Vertrekken van Sibel, Liam en Muriel

Liam voelde hoe zijn hart een sprong maakte bij haar glimlach, maar die verdween al snel en wat onzeker schoof hij met zijn benen. Haar eerste woorden klonken hoopvol, maar al snel was dat over en hoorde hij haar laatste zin aan. Het kostte enige tijd voordat hij helder had wat ze bedoelde, maar al snel besefte hij dat zijn hoop van de laatste maanden ongegrond was. De hoop dat ze samen als een koppel voor Muriel konden zorgen. Zoals vroeger. 'Ik- ehm, ik denk dat ik maar met Muriel naar het meer ga. Nu de warmte- de zon, die staat nog niet zo hoog,' zei hij met een diepe frons, terwijl hij uit zijn woorden probeerde te komen terwijl zijn gedachten op volle toeren door zijn hoofd gingen. 'Het is- ik ben blij dat we nu duidelijkheid hebben. Tussen ons. Dat het niets wordt.' De woorden deden pijn om uit te spreken en kort sloot hij zijn ogen, om vervolgens doelmatig te werk te gaan en Muriels spullen in te pakken voor een dagje buiten. Als laatste nam hij Muriel op zijn arm en keek hij nog kort Sibel aan. 'Sterkte vandaag. Je weet waar je ons kan vinden.'

Nieuw

Sibel had de afgelopen weken alleen in Evenfall gespendeerd. Er was een chaos ontstaan door de afwezigheid van het koninklijke paar en het was duidelijk geworden dat er weinig leiding was als zij niet op de troon in de Westelijke stad zat. Haar bezoeken en verblijven aan het hof van de vorige koninklijke zetel werden steeds korter en sporadischer, maar daar was nog niets op aangepast. Ze had deze keer dan ook meer tijd uitgetrokken om er te zijn en te praten met haar vertegenwoordigers, haar adviesraad, haar generaals, haar administratie en wat nog meer. Bovendien was dit de eerste keer geweest dat ze alleen naar de hoofdstad was getrokken. Het was een moeilijke beslissing geweest, maar het had haar beter geleken om Muriel, die zo gewend was aan haar thuis in Myr, niet mee te nemen op een reis waar haar moeder enkel en alleen tijd zou hebben voor zaken. In Myr kon ze met haar neefje en nichtje spelen, daar had ze haar grootouders en Liam was er gebleven om het Oostelijke plan te overzien. Eerlijk gezegd kon ze het nog niet geloven dat ze zich had laten overtuigen om zonder Muriel te reizen en ze had er ook op vele momenten spijt van gehad. Tegelijkertijd wist ze dat ze er niet meer alleen voor stond. Toch voelde Sibel haar hart in haar keel kloppen terwijl ze door de gangen van haar thuis liep richting de vertrekken. Ze had haar ouders al kort begroet zodat ze wisten dat ze terug was, maar was daarna meteen door gegaan naar haar eigen vertrekken. Het was al laat op de dag en ze wist dat Liam dan vaak zijn taken voor de dag gestopt had om hun dochter op bed te leggen. Met een diepe zucht zag ze toe hoe de wachters de deuren voor haar openden en trad ze met een glimlach binnen. Ze begon meer en meer gewend te raken aan het paleis in Evenfall. Maar Myr was nog steeds haar thuis. Zeker als haar gezin hier was. 'Liam?' vroeg ze zacht, onzeker of Muriel al lag te slapen.

Toen plots de deur open werd gedaan en hij de zoete stem van zijn vrouw hoorde, keek hij Muriel met een glimlach aan. 'Oh, nee, Muriel, verstop je!' lachte Liam, terwijl hij zijn dochter op de grond zette en haar weg zag rennen. 'Je hoort in bed te zijn! Het is na jouw bedtijd!' Hij had eerder op de dag gehoord dat zijn vrouw al dichtbij Myr was, dus had hij zijn dochter beloofd dat ze wat langer wakker mocht blijven om af te wachten of haar moeder nog die avond zou komen. Maar hij kende Sibel goed genoeg en hij had erg zeker geweten dat ze snel zou rijden om niet nog een extra dag weg te zijn. Met een brede glimlach liep hij naar zijn vrouw toe en nam hij haar stevig in zijn armen, om haar zo teder te kussen. Ondanks dat ze nu vaker van de ander weg waren door zaken of missies had hij haar wel sterk gemist. Hij kuste haar nog enkele malen en nam haar nogmaals stevig in zijn armen. Naast dat hij Sibel had gemist, was hij ook erg ongerust geweest voor haar veiligheid. Als het aan hem had gelegen, had hij Sibel persoonlijk begeleid naar Evenfall en vervolgens persoonlijk weer opgehaald uit de stad. Sibel had het hem echter verboden met de reden dat ze niet wilde dat Muriel alleen zou zijn. Het was een legitieme reden geweest. 'Hoe gaat het met je, lief? Is alles goed gegaan?' murmelde hij in haar donkere haren, terwijl hij haar niet los wilde laten. Zelfs toen Muriel haar moeder wilde knuffelen, liet hij zijn echtgenote maar met moeite los. Misschien was hij toch een stuk bezorgder geweest dan hij had gedacht.

