Het verborgen atelier

-X-

Marwan stond in de kleine binnenplaats van het huis waar hij verborgen was en staarde zo op naar de blauwe lucht. In de eerste weken van het onderduiken had hij geen stap buiten zijn zolderkamer durven zetten. Wel hield hij altijd de omgeving van het huis angstvallig in de gaten. Beetje bij beetje had hij de trappengang durven te betreden, om zo er steeds zekerder van te zijn dat er níémand in het gebouw woonde en dat níémand zich ooit in de omgeving rondom het huis begaf. Dat had hem zelfverzekerd genoeg gemaakt om gebruik te maken van de binnenplaats, om ervoor te zorgen dat hij niet gek werd door de vier muren van de zolderkamer om zich heen. Nadat hij al viermaal het boek had gelezen dat Iwan hem had gebracht, een mislukte poging had gedaan tot schilderen én de hele dag door probeerde te slapen besefte hij zich dat hij zijn tijd wel beter kon gebruiken. Dat had hem er toe gezet om in de binnenplaats te starten met krachtoefeningen en, bij de Goden, hij had al snel resultaat gezien in de gebarsten spiegel. Dat had hem enkel nog meer motivatie gegeven. Hij was nu dan ook bezig met zich op te trekken aan de uitstekende waterleiding die er hing. Met een plof kwam hij vervolgens weer tot stand op de grond en gebruikte hij zijn oude shirt om het zweet van zijn bovenlichaam weg te vegen. Als er nu een soldaat binnen zou komen- Met een grijns haalde Marwan een hand door zijn steeds weer langer wordende haren en sprong vervolgens weer op om de leiding opnieuw vast te pakken. Het hielp hem om niet constant aan zijn vriend of familie na te denken. Hij had de hoop al opgegeven dat Iwan snel terug zou komen: hij had de man al ruim drie weken niet gezien.

Iwan had het idee dat hij geen vingernagels noch haren meer over had. Hij had de afgelopen week nergens anders aan kunnen denken dan aan zijn zus die vast en zeker gevangen moest zijn genomen in het paleis en aan zijn vriend die aan het verhongeren was in het atelier. Zijn zuster kon hij niet contacteren tot de bruiloft voorbij was en ze terug op weg naar het legerkamp was, maar zijn vriend daarentegen kon hij wel opzoeken. Marcus had het hem sterk afgeraden, maar had al snel begrepen dat Iwan niet langer in de taverne kon blijven rondhangen. Uiteindelijk had hij dus met wat hulp van de oude legerleider een goed moment op de dag gekozen om de schuilplaats van Marwan op te zoeken. Hij had nooit zo lang weg willen blijven en vreesde erg dat er iets gebeurd was met de andere man. Het koste hem daarom ook een hele tijd om de achteringang waar hij al even voor stond eindelijk te betreden. Zo voorzichtig mogelijk opende hij de deur en sloot hem zacht achter zich voor hij op zijn tenen de binnenplaats op liep. Iwan bleef als bevroren staan toen hij iemand aan de andere kant van de open plek zich aan een stel leidingen op zag trekken. Hij wilde meteen weg gaan, maar struikelde van schrik over een emmer met water die achter hem stond en viel zo met veel lawaai op de grond.

Marwan liet abrupt de leidingen los bij plots hels kabaal achter zich en viel zelf van de schrik ook half om. Echter zag hij al snel de aanstichter van het lawaai: Iwan lag op de grond in een plas water. Hij had niet eens door gehad dat Iwan naar binnen was gekomen én hij had geen idee waar Iwan plots zo van geschrokken was. Daarnaast had hij de man helemaal nog niet verwacht, gezien hij eerst misschien nog wel een brief of iets had verwacht te krijgen. Echter schakelde al snel zijn bezorgdheid in en zo knielde hij naast zijn vriend neer. Hij trok hem zo in een zittende positie overeind en bekeek hem vluchtig van top tot teen. 'Bij de Goden, Iwan, gaat het? Zit alles nog op en aan jouw mooie gezicht?' Charmant glimlachte hij, waarna hij teder kort met zijn hand langs Iwans donkere haren gleed. Zelfs zijn gezicht en haren waren doorweekt door de ton met water die hij omver had geduwd.

