Vertrekken van Sibel, Liam en Muriel

-

Liam had al een tijdje voor het raam gestaan in zijn vertrekken. Hij was al erg vroeg wakker geworden en hij wilde Sibel en Muriel niet onnodig vroeg wakker maken, dus keek hij uit het raam naar de stad en haar inwoners die langzaam wakker werden. Ook kon hij nog net het legerkamp om de hoek zien, maar het lag te ver om te checken of alles er nog goed ding. Toen hij het ook tijd vond voor zijn dochter om wakker te worden, opende hij de deur naar de gezamenlijke vertrekken en vervolgens naar de slaapkamer van Muriel. Ze lag nog vredig in haar bed te slapen, toen hij langzaam de gordijnen open deed, zodat het zonlicht naar binnen scheen. 'Het is tijd om wakker te worden, Mumu!' glimlachte hij, waarna hij knielde naast haar bed en zacht aan één van haar krullen trok. 'En je lievelingsontbijt is klaar gemaakt, dus als je niet wilt dat je papa het op eet, moet je nu snel uit bed komen.' Dat liet haar in elk geval wakker worden en met een diepe gaap sloeg ze haar armen om zijn nek heen, zodat hij haar uit bed kon tillen.

Sibel sliep de laatste tijd maar slecht. Ze had gehoopt dat de thuiskomst van Naya dit op zou lossen, maar als het al iets had gedaan dan was het dat haar patroon nog verder ontregeld was. Bovendien waren de vertrekken anders ingericht sinds Liam aan de andere kant er bij in was getrokken en de slaapkamer van Muriel nu in het midden lag. Sibel hield helemaal niet van veranderingen. Misschien dat ze daarom zo haar best deed om Muriel's leven simpel en georganiseerd te houden zodat ze met maar weinig grote veranderingen te maken kreeg, behalve als deze zorgvuldig gepland waren dan. Zuchtend klom ze uit haar bed en trok ze en kamerjas over haar slaapkleding. Ze nam enkele tellen om haar haar te arrangeren en de slaap uit haar ogen te wassen voor ze haar privé kamers verliet om Muriel te wekken. Toen ze echter de kamer in kwam zag ze Liam er al en deed ze meteen een stap naar achteren, in de hoop dat noch Muriel noch Liam haar gezien hadden. Ze moest er nog erg aan wennen dat hij hun dochter soms wekte voor ze er zelf bij was. Met een onhoorbare zucht liep ze het kamertje weer uit en liet ze de twee hun gang gaan. Ze moest hen ruimte bieden, hoorde ze haar moeder in haar hoofd zeggen. Sibel nam plaats in de gezamenlijk ruimte en liet daar haar brieven brengen terwijl ze quasi geduldig wachtte tot Liam en Muriel voor het ontbijt kwamen.

Liam had Muriel in zijn armen opgetild en liep zo haar kamer door, om te zoeken naar haar kleding voor die dag. 'Wat wil je aan doen, Mumu? Het belooft in elk geval een hele warme dag te worden, dus misschien kunnen we ook wel je zwemkleding mee nemen en naar het pondje gaan.' Liam wist nooit zo goed hoeveel van wat hij zei zijn dochter begreep, maar dat zou hij uiteindelijk wel merken. Daarbij kon ze het erg goed aangeven als ze iets niet wilde. Nadat ze een jurk had uitgekozen, nam hij haar nog mee in haar pyjama naar de gezamenlijke ruimten toe, waar onder andere de eettafel stond. Tot zijn verbazing zag hij daar echter al Sibel zitten. 'En ik zie dat mama ook wakker is, Mumu, én alweer aan het werk is,' grinnikte hij zacht, waarna hij Muriel op Sibels schoot zette en hij zelf verder ging met zijn dochters ontbijt. 'Heb je goed geslapen Sibel?' mompelde hij met een lepel in zijn mond, die hij had gebruikt om te proeven of Muriels ontbijt wel goed op temperatuur was.

