De Noordelijke Kust

-

Indra steeg met een diepe zucht van haat paard en klopte het dier dankbaar op zijn flank. Zij en Gael hadden hard gereden om de kust binnen een dag te kunnen bereiken. Immers had Indra nooit veel tijd, ook al had ze weken uit willen trekken voor haar uitstapje met Gael. Glimlachend keek ze naar de glooiende duinen waarachter ze de zee zouden vinden. Met een nog bredere glimlach draaide ze zich naar haar partner om. 'We zijn er.' Ze had Gael al wekenlang beloofd dat ze eens er tussen uit zouden gaan. Echter was er in de tussentijd zo veel gebeurd dat Indra steeds gevoeld had dat ze het uit moest stellen. Eerst had ze in de buurt willen blijven om Flynn's gezondheid in de gaten te kunnen houden, toen zijn gemoedstoestand na Guila's vertrek en daarna de vluchtelingen die Marcus gestuurd had en veel van haar aandacht opeisten. Ze wist niet of het nu een beter moment was om het kamp even voor wat het was te laten, maar ze kon niet langer loze bloftes aan Gael doen. 'Ik weet dat we het over herbergen en comfort hebben gehad, maar waarom zoeken we niet een plek op het strand? Zoals tijdens de missies, onder de sterren, een vuurtje.' Ze stapte naar Gael toe en wond al snel liefdevol haar armen om de vrouw heen. Ondanks de gekte van de afgelopen tijd had ze altijd rust bij Gael kunnen vinden. Ze was haar daar erg dankbaar voor.

Met een stralende glimlach keek Gael toe hoe ze steeds dichter bij de duinen en zo dus ook de zee kwamen. Al manen lang hadden zij en Indra het idee gehad om naar de zee te reizen, maar door alle consternatie rondom Flynn, Quandaï en de vluchtelingen was het er niet van gekomen. Ook zij steeg uiteindelijk af van haar paard en gaf hem enkele dankbare stroken over zijn snuit heen. 'We zijn er,' stemde ze met haar vriendin in, waarna ze al snel haar armen om haar heen voelde. Liefdevol drukte ze haar lippen op haar wang en vervolgens ook op haar lippen. 'Je wilt niet weten hoe lang ik hier al op heb gewacht, Indra.' Ze herinnerde zich nog goed hoe opgelucht en gelukkig ze was geweest, toen haar vriendin had aangekondigd dat ze eindelijk op reis zouden gaan. Vol ontspanning leunde ze met haar voorhoofd tegen Indra's schouder aan en streelde ze teder langs haar rug met haar handen. 'Ik vind het heerlijk om op het strand te overnachten,' murmelde ze met een glimlach. 'Als je maar belooft dat we die gewoonte niet overnemen in het kamp.'

Indra kuste Gael teder terug en gleed met haar vingers door de verwaaide krullen. Ze had het Gael niet verteld maar ze was al weken bezig geweest met de voorbereiding voor deze reis. Het werk zat echter niet in het plannen van de reis zelf, maar in het kamp. Indra had er zeker van willen zijn dat er geen crisis lag te wachten tot ze weg zou zijn. Ze had haar naaste collega's ieder één van haar taken gegeven, losse eindjes aan elkaar geknoopt, brieven verstuurd die ze al manen lang moest schrijven en nog veel meer. Het had er voor gezorgd dat ze voor hun vertrek nog drukker was geweest dan in alle tijd daarvoor. Alles om nu voor enkele dagen weg te kunnen zijn. Indra lachte en kuste Gael's haar. 'Maak je niet druk. Ik slaap maar al te graag in een bed. Vooral als we weer eens overvallen worden door de regens in de herfst.' Ze pakte de teugels van haar hengst vast en hield met haar andere hand die van haar partner vast om richting de zee te lopen. 'Dus, gids, waar denk je dat we het beste de duinen kunnen oversteken? Zie die scherpe ogen van je een pad ergens?'

Gael pakte ook de teugels van haar paard af, liet haar andere hand vast pakken door haar vriendin en liep zo opgelaten mee richting de duinen. De uitdaging die Indra haar bood liet haar onmiddellijk met andere ogen naar de duinen kijken en al snel had ze haar vriendin meegetrokken naar de juiste plek om het strand te betreden. Met een gelukzalige glimlach zag ze steeds meer van de zee verschijnen en opgelaten kneep ze in Indra's hand. 'Natuurlijk zien mijn scherpe ogen een goede weg,' grinnikte ze, 'al helemaal als je zo'n uitdaging aan biedt.' Gael had de laatste dagen hard gewerkt om een vervanger te vinden voor haar afwezige dagen in de school. Ze waren de laatste tijd dusdanig groot gegroeid dat ze de school uitgebreid hadden en nu verschillende klassen hadden. Gael voelde zich erg verantwoordelijk voor de gang van zaken in de school en ze had het dan ook moeilijk gevonden om zomaar weg te gaan. Toen Gael eenmaal het zand in haar schoenen voelde, schopte ze haar sandalen uit en lachte ze gelukzalig. 'Wie het eerst in het water ligt?'

