. Iwan trok zijn doorweekte mantel van zijn schouders en deed een poging het overtollige regenwater er uit te wringen. 'Misschien moeten we maar proberen een vuurtje te maken. Ik denk dat het wel kan zolang we het maar dicht genoeg bij de opening doen zodat de rook niet hier blijft hangen. We kunnen de takken van die planten gebruiken, die zijn vast droog genoeg!' Nu ze een schuilplaats hadden gevonden, had hij plots meer energie. Dat laatste stuk door het bos had hij amper zijn benen kunnen voelen, door de koud of door de vermoeidheid. Nu ging hij al weer energiek aan de slag met de planten. 'Zoek eens naar die vuurstenen die ergens in mijn tas zitten. Aan de zijkant geloof ik. Of misschien in het middenvak. Alhoewel-' Bedenkelijk tuurde Iwan naar de rotswand, maar wuifde toen zijn gedachte weg. Zijn tas was één chaos, dus hij kon Marwan geen andere aanwijzingen geven. Toen hij voldoende takken bij elkaar had gesprokkeld liep hij terug naar zijn reisgezel en knielde voor hem neer om aan de constructie voor het vuur te beginnen. 'Heb je wel eens in een storm zoals dit vastgezeten?' vroeg Iwan benieuwd. Hij wist dat Marwan nooit zoals ze nu naar Tyrosh gingen hadden gereisd. Maar sinds hij uit de Wilde Landen kwam en familie was van Sibel was hij vast vaak genoeg heen en weer gereisd en dat zal ook niet altijd makkelijk zijn gegaan.

Ondanks dat Dante weer genoeg praatjes had, was Marwan juist stil. Hij was bezorgd. 'Natuurlijk heb ik nooit in zo'n storm vastgezeten,' wierp hij terug met een diepe frons. Hij belandde nooit in risicovolle situaties als deze en hij zocht ze nooit op. Hoe vaak had hij al niet bedacht hoe hij in zulke situaties belandde tijdens deze reis? 'Jij dan wel, Dante?' vroeg hij uiteindelijk toch benieuwd. De man had al meerdere verhalen over zijn avonturen tijdens zijn reizen verteld en Marwan was erg onder de indruk geweest. Nu sprong hij snel in actie na de opdrachten van Dante en zocht hij rond in de tas van de andere man om de vuurstenen te vinden. De tas was inderdaad een chaos, maar Marwan en Dante reisden al langer samen, en wist hij dus ook waar hij moest zoeken. Dus, nadat Dante de constructie af had gemaakt, probeerde hij de takken aan te steken. 'Ik weet niet of ik ga kunnen slapen in zo'n benauwde ruimte,' zei hij uiteindelijk, terwijl hij voelde hoe de muren naar hem leken te kijken, naar hem toe leken te bewegen. 'Misschien is dit het moment om te zeggen dat ik niet van kleine ruimtes houd.'

