Het bos

Syd kneep haar ogen dicht toen Robyn haar te hulp schoot met haar laars en klemde haar kaken op elkaar. Iedere aanraking voelde ze tot op het bot doordringen. Ze begreep niet waarom ze niet eerder het kloppende gevoel in haar been opgemerkt had. Ze opende haar ogen om te zien wat haar reisgezel deed en zag aan hoe ze haar broekspijp oprolde. Ze keek haar verward aan toen ze beaamde de oorzaak van haar slechte toestand te hebben gevonden, maar Syd begreep die uitspraak pas echt toen ze haar been zag. Een jammerend geluid verliet haar mond terwijl ze de wond zag. Ze had dit soort wonden wel eens eerder gezien toen zij en haar vader en Rani ver gereisd hadden naar een nieuw thuis. In de kleine stad die ze doorgetrokken hadden, waren ze gestopt in een ziekenhuis om medicijnen in te slaan. Daar had ze wat rondgesnuffeld en kwam zo oog in oog te staan met een kermende patiënt. Het had haar gefascineerd als meisje. 'Ik- Het moet die boogschutter geweest zijn,' begon ze om de stilte te verbreken. Vermoeide legde ze haar gezicht in haar handen en probeerde na te denken. Ze kon zich niet herinneren wat er om haar heen gebeurd was. Haar focus was enkel op de rover voor haar geweest. Een grote fout. Net zoals ze de hele tijd ook al te gericht was geweest op de wond op haar buik en niet verder had gekeken. 'Het moet schoon. Maak het schoon, Robyn.' Syd's stem trilde of dat nou door haar bevende lichaam kwam of door de angst die ze plots voelde.

Robyn had ook een hand voor haar mond gelegd in angst en bezorgdheid. Het zag er niet goed uit en dat leek Syd zich ook te beseffen. Het jammeren van haar vriendin boorde zich overal doorheen en Robyn voelde hoe de haren op haar lichaam overeind kwamen te staan. Ze hadden zich werkelijk laten overrompelen door de rovers. Die mannen hadden ook al snel beseft dat Syd de betere vechter van de twee was en hadden zich voornamelijk op haar gericht. Robyn had zich dat tijdens de aanval niet eens beseft. Voordat ze ook maar aan de wond zou komen, richtte ze zich eerst op en legde ze bijna als automatisch haar hand op Syd wang. 'Het komt goed, Syd,' probeerde ze de andere vrouw op de een of andere manier gerust te stellen. Robyn deelde haar zorgen en angst, maar ze wist ook dat ze zich niet door die angst konden gaan leiden. 'We maken de wond schoon en dan ben je zo weer de oude. Je hebt mij al veel te lang namelijk niet beledigd en ik mis het. Zeg alsjeblieft iets gemeens.' Ze schonk de andere vrouw een korte glimlach en ging vervolgens aan het werk. Ze scheurde een stuk stof van haar ondershirt af - een van de weinige kledingstukken die nog schoon was - en pakte de alcohol er weer bij. Ze liet Syd nogmaals een flinke slok van de sterke drank nemen en goot vervolgens zonder waarschuwing het goedje over het been heen.

Syd beet hard op haar lip terwijl ze Robyn's geruststelling aan hoorde. 'Verdomme, Robyn, staar me niet zo aan.' Ze pakte de hand van haar vriendin die op haar wang lag vast en kneep er hard in. Ze was niet alleen en hoe vaak ze ook gedacht had dat het misschien beter was om beide hun eigen weg in te slaan, was ze nu maar al te blij niet zonder steun te zijn. Toch maakte de blik van de andere vrouw haar bloednerveus. Ze liet Robyn's hand gaan zodat ze met de wond in de weer kon en knikte langzaam. De glimlach die het geplaag van haar reisgezel teweeg bracht veranderde echter al snel in een grimas toen ze er aan dacht wat voor pijn die verdomde wond haar zou gaan geven. Ze griste zowat naar de fles om er een fikse teug uit te nemen en wist nog voor Robyn toesloeg één van haar handschoenen in haar mond te stoppen. Ze klemde één van haar handen rond de rand van de tafel en plaatste de andere op haar been in de hoop dat ze Robyn niet meteen aan de kant zou schoppen. De pijn was er echter al voor ze er erg in had en met grote ogen probeerde ze een kreet te onderdrukken. Ze spuugde de handschoen uit en gooide elk vloekwoord in haar vocabulaire er uit. Toch wist ze haar been enigszins op zijn plek te houden. 'Geef me de volgende keer een waarschuwing, wil je?' siste ze naar de andere vrouw. Ze hield zich nog krampachtig vast aan de rand van de tafel om maar niet onderuit te zakken.