Indra keek met een geamuseerde glimlach toe hoe Gael de omgeving afzocht naar een geschikt pad. Ze had tijdens de missies al vaak genoeg gefascineerd toe staan kijken hoe Gael de natuur zo makkelijk kon lezen. Ze wist sporen te vinden van dier of mens, soms zelfs van weken geleden, en had kennis over het eetbare en niet eetbare. Indra leerde veel van haar partner, maar nog veel liever liet ze Gael haar gang gaan. Ze volgde Gael en haar paard door de duinen terwijl de zee langzaam verscheen aan de horizon. Het bracht een vreemde rilling teweeg. De laatste keer dat ze de zee over was gegaan, de onzichtbare overkant had bereikt, was dat met erg veel spanning en angst gepaard gegaan. Nu was ze echter hier om zich tot rust te laten brengen, om samen met Gael te zijn. Ze volgde Gael's voorbeeld en reeg haar laarzen los zodat ze ze over haar paard kon hangen en haar tenen in het zand kon wroeten. Glimlachend keek ze opzij naar Gael en knikte om al snel haar jas en andere kledingstukken in het zand te gooien. Met een grijns baande ze zich al een weg door het zachte zand richting de golven. Met een opgelaten schreeuw rende ze uiteindelijk recht het koude water in en dook onder.

Geamuseerd keek Gael toe hoe Indra het water in rende en al snel onder water dook. Indra was de held van hun tweeën als het om koud ging: het liefste bleef Gael hele dagen in bed blijven, als het maar betekende dat ze warm zou blijven. Ondanks dat ze sinds kinds af aan altijd in de natuur was geweest en zeker in koude gebieden had gewerkt, was ze een werkelijke koukleum. Echter kon ze wel een frisse duik gebruiken in het warme weer van het Noorden, vooral zo dichtbij de kust, en ze had zichzelf dus ook al snel uitgekleed. Met dezelfde enthousiaste gil rende Gael het water in achter Indra aan, maar dook ze niet het water in. Integenstelling, al snel had ze haar vriendin in het water gevonden en bond ze haar armen en benen om het lichaam van Indra heen. Enerzijds om de warmte van haar lichaam op te zoeken, anderzijds om haar liefdevol te kussen. 'Ik hou van je,' murmelde ze tegen haar lippen aan, waarna ze zacht moest lachen, 'en ik kan nog steeds niet geloven dat we zomaar het kamp uit konden lopen zonder gestopt te worden. Hopelijk komen we niet in een chaos terug.' Flynn en Clementine zouden het kamp in de gaten houden terwijl zij samen weg waren.

Indra rilde door de kou die het water met zich mee bracht, maar ze klaagde niet. Ze hield van de frisheid, het klaarde haar gedachten. Met een glimlach kwam ze boven en hoorde Gael al achter haar het water in gaan. Ze voelde het lichaam van haar vriendin om haar heen gewonden en legde haar armen stevig om Gael's middel. Indra lachte met Gael mee en kuste haar voor ze verder kon praten innig. Het zoute water kon ze proeven op hun lippen en met een verliefde blik bekeek ze haar vriendin. 'Natuurlijk komen we in een chaos terug, maar het is het allemaal waard. Jij, ik, de zee en de paarden.' Grinnikend liep ze met Gael in haar armen verder het water in tot ze amper kon staan en beiden tot hun kin onderwater stonden. 'Heb ik je ooit verteld dat mijn ouders een soort watergoden aanbeden? Ze doopten me bij mijn geboorte in het water dat door het dorp liep. Het zat altijd vol met vissen.' Ze had weinig herinneringen van haar vroege jaren. Eigenlijk herinnerde ze zich niets van haar vader en moeder, maar het water en de vissen waren haar altijd bijgebleven. Pas later had ze uitgevonden dat ze geboren was in één van de stammen in de Wilde Landen. Echter was er iets gebeurd met de stam dat hen had doen vluchten naar Tarth. Zo was Indra in het Oosten terecht gekomen als jonge wees en uiteindelijk verkocht aan de groep de uiteindelijk de rebellen zouden vormen. Hoe dat allemaal gebeurd was had ze nooit kunnen achterhalen. Er was te weinig neergeschreven over haar stam en ze had nooit iemand kunnen vinden die met haar de orale geschiedenis kon delen.

