Vertrekken van Eddard

Ed liet zich uit zijn gedachten trekken door de aanrakingen van Kain. Hij moest lachen om de toon die de man aansloeg, maar het klonk hol in zijn oren. 'Helaas wel.' Tijdens de vergadering had hij geen tijd gehad om over dit soort dingen na te denken, maar hij voelde meer en meer dat het hem van apropos bracht. Eerder had het hem zo een goed idee geleken dat Sibel naar de troon streef. Hij vond haar een eerlijke en betrouwbare persoon en had al eens gezien wat voor werk ze leverde in het Oosten. Maar als zijn eigen rol plots ging veranderen. Zwak glimlachte hij terug naar Kain, maar voelde dat de afleiding lang niet sterk genoeg was. Zuchtend rolde hij van de wachter weg en ging op de rand van het bed zitten. 'Ik weet niet of ik nog wel kan slapen vannacht.' Verontschuldigend keek hij over zijn schouder naar de schim die Kain was in de donkere kamer. Deze situatie deed hem veel te veel denken aan zijn tijd in het Zuiden en dat vond hij maar niets. 'De koningin was vandaag aanwezig om ook officieel haar steun te uiten. Het is werkelijk bijna rond. Sibel Alba als koningin,' mompelde hij zacht.

Toen Eddard van hem weg rolde, duwde Kain zich langzaam omhoog en onderdrukte hij een geeuw. In de donkerte zag hij Eddard op de rand van het bed zitten en luisterde hij zijn volgende woorden gespannen aan. Sibel Alba zou werkelijk koningin worden? Uiteraard gingen de geruchten rond, maar dat ze het werkelijk zou worden... 'Dat is- Ik snap nu dat er vandaag geschiedenis is geschreven,' zei hij zacht, waarna hij weer ging liggen en zacht zijn vinger langs Eddards ruggengraat liet glijden. 'Ik denk dat er niemand bestaat die níet door haar gecharmeerd is. Als je in elk geval door haar harde uitstraling heen kan kijken.' Toen Eddard zei dat hij niet meer kon slapen, zuchtte hij diep en rolde hij verder in de dekens. 'Kom dan in elk geval wel liggen. Wat wil je anders vannacht gaan doen? Als je maar niet erover na denkt om te gaan werken.'

Eddard knikte en liet zijn blik weer af dwalen door de ruimte. Hij kon zich maar met moeite op één gedachte vestigen. Het was inderdaad iets heel nieuws voor Tarth om een koningin te krijgen en eentje die niet afstamde van de eeuwenoude Halley bloedlijn. Zijn hoofd bleef zich echter cirkelen rond zichzelf en hoe hij hier in ging passen. Had hij zo veel vertrouwen in haar kunnen dat hij zijn verdiensten aan zou bieden? Of was er inmiddels al een pad voor hem bedacht? Hij wist zeker dat Sibel al zou weten hoe hij in haar plannen zou passen. Daar had hij al genoeg ervaring mee, niet alleen wat betreft Sibel en alle momenten waarin Liam tegen hem geklaagd had over haar vervelende planningsdrang, maar ook toen zijn familie in het Zuiden hem vroeg verantwoordelijkheden op zich te nemen toen Peter er niet meer was. Het benauwde hem altijd om zo beperkt te worden in zijn keuzes. Hij hield niet van de druk die er ontstond. Zuchtend probeerde hij zich te focussen op de aanrakingen van Kain en moest toen lachen. 'Dan is mijn vader niemand,' vertrouwde hij hem grijnzend toe. Hoe vaak hij wel niet een hele uiteenzetting van de oude man aan had moeten horen over alle manieren waarop Sibel zijn oudste zoon tekort had geschoten. 'Ik denk er over, maar ik zal het niet doen,' reageerde Ed met een glimlach. Dankbaar dat Kain hem uit zijn hoofd had gekregen kroop hij terug het bed op en drukte zijn lippen meerdere malen in zijn nek. 'Zou je voor Sibel willen blijven werken?' vroeg hij nieuwsgierig.

