De huifkar

-

Renee was net klaar met de was en liep met een grote stapel gewassen kleding terug richting de huifkar. Ze hadden hun wagen in één van de buitenwijken van Evenfall staan, waar het iets minder druk was dan in de binnenstad. Nadat ze Eddard hadden afgezet in het Westen, had Renee haar ouders haast gesmeekt om gewoon in de huifkar te verblijven, in plaats van in het kasteel. Ze verlangde naar het rustige leventje, in plaats van het leven in het kasteel waar iedereen wel iets op je aan of op te merken had. Gelukkig hadden haar ouders mee ingestemd en hadden ze hier tijdelijk hun kar vastgezet. Met een zucht liet Renee de natte was in één van de manden vallen en begon ze langzaam met het ophangen. Het was heerlijk weer, dus het zou gelukkig snel droog zijn.

Leith had het advies van de onbekende man in Myr opgevolgd en was na de feesten richting de hoofdstad getrokken. Het had hem weken gekost. Hij had zelf geen paard of wagen of geld om met mensen mee te reizen dus moest hij lopen of wachten tot er een gastvrij paar voorbij kwam dat hem en zijn luit wel mee wilde nemen. Het laatste stuk naar Evenfall had hij echter gelopen en dat betekende vaak ook dat hij smerig en hongerig was en snakte naar een goed gesprek of een goed publiek. Aangekomen in de stad was hij het water in gegaan om zijn kleding te wassen en nu liep hij met een druipende set kleding rond. Toen hij plots een waslijn zag besloot hij te kijken woe er achter stond. Toen hij een aantrekkelijk vrouw met de was bezig zag, twijfelde hij niet langer en stapte vol zelftrouwen haar kant op. 'Goedemorgen, als er nog een plekje vrij is, zou ik dan gebruik mogen maken vam deze uitstekende waslijn? Ik heb niet veel.' Grijnzend hield Leith zijn enige paar stukken kleding op en deed niet de moeite zijn half naakte licheem te verbergen, noch zijn luit die op zijn rug hing. Dat hielp hem bijna altijd wel om sympathiek over te komen.

Renee schrok toen ze ineens een stem hoorde van achter de opgehangen was en gaf een klein sprongetje. Ze zag een man met zijn eigen was tevoorschijn komen. Door de jaren heen had ze veel kunnen oefenen met het inschatten van mensen. Op de wegen van Tarth kwam je van alles tegen en het had niet lang geduurd voordat Renee de oplichters had kunnen onderscheiden. De man die tegenover haar stond had zo zijn charme, dat moest ze hem nageven, maar ze zag geen kwade bedoelingen in zijn houding of blik - en anders kon hij erg goed acteren. 'Natuurlijk, we hebben nog wel wat plaats over op de waslijn.' Ze gebaarde naar de andere kant, die nog leeg was en ging ondertussen zelf verder met het ophangen van haar eigen was. Terwijl ze dit deed, probeerde ze hem te bestuderen. De luit op zijn rug was het eerste dat haar opviel. 'Een reizende troubadour?' vroeg ze nieuwsgierig, terwijl ze haar laatste stuk was ophing en haar handen afveegde aan een doek die in de opening van de wagen lag. 'Waar kom je vandaan?'

'Sorry, ik wilde je niet laten schrikken,' zei Leith met een kleine glimlach waarna hij zijn was op een steen legde zodat hij zijn luit af kon doen en weg kon leggen. 'Goed geobserveerd,' grinnikte hij waarna hij één voor één een stuk kleding zorgvuldig over de waslijn hing. 'Overal en nergens, typisch troubadour gedrag.' Hij moest lachen en bekeek haar nogmaals. 'Laat me raden jij komt uit het-' Even wreef hij bedenkelijk over zijn baard en haalde toen zijn schouders op. 'Het kan overal zijn. Heel Tarth creëert mooie vrouwen.' Grijnzend hing hij zij laatste kledingstuk op en ging toen op de steen zitten. 'Reis je alleen?' Leith had al gezien dat dat waarschijnlijk niet zo was. De hele waslijn hing vol en bovendien was het een erg grote kar voor één persoon. Gelukkig had hij toch geen kinderkleding of speelgoed rond zien slingeren. Hij vermeed families als de pest. Kinderen waren niet zo zijn ding en bovendien was hij absoluut geen familieman.