Robyn had al verwacht dat Syd zou protesteren van de pijn, maar dat het zo tergend zeer deed dat de volledige vulgaire vocabulaire eruit kwam, had ze niet gedacht. Wat stilletjes keek ze dan ook naar de andere vrouw, totdat ze alweer verbaal aangevallen werd. 'Het spijt me, oké?!' siste ze terug na de verwijten die de andere vrouw naar haar wierp. 'Ik dacht dat het minder erg zou zijn als je niet wist dat de pijn zou komen. Denk je dat het dan minder erg was geweest?' Het deed haar goed om weer als vanouds met Syd te ruziën en het liet haar eerdere trillende handen wat kalmeren. De wond leek al grotendeels wat uitgespoeld door de alcohol, maar toch depte ze wat resterende viezigheid van de wond af met een alcohol doordrenkte schoon stuk stof. Nu was het puur een kwestie van wachten. Ze durfde het niet te verbinden of te hechten met het risico dat ze de bacteriën zouden opsluiten in het lichaam. Met een zucht nam Robyn ook weer plaats op de grond en rommelde ze wat in hun resterende tassen. 'De rovers hebben veel van ons eten meegenomen. Ik moet zo gaan jagen. Jij hebt namelijk energie nodig om weer op de been te komen.' Ze zocht haar pijlen en boog bij elkaar en keek wat argwanend naar de steeds donker wordende buitenlucht door het raam heen.

Syd sloeg haar armen stug over elkaar en keek Robyn met een indringende blik terug aan. Ze had duidelijk geen weerwoord. Of Robyn het nou aangekondigd had of niet, de pijn zou even erg zijn geweest. Ze boog dus stil weer wat voorover om het werk van haar vriendin te bekijken en rolde haar broekspijp verder op zodat deze zeker niet terug over de wond zou schuiven. De aanblik van de wond gaf haar echter een naar gevoel, dus richtte ze zich maar op Robyn die hun bagage door ging. Ze volgde haar blik naar buiten en voelde een rilling over haar rug kruipen. Ze had echter geen goed argument om haar hier te houden. Ze had inderdaad energie nodig en dat zou ze niet van water en drank krijgen. Met een zucht pakte ze haar mantel weer op en sloeg deze terug om haar schouders. Het natte zweet begon de tocht aan te trekken. Een verkoudheid kon ze er niet bovenop hebben. Syd liet haar hoofd tegen de tafel leunen en wreef met haar hand het zweet van haar voorhoofd. 'Kun je niet morgen naar het dorp doorrijden? Als die rovers nu nog op ons spoor zitten- Ik kan ze niet afvechten,' begon ze onzeker. Het was maar een zwak voorstel, maar het vooruitzicht om hier weerloos alleen achter te blijven stond haar niet erg aan. Ze kon alleen niet zeggen of dat gevaar dat ze plots vreesde kwam door een werkelijke dreiging die de rovers misschien nog vormden of het haar eigen demonen waren als de infectie grip kreeg op haar hoofd. Syd kon zich niet herinneren dat ze zich de afgelopen tijd zo kwetsbaar had gevoeld als nu en ze hoopte heel erg dat het niet van haar gezicht te lezen was voor haar metgezel.

