De Gangen

Kain moest hartelijk lachen om de verbaasde woorden van zijn vriend. Hij had erg spannende avonturen beleefd in de haven, echter waren ze altijd maar van korte duur. Zijn gedachten zaten echter totaal niet bij zijn eerdere scharrels. 'Saai?' grinnikte Kain, waarna hij Eddard stil liet staan en hem teder kuste. 'Dit bewijst al dat jij allesbehalve saai bent, jij wild aantrekkelijke klerk.' Nog geamuseerd lachend liep hij met zijn vriend verder. Hij had maar weinig om zich heen gekeken nadat hij Eddard had ontmoet. De man had al snel een betoverende werking op hem gehad en hij was ervan overtuigd dat het zo ook andersom was geweest. Hun relatie had Kains leven echter ook een stuk spannender gemaakt met onder andere een koninklijke schoonbroer en -zuster. 'Liam heeft een grote deel van onze groep meegenomen naar het Noorden, nadat hij ook zijn beste mannen en vrouwen al langer heeft gestationeerd rondom het Noordelijke paleis,' vertrouwde Kain zachtjes toe. Eddard was namelijk maar al te goed op de hoogte van de status van zijn nicht in het Noorden en ze liepen toch nog op de altijd verlaten wegen van het paleis naar de stad toe. Er liep nooit iemand als het koningspaar zich niet in het paleis bevond. 'Hij redt zich vast wel uit zijn eigen gemaakte problemen,' stelde hij zijn vriend gerust.

Eddard liet zich maar al te graag stil houden door Kain en luisterde vol genot naar zijn woorden. Het was nog altijd fijn te horen dat zijn partner blij met hem was. Hij vreesde, vast zoals ieder ander in een relatie, af en toe dat Kain misschien wel uitgekeken zou raken op hem. Had hij het niet vaak genoeg gehoord dat iemand in één relatie besloot dat het genoeg was geweest? Of dat er simpelweg iets fout was geweest? Gelukkig had hij genoeg goede voorbeelden: zijn ouders waren nog altijd samen en zowel zijn zuster en broer hadden laten zien hoe sterk hun relaties konden zijn om allerlei tegenslagen door te komen. Hij hoopte vaak genoeg dat hij ook zoveel sterkte in zich had voor Kain. Ed wilde dat heel graag met heel zijn hart aan zijn partner beloven. Bedenkelijk luisterde hij naar de uitleg van Kain en knikte langzaam. Hij had niet gedacht dat Liam alleen naar zijn nicht zou gaan, maar misschien had hij zijn broer tot nu onderschat. Hij had nooit verwacht dat Liam dat soort verantwoordelijke taken op zich zouden nemen, zelfs toen hij de kroning doorstaan had, had hij dat zich niet in kunnen beelden. ‘Ik hoop het maar. Anders ben ik degene die dubbel zo hard moet werken om hem er uit te krijgen,’ klaagde Ed met een vage glimlach. Hij was er liever luchtig over dan dat hij echt over de risico’s na dacht. Hij keek op toen de eerste schepen in de verte opdoemden en trok Kain vervolgens sneller met hem mee. ‘Heb jij nog iets van je familie gehoord? Is er al een reactie gekomen op het verjaardagscadeau voor je zus?’

