Een Zeemans Kroeg

Kain dacht met een zucht terug aan de brief en rommelde vervolgens wat in de binnenzak van zijn jack, om zo het stuk papier te vinden. Zo overhandigde hij deze aan zijn vriend. De prinses had erg nonchalant gesproken over het leven in het paleis en Kain had niet goed de dubbele betekenis tussen de lijnen heen kunnen lezen. Eddard was daar een stuk beter in én hij kende de prinses blijkbaar ook nog eens. Het had dus simpelweg een erg onschuldige brief geleken, waar Kain weinig hulp in had gevonden. 'Het gaat denk ik prima met haar,' merkte Kain op, terwijl hij langs zijn baard streek. 'Ze schrijft over haar geflikflooi met de prins. En- Bij de Goden, Ed, denk je echt iets met haar te bereiken? Dat ze ons kan gaan helpen?' Kain had überhaupt erg weinig vertrouwen in prinses en prinsessen. Hij had nog de vier prinses meegemaakt en gezien hoe weinig werk ze alle vier verrichte - met uitzondering van de jongste en één van de tweeling wellicht. 'En die prinses- Hoe ben je in godsnaam met iemand van de Zomereilanden in contact gekomen?' Zijn onrust over de plotse inmenging van de prinses ging vervolgens over in een liefdevolle glimlach bij het horen van Eddards woorden. Enkel zijn verloofde kon hem zo afleiden van zijn missie. 'Waar slaap je vanavond? Misschien sluip ik wel via het raam naar binnen,' mompelde hij met een charmante blik.

Eddard keek naar de brief en pakte hem nieuwsgierig aan. Hij moest al gauw lachen om de woorden die ze had gebruikt om haar eigen fratsen te omschrijven. Grinnikend las hij door tot het einde en wreef met enig ongeloof over zijn voorhoofd. Hij vroeg zich af of Celine of de Quandaïers geweten hadden waar ze aan begonnen waren door Isaia in hun plannen te mengen zonder te weten waar ze tot in staat was. Ed keek op van zijn brief naar Kain en wreef grijnzend langs zijn hals. 'Wel, Koning Galivar had ooit het goede plan zijn jongste zus uit te huwelijken aan een Halley. De plannen van Galivar hadden nooit verder gereikt dan de eilanden, maar de prinses had het heft in eigen handen genomen om er zeker van te zijn dat de Halley man nooit zou denken dat hij haar moest komen opzoeken en dat ze hem zou verwelkomen. Ze wist niet dat-' Eddard was moe geworden van zijn eigen poging om zijn naam en zijn rol als derde persoon te beschrijven zodat meeluisterende oren te afgeleid werden. 'Ik ontving een verhitte brief en heb haar toen erg duidelijk gemaakt dat ze niet mijn type was en daarna schreven we elkaar ineens maandelijks.' Hij glimlachte door de gedachte aan simpelere tijden en zijn jeugd. Zijn vader had het maar niets gevonden toen hij ooit over de prinses had verteld. Maar zijn oude man was dan ook altijd veel te achterdochtig. 'Kunnen we niet samen de haven in verdwijnen?' verzuchtte Ed. Wie hield zich nou werkelijk bezig met twee mannen die wat plezier zochten in een haven vol gespuis?

Kain keek geïntrigeerd toe hoe Eddard de brief van de prinses lag. Het hele verhaal achter zijn verloofde en de onbekende vrouw kende hij niet. Echter viel alles op zijn plaats door een gearrangeerd huwelijk. Met een grijns leunde hij achterover in zijn stoel en plaatste hij zijn handen achter zijn hoofd. 'Het is dus een verhit type? Ze heeft jou dus mooi op jouw plaats gezet als jonge man,' grinnikte hij, waarna hij weer met zijn voet langs Eds been wreef. Hij moest zich nog dagelijks knijpen in zijn arm om zeker te weten dat hij niet droomde dat zo'n man als Ed zijn verloofde was. Dat Kain zíjn type was. 'Ben je nooit naar de eilanden toegereisd met jouw ouders? Ze zijn avontuurlijk genoeg om werkelijk die oversteek te maken, niet waar?' Het bezorgde hem echter wel de kriebels om te weten dat de vriendin van zijn vriend nu in het Noordelijke paleis was. Dat zou vast niets goeds betekenen voor de jonge vrouw. Het voorstel van Eddard bezorgde hem echter geen zorgen, ondanks dat ze eigenlijk het risico niet konden nemen. Kain keek maar kort om zich heen en had toen al een besluit genomen. 'Kom mee,' glimlachte hij, waarna hij zelf al snel het café had verlaten en toen al snel buiten de hand van Ed had gevonden. Ze gingen de hoek om, maar Kain kon zich al niet meer beheersen: verlangend duwde hij Ed tegen de stenen muur aan en vol passie en liefde kuste hij zijn verloofde.