Robyn was al opgestaan en had al bijna haar boog omgedaan en haar koker vol met pijlen op haar rug bevestigd, toen ze begon te twijfelen door de woorden van Syd. Misschien was het inderdaad geen goed plan om weg te gaan: Syd zou zich niet kunnen verdedigen. En wat nou als er iets met haar zelf gebeurde? Syd kon dan gaan kant meer op en er was niemand om verder voor haar te zorgen. Ondanks dat ze haar hoofd overeind hield, voelde ze dezelfde angst die Syd vast en zeker ook voelde. Met een zucht liet ze dus maar weer haar boog op de tafel vallen en zette ze haar pijlenkoker in de hoek. 'Ik rijd morgen wel naar het dorp toe,' bevestigde ze de woorden van de andere vrouw. Het vuur brandde gelukkig nog fel en zo zouden ze niet teveel afkoelen. Het grootste probleem was echter het eten. Ze rommelde opnieuw wat in haar tas en haalde er vervolgens een stuk brood uit. 'Dit is het laatste wat ik over heb,' murmelde ze, waarna ze het naar Syd uit stak. 'Eet het op. Jij hebt het nodig.' Ze keek haar met een doordringende blik aan en zat nu niet te wachten op een weerwoord.

Syd slaakte een opgeluchte zucht toen ze hoorde dat Robyn instemde met haar voorstel. Het idee had haar nog erger tegengestaan dan ze gedacht had. Ze liet zichzelf wat verder onderuit zakken en trok haar mantel strakker om haar lichaam. Ze staarde naar het brood dat haar aangeboden werd, maar wilde het in eerste instantie niet aannemen. Pas toen ze de blik van Robyn zag durfde ze niet te weigeren. Ze nam het aan van haar vriendin en begon langzaam van het stuk brood te eten. Eerlijk gezegd betwijfelde ze of ze haar weg door het hele stuk heen zou kunnen kauwen. Bij iedere hap merkte ze dat haar oogleden zwaarder werden. Ze voelde de ogen van Robyn op haar en, voor het eerst sinds ze met de andere vrouw op pad was, gaf het haar geen ongemakkelijk gevoel. ‘Dank je dat je bij me blijft,’ mompelde Syd zacht nadat ze het laatste stukje brood in haar mond gestopt had. Ze had haar rugzak richting het vuur geschoven en kreeg het met enige moeite voor elkaar om op haar rug te gaan liggen. Ze tuurde naar het plafond, maar kon geen andere gedachten meer vormen in haar hoofd dan het kloppende gevoel in haar been en leef onrustig op haar rug liggen. Uiteindelijk liet Syd haar hoofd naar de zijkant rollen waar ze zich af probeerde te leiden van de pijn door naar Robyn te kijken en wat ze al dan niet aan het doen was. Het kostte haar geen moeite om daarna in slaap te vallen.

Robyn had maar weinig geslapen, deels door de koud die het hutje binnen trok - de deken die zij altijd met zich mee droeg had ze over Syd heen gelegd - en deels door de zorgen over haar reispartner. De andere vrouw leek goed geslapen te hebben, maar ze rilde nog steeds over haar lichaam en het zweet stond op haar voorhoofd. Dat waren tekenen van koorts en Robyn vertrouwde het dus voor geen meter. Ze was dus al vroeg opgestaan om alvast al haar spullen klaar te leggen voor haar reis naar het dorp toe. Ondanks dat ze goed op weg waren, zou het zeker even duren voordat ze het dorp zou bereiken en vervolgens weer terug zou zijn bij Syd. Ze wilde dus dan ook dat alles klaar stond voor Syd in geval van nood. Zo had ze genoeg water en eten achtergelaten om in elk geval de dag door de komen, want veel meer hadden ze ook niet. Zelf zat ze dus al volledig gekleed bij het raam en keek zo met een half oog naar buiten en met een half oog naar haar nog slapende reisgenoot.