Renee rolde met haar ogen bij zijn vleiende woorden. Ze was al heel wat tegen gekomen op de wegen en in de dorpen van Tarth, ze kende alle openingszinnen al uit haar hoofd: de ene nog minder origineel dan de andere. 'Daar zou je toch eens aan moeten werken, aan dat flirten van je- erg origineel ben je niet.' lachte ze. Mannen vielen vaak in hun oude, afgezaagde gewoonten als het neerkwam op complimenten en geflirt. Ze hing haar laatste stuk wasgoed op en klopte haar handen af aan haar broek. Tijdens het reizen waren rokken zo vreselijk onhandig, ze bleven overal achter haken en erg mooi bleven ze vaak niet. 'Nee, met mijn ouders en mijn jongere broer is ook meegereisd. Ze zijn alle drie de stad in.' vertelde ze. Haar broer was alweer aan het werk in het paleis, maar dat was niet iets wat ze met een vreemdeling wilde delen. Haar ouders waren naar de markt gegaan en haar moeder wilde haar broer ook graag zien, dus wellicht hadden zij ook nog een bezoekje gebracht aan het paleis. 'Het zou wat zijn als ik dit alles nodig had om in mijn eentje rond te reizen.' gniffelde ze, terwijl ze naar de kar en alle spullen er omheen gebaarde. 'Wat brengt je naar onze hoofdstad?'

Grijnzend trok Leith zijn wenkbrauwen op. 'Vergeef de man die na een lange reis zijn inspiratie flink heeft uitgeput en nu niets creatiefs meer kan verzinnen.' Soms als hij dagen aan het reizen was en dagen aan een stuk geen muziek maakte voor mensen, maar slechts kilometers maakte in plaats van muziek dan verloor hij zijn gouden vingers even. Maar dat ging niet om zijn flirten. Hij dacht dat zelf nooit te verleren en was oprecht verrast dat ze hem zo snel op zijn vleierij wees. 'Het was een vraag uit beleefdheid. Gelukkig heb ik betere observatie talenten dan mijn geflirt, als ik jou mag geloven.' Leith was wat onderuit gezakt en leunde gemakkelijk naar achteren zodat de zon zijn volle bovenlijf op kon warmen. 'Mijn luit en mijn instincten en een gouden tip dat ik hier misschien wel eens een doorbraak kan maken in adellijke kringen. Wie weet praat je nu met de toekomstige hof troubadour,' grapte hij niet al te serieus. Hij zou graag spelen voor de koning, voor veel geld, maar nooit zou hij vast willen zitten aan zoiets. 'Zijn jullie op doorreis? Handelaren?'

Renee moest lachen om zijn woorden. 'Bij deze is het je vergeven.' verzekerde ze hem, terwijl ze plaatsnam op één van de stoelen. 'In de adellijke kringen?' vroeg ze verbaast. 'Dat zijn grote ambities.' Ondanks dat ze adellijk bloed door haar aderen had stromen, was de leefwijze van de adel niet iets waar ze zich erg in verdiepte. 'Dat lijkt me nou helemaal niets, constant maar muziek moeten maken om de adel te vermaken, waarom zou je zoiets inruilen voor wat je nu hebt?' De vrijheid van het reizen was iets wat ze nooit op zou willen geven. 'Maar, als het een echte ambitie is zou ik zeggen, ga ervoor.' De man had waarschijnlijk zijn redenen ervoor. 'Oh, nee gewoon reizigers.' Echte handelaren kon ze zichzelf en haar ouders niet noemen. Soms verkochten ze inderdaad hier en daar wat dingen, maar het meeste geld verdiende ze door in tavernes te werken en hier en daar wat andere klusjes op zich te nemen. 'Ik ben trouwens, Renee.'

