Een Zeemans Kroeg

-

William stond met zijn handen diep in zijn zakken voor een kroeg waarvan de naam niet eens meer te lezen was. Het zoute water dat vaak de kade op klotste in de haven had de hele façade ernstig toegetakeld. Iedereen kende de plek echter en verwees ernaar als 'de zeemans kroeg'. Hij verwachtte dus ook dat zijn zoon het wel zou kennen en er hopelijk de weg naartoe zou vinden, als hij tenminste zijn brief nog had gekregen.  Er stond een gure wind en ongewoon voor de Noordelijke stad was het die dag koud en grijs. De mensen om hem heen haastten zich dan ook verder de haven door of duwden zich een weg de kroeg in. Het was een plek waar allerlei grut samen kwam. Het zou dus ook niet opvallen als hij hier wachtte op Junior. Uit het bericht dat hij had gekregen via de oude Koning en Koningin had namelijk gebleken dat de hele missie waarop zijn jongen ging nogal wat discretie vereiste. Toch begreep William niet waarom hij zijn ouders daar niet zelf van op de hoogte had kunnen stellen. Renee en Tobias woonden verdomme net buiten deze stad en hij dacht er gewoon langs te kunnen reizen zonder zijn familie een bezoek te gunnen? Het had William aardig wat moeite gekost om te achterhalen welk schip de delegatie uit het Westen naar Quandaï zou voeren, maar hij was niet meer de jongste en kende zo zijn trucjes. Jarenlang onderhandelen op de wegen in Tarth gaf je een goede babbel, ook om zeelui mee aan te spreken. Zo had hij dus iemand gevonden die wel bereid was een bericht te versturen. Tegen een prijs weliswaar. Maar William moest en zou zijn zoon nog zien.

Het was één dag voordat Liam met zijn manschappen de overtocht naar Quandaï zou maken. Vanuit Evenfall was hij rechtstreeks naar Tyrosh gereden en de laatste dagen was hij druk geweest met alle voorbereidingen die nodig waren voor hun missie. Echter ging het niet zo snel als hij wilde: alles moest zo discreet mogelijk gebeuren, zodat niemand kon waarschuwen dat er een koninklijke manschap naar Quandaï zou reizen. Liam was dan ook verbaasd geweest om plots een stuk papier in zijn hand gedrukt te krijgen, afkomstig van zijn vader. Hij dacht nog zo onherkenbaar door de haven gelopen te hebben. Zoals in de brief was beschreven kwam hij op het afgesproken tijdstip aan bij de kroeg en zag hij al snel de bekende gestalte van zijn vader staan. Hij verborg zijn lichte haren en gezicht dan ook wat verder in de capuchon van zijn cape en stapte zo op zijn vader af. 'Vader!' zei hij opgewekt, terwijl hij de oude man hartelijk omhelsde. Hij had de toon van de brief echter heel goed begrepen: zijn vader was er niet blij mee dat hij zomaar, onaangekondigd, aan deze missie mee zou doen. Dat zou hij vast nog luid en duidelijk van zijn vader gaan horen. 'Laten we maar naar binnen gaan,' zei hij ietwat grimmig met zijn blik op de donkere hemel. Hij hoopte maar dat het weer snel om zou slaan, zodat ze een goede overtocht zouden hebben. 'Heb je moeder achtergelaten bij Renee?'

William begon al langzaam te mompelen toen hij de klokken in de stad hoorde luiden. Liam zou vast te laat zijn. Of zijn bericht was niet meer op tijd afgeleverd. Hij vroeg zich echter af welke kapitein zo gek zou zijn om met dit weer uitgevaren te zijn geweest. Aan het aantal schepen en de drukte in de haven was af te leiden dat maar weinig mensen dat echt zouden pogen. William wist zelf maar weinig over het reizen op zee, maar bij een reis over land was goed weer net zo belangrijk. Hij herinnerde zich nog de modderstromen waar hij en Jillian eens in terecht waren gekomen. Brommend liet hij zijn ogen door de menigte glijden toen hij plots de stem van zijn oudste zoon hoorde. 'Junior,' bromde hij en greep hem toen even stevig vast. William glimlachte tevreden. Hij was zijn praatjes dus nog niet kwijt. Die jongeman die hij had overtuigd het bericht te sturen had zijn werk gedaan en zijn zilverstukken verdiend. Hij knikte naar Liam en ging hem toen al hobbelend voor de volle kroeg in. 'Ze wilde mee, maar je zuster staat aardig bol en je weet hoe het ging met de timing van de vorige. Toen hebben we halsoverkop vanuit het Zuiden naar hier moeten reizen.' Hij praatte er luchtig over, maar William was degene geweest die aardig gefrustreerd was toen bleek dat ze de geboorte van hun tweede kleinkind hadden gemist omdat hun jongste zoon hen zo graag in het Zuiden uit had willen nodigen.  Ergens achterin de kroeg vond hij eindelijk een plek en zette zich met een kreun neer en legde de stok die hij verscholen onder zijn mantel gebruikt had onder de tafel. 'Elaine heeft een tekening voor jou en haar tante meegegeven.'