Syd had erg diep geslapen en was in een dromenwereld beland waar ze maar met moeite uit leek te kunnen komen. Normaal sliep ze licht en zonder dromen. Ze was altijd klaar om wakker te worden als er gevaar dreigde. Deze keer zou ze niets gedaan kunnen hebben. Het koste haar dus ook een hoop moeite haar ogen te openen toen ze door had dat het licht was geworden in de hut. Kreunend rolde ze op haar zij en voelde toen de fout die ze maakte door de druk op haar buikwond. Het zorgde er in ieder geval voor dat haar ogen plots wijd open waren. Met een zucht lichtte ze zichzelf enigszins op en zag toen Robyn bij het raam zitten. 'Je bent er nog,' stelde ze verrast vast. Ze had verwacht dat haar reisgenoot op tijd zou vertrekken om naar het dorp te gaan. Ze zou het vast niet zien zitten om hier te lang te moeten blijven, zeker niet zonder voldoende voorraden, en ze waren eindelijk weer eens op weg terug naar het kamp. Er lag daar meer comfort op hen te wachten dan dat ze ooit onderweg zouden vinden. Behalve die ene keer dat ze langs het landgoed van Rani waren gekomen natuurlijk. Syd had zichzelf in een zittende positie weten te krijgen met het gevolg dat haar omgeving plots leek te draaien. Fronsend focuste ze zich op één ding, Robyn, en wachtte tot het draaien gestopt was. 'Je was in mijn droom,' gaf ze met een grimas toe terwijl ze haar shirt ophief om haar wond te inspecteren. 'Jij en je broer- Het was de bruiloft en Guila-' Syd zag tot haar opluchting dat de buikwond er nog altijd schoon genoeg uit zag. 'Ik heb je nooit gevraagd hoe dat was.'

Robyn hoorde wat gerommel achter haar en zag over haar schouder heen dat Syd ook ontwaakt was. 'Ik wilde eerst zeker weten of je wel wakker zou worden,' zei ze als wijze van grap, maar er zat een serieuze ondertoon bij. Ze wist niet goed hoe ze met de wonden van haar reisgenoot om moest gaan. Er moest een geneesheer of -vrouwe naar kijken. Ze liep naar de andere vrouw toe en glimlachte om haar woorden. 'Weet je zeker dat het geen nachtmerrie was als je over mijn broer droomt?' plaagde Robyn. 'De mijne zijn namelijk altijd erg angstaanjagend als hij erin voorkomt.' De lach verging haar echter al snel bij het aanzicht van de wond op het been. Robyn knielde met een zucht naast haar reisgenoot neer en keek haar twijfelachtig aan. 'Wil je werkelijk weten hoe het was?' vroeg ze stilletjes. Ze hoopte dat Syd daardoor zou begrijpen dat ze haar natuurlijk zou moeten vertellen dat het romantisch en liefdevol en prachtig was. Robyn was erg trots op haar familie geweest dat ze zo'n mooie bruiloft neer hadden weten te zetten. De drijvende kracht erachter was uiteraard haar moeder geweest. Zij wist wel wat ze aan moest met zulke grote evenementen. Zelf had ze echter een oogje gehouden op haar vader, zodat hij niet teveel chaos zou starten met zijn warrige praatjes. 'Besluit snel, want ik moet zo gaan.'

Syd keek Robyn aan en glimlachte zwak. 'Ik zou je daar niet mee op willen zadelen.' Haar glimlach werd breder bij het geplaag van de andere vrouw en afkeurend schudde ze haar hoofd. 'Een nachtmerrie zou een opluchting zijn om van wakker te worden. Een droom daarentegen-' Ze wilde niet te veel prijs geven van wat er zich af had gespeeld in haar hoofd, maar Robyn zou er vast een idee van hebben. Ze volgde haar blik naar haar been en zuchtte zacht. Het zag er niet beter naar uit dan de dag er voor, noch voelde het beter. Ze was niet zo uitgeput nu ze een goede nachtrust had gehad, maar haar lichaam was nog steeds uit balans. Syd knikte langzaam. 'Ik wil het weten.' Eerder had ze er misschien niets van willen horen, simpelweg omdat ze niet aan Robyn toe wilde geven hoe dit haar raakte. Ze wilde zich niet zo bloot stellen aan haar reisgenoot of zwak overkomen. Robyn zag haar nu al op één van haar slechtste momenten. Zo machteloos ze zich voelde, dacht ze niet dat het erger kon als ze over de bruiloft van Guila hoorde. Of wellicht paste het op de een of andere manier wel bij de donkere gedachten die haar hoofd al binnen waren gekropen. Ze gaf zichzelf de schuld van haar toestand nu en dat had ze al vaker in andere situaties gedaan.

