De Noordelijke Kust

Diane luisterde vol interesse naar de uitleg van Saul. Ze kon veel van wat hij beschreef van zijn jeugd maar slecht voorstellen. Ze zag echter in Tyrosh dagelijks de jonge en uitgehongerde kinderen rond lopen. Het was er niet beter op geworden in de afgelopen manen. Sterker nog, ze dacht dat het aantal flink aan het vermenigvuldigen was. 'Ik ben blij dat je niet terug gekomen bent met ratten dan,' glimlachte Diane. Ze was het wel gewend om het met minder te doen, maar ze had haar grenzen. Ze moest lachen om de woorden van Saul en kuste hem teder op zijn wang. 'Ik heb het gemerkt,' grinnikte ze, opgelucht dat hij zo in stemde met haar woorden. Ze had haar best gedaan om niet te ver door te draaien, om hem niet te hoopvol te laten worden, omdat ze nog weg moest en ze niet wist wat de uitkomst van haar bezoek aan Galivar zou zijn. Maar ze had zich in de paar weken alleen maar meer tot Saul aangetrokken gevoeld en zo veel hechter geworden met haar oude vriend. Ze had maar met erg weinig mensen een band die diep ging en ze miste dat al erg lang, hoe graag ze het ook zou ontkennen. Diane merkte dat ze stil was gebleven. Ze glimlachte en legde een hand op zijn wang zodat hij haar nog iets langer aan keek voor hij zich weer op het konijn richtte. 'Ik kom terug, Saul.' Het was de enige belofte die ze zichzelf liet maken.

Saul was weer betoverd en compleet ingenomen door de ogen van Diane. Bij de Goden en alle Oceanen en Hemelen nog aan toe, wat was hij gek op deze vrouw. Voor een lang moment kon hij dan ook enkel staren voordat zijn mond het weer deed. 'Ik wacht op je, zo lang als het kost,' zei hij zacht, waarna hij naar voren boog en de vrouw teder kuste. Het was dat zijn handen nog onder de viezigheid zaten, anders had hij haar die avond niet meer los kunnen en willen laten. De belofte dat ze terug zou komen, was... was zoveel meer dan dat hij had durven hopen. Het was een onderwerp geweest wat ze zo angstvallig vermeden hadden, maar waarover hij tegelijkertijd zo graag had willen praten. Juist om een situatie als dat ze zoveel jaren eerder ervaren hadden te vermijden. 'Schenk eens twee glazen wijn voor ons in,' murmelde hij tegen haar lippen aan met een gelukzalige grijns. 'Deze locatie en jouw gezelschap vind ik iets om op te proosten.'

Diane was praktisch. Ze wist dat er altijd een kans bestond dat ze niet terug zou kunnen komen. Als dat zo was, zou het in ieder geval niet aan haar liggen. Ze zou er alles aan doen om Tyrosh te bereiken. De tweede kans die ze met Saul had gekregen wilde ze niet verspillen en Galivar of wie dan ook zou erg zijn best moeten doen om haar van deze man weg te houden. Diane straalde na de belofte en kus van Saul en knikte vervolgens glimlachend. Met enige tegenzin, maar ook met een knorrende maag, liet ze hem los om de wijn er weer bij te pakken en twee mokken op te zoeken en een kruik met water. Ze knielde weer naast hem om de wijn aan te bieden. 'Op ons en de Oceanen.' Diane hief haar eigen mok op. 'En dat ons werk in het kamp maar ten goede komt,' voegde ze er nog met een zucht aan toe voor ze een slok van de drank nam en weer ging zitten. Hoe erg ze ook genoot van hun korte reis en het gezelschap dat haar vriend was, keek ze er tegenop het kamp morgen te bereiken. Ze had het niets gevonden dat Saul zich genoodzaakt had gevoeld om tevens naar het kamp te gaan om met de Generaal te praten. Wat ze had gezien in haar dromen bezorgde haar kippenvel. Als ze te laat was om Iker er weg te krijgen, of als de Quandaïers sneller dan gedacht handelden, of als ze de beelden verkeerd had begrepen, zouden ze beiden vast kunnen komen te raken in die bloederige chaos. 'Mijn aanbod staat nog steeds om Generaal Morton een brief van je te bezorgen. Of ik kan vast op haar in praten.' Met een zijdelingse blik op Saul nipte ze aan haar wijn.