Terwijl Marwan maar niet reageerde kon Iwan vrolijk verder babbelen. Hij had al erg snel gemerkt dat hij er niet zo van hield als er lange stiltes tussen hen in vielen. Hij dacht nog vaak genoeg dat Marwan plots zou zeggen dat hij hem beu was en in het volgende dorp zijn eigen weg in sloeg. Het zou hem niets verbazen als het na deze storm gebeurde. Iwan legde net de laatste takjes weg toen hij de reactie van zijn reisgezel hoorde. 'Oh, nou ik dacht gewoon-' Hij maakte zijn zin echter niet af en ging verder met zijn werk. Soms wist hij niet goed wat Marwan dwars zat. Hij had vaak genoeg geprobeerd in zijn hoofd te kruipen om te begrijpen wat voor persoon hij was, maar Iwan kende Marwan nog niet goed genoeg. Het fascineerde hem dat hij deze man nog niet meteen door had. 'Nou, ik ben toch een keer vast geraakt in de modder met mijn huifkar terwijl het knoerhard hagelde. En mijn goede lieve vriend met wie ik de kar deel, die sliep vrolijk overal doorheen. Dus heb ik een mijn eentje het wiel uit moeten graven!' De herinnering verontwaardigde Iwan nog altijd. Echter hadden de rollen net zo goed omgedraaid kunnen zijn. Hij keek toe hoe Marwan een poging deed het vuur te starten, maar nam uiteindelijk de stenen van hem over. Net toen hij het vuur aan kreeg hoorde hij de bekentenis van Marwan. 'Oh,-' Het vuurtje doofde voor hem uit. 'Misschien helpt het als je dichter bij de opening gaat liggen? De regen slaat niet echt naar binnen, maar daar kun je het licht wel meer zien.' Plots moest hij grinniken en gaf Marwan tegenover hem een licht duwtje. 'Ik kan je wel in slaap zingen. Ik ken een slaapliedje dat mijn moeder altijd zong als ik nachtmerries had.' Hij keek naar het vuur dat intussen weer ontsprongen was tussen hen. 'Of dat ik nu soms neurie als ik ze nog heb,' biechtte hij, Marwan's voorbeeld volgend met zijn bekentenis, aan hem op.

Marwan keek de andere man stilletjes aan bij zijn bekentenis. Het kostte voor beide mannen tijd om meer van hunzelf bloot te geven. Soms verbaasde Marwan zichzelf als hij weer eens iets los liet over zijn karakter, iets wat hem typeerde, zoals zojuist met zijn angst voor kleine ruimten. Het was niet iets wat hij zo vrijwillig los had gelaten als het geen betekenis had gehad voor de situatie. 'Ik heb mijn familie niet verteld dat ik met jou mee ging,' bekende Marwan vervolgens. Het voelde zo verschrikkelijk goed om eindelijk eens de waarheid over zaken te kunnen vertellen. 'Ik heb afscheid van ze genomen... omdat ik ze vertelde dat ik terugkeerde naar huis. Daar staat hun een brief te wachten.' Hij had geen spijt van zijn beslissingen of handelingen, maar tegelijkertijd kon hij niet te lang en te veel denken aan de reactie van zijn moeder als ze de brief ontvangen had. Wat zou ze verdrietig en teleurgesteld in hem zijn. 'Misschien schuif ik inderdaad wel wat dichter naar de opening toe,' murmelde hij zachtjes, terwijl hij zich door de nauwe ruimte bewoog en zich dichter bij de koud stationeerde. 'En ik zou graag een lied willen horen.' Hij besloot maar niet verder te gaan over de nachtmerries.

Iwan wist niet of het gevoel dat hij had één van schuld was. Hij deed zich al zo lang voor als Dante, dat het vaak niet eens meer voelde alsof hij loog. Echter nu hij zo naar Marwan luisterde knaagde er iets aan hem. Hij waardeerde hoe open zijn reisgezel plots tegen hem was. Ook toen hij vertelde over zijn familie ondanks zijn ongemak met dat onderwerp. 'Maar je hebt ze dus uitleg gegeven in die brief?' vroeg hij op dringendere toon dan hij verwacht had. 'Mijn jongere broer. Hij vertrok een aantal lentes geleden ineens en- en het brak mijn familie uit een.' Iwan had het maar weinig over zijn broers gehad. Ze kwamen constant in zijn hoofd voor, hun adviezen, hun kritieken, grappen, gelach en verwijten. Soms werd hij gek van die herinneringen. Maar hij deelde ze amper met anderen en zo ook niet met Marwan. Iwan ging verder met het vuur terwijl Marwan een andere plek op zocht in de grot en keek tevreden toe hoe zijn begin gemaakt was.  Pas toen de takjes knisperden en hij zijn natye laarzen en sokken ernaast had gelegd, pakte hij de luit die hij meegenomen had er bij. Hij besloot echter niet het slaapliedje te spelen, maar tokkelde wat omdat hij nog niet wist wat hij wilde zingen. 'Heb je een grote familie?' vroeg hij de man naast zich nieuwsgierig. 'Wat doen zij?' Misschien hielp het over Marwan's familie na te denken, die even goed problemen met ze had, in plaats van alleen obsessief over de zijne na te denken.