Iwan kon zichzelf wel voor het hoofd slaan dat hij zo klunzig was geweest. Marcus had hem heel erg duidelijk gemaakt dat hij voorzichtig moest zijn met het betreden van het gebouw. Als Marwan nog niet ontdekt was maar er onbekenden rond het gebouw waren zou hij heel goed de dekmantel van zijn vriend kunnen verpesten, of die van zichzelf. Ergens verbaasde het hem niet. Hij was nooit goed geweest in voorzichtig zijn. 'Oh, alsjeblieft, laat het me uitleggen! Ik heb niet fout gedaan, enkel-' Iwan was zijn dramatische spel al gestart om tenminste de onbekende persoon te laten twijfelen of hij hem meteen neer moest slaan of niet. Echter merkte hij op hetzelfde moment dat het Marwan was en keek hij stomverbaasd toe hoe hij overeind geholpen werd. Met een mond vol tanden keek hij naar de andere man en liet zijn ogen kort over zijn voorkomen glijden. Hij had hem helemaal niet herkend. 'Marwan,' bracht hij stamelend uit. Het was echt niet alleen het aanzicht van zijn bezwete en sterke lichaam, maar ook het feit dat hij Marwan al een hele tijd niet gezien had. Wat als de man niet zoals hem ongeduldig had gewacht tot ze elkaar weer konden zien? Met een kleine glimlach door de tedere aanraking van zijn vriend keek hij op zichzelf neer en wreef over de natte plekken van zijn kleding. 'Dit was niet echt de entree die ik voor mezelf geschreven had,' merkte hij schamper lachend op. Iwans ogen gleden terug naar die van Marwan. 'Gaat alles goed hier?'

Marwan moest lachen om de dramatische uitleg van Iwan en begreep nu pas hoe zijn vriend hem niet onmiddellijk had herkend. Hij moest er vast nog een stuk ruiger uit zien met zijn nog langere haren en baard. Iwan had hem vast voor een andere bewoner aan gezien. 'De enige echte,' zei Marwan met nog een geamuseerde glimlach. 'Ik snap dat we elkaar zo lang niet meer gezien hebben, maar bij de Goden, Iwan, ben ik zo veranderd? Jij ziet er nog precies hetzelfde uit.' Hij wreef kort over de natte plek op Iwans schouder en keek hem vervolgens opgelucht aan. 'Ik ben blij dat je er bent, dramatische entree of niet.' Marwan keek om zich heen na Iwans vraag en haalde kort zijn schouders op. 'Zo goed als je kan verwachten van iemand die ondergedoken zit. Maar ik kwam er laatst achter dat er zich nooit iemand bevindt in dit gebouw, vandaar dat ik de binnenplaats nu gebruik. Ik kon dat- dat gevoel van vier muren om mij heen niet meer aan. Het was alsof ik opnieuw in een cel zat.' Zijn ogen gleden echter al snel weer naar die van Iwan toe. Hij begreep erg goed waarom zijn vriend niet eerder kon komen. 'Hoe is het met jou? En hoe is het nu in de stad? Ik begreep dat Sibel nu in het paleis is? Bij de Goden...'

Iwan voelde hoe zijn schouders plots een stuk lichter waren nu hij Marwan goed en wel voor zich zag staan. Ondanks dat hij iedereen gezegd had dat het zijn vriend vast goed af zou gaan, had hij zich heel erg zorgen gemaakt om wat Marwan zou kunnen overkomen als iemand hem zag of als de wachters hem vonden. Hij lachte schaapachtig om de woorden van de andere man. Hij hoefde vast niet te zeggen dat Marwan inderdaad aardig veranderd. 'Ik ben blij je te zien,' antwoordde Iwan met een glimlach. Hij had zich wel degelijk afgevraagd hoe hij zich zou voelen als hij Marwan weer kon zien. Het stelde in ieder geval nog niet teleur. 'Weet je zeker dat er niemand anders is?' vroeg Iwan terwijl hij om hen heen keek. Hij kon zich ook niet herinneren dat hij ooit iemand tegen was gekomen. Of dat zijn schildersvriend het over buren had gehad. Marwan zou het vast beter weten. Hij zou heus geen overhaaste beslissingen maken. Hij was in dat opzicht in ieder geval niet zoals Iwan. 'Het spijt me,' mompelde hij zacht en stak zijn hand uit om deze op Marwans wang te leggen. Aarzelend bleef hij echter halverwege hangen en pakte uiteindelijk zijn arm vast om er zacht in te knijpen. 'De bruiloft is morgen. Mijn zus is langs geweest in de taverne. Ze is nu al bijna een week in dat verdomde paleis en Sibel en iedereen-' Zuchtend en zich vasthoudend aan Marwan stond hij op en bekeek de natte zooi die zijn kleding was. 'De stad is gespannen. De taverne is vol, maar de sfeer is zo anders dan normaal. Er is bijna iedere dag wel een rel die uitbreekt omdat iemand op de tenen van een ander is gegaan.' Iwan kon normaal wel genieten van dat soort drama, maar het begon nu zelfs hem te vervelen. Hij boog voorover naar de grond om de buidel met spullen die hij voor Marwan mee had gebracht op te rapen. Beteuterd keek hij naar de inhoud die net zoals hem zelf nat was geworden. 'Eileen vermoordt me als ze er achter komt dat ik haar citroencakejes heb verpest.'