Sibel had zich op de brieven willen focussen. Ze had een brief gekregen uit het paleis in Evenfall, maar ze kon zich maar amper focussen op de woorden, omdat ze zo ongeduldig was op Liam en haar dochter. Ze hoorde ze kletsen en luisterde er met een kleine glimlach naar terwijl ze de brief afwezig in haar handen hield. Ze keek op toen de twee eindelijk de gezamenlijke ruimte in kwamen. Met een grote glimlach begroette ze Muriel. 'Goedemorgen, lieverd.' Het werk legde ze maar snel aan de kant zodat ze haar dochter een kus kon geven en stond met haar op zodat ze haar aan de eettafel kon zetten. 'Prima,' loog ze gemakkelijk en keek hem vervolgens aan. 'En jij? Ik kan nog vragen of ze het bed dat in je vorige vertrekken stond hier heen kunnen brengen als dat je beter leek. Of als er iets anders is dat aangepast zou kunnen worden,' bood Sibel voor de zoveelste keer aan. Ze streek door de krullen van Muriel en keek toe hoe Liam het ontbijt voor haar klaar maakte. Zij maakte het papje nooit zelf gereed. Dat deed de kok altijd en die bracht het kant en klaar naar haar vertrekken. Sibel was echter zo blij geweest toen ze geen borstvoeding meer hoefde te geven, dat ze zich niet meer bezig had gehouden met het klaar maken van Muriel's eten. 'Wil je Muriel mee uit zwemmen nemen vandaag?' vroeg ze nieuwsgierig.

Liam schonk wat melk bij de pap en begon vervolgens het fruit te snijden, zodat het was smakelijker voor Muriel zou zijn. En daarnaast zouden de vitamines haar goed doen. 'Ik heb heerlijk geslapen, Sibel. Mijn hele jeugd heb ik op harde planken geslapen, dus ik ben gelukkig niet meer zo kieskeurig als het om bedden gaat.' Hij ging tegenover Sibel en Muriel zitten en zette de kom met pap voor zijn dochter neer. Ook gaf hij haar een lepel, zodat ze de pap zelf kon opeten. 'En alles is goed hier Sibel. De vertrekken zijn perfect en ik heb maar weinig nodig. Muriel is hier en dat is voor mij genoeg.' Hij maakte één van de keukendoeken vast aan Muriels shirt, zodat het niet erg zou zijn als ze zou morsen, en pakte vervolgens nog twee kommen. 'Heb je ook zin in wat melk met granen? Ik kan er wat fruit bij doen, als je wilt.' Hij begon alvast voor zichzelf en knikte vervolgens na haar vraag. 'Ik wou met haar naar de pond gaan, zodat ze gewoon kan staan. En misschien dat we daarna naar het meer gaan en dat Muriel en ik dan samen het water in gaan, zodat ze nooit alleen is in het diepe. Ga je mee?'

Sibel knikte met een glimlach. Het was ook raar van haar om te denken dat Liam om meer comfort zou vragen. Dat zij nou kieskeurig kon zijn vanwege haar eigen vertrekken die nu anders waren- Lachend keek ze toe hoe Muriel aan haar pap begon en al meteen er een zooitje van maakte. Ze hielp haar kort om de lepel anders vast te pakken. 'Ach, waarom niet. Maar zonder fruit is voldoende.' Ontbijt nam ze niet zo vaak. Ze deed het nu vooral om het goede voorbeeld aan haar dochter te geven, maar veelal liet ze ergens in de morgen wel iets naar haar werkkamer brengen. 'Dat klinkt heerlijk. Muriel vindt het vast zalig. Ze is al een paar keer met haar tante en opa gaan zwemmen, toch lieverd?' Glimlachend keek ze naar Muriel die al snel Naya's naam begon te zeggen. Ze was erg enthousiast dat haar tante weer terug was. 'Je kunt ook de kurken mee pakken. Muriel vindt ze niet zo leuk, maar als je ze om haar middel bindt kan ze er wel mee om weg en is het niet zo erg om haar los te laten in het meer.' Het was iets dat haar vader's volk ook gebruikte om de jonge kinderen daar te leren zwemmen. En soms gebruikten ze het ook om voedsel in het coole water te laten drijven zodat het langer houdbaar was. Sibel vond het fascinerend hoe het volk met het water leefde. 'Misschien kan ik later komen, maar-' Ze herinnerde zich plots de brief uit Evenfall en stond op om die er bij te pakken en hem nu ook echt af te lezen.