Gael had door de warme aanrakingen en kussen van haar vriendin niet eens door dat ze dieper en dieper het water in liepen. Ze behield haar sterke greep om het krachtige lichaam van haar vriendin heen en zo deinsden zij mee met de golven. 'Wat zou het kamp ook nog voorstellen zonder een beetje chaos, hè?' lachte Gael. Het zou het legerkamp niet zijn als er tientallen dingen mis gegaan zouden zijn zonder de aanwezigheid van hun legerleider. Bij de plotse woorden over haar jeugd keek Gael haar vriendin bewonderend aan, terwijl ze teder met haar vingers door Indra's natte haren gleed. Het had lange tijd gekost voor Indra om zich zo open te stellen aan Gael. Dat was ook niet gek, vooral door alle ogen die altijd op hun gericht waren en het donkere verleden van Indra, waarover er nog steeds weinig gesproken werd, maar het had Gael korte tijd toch dwars gezeten. Gael had zichzelf er echter ook van verdacht om terughoudend te zijn om dat deel van Indra's verleden te exploreren. Daar had ze altijd spijt van gehad. 'Dat heb je mij nooit verteld,' murmelde ze, terwijl ze naar Indra's ogen staarde. Ze leek zelf wel een watergodin. Toch was ze erg geïnteresseerd in het verhaal. Haar eigen stam had ook een soortgelijk geloof gehad. 'Ben je er ooit achter gekomen wat de watergoden betekenden? Wat zij symboliseerden?'

'Ik teer op die chaos. Anders denken ze dat ze het zonder me ook wel kunnen.' Indra wist erg goed hoe haar positie binnen het kamp werkte. Marcus had wellicht met meer kalmte zijn taak vervuld met zijn diplomatieke speeches. Zij had er echter nooit op gerekend dat ze het kamp op die manier zou kunnen gaan leiden. Ze was niet zo bekwaam als haar voorganger om in gesprek te gaan met de handelaren in de omgeving of de adel uit Evenfall, noch met haar eigen soldaten. Ze was iemand van daden en niet zo zeer van woorden. Natuurlijk had ze er aan getwijfeld of die omgang goed zou gaan en het had haar ook even gekost om haar draai te vinden. Echter als ze het niet met de zekerheid had gedaan die ze gewend was te dragen, zou er een hele andere uitkomst zijn geweest. Het hielp dat ze de steun van Gael nu had. Ze was meer bespraakt dan Indra en had bovendien betere sociale trekken dan zijzelf. Glimlachend keek Indra naar Gael en kuste de druppels water van haar gezicht af. 'Niet precies. De Oostelijke landheer heeft er ooit eens met me over gespeculeerd. Er zijn veel stammen daar die watergoden aanbidden, zoals ook zijn stam doet. Soms gaat het om reiniging van de ziel. Maar andere stammen geloven niet dat er een ziel is. Die zien het meer als de aanwezigheid van iets goddelijks in het menselijke lichaam. Er zit water in ons allemaal, dat brengt ons dichter tot de Goden.' Ze streek met haar vingertoppen langs het gezicht van Gael en grijnsde vervolgens brutaal. 'Ik geloof dat er veel water in jou zit met die goddelijke glimlach en ogen en hart,' vertelde ze haar partner op haar eigen flirtende wijze.

Terwijl Indra sprak, gleed ze zorgzaam met haar hand door de natte haren van haar vriendin heen, langs haar hals naar haar schouders toe en weer omhoog. Ze kon soms hele avonden Indra strelen en masseren tot ze eindelijk die gespannen spieren zou ontspannen. Indra kon heel goed Gaels ongeruste woorden over haar lange werkdagen en nachtelijke vergaderingen goed praten en ook vooral negeren. Daarom was Gael ook zo blij dat ze uiteindelijk had ingestemd met deze ontspannen dagen. 'Hm, ik geloof dat je ook heel goed weet hoe je al dat water kan laten overstromen,' plaagde ze terug, terwijl ze haar vriendin met dezelfde brutale glimlach aan keek. Ze vond het heerlijk om deze speelse en losse kant van haar vriendin te zien. In het kamp kon ze soms zo serieus en star zijn. Ontspannen legde ze haar hoofd tegen Indra's borst aan en luisterde ze naar het klotsen van het water, terwijl ze voelde hoe hun beide lichamen kouder begonnen te worden. 'Hoe zie jij de toekomst voor je?' vroeg ze uiteindelijk zachtjes.