Sibel hoorde met een lach aan hoe haar echtgenoot Muriel aanspoorde zich te verstoppen. Ze zag nog net de krullenbol het vertrek doorgaan en een andere kamer in schieten. Haar aandacht werd echter getrokken door Liam en vol genot liet ze zich in zijn armen sluiten. Ze had niet alleen moeite gehad om zo lang van haar dochter gescheiden te zijn, maar ook de afwezigheid van Liam had haar ontregeld. Sibel was het niet meer gewend om in haar eentje te zijn en dat had ze gemerkt ook in Evenfall. Gelukkig had ze er veel vrienden die graag een praatje met haar kwamen maken buiten de zaken om. Ze had ook een enkele avond haar schoonbroer gezelschap gehouden. Ze hadden elkaar opgezocht op aansporen van Liam en om hem tevreden te stellen, maar Sibel had uiteindelijk erg genoten van de avond met Eddard en ze hadden honderduit gepraat over hun afwezige partners. Uiteindelijk had Sibel met hem ook over zaken gesproken waarvan ze Liam nog op de hoogte moest stellen. Sibel zuchtte tegen Liam's nek en gleed met haar hand langs zijn kin. 'Alles is goed gegaan. Ook de reis. Maar ik ga de volgende keer niet weer zo veel wachters meenemen. Die stoet trok veel te veel aandacht.' Haar man had er op gestaan dat ze enkel en alleen de beste wachters meenam en niet zomaar een paar. Ze had er maar mee ingestemd. Haar ogen gleden over het gelaat van Liam en glimlachend streek ze met een duim over zijn kaaklijn. 'Meneer de Koning mag zichzelf wel eens scheren,' merkte Sibel grinnikend op toen ze plots Muriel aan haar jas voelde trekken. Het verstoppen had ze duidelijk niet lang vol gehouden. Sibel liet haar man met een geruststellend kneepje in zijn schouder los en knielde neer om haar meisje in haar armen te nemen. 'Hallo, schat. Wat heeft mama je gemist.' Ze drukte een zoen op haar wang en omhelsde haar toen stevig. Ze had veel wakker gelegen met precies dit moment in haar gedachten. Ze voelde al snel dat Muriel, net zoals haar vader, nog geen plannen had om haar snel los te laten. Met een kreun stond ze dan ook op en tilde haar dochter naar de bank waar ze haar op haar schoot nam. 'Vertel eens wat je allemaal gedaan hebt, Mumu.' Met een glimlach streek ze door de blonde krullen en luisterde naar de vlaag aan verhalen die ze kreeg. Ze wenkte Liam bij hen.

Liam glimlachte teder naar zijn echtgenote en legde kort zijn hand op haar wang. 'Hm, iedereen wilde vast een glimp opvangen van hun koningin,' grinnikte hij, waarna hij de uitdrukking van zijn vrouw zag en defensief zijn handen op hief. 'Maar ik zal de bewaking wat inkorten. Een kwart minder bewakers zal vast ook genoeg zijn.' Vervolgens liet hij zijn vrouw los en zag ze zijn beide meiden naar de bank lopen. Nadat hij nog een deken had gepakt nam hij ook bij ze plaats en dekte hij de twee toe in de hoop dat Muriel wellicht wat in slaap zou doezelen. Zijn dochter stond echter te stuiteren bij de vraag wat ze allemaal gedaan had de laatste tijd. Helaas had Liam niet erg veel tijd voor zijn dochter gehad, gezien hij veel aanwezig hoorde te zijn bij de barakken om de soldaten te trainen, dus had hij Muriel eens meegenomen om rond te kijken. Daar kon ze helaas niet over stoppen met praten. Gelukkig had ze ook veel gespeeld met haar nichtjes en neefjes en hadden Naya en Adrian haar ook veel mee op sleeptouw genomen. 'En hoe ging het in Evenfall, lief?' vroeg hij benieuwd aan zijn vrouw.

Sibel begreep dat het goed was voor het volk om de Koningin openlijk door het land te zien reizen en ze maakte graag contact met de mensen, echter was dat niet haar sterkste kwaliteit als leider van Tarth. Ze wist dat ze beter was in de vergaderzaal dan wanneer ze zo op een voetstuk werd geplaatst. Ze had Liam wel eens een tochtje door Myr zien maken en hij was er duidelijk beter in om een praatje te maken met jan en alleman. Sibel had drie plukken van Muriel's haar vastgepakt en vlocht het samen tot een vlecht terwijl ze met een glimlach aan hoorde dat ze zeker niet stil had gezeten. Ze fronste kort nu ze hoorde dat haar man zo veel bij de barakken was geweest. Ze snapte nog niet helemaal waarom er inmiddels niet iemand anders aangesteld was om die trainingen te leiden, maar ze had er nog niet op aan willen dringen. Liam moest zelf beslissen welke taken hij als Koning uit zou gaan voeren en welke hij als Liam bleef doen. 'Het is indrukwekkend, niet?' vroeg Sibel Muriel die er volmondig mee in stemde. 'Zo heb ik je papa ook leren kennen,' voegde ze er nog glimlachend aan toe. Ze had de deken die Liam erbij gepakt had wat strakker om Muriel getrokken en hield haar zo tegen zich aan terwijl ze zelf tegen haar partner aanleunde. 'Ach, beter nu. Het ging niet soepel. Ik heb de nieuwe posities aangeboden aan Lennard Marlis en Merve Bahra. Ze hebben geaccepteerd.' Het was de bedoeling dat de oude rechterhand van haar vader en de leidster uit de Wilde Landen die ze al lang als adviseur had als vertegenwoordigers beslissingen zouden gaan maken over bepaalde zaken. Liam en zijzelf hoefden er dan minder aan te pas te komen en niet heel Evenfall kwam stil te liggen. 'Ik heb ook met Eddard gesproken en ik heb er veel over gedacht, maar misschien is het een idee hem te vragen hen te ondersteunen wat betreft administratieve zaken en de goudkist.' Nu ze over zaken was begonnen zag ze dat haar dochter met minder interesse en met minder energie tegen haar aan lag krullen in haar eigen haar te draaien terwijl ze met veel moeite haar ogen open hield.