Liam keek vertederd toe hoe Muriel genoot van haar pap, maar er ondertussen ook een zooi van maakte. Gelukkig droeg ze de slabber die het meeste pap opving. 'Goede keuze,' grinnikte Liam, waarna hij ook haar kom met melk klaar maakte en ondertussen naar Sibel luisterde. Hij was verbaasd dat zijn ex-vriendin zo makkelijk instemde dat hij Muriel mee naar het meer toe nam. 'Trouwens he, ik heb je nog helemaal niet over Naya gehoord sinds haar terugkomst. Hoe is het met haar? Hoe vond ze de missie?' vroeg hij benieuwd, terwijl hij haar ontbijt voor haar neer zette en vervolgens naast haar plaats nam, zodat hij Muriels gezicht schoon kon maken. 'Ik zal de kurken voor de zekerheid mee nemen, maar ik vind het zelf ook wel fijn om weer eens te zwemmen,' zei hij oprecht. Hij had het vroeger ook altijd heerlijk gevonden om met zijn vader te zwemmen in de vele sloten, meren en zeeën die ze tegen waren gekomen. 'Mumu, overtuig je moeder eens dat ze mee moet gaan met ons!' lachte hij, terwijl hij toe keek hoe Sibel de brief las.

Sibel liep met het papier in haar handen terug naar de tafel en ging weer naast haar dochter zitten. Bedenkelijk keek ze Liam aan en gleden haar ogen naar Muriel. 'Ze heeft veel mee gemaakt op de missie, maar het is niet makkelijk nu ze terug is terwijl ze ons niets had verteld, dat ze gewoon weg is gegaan, dat-' Zwak glimlachte ze en schudde haar hoofd. Ze had het er liever later met hem eens over, als Muriel er niet dingen uit op zou kunnen pikken. 'Je weet vast ook dat thuis komen niet makkelijk is,' zei Sibel zacht, waarna ze weer naar de brief keek. 'Misschien, misschien. Ik zal eerst met vader praten of hij nog taken heeft en wat er op de agenda staat.' Afwezig las ze verder en begon ze met het eten van haar eigen papje tot Muriel haar aandacht vroeg en ze kort naar haar dochter glimlachte. 'Was ze trouwens al wakker toen je haar uit bed haalde? Ik heb haar vannacht helemaal niet gehoord. Dat is een goed teken.' Wellicht vond haar dochter de veranderingen makkelijker te aanvaarden dan zij zelf.

Liam luisterde geïnteresseerd naar de woorden over Naya en knikte vervolgens begripvol toen Sibel besloot er over op te houden. Hij wist nog goed hoe ontdaan Sibel, haar ouders en het hele huishouden waren geweest na het plotselinge verdwijnen van Naya. Daarnaast had hij ook de wisseling in stemming bij Sibel erg goed gemerkt na de komst van haar zuster en zou hij er dus later zeker over doorvragen. 'Kijk maar of het gaat lukken. Ik denk dat Muriel het wel leuk zou vinden als je zou kunnen komen... en ik natuurlijk ook.' Hij glimlachte naar Sibel en streek tegelijkertijd zacht door Muriels krullen heen, terwijl ze de laatste happen van haar pap at en vervolgens voldaan om haar heen keek. 'Nee, ze lag nog te slapen en ze werd pas wakker toen ik vertelde dat haar eten klaar stond,' grinnikte hij, waarna hij ietwat verward een wenkbrauw op trok. 'Ehm... een goed teken voor wat? Ze slaapt toch altijd wel goed? En haar bed is toch niet veranderd?'