Indra lachte hard om de woorden van Gael. 'Dat je het maar weet.' Ze kende het lichaam van deze vrouw inmiddels beter dan dat ze haar eigen kende. Ze had ieder deel al aanbeden en liefgehad en ze hoopte dat nog heel vaak te mogen doen. Ze wilde haar partner net kussen toen ze de zachte vraag van Gael hoorde. Het koste haar niet veel moeite om daar een antwoord op te geven. 'Met jou.' Echter realiseerde ze zich ook dat dit geen antwoord was waar Gael naar gevraagd had. Ze glimlachte zwak en streek enkele krullen die aan de natte huid plakten uit Gael's gezicht. 'Over welke toekomst hebben we het dan? Nadat we weer teruggaan naar het kamp, of over 3 lentes, of wanneer we krom lopen van de ouderdom?' Indra gaf zichzelf meer tijd door deze vragen te stellen. Ze vond het namelijk moeilijk een meer uitgedacht antwoord te geven. Sinds zij en Gael samen waren hadden er zo veel problemen het kamp aangedaan dat ze niet veel had kunnen nadenken over haar privé leven. Haar doel toen was geweest om samen te zijn met Gael en nu dat al een tijd gelukt was, had ze haar dromen nog niet veel verder laten gaan. Ze vond het vervelend om aan Gael toe te moeten geven dat ze er amper de tijd voor had genomen om na te denken over hoe hun relatie verder zou gaan. Bedenkelijk bekeek ze haar vriendin. Ze had moeten weten dat dit een moment zou zijn waarop ze dit moesten gaan bespreken. Ondanks dat ze alles uitermate goed had voorbereid voor haar vertrek in het kamp had ze echter niet gedacht dat ze voorbereidingen nodig zou hebben voor haar tijd met Gael.

Gael voelde hoe ze warm werd door de stellige woorden van haar vriendin, maar ze wisten allebei dat Gael iets anders had bedoeld. Hun leven was in het legerkamp en dat zou het nog een hele tijd zijn, maar wat bracht die toekomst hun? Zou Indra over meer dan vijf lentes nog steeds legerleider zijn? Zouden er opnieuw zulke hectische missies komen als die naar Quandaï? Hoe zag Gael überhaupt haar eigen rol voor zich in de komende jaren in het kamp? Hoe dacht Indra over een verbintenis, over kinderen? Er waren vele vragen die in haar hoofd speelde, maar ze wilde Indra niet laten schrikken door deze allemaal uit te spreken. Ze besloot dus maar klein te beginnen. ‘Ik heb mijn meeste spullen nog steeds in mijn eigen tent liggen,’ begon ze voorzichtig, terwijl ze met haar hand langs Indra’s middel streek. Misschien moesten ze zo maar het koude water verlaten om niet ziek te worden. ‘Wat zou je ervan vinden om samen een plek te vinden? En nee, ik kan het niet aan om in jouw tent te leven en constant omringd te worden door allerlei mensen en vergaderingen en discussies. Ik wil een plek hebben waar we onze functies en ons privé leven kunnen scheiden,’ zei ze stellig. Het was iets waar ze al een tijd over had zitten nadenken, maar nooit de juiste tijd voor had kunnen vinden.

Indra wist niet goed waar Gael zou beginnen. Ze verdacht haar vriendin ervan dat ze zich had tegen gehouden om over deze zaken te beginnen in het kamp door alle hectiek. Indra was daar gemakkelijk in mee gegaan. 'Kom, laten we eerst het water uit gaan voor we koud vatten.' Ze pakte één van Gael's handen vast en liep zo met haar de zee uit. Toen ze terugkwamen bij hun kleding pakte ze haar lange mantel om deze om Gael heen te slaan terwijl ze zelf haar blouse terug aantrok en vervolgens weer in de weer ging. De zon was al onder aan het gaan. Zonder een warmtebron zouden ze niet terug opwarmen. Het koste haar even om droge stukken wrakhout te vinden, maar uiteindelijk kwam ze met een prima buit terug en had ze zo een bescheiden vuurtje gaande. Pas nu nam Indra naast haar partner plaats en draaide zich naar haar om om aan te tonen dat ze een en al oor was. 'Ik heb het er over gehad met mijn raad. Marcus' tent stond altijd open en dat waardeerde iedereen zeer, maar het kamp is nu groter en ze zijn het met me eens dat ik niet altijd alles direct kan beantwoorden. We hebben besproken om mijn huidige tent, als centraal punt in het kamp, tot vergaderruimte te maken en tevens dag en nacht iemand aanwezig te laten zijn. Ik zal veelal die rol vervullen als aanspreekpunt. Anders zal er iemand van mijn vertrouwelingen zitten die kan bepalen of ik opgeroepen moet worden of dat zij het af kunnen handelen.' Indra had dit al meerdere malen besproken. Vooral sinds de vluchtelingen binnen kwamen druppelen. Dat gebeurde dag en nacht en daar werd zij dag en nacht voor wakker gemaakt, terwijl ook duidelijk anderen het konden regelen. Echter had ze er nog niet helemaal bij stil gestaan dat zij dan op zoek moest naar een nieuwe tent. 'Als ik mijn werk op een andere plek uit voer zal ik lang niet zo vaak meer bij je kunnen zijn,' verzuchtte Indra. Ze had nu vaak genoeg als Gael er was nog wat werk zitten doen. Ze schreef haar brieven of handelde nog vergaderingen af nadat Gael al gekomen was als haar schooldag er op zat. Voor haar was dat ideaal geweest, maar misschien had ze in moeten zien dat dat niet voldoende was voor haar partner.