'Als ik Sibel zo ken, zou zij Liam nooit sturen als zij hem niet vertrouwde voor de taak,' begon hij uiteindelijk zelfverzekerd. Hij vertrouwde zijn Koningin sterk en ook in zijn werkgever - en tevens Koning - had hij veel vertrouwen. Liam zond zijn mannen en vrouwen nooit onvoorbereid op missies en had vaak al alle risico's ingecalculeerd. Hij had maar weinig sterfgevallen onder zijn spionnen en er werd veel informatie gewonnen. Soms vroeg hij zich af hoeveel Sibel precies wist van alles wat Liam uithaalde met zijn eigen "taken". Met een glimlach dacht hij vervolgens na over zijn familie. 'Ik moet jou van harte bedanken van mijn zus voor het cadeau,' grinnikte hij, 'zij wist namelijk zeker dat jij het meeste werk had gedaan. Ik kreeg gelukkig ook nog wat bedankjes. En ook de groeten aan jou van zo ongeveer iedereen uit het dorp.' Vervolgens keek hij zijn vriend wat twijfelachtig aan en greep hij zijn hand nog wat steviger vast. 'Ik zit er steeds meer over na te denken om ze toch mee te nemen naar het Westen. De winters worden steeds heviger en- het geld dat wij sturen helpt natuurlijk veel, maar het houdt niet de koud buiten. Mijn zuster en de andere familieleden zeggen dat het niet hoeft, maar- Ik gun ze zoveel meer.'

Eddard wist dat het geen goed teken was dat zijn vriend meer vertrouwen had in zijn broer en in hun Koningin dan Ed zelf had. Hij verweet het echter aan het vele gepraat dat de ronde deed in Evenfall. Als hij zijn broer voor een lange tijd niet zelf gesproken had en zijn uitleg over zijn beslissingen niet aan kon horen, begon hij meer en meer naar die onbekende stemmen te luisteren. Daarnaast voelde het onverantwoord Liam zomaar zijn ding te laten doen zonder zelf advies te kunnen geven. Hij wilde zijn broer vertellen wat hij dacht, maar hij had die positie niet, nog de mogelijkheid om dat altijd te doen. Liam was er te vaak afwezig voor. Ed was blij toen ze over Kains familie doorgingen. Dat was een normaal gezien een gemakkelijker onderwerp. Hij glimlachte tevreden en kneep Kain zijn hand. 'Zie je nou wel dat je meteen naar me had moeten luisteren dat het een goed cadeau zou zijn.' Hij fleurde op te horen dat hij de groeten van zo veel mensen kreeg. De eerste keer dat hij bij de familie van zijn vriend was geweest had hij het moeilijk gevonden connecties te maken met de dorpsmensen. Wat had hij nou gemeen met hen? Het was de tweede keer dat hij pas echt goed zijn best had gedaan om de buren en de familie van Kain te leren kennen. Geruststellend strak Ed met een duim over de hand van zijn partner. 'Als ze dat zouden willen kunnen we zeker eens kijken waar ze hier een eigen plekje zouden kunnen hebben,' begon Ed. 'Er is veel vrij gekomen nu Myr het centrum van Tarth aan het worden is.' Hij zou Kains familie maar al te graag helpen als zijn vriend dat wilde. 'wat had je in gedachten voor hen?'

Kain zuchtte opgelucht door de instemmende toon van Eddards woorden. Het was niet altijd even makkelijk om dichtbij schoonfamilie te wonen en dat ervoer Kain maar al te vaak. Echter zou hij hun aanwezigheid voor geen goud willen missen: het voelde toch als familie. 'Ik zat te denken aan een huisje wat buiten de stad. Ze houden niet van de drukte van het centrum, ze willen beweegvrijheid hebben,' glimlachte Kain. Zijn zuster moest kunnen rondrennen en op dieren kunnen jagen. Misschien zou ze het wel goed doen in het jagerskwartier: wie een beer kon doden, kon gemakkelijk ook herten uitschakelen. Of, nou ja, hij hoopte maar dat de Westerse jagers het zo zouden zien. 'Ik zal ze binnenkort schrijven met het voorstel.' Ondertussen waren ze dichterbij de haven gekomen en kon hij de zilte geur van de gevangen vis al ruiken. Benieuwd keek hij opzij naar zijn vriend en sloeg hij zijn arm om Eddard heen. 'Dus, welke kant gaan we nu op?'