Sibel was blij dat Liam haar niet verder vroeg over Naya. Het lag nog erg gevoelig en dat hoefde de kleine Muriel niet te weten. Sibel knikte met een kleine glimlach. Ze zou het zelf ook erg fijn vinden, maar met haar nieuwe taken had ze het gewoon erg druk en ze wilde haar vader absoluut niet teleurstellen nu hij haar zoveel toe vertrouwde. Met een iet wat trieste blik keek ze naar het tafereel van vader en dochter. Ze had Liam's vraag maar amper gehoord en keek hem even verward aan. 'Nou, omdat er zoveel dingen veranderd zijn. Andere ruimte, vertrekken anders, jij bent hier in plaats van de kindermeisjes, Naya is weer terug. Genoeg om nerveus of te opgewonden van te raken.' Alweer had ze de brief aan de kant gelegd omdat ze zich er toch niet op kon concentreren en waarschijnlijk was het iets kleins, anders had haar vader haar er allang bij geroepen. Ze at enkele lepels van de pap. 'Het smaakt erg goed,' vertelde ze hem met een glimlach. 'Heb je nog nieuws van je familie gehad? Van Renee?' Ze had haar vriendin al een hele tijd niet gezien, maar ze schreven elkaar regelmatig. De verloving met Tobias had haar flink verrast. Ze vond het jammer dat ze zo ver weg kwam te wonen en niet meer spontaan op bezoek kon komen, maar ze was blij voor haar. Tobias was een erg vriendelijke man. De ziekte daarentegen-

'Ik denk dat je echt overdrijft over al die veranderingen. Muriel lijkt er niets van te merken, en als ze al iets zou merken, dan is wat nervositeit of spanning helemaal niet zo gek. Dat heeft ieder kind weleens,' merkte Liam op, terwijl hij de vrouw naast hem bedachtzaam bekeek. Hij had geen idee wat precies haar probleem was, dat ze constant zo erover door ging dat Muriel die veranderingen niet aan zou kunnen. Daarbij had hij er zo'n hekel aan als ze Muriel in dat kleine wereldje van haarzelf probeerde te houden. 'En als ze er al iets van merkt, dan vind ze het allemaal prima. Ik denk dat je echt beter je energie in andere dingen kan stoppen dan constant erop te letten wat onze dochter van mijn aanwezigheid vindt.' Hij deed misschien onredelijk, maar hij kon gewoonweg erg slecht tegen deze toon van Sibel. Alsof het iets slechts was dat hij erbij was gekomen. Muriel leek er in elk geval geen enkel probleem mee te hebben. Hij was inmiddels opgestaan en spoelde zijn kom af in een bak water, terwijl hij door praatte. 'Mijn ouders komen bijna aan in Evenfall. En Renee... Ze schrijft nooit iets over de toestand van Tobias. Ze is erg optimistisch, maar ik heb gehoord dat het slecht met hem gaat. Heel erg slecht. Ed stuurt zo nu en dan nog wel wat updates over de familie.'

Sibel leunde naar achteren in haar stoel en sloeg haar armen over elkaar terwijl ze met opgetrokken wenkbrauwen naar Liam's rede luisterde. 'Het spijt me dat ik me zorgen maak over mijn dochter die plots omringt wordt door een man die ze amper kent en die ze wél-' Ze legde geagiteerd haar handen plat op de tafel en keek Liam aan. 'Liam, alsjeblieft, ik kan zo'n discussie nu niet voeren.' Ze slikte de woorden die ze eerder had willen zeggen in. Ze wist niet of ze zichzelf nu wel in kon houden als er weer zoiets tussen hen in kwam. Met Naya's terugkomst en haar eigen kille reactie had ze pas gemerkt hoe veel invloed Liam's vertrek nog altijd op haar had en dat zat haar ontzettend dwars. Het was echter niet een goed idee om dit nu op hem af te reageren. 'Het zal vast fijn zijn voor Renee om jouw ouders op bezoek te hebben. Als het echt zo slecht gaat met Tobias, kan ze vast alle steun gebruiken.' Haar stem klonk geforceerd, maar ze was werkelijk bezorgd. Er waren constant berichten heen en weer over Tobias tussen het Westen en het Oosten. Henry had hen gevraagd, nee opgedragen, om de beste geneesheren uit hun streek richting de hoofdstad te sturen. Hij had zelfs gewild dat de Landen van haar ouders mensen zouden sturen met hun eigen geneesmiddelen. Sibel vreesde het ergste. Bovendien wist ze niet wat het met de koning zou doen.