'Voor Sibel blijven werken?' herhaalde hij bedachtzaam, vooral om tijd te winnen. Zou hij Sibel willen dienen? Hij wist niet veel van de vrouw af, buiten wat Reihan hem had verteld. 'Dat zou betekenen dat ik hier in Evenfall zou blijven.' Hij beet op zijn lip en keek van de andere man weg. In de vele weken dat ze nu samen gespendeerd hadden, was het onderwerp "relatie" maar weinig naar boven gekomen. Ze hadden nooit benoemd wat er precies tussen hen speelde. Daarnaast had Kains stiekeme agenda ook niet geholpen om meer zekerheid in hun relatie te brengen. Nu echter... 'Ik denk dat het er van af gaat hangen wat jij gaat doen,' zei hij dus zacht, 'en waar je naartoe gaat.' Hij draaide zich om naar de andere man en glimlachte ietwat verlegen en bescheiden. 'Ik denk dat ik niet meer kan ontkennen dat ik erg door je gecharmeerd ben. Verliefd zou ik het zelfs wel durven noemen.' Het hoge woord was eruit en Kain voelde een gigantische last van zichzelf af vallen. Nu was het echter nog de vraag of zijn gevoelens wel beantwoord werden. Hij had geen idee hoe de klerk over hem en hun samenzijn dacht. Het was nu dus ook Kain die wat overeind kwam uit hun warme bed en zo afwachtend neer keek op Eddard.

Eddard probeerde het gezicht van Kain te kunnen lezen toen hij zijn antwoord gaf. Het interesseerde hem meer dan hij misschien eerder gedacht had wat de wachter hem zou vertellen. 'Dan zou je inderdaad hier blijven,' beaamde hij met een gretigheid die hij moeilijk kon verbergen. De volgende woorden verrasten hem, maar klonken dus ook erg goed in zijn oren. Stilletjes, met een verdwaasde glimlach, bleef hij Kain terug aan kijken. Wat er zich precies afspeelde tussen hen hadden ze nooit echt vast gesteld. En Ed wist erg goed dat dat van zijn kant kwam om verschillende redenen. Voornamelijk omdat hij erg egoïstisch was geweest en weinig tijd had gehad om aan andere serieuze zaken te denken naast zijn werk. De vraag hoe hij zich precies voelde over de man in zijn bed had hij vaak uit zijn hoofd moeten zetten en dus had hij aardig misbruik gemaakt van het feit dat Kain er ook niets serieus over wilde zeggen. Bovendien kon het niet anders dat Ed aan de prins dacht. Toen hij echter de liefdesverklaring van Kain hoorde liet Ed stamelend zijn blik zakken. Om nog maar niet meteen iets te hoeven zeggen zocht hij naar de hand van de wachter en kneep er teder in. Langzaam vond hij zijn grijns terug. 'Ik ben blij dat mijn charmes werken. Eerlijk gezegd vind ik het moeilijk me voor te stellen hoe ik mijn tijd vulde voordat ik je kende. Ik heb je erg graag naast me.'

Kain keek zijn vriend twijfelachtig aan na zijn eigen spontane liefdesverklaring. Vooral nu het leek dat Ed niet wist wat hij moest zeggen of doen. Zo bleef hij even onbeweeglijk zitten, tot hij bijna was opgestaan om de vernedering van afwijzing uit de weg te gaan, als hij niet de grijns van zijn vriend had gezien. Al snel glimlachte ook Kain en gaf hij zijn vriend een klein zetje. 'Gelukkig zijn we er nu eindelijk over uit dat we elkaar graag bij ons hebben, he? Het heeft even geduurd.' Bij die woorden keek hij Eddard jongensachtig aan en gaf hij een kneepje terug in de hand van Ed. 'Dus we blijven hier samen... Onder de heerschappij van Sibel Alba. Koningin.' Het klonk nog steeds onwerkelijk om het uit te spreken. Hij klom langzaam weer onder de dekens en trok de andere man opnieuw dichter tegen hem aan, om hem zo teder te kussen. Het deed hem veel dat Eddard blijkbaar zijn gevoelens beantwoordde. Vooral omdat alles zo dubbel was. Zijn eigen leugens, de leugens die ze samen op moesten houden tegenover het hele paleis...