Ondanks dat Saul een wijncriticus was, liet reizen hem simplistischer na denken over het goedje. Met water in de mond keek hij dan ook toe hoe Diane twee mokken vulde en er eentje aan hem overhandigde. 'Op ons en de Oceanen,' herhaalde Saul de woorden, waarna hij een flinke slok nam en vervolgens de twee konijnen vluchtig te prepareren en vervolgens te hangen boven het vuur. Ondertussen luisterde hij naar de vraag van zijn vriendin. Saul had haar aanbod om hulp niet simpeltjes weggewuifd. Zijn maten hadden namelijk net zo bezorgd op hem ingesproken, nadat hij had aangekondigd dat hij naar het kamp zou af reizen. Wie zou namelijk zijn taken over nemen als hij er niet meer was? Saul had heel wat geschikte kandidaten kunnen aanwijzen, maar niemand had er iets van willen horen. Toch kon Saul het niet over zijn hart verkrijgen om Diane wel in dat bedreigde hol te sturen en zelf er buiten te blijven. Daarbij... Indra wíst dat ze wel samen moesten werken, of in elk geval naar elkaar moesten luisteren. En daar kon Saul haar mooi aan herinneren. 'Dat weet ik, Diane,' herinnerde hij haar, terwijl hij met zijn hand langs haar knie streek. 'Maar mijn beslissing staat: we betreden samen het kamp en komen er ook allebei weer uit. Daarbij wil ik wel eens zien in wat voor problemen de prins zich heeft gewerkt.' Hij dronk gulzig van de wijn en hield Dianes blik tegelijkertijd in de gaten. 'Wat vrees je zo erg in het kamp? Waarom je niet wilt dat ik er naar toe ga?'

Diane keek naar de hand op haar knie. Ze haalde haar schouders quasi onverschillig op. Ze had niet het recht om hem te laten twijfelen aan zijn beslissingen. Saul wist erg goed wat zijn verantwoordelijkheden waren en hoe hij die dacht in te vullen. Zij had geen idee hoe het was om een leider te zijn, om met haar acties niet enkel risico's te nemen voor zichzelf en misschien Galivar als ze echt iets stoms deed. Diane keek opzij naar Saul en knikte dan ook. 'Ik kan niet met je samen naar Indra gaan. Maar ik houd een oogje in het zeil. En waag het niet langer te blijven dan we besproken hebben.' Als het volgens plan ging en zij met Iker weg kwam, dan kon ze niet meer terug gaan om haar vriend te helpen. Tenminste, ze zou een keuze moeten maken die ze liever vermeed. Ze dronk ook weer van haar wijn en keek zo weg van Saul om naar het vuur te staren. Ze had tot nu toe zijn vragen vermeden over haar rusteloosheid 's nachts en over haar zorgen wat betreft het kamp. Ze had gedacht dat het maar goed was dat hij geen link tussen de twee had gelegd en toch- Diane had haar armen om haar benen heen geslagen terwijl ze in de vlammen keek. 'Quandaï gaat hard toe slaan, Saul. Als Iker daar niet weg raakt of- of als Indra niet voorbereid is.' Het was eenzelfde uitleg die ze eerder al had gegeven, maar ze wist dat het echt haar angst verklaarde. Diane keek Saul weer aan en bleef zo nog enkele stille tellen zitten voor ze verder sprak. 'Je hebt me wel eens gevraagd hoe ik mijn informatie verkrijg en veelal komt het uit een netwerk van bronnen waar ik al jarenlang aan werk of ik krijg het uit een makkelijk te bespelen handelaar of-' Ze ging er van uit dat Saul dat deel wel begreep. Het kostte haar energie en tijd en benutte haar talent en ze wilde niet dat het volgende dat zou ondermijnen. 'Maar soms zie ik dingen. In mijn slaap. Ik heb er geen invloed over, er is geen patroon. Soms negeer ik het, en veelal zie ik er de consequenties niet van omdat ik weer door reis, maar de andere keren- Dan zit er meer achter en-' Diane's gedachtegang dwaalde langzaam af als ze terug dacht aan haar meest recente dromen. 'Ik heb het kamp in vlammen gezien, met de grond rood van het bloed.'