'Door een man die ze amper kent? Bij de Goden, Sibel, ik ben nu alweer bijna een jaar terug. En daarnaast-' Hij stopte abrupt toen ze aan gaf dat ze deze discussie niet aan kan en bedachtzaam keek hij opnieuw naar Sibel. Hij had geen idee wat er aan de hand was dat ze opeens zo mindere stemming had. Wellicht had de komst van Naya een rol gespeeld, maar het leek toch vooral op hem gericht. Bij de woorden over zijn zuster en haar situatie verstrakte hij, maar hij probeerde niets aan Muriel te laten merken. 'Ik wilde haar uitnodigen om hier te komen als- mocht Tobias sterven,' besloot hij te formuleren. 'Als je daar achter staat, natuurlijk. Maar ze kan onze steun dan hard gebruiken, denk ik zo.' Hij wist niet of Sibel zich nog realiseerde dat Tobias een goede vriend van hem was en dat zijn ziekte hem zwaarder, veel zwaarder, lag dan hij liet zien. Het liefst zou hij afreizen naar zijn zuster en vriend, maar hij wist dat hij dan geen enkele kans meer had om ooit nog een band op te mogen bouwen met Muriel. Hij hield zich dus stil en at zwijgend van zijn ontbijt.

Sibel ontweek Liam's blik door zich bezig te houden met de zooi die Muriel van haar ontbijt had gemaakt. Zorgvuldig veegde ze de smeerboel van het lachende gezichtje en keek ze vervolgens triest Liam aan toen hij verder ging over Renee en Tobias. 'Ja, natuurlijk. Als ze hier graag zou willen zijn kan dat natuurlijk altijd. We zouden het haar voor kunnen stellen als we in Evenfall zijn, maar misschien is het goed als ze het al weet.' In de laatste brief van haar vriendin had ze nog veel hoop gelezen, maar ze dacht dat Renee zich dat ook vooral voor hield. Na de lap stof van Muriel's nek gehaald te hebben hielp ze haar uit de stoel en liet haar het vertrek door gaan om haar speeltjes te zoeken. Zelf zweeg Sibel ook, vooral toen ze het aangedane gelaat van Liam zag. Gelukkig merkte hun dochter er niets van. Stil schoof ze haar lege kom aan de kant en pakte toen nog maar eens de brief er bij. Voor de derde keer begon ze hem te lezen terwijl Muriel babbelend met haar houten diertjes naar de tafel kwam en bij haar vader kwam staan. Misschien had ze toch wat gemerkt van de spanning en probeerde ze haar vader nu op te vrolijken.

Liam had nogal onderuitgezakt gezeten, tot plotseling zijn dochter naast hem stond en hem weer aan het lachen bracht door haar eigen aanstekelijke glimlach. 'Ik hoop dat je deze dieren ooit in het echt zal zien,' zei hij tegen zijn dochter met een glimlach, waarna hij enkele van de houten dieren oppakte en achter aan haar aan liep. 'Wat voor geluid maakt dit diertje ook alweer, Mumu?' Al snel deed ze het geluid van allerlei vogels na en keek Liam haar gelukzalig aan. En vervolgens naar Sibel. Hij wist niet of ze wel wist hoeveel hij het op prijs stelde om zo samen te wonen. Alsof het allemaal gewoon normaal was tussen hen, voor Mumu. 'Ik zal het naar Renee sturen,' beloofde hij, waarna hij plotseling op keek. 'In Evenfall? Wanneer ben je van plan te vertrekken?' Toen ze wel heel erg aandachtig naar de brief keek - voor de zoveelste keer die ochtend - liep hij naar haar toe en legde hij zijn handen op de rug van haar stoel. 'Wil je dat ik Muriel even mee neem, zodat jij je kan concentreren? Ik kan haar wel helpen wassen?'