Liam keek vol genot toe hoe Muriel babbelde tegen haar moeder. Hij herinnerde zich nog hoe klein Muriel was geweest toen hij terug was gekomen van zijn lange reis. Als baby had hij haar nooit gezien, maar hij durfde te wedden dat zij de mooiste pasgeborene van Tarth was. Zo had zijn vrouw hem in alle detail proberen te vertellen hoe ze eruit had gezien. Dat had hem enkel meer gestimuleerd om zoveel mogelijk tijd met zijn dochter door te brengen, ondanks dat hij de positie van Koning had aangenomen. 'Ik vocht als een beest om maar indruk te maken op jouw moeder, Mumu,' glimlachte hij breed. Op die leeftijd was hij toch een praatjesmaker geweest, wiens praatjes ook een stuk groter waren dan zijn daden. Toch had hij haar manenlang, bijna een volledige lente, het hof proberen te maken. Nog steeds was hij er niet zeker van wat nou de laatste druppel voor Sibel geweest was. Vervolgens luisterde hij geïntrigeerd over wat er had afgespeeld in het Westen. 'Ze hebben geaccepteerd? Dat is geweldig nieuws!' zei hij enthousiast, maar tegelijkertijd proberend zijn stem zacht te houden voor de bijna slapende Muriel. 'En ik denk dat het een geweldig idee is om Eddard die positie aan te bieden. Ik vind al langer dat hij onder zijn kunnen functioneert.' Als het om zijn broertje ging, dan stemde hij al snel in met plannen. Het was misschien niet helemaal eerlijk, maar hij vond het goed als zijn broertje de ladder van posities beklom. 'Ik weet alleen niet hoe het hof hierop gaat reageren.'

Sibel bleef geruststellend over het haar van Muriel strijken zelfs nu ze zag hoe klein haar ogen waren. Ze grimaste toen Liam het hof noemde en knikte. 'Wat mij betreft had Eddard meteen een gelijke kunnen zijn van Lennard en Merve, maar hij heeft me al verteld hoeveel kritiek er nu op zijn werk is enkel en alleen omdat hij jouw broer is.' Ze wreef zuchtend met haar vrije hand over haar slaap. 'Het is waarschijnlijk een goed teken dat het niet meer zomaar geaccepteerd wordt dat 'de-broer-van' of 'de-familie-van' als een goede verklaring wordt gezien voor iemands positie, maar Ed en ook Kain krijgen er te veel gedoe mee.' Een enkele regeringsperiode geleden was het simpelweg normaal geweest dat de broers van de Koning belangrijke posities hadden, zelfs dat de neef van de neef van meer te zeggen had in Tarth gewoon vanwege zijn connecties. Sibel hief haar hoofd op van Liam's schouder en keek haar partner onzeker aan. 'Heb jij nog problemen meegemaakt hier? Ik hoop niet dat je je mannen je nog steeds Halley laat noemen. Je weet dat niemand daar blijer van wordt.' Ondanks dat de bruiloft en het feest een groot succes waren geweest, was het niet zo dat de critici plots verdwenen waren. Ze had het nog regelmatig gehoord dat men twijfelde aan het herintroduceren van een Halley als Koning. Ergens begreep Sibel het ook wel. De voorouders van Liam hadden niet meer de beste reputatie en dat kwam deels door haar. Haar blik viel weer op hun dochter en met een glimlach zag ze dat ze in slaap gevallen was. 'Hoe was het met Mumu?' vroeg ze zacht, bezorgd.

Liam luisterde stilletjes de woorden van zijn vrouw aan. Het was een lastig verhaal met de beschuldigingen dat ze hun familie goede posities gaven en tegelijkertijd het weten dat die familieleden ook geschikt waren voor de posities. Het was maar moeilijk en ze zouden niet snel een oplossing vinden. 'Weinig problemen hier. Zo nu en dan een soldaat die de grenzen opzoekt van mijn eeuwige geduld, maar daar kan ik mee omgaan.' Niet iedereen was er even blij mee dat Liam het koningschap op zich had genomen. Eens een Halley, altijd een Halley, dachten nog vele mensen. En zijn familie had niet veel fans. 'Maar genoeg over zaken: hoe gaat het met jou? Niet ziek geweest terwijl jij daar was of andere zaken? Heeft mijn broer jou niet teveel bezig gehouden met al zijn praatjes en babbeltjes? Kon jij wel slapen zonder de armen van jouw man om jou heen?' plaagde hij zijn vrouw. 'Al miste jij vast niet mijn flauwe grappen. Zelfs Muriel begint ze flauw te vinden.' Toen het onderwerp naar hun dochter ging, gleed hij met zijn hand voorzichtig langs haar blonde krullen. 'Het ging goed met Mumu,' stelde hij haar zacht gerust. 'Ze wordt al zo groot, wij passen nog steeds op haar, maar ze begint ook steeds meer op haarzelf te passen. Ze maakt zo makkelijk vrienden en ze is altijd wel bezig met het een en ander, of het nou buiten is of aan de tafel en dan-' Hij kon niet stoppen met praten als hij het over zijn kroost had. 'Maar ze heeft jou wel erg gemist. De volgende keer blijft zij bij jou als we ons weer moeten opsplitsen.'