Saul keek opzij naar zijn vriendin en sloeg weer een arm om haar middel heen, om zo met zijn kin op haar schouder te steunen. Het was een vredige avond met de geur van zeelucht en het knapperende hout voor hun. 'Ik blijf er geen tel langer dan nodig is,' beloofde hij haar, terwijl hij geruststellend langs haar zij wreef. 'Maar ik ga niet weg zonder jou.' Bij die woorden kuste hij haar teder op haar wang. Ze mocht dan wel bezorgd over hem zijn, hij maakte zich weldegelijk ook zorgen om zijn vriendin. Ondanks dat ze flink hersteld leek, was ze nog niet de oude. Toen ze weer begon te spreken, liet hij haar los en greep hij ook weer naar de wijn. Haar woorden gingen echter de andere kant op dan dat hij had verwacht. 'Ik dacht dat ze enkel Tyrosh wilde raken,' mompelde hij bedachtzaam. 'Niet- waarom het kamp?' Afwachtend keek hij Diane aan. Dromen? Saul zweeg na het horen van haar woorden en staarde met een afwezige blik naar de vlammen. Hij was geen fan van het kamp, maar er zaten daar tevens genoeg waardige soldaten en goede mensen die het niet verdiende om geslacht te worden door- door de Quandaïers. Dit nieuws liet zijn hart dan ook sneller kloppen van pure doodsangst. 'Weet je wanneer dit plaats gaat vinden?' vroeg hij met hese stem, terwijl hij Diane aan keek met een gezicht dat lijkbleek weggetrokken was. 'We moeten ze waarschuwen.' Gegrepen door zijn eigen paniek kwam hij overeind en zette hij zijn handen in zijn haren. 'We moeten doorrijden, Diane. Wat nou- Als we te laat zijn- Wat ben ik nou voor leider dat ik niet door heb gehad dat de Quandaïers door zouden reizen naar het legerkamp?' Het kwam niet eens bij hem op om Dianes dromen te betwijfelen. Zijn hoofd was nu puur en alleen zorgen, nervositeit en angst.

Diane was Saul dankbaar om zijn tedere aanrakingen en zijn geruststellende woorden. Ze besloot hem nu niet tegen te spreken. Ze verwachtte dat hij in het moment, als het echt fout ging, wel zou begrijpen dat hij zichzelf moest redden. 'Tyrosh staat voor de Quandaïers niet los van het kamp. Ze zien alles als gerelateerd. De ontsnapping van de Kapitein jaren geleden, de onderhandelingen met landvrouwe Storm, en de dood van Rohan Altarion en Kalim.' Het was niet fout van ze om deze gebeurtenissen aan elkaar te verbinden. Ze hadden alleen de verkeerde schuldigen aangewezen. Diane schudde haar hoofd. 'Nee, nee, het is- Die beelden zijn-' Ze merkte dat Saul al niet meer luisterde, maar de situatie nu pas goed tot hem door drong. Diane stond op en pakte haar vriend stevig aan zijn armen vast. Ze haalde zijn handen uit zijn haar en maande hem stil te staan. 'Een waarschuwing zal niet genoeg zijn. Sterker nog, het zal een groter probleem veroorzaken. Je weet hoe trots Generaal Morton is. Zij zal de suggestie dat Quandaï het kamp aan probeert te vallen gebruiken om zelf een aanval te plannen. Dan is het niet Quandaï dat een oorlog zal starten, maar Tarth.' Ze zuchtte en legde een hand op Sauls wang. 'Deze beelden- Ze zijn slechts één mogelijkheid. Het hoeft niet zo te gaan. En ik- ik denk dat ik het kan voorkomen, omdat ik-' Diane had dit nog niet eerder in woorden uit hoeven te leggen en begreep nu pas hoe onmogelijk het was. Ze handelde uit intuïtie. Het waren instincten. 'Ik heb deze chaos veroorzaakt, Saul, en ik heb deze beelden vaak genoeg genegeerd, maar dat doe ik nu niet. We kunnen die oorlog voorkomen, maar dan moeten we het slim spelen.'

Saul voelde hoe zijn oren aan het suizen waren van de paniek. Hoe kon Diane zo rustig blijven onder dit nieuws? En waarom had ze hem dit niet eerder verteld? Pas toen Diane hem vast pakte, kon hij haar weer aan kijken. 'Je dénkt dat jij het kan voorkomen? Hoe dan, Diane?' vroeg hij bijna smekend. 'En als dit één mogelijkheid is, dan- dan kan het net zo goed mogelijk zijn dat Tyrosh in de fik gaat in de tijd dat wij weg zijn!' Hoofdschuddend keek hij weer van haar weg. 'Hoe gaan we dit slim spelen? Jij en ik weten net zo goed dat het kamp niet zomaar naar ons gaat luisteren. En als ze al luisteren, hoe- hoe zorgen we dan er voor dat we op tijd reageren? Voor zover wij weten staan de Quandaïers ons straks op te wachten in het kamp! En wat dan?' Hij schopte gefrustreerd tegen een steen.