Sibel keek naar de twee. Ze had eerlijk gezegd een gruwelijke hekel aan de bijnaam Mumu. Ze heette Muriel voor een reden. Toch had ze het nooit over haar hart kunnen verkrijgen om Liam er op aan te spreken. Hij zei het altijd met zo veel affectie en haar ouders waren het nu ook gaan gebruiken. Sibel slikte toen Liam haar vroeg wanneer ze naar Evenfall zou gaan. Ze verwachtte eerlijk gezegd dat er al snel een uitvaart zou zijn waar ze bij aanwezig moest zijn, maar ze wilde zoiets naars niet zeggen. Het was ontzettend frustrerend dat ze de familie niet eerder kon steunen. Ze kon nou eenmaal niet zomaar weggaan als haar taken hier lagen. Zonder antwoord te geven ging haar aandacht weer naar de brief en hoorde ze Liam's andere vragen maar half. Plots had de brief werkelijk haar aandacht getrokken en met grote ogen las ze de inhoud. Starend naar het papier kwam ze plots in bewegingen snelde terug naar haar eigen kamers waar ze zich zo snel ze kon aan kleedde. Ze kon maar amper geloven wat er in de brief had gestaan. En bovendien begreep ze niet hoe dit in haar vertrekken was beland en niet bij haar vader. Met haar kleding half aan kwam ze terug bij Muriel en Liam aan. Ze knoopte haar blouse vlug dicht en keek naar de twee. 'Liam, kun je Muriel misschien de hele dag meenemen? Ik weet dat ik zei dat ik misschien naar het meertje ging en dat ik haar eigenlijk vanavond met de grootouders wilde laten dineren maar dat gaat niet door.' Ze was al weer terug haar kamer in gelopen om haar riem om te binden en de emblemen op de juiste plaats te pinnen. Verwoed keek ze in het rond toen ze zich realiseerde dat ze niet wist waar ze de brief weg had gelegd.

Toen Sibel zonder iets te zeggen weer de brief begon te lezen, zuchtte Liam onhoorbaar en knielde hij weer bij hun dochter neer. 'Ik denk dat het niet nodig is om je te wassen, want we gaan zo zwemmen,' babbelde hij, terwijl hij weer één van de diertjes oppakte en deze door Muriels krullen liet bewegen. Hij wilde net Muriel oppakken om haar toch maar klaar te maken, omdat Sibel maar niet reageerde, toen ze plotseling achter hem opstond en haastig door de vertrekken heen liep. Met een verbaasde blik keek hij haar na, waarna hij Muriel al snel geruststelde dat alles goed was. Muriel had namelijk heel goed begrepen dat er iets aan de hand was met haar moeder. 'Ja, natuurlijk, maar wat is-' Hij fronste toen ze weer weg liep en keek vervolgens naar de brief die ze steeds had gelezen. Hij wist wel beter dan zomaar haar zakelijke brieven te lezen - dat had ze ook nooit op prijs gesteld tijdens hun relatie - en gelukkig was hij ook niet zo nieuwsgierig aangelegd. 'Kan ik je verder ergens mee helpen?'

Sibel kwam al weer terug haar blouse in haar broek stoppend toen Liam vroeg of hij nog iets anders kon doen. Haar blik gleed kort naar Muriel die al snel haar aandacht begon te trekken en met een diepe zucht hurkte ze neer en nam haar dochter in haar armen. Met Muriel op haar arm stond ze weer op en zag toen de brief liggen. Opgelucht pakte ze hem op en gaf hem toen aan Liam zodat hij zelf kon lezen wat haar nu zo gespannen maakte. Met haar dochter in haar armen vond ze echter weer wat rust en glimlachte ze toen ze de krullen in haar gezicht voelde prikken. 'We gaan binnenkort naar Evenfall, lieve Muriel. Opa en ik gaan alles snel klaar maken vandaag en morgen en daarna, zodat we snel weer op een avontuur kunnen. Weet je nog dat je in de koets mocht rijden? Met de paarden? En toen we in het grote paleis hebben geslapen?' Sibel had geen flauw benul wat haar dochter zich herinnerde van het koninklijk paleis toen ze er kort waren geweest om de missie te bespreken en de delegatie uit Quandaï te begroeten. Geïnteresseerd keek ze naar Liam nu hij de brief vast gelezen moest hebben. 'Ik zou bijna denken dat het een grap is. Henry die aftreedt-' Haar gedachten schoten weer alle kanten op. Ze kende de koning als een ongelovig koppige man wiens standvastigheid hem koning zou maken tot zijn dood. 'Ik weet niet goed wat het betekent dat alle leiders uitgenodigd worden. Er staat niets in over Tobias of over de andere zoons.' Ze wist niet zeker waarom ze dit allemaal met Liam deelde terwijl ze eigenlijk zo snel mogelijk met haar vader moest overleggen. Maar Liam had altijd geholpen met haar gedachten als ze er nog niet aan uit was wat ze ergens van moest denken.