Liam volgde zijn vader mee naar binnen en bekeek hem tegelijkertijd nauwkeurig, vooral de verborgen stok die zijn vader gebruikte. Hij was altijd erg betrokken geweest met de gezondheid van zijn ouders en hij had hen dan al meermaals uitgenodigd om bij hem te komen wonen in het Evenfall. Ze had dat echter al meermaals vriendelijk geweigerd, iets wat hem niet verbaasde, gezien de historie van zijn vader en Evenfall. Echter wilde hij zeker weten dat ze wisten dat ze altijd bij hem gewenst waren. 'Ik ben blij dat het eindelijk gelukt is bij Renee en Tobias,' zei hij oprecht. Zijn vriend had hem weleens verteld wat een moeite ze hadden gehad om nog een kindje te krijgen. Dat stond in schril contrast met de verrassing die Muriel voor hem en Sibel ooit was geweest: hun dochter was zeker niet gepland geweest. 'En dat het kind maar veel op zijn grootvader gaat lijken, niet waar? Mij heeft het in elk geval nooit in de weg gezeten.' Hij plaagde zijn vader een beetje, terwijl hij naast hem plaats nam in de verscholen hoek in de kroeg. Vervolgens trok hij blij verrast een wenkbrauw op en nam hij de tekening van zijn vader aan. 'Dank mijn lieve nicht hartelijk voor de tekening, die ik zeker zal bewaren. Muriel maakt ook al zo vaak tekeningen voor haar nichtje en voor haar tante en oom en grootouders.' Hij verborg de tekening in zijn jack en keek vervolgens wat ernstiger naar zijn vader. 'Waarom ben je zo halsoverkop hier naartoe gekomen, vader?'

William knikte instemmend. De Goden mochten wel eens wat harder werken om die twee te helpen. Natuurlijk hadden ze al een wonder mee gemaakt, maar met al het vroegere leed kon er nog wel hier en daar een goeddoenertje vanaf. 'Beter op mij dan op de andere grootvader van hem. Kun je je het voorstellen? Die lelijke bakkes? Dat haar?' William kon het niet laten breed te grijnzen. Zijn hele jeugd was hij opgevoed om zijn halfbroer te verafschuwen en dat had hij ook zeker voor een lange tijd gedaan. Henry had dingen van hem afgenomen dat hij niet zomaar kon vergeven. Maar hij was nu ouder, ze deelden kleinkinderen, en William zei zelf altijd dat hij afstand had genomen van de geschiedenis. Nu sprak hij dus maar al te graag over de oude Koning, maar altijd met veel en goedbedoelde spot. 'Als er iemand mijn genen over gaat dragen aan een zoon zal jij het wel zijn.' Hierbij keek hij zijn jongen aan. William en Jill wisten al lang dat Liam graag zijn familie uit wilde breiden, maar dat Sibel dat altijd had geweigerd. 'Waar is Mumu nu?' vroeg hij benieuwd en met een veroordeling in zijn woorden. 'Ik dacht dat je haar niet meer achter ging laten?' ging hij verder, zowel de vraag van Liam beantwoordend als zijn eigen onbegrip tonend.

Liam moest zich inhouden om niet diep te zuchten bij het benoemen van een mogelijke zoon van hem en Sibel. 'Wie weet vader,' zei hij dus maar enkel. Sibel en hij hadden het echt wel eens gehad over gezinsuitbreiding, maar zijn vriendin zag het niet zitten. Hij kon er weinig over inbrengen, gezien hij het weer niet zag zitten om te trouwen en als Koning benoemd te worden. 'Het zit allemaal gecompliceerder dan dat jij nu denkt, pap.' Bij het noemen van zijn dochter keek hij op naar zijn vader en schudde hij zijn hoofd. Dit was een discussie die ze al vele, vele jaren eerder hadden gevoerd. Hij wist dat hij toen naar zijn vader had moeten luisteren, maar nu echter... 'Ik weet wat je nu gaat zeggen, vader. Mumu is veilig in het Oosten. Sibel en ik hadden allebei niet gedacht dat we ooit samen, zonder Muriel, op reis moesten gaan voor politieke zaken. Maar wat er nu aan de hand is-' Hij bracht zijn al lage stemvolume nog lager en keek wat argwanend om hem heen. 'Dit gaat ons allemaal te boven, vader. Als we nu niet ingrijpen, dan staat het volledige Quandaïse leger straks op onze kusten. Dan staan ze in deze verdomde haven en dat laat ik niet gebeuren.'