Eddard's glimlach werd alleen maar groter toen hij de reactie van Kain zag. Het had hem al even gekost om toe te geven dat hij zich erg goed voelde in het bijzijn van de wachter, maar te horen dat Kain ook om hem gaf maakte het lichte gevoel in zijn hoofd alleen maar sterker. 'Samen, of het nou hier is of ergens anders. Onder Sibel of niet,' beaamde hij zachtjes nadat Kain hem gekust had. Zwijgend en vol verwondering over het feit dat hij zojuist toe had gegeven aan deze man dat hij samen met hem wilde zijn bestudeerde hij zijn gezicht. Voorzichtig gleed hij met zijn hand langs het lichaam van Kain en liet deze uiteindelijk rusten op zijn rug. Het was in dat moment dat hij zijn zorgen en andere zaken vergat en zijn volle aandacht uitging naar Kain. Ondanks de nieuw verkregen energie voelde hij ook de moeheid en met een tevreden glimlach ging hij tegen zijn vriend aan liggen. Nu zijn drukke gedachten gestild waren dacht hij misschien toch nog de slaap te kunnen vatten. Hij had het hard nodig als morgen het werk gewoon weer door ging.

[In de ochtend]

Ed kon zich niet meer herinneren of ze nog andere dingen besproken hadden na hun eerlijke woorden, enkel dat hij heel plots door de slaap gevat was en nu al weer veel te vroeg wakker was geworden. Zuchtend keek hij naar het raam en bestudeerde de stand van de zon waar hij van af kon leiden dat hij best nog een paar uur langer had mogen slapen. Hij deed een poging om zijn ogen te sluiten, maar de onrust nam het al snel over. Aandachtig bekeek Ed de slapende Kain en overwoog hij om de wachter wakker te maken, maar besloot uiteindelijk toch de kans te nemen door zijn werk van gisteren te gaan. Stilletjes stond hij op en trok wat kleding aan om achter zijn bureau plaats te nemen. Even nam hij de stapel papieren in zich op en herinnerde zichzelf er aan dat hij toch echt iets zorgvuldiger moest zijn als hij laat terug kwam en niet zijn papieren maar ergens weg plofte. Zuchtend begon hij alles door te bladeren en notities te maken, maar staarde al snel verward naar het werk. Eddard begon met iedere keer dat hij het opnieuw checkte met meer agressie door de vellen perkament te bladeren. Er klopte duidelijk iets niet en Ed had er geen verklaring voor.

Kain had nauwelijks door dat Eddard wakker was geworden en hun warme slaapplaats verlaten had. Zelf sliep hij zeker nog even door, tot het ochtendlicht door het raam heen begon te schijnen en hij langzaam ontwaakte. Zijn eerste reflex was om naast hem te voelen, maar Ed was blijkbaar al opgestaan. Met nog een glimlach op zijn gezicht door de woorden die ze vannacht hadden gewisseld kwam hij overeind en wreef hij in zijn ogen de slaap weg. Het duurde hem even om Ed in de kamer te plaatsen, tot hij hem achter zijn bureau zag zitten. Zo bleef hij hem even aan kijken. Hij merkte al snel op hoe onrustig Ed aan het werk was, zo niet typisch hoe hij normaal werkte. 'Alweer druk bezig?' merkte hij uiteindelijk maar op, waarna hij uit bed kwam en wat kleding aan trok. Vervolgens liep hij naar een teil met water en spatte hij zijn gezicht nat. Alles maar om tijd te trekken. Dat onrustige gedrag verontruste hem. 'Ik moet zo denk ik maar weer aan het werk.'