Gael liet zich gewillig het water uitleiden door haar vriendin. Haar lichaamstemperatuur was erg gezakt en ze wist dat ze moest oppassen dat ze niet ziek zou worden. Gael was minder gewend aan de koudere temperaturen dan haar vriendin. Sowieso was ze altijd erg gevoelig voor een verkoudheid. Ze bond dan ook dankbaar de mantel van haar vriendin om haar heen en keek zo toe hoe Indra in de weer was voor het vuur. Het was zo typisch voor haar vriendin om meteen in de actie-modus te springen en aan het werk te gaan. Gael was een stuk kalmer en ook afwachtender. Misschien ook wel iets luier, maar dat zouden ze allebei nooit toegeven. Toen haar vriendin het vuur had aangestoken en eindelijk naast haar plaats nam, keek ze de andere vrouw afwachtend aan. De woorden die vervolgens kwamen verbaasde haar geenszins, gezien dit ook weer zo typisch Indra was. ‘Ik wil graag veel bij je zijn,’ zei ze zachtjes, ‘maar ik kan er niet tegen dat ik aan het slapen ben en allerlei mensen binnen stappen. Of dat we avonden samen moeten plannen, omdat er anders vergaderingen zijn of mensen zomaar binnen gaan komen. Ik wil onze eigen plek, waarvan ik weet dat het puur voor ons is en dat niemand anders het nodig heeft. En natuurlijk zal ik je ook in je oude tent opzoeken...’ verzuchtte ze. Ze wilde haar vriendin niet opeens minder zien, integendeel juist. Maar ze wist niet hoe ze dit anders zouden oplossen. ‘Waarom leggen ze überhaupt zoveel druk op jouw schouders? Waarom-‘ ze zuchtte en schudde haar hoofd. Dit was een discussie voor een andere keer.

Indra legde een hand op Gael's knie en knikte langzaam. 'Misschien spoort het me dan ook wel aan georganiseerder met mijn werk om te gaan, zodat ik niet tot diep in de nacht bezig ben brieven te schrijven. Het zal goed zijn voor mijn rust.' Dat was het enige antwoord dat ze kon bieden op Gael's laatste vraag. Ze wisten beiden goed genoeg dat de verantwoordelijkheden en druk nooit minder zouden worden. Tenminste niet zolang Indra de generaal was en ze dacht dat ze vrij duidelijk was geweest dat ze die positie nog lang niet dacht over te dragen. 'Maar je wilt dan wel iets samen zoeken? Ik kan nog altijd een aparte tent voor mijzelf aanwijzen als je graag je eigen ruimte wilt behouden.' Ze zag er zelf erg tegen op om nog meer gescheiden van haar partner te zijn als ze beiden eigen slaapplekken behielden. Echter als Gael het wilde, dan zou ze bereid zijn er over na te denken. Indra wreef met haar vingertoppen over de huid van Gael's knie en ging dichter tegen haar aanzitten om meer van haar warmte te vinden.