Marwan keek de andere man bedachtzaam aan en knikte uiteindelijk. De dringende toon van Dante overrompelde hem: hij wist niet dat het hem zo erg aan ging. 'Ik heb een bode laten beloven dat hij de brief zou afleveren bij het adres van mijn ouders. Ze zullen het vast al lang en breed gelezen hebben.' De toon viel uiteindelijk op zijn plaats door de uitleg van Dante. De opmerking maakte hem nerveus en wat onzeker keek hij van de andere man weg. 'Mijn familie is al uiteen gebroken. Al lange tijd geleden. Dit zal niets uit maken. Het maakt de sfeer wellicht zelfs wel beter.' Hij ging er verder niet over door en besloot zich meer te richten op de andere man. Dante had echter andere ideeën en met een zucht probeerde hij de vragen te beantwoorden. 'Het valt wel mee. Ik heb één broer en één zuster. Allebei ouder. Ze helpen mijn vader om de stad waar ik ben opgegroeid in goede banen te laten lopen. Mijn vader is het-' Hij zocht naar de juiste vertaling van het woord. 'Opperhoofd?' Hij besloot nu het onderwerp over zijn familie te sluiten en keek juist Dante benieuwd aan. 'En jij dan? Ik weet dat jij sowieso één broer hebt, heb je er meerdere? Zusters? Wat doen jouw ouders?'

Iwan bekeek Marwan met een sceptische blik toen hij vertelde dat zijn familie er al niet al te best aan toe was, maar besloot er verder niets over te zeggen. Het was niet zijn plaats om kritisch te zijn over de houding die Marwan had wat betreft zijn familie. Hij was zeker niet veel beter. Had hij Tobias niet beloofd een brief te schrijven die hij aan hun moeder kon geven? En had hij dat gedaan? Iwan knikte toen hij zijn vader het opperhoofd noemde. Hij wist wat hij daar mee bedoelde. Adrian had hem al eens uitgelegd hoe het werkte in vele stammen in de Wilde Landen en dat Oostelijke landheer en landvrouw die rollen nog steeds in waarde hielden en de leiders deel lieten nemen aan de politiek in het Oosten. 'Is dat een rol die erfelijk opgevolgd wordt? Of maakt dat niet zo veel uit?' Hij bewonderde Sibel er voor hoe ze om ging met het erfrecht waar de adel zo lang krampachtig aan vast gehouden had. Mede dankzij zijn vader en de oorlog die hij gevoerd had om zijn recht op de troon op te eisen. 'Ik, eh-' Iwan glimlachte en keek naar het vuur. 'Ik heb drie broers en één zus. Mijn oudste en jongste broer hebben hun gezinnetjes en ik geloof dat mijn zuster dat misschien ook eindelijk gevonden heeft. Mijn andere broer. Hij is mijn tweelingbroer.' De glimlach op zijn gezicht werd enkel groter als hij aan hem dacht. Hij voelde dat hij gestopt was met het bespelen van de luit, maar pakte dat nu weer op. 'Hij is een genie. Al zal ie het zelf nooit toe geven. Maar echt, hij is een geweldige dichter. Hij stuurt me er altijd wel eentje als hij me schrijft en-' Hij lachte plots toen hij door had dat hij Marwan weer iets toe zou vertrouwen wat hij nog niemand eerder had verteld. 'Sommige van mijn liederen zijn gedichten van hem die ik op muziek heb gezet. Maar het is niet de bedoeling dat iedereen dat weet! Augustus geniet van zijn stille leventje en ik wil niet dat mensen hem lastig gaan vallen.' Tegelijkertijd had hij het niet over zijn hart kunnen verkrijgen om de pracht die Augustus creëerde voor zichzelf te houden. Het moest gedeeld worden met de wereld. Het maakte hem altijd erg trots die nummers te kunnen spelen en de reactie van zijn publiek te zien. 'Hij heeft dit geschreven over de tijd dat we nog in Evenfall woonden.' Met wie woorden begon hij één van de liederen te zingen.