Liam nam de brief wat twijfelachtig aan, terwijl hij naar Sibel en Muriel keek. Hij wist niet of hij wel op de hoogte van de inhoud wilde zijn. Na enkele seconde besloot hij toch maar te lezen en besefte hij al snel wat het eigenaardige gedrag van Sibel had uitgelokt. De koning gaat aftreden... Hij hoorde al niet eens meer wat Sibel allemaal tegen hun dochter zei, want hij was op een stoel gaan zitten en las de brief nogmaals opnieuw. En opnieuw. 'Tobias en zijn broers hebben nooit de troon gewild,' murmelde hij, terwijl hij de brief voorzichtig opvouwde en weer neerlegde. 'Behalve Adrian misschien, maar Henry heeft hem nooit op de troon gewild. Het verbaast me dat Henry nu überhaupt aan het overwegen is om over een troonopvolging te praten, in plaats van te regeren tot zijn dood en de overgebleven kandidaten het zelf te laten uitvechten.' Zijn moeder had vaak over de koning gesproken en ook via de brieven van Eddard was hij op de hoogte gebleven van het laatste nieuws uit het paleis. Twijfelachtig liep hij naar Sibel toe en streek hij zacht met zijn vingers over Muriels wang en krullen heen. 'Neem je Muriel mee naar Evenfall?'

Sibel knikte langzaam. De opvolging van Henry was altijd vrij onduidelijk geweest. Tenminste de meeste mensen zullen er van uit zijn gegaan dat Tobias het over zou nemen, maar hij was er nooit enthousiast over geweest en nu hij zo ziek was was dat wel het laatste wat zou gebeuren. Sibel had er een paar keer met haar vader over kunnen speculeren, maar ze hadden altijd gedacht dat de koning wel iets besloten zou hebben en dat maar snel deelde op zijn sterfbed. Nogmaals knikte ze. 'Dat dacht ik ook, ' zei ze zacht en zuchtte vervolgens. 'Het is een zooi. Het Zuiden heeft ook al moeite met het vinden van een opvolger en-' Sibel voelde dat de frustratie in haar stem door klonk. 'Ze hebben te veel vertrouwen gelegd in dit systeem. Alsof het allemaal maar goed komt als je een oudste zoon hebt.' Fronsend keek ze toe hoe Liam naar hen toe kwam. 'Ik- Ik zou nooit zo lang van haar gescheiden kunnen zijn. Maar ik moet eerst zien of vader wel wil dat ik mee ga. Het kan zijn dat ik hier blijf om een oogje in het zeil te houden. Maar eerlijk gezegd vind ik het niet verstandig vader alleen te laten gaan en wel- ik zou er graag zijn om Renee te zien. En Tobias.' Dit was het uitgelezen moment om te kunnen reizen voor haar taken en tegelijkertijd haar vrienden te kunnen steunen. 'Je zou mee gaan, toch?' vroeg Sibel vervolgens onzeker.

'Je vader zal je toestemming geven om mee te gaan,' zei Liam vol vertrouwen. Silas zou Sibel echt niet buiten deze besprekingen willen laten, niet nu het leek alsof alle opties voor de opvolging van de kroon open lagen. Wellicht zou Henry wel een Halley op de troon willen hebben en dan zouden de pijlen ook opeens op hemzelf gericht kunnen worden. Hij hoopte maar dat hij vergeten zou worden en dat eerder Eddard naar voren werd geduwd. Liam vond zichzelf namelijk totaal niet geschikt als heerser. 'Ik ga ook mee,' zei Liam al snel, terwijl hij zijn armen bedachtzaam over elkaar heen sloeg. 'Dan kan ik mijn ouders, broer en zuster weer zien. En mijn vriend.' Hij wilde Tobias graag nog zien, voordat- Geschrokken door zijn eigen gedachten schudde hij zijn hoofd en legde hij zijn hand op Sibels schouder. 'Ik zal Muriel vandaag onder mijn hoede nemen, dan kan jij de hele dag met een gerust gevoel jouw taken af maken. Ik hoor het wel als er iets is.'