William met een stugge blik naar zijn zoon kijken. Hij begreep zijn kinderen maar al te vaak niet. Hij snapte niet waarom Eddard ooit als klerk was begonnen te werken en zo de Tarthiaanse politiek in was gerold, noch had hij begrepen waarom Renee al die jaren bij hen was gebleven op de huifkar en toen ze eindelijk ging settelen besloten had om appels te gaan verbouwen: boeren was veel te riskant! Maar waar hij al jaren zijn hoofd over brak was Liam die een vriendin had - eentje waar William niet heel goed mee overweg kon maar toch - op het punt stond een kind te krijgen en dan besloot op een zeereis te gaan. Hadden ze hun kinderen dan niet elke dag laten zien hoe belangrijk je familie, je gezin was? En nu ging ie er weer vandoor voor wie weet hoe lang. 'Junior, of Mumu nu veilig is of niet is niet belang-' Hij stopte halverwege zijn zin en keek Liam met open mond aan. 'Samen? Sibel gaat er ook heen?' fluisterde hij verrast. Het bericht van Willa en Henry had enkel verteld dat hun zoon richting Quandaï ging omdat er daar problemen waren gerelateerd aan één van de kinderen van het koninklijke stel en William had ook wel begrepen dat er verdere diplomatieke zaken te bespreken waren. Al tijdens de regering van zijn vader was Quandaï een moeilijk buurland waar ze maar weinig hoogte van kregen.

Liam sloot zijn ogen na het beseffen welke fout hij had gemaakt. Niemand, zelfs niet zijn vader, kon weten dat de Koningin binnenkort hier aan zou komen om naar Quandaï te reizen. Als de Moeder daar namelijk te vroeg achter kwam... 'Ja, Sibel gaat ook,' fluisterde hij zo zacht mogelijk, terwijl hij zijn lippen verschool achter de net neergezette mok met wijn. 'Ze komt hier over paar dagen aan en dan reist ze achter mij aan naar Quandaï toe. We plannen om er enkele weken te blijven en vervolgens terug te komen. Het is- Pap, alsjeblieft, het is niet te vergelijken met de reis die ik eerder heb gemaakt. En je wéét waarom ik dat moest doen. Sibel begrijpt het nu ook.' Hij sipte van zijn wijn en keek zijn vader afwachtend aan. Hij wist dat de relatie tussen zijn vader en partner niet optimaal was. Echter liet hij zich zo min mogelijk van de twee beïnvloeden over de ander: vooral zijn vader had daar een handje van. 'Hoe gaat het nu met jou en mam? Wat zijn de plannen als de kleine van Renee er eenmaal is?' probeerde hij het onderwerp te veranderen.

Dat nieuws veranderde echter alles voor William. Hij had sinds hij die brief had gelezen gedacht dat Sibel bevolen had om zijn zoon de zooi op te laten ruimen. 'Bij de Goden,' mompelde hij met een mengeling aan gevoelens. Het maakte hem niet ongeruster over het vooruitzicht van Liam. Het gaf des te meer aan dat de situatie dringend was. Hij voelde zelfs een sprankje bewondering voor Koningin dat ze dit ging ondernemen. 'Had je dat niet even eerder kunnen zeggen?' vroeg hij na een korte stilte. Hij zuchtte en wreef langs zijn grijze haren. 'Ja, ja, ik weet waarom je toen weg moest, maar jouw keuzes-' William stopte zichzelf en besloot ook maar aan zijn eigen wijn te beginnen. Ze hadden deze discussie al te vaak gevoerd. Het was niet nodig dat nu weer te doen. Vooral niet terwijl Junior op het punt stond weer op een of andere gevaarlijke missie te gaan. Werkelijk, William begreep niet waarom die jongen niet genoeg had gehad aan de avonturen die hij in zijn jeugd beleefd had met zijn ouders. 'Prima, zijn gangetje. Je moeder wil nog eens naar het Zuiden reizen terwijl je broer daar nog is. Heb jij die Kain eigenlijk al eens ontmoet? Ik weet niet wat ik van hem moet vinden. Maar we hebben hem ook maar even gezien.' William stopte plots en vernauwde zijn ogen. Hij had maar al te goed door dat zijn zoon hem probeerde af te leiden van het vorige onderwerp. 'En wat moet ik je moeder dan vertellen wat je gaat doen daar? Ik kan moeilijk zeggen: Junior gaat even een bezoekje brengen. Je weet net zo goed als ik dat ik met antwoorden moet komen.'