Marwan was Dante dankbaar dat hij niet over zijn familie doorging: hij had geen zin om bekritiseerd te worden over zijn keuzes rondom zijn afscheid. Hij bekritiseerde zichzelf er al genoeg over. 'Er is niet sprake van een erfelijke rol, per se. Mijn grootmoeder was het vorige opperhoofd en mijn vader is vervolgens verkozen bij haar aftreden. Het politieke spel is door de verkiezingen heel democratisch, maar ook fel: er zijn al flink competente deelnemers die graag de rol van mijn vader over willen nemen. Het is erg interessant om te horen wat ieder van plan is met de stam en er wordt flink campagne gemaakt.' Zijn zuster deed ook mee met die discussies en debatten, echter vond Marwan haar veelal erg fel. Haar meningen waren daarnaast niet goed opgebouwd en ze speelde graag in op de emotie van de stam. Vervolgens luisterde hij geïnteresseerd naar de verhalen over de broers en zuster van Dante. 'Jullie zijn dus allebei creatief,' merkte Marwan op, terwijl hij op zijn zij was gerold en naar Dante keek. 'Weet jouw tweelingbroer dat jij zijn teksten op muziek zet? Hij zal vast trots zijn als hij het wist.' Marwan had nu meerdere liederen van Dante gehoord en hij moest zeggen dat hij veelal onder de indruk was van de poëtische lijnen. Vervolgens ontstond er een brutale grijns op zijn gezicht. 'Jij en jouw tweelingbroer. Wie is knapper?' Hij plaagde de andere man een beetje - misschien steeg de damp van de regen wel naar zijn hoofd -, maar viel vervolgens stil bij het plotselinge spelen op de luit van Dante. Het was prachtig en emotioneel geladen en aangrijpend. Marwan wist niet wat hij moest zeggen toen Dante uitgespeeld was.

Iwan wist dat hij er zelf naar gevraagd had, maar was al snel interesse verloren voor het politieke spel dat Marwan omschreef. Hij had over dat soort zaken al genoeg gehoord in zijn leven. En dan te bedenken dat hij echt zijn best had gedaan er nooit iets over te moeten horen. Hij reageerde verder nog niet op de vragen, noch het geplaag, van Marwan, maar richtte zich op het lied. Als hij zong, deed hij dat bijna nooit halfslachtig. Of het nou voor een publiek van honderd was of voor één man. Het hielp hem zo te denken en de kantjes er niet vanaf te lopen. Pas toen hij de laatste noot zong en speelde, keek hij weer naar zijn reisgezel en glimlachte zwak. 'Hij weet het niet.' Met een zucht legde Iwan de luit aan de kant en merkte toen hoe zijn kleding het hout vochtig had gemaakt. Hij trok vervolgens nog één van zijn lagen kleding uit en spreidde deze op de vloer. 'Ik wilde het hem vertellen maar-' Iwan trok zijn trui op de grond dichter naar het vuur en haalde zijn schouders op. Het was goed geweest Augustus na al die tijd te hebben gezien en hij had verrukt aangehoord dat zijn broer een leven werkende in een bibliotheek had gevonden. Echter had hij weinig over zijn eigen leven met hem kunnen delen. Hij was bang geweest voor Gus' zijn reactie, zoals hij ook die van de rest van zijn familie vreesde, ook al waren ze nog zo lovend geweest na zijn optreden op de bruiloft. Eens zouden ze in zien wat voor oplichter hij was. Met een gepijnigde blik ging Iwan weer terug op zijn plek zitten en keek plots Marwan recht aan. 'Ik geloof dat je zelf zal kunnen oordelen wie knapper is. Je hebt mijn broer al wel eens ontmoet.' Iwan wist niet wat hem bezielde dat hij dat ineens zei. 'En overigens ken je mijn jongere broertje ook erg goed.'