Eddard merkte in eerste instantie niet op dat Kain wakker was geworden. Pas toen hij zijn stem hoorde keek hij op, geschrokken, alsof hij de aanwezigheid van de man vergeten was. 'Ik-' Enkele tellen staarde hij Kain aan en volgde zijn handelingen terwijl zijn gedachten druk in de weer waren. Zonder een duidelijk antwoord te geven en compleet de volgende woorden van zijn vriend negerend ging hij weer verder. Half opgestaan uit zijn stoel pakte hij het ene document en hield het in het licht om vervolgens de ruimte rond te speuren naar zijn bril. 'Heb je mijn bril gezien? Ik had hem gisteren in mijn borstzak en meestal leg ik hem daar,-' Ed wees naar de boekenkast naast zijn bureau en keek Kain nogmaals aan terwijl hij door ratelde. 'Verdomme ik heb hem vast niet uit mijn zak gehaald. Weet je waar mijn uniform is? Had ik mijn bril op toen ik terug kwam vannacht? Nee, toch?' Plots wist Ed niets meer zeker en kon hij maar met moeite de nacht weer voor zich halen. Was hij iemand tegengekomen in de gangen? Had hij de stapel papieren ergens weggelegd om zijn sleutel te zoeken? Had hij tijdens de vergadering niet een praatje gemaakt met een collega? In zichzelf pratend zocht hij verder en stond uiteindelijk stok stil toen hij zijn glazen vond en het papier bij het licht van het raam goed bekeek. 'Kain,' begon Ed met onvaste stem. 'Bij de Goden ik heb een groot probleem.' Hij draaide zich met grote ogen naar de wachter om, om naar de deur van zijn vertrek te snellen en te voelen of deze wel op slot was.

Kain keek zwijgend en bewegingsloos naar de onrust van zijn vriend. 'Ik sliep toen je vannacht binnen kwam,' zei hij verontschuldigend. Hij had geen idee waar Ed zijn uniform of zijn glazen had gelaten. Het enige wat hij kon herinneren, was dat zijn vriend bij hem in bed geklommen was. 'Maar, denk nu even rustig na, wat heb je gisteravond...' Al snel merkte hij dat hij toch niet bij Ed binnen kwam, die nog steeds chaotisch door het vertrek heen liep. Zelf had hij inmiddels de verschillende delen van zijn eigen uniform weer aangedaan. Toen Ed echter naar de deur ging in combinatie met al zijn woorden, wist Kain echter dat het over was. Hij had een zwaar vermoeden waar dit over ging en dat trok alle lucht uit zijn longen naar buiten. Hij kon geen woord uit brengen. Het enige wat hij dus kon bedenken, was dat hij weg moest gaan. En snel. Het was een wanhoopsdaad, maar hij wist niet wat hij anders moest doen, vooral na hun woorden van vannacht. 'Ik moet echt gaan werken, Ed,' stootte hij dus uiteindelijk maar uit, terwijl hij probeerde om langs Ed bij de deur te komen.