'Dat kan je wel zeggen,' verzuchtte Liam na zijn vaders reactie op het nieuws. Hij was nog steeds niet zeker over het feit dat de Koningin, zíjn geliefde, naar gevaarlijk land zou vertrekken. Dat ze hoogstwaarschijnlijk oog in oog zou staan met de Moeder. 'Het is nieuws dat niet mag verspreiden, pap. Geen woord.' Hij wist dat zijn vader niet loslippig was als het om familiezaken ging, maar hij wilde het toch maar benadrukken. Je wist het nooit met dit gespuis om hun heen. Hij was dan ook opgelucht toen zijn vader overging naar luchtigere zaken. 'Die Kain? Die ken ik zeker,' zei hij met een brede grijns, terwijl hij wat ontspannender ging zitten. 'Maar dat is een verhaal dat mijn broertje en zijn vriend mooi zelf eens mogen vertellen.' Hij wist niet of dit het beste moment was om te vertellen dat Liam het rebellennetwerk had opgespoord door het vriendje, tevens ex-rebel, van zijn broertje te achtervolgen. 'Maar zorg ervoor dat moeder dan bij je is. Ik wil niet dat je hart het gaat begeven als je het nieuws hoort.' Hopelijk zou dat zijn vaders gemoederen lang genoeg bezig houden om te stoppen met de gevoeligere onderwerpen van eerder. Echter wist hij dat hij zijn ouders een respons tegoed had. 'Vertel haar maar de waarheid over wat ik en Sibel daar gaan doen. Het nieuws zal vast en zeker binnen enkele manen toch naar buiten komen. En vertel haar dat ik altijd goed op mezelf pas en vooral op mijn partner.'

William keek Liam verontwaardigd over de rand van zijn wijn aan. Dacht hij echt dat hij staatsgeheimen rond ging bazuinen? Maar toen herinnerde hij zich ook dat hij erg gemakkelijk het nieuws over Sibel's kroning met enkele kennissen onderweg had gedeeld. Jillian had hem toen aardig de les gelezen. Maar dit was iets dat mensen in direct gevaar zou brengen, daar was ook hij voorzichtiger mee. 'Natuurlijk,' mompelde hij dus en dronk verder. Het volgende dat zijn zoon hem vertelde maakte hem echter net zo gefrustreerd als dat hij zich eerder had gevoeld. 'William, doe niet zo idioot. Je vertelt het me nu. Wat weet je over die man? Eddard deelt nooit iets met mij.' Zijn gedachten begon al in rap tempo scenario's te bedenken. Zat die Kain dan toch achter het geld van Eddard aan? Maar William had altijd gedacht dat zijn jongste helemaal niet zo veel verdiende met zijn klerken gedoe. 'Je zorgt er maar voor dat je goed op jezelf past. Ik zeg je hetzelfde als al die jaren geleden: waag het niet weg te blijven. Dat nieuws wil ik nooit van mijn leven aan je moeder brengen.' Hij had een vinger naar zijn zoon uitgestoken en prikte hem vervolgens in zijn borst. 'En maak geen blunder. Je bent nu iemand met status en je naam hoeft niet het onderwerp van spot te worden. Noch onze familienaam.'

Liam kreunde geërgerd en nam nog een flinke slok van zijn wijn. Hij kon er slecht tegen als zijn vader informatie uit hem probeerde te halen, omdát hij makkelijk om te praten was. Vast iets dat hij van zijn vader had gekregen. 'Bij de Goden, pap! Kain is een goede gast, hij had zich enkel bij niet de meest handige groep aangesloten,' ratelde Liam dus maar, waar hij al snel spijt van had. Nu zouden de fantasieën van zijn vader nog extremer worden. 'En néé, ik ga je niet meer informatie geven! Eddard is gelukkig en dat is waar het om gaat! Dat weet je ook wel.' Verontwaardigd keek hij naar de vinger die in zijn borst prikte en de blik die zijn vader op zette naar hem. 'En Sibel en ik zijn van plan om zo snel mogelijk weer naar Muriel terug te keren. Dus nee, ik ben niet van plan om lang weg te blijven.' Hij dronk nogmaals van zijn bier, om maar zijn ratelende mond stil te houden. Toch ergerde de woorden van zijn vader hem lichtelijk: 'Ben je nou letterlijk hier naartoe gekomen om mij dit allemaal te vertellen? Als iemand ons nooit eens iets geleerd heeft over het bespotten van een naam, dan ben jij het wel, omdat jij er nóóit over sprak!'