Marwan merkte de bedompte sfeer op na het spelen van het lied. Dante leek hem niet aan te kunnen kijken en ook niet op zijn geplaag in te gaan. Het paste niet bij het vibrante, levendige beeld wat Marwan bij zijn reisgenoot had. 'Misschien zou je het hem eens moeten vertellen,' suggereerde hij, maar voorzichtig. Dante had eerder al aangegeven dat hij het maar niets vond als Marwan zich met zijn familie of leven bemoeide. Bij de plotse woorden over dat hij zijn broers zou kennen keek Marwan plots op. Vervolgens moest hij lachen en schudde hij zijn hoofd. Wat voor onzin sprak zijn vriend? 'Ik ken jouw broers niet, Dante,' grinnikte hij geamuseerd, 'dus ik denk dat je in de war bent. Ik ben nooit verder geweest dan de Wilde Landen en Myr. Daarnaast ben ik niet de meest sociale persoon in dit land. En-' Hij zag echter de serieuze blik van zijn vriend, waardoor hij moeizaam slikte. 'Hoe- hoezo denk je dat ik jouw broers zou moeten kennen?'

Iwan had plots het idee dat het voor hem ondraaglijk zou zijn als Marwan er zelf ooit achter zou komen dat hij niet Dante was. Hij had het altijd in zijn hoofd dat het geen verschil uit maakte. Zeker niet als hij onder mensen was die zijn familie toch niet gekend zouden hebben. Wat had het dan voor zin om ze te vertellen dat hij Iwan heette, dat hij de voormalige prins was, dat zijn ouders de Koning en Koningin van Tarth waren geweest en dat hij zijn hele jeugd en een deel van zijn volwassen leven in Evenfall opgesloten had gewoond in het paleis? Marwan, echter, kende zijn broers, zijn familie. En hij moest vast op de hoogte zijn van de omstandigheden van het leven van de prinsen en hoe het vorige Koninklijke paar de troon over had gedragen aan zijn nicht. Hij hoefde dat niet eens aan hem uit te leggen allemaal en toch had hij zijn rol door gespeeld. Hij voelde hoe een glimlach over zijn gezicht gleed toen Marwan zijn opmerking als een grap opnam. 'Je schaakte wel eens met Augustus toen we jong waren. Ik was het alweer vergeten, maar Gus herinnerde me er aan. Het is al een hele tijd geleden. We bezochten Myr niet vaak met mijn ouders. Vader vond het te ver.' Hij had zijn broers en zus verteld over Marwan die hij als reisgezel gestrikt had en het had hem verbaasd dat iedereen de jongeman nog wel herinnerde behalve hij zelf. Maar hij was altijd meer bezig geweest met avontuur en het ontdekken van het paleis in Myr, dan met saaie jongetjes die niet met hem mee wilden spelen. 'Als je je dat niet herinnert ken je mijn jongere broer zeker. Hij is met je nichtje getrouwd. Adrian heeft inmiddels twee peuters rond lopen. Ongelooflijk.' Het zien van de kinderen van zijn familie had hem overweldigd. Zoiets zou hij nooit hebben en bovendien vond hij het moeilijk zich tot de kleintjes te verhouden. Wat kon hij nou voor hen zijn behalve een oom die zo nu en dan ineens opduikt? 'Je weet allang dat mijn naam niet Dante kan zijn,' zei Iwan zacht.