Tot zijn opluchting merkte Eddard dat de deur gewoon op slot was zoals hij inmiddels gewend was altijd te doen. Echter maakte dat niets duidelijker en met een diepe frons keek hij om naar Kain. Hij begreep niet waar de haast van zijn vriend vandaan kwam. Begreep hij dan niet hoe ernstig dit was voor hem? Als iemand er achter kwam dat er iemand in de papieren had zitten snuffelen zou hij ontslagen worden en, veel erger, zou hem een straf liggen te wachten voor het onzorgvuldig zijn met staatszaken. Dit ging tegen alles in wat hij beloofd had toen hij ingezworen werd als klerk. Sprakeloos keek Ed naar Kain, vervolgens naar het document in zijn handen en liet hij toen zijn blik met een diepe kreun het vertrek door gaan. Zijn ogen bleven hangen op de salontafel. Daar had hij zijn uniform achter gelaten met zijn bril, tussen de lege borden met etensresten. Het koste hem nog geen tel om de feiten naast elkaar te leggen en om vervolgens naar de wachter te grijpen met beiden handen. Hij was misschien niet sterker dan de getrainde man, maar hij zou zeker het voordeel van de verassing hebben. Ed wist niet precies wat hij hoopte te bereiken, maar hij had Kain stevig aan zijn kleding vast gegrepen. 'Zeg dat het niet waar is!' riep hij met een rood aangelopen gezicht. 'Zeg het, Kain,' herhaalde hij terwijl hij de man heen en weer schudde.

Van achteren voelde hij hoe hij vastgegrepen werd door zijn vriend en zo omgedraaid werd, zodat hij oog en oog stond met Eddard. Hij had zich los kunnen trekken, hij had gemakkelijk het vertrek kunnen verlaten, maar hij kon het niet. Hij stond als genageld vast aan de grond, terwijl hij toe keek hoe alle puzzelstukjes in Eddards hoofd bij elkaar kwamen. 'Ik kan je dat niet zeggen,' zei hij uiteindelijk dus maar, terwijl hij zijn vriend recht aan keek. Tegelijkertijd spookte de consequenties van deze onthulling door zijn hoofd heen, niet alleen voor Eddard, maar ook voor hemzelf. Dat liet hem dus de armen van Eddard stevig vast pakken en zo drukte hij hem tegen de muur aan. 'Dit mag niet naar buiten komen,' zei hij ernstig met een diepe frons. 'Begrijp je dat? Je snapt het nu misschien nog niet, maar later...' Hij beet gefrustreerd op zijn lip, terwijl hij nadacht wat ze moesten doen. 'Ze zullen vast van gedachte veranderen als ze weten dat Sibel koningin wordt,' murmelde hij in zichzelf, ietwat wanhopig, terwijl hij zijn greep op de klerk behield. Toch schoten zijn ogen al snel weer naar zijn vriend - hij wist niet of hij hem zo nog mocht noemen - toe. 'Het was voor het grotere goed,' zei hij uiteindelijk maar met hese stem.

Zo snel het gezicht van Ed rood aangelopen was, trok het nu wit weg toen hij de woorden van Kain hoorde. Hij stribbelde tegen toen Kain hem op zijn beurt vast greep en tegen de muur duwde, maar hij had niets op tegen de kracht van de wachter. 'Dit mag niet naar buiten komen? Heb je wel door wat je zegt?' Zijn frons werd enkel ernstiger toen Kain over Sibel begon. Sibel! Ed's ogen schoten heen en weer terwijl hij bedacht wat er precies gaande kon zijn. Was Sibel in gevaar? Of de huidige koning en koningin? 'Voor wie werk je?' siste hij tegen de man. 'En als je het me niet vertelt kom ik er toch wel achter op welke manier dan ook.' Ed probeerde hard het trillen van zijn lichaam te negeren en besteedde geen aandacht aan het holle gevoel in zijn borst. Hij was nu eerst een dienaar van het koninkrijk én iemand die aan zijn eigen familie dacht. Ze zaten er nu allemaal compleet in verweven. Renee door Tobias en de baby, Liam door Sibel, zijn ouders waren nooit echt los geraakt- Hij wilde niet aan zijn eigen positie denken. Of zelfs aan zijn eigen gevoelens, dan zou hij- Ed schudde de gedachte weg en keek Kain doordringend aan. 'Welk groter goed?'