William vernauwde zijn ogen toen Liam verder sprak over de vriend van zijn jongste zoon. Hij werd er absoluut niet geruster van deze dingen te horen en hij had dan ook spijt dat hij zo doorgevraagd had. Wat voor groep had Junior het over? Zou het problemen voor Eddard kunnen veroorzaken? Hij wist ook wel dat zijn zoon gelijk had: Ed had erg tevreden geleken met zijn leven in het Zuiden. Wie was William dan om daar een stokje voor te steken en zich zorgen te gaan maken om wat die Kain allemaal wel niet uitgespookt had? Hij bromde een goedkeuring toen Liam stelde dat hij en Sibel niet lang weg zouden zijn, of in ieder geval niet als alles volgens hun plan liep. Dat zat hem echter niet zo dwars. Hij geloofde ook wel dat de twee niet graag van Muriel gescheiden wilden zijn. Toch dacht hij niet dat ze zo zeker over hun positie konden praten. Ze zouden een onbekend land in gaan dat nou niet erg vriendelijk was tegenover Tarthianen had hij zo hier en daar gehoord. 'Junior, ik bedoel gewoon dat er verhalen uit Quandaï komen die me niet-' Hij stopte abrupt zijn poging om over zijn zoons woorden heen te praten toen hij het laatste hoorde. William sprak inderdaad maar zelden over de geschiedenis van zijn familie met zijn kinderen. Dat deelde hij met Jillian en weinig anderen. Zwijgend keek hij naar Liam en liet toen zijn hoofd hangen. 'Ik wil gewoon niet dat je ambities of de politiek de overhand nemen in je keuzes, dat je daardoor fouten begaat, of-' William verraste zichzelf door zo eerlijk te zijn en nam snel een flinke slok wijn. 'Als er iets is wat je kan leren van je Halley familie geschiedenis is dat je nooit je vader als voorbeeld moet zien,' lachte hij het er hard van af.

Liam keek zijn vader afwachtend af, terwijl hij de emoties over het gezicht van de oude man zag glijden. Natuurlijk begreep hij dat zijn vader het beste voor had met Eddard en dat hij graag wilde dat hij gelukkig zou worden, maar dat was hij op dit moment. Het zou niets opschieten om vraagtekens bij de intenties van Kain te zetten. 'Ik weet dat de verhalen uit Quandaï niet fraai zijn,' merkte Liam ook op, terwijl hij zijn stem weer naar een lager volume bracht. 'En er zijn al te veel van mijn spionnen verdwenen om het te kunnen wijten aan ongeluk of het lot. Er spelen meer dingen dan dat wij nu denken en daarom is het zo belangrijk dat we hard gaan optreden. We kunnen het niet blijven aan zien en niets doen.' Hij wilde weer wat drinken, tot hij plots verstijfde bij de woorden van zijn vader. Hij was het niet gewend dat zijn vader zo openlijk over zulke zaken sprak. Het ergerde hem dan ook dat hij die woorden maar simpeltjes wegwuifde. 'Zulke dingen moet je niet zeggen, vader,' verzuchtte Liam, terwijl hij zijn vader recht aan keek en zijn wijn onaangeroerd liet. 'Ik ben een Halley én een vader. Ik wil wél dat Muriel naar mij op kijkt en dat ze ook kan op kijken naar haar grootvaders.' Hij slikte moeizaam en wreef door zijn blonde haren heen. 'Ik heb jou altijd als mijn voorbeeld gezien. Jij bént mijn voorbeeld.'

William sloot zijn ogen toen hij naar de uitleg van William Junior luisterde. De verhalen die hij en Jillian tijdens hun reizen op hadden gevangen waren maar vaag geweest en hadden net zo goed roddels kunnen zijn. Echter als zijn zoon, de partner van de Koningin, leider van het koninklijk leger, spion, deze verhalen ook herhaalde dan moest het wel waar zijn. En bij de Goden zijn jongen ging zich er dus ook in mengen. Hij opende zijn ogen toen Liam hem tegensprak en terwijl hij luisterde sloeg hij zijn armen over elkaar. Misschien was dit wel de reden dat hij weinig over zijn familie en jeugd gesproken had met zijn kinderen: hij vond het moeilijk uit te leggen wat hij voelde en hoe het zijn gedachten nu nog beïnvloedde. Ook nu leunde hij zuchtend naar achteren omdat Liam zijn woorden niet begrepen had zoals William had bedoeld. 'Liam, ik-' Hij zwoegde met het vinden van de juiste woorden, met het bespreken van dit onderwerp. William raakte gefrustreerd van zijn eigen onbekwaamheid om deze zaken onder woorden te brengen. Het herinnerde hem op een rare manier de commentaren die zijn moeder eens op hem had gehad: dat hij een kluns met woorden was, dat zijn zusters zo veel meer welbespraakt waren. Het overkwam hem steeds vaker dat hij plots herinneringen van zijn jeugd oprakelde alsof ze een dag eerder gebeurd waren. Na een stilte sprak hij eindelijk verder. 'Ik had gewoon gedacht dat mijn kinderen een hele hoop zooi bespaard kon blijven als ik ze uit Evenfall en uit de politiek hield, maar op de een of andere manier hebben jullie er alle drie wel een connectie mee gekregen. Ik weet niet of het dus mijn fout was om jullie er altijd weg te hebben gehouden of dat ik gefaald heb in jullie daar vandaan te houden.' Wat als Renee al veel eerder een relatie met Tobias had kunnen beginnen, en als hij dan gestorven was ze al jaren samen hadden kunnen spenderen. Of Ed, die zo thuis leek in de politiek, en jarenlang nog mee op sleeptouw was genomen door heel Tarth, en gewoon al veel sneller zij roeping had kunnen vinden. En Liam- wie wist wat er van hem geworden was als hij het leven in Evenfall actiever mee had kunnen maken. 'Je bent een geweldig voorbeeld voor Muriel, William. Ik zou nooit anders beweren,' besloot hij.