Eddard klonk het goed in de oren om Kain's familie dichterbij te brengen. Hij begreep hoe fijn het was om familie in de buurt te hebben. Ook al woonde hij nu al een flinke tijd ver van zijn familie, hij had de periodes dichtbij zijn broer en zuster erg gewaardeerd. Ergens hoopte hij bovendien ook dat zijn ouders binnenkort eens de huifkar zouden laten voor wat het was. Ze werden er te oud voor om te kunnen reageren op de risico's die het rondreizen met zich mee brachten. Het was echter een gesprek dat hij hoopte dat Liam of Renee zouden starten met hun vader en moeder. Zelf was hij er niet erg goed in. Hij wist dat hij ook niet veel kon doen om Kain te helpen zijn vader en zus te overtuigen naar het Westen te komen. Wellicht kon hij wel eens gaan kijken of er geen fijne dorpen rondom Evenfall lagen. Misschien kon hij een paar kaarten uit de bibliotheek halen zodat Kain die op kon sturen. 'We kunnen vantevoren ook al voor ze rond kijken als je dat fijn vindt.' Eddard glimlachte naar zijn vriend en wees hem richting één van de kleine pieren die tot ver het water in liepen. 'Zoek alvast een plekje op daar. Dan zoek ik je daar zo op, ik moet nog wat halen.' Glunderend keek Ed naar Kain en kuste hem vlug voor hij hem de goede kant op stuurde en zelf de andere richting op ging.

Zijn zuster en de rest van zijn familieleden hadden nooit geschreven over verhuizen. Hij wist echter wel hoe hard en moeilijk het leven in het Zuiden voor hen was. Het zou hem niets verbazen als ze in zouden gaan op zijn aanbod - en hij hoopte het ook sterk! Het zou een heerlijk en geruststellend idee zijn om ze in de buurt te hebben. Hij kon dus enkel instemmen met Eddards voorstel. 'Dat lijkt mij een geweldig idee. Dan kan ik ze proberen te overtuigen door over de pracht van de omgeving te vertellen,' glimlachte hij. Hij kon nu dusdanig prima schrijven dat hij soms hele verhalen op papier zette, puur uit verwondering over zijn eigen kunnen. Hij wilde net verder spreken, toen Eddard hem plots naar een pier stuurde. Verbaasd keek hij vervolgens toe hoe Eddard uiteindelijk van hem wegliep, maar al snel schudde hij met een ongelovige glimlach zijn hoofd. Wat had hij anders van zijn vriend verwacht, nadat hij hem al zo onverwachts uit zijn werk had getrokken? Kain begon dus maar richting de aangewezen pier te lopen en probeerde zichzelf ervan te weerhouden om Eddard in de rest van de haven te vinden.

Ed deed zijn best om zo vlug mogelijk de laatste dingen te regelen voor zijn geweldige plan. Hij was er al weken aan bezig. Hoewel het idee al manen in zijn hoofd had gezeten, had hij pas echt een vast plan gevormd toen zijn ouders hem er in een brief aan hadden herinnerd dat de verduistering snel stond te gebeuren. Hij herinnerde zich nog de verhalen die hij in zijn jeugd te horen had gekregen over de grote dag waarop de bruiloft van zijn ouders had plaats gevonden. Hij had altijd gezegd dat hij heel Tarth door zou reizen tot hij zelf een verduistering zou zien. Pas toen Ed ouder was had Renee hem uit kunnen leggen dat het niet om geografie ging, maar om een moment dat slechts een enkele keer in de zoveel tijd gebeurde. In heel veel tijd. Ed had dus braaf gewacht en altijd de astrologische verwachtingen in de gaten gehouden, maar zijn werk had hem die passie ooit doen laten vergeten. Zijn moeder had hem, en waarschijnlijk ook zijn broer en zus, er over geschreven enkele manen geleden toen er plots berichten begonnen te verschijnen met een voorspelling dat er een nieuwe verduistering plaats zou vinden. Het was erg snel na de andere, misschien te vroeg, maar Eddard had bij het lezen van de brief meteen geweten wat dit voor hem zou betekenen. Ed liep glimlachend terug richting de pier om Kain aan het uiteinde te vinden. Hij kuste hem gelukzalig en hield toen het voorwerp dat hij zojuist van een handelaar had gekocht op. 'Ik ga je iets laten zien.' Hij keek even om zich heen en positioneerde hemzelf en Kain zo dat ze hun rug naar de zon toe hadden gekeerd. Met enige moeite hield hij het tegen de grond en bleef toen met ingehouden adem staan kijken.