Leith lachte. 'Eindelijk, iemand die het begrijpt. Ik ben niet echt van plan om in het hof gehouden te worden, echt niet. Mijn muziek hoort niet op één plaats vast te zitten, het hoort rond te reizen. Hoe ga ik nog muziek kunnen schrijven in een paleis? Dan moet ik over gearrangeerde huwelijken en andere passieloze zaken gaan zingen,' verzuchtte Leith, maar glimlachte al snel weer. 'Niemand is gewoon een reiziger. Het is heerlijk dat mensen dit nog doen terwijl zoveel meer kiezen voor een makkelijk leventje in de stad of ergens in een dorp.' Hij was opgestaan en liep naar de vrouw toe om een hand naar haar uit te steken. 'Aangenaam, Renee.' Hij schudde haar hand stevig met een grote lach. 'Mijn naam is Leith. Maar meestal noemt men me gewoon de troubadour.' Met een grijns op zijn lippen liet hij haar hand weer los en keek nog eens om zich heen. 'Dus waar zijn jullie nu vandaan gekomen? Noord, Zuid, Oost?' Hij had terug plaats genomen op zijn rots en pakte zijn luit erbij om half zijn aandacht richtend op Renee en half op zijn instrument de snaren te stemmen.

Renee begon te lachen. 'Nee, die liederen lijken me inderdaad niet erg interessant. Ik hoorde dat één van de prinsen uit het Westen echter wel veel interesse toont in de kunsten. Je weet wel, muziek, poëzie, dat soort dingen.' vertelde ze hem. Ze wilde niet weggeven dat ze zelf ook adellijk bloed door haar aderen had stromen en dat ze de royale families goed kende. Bij de goden, ze was zelf een Halley. 'Ik hou het gewoon bij Leith als je dat oké vindt.' zei ze met een klein glimlachje, waarna ze opstond. 'Kan ik je misschien iets te drinken aanbieden?' vroeg ze, terwijl ze kort in de kar verdween en terugkwam met een karaf wijn erin. Ze hadden hun voorraden net weer bijgevuld toen ze aan waren gekomen in Evenfall, dus ze hadden genoeg in huis. Voor zichzelf schonk ze alvast wat in, terwijl ze wachtte op zijn antwoord. 'Het Oosten.' vertelde ze. 'En jij?'

'Ach, het zal vast net het werk van een kind zijn. Naïef en zonder passie.' Leith haalde onverschillig zijn schouders op. Hij gleed met zijn vingers langs de snaren, maar liet ze nog geen geluiden maken. Hij had een heel ritueel voor hij werkelijk kon spelen. Hij beroerde zijn snaren eerst één voor één en testte alles zorgvuldig. Dan pas kon hij echt spelen. 'Daar zal ik niet snel 'nee' op zeggen.' Hij legde zijn luit aan de kant om de wijn van haar aan te kunnen pakken. 'Ook uit het Oosten. Ik heb gespeeld op de offerfeesten, in Myr. Waren jullie daar ook voor de festiviteiten?' Hij was op de wegen veel reizigers tegenkomen die vanuit de Oostelijke hoofdstad kwamen. Er waren altijd rondreizende groepen die de vele festivals en andere feestelijke activiteiten af gingen. Dat waren de momenten waarop je echt zaken kon doen met zoveel vreemdelingen in een stad.

Renee haalde haar schouders op. 'Ik heb het natuurlijk nooit gehoord of gelezen.' loog ze. Ze had wel eens iets gelezen van het werk van Augustus. Het was niet veel geweest en hij had er niet vanaf geweten, maar slecht was het niet. Ze schonk voor hem ook een mok in en overhandigde deze. 'Echt waar? De kans is groot dat ik je dan heb horen spelen.' lachte ze. Er waren aardig wat troubadours geweest op de offerfeesten en ze had er geen één echt van dichtbij gezien. Ze had er een aantal horen spelen, maar ze kon niet zeggen of ze hem ook had gehoord of niet. 'Wij waren inderdaad ook in het Oosten voor de festiviteiten.' vertelde ze. 'De Offerfeesten van het oosten zijn niet iets wat je wilt missen.' Ze vond het altijd leuke festiviteiten en ze ging er graag heen.