Liam dronk het laatste beetje van zijn wijn op en luisterde aandacht naar de woorden van zijn vader. 'Of je er nou goed aan hebt gedaan of niet om ons lang van Evenfall weg te houden, dat speelt geen rol meer, pap. We zijn alle drie gelukkig met ons leven hoe het op dit moment is. Jij en mam zijn gelukkig. Meer is er niet om over te twijfelen.' Hij greep zijn vaders schouder vast en kneep er geruststellend in. 'Je hebt het goed gedaan, pap. Er is geen punt in mijn leven waarop ik terug kijk met teleurstelling. Jij en mam hebben ons de wereld laten zien en het leven en reizen als gezin en daar ben ik jullie eeuwig dankbaar voor.' Hij keek vervolgens naar buiten en zag hoe het donker begon te worden. 'Ik moet de laatste voorbereidingen gaan treffen, vader. Ik kan niet te lang meer blijven.' Hij keek zijn vader bedachtzaam aan en glimlachte vervolgens dankbaar. 'Ik ben blij dat ik je nog heb kunnen zien, vader. Na de reis zal ik bij jou en mam langs komen bij Renee.'

William probeerde de eerdere uitgesproken gevoelens en twijfels van zich af te schudden door de laatste slokken uit zijn mok in één keer te legen. Jillian zei altijd dat het goed was voor hem om zijn diepste gevoelens uit te spreken, maar hij was er nog niet helemaal over uit. Het gaf hem nog altijd een naar gevoel van onzekerheid. Gelukkig ving zijn zoon het allemaal goed op en met een tevreden glimlach keek hij Junior aan. 'Ik ben blij dat jij er tenminste zo over denkt.' Zijn uitdrukking sloeg echter om toen Liam aangaf dat hij door moest met zijn taken. Eerder had hij niet goed aan zijn vrouw uit kunnen leggen waarom hij per se zo nodig naar Tyrosh moest om hun oudste kind te spreken voor hij vertrok. Nu drong het meer tot hem door dat hij misschien nog altijd het bangst was dat Liam keuzes maakten zoals hij vroeger gedaan zou hebben, juist omdat zijn zoon zo veel op hem leek. Hij vond daarom ook dat hij degene was die hem er op moest wijzen als hij fouten kon maken. Hij was verder stil nu Liam aan gekondigd had dat hij weg moest. Kreunend stond hij op en haalde de stok tevoorschijn vanonder de tafel om Liam alvast voor te gaan de kroeg uit. Voor hij echter zijn weg de haven weer door ging sloeg hij beiden armen stevig om zijn jongen heen. 'Pas goed op jezelf en die partner van je.'

Nieuw

Eddard zat voorover gebogen over zijn mok met waterig bier. De mannen achter hem waren in een luidruchtige discussie verwikkeld die hij maar amper kon volgen door hun zware accenten en voor hem zaten twee Quandaïse handelslieden een gokspel te spelen. Dat waren niet eens de vreemdste figuren die in de kroeg zaten. Ed had voor even getwijfeld toen hij binnen was gestapt of dit wel echt de plek was waar het bericht dat hij had ontvangen hem heen had gestuurd of, erger nog, dat het toch een val was. Hij had echter zijn instincten moeten vertrouwen. De boodschap die hij had gekregen had enkel en alleen van Kain kunnen komen. Wie anders wist van hun verloving af? De setting maakte hem alleen niet minder nerveus. Hij was twee dagen ervoor met het gezelschap van Sibel tot dicht aan Tyrosh geraakt, maar zijn zwager had besloten een rustpauze te nemen voor ze de Noordelijke stad werkelijk zouden betreden. Het had Eddard de mogelijkheid gegeven om al richting de stad te reizen en de contacten te leggen die Sibel nodig had zodra ze aan kwam. Er lag veel druk op zijn taken, vooral omdat hij het voornamelijk ongezien hoorde te doen. Ongezien voor de ogen van de handlanger van Celine en de heer Altarion, maar niet voor hun eigen bondgenoten. Niet voor Kain. Ed sloot zijn ogen zuchtend als hij aan zijn partner dacht. Hij prevelde een gebed naar de Goden om zijn verloofde heelhuids te laten verschijnen.