Gael keek haar vriendin teder aan en legde haar hand op de hare. 'Ik wil iets samen zoeken,' stemde ze met haar vriendin in, terwijl ze haar uitdrukking bestudeerde tijdens die woorden. 'Ik heb geen behoefte meer aan een eigen ruimte. Ik heb maar weinig spullen nodig, enkel jouw aanwezigheid.' Ze wist dat Indra het er initieel ook niet mee eens was geweest om zo gescheiden te blijven wonen en uiteraard had Gael ook meer bij haar vriendin willen zijn, maar het was noodzakelijk geweest. Vooral tijdens de periode met het hele Quandaï perikel hadden ze allebei hun eigen zaken en privé tijd nodig gehad. Nu echter... Ze wilde haar vriendin het liefst elke avond in haar armen hebben en ze wilde elke ochtend samen wakker worden. Misschien was ze een hopeloze romanticus, maar ze haalde zoveel energie en liefde uit de aanwezigheid van haar vriendin dat ze maar moeilijk afscheid kon nemen in de ochtend. 'Kom eens hier,' murmelde ze, terwijl ze haar armen om de andere vrouw heen sloeg en zacht haar huid streelde. Zo hoopte ze dat ze allebei wat zouden opwarmen door elkaars warmte en door het haardvuur. 'Krijg je het ook niet al spontaan warm als je eraan denkt dat we binnenkort samen gaan wonen?' merkte Gael met een zachte stem en blos op. Ze vond het zeker een groot ding dat ze die stap zouden gaan zetten, maar ze was er ook opgewonden over. 'En dan bied ik je alle rust van de wereld aan. Geen nachtelijke brieven meer. Maar wel nachtelijke kussen?' Ze grinnikte en drukte haar lippen achter Indra's oor, om zo zachte, liefdevolle woorden in Indra's oor te prevelen. Ze bleef uiteindelijk de flirt en romanticus van de twee.

Indra glimlachte terwijl ze die woorden van Gael hoorde. Ze had nooit gedacht dat ze zulke sentimenten nodig zou hebben, maar ze zou moeite hebben zich gelukkig te voelen zonder de romantiek die Gael in haar leven bracht. Ze had zich er lang te afstandelijk voor gedacht, maar het was duidelijk dat ze dat verlangen gewoon zo genegeerd had. Indra kroop dichter tegen Gael aan en wond ook haar armen om haar vriendin heen. 'Ik moet zeggen dat het in het kamp maar weinig voorstelt om samen te gaan wonen. We hoeven geen huis te kopen of te bouwen. We zetten gewoon een extra tent op.' Ze wist niet of ze dit zei om Gael geen hoge verwachtingen te laten hebben van het samenwonen of dat ze zelf te nerveus zou worden als ze het als iets groots zag. Soms kon ze nogal overrompeld worden door hoe snel haar relatie met Gael vooruit ging. Niet dat het haar deed twijfelen aangezien het allemaal zo gewoon voelde. Toch moest ze er soms de tijd voor nemen om te laten bezinken dat ze in een relatie was met deze vrouw en dat ze het geluk dat ermee gepaard ging nu deel uitmaakte van haar leven. Indra lachte zacht terwijl ze genoot van de liefkozingen van Gael. 'Alsof je nachtelijke kussen mij rust geven,' grijnsde ze waarna ze haar lippen op die van haar partner drukte.

'Het is maar hoeveel waarde je er zelf aan hecht,' murmelde Gael tegen haar vriendin als antwoord op de woorden over het samenwonen. 'Ik denk eigenlijk dat het heel veel voorstelt... en dat het een begin is van iets heel moois. Nog mooier dan wat het nu is.' Ze wees van haarzelf naar haar vriendin toe en liet vervolgens haar hand op Indra's borst rusten. Zo voelde ze haar hart kloppen en de koude temperatuur van haar huid, net zoals ze had gedaan toen Indra terug was gekomen van haar lange missie in Quandai. Vervolgens liet ze zich gewillig door Indra kussen en kon ze zo haar gedachten opzij zetten. Het was niet het moment om naar het verleden te kijken, ondanks dat het nog zo'n deken over het kamp heen legde, vooral over diegene die erbij betrokken waren geweest. 'Hm, alsof al die nachtelijke kussen altijd maar van mij af komen,' grinnikte ze, terwijl ze haar vriendin soepel van haar natte overhemd verloste en haar vervolgens onder haar eigen mantel trok, die nog altijd om Gael heen geslagen was. Ze was heel duidelijk geweest in wat ze deze dagen enkel nodig had: dat was haar vriendin, haar warmte en haar liefde. Niemand en niets anders.

Indra liet wat Gael zei bezinken en glimlachte nog altijd. Haar partner wees haar er vaak genoeg op dat ze altijd zo fronste als ze in het kamp waren. Maar Indra had zelf het idee dat ze niets anders deed dan glimlachen in Gael's bijzijn. Hoe kon ze dus weten dat ze zo veel fronste? Warm door het lichaam van haar vriendin en door haar zoete woorden voelde ze de koud van het water al lang niet meer. 'Ik heb niet gezegd dat ik niet schuldig ben aan de spanning van onze nachten.' Indra gaf Gael een grijns en liet haar toen het doorweekte kledingstuk uit trekken. Als ze hier zo zaten begreep ze maar amper waarom ze terug naar de hectiek van het kamp wilde. Deze rust zorgde er voor dat ze eindelijk de stress uit haar lichaam kon laten verdwijnen. Toch wist Indra dat ze na een dag of twee zou voelen dat ze terug moest. Ze had er wel eens aan gedacht niet terug te keren. Om met Gael weg te gaan en iemand anders maar die verdomde generaalstitel op zich te nemen. Zag Marcus er niet honderd keer gelukkiger uit nu hij dit alles opgegeven had? Maar het was maar een waanidee dat ze zichzelf voorhield als ze dacht dat ze maanden- of lenteslang zonder de spanning van het kamp kon leven. Ze zou er uiteindelijk geen rust in vinden. Indra legde haar handen in Gael's nek en kuste haar nogmaals, dit keer inniger. 'Dit hebben we nog nooit gedaan onder de sterrenhemel,' beaamde ze speels.