Sibel glimlachte toen Liam door vroeg over de dingen die niet met het regeren van Tarth te maken hadden. Ze schudde haar hoofd en gleed met haar hand langs zijn arm. 'Je weet dat Eddard mij nooit verveeld. Het was erg gezellig met hem en hij leek ook wel wat gezelschap te kunnen gebruiken nu Kain al zo een lange tijd weg is. Ik moest je vragen of je niet al nieuws over de missie had?' Ze moest lachen om zijn geplaag en kneep zacht in zijn arm. 'Ik had heimwee. Naar Muriel, naar Myr, naar jou.' Dat gevoel had ze nog nooit eerder op deze manier meegemaakt. Ze had altijd al weinig van huis weg willen zijn, maar nu had ze de dagen en uren afgeteld dat ze weer terug kon. Glimlachend liet ze haar echtgenoot door praten over hun dochter. Het maakte haar nog altijd warm van binnen te zien hoe Liam Muriel echt tot zijn dochter had gemaakt en hoe Muriel zo gehecht was geraakt aan haar vader. Dat had haar net dat zetje gegeven om toch zonder man of dochter naar Evenfall te reizen. Ze zouden het goed hebben samen. Sibel zuchtte en bekeek het slapende gezichtje. 'Voor mij zou het beter voelen, maar denk je echt dat het Muriel goed zal doen? Ze is nog zo jong en-' Ze wist dat ze met deze informatie had moeten beginnen, maar het had al te veel ruimte opgenomen in haar hoofd om het direct met Liam te delen. 'Ik heb bericht gehad uit het Noorden. Verschillende berichten. Marcus Hoster blijft me maar schrijven over de vluchtelingen situatie waar ik niet op kan reageren en Celine schrijft dat Quandaï contact met haar opgenomen heeft.' Vooral dat laatste verontrustte haar al een hele tijd.

'Eddard heeft mij heel duidelijk verteld hoe hij erover dacht dat Kain mee moest op missie,' verzuchtte Liam. Hij had een vrij fel gesprek met zijn broer gevoerd, waarin hij probeerde uit te leggen dat ze Kain nodig hadden met de missie. De Zuidelijke natuur was te onvoorspelbaar om geen goede gids te hebben. 'Maar de missie verloopt voorspoedig. Ik geloof dat ze alweer op de terugweg zijn... ik zal het schrijven aan Eddard.' Hij had nog steeds zijn arm om zijn vrouw heen geslagen en wreef haar zo liefdevol over haar rug heen. 'Ik had ook heimwee naar jou,' zei hij zacht, terwijl hij vol liefde en begering naar haar glimlachte. 'Altijd als wij niet samen zijn. Het liefst zou ik-' Zijn passionele woorden werden onderbroken door haar zorgen. Het verbaasde hem niets dat Sibel over het Noorden sprak. Liam wist dat ze dit onderwerp eens moesten gaan bespreken, ondanks dat het zo verschrikkelijk complex was. 'We weten allebei dat het probleem alleen maar groter zal worden als we niet gaan handelen,' zei Liam zacht, terwijl hij naar zijn slapende dochter keek. 'Ik zal er binnenkort naartoe reizen. Ik wil niet dat ze denken dat we hier achteloos over denken.' Hij pakte haar handen stevig vast en keek haar recht aan. 'We hebben geen andere keuze meer. Dit hebben wij te lang aangekeken zonder te handelen.'

'Vertel het hem maar snel,' spoorde Sibel haar man aan. Eddard had haar wel verteld dat hij begreep dat Kain nodig was geweest, maar ze had ook zijn frustratie opgemerkt, vooral met zijn broer. Bedenkelijk gleed ze door de krullen van Muriel. Altijd als ze aan Quandaï dacht, gingen haar gedachten automatisch naar haar dochter. Al sinds ze Guila en Flynn er bevrijd hadden was het land een steeds groter wordende dreiging. Sibel had zich aan alle afspraken die ze had gemaakt met de Moeder gehouden. Ze had handelsroutes geopend, had de haven van Tyrosh opengesteld voor meer Quandaïse schepen en ze namen een hoop grondstoffen af waar ze een fortuin voor betaalden en die ze maar amper konden op gebruiken. En precies die extra schepen die zij toelieten in Tarth brachten ladingen aan vluchtelingen met zich mee. De Moeder kon dat vast niets schelen. Ze liet zich vast pakken door Liam maar schudde haar hoofd. 'Je kunt niet alleen gaan.' Zij had onderhandeld met de Moeder en had zelf meegemaakt hoe ze was. Het zou niet goed vallen als Liam deze kwesties aan zou pakken zonder haar aanwezigheid. 'We kunnen samen gaan. Celine zal ons wel ontvangen ook al doet ze het niet met plezier. Muriel is er niet meer geweest sinds-' Even keek ze stil haar echtgenoot aan en verstrengelde hun vingers. Ze had er enkele weken gewacht op de terugkomst van haar partner toen ze net bevallen was. Echter hoefde ze die herinneringen niet op te halen. 'Je kunt haar daar van alles in de haven laten zien. Ze vraagt altijd zo veel over je zeereis.'

'Ik zal hem snel schrijven, dat beloof ik, lief,' stelde hij haar gerust. Hij wilde datzelfde effect hebben bij zijn broertje, die vast nog steeds erg gefrustreerd met hem was. Misschien ook wel terecht. Hij had toch echt beloofd dat hij Kain niet in risicovolle situaties zou brengen, maar hij was ervan overtuigd dat hij dat ook niet deed met deze missie. Hij wilde glimlachend verder spreken, maar de toon en sfeer veranderde compleet met Sibels volgende woorden. Liam viel niet snel stil, maar na de woorden van zijn echtgenote over het Noorden stond hij met een mond vol tanden. Ondanks dat ze het vele malen hadden uitgesproken voelde hij zich nog steeds extreem beschaamd en onschuldig over zijn lange reis van huis weg. Het idee dat zijn vrouw en dochter zo lang op zijn terugkomst hadden gewacht... de rillingen liepen nog steeds regelmatig over zijn rug heen en hij kon er nog vaak slapeloze nachten van hebben, ondanks dat alles goed was afgelopen. 'Denk je echt dat het een goed idee is om samen te gaan?' vroeg hij oprecht, smekend om haar eerlijke mening. Hij vond het maar niets om Muriel opnieuw zo lang van huis te houden én zijn vrouw bloot te stellen aan de slinkse politiek van het Noorden. Daarnaast zou Sibel zo dichtbij Quandaï zijn... Hij wilde het niet graag toegeven, maar al de gedachte aan de haven van het Noorden gaven hem nachtmerries over de ontsnappingsmissie. Niet alleen zijn eigen ervaringen waren nog traumatisch, maar ook de hulpeloosheid die hij had gevoeld over zijn vrouw die als enige van hen allen oog-in-oog had gestaan met de Moeder.