Muriel had zich ondertussen uit Sibel's armen gewurmd en was weer met haar diertjes gaan spelen. Ze keek er met een gerust hart naar, maar voelde een akeligheid onder het oppervlakte. Vooral toen Liam zei dat hij mee zou gaan klampte ze met één hand aan de rugleuning van een stoel vast. Met een ernstig gezicht knikte ze en bekeek haar dochter en haar gespeel. Weer was ze stil en deed ze een poging om naar de juiste woorden te zoeken, wat maar duurde en duurde. Nog altijd zonder de juiste woorden gevonden te hebben keek ze Liam weer aan. 'Ik moet je eerst iets vragen, Liam. Of nou- verschillende dingen eigenlijk.' Ze kon aan haar water voelen dat die brief, de hele gebeurtenis in het Westen, de dingen nogal eens flink op zijn kop konden zetten. Sibel moest weten hoe hij daar in stond. Hoe ze er samen in stonden. Ze had wat zekerheid nodig in deze onstabiele toekomst. 'Ik weet niet wat er staat te gebeuren, maar het voelt ongemakkelijk en-' Haperend bleef ze in haar woorden steken, maar hield ze zijn blik nog vast. 'En ik wil weten of dat iets zou veranderen in je relatie met Muriel en- en met mij.' Ze wilde zijn trouwheid aan zijn dochter niet in twijfel stellen, maar ze moest het zeker weten.

Liam keek met een glimlach toe hoe Muriel weer druk verder ging met spelen en de bezorgde blikken van haar ouders gelukkig maar nauwelijks door had. Ondertussen dacht hij na over de inhoud van de brief en niet enkel wat hem met hem deed, maar ook wat het met Sibel deed- of met haar vader. 'Het voelt inderdaad ongemakkelijk... onstuimig en onzeker,' stemde hij met waar in, waarna hij zweeg na haar laatste woorden. Hij wist niet goed wat ze wilde horen of wat hij moest zeggen. 'Met Muriel ben ik er heel duidelijk over: waar zij gaat, daar ga ik. Of dat nou in het Oosten, Westen, Zuiden, Noorden of daarbuiten is.' Over de vraag van Sibel moest hij harder nadenken en peinzend beet hij op de binnenkant van zijn wang. Ze wisten allebei dat hun relatie niet meer dezelfde was al sinds voor zijn reis. Hij had zo zijn best gedaan om haar terug te winnen, te laten zien dat hij nog steeds om haar gaf en van haar hield, maar hij had steeds het gevoel gehad alsof hij tegen een muur sprak. 'Ik- ik ben alleen niet meer zeker wat er tussen ons is,' zei hij zacht, terwijl hij de moeder van zijn dochter onzeker aan keek. 'Of er nog iets tussen ons is.'

Sibel voelde een glimlach op komen toen hij vast stelde dat hij er voor Muriel zou zijn. Hij had het misschien niet door, maar dat betekende veel voor haar. Die glimlach verdween echter bij zijn laatste woorden en haar blik dwaalde af naar haar schoenen. 'Het spijt me dat ik er zo onverschillig over ben geweest. Maar ik wilde Muriel voorop stellen en niet mijn eigen gevoelens. Ik wilde niet riskeren dat het fout zou gaan tussen ons. Ik hoopte dat je dat zou begrijpen.' Haar hart voelde zwaar in haar borst terwijl de gedachten zich langzaam begonnen te formuleren in haar hoofd. Ze zou nu een verstandige keuze maken. Het was wellicht het laatste moment waarop dat kon. Ze haalde diep adem en legde een hand op Liam's arm. 'Ik heb het gevoel dat het nu al zo veel beter gaat dan eerst, maar misschien moeten we niet de hoop vast houden dat het zoals voor je reis kan worden.' Sibel was nooit zo onzeker geweest over haar gevoelens als nu, maar dat vond ze des te meer een goed teken om deze beslissing te maken. Die gevoelens zouden de boel nog wel eens flink kunnen dwarsbomen en ze wilde niet dat Muriel daar de dupe van werd.