Kain zuchtte diep en sloot zijn ogen vol spijt. Hij had hen allebei niet zo ver in de problemen willen trekken. Daarnaast had hij nooit verwacht dat hij zo verliefd zou worden op iemand uit het paleis. Bij het zien van Eddards gezicht durfde hij er niet over na te denken wat Eddard wel van hem zou vinden. Hoe Kain hem bedrogen had. Misschien dacht hij wel dat al zijn gevoelens nep waren geweest. 'Ik werk voor rebellen,' zei hij zachtjes, 'die er zeker van wilde zijn dat er een goede troonopvolger zou komen. Iemand die goed is voor het volk. Om ervoor te behoeden dat er opnieuw een strijd zou komen tussen mensen die dénken dat ze juist zijn voor de troon. Niet zoals met de huidige koning.' Hij duwde onbewust Eddard nog wat harder tegen de muur aan en keek hem met een gepijnigd gezicht aan. 'Weet je hoe het voelt om niemand, níémand te hebben die naar je om kijkt? Mijn neefjes en nichtjes die de winter niet overleven, mijn familie die ik elke maand geld op stuur en het dan nog steeds niet genoeg is, de daken die lekken, alle adel die hun hoofd weg draaien voor de problematiek, de armoede van hun volk? Het Zuiden was niets beter dan hier.' Hij beet hard op zijn lip en keek van Eddard weg. 'Ze hebben eerder over Sibel gesproken. Waarderend. Niemand dacht echter dat ze echt gekozen zou kunnen worden.'

'Rebellen,' mompelde Eddard vol verbazing. Hij wist dat er bijeenkomsten waren geweest om over de rebellen te praten. Hij had er nooit aan gewerkt, maar een collega van hem vertelde er wel eens over. Iedereen was er van overtuigd dat rebellenactiviteit iets was van eerdere regeringsperiodes, maar er was altijd de mogelijkheid. Hij probeerde alles wat Kain zei in zich op te nemen. Hij wist dat ieder detail belangrijk kon zijn. Maar hoe graag hij dit alles enkel met een praktische kant wilde benaderen, voelde hij zo veel dat het niet meer te negeren was. De woorden over zijn familie maakte iets in hem los dat hij maar moeilijk tegen kon houden. 'En dus wat? Dan sluit je je maar aan bij een groep radicalen, bij een groep gestoorden die andere families vermoord?! Degenen die mijn grootmoeder in koele bloeden hebben gedood? Die mijn voorouders hebben aangevallen alsof het niets was? Wie weet wat er met Sibel staat te gebeuren als ze besluiten dat zij toch niet is wat ze verwachten? Met mijn broer? Míjn familie-' Met gesloten ogen liet hij zijn hoofd tegen de muur leunen en schudde zijn hoofd uiteindelijk. 'Ik was wel de perfecte kandidaat om je weg naar binnen te creëren is het niet?'

Kain fronste diep. Hij wist van de eerdere aanvallen af, het nieuws had hem en zijn familie vaag in het Zuidelijke dorp bereikt, maar hij had nooit de associatie gezien tussen zijn eigen leiders en de aanvallen. 'Dat zijn andere rebellen,' zei hij dus maar, al klonk het niet overtuigend. 'Ze zouden nooit iemand aanvallen. We willen juist geweld voorkomen.' Hij was echter enkel maar hun spion. En een goede was hij nou ook weer niet. 'En Sibel uit de weg ruimen zouden ze nooit doen. Maar wel in gesprek gaan. Niet dat we daar ooit de kans toe krijgen als de dingen zo verder gaan als ze gaan. Daarom hadden we informatie nodig. Hadden ze mij nodig...' Hij zuchtte diep en maakte wat meer afstand tussen hem en Eddard. Het lege gevoel in zijn borst deed hem pijn. Hij had dit zo gemakkelijk kunnen afweren. Of niet een relatie aan gaan met iemand van de adellijke familie of niet met de rebellen bemoeien. Echter kon hij zijn relatie met Eddard nooit als fout zien. 'Ik heb je nooit willen gebruiken voor deze informatie,' zei hij uiteindelijk zacht en oprecht. 'Mijn gevoelens zijn nooit nep geweest.'