Sibel had meteen spijt dat ze er over begonnen was. Soms voelde het nog ongemakkelijk om er over te praten ook al waren ze verder gegaan. Ze had haar man vaak genoeg verteld dat de schuld die hij voelde hun leven nu niet over hoefde te nemen. Ze hadden toen beiden beslissingen gemaakt die niet goed gevallen waren, maar nu zaten ze op één lijn. Sibel zag hoe Liam moeite had te reageren op haar woorden en geruststellende boog ze naar voren om hem zacht te kussen. 'Zou je me ooit alleen laten gaan?' vroeg ze met een beginnende glimlach. Voor een reis alleen naar Evenfall had hij al een volle bewaking in gezet, maar het Noorden was iets heel anders. Daar had ze niet een hof dat vriendelijk naar haar toe was. 'En we hebben Muriel beloofd dat we haar niet alleen laten. Ze zal het vast leuk vinden het Noorden te kunnen zien. Misschien kunnen we ook regelen dat we bij je zus op bezoek gaan en wie weet willen je ouders een stuk met ons mee reizen.' Ze probeerde het over deze dingen te hebben om niet aan de toekomstige onderhandelingen met Quandaï na te denken, over de problemen die er in Tyrosh ontstonden door de stroom van vluchtelingen en de onbekwaamheid om ze op te vangen. Er zat te veel aan haar hoofd. Zuchtend kroop ze dichter tegen Liam aan.

Pas bij de kus van zijn vrouw liet hij zichzelf toestaan om te ontspannen. Misschien moest hij het niet meer zo zwaar nemen als het Noorden genoemd werd en zich eindelijk eens over zijn eigen schuldgevoel heen zetten. Toch leek het alsof zijn lange reis en de missie in Quandaï steeds meer verweven met elkaar werden. 'Natuurlijk zou ik jou nooit alleen laten gaan,' wierp hij terug met dezelfde beginnende glimlach, terwijl hij zijn vrouw volledig in zijn armen nam. Hij had nog wel wat hartige woorden met de landvrouwe van het Noorden te spreken. Daarnaast zou hij ook langs het legerkamp kunnen gaan om daar de zaken weer op een rij te krijgen met Indra en kon hij zijn dochter ook het kamp laten zien. 'Ik zal mijn ouders en zuster een brief sturen. Misschien kan Muriel daar ook wel paar nachten slapen. Ik weet namelijk niet of het Noordelijke hof haar zoveel goed zal doen.' Hij legde zijn handen rondom haar wangen en keek haar vervolgens liefdevol, maar ook bestuderend aan. Liam kon de zorgen van Sibels gezicht aflezen. 'Maar je bent nog maar net terug, lief. Dit is niet het moment om zulke zaken te bespreken, vooral niet na zo'n lange reis.' Teder streek hij langs haar haren en hals en rug en drukte hij zijn lippen zacht op haar kaaklijn en wangen en lippen. 'Mijn prachtige echtgenote,' verzuchtte hij met een glimlach. 'Laten we nog genieten van de tijd die we hier in het Zuiden hebben voordat we naar het Noorden reizen.'

Sibel was blij te zien dat het gezicht van haar partner zich ontspande. Het was niet eerlijk meer om zo door te hameren op het effect dat zijn zeereis had gehad. Ze had weer geleerd op hem te vertrouwen en om met hem samen te werken, om zijn hulp aan te nemen en er ook uit eigen beweging naar te vragen. Het was niet meteen makkelijk geweest en misschien was het dat nu soms ook niet, maar ze konden het niet meer wijten aan zijn reis. Sibel legde zichzelf comfortabel tegen haar partner aan en sloot vol genot haar ogen toen ze zijn tedere aanrakingen voelde. Ze nam zijn woorden ter harte. Ze hoefde inderdaad niet nu meteen weer over het volgende probleem na te denken. Tenminste vandaag niet en wellicht zou ze morgen ook nog even vrij nemen. Nu voelde ze dat dat een ideaal plan was, maar waarschijnlijk zou ze daar in de ochtend al weer anders over denken. 'Oh, Liam, alsjeblieft,' protesteerde ze. Ze had niets met het woord echtgenote. Alsof ze nu plots een heel andere verhouding tot elkaar hadden. Echter was ze al snel weer gevleid door zijn woorden en glimlach. Ze kuste hem nu op haar beurt, maar stopte toen ze Muriel in haar armen voelde woelen. 'Laten we Mumu maar eens op bed gaan leggen.'

Liam moest gniffelen bij het protesteren van zijn vrouw om haar echtgenote te noemen. Het was heerlijk hoe erg ze hapte als hij dat zei. 'Geen enkel woord uit die zin was een leugen,' glimlachte hij, waarna hij haar weer kuste en vast hield. 'Maar laten we ons maar vooral focussen op de prachtige, want jij-' Allebei stopte ze met hun handelingen bij het bewegen van hun dochter. Ze was compleet ingedutteld, maar hij wilde het niet riskeren om haar wakker te maken. 'Laat mij maar,' fluisterde hij, waarna hij hun dochter op tilde en zo overeind kwam. Met een grijns liep hij samen met Sibel naar de slaapkamer van Muriel toe. 'Wat geven ze haar te eten hier in het Oosten? Mumu groeit veel te hard! Kunnen kinderen niet gewoon klein blijven?' Hij legde zijn dochter neer in haar bed en dekte haar zo toe. Met een zucht sloeg hij vervolgens zijn arm om zijn vrouw heen en drukte hij een zachte kus op haar wang. Al langer had hij het idee dat het goed voor Muriel zou zijn om een maatje te hebben, maar besefte hij zelf ook dat die gedachte uit een eigen verlangen van hemzelf kwam: om nog een kindje te nemen, een broertje of zusje voor Muriel. Hij had het onderwerp echter nog niet met Sibel durven bespreken. De timing zou ook slecht zijn, maar wanneer zou het wel goed uit komen? Waarschijnlijk zou die tijd nooit komen.