Kain keek vanuit zijn plaats op de pier bewonderend naar het water om zich heen. Zo ver in de haven was hij nog nooit geweest en hij kon zich wel voor zijn hoofd slaan dat hij dit niet eerder had gedaan. Hij was daardoor nieuwsgierig hoe Ed zo ver in de haven was gekomen om deze prachtige plek te vinden. Het uitzicht bevestigde enkel zijn eerdere gedachten over zijn familie: hij wenste zijn hele dorp wel dit uitzicht toe, ondanks dat niets aan het ruige Zuiden kon tippen. Hij zou de komende tijd hard zijn best doen om zijn familie weer bij elkaar te brengen onder betere omstandigheden. Hij werd uit zijn gedachten gehaald door zijn vriend, waarvan hij vol genot een kus ontving. Hij hield hem nog even tegen zich aan in een teder gebaar en keek vervolgens toe naar wat Eddard hem liet zien. Hij kon het object niet plaatsen, buiten dat het een gat had en hij dus geen idee had wat ze ermee moesten. Hij liet Eddard dus leiden in alle handelingen, maar hij kon het niet laten om verder te vragen: 'Wat horen we te zien?' Met een glimlach had hij zijn arm stevig om Ed geslagen en wachtte op uitleg. Het werd allemaal wel erg spannend en interessant.

Ed merkte dat het wel erg lang begon te duren en wist niet wat hij moest zeggen toen Kain hem vroeg wat ze zouden zien. Fronsend trok hij het zakhorloge uit zijn zak en bekeek de tijd, om ook nog een een blik over zijn schouder te werpen richting de felle zon. Hij had de dag en tijd nog enkele malen laten bevestigen door verschillende geleerden. Hoewel hij zijn moeder en haar bronnen best vertrouwde, waren er genoeg voorspellingen die niet altijd uit kwamen. Nu waren er betere middelen en meer kennis om dat vast te stellen. 'Kijk naar de grond onder de kijker. De zon schijnt er doorheen en nu-' Ed wees naar de steigerplanken onder hen. 'Nu is het een cirkel, maar zo-' Plots zag hij de eerste tekenen van de maan die zich langzaam voor de zon begon te plaatsen. Ademloos keek Eddard toe en kneep hij in Kain's hand die hij stevig vastgegrepen had. 'De zonsverduistering.' Hij kon moeilijk beschrijven hoeveel het hem deed dit fenomeen waar hij zo veel over gelezen had nu zelf mee mocht maken. Bovendien voelde hij maar al te goed de kracht van deze gebeurtenis. Het had betekenis voor zijn familie, voor zijn Zuidelijke achtergrond, en hopelijk zou het nu ook voor zijn eigen leven belangrijk gaan zijn. 'Mijn ouders trouwden op de dag van een zonsverduistering. Heel Tarth was aanwezig in Lorath om te vieren dat de kroonprins trouwde met de Zuidelijke prinses. Er was toen nog geen sprake van een burgeroorlog. Iedereen verwachtte dat ze aanwezig waren op het feest van de toekomstige Koning en Koningin van Tarth én op een zeldzame dag met een verduistering.'