Robyn rolde met haar ogen als antwoord op de persisterende woorden van Syd. Ze snapte niet dat haar reisgenoot werkelijk wilde weten hoe de bruiloft was. Bij de Goden, ze kon toch wel raden wat Syd zou vertellen? Robyn zweeg, puur om na te denken hoe ze zou vertellen over de gebeurtenissen van alweer een tijd geleden. Ze was haar broer erg dankbaar geweest dat ze uitgenodigd was en ze was de Generaal nog dankbaarder geweest dat ze toestemming had gehad om langs te gaan. Ze had ook werkelijk genoten om zo omringd te zijn door familie en vrienden, waardoor ze had beseft hoe erg ze de boerderij en de levendigheid rondom had gemist. Daarnaast had ze een erg goede band met haar broer en wilde ze meedoen met de vreugde rondom zijn gevonden liefde. 'De bruiloft was prachtig,' zei ze dus maar oprecht. 'Mijn moeder, broers en zus hadden de hele tuin versierd en er waren een hoop gasten. Het weer was wonderbaarlijk genoeg ook goed en het heeft niet geregend! Guila had vast een regendans of iets dergelijks uitgevoerd. Maar tja, het koppel zag er uiteraard bééldig,' zei Robyn op overdreven toon, in de hoop dat Syd ondanks de uitgesproken woorden zou lachen, 'uit. Echter bracht onze vriend de politicus ook nog een bezoek... in de vorm van een cadeau dan. Bij de Goden, die heeft mijn schoonzus de stuipen op het lijf gejaagd met enkel een jurk.' Robyn sloeg haar armen over elkaar heen: haar broer had niet willen vertellen waarom Guila zo hevig had gereageerd op de jurk en Flynn had haar ook niet dichter bij Guila laten komen om haar uit te horen. Ze was dus op een dood spoor uitgelopen. 'Maar ja, helemaal prachtig dus allemaal, maar we hebben dus geen idee of de politicus nog andere dingen heeft uitgespookt. Wanneer hebben we de laatste brief ontvangen? Nu alweer enkele dagen geleden, niet waar? Hopelijk gaat onze volgende missie erover om hem in de boeien te slaan.'

Syd negeerde de afkeurende blik van Robyn. Ze wist niet hoe ze aan haar reisgezel uit kon leggen dat ze dit wilde weten. Of als ze de uitleg wel gaf, zou Robyn haar wel begrijpen? Ze wachtte dus enkel af tot ze toch over de bruiloft was vertellen. Ze bleef haar aankijken terwijl ze vertelde over de pracht van de gebeurtenis, over de aanwezigheid en hulp van familie, de gasten. Syd glimlachte enkel om Robyn's poging tot een grap niet onbeantwoord te laten. De aanblik van het net getrouwde koppel spookte al manenlang door haar hoofd. Ze kon zich voorstellen hoe stralend Guila er uit zou hebben moeten gezien. 'De politicus?' Syd fronste toen ze dat hoorde. Ze herinnerde zich het gesprek dat ze gehad had met haar ex, over de dreiging en tegelijkertijd de kwestie van haar veiligheid in het kamp. Syd probeerde wat ongemakkelijk rechter te gaan zitten toen Robyn over hun volgende missie begon. Twijfelend keek ze haar metgezel aan. Ze wist én niet of die politicus en Quandaï zomaar uitgeschakeld konden worden als hij vast zat én ze had geen idee of er wel een volgende missie was. Zeker niet nu ze in deze toestand terecht gekomen was. 'Generaal Morton heeft niet gezegd dat we een nieuwe missie zouden krijgen. Niet zoals andere keren,' begon Syd.