Sibel liet Liam hun dochter oppakken en stond toen zelf met een kreun op. Ze was nooit echt gewend geraakt aan het vele reizen te paard. Ze wist dat ze ook per koets kon reizen, maar dat vond ze vaak ook weer niet nodig. Ze kon namelijk wel vrij rond kijken als ze op haar paard zat. Tenminste, als die verdomde lijfwachten niet te dicht op haar reden. Sibel trok haar mantel die ze nog niet eens uit had gedaan van haar schouders en hing hem over een stoel. Terwijl ze achter Liam aan liep keek ze nog eens rond met een glimlach. Het was heerlijk thuis te zijn. Ze merkte het echter altijd als Liam weer eens wat verschoven had of het een of ander verandert had. Met een afkeurende blik schoof ze een kaarsenhouder terug op zijn plek, maar liet de rest toen voor wat het was. Ze zou morgen wel eens beter rondkijken. Ze keek toe hoe haar partner Muriel in bed legde en moest zacht lachen om zijn opmerking. 'Ik hoop dat ze door blijft groeien. Stel je eens voor wat voor moois we dan met haar kunnen delen.' Sibel keek er al jaren naar uit om haar dochter mee te nemen op reis naar de Wilde Landen. Ze wilde het niet doen als ze nog zo jong was dat ze het niet kon waarderen, maar het zou niet lang meer hoeven te duren. Sibel haakte haar arm door die van Liam en zuchtte terwijl ze Muriel's slapende gezicht bekeek. 'Heeft ze veel met Dominic en Sheila gespeeld? Of met de kinderen van Sophos en Saray?' Ze ging er niet van uit dat Liam Muriel alleen naar de septa had laten gaan en haar op uitstapjes nam, maar ze maakte zich vaak zorgen dat ze niet genoeg met andere kinderen van haar leeftijd op trok. Gelukkig hadden haar neven en nichten ook kinderen gekregen en sommige medewerkers in het paleis hadden soms ook hun kinderen rond lopen. Toch was het niet zo dat ze naar en school ging waar ze een hoop andere kinderen leerde kennen. Ze herinnerde zich zelf ook maar al te goed dat ze vaak alleen was geweest in het paleis. Tot Naya oud genoeg was om met haar te spelen tenminste. Anders had het afgehangen van de bezoeken aan de andere adel.

'Ze heeft veel met Dominic en Sheila gespeeld,' zei Liam instemmend op haar woorden. 'Muriel vraagt elke dag of ze naar Naya toe mag om te gaan spelen. Het speet me dat ik niet veel op de kinderen kon passen, als Naya en Adrian bijvoorbeeld ook taken hadden, dus daar zal ik de komende dagen wel op letten.' Het voelde niet goed dat zijn schoonzus en -broer zo vaak op Muriel paste en hij dat niet voor hun kinderen kon doen. 'En als de kinderen van Naya bezig waren, dan ging ze naar de kinderen van Sophos en Saray toe. Echter-' Hij beet op zijn lip en nam vervolgens zijn vrouw mee de slaapkamer van Muriel uit. 'Het lijkt wel alsof de gemoederen soms wel erg hoog worden tussen de kinderen. Ze hebben alleen elkaar om mee te spelen. Ik weet dat nog wel met mijzelf en mijn broer en zus... ook wij hadden enkel elkaar en dat ging op den duur ook niet meer goed.' Liam had weer plaats genomen op de bank. 'Misschien is het helemaal niet zo gek om haar eens wat activiteiten met een groepje kinderen in de stad te laten doen, zodat ze ook wat meer kinderen leert kennen. We hoeven nog niet te beslissen, maar- het is iets om over na te denken.' Hij keek zijn vriendin vervolgens bedachtzaam en vooral twijfelachtig aan. 'Er was nog iets anders waar ik de laatste tijd veel over heb nagedacht.' Hij wist niet of het een onderwerp was dat hij zomaar op moest brengen. Aan de andere kant, als hij het nooit zou benoemen, dan was hij er ook vrij zeker van dat Sibel er niet zelf over zou starten. 'Hoe denk je erover- wat nou als we nog een kindje nemen?' vroeg hij voorzichtig, maar bijna struikelend over zijn eigen woorden.