Kain keek ook geconcentreerd naar de steigerplanken, maar er gebeurde maar weinig. Hij wilde net opnieuw spreken, tot hij plots Ed in hoorde ademen en hem steviger vast voelde houden. Ademloos keek hij ook toe hoe het beeld voor hen plots veranderde. Hij hield Eds hand ook stevig vast en kon zijn ogen niet weghalen van het fenomeen van een zonsverduistering. Hij wist niet eens dat dat mogelijk was, of- of überhaupt een ding was. Echter besefte hij zich nu plots wel hoe de dorpelingen er vroeger verhalen over vertelde en hoe je niet in de zon mocht kijken, zelfs niet als die verduisterd werd. Hoe speciaal het Zuiden in dat opzicht was, maar in welke details wist hij niet meer. Het was dus ook magisch dat hij dit mee kon maken met zijn vriend, vooral na het horen van de dubbele betekenis en de waarde voor Eds familie. 'Wat zal dat een bijzondere dag zijn geweest,' zei hij zachtjes, alsof hij moest fluisteren door al het natuurgeweld dat om zich heen speelde. Hij had zich kort naar zijn vriend gedraaid en drukte een liefdevolle kus op zijn wang. 'En nu maken wij eenzelfde zeldzame dag mee. Wat zijn de kansen? Kan jij dat niet als klerk berekenen?' plaagde hij zijn vriend, waarna zijn ogen weer afdreven naar het gekochte object van Eddard. 'Moeten we nu niet een wens of iets doen? Of drie maal in de ronde draaien en onsterfelijk worden? Wat zijn de verhalen hierom heen? Het belooft echter vast wel een groots en avontuurlijk en gelukkig leven, zoals jouw ouders gegund was door die bijzondere dag.'

Eddard was in eerste instantie compleet gefascineerd door wat hij op de grond zag, maar toen hij één blik op het verwonderde gezixht van Kain had geworpen had hij nergens anders meer oog voor. Hij voelde zich zo gelukkig naast deze man dat hij zichzelf soms moest knijpen. Zoals hij ook nu deed. Glimlachend, nu hij zeker wist dat hij niet droomde, liet hij Kain's hand los en draaide hij zich naar zijn partner. 'Dit gaat niet om kansen,' begon hij zacht. 'In het Zuiden heeft men het vaak over de kracht van een verduistering. Er gaan mythes de ronde in Lorath over de liefde die de maan en zon voor elkaar hebben. Hoe ze, ondanks alle wetten van de natuur, het voor elkaar kregen om elkaar toch te zien. Een zonsverduustering betekent voorspoed voor een verbintenis tussen twee personen gemaakt op dat moment dat de maan en zon kruisen. Kracht om het ondenkbare te overkomen, om verbonden te zijn in dat wat men zo verschillend maakt. Veel beloftes werden bewaard tot het passeren van deze dag in de geschiedenis van het Zuiden.' Eddard had zijn kijker onder zijn arm gestopt om Kain's beide handen stevig vast te kunnen pakken. Het geruis van de haven en de zee hoorde hij al lang niet meer. Hij had maar één persoon om wie zijn wereld draaide. 'Kain,' ging Ed verder. 'Ik- ik houd van je en wil je die belofte doen. Die belofte om tegen alles in te gaan als dat betekent dat wij samen zijn. Jij bent mijn liefde, mijn zon en ik zou je heel graag mijn man willen noemen.'