Kain had op de uitkijk gestaan op de hoek van het café waar hij Ed naartoe had gestuurd via zijn brief. Hij had namelijk niet zeker geweten of de brief wel echt goed was aangekomen bij zijn vriend en of er niemand tussen was gekomen. Het had hem dan ook bijna door zijn benen laten zakken van opluchting om zijn vriend het café binnen te zien stappen. Het was niet de meest chique plek - zacht gezegd - maar het zou hen veilig houden van alle vijandige ogen om hen heen. Zo betrad hij dan ook het gebouw. Kain had zich echter de laatste weken niet meer in de spiegel herkend: hij had zijn haren laten uitgroeien en ook stond er een flinke baard op zijn gezicht. Het was allemaal om ervoor te zorgen dat niemand de trekken van zijn gezicht zou herkennen als hij zich tussen de verschillende lagen van de bevolking bewoog. Het bracht echter een bescheiden glimlach op Kains gezicht als hij zich voorstelde hoe zijn vriend zou reageren op zijn flinke transformatie. Uiteindelijk liep hij zo nonchalant mogelijk tussen de verschillende tafeltjes heen en plofte hij op de kruk tegenover die van zijn verloofde. 'Hé schoonheid,' plaagde hij de man, terwijl zijn altijd zo stalen gezicht ietwat brak tot een glimlach. Hij wilde echter niet de aandacht van anderen trekken, dus gebaarde hij kort naar de serveerster en bestelde hij ook een mok bier. 'Ik ben zo opgelucht om te zien dat je veilig bent.'

Eddard had zijn ogen voor zo een lang moment gesloten, dat de man die hem naderde al erg dichtbij was toen hij ze weer geopend had. Achterdochtig bleef hij over zijn mok hangen om af te wachten of de persoon dichterbij kwam of af zou wijken. Pas toen de man plaats nam en hij de herkenbare stem hoorde, keek Eddard verrast op. Zijn grote ogen vernauwden zich al snel terwijl hij sceptisch het voorkomen van zijn vriend bekeek. 'Ik weet niet of ik zo opgelucht ben al dat haar te zien,' merkte Ed met een frons op. Hij had Kain amper herkend met de weelderige baard en lange haren. Zijn verrassing om het uiterlijk van de man, sloeg echter even snel om terwijl hij naar voren boog en kort langs de hand van Kain streek. Alleen die aanraking zorgde er al voor dat zijn hart een sprong maakte. Hij zou zo graag de man voor hem vast willen houden, kussen, beminnen, maar ze konden geen aandacht trekken. Getergd keek Ed naar Kain terwijl zijn hand terug trok. 'Ik wist niet zeker of je wel zelf zou komen, maar bij de Goden wat ben ik blij dat je hier voor me zit.' Eddard had al weken lang maar slecht kunnen slapen door de afwezigheid van zijn verloofde. Sibel en haar regering hadden hem flink bezig gehouden, maar alsnog had het de gedachte aan Kain niet uit zijn hoofd kunnen drijven. Net zoals zijn zwager vast ook niet op hield aan haar echtgenoot te denken. Het had hem flink verrast lange avonden met haar te spenderen terwijl ze over hun geliefden spraken.

Kain trok verbaasd een wenkbrauw op, waarna hij met een grijns wat achterover ging zitten, zodat zijn knie die van Ed raakte. Het bracht al de nodige spanning bij hem op. Zo nam hij de verschijning van zijn vriend gulzig in zich op. 'Hm, ik dacht dat je mijn baard altijd wel op prijs stelde,' grinnikte hij zacht, al stopte dat gelach al snel door de korte aanraking van zijn vingers langs die van Eddard. Zijn ogen boorden zich dan ook in die van zijn vriend in een verlangende, maar ook bezorgde blik. Hij moest al zijn zelfbeheersing gebruiken om zijn verloofde niet te bespringen en hem te kussen tot hij sterren zou zien. Al zijn gedachten en dromen gingen over de man tegenover hem en het benam hem dan ook de adem om Ed weer in werkelijkheid te zien. Én te weten dat zijn dromen zeker niet teleur hadden gesteld. 'Hoe was de reis? Hoe gaat het met- met jouw schoonzus?' Het was gevaarlijk om namen te noemen. Het was nooit goed te voorspellen wie er mee aan het luisteren was. Voorzichtig leunde hij dus wat over de tafel heen en zei bijna onhoorbaar: 'Jouw broer leeft nog.'