Sibel zag aan hoe Muriel's rustig slapende lichaam op en neer bewoog met iedere ademhaling. Ze was uitgeput, maar deed haar best te luisteren naar wat Liam haar vertelde. Ze maakte zich wellicht net zo vaak zorgen over Tarth als over haar dochter. En vaak genoeg kwam het er op naar dat haar zorgen om Tarth, haar zorgen om haar eigen positie, ook over Muriel gingen. Ze wilde geen land creëren waar haar dochter nooit veilig zou zijn, nooit haar leven wat ze wilde kon leiden. Noch de vele andere kinderen in het land. Zijdelings keek Sibel naar haar partner toen hij vertelde over de spanningen tussen de kinderen. 'Ach, dat komt vooral ook omdat de kinderen nu hun eigen persoon worden. Muriel zoekt nu niet zo maar welk speelmaatje ze ook maar kan vinden. Ze heeft bepaalde interesses.' Ze was Liam gevolgd uit de kamer en zakte met een zucht op de bank waar ze haar rijlaarzen uit trok en gepijnigd over haar voeten wreef. 'Ik denk zeker dat we er over na moeten denken om haar lessen niet alleen met een septa te laten volgen, maar ook met andere kinderen. De Vrije Universiteit is al erg lang bezig met een initiatief om scholen voor kinderen op te zetten waar hun studenten lessen kunnen geven. Misschien is het het wel waard eens met hen in gesprek te gaan. En als het dan niet past voor Muriel, kan het de stadskinderen wel helpen.' Ze was net bezig met de insignes van haar borst te halen na haar eigen idee uitgesproken te hebben toen Liam stotterend over zijn idee begon. Het koste haar veel moeite de insignes die ze vast hield niet op de grond te laten vallen, maar kalmpjes door te gaan met haar handelingen. 'En wanneer zou je dat dan willen doen?' vroeg ze rustig.

Liam had ook zijn eigen schoenen uitgeschopt en ging vervolgens weer comfortabel op de bank achterover zitten. De training van vanochtend had flink in zijn spieren gehakt. 'Het lijkt mij geweldig om het in elk geval te proberen met de Vrije Universiteit. Bedenk je eens hoeveel ze er zal leren en hoeveel vrienden zij gaat maken.' Liam voelde hoe hij enthousiast werd. Hij gunde zijn dochter enkel het allerbeste en dit zou daar dichtbij komen. Ontwikkeling en leren ging ook niet alleen maar om kennis, maar ook om sociale contacten en ervaringen. Die zou zij niet in de paleizen krijgen. Bij de schijnbaar achteloze woorden van haar vriendin over zijn voorstel voelde hij zijn schouders al snel zakken. Er was een hoop in zijn hoofd geweest die had gedacht dat zijn vrouw net zo enthousiast over het onderwerp was als dat hij was. 'Ach, vergeet het,' zei hij uiteindelijk al snel verslagen. 'Het is een stom idee. Wij hebben er geen tijd voor.' Het had toch geen zin en daarbij, hij was erg geïntimideerd als Sibel op de "rustige" toon tegen hem sprak. Hij herinnerde zich nog hoe zij gereageerd had toen hij het huwelijk had opgebracht. Echter was dat uiteindelijk ook gebeurd, dus misschien moest hij hier ook wel wat meer zijn best gaan doen. Dit leek echter een stuk ingrijpender dan een bruiloft, maar zou tegelijkertijd ook nog meer geluk brengen. 'Heb je al gegeten? Anders laat ik eten komen voor jou.'

Sibel was blij te horen dat Liam het idee dat al een paar weken in haar hoofd had gezeten ook een goed initiatief vond. Ze zouden er bij het daglicht nog eens serieuze over kunnen praten en met hun adviseurs in gesprek kunnen gaan. Sibel legde de gouden insignes op de salontafel voor zich, netjes naast elkaar. Haar bedienden zouden ze in de ochtend wel op hun plek leggen. Als ze tenminste ze niet meteen weer nodig had om een bespreking in te gaan. Verward keek ze echter om naar haar partner en trok een wenkbrauw op. Ze besloot er niet verder op in te gaan en schudde haar hoofd bij zijn voorstel. 'Ik heb niet erg veel honger. Ik heb in Evenfall enkel officiële diners gehouden om het hof mijn gezicht zo vaak mogelijk te laten zien. En nu zit ik nog altijd vol van die kwartelpasteitjes en aardappelschotels,' verzuchtte Sibel. Ze keek er naar uit het Oostelijke eten weer te mogen nuttigen wat bovendien vaker in haar privé vertrekken met haar gezin of familie gebeurde dan onder het oog van het hele hof. Ze was even stil en staarde voor zich uit, tot ze terug Liam aan keek en haar armen over elkaar sloeg. 'Je moet me niet zo makkelijk toestaan je ideeën de kop in laten drukken,' merkte ze nonchalant op. 'Je bent Koning net zo goed ik Koningin ben. Je bent mijn partner en Muriel's vader net zo goed als ik jouw vrouw ben en haar moeder.' Sibel had de kritiek inmiddels al van vele kanten gehoord: Liam zou niet genoeg zijn macht gebruiken, niet een sterk genoege positie in hebben genomen aan haar zijde. Sommigen vonden het een voordeel. Hun vertrouwen lag in Sibel die haar partner enkel als schaakstuk gebruikte. Anderen zeiden dat het juist haar positie zou verbeteren als ze een krachtige Koning naast zich had. Voor Sibel kwam het er vooral op neer dat het voelde alsof Liam geen vertrouwen in zichzelf had en zo ook haar oordeel dat hij een goede Koning zou zijn niet wilde accepteren. Al die speculaties over hem en zijn nieuwe rol hadden haar ernstig gefrustreerd terwijl ze alleen in Evenfall was. Zonder te wachten of Liam zou reageren was Sibel inmiddels opgestaan en naar hun slaapvertrekken gelopen.