Marwan keek de andere man bijna uitdrukkingsloos aan. Hij wist niet wat hij voelde en wat hij hoorde te voelen bij deze onthulling. Verraad? Bedrogenheid? Teleurstelling? 'Allang? Hoor je wel wat je zegt?' siste hij uiteindelijk, waarna hij overeind kwam zitten en Dante - Iwan - ongelovig aan keek. Hij was aan het reizen met een verdomde prins. Een verdomde prins die hem aan het lijntje had gehouden, terwijl hij regelrecht met zijn neus tijdens het feest op de feiten was gedrukt. 'Ik vertrouwde je, Da- Iwan! Wie je ook bent!' Hij voelde hoe zijn ademhaling harder werd en hoe de muren op hem af kwamen deinzen. Zoveel vertrouwen had hij in de man tegenover hem gelegd, om er vervolgens bedrogen uit te komen. Was dat ook niet de vorige keer dat hij een man dichtbij hem liet komen gebeurd? Zonder iets te zeggen kroop hij hun nauwe schuilplaats uit en nam hij bij de dichtstbijzijnde boom plaats tegen de stam. Hij stond nog liever uren in de regen dan dat hij nog langer bij die leugenaar binnen bleef. Onderkoeling leek hem een beter alternatief dan verder voor schut gezet te worden door de quasi prins.

Iwan zag de gezichtsuitdrukking van Marwan al snel veranderen en keek geschrokken toe toen hij het gesis hoorde. Hij probeerde tussen de harde woorden van Marwan in te komen maar kwam niet erg ver. Ontzet zag hij dat zijn reisgezel opstond en hun schuilplaats verliet. Besluiteloos bleef hij op de grond zitten en keek met een frons naar de opening. Hij had ingezien dat Marwan wellicht boos zou zijn ondat hij gelogen had, maar hij had eerder gedacht dat het de man niet zo veel zou kunnen schelen. Voor Marwan was het toch niets nieuws om onder de adel te zijn? En eerlijk gezegd was Iwan niet eens een prins meer. Tenminste zo zag hij het dan. Als er een tegenstander van de adel plots voor zijn neus zou staan, zou die persoon er waarschijnlijk heel anders over na denken. Iwan voelde een rilling die over zijn rug kroop door de wind die de koud de grot in blies. Na enkele stille minuten stond hij toch op en liep naar buiten met zijn mantel over zijn hoofd en schouders om al snel Marwan tegen een boom te vinden. 'Marwan,' begon Iwan voorzichtig. 'Het is nooit mijn bedoeling geweest tegen je te liegen- Of nou, niet-' Hij struikelde over zijn woorden als hij terug dacht aan hun ontmoeting. Hij had de volle intentie gehad om Marwan niet te gaan vertellen wie hij was zolang de man zelf geen verdenkingen had. 'Oké, prima, ik heb gelogen over mijn naam. Maar verder heb ik je niets onwaars verteld! Ik heb al je vragen eerlijk beantwoord. Maar je vroeg me nooit: goh, waar woonde je in Evenfall? Of: waarom was je in Myr een eregast?' Hij was naast Marwan gehurkt en probeerde zijn blik te vangen. 'Je bent niet de enige persoon die me enkel als Dante kent. Dat is wat ik nu ben. Ik ben helemaal geen prins meer en-' Hij liet verslagen zijn hoofd zakken. 'Eerlijk gezegd wil ik ook helemaal niet Iwan Halley zijn,' mompelde hij er achter aan.