Eddard lachte schamper om het antwoord van Kain. Rebellen die geweld wilde voorkomen? In de hele geschiedenis van Tarth was dat nog nooit voorgekomen en hij kon het weten. Hij had zich aardig verstopt in de geschiedenisboeken toen hij jonger was, omdat hij maar niet begreep wat zijn vader altijd vertelde over zijn familie en de gebeurtenissen van voor zijn geboorte. Toen Kain afstand tussen hen maakte, liep hij meteen weg van de man. Echter hield hij de deur in gaten en wilde hij Kain de rug niet toe keren. Eerlijk gezegd wist hij niet wat hem te doen stond. Hij kon al deze informatie niet voor zichzelf houden, maar hij wist niet hoe hij zichzelf zou impliceren in het geheel. Besluiteloos staarde Ed voor zich uit en luisterde naar wat Kain te zeggen had. 'Waarom ben je er dan aan begonnen?' vroeg hij verward. Ergens moet het toch nuttig zijn geweest voor zijn dubbelrol, anders was Kain er toch nooit aan begonnen? 'Ik vertrouwde je met alles. Met al mijn werk.' Eddard had nog steeds moeite om alles een plek te geven. Om hun gesprek van gisteren in de puzzel te plaatsen.

'Ik ben niet meteen gerekruteerd,' zei hij uiteindelijk. 'Ik kende de mensen al wel van de stadsbibliotheek, maar ik voegde op dat moment nog weinig toe aan hun plannen... denk ik. Pas toen ik een tijdje in dienst was, hebben ze mij benaderd om informatie te verzamelen. Eerder was ik puur hun oren en ogen in het kasteel, meer om de roddels op te vangen.' Hij fronste diep en leunde tegen de bank aan. 'Toen waren we al in contact. Vergaand contact. Ik probeerde informatie op andere manieren te verzamelen, maar het was niet genoeg. Er werd druk gezet. Tot ik een keer alleen in je vertrek was en het zo makkelijk was om iets te lezen.' Hij zette zijn vingers op zijn neusbrug en zuchtte. 'Ik heb nooit heel veel relevante informatie gevonden. Tot gisteravond... het nieuws over Sibel.' Langzaam liep hij richting de deur en positioneerde zijn eigen imposante gestalte ervoor. Hij wist wat er door Eddards hoofd heen moest gaan. En wat hem zelf te doen stond. 'Ik kan je niet laten gaan. Niet met deze informatie. Ik heb het geld nodig voor mijn familie en als ik opgesloten word of erger-' Hij sloot zijn ogen en voelde hoe zijn vuisten balde. Als hij weg viel, dan was het voorbij voor zijn familie. 'Ik weet niet hoe ik dit moet oplossen, maar ik weet wel dat ik niet gevangen kan worden. En dat je die informatie aan niemand kan vertellen.'

Eddard balde zijn vuisten en liet ze rusten om ze opnieuw samen te knijpen. Zijn lip trilde terwijl hij naging wat hij precies gedeeld had met Kain. Behalve de informatie van gisteren over Sibel had hij nooit iets van echte waarde met de man gedeeld ook al had hij dat vaak wel willen doen. Echter had Kain al die tijd zo vaak toegang gehad tot al zijn werk dat hier verspreid door zijn vertrekken lag. Alles wat hij met zijn hele kunnen niet in de handen van de verkeerde persoon kon laten landen. Het noemen van de bibliotheek bracht hem terug uit zijn gedachten. 'Bij de Goden ik heb je samen met de prins naar de stadsbibliotheek geleid,' stelde hij vol ongeloof. 'Augustus-' De ernst van de situatie werd hem stukje bij beetje meer duidelijk, vooral toen hij weer naar Kain luisterde. Ed bekeek de man in stilte en met een golf van woede die zich langzaam zijn gevoelens bereikte. 'Wat ga je verdomme doen? Wil je míj opsluiten? Ga je me chanteren? Ik ga deze informatie niet voor mezelf houden. Mijn familie kan in gevaar zijn.' Eddard hoorde zijn woorden langzaam harder worden en bereikte op het laatst een punt waarop zijn stem brak. 'Je kan vertrekken. Maken dat je weg komt. Zoek je familie en geef ze alles wat je hebt. Van mijn part neem je al het geld dat je hier treft met je mee. Maar als je hier blijft, dan-' Hij maakte zijn zin niet af. Ed wist niet of hij zijn bedreiging wel af kon maken.