De vlaag aan verschillende emoties begon langzaam één duidelijke vorm aan te nemen nu Eddard zo opgelucht zijn verloofde kon bekijken. Behalve de belachelijke baard en het kapsel, zag zijn vriend er gezond uit. Of in ieder geval zo ver hij kon zien. 'Ja, eentje waar ik niet in verdwaald raak, maar dit-' Ed moest lachen toen hij zijn eigen woorden hoorde. 'Het ging prima. Ik heb onze vrienden al ontmoet in de taverne.' Even overdacht hij zijn woorden om Sibels toestand te omschrijven. Hij had haar zelden zo gezien. Sinds hun vertrek uit Evenfall was ze niet haarzelf geweest. Ed had geprobeerd met haar te praten, maar ze had niet vrij willen geven wat haar dwars zat. Hij ging er dus maar van uit dat ze net zoals hijzelf bloednerveus was voor de bruiloft en dat ze haar dochter miste. Het was akelig stil geweest op hun weg naar het Noorden. Eddard had er enkel meer zenuwen van gekregen. Het laatste bericht nam Ed met een kleine glimlach aan. 'Dat weet ik.' Isaia had zijn lange brief beantwoord met een kort bericht dat ze er naar uit keek hem te zien op haar bruiloft. Hij had tussen de regels in kunnen lezen dat ze zijn broer gezien had. Het was een goed teken geweest. 'Heeft een vrouw van de Zomereilanden contact met je opgenomen?' vroeg Ed vervolgens nieuwsgierig en even zacht terug.

'Er zitten allerlei verrassingen in,' grapte Kain, refererend naar zijn baard, en streek over trots langs. Het had hem een tijd gekost om zulk weelderige haar te krijgen op zijn kaken. Het was in elk geval een geweldige vermomming, maar die zou er ook snel vanaf gaan als ze klaar waren in het Noorden. Opgelucht haalde hij adem na het horen dat het met hem en Sibel goed ging. Dat waren de twee mensen geweest waar hij zich het meeste zorgen om gemaakt, tegelijk met Muriel. Van Liam wist hij ondertussen dat hij nog in leven was in het Noordelijke paleis. 'Ik heb wel een brief gekregen, maar- Ik kon niet reageren, omdat ik niet wist wie er allemaal zou lezen. Of wie zij precies was.' Hierbij trok hij dus een vragende wenkbrauw op: Ed had hem duidelijk iets te vertellen. Echter verloor hij al snel al zijn zorgen bij het kijken in Eddards ogen en verlangend zuchtte hij. 'Hm, we kunnen ons als twee dronkaards voor doen en dan samen een toilethok zoeken,' murmelde Kain, geïntrigeerd door zijn eigen idee, maar hij wist tegelijkertijd dat ze het risico niet konden nemen. Zo steunde hij dan met zijn hoofd op zijn hand en staarde op die manier zijn verloofde aan. Hij wilde beschrijven hoe mooi hij Eddard vond en hoe veel hij aan hem had gedacht de laatste weken. Over de tafel heen liet hij weer zijn vingers die van de andere man raken, terwijl zijn been nog steeds onder tafel tegen de van Ed leunde. 'Heb je nog aan mij gedacht?' fluisterde hij.

Eddard lachte met Kain mee, maar schudde ongelovig zijn hoofd. Hij moest er niet aan denken etensresten in die baard terug te vinden. Misschien kwam het wel door herinneringen aan zijn stokoude grootvader Donovan Rabbion en zijn erg lange baard. 'Wat stond er in de brief? Gaf ze aan of het wel goed met haar ging?' Bezorgd keek Ed naar zijn vriend. Hij had niet goed begrepen waarom Isaia naar Tarth was verscheept om haar te verbinden aan een Quandaïer, maar ergens had het hem niet verrast. De prinses had regelmatig geschreven over haar familie en hoe weinig ze om haar gaven. Bovendien kende Eddard genoeg verhalen over Koning Galivar van zijn collega's. De man en zijn volk waren nog bruter dan zijn Rabbion voorouders. Hij hoopte dat Isaia niet simpelweg een schaakstuk was geworden in het politieke spel van haar oudste broer, maar dat ze contact had proberen op te nemen met Kain zei niet veel goeds. 'Ze is een vriendin van me. We schrijven elkaar al jaren.' Meer kon hij niet prijs geven in deze omgeving. Ondanks dat hij afgeleid was door de gedachte aan Isaia keek hij met een glimlach naar Kain en luisterde geïntrigeerd naar zijn voorstel. Misschien was het helemaal geen goed idee geweest zijn vriend zelf op te zoeken. Hij was veel te bereid risico's te nemen. 'Elke dag, elke nacht, elk moment,' gaf Ed meteen toe.