Hij was stilgevallen door de observerende woorden van zijn vrouw en zei en deed niets tot ze was weggelopen naar hun slaapkamer. Liam schaamde zich dat zijn echtgenote hem moest vertellen dat hij zich meer moest uitspreken en meer voor zijn ideeën moest opkomen, vooral tegenover haar. Hij was, bij de Goden nog aan toe, Koning. Echter een Koning die sinds zijn kroning de nodige kritiek over zich heen had gekregen, net zozeer als Sibel een lading aan kritiek had gekregen. En nog steeds kreeg. Maar was dat nu werkelijk het moment om dat op te merken? Met een zucht kwam hij ook overeind en sloot hij alle gordijnen, blies hij de kaarsen uit en zei hij de wachters bij de deur gedag. Het waren puur handelingen om zijn gedachten meer en meer op een rij te krijgen in zijn hoofd. Hij had namelijk de nodige frustratie in zijn lichaam opgeborreld gekregen. Vervolgens liep hij ook de slaapkamer in, maar bleef hij wachten in de deuropening. Zo keek hij naar Sibel met een stalen gezicht. 'Je begreep prima wat ik net wilde zeggen,' zei hij uiteindelijk, terwijl hij ook zijn armen over elkaar had geslagen, zoals Sibel eerder had gedaan. 'En in plaats van een normale reactie krijg ik een of andere beschuldiging over mijn hoofd heen. Het kan wel waar zijn, maar het is- We hadden het daar nu niet over! Als je problemen hebt met hoe ik om ga als Koning met jou of met de raadsleden of het volk, dan hoor ik dat in een verdomde vergadering, niet als we het over ons privé leven hebben in onze eigen vertrekken! Een privé leven dat heel belangrijk voor mij is, een normaal leven met jou en Muriel, net zoals ik die vraag belangrijk vond waar jij gewoon maar-' Hij zuchtte geërgerd en stapte weer de slaapkamer uit. Misschien moest hij maar gewoon een rondje lopen om niet geïrriteerder te worden en dingen te zeggen waar hij spijt van zou krijgen.

Sibel had niet verwacht dat Liam haar meteen zou volgen. Ze wist dat ze iets gezegd had dat hem óók dwars zat, maar waar ze lang nog niet genoeg over gepraat hadden. Misschien zelfs wel helemaal nog niet. Ze wist het niet zeker. Sibel begon aan haar ritueel met het uitdoen van haar kleding, het wassen van haar handen en gezicht en het borstelen van haar haren. Toen ze juist dat aan het doen was voor de kaptafel merkte ze dat haar partner in de deuropening stond. Ze ging door met haar haar, maar luisterde naar wat hij zei. Ze wachtte geduldig tot hij klaar was en verwachtte dat hij na zijn geratel wel de slaapkamer in zou komen en toenadering zou zoeken. Ze was dan ook verrast toen hij het vertrek uit stapte. Met een zucht legde ze de borstel weg en wachtte enkele tellen af, om Liam niet op te dringen. Ze stond op en trok haar kamerjas strak om zich heen voor ze naar de hal ging. 'Welke beschuldiging, Liam? Ik stelde een erg belangrijke vraag. Wanneer wil je nog een kindje? Waarom zou ik dat vragen als ik het antwoord niet wil horen.' Sibel bleef hem aankijken en had zijn arm vast gepakt. Ze wilde niet dat hij de confrontatie nu zou ontlopen. Ze had hem ook niet zo willen confronteren. Na deze lange reis wilde ze enkel naast hem in bed liggen en genieten van zijn aanwezigheid en warmte. 'Ik vroeg je gewoon iets. Jíj interpreteerde het als iets dat je Koningin zei en je deed net alsof je niets terug kon zeggen. Ik sprak tot je als jouw partner.' Sibel liet haar hoofd verslagen zakken en gleed over zijn arm naar zijn hand. Hij begreep toch wel dat ze het moeilijk vond haar eigen stem te laten horen als ze met haar gezin was? In plaats van als Koningin te klinken omdat er misschien iemand mee luisterde. Hij begreep nu toch ook wat voor druk daar op stond? Wist hij dan niet wanneer ze hem gewoon zo vertrouwde dat hij in zou zien wat ze bedoelde?

Liam had rondjes in hun vertrekken staan lopen, onwetend wat hij precies moest doen en waar hij naartoe moest gaan. Hij wilde niet in het holst van de avond en nacht in het paleis gaan spoken, laat staan in de omgeving rondom het paleis. Uiteraard was de beste keuze gewoon om in hun vertrekken te blijven en naast Sibel in bed plaats te nemen, maar de adrenaline raasde nog teveel door hem heen. Niet veel later hij de slaapkamer had verlaten, merkte hij dat zijn vrouw hem gevolgd had. Wat wanhopig en bijna moedeloos keek hij haar aan na haar woorden en liet hij haar zijn arm vast pakken, zodat hij stopte met rondlopen. 'Wanneer? Bij de Goden, Sibel, ik kan toch geen datum gaan noemen. Wanneer wij er allebei klaar voor zijn, natuurlijk! Op dit moment is het niet eens een onderwerp van gesprek, laat staan dat ik kan zeggen wanneer een kind goed zal uitkomen, want er zal nóóit een juist moment zijn. En dat- dát schrikt mij af. Net zoals ik niet weet of ik verlang naar iets, waar jij wellicht niet achter staat, maar uiteindelijk ben jij-' Op hetzelfde moment zag hij de verslagen uitdrukking op haar gezicht en merkte hij hoe onmiddellijk zijn agressieve en gefrustreerde houding zakte. Het was oneerlijk om zo opgefokt te raken om haar goedbedoelde woorden. Hij hield haar hand stevig vast en gleed geruststellend en zorgzaam met zijn duim over de huid heen. 'Ik interpreteerde het inderdaad op die manier,' gaf hij oprecht toe. 'En dat was verkeerd.' Hij zette een stap dichter naar Sibel toe en pakte ook haar andere hand vast, terwijl hij zacht zuchtte en naar hun vervlochten handen keken. 'Ik heb je zo erg gemist en dan reageer ik op deze manier. Wat denk je nu wel van jouw Koning?' zei hij zacht, maar met een beginnend plagerige glimlach. Toch voelde het nog steeds niet goed hoe sensitief over de onderwerpen was geweest. Zoiets kon hij niet flikken tijdens een vergadering. 'Het spijt mij.'