Nu was Kain diegene die champer lachte en nu met zijn volle gewicht tegen de deur ging leunen. 'Geef ze alles wat je hebt? Ik heb niets meer,' zei hij enkel. Hij zou moeten vertrekken naar het Zuiden met lege handen. Nog leger dan dat hij was vertrokken. Hij zou nooit meer aan het werk komen bij een instantie, bij een adellijk huis, bij een leger. Daarnaast zullen de rebellen ook hoogstwaarschijnlijk achter hem aan komen. Hij schatte zijn leven niet meer langer dan enkele manen in. Uiteindelijk besloot hij toch dat het geen zin had om te blijven. Hij wou nog iets zeggen, maar hij besefte dat het geen zin had. Geen enkel woord zou dit nu kunnen oplossen. Met grote stappen liep hij naar de plekken toe waar geld was en stopte deze diep in de zakken van zijn uniform. Als hij nog levend de stad uit wilde komen, dan moest hij gaan rennen. Voordat het donker was, moest hij al ver uit de grenzen van het Westelijke gebied zijn. Hij wist niet wat het was, maar iets liet hem aarzelen bij de deur. 'Ik dacht dat jij anders was dan de adel. Maar blijkbaar heb ik het fout gehad.'

Ed voelde de lach van Kain diep tot hem doordringen. Ondanks de hopeloosheid van zijn eigen positie, kon hij ook moeilijk bevatten hoe de wachter hier verstrikt in was geraakt. Maar het ergste was dat hij een wantrouwen voelde voor alles wat hij zei. Hij wachtte af wat voor beslissing Kain zou maken en ontzet keek hij toe hoe de wachter precies wist waar hij het geld kon vinden. De woede had zijn lichaam net zo snel weer verlaten als het opgekomen was en stevig greep Ed zich aan zijn bureau vast terwijl Kain om hem heen naar het geld greep. Hij vertrouwde zijn eigen stem niet meer om nog iets te zeggen. Hij wilde niet tonen hoe zeer dit hem persoonlijk raakte, hoe goed de leugens van Kain gewerkt hadden. Eddard's gezicht viel bij die laatste woorden en beschaamd wendde hij zijn blik af. 'Ga, alsjeblieft. Je hebt alles al wat hier te vinden is.' Zijn stem was zacht, bijna onhoorbaar. Kain had hem zijn geld al afgenomen, zijn vertrouwen geschaad, gespeeld met zijn gevoelens en wilde hem nu ook nog zijn trots afnemen?

Het geld brandde tegen zijn lichaam aan en het schaamrood stond op zijn wangen. Hij wilde Eddards geld helemaal niet, maar hij wist ook dat hij zonder het geld niet verder kwam. Dan zou hij opgepakt worden, gemarteld worden waarschijnlijk, of nog erger. Hij wilde een stap naar Eddard toe zetten, zeggen dat het hem speet en dat hij gewoon weg wilde gaan, samen, maar hij deed het niet. Het zou niets oplossen. En Eddard zou vast alleen maar gefrustreerder raken. Dus zette hij enkele stappen naar de deur toe en hield hij de deurklink vast. 'Ik hield van je,' zei hij zacht en met een diepe frons, waarna hij zich om draaide en het vertrek van Eddard verliet. 'Het ga je goed.'