Diane keek met een frons toe hoe Saul maar niet kalmer werd. Het zou niemand helpen als hij in paniek zou blijven omdat er misschien eventueel iets ernstigs stond te gebeuren. Ze greep hem nog wat steviger vast aan zijn arm en hield zijn blik zo vast tot hij eindelijk haar aan keek. 'Natuurlijk is er net zo een grote kans dat Tyrosh in vuur en vlam op gaat. De Quandaïers bereiden zich al maandenlang voor om een vloot dichter naar de stad te krijgen, maar het is nog niet gebeurd. Ze hebben nog niet toegeslagen. Dus er is nog een even grote kans dat we het tegen kunnen houden of het om kunnen leiden.' Diane zuchtte toen ze merkte dat zijn zorgen weer de overhand namen en liet hem toen maar weer los. 'Als we te laat zijn, dan keren we om, gaan naar Tyrosh terug en zorgen dat ze daar voorbereid zijn op de komst van Quandaï.' Met een harde blik keek ze naar haar vriend. Ze vroeg zich af of hij bereid zou zijn moeilijke keuzes te maken als het er op aan kwam. 'Ik moet Iker dat kamp uit krijgen. Dat ben ik Isaia verschuldigd. En bovendien neemt dat de reden waarom Quandaï het kamp aan zou vallen weg. Als ze dan toch toeslaan, betekent dat ook dat de Tarthiaanse regering niet zomaar toe kan kijken, dan is het niet meer de fout van het leger zelf.' Ze had haar armen over elkaar geslagen en schudde geërgerd door de situatie haar hoofd. 'Dit is wat ik al jarenlang doe, Saul. Ik weet wat ik doe.' Het was maar half de waarheid. Ze had zich niet eerder zo verstrikt in een situatie gevonden als nu, maar het was duidelijk dat ze hem niet kon vertellen hoe groot de problemen werkelijk waren. En ze had altijd nog haar laatste troef. Ze kon Galivar als de schuldige van dit alles aanwijzen. Hij had met de moord op Rohan het plan van de Quandaïers flink verstoord. Zelfs de Moeder zou dat niet kunnen negeren. 'Jij moet gewoon je charmes en tactiek gebruiken om de Generaal te overtuigen haar taken uit te voeren zoals het hoort en haar goed genoeg af te leiden zodat ik Iker weg kan krijgen. Dan kunnen Celine en Iker en Liam en Indra en weet ik veel wie nog meer daarna eindelijk eens samen Quandaï tegen werken.'

Saul voelde hoe de greep van Diane op hem verstevigde en hoe ze hem dwong om haar aan te kijken. Ademloos luisterde hij naar haar uitleg: het waren woorden en uitspraken waar hij ook van op de hoogte was, maar toch, het was confronterend om het zo uitgesproken te horen. Pas toen ze hem los liet, haalde hij weer adem. Zonder iets te zeggen hurkte hij naast de konijnen aan het spies en staarde hij in de vlammen. 'Waarom ben je jouw prinses zoveel verschuldigd?' vroeg hij kritisch. 'Wat ik er van begreep, heeft zij jou de eerste weken tot een stuk vuil uitgemaakt.' Hij begreep de vriendschap tussen zijn vriendin en de prinses niet en dat begrip zou er vast ook nooit komen. 'En ik kan me niet voorstellen dat je al jarenlang legers probeert tegen te houden, Diane!' Diezelfde ergernis als dat hij in haar stem hoorde voelde hij nu ook in zijn eigen toon. 'Charme en tactiek?' Hij kon het niet laten dat er een kleine glimlach rondom zijn lippen speelde. 'Ik geloof dat mijn charme enkel nog op jou heeft gewerkt,' plaagde hij haar, terwijl hij voelde hoe haar woorden toch enigszins rust in zijn hoofd hadden gebracht. 'Wat nu? Rijden we door of blijven we op ons schema?' vroeg hij vermoeid.