Kain keek nog steeds vol fascinatie en bewondering naar wat hij op de grond zag, maar voelde ondertussen ook de blik van zijn vriend op zich gericht. Hij kon niet in woorden beschrijven hoe speciaal hij deze middag en avond vond; dat zijn vriend hem speciaal mee had genomen om dit natuurverschijnsel te aanschouwen. Al snel voelde hij hoe Eddard zijn handen vast pakte en hem zo omdraaide dat ze elkaar konden zien. Ademloos luisterde hij naar de beschrijving van zijn vriend over het fenomeen en wat het voor hem betekende en wat het voor een hoop mensen in het Zuiden betekende. Dat het ook de verbinding van zijn schoonouders had verzegeld. Dat maakte het extra speciaal. Hij wilde zijn vriend al kussen na de prachtige woorden, maar werd stilgehouden door het zachte kneepje dat Eddard in zijn handen gaf en de blik die op zijn gezicht stond. Met bijna open mond hoorde hij de woorden - het aanzoek - aan, maar al snel stond er de meest gelukzalige glimlach op zijn gezicht. Hij kon zichzelf wel de meest gelukkige man van Tarth, van de wereld, prijzen door de woorden van zijn vriend en zijn specifieke vraag. 'Als jij voor de rest van ons leven de maan voor mijn zon bent,' prevelde hij, deels als een grap, maar de betekenis erachter was veel meer: het zal vol waarheid en liefde en passie. Dat liet hij in zijn oogcontact, in zijn aanrakingen, in zijn woorden vol liefde weten. 'Ik houd zielsveel van jou, Ed,' murmelde hij, terwijl hij zijn vriend dichter naar hem toe had getrokken tot hun neuzen elkaar bijna raakten. 'En ik zou niets liever willen dan jouw man te zijn. En dat jij mijn man bent. Tegen alle verwachtingen en tegenslagen en moeilijkheden in.' Zijn lippen hingen voor die van Eddard, maar al snel had hij die afstand overbrugd en kuste hij zijn partner, zijn verloofde, zijn man vol liefde, belofte en vertrouwen, maar ook vol passie, vuur en verlangen.

Eddard had het al vaak genoeg met zijn broer en zuster gehad over de mogelijkheid dat hij Kain ten huwelijk wilde vragen. Ze hadden hem beiden erg op het hart gedrukt voorzichtig te zijn. Ondanks dat zij wellicht goede connotaties hadden met huwelijken, was het nog altijd een adellijk gebeuren. Het volk deed niet echt aan trouwen. Hij zou dus niet weten hoe Kain kon reageren op dit voorstel. Maar Ed had met zijn partner gepraat over deze traditie van de adel. Hij had hem verteld wat het betekende voor hem, wat het had betekend voor zijn ouders. Het lag ingewikkeld, zeker met de verbintenis van zijn ouders, maar Ed had zichzelf altijd al getrouwd voor gesteld. Weliswaar had hij dat nooit met een vrouw zien gebeuren, en dat had een probleem kunnen vormen. Maar als het mogelijk was nu, waarom zouden ze het dan niet doen? Waarom zouden ze hun liefde niet vieren? Ed keek Kain met een gelukzalige lach aan en kuste hem even liefdevol terug. Stevig hield hij Kain vast tot hij toch nog eens wilde genieten van het stralende gezicht van Kain. 'Je maakt mij de gelukkigste man in Tarth, door dit, door alles, eigenlijk.' Glimlachend streek Ed langs Kain's wangen en kuste hem nog eens. 'Ik hoop dat je het niet te overdreven vindt om te trouwen,' ging hij vervolgens iets voorzichtiger verder.

'Eddard,' glimlachte hij, 'als het aan mij lag, dan had ik van alle daken en over alle zeeën en oceanen geschreeuwd dat ik van jou houd. Dan zou ik hele paleizen en steden beschilderd hebben met jouw hoofd. Ik weet dat ik dan met Liam aan de haal moet, dus doe ik het niet, maar anders...' Hij nam Eds gezicht tussen zijn handen en drukte nogmaals een kus op zijn lippen. 'Hoe kan ik dan nog een bruiloft overdreven vinden? Het is perfect, omdat het om jou en mij gaat en om onze liefde. Én ik weet zeker dat Muriel deze kans zal gebruiken om bloemenmeisje te zijn.' Geruststellend streek hij langs Eddards wangen en drukte hij kus na kus op zijn mooie lippen. Vervolgens sloeg hij zijn armen om de andere man heen en omhelsde hij hem stevig. Het idee van een verbintenis maakte hem plots emotioneel, omdat hij zo gelukkig er mee was. Dat had hij eerder niet van zichzelf verwacht. Maar hij wist dat Ed zijn persoon was en altijd zo blijven zijn en dat Ed er ook zo over dacht... Hij had er geen woorden voor. 'Ik ga je vanavond niet meer los laten,' prevelde Kain in zijn oor, waarna ze zich uit de haven bewogen en richting het centrum gingen om het verder te vieren.