Marwan glimlachte om de woorden van de andere man en knikte kort. 'Ik ben ook blij om jou te zien.' Hij had de laatste weken te veel tijd gehad om na te denken over hem en Iwan. Wat had het betekend voor hen beiden? Hoe zouden ze nu verder gaan? Hij had het niet willen denken, maar hij had ook nog even gedacht dat Iwan zo lang weg bleef omdat hij spijt had gehad van hun moment samen. Zo dacht Marwan er echter zeker niet over: hij dacht er namelijk ook vaak aan terug én het hield hem helder tijdens zijn isolatie. 'Sinds mijn aankomst is hier nog niemand geweest,' legde Marwan uit, terwijl hij om zich heen keek in de binnenplaats. 'Het lijkt- veilig?' Hij was er niet helemaal zeker van, maar hij had geen zin meer om opgesloten te zitten op de kleine zolder. Het zou hem gek maken. Zuchtend keek hij naar de andere man en schudde hij met een kleine glimlach zijn hoofd. 'Jij hoeft je niet te verontschuldigen,' mompelde hij, waarna hij zijn adem in hield bij het zien van de uitgestoken hand. Hij had kunnen zweren dat het richting zijn gezicht ging, maar de hand eindigde op zijn arm. Zou hij- Had de avond misschien toch minder voor Iwan betekend dan voor Marwan? Hij probeerde er maar niet teveel achter te zoeken. 'Heb je al bericht van ze gehad? Van Sibel, van jouw zus? Zijn ze- bij de Goden, ik kan die Celine wel wurgen door iedereen zo naar het paleis te lokken. Én voor mijn nicht om zich er in te laten luren!' Het was maar goed dat Iwan hem vast hield, want anders zou hij ontploffen van woede. Hij wenste niemand hetzelfde gevangenschap toe als dat hij zelf had gehad. Marwans blik zakte af naar de buidel van Iwan en hij kon het niet laten om zachtjes te grinniken. 'Ach, er is vast wel wat gespaard gebleven,' mompelde hij, terwijl hij de buidel van de andere man over nam. 'Citroencakejes zijn zelfs nat overheerlijk.' Hij pakte een handvol cake en stopte dit met een voldane kreun in zijn mond. Hij probeerde de wisselende tekenen van zijn vriend maar te negeren.

Iwans glimlach werd enkel breder toen Marwan antwoordde dat hij ook blij was hem te zien. Dat gaf hem in ieder geval iets meer vertrouwen dat hij zich het hele gebeuren met de andere man de laatste keer dat ze elkaar hadden gezien niet helemaal ingebeeld had. Hij verdacht zichzelf er namelijk wel van dat hij in al die weken het veel mooier had gemaakt dan het werkelijk was geweest. Misschien had hij wel te veel in de handelingen en woorden van Marwan willen lezen. Zuchtend schudde Iwan zijn hoofd. 'Nog niets. Marcus en Ren zullen direct bericht krijgen van Indra als de bruiloft voorbij is en Guila heeft me beloofd te schrijven, maar ik heb verwacht het nog niet tot de festiviteiten goed en wel voorbij zijn.' Het had hem niet erg geholpen te veel na te denken over alles dat zich in het paleis af speelde. Het maakte hem veel te