Tent van Flynn

'Indra zal de rollen en taken er wel flink in dreunen de aankomende weken. Weet je nog dat ze voor jullie reis naar zee iedereen één dag op proef had laten dragen alsof ze er niet was?' Flynn had dat zelf maar half mee gekregen. Hij was die tijd niet erg actief geweest in zijn kamp. Echter had hij genoeg gehoord van vrienden over de kritiek en aandachtspunten die Indra achteraf aan iedereen zorgvuldig op een brief geschreven had overhandigd. Hij had nooit gedacht dat zijn vriendin zo een perfectionist kon zijn. Echter zag hij ook hoe ze enkel en alleen het beste wilde doen voor het kamp en hij zou haar daar altijd in steunen. Flynn grinnikte en knikte. 'Ik zou alleen al naar de bruiloft willen om te zien hoe Indra zich aanpast aan alle regeltjes.' Ondanks zijn respect voor de generaal plaagde Flynn haar nog maar al te graag. Het was maar goed ook dat hij dat deed. Wie weet dacht ze anders dat niemand haar gezag durfde te ondermijnen, dan zou die rol als generaal naar haar hoofd stijgen. Gael was er ook erg goed in om haar partner met beide benen op de grond te houden, had Flynn gemerkt. Flynn hoorde Gael's vraag aan en volgde haar blik naar het zwaard. Quasi onverschillig haalde hij zijn schouders op. 'Het gaat.' Hij glimlachte echter bij haar voorstel en leunde voorover om een hand op haar knie te kunnen leggen in een dankbaar gebaar. 'Dat is erg aardig, maar ik heb het onder controle.' Het was een nieuwe manier van denken voor Flynn: hij wilde controle hebben over zijn eigen herstel en hoe lang het zou duren voor hij zich terug op zijn oude niveau voelde. Het ging echter ook gepaard met zijn mentale situatie. Hij wilde controle hebben over zijn gedachten, niet langer wakker worden door nachtmerries of verstrik raken in zijn herinneringen. Maar voor die controle had hij meer op anderen moeten rekenen. Clementine vooral. Zij was degene die hem er uit kon trekken. 'Heb je al aan Indra voorgesteld om eindelijk aan de renovatie te beginnen? Ik wil best helpen. En anders kan ik vragen of mijn broers langs komen. Zijn hebben de boerderij ook herbouwd na de brand. Ze helpen vast graag.'

Gael moest hartelijk lachen om de herinnering en schudde haar hoofd ongelovig. Als Gael even weg was, bijvoorbeeld om les te geven, dan bedacht haar vriendin soms de gekste dingen. Ondanks dat ze altijd wel achter de beslissingen van haar vriendin stond, had ze vaak wel wat aanmerkingen over de uitvoering gehad. 'Kom met mij mee, dan kunnen we samen genieten van onze Generaal en hoe ze alle regeltjes opvolgt,' grinnikte ze, terwijl ze haar tweede glas wijn op dronk. Indra zou wel moeten, gezien ze de vertegenwoordiger van het kamp was en geen koud voetje mocht halen. Maar Gael wist zeker dat Indra zich in elk gezelschap kon mengen. Bij Flynns aanraking klopte ze gerustgesteld op zijn hand en glimlachte instemmend. 'Dat is goed om te horen. Ik weet dat je het laat weten als we jou ergens mee kunnen helpen... en ingelijks natuurlijk!' Bij die woorden wreef Gael ook bedachtzaam over haar voorhoofd: ze kreeg spontaan hoofdpijn als ze aan dat huis dacht en aan de tijd dat het zou kosten om het op te knappen. 'Het- het voelt niet goed om tijd en geld te besteden aan de renovatie van dat huis,' zei ze zacht en vertrouwelijk, 'terwijl we nog steeds rekruten hebben die op een hoopje moeten slapen in de barakken. Indra en ik verdienen geen extra luxe of meer ruimte. Het- Ik weet het niet. Ik ben jouw hulp en die van jouw broers erg dankbaar, maar de renovatie heeft geen prioriteit. Ik ben al blij genoeg dat het er warm is en dat we wat privacy hebben.'

Flynn wist dat het niet lang zou duren voor hij overtuigd zou zijn om mee te gaan naar het Oosten. Het deed hem voor even twijfelen of hij dit gesprek wel door moest zetten. Het werd hem namelijk steeds onduidelijker met welke redenen hij naar de bruiloft zou gaan. Het zou niet enkel en alleen zijn om het moment met zijn vrienden te delen, maar het was een nieuwsgierigheid die zijn gedachten veranderden. Een nieuwsgierigheid naar de aanwezige gasten, maar ook hoe hij zelf nu in die wereld zou passen nu, of hij zichzelf kon bewijzen dat hij het beter deed. Flynn glimlachte kort toen ze over hun hulp sprak. Als je het hem vroeg had hij daar zeker al genoeg naar gevraagd. Indra en Gael hadden hem op manieren geholpen die hij maar met moeite zijn andere vrienden toestond, noch zijn familie. 'Gael,' begon Flynn voorzichtig toen hij haar woorden over het huis gehoord had. 'Jij en Indra gaan alleen maar beter je werk kunnen doen als je je niet zorgen hoeft te maken over de gaten in het dak en de koud en ziekte die je kan vatten omdat er geen fatsoenlijke isolatie is.' Hij snapte dat ze zich er niet geheel comfortabel bij voelde, maar tegelijkertijd begreep hij niet waarom ze niet wilden accepteren wat het hele kamp hen gunde. 'Laat Bradley en Levi anders tot 's middags aan de barakken mee werken en als ze tijd over hebben kunnen ze nog wat door timmeren aan jullie plekje. Misschien kunnen ze zelfs materiaal hergebruiken van de twee oude barakken die afgebroken moeten worden.'

Ze hoopte dat ze haar vriend had overgehaald om mee te gaan naar de bruiloft. Het was goed voor hem om uit het kamp te zijn én om te zien hoe de stand van zaken in de adel onveranderd was. Misschien zouden ze hem wel als held verwelkomen. Ze liet dat antwoord nog maar even voor het was en luisterde vervolgens geïntrigeerd naar de woorden van haar vriend. Na een diepe zucht en een lange denkpauze knikte ze uiteindelijk toch maar als instemming op Flynns woorden. 'Je hebt gelijk, we zijn ook niets waard als we ziek worden,' zei ze zachtjes en met een dankbare glimlach naar haar vriend toe. Zonder zijn aansporende en geruststellende woorden zouden Indra en Gael nog manen in een onafgemaakt huis gewoond hebben. 'Het zou geweldig zijn als jouw broers langs zouden kunnen komen en wat zouden kunnen klussen aan het huis. Wij zullen natuurlijk ook mee helpen, maar ik heb helaas mijn twee linkerhanden geërfd van mijn vader.' Met een lach hield ze haar handen op: handig was ze nooit geweest, maar gelukkig had ze dat inzicht niet nodig om de kinderen les te geven. Handvaardigheid zou ze aan iemand anders over laten. 'Het kamp wordt zo mooi... vind je ook niet?' zei ze vervolgens dromerig. 'En als die families die hier komen wonen of die zich hebben gevormd in het kamp en al die rond rennende kinderen... Ik vraag me soms weleens af of jouw vader dit ooit had kunnen dromen. Misschien vraag ik het hem wel de volgende keer als hij langs komt.'