'Ik geloof dat het eerder was dat ik háár op haar plaats had gezet,' verbeterde Eddard zijn verloofde al snel. Hij had Isaia daar nog niet van kunnen overtuigen, maar hij hoopte toch dat zijn partner hem tenminste zou steunen. 'We zijn de zeeën nooit opgegaan. Mijn ouders waren te verknocht aan hun huifkar en zeiden altijd dat er genoeg in Tarth zelf te zien was. Mijn broer is er geweest.' Zijn gedachten verlieten al snel de prinses en de Zomereilanden toen hij de aanrakingen van Kain voelde. Noch had hij een moment om op adem te komen, want voor hij iets kon zeggen werd hij al mee de kroeg uitgenomen. Hij had niet eens een poging gedaan om tegen te stribbelen. Ze wilden dit beiden maar al te graag. Eenmaal buiten kneep Ed in de hand van zijn verloofde tot hij de muur van het steegje waar ze in geslagen waren in zijn rug. Eddard sloeg zijn armen om Kain heen en zoende hem zo even verlangend terug. Pas toen hij naar adem hapte, liet hij de andere man pas wat gaan en keek hem met de meest brede grijns aan. Zijn handen vonden al een weg onder de kleding die hij droeg, maar stopten voor even. 'Die baard vind ik nog steeds maar niets.' Toch kuste hij hem weer.

Kain ging maar al te gretig op Eddards handelingen en liefkozingen in. Tussen zijn enthousiaste en verlangende kussen door probeerde hij verder te praten: 'Als we eenmaal... hier klaar zijn... dan gaat de... baard... er meteen... af.' Hij had bijna zelfs het geduld niet meer om zijn kussen en handelingen te pauzeren voor een ademteug of om zich bewust te zijn dat de mensen hen nog steeds passeerden. 'En de baard... komt nooit meer... terug.' Daarom was het maar goed dat Eddard wel nog genoeg hersencapaciteit had om te realiseren dat ze moesten blijven ademen, blijven communiceren én dat ze nog te dichtbij de bar stonden. Met een glimlach kwam hij op adem en keek hij zo zijn verloofde bestuderend aan. Op dat moment dacht hij er niet meer aan dat Ed over enkele dagen het Noordelijke paleis zou bezoeken, dat hij zelf binnen zou breken in het goed bewaakte gebouw, dat zijn goede vriend, werkgever, schoonbroer én Koning nog steeds vast zat of dat er op elk moment een of andere dronkaard naast hun tegen de muur kon gaan staan pissen. Hij probeerde Eddards broek te openen, terwijl hij zelf zijn lippen in Eds nek zette om nog een herinnering aan dit moment achter te laten voor Ed om morgen in de spiegel te zien. In zijn achterhoofd bedacht hij zich nog even dat Sibel geen grotere fout had kunnen maken door Eddard vooruit te sturen en zo de twee mannen weer in aanraking met elkaar te laten komen. Op elk moment dat Kain zijn verloofde zag kon hij niet meer helder nadenken.

Eddard was maar al te blij te horen dat Kain hem zei dat die baard er snel en voor altijd af zou gaan. Hij had het idee dat hij een of andere zeeman stond te zoenen. De handelingen van Kain waren echter te herkenbaar om hem als een vreemde te kunnen zien. Hij had ze maar al te vaak in zijn dromen geprobeerd op te rakelen en zich te herinneren aan het lichaam van zijn verloofde. Hij had zijn verloofde zo gemist en niet alleen vanwege het verlangen dat hem al weken bestookte. Zuchtend legde Ed een hand op die van Kain toen hij plots de emoties de overhand voelde nemen. 'Kain,' verzuchtte hij terwijl hij de andere man aan keek met een kleine glimlach. Hij legde zijn armen om de nek van zijn vriend en leunde toen tegen het sterke lichaam aan om hem zo stevig vast te houden. 'Ik kan niet zo lang blijven,' mompelde hij met tegenzin. Hij liet zichzelf maar al te graag gaan, zeker nu hij al wekenlang zichzelf scherp in de gaten had moeten houden. De nieuwe verantwoordelijkheden, de geheime plannen, de afwezigheid van Kain, de steun die hij Sibel had moeten bieden, dat alles had een stugge houding en hard werk van hem gevraagd. Enkel met zijn nichtje had hij nog wel eens momenten gehad om simpelweg plezier te beleven. Maar hij kon nog niet toegeven, niet nu het spannendste nog stond te gebeuren. Tot Liam terug bij zijn vrouw en dochter was, had Eddard een te grote verantwoordelijkheid. Een fout zou fataal kunnen zijn. Serieus keek hij Kain aan en gleed met een hand langs zijn behaarde wang. 'We zullen meer personen binnen de muren hebben zodra we binnen zijn. Je zal de mannen en vrouwen herkennen als ze in de stad zijn. Hopelijk zal het dan makkelijker worden te communiceren. Het kamp heeft iets in gang gezet. We weten niet wat, dus wees voorzichtig als dat je pad kruist. Ik denk niet dat zij af weten van jou en de andere mannen van mijn broer.' Nu ze buiten de kroeg stonden wist Ed dat hij meer gegevens kon delen. Hij hoopte genoeg te kunnen delen zodat Kain de informatie had die hij nodig had om te slagen met zijn taken en om hem zo veel mogelijk buiten gevaar te houden. 'Zodra we terug in het Westen zijn, beloof ik je de nacht van je dromen,' voegde hij met een beginnende grijns nog toe aan zijn woorden.