Gael moest hartelijk lachen om de woorden van haar vriendin en afkeurend schudde ze haar hoofd. Hoe had het zeker een volle lente moeten kosten om dit eens te doen? 'Hm, ik heb dit al zo vaak willen doen,' murmelde ze tussen de tedere kussen in, terwijl ze Indra langzaam achterover in het zand drukte, maar nog steeds geen ruimte tussen hun lichamen in liet. 'Een beetje privacy tijdens missie is echter altijd te veel gevraagd. Misschien moet je daar eens verandering in brengen, generaal.' Ze plaagde haar vriendin en dat wist Indra vast al te goed. Die lange weken zonder enige privacy zorgde er ook vaak voor dat ze in hun missies dorpen moesten bezoeken, puur zodat iedereen voor in elk geval één dag en nacht kon doen wat ze wilden doen. Of dat nou een bordeel of herberg of bibliotheek was, ieders humeur was de dag er na altijd een stuk beter dan eerder. Liefkozend kuste ze Indra's nek en daalde zo af naar haar schouders, naar haar hals. Zo spendeerden ze de nacht en de volgende dagen samen, tot ze weer terug moesten keren naar het kamp.

Nieuw

Diane nam met een zucht plaats voor het vuur dat nu eindelijk goed begon te branden. Ze had haar mantel geopend om de warmte binnen te laten en had haar bepakking achter zich gelegd om zo comfortabel naar achteren te leunen. Ondanks dat ze graag onder de mensen was, omdat het zo makkelijker was te verdwijnen in een menigte, kon ze niet anders dan voelen hoe bevrijdend het was om op pad te zijn, om onder de sterrenhemel tot stilstand te komen. Ze kon de zee bovendien vanaf hier horen en ruiken. De plek die ze gevonden had met Saul was goed beschut te midden van de duinen en hoewel niet op het strand, was het goed genoeg om de aanwezigheid van de zee te voelen. Ze hadden expres de iets langere weg die langs de kust liep genomen. Daar zouden ze minder kans hebben om andere reizigers tegen te komen én konden ze een oog op zee gericht houden. Ze zouden het weten als Quandaï met haar vloot er aan kwam. Morgen konden ze het laatste stuk naar het kamp afmaken. Diane was maar blij dat ze niet besloten hadden de nacht door te reizen. Zij kon, net zo goed als de paarden, de rust gebruiken. Bovendien zou Diane haar bezoek aan het kamp in het geheim uit moeten voeren. Iker vinden, hem overtuigen terug naar Tyrosh te gaan, het kamp met de prins ontsnappen. Het was een hele andere taak dan die van Saul. Hun samenzijn kon dus niet opgemerkt worden. Nu haar handen en voeten warm waren en ze op adem was gekomen stond ze op om haar merrie een maaltijd te geven. Saul was op stap gegaan om voor hen eten te regelen. Ze vroeg zich af waarmee hij terug zou komen.

Met twee dode konijnen in zijn hand, de teugels van zijn paard in de ander en zijn boog op de rug naderde Saul het kamp dat hij en Diane hadden opgezet. Uiteraard was hij naar een herberg gereden om voedsel te halen: hij had een jonge schildknaap, die toevallig rond de herberg hing, betaald om eten voor hem te halen. Vervolgens had hij de kans om de twee konijnen ook als maal mee te nemen niet kunnen schieten. Tevreden zag hij, eenmaal bij het kamp, hoe het vuur al een stuk beter brandde dan eerder, al wist hij dat ze het ook op tijd moesten doven. Ze wilden geen ongewenst bezoek naar hun toe lokken. Aan de andere kant kon de temperatuur af koelen, al was het klimaat altijd aangenaam zo dichtbij de zee. Al die malende gedachten verdwenen echter door het aanzicht van Diane bij haar merrie. 'Ik heb ons diner mee!' grapte hij, om zo ook zijn aanwezigheid aan te kondigen, en zo hield hij de konijnen op. Gelukkig was het nog niet zó donker. 'En natuurlijk ook dit.' Nadat hij haar een kus had gegeven, overhandigde hij haar de mand met eten. Het was bescheiden, maar genoeg. Vervolgens naderde hij het vuur en legde hij de konijnen voor zich. Hij zou ze eerst moeten ontdoen van de organen en daarna konden ze de beesten boven het vuur hangen. 'Is hier alles goed gegaan?' mompelde hij, terwijl hij zijn mes erbij pakte.

Diane was door gegaan met haar handelingen alsof er niets aan de hand was, maar had haar vingers naar het mes dat ze om haar heup droeg laten glijden toen ze iets om zich heen hoorde. Pas toen ze Saul zag, ontspande ze en moest glimlachen om zijn woorden. 'Een waar feestmaal,' grinnikte ze waarna ze de mand van hem aan nam. Ze knielde bij het vuur om de inhoud te bekijken en viste er als eerste de kruik wijn uit. 'Prima,' antwoordde ze met een glimlach voor ze een slok uit de kruik nam en deze vervolgens aan Saul overhandigde. 'Het is al weer even geleden dat ik zelf een vuur heb moeten maken, maar-' Ze wees tevreden naar de vlammen en haalde haar schouders op. Een echte uitdaging was het niet. Behalve de wijn vond ze nog brood en kaas in de mand die ze met haar eigen mes in plakken sneed. Geïnteresseerd keek ze echter naar wat Saul deed met het konijn en schoof dichter naar hem toe. 'Van wie heb je dat geleerd?' vroeg ze benieuwd. Ze dacht niet dat dit een kunst was die je zou leren middenin de stad, maar misschien zat ze wel fout. Saul's leven op straat was veel ruwer geweest dan haar jeugd in het dorp. Zonder hem te storen in zijn werk kwam ze tegen hem aan zitten met haar armen om hem heen geslagen en haar kin rustend op zijn schouder. Zo kon ze toekijken hoe hij het konijn klaar maakte voor het vuur en tegelijkertijd van zijn nabijheid genieten. De laatste paar dagen sinds ze Tyrosh hadden verlaten waren Goddenlijk geweest. Ze had er geen ander woord voor. Hoewel ze hard en lang door moesten rijden om het kamp snel te bereiken, had ze in geen tijden zo veel energie gevoeld. Overdag snelden ze aan de zee voorbij en 's avonds vielen ze onder de sterren in slaap nadat ze elkaar meer dan bevredigd hadden. Het contrast met het verstoppen en het donkerte van de kelder kon niet groter zijn. Ze had zich daar zo rusteloos gevoeld ondanks Sauls aanwezigheid. Diane's aandacht was geweken van het konijn. Haar ogen rustten nu op het gelaat van haar oude vriend. 'Ik zou dit nog wel wekenlang vol kunnen houden,' mompelde ze. Ze verraste zichzelf met de woorden, maar wachtte de reactie van Saul af voor ze het weer terug kon nemen.

'Elke avond krijg je het weer voor elkaar,' glimlachte Saul trots, verwijzend naar het vuur. Dianes handen konden zo dusdanig snel bewegen dat ze binnen no time vuur had verkregen. Saul zuchtte ontspannen bij het voelen van Dianes vertrouwde armen om haar heen. Al sinds ze vertrokken waren sliep hij als een roosje als hij maar tegen zijn vriendin aan lag. Daarnaast kon ze hem ook flink aan het werk zetten als ze weer eens niet van elkaar af konden blijven. De gedachte eraan liet hem al weer flink grijnzen. 'De jongens op straat. Als er weer eens niet genoeg eten was in de prullenbakken of niet genoeg gestolen voedsel, dan moesten we op jacht naar ratten. En geloof me, die kunnen zo groot als konijnen worden!' Het was een ruw leven geweest en de gedachte eraan gaf hem soms nog de rillingen. Niet veel van de andere zwerfkinderen hebben het tot volwassen leeftijd gered. Diegene die het wel overleefd hadden, hadden zich getrouw en loyaal achter Saul geschaard. Saul wilde net de buik open snijden van het tweede konijn, toen hij de woorden van Diane hoorde. Verwonderd ontmoette hij de blik van de vrouw. 'Ik ook,' stemde hij oprecht in. 'Merk je dat ik steeds langzamer begin te rijden overdag? Om maar meer tijd met jou te kunnen spenderen.' Het kwam er met een lollige ondertoon uit, maar de boodschap was wel duidelijk: voor hem kon hun reis zeker ook weken duren. Hij had geen haast om in het kamp of weer terug in Tyrosh te zijn. 'Ik ben blij dat je nog hier bent,' mompelde hij vervolgens. Het had niet veel gescheeld, of Diane had alweer op een schip gezeten. Toch had ze besloten te blijven.