Diane keek met een frons toe hoe Saul er met de pakken bij neer leek te gaan zitten. Ze had gedacht dat het een goed idee was om samen te reizen voor ze hun taken in het kamp uit moesten voeren, maar misschien had ze er beter over na moeten denken. 'Omdat ik degene ben die er voor heeft gezorgd dat ze hier terecht kwam. Galivar wilde niet op het voorstel van Celine in gaan en ik heb hem overtuigd dat wel te doen.' Met over elkaar geslagen armen keek ze op haar vriend neer om zijn reactie te zien. Hij wist nog maar amper hoe veel van dit alles voor gekomen was uit haar acties. Noch dacht Diane dat Isaia hier van op de hoogte was. 'Nee, niet jarenlang, maar dit is niet de eerste keer,' wierp ze gefrustreerd dat hij zo in twijfel trok wat ze zei terug. Ze was met een frons en getuite lippen ook bij het vuur gaan zitten, maar was nog te koppig om te reageren op zijn glimlach. Ze voelde echter ook dat de spanning enigszins verminderd was. Haar lippen krulden zelfs wat omhoog door zijn woorden. En of zijn charmes bij haar hadden gewerkt. 'We houden ons aan het plan. Het heeft geen nut uitgeput en in de vroege ochtend te arriveren.' Diane keek nu toch opzij naar Saul. 'Bovendien ben ik niet bereid onze laatste nacht hier aan de Oceanen op te geven.' Een brutale glinstering verscheen in haar ogen terwijl ze dat zei.

Saul keek op van zijn gebraden konijnen en luisterde zo naar de woorden van Diane. 'Jij? Jij hebt Galivar zo ver gekregen om zijn zuster te sturen?' Dat verklaarde een hoop van het schuldgevoel wat Diane voelde tegenover de prinses. 'Maar je hebt er toch ook voor gezorgd dat ze onder die plicht uit is gekomen?' herinnerde hij haar. Was dat niet al dank genoeg? Uiteindelijk had Diane daardoor met Kalim moeten oplossen. Toen hij eenmaal een glimlach opgebracht had, zag hij dat het Diane ook moeite kostte om mee te gaan in de meer ontspannen sfeer. 'Als ze al aangevallen hebben, dan zijn we toch al te laat,' verzuchtte hij, meer om zichzelf gerust te stellen. Die blik in haar ogen kende hij echter maar al te goed én was hij stapelgek op. Hij wist namelijk waartoe het meestal leidde. Met eenzelfde brutale grijns nam hij naast haar plaats en legde hij een hand in haar krullen, om zijn lippen verleidelijk op haar hals te drukken. 'Ik heb plots een stuk minder honger in die konijnen. Honger naar jou, echter...' Zijn andere hand gleed langs haar been en zo drukte hij zijn lippen op de hare.

Diane vond het moeilijk om verder uit te leggen waarom ze zich zo betrokken voelde bij het lot van Isaia. Ze kon haar echter niet de rug toe keren, net zoals ze ook niet met Saul had kunnen doen. Ze wilde het geen naam geven. Bovendien begreep ze ook erg goed hoe vreemd het moest zijn in de ogen van haar vriend. Ze hielp een lid van een adellijke familie, dezelfde familie die haar vrijheid had weggenomen. Maar Isaia had daar natuurlijk niets mee te maken. Met een zucht haalde ze dus maar haar schouders op. Ze vroeg zich af waar haar prinses zich nu bevond. Ze hoopte maar dat ze Evenfall en de broer van de Koning had bereikt. En dat het nieuws over Iker haar niet te zwaar zou vallen. Diane keek met een opgeluchte blik toe hoe Saul dichterbij haar kwam. Ze nam zijn kussen gretig aan en lachte om zijn woorden. 'Ik ben blij dat ik aantrekkelijker ben dan die konijnen,' giechelde ze terug. Alleen Saul kon haar laten voelen alsof ze weer die tiener van zo veel jaren geleden was. Hoewel ze gelukkig inmiddels ook wel veel beter wist hoe ze een ander kon beminnen. En Saul zeker ook had ze gemerkt. Hij was lang niet zo verlegen als de jongeman op de Zomereilanden was. Diane kuste haar vriend met een opgelaten zucht terug en nam hem al snel in haar armen. Dat kamp, sterker nog legerkamp, zou zichzelf nog maar voor een nacht moeten redden.