Robyn vond de twijfelachtige blik van de andere vrouw maar niets. Hoezo twijfelde Syd eraan of Generaal Morton hun wel een nieuwe missie zou geven? Dat was wel het minste wat de Generaal kon doen na al hun werk als bodes. Het was niet alsof ze dat werkje zelf zou opknappen. 'Ze zal ons vast niet op inactief zetten in het kamp,' murmelde Robyn enkel, waarna ze overeind kwam en naar buiten keek. De zon begon te rijzen en ze verspilde tijd door maar aan de praat te blijven met Syd. Robyn negeerde verder de vragen van de andere vrouw en pakte opnieuw haar spullen bijeen. Pas toen ze zeker wist dat Syd genoeg eten en drinken zou hebben, dat ze zelf genoeg spullen had om de oversteek naar het dorp te maken én dat haar paard klaar stond om te vertrekken, ging ze in de deuropening staan. 'Houd het nog even vol, totdat ik hulp heb gehaald, oké? Anders is het ook zo zonde van mijn gehaast.' Ze wierp de andere vrouw nog een glimlach toe, voordat ze de deur uit liep. 'Sterf alsjeblieft niet!' Met die woorden sloot ze de deur achter zich en ging ze op pad voor hulp.

Syd hield zich stil toen Robyn haar woorden uitsprak. Wellicht was het beter als ze haar verdenkingen voor zich hield. Zij had echter genoeg het idee gekregen dat zij en Robyn niet heel snel weer op pad zouden gaan en dat lag niet aan de omstandigheden nu en haar beperkte mobiliteit. Syd zou er eerder wellicht naar uit hebben gekeken om verlost te zijn van het eindeloze gereis, van de onverwachte missies en van haar metgezel. Nu wist ze echter niet of ze zich beter zou voelen om weer aan de slag te mogen als rekruut en wellicht als soldate te mogen beginnen. Syd keek op toen Robyn klaar stond om op weg te gaan en knikte naar haar voor ze de deur verliet. Alleen achtergebleven in de hut overdacht ze het laatste gesprek dat ze met de Generaal had gehad, tot ze haar gedachten niet meer af kon leiden van haar been en de onrustigheid van haar lichaam. Hoewel ze verdacht dat ze op haar hoede moest zijn voor de rovers, kon ze haar hoofd er niet bij houden. De energie die ze bij het ontwaken had gevoeld was al langzaam aan het opraken en de warmte die haar eerder omringde trok weg, opdat ze tijdens het lange wachten dichter naar het vuur was gekropen en in elkaar gedoken daar bleef bibberen tot de slaap haar zo nu en dan vatte.

Robyn had een volle dag gereisd om op en neer naar het dorp te geraken. Eenmaal in het dorp had ze bijna al haar geld moeten neerleggen om een kar te kopen en vervolgens ook nog genoeg eten voor de overtocht te bemachtigen. Het weer had tegelijkertijd ook niet meegezeten: in plaats van de dagenlange regen van de laatste periode scheen nu juist de volle zon op haar onbeschermde gezicht. Met veel moeite en half induttend op haar trouwe paard had ze dus uiteindelijk de wagen teruggekregen naar de schuur. Ze kon enkel hopen dat ze niet achtervolgd werd, want ze was niet meer scherp genoeg om alle richtingen in de gaten te houden. Eenmaal terug bij de schuur parkeerde ze de wagen zo goed en zo kwaad als het kon in de bosjes en betrad ze het oude houten gebouw. Het duurde even voordat ze Syd had gevonden, zo opgerold ze lag op de grond bij het vuur. Wat bezorgd knielde ze naast de vrouw neer en probeerde ze haar wakker te schudden. 'Word eens wakker. Ik heb eten voor je.'