De regen was nog steeds in grote mate en hard uit de lucht aan het vallen. Er was echter geen haar op zijn hoofd die overwoog om terug naar Iwan te gaan. Iwan leek hetzelfde te beseffen, want het verbaasde Marwan niets dat Iwan hem volgde naar buiten toe. Zijn woorden kwamen nauwelijks bij hem binnen, zo versuft keek hij naar de grond. Pas bij Iwans laatste woorden schoot zijn hoofd omhoog. 'Oh, dus nu ben ik plots de oorzaak van jouw leugens? Omdat ik niet doorvroeg?' siste hij opnieuw. Hij kon het erg slecht hebben dat Iwan de schuld op hem legde. Toen de andere man naast hem hurkte, wendde hij zijn gezicht van hem af. Kon hij niet gewoon terug naar de rotsinkeping, zodat ze niet dit gesprek hoefde te hebben? Het was allemaal al pijnlijk genoeg. 'Maar je bent nu eenmaal Iwan Halley. We zouden allemaal wel een nieuwe identiteit willen hebben, maar zo werkt het leven niet. Je moet het doen met wie je bent, want zelfs de Goden zullen niet in staat zijn om jouw identiteit te veranderen.'

'Nee, zo bedoelde ik het niet,' reageerde Iwan gehaast, maar zag dat de andere man van hem weg draaide. Zuchtend wreef hij over zijn krullen. Natuurlijk had hij al eerder met Marwan willen delen dat zijn naam Iwan was en dat hij veel niet verteld had over zichzelf. Echter was er nooit een moment geweest waarop hij gevoeld had dat het uit kwam om toe te geven dat hij niet helemaal eerlijk was geweest en bovendien stelde hij liever dat moment uit. Hij wilde het gesprek laten voor wat het was en gaf Marwan zijn mantel zodat hij, als hij dan toch koppig hier bleef zitten, tenminste warmer kon zijn. De woorden die zijn reisgezel uitsprak, bracht enkel plots een woede in hem naar boven. 'Oh, geloof me, ik heb de Goden daar vaak genoeg voor vervloekt! En eerlijk gezegd-' Hij was opgestaan en sloeg zijn armen demonstratief over elkaar. 'Eerlijk gezegd denk ik dat dat het meest naïeve is wat je gezegd hebt deze hele reis. Iedereen heeft een kans om een nieuwe start te maken en ik- Het spijt me te horen dat jij denkt dat ik die kans niet heb. En misschien ben ik nog wel naïever om te hebben gedacht dat jij het wel zou begrijpen.' Zijn woorden waren hard, niet alleen omdat hij moeite deed om over het geraas van de wind uit te komen, maar ook omdat hij zich in lange tijd niet zo boos en vernederd had gevoeld. Hij stampte terug naar de rots en eenmaal binnen trok hij wild aan zijn natte kleding om ze naast het vuur te gooien. In enkel zijn overhemd zocht hij tussen hun spullen naar droge kleding en vond tijdens die zoektocht al snel iets veel beters. Gretig opende hij zijn veldfles en nam er enkele flinke slokken van voor hij pas een droog stel kleren aan trok. Achteraf gezien had hij nog liever gehad dat Marwan hem niet geloofd had.

Nieuw

Reihan zat met een vermoeide blik op haar paard en reed langzaam aan de rijen en rijen van bomen voorbij. Ze had in de laatste twee uur niets anders gezien dan donkere en diepe bossen langs de weg. Geen dorp of andere reizigers waren ze tot nu toe tegen gekomen. Rei had dus best haar eigen kleding aan kunnen houden. Maar in het kamp hadden ze haar haar juwelen en jurken geweigerd. Onderweg naar Tyrosh kon ze beter anoniem zijn, een gewone Quandaïer die haar heil kwam zoeken hier. Net zoals die landverraders die hun land ontvlucht waren. Reihan had ze gezien in het kamp. Ze sprak niet met hen. Ze had met niemand gepraat. Wat de Generaal ook geprobeerd had om uit haar te krijgen, ze had haar mond gehouden. Die mensen waren het niet waard om woorden aan vuil te maken. Niet het prinsesje en haar Kapitein of wie dan ook. Maar ze had wel haar mond open getrokken toen ze gehoord had wie haar naar Tyrosh zou begeleiden waar ze haar verdere tijd uit zou moeten zitten. Reihans blik gleed naar Robyn die enkele meters voor haar reed. Kort bestudeerde ze de rechte rug en het donkere haar dat soepel met de bewegingen van haar paard mee ging. Ze had er geen enkel vertrouwen in dat de soldate haar heelhuids in Tyrosh zou laten arriveren. Ze verwachtte al dagenlang een 'ongeluk' of het nou een val van haar paard was of eten dat vergiftigd was. Misschien was dat beter dan wat haar te wachten stond in Tyrosh. Ze probeerde de zelfvoldane en arrogante blik van haar broer nog niet in te beelden. Had hij haar niet gewaarschuwd? Ze schudde de gedachte weg. Met een zucht keek ze op toen ze druppels voelde. Het weer had tot nu toe meegezeten, maar nu het herfst begon te worden was zelfs het altijd zonnige Noordelijke weer verraderlijk. Rei stopte haar paard en sloeg haar armen over elkaar terwijl ze wachtte tot Robyn het zou merken.

De norse blik van Robyn bij het verlaten van het kamp was gedurende de reis opgehelderd tot een gespannen doch rustige uitdrukking. Het vooruitzicht om Tyrosh te betreden en mogelijk Syd opnieuw te ontmoeten hield haar hoofd bezig, net zoals de mogelijkheid dat de prinses toch een poging zou doen om te ontsnappen. Het verlaten van het kamp, waar ze zo het gevoel had gehad dat iedereen haar constant had aangekeken en beoordeeld, was echter een fijne afwisseling. Ze had het niet meer uitgehouden in het huis van haar broer en schoonzus. En het duidelijke ongenoegen van de Generaal over haar acties hadden het niet veel beter gemaakt. Indra had vast niet kunnen wachten om eindelijk van haar af te zijn... Met die gedachtes in haar hoofd reed ze verder over het bospad. De plotse regen was echter een aangename afwisseling, vooral om zo de tergende stilte tussen haar en de Quandaïse prinses te doorbreken. Tevreden keek ze op naar de lucht met gesloten ogen, waardoor het even kostte tot ze erachter kwam dat haar reisgenoot was gestopt met rijden. Ze draaide haar paard om en keek de vrouw bedachtzaam aan. 'Rijd door,' zei ze enkel, terwijl ze haar afwachtend aan keek. 'De herberg is nog uren van ons vandaan.'

Reihan had geen haast om in Tyrosh te geraken. Ondanks dat ze het niet gewend was lang op een paard te reizen, was ze er na een paar dagen wel gewend aangeraakt ondanks het fysieke ongemak. Bovendien was het fijn omringd te zijn door veelal stilte. Hoewel ze wel wat afwisseling kon gebruiken van dit saaie bospad. Reihan schudde haar hoofd en wees in de verte. 'Als we nu geen onderdak zoeken zitten we zo in een storm vast.' Het regende nog niet hard, maar ze voelde hoe de lucht om hen heen zwaar voelde en zag dat de boomtoppen door de wind heen en weer getrokken werden. Wat dat betrof was het weer hier niet zo verschillend met Quandaï. Het kon plots omslaan als je de tekenen negeerde. Rei keek om zich heen terwijl ze de kap van haar mantel over haar hoofd trok en al een rilling over haar rug voelde kruipen door de koud. Ze was het gebrek aan comfort niet ongewoon. Zeker niet na haar lange verblijf in het kamp waar ze uiteindelijk in dezelfde tent was gestopt waar Iker had gezeten. Maar ze zag het nog niet graag gebeuren dat ze in de buitenlucht moesten verblijven. Misschien was het inderdaad beter als ze doorreden zoals Robyn aan gaf. Rei was echter zeker dat ze niet veel tijd zouden hebben voor het weer omsloeg. 'Je kunt me hier achterlaten om zelf een schuilplek op te zoeken. Dan overleef ik het vast niet. Ben je mooi van dit probleem af.' Ze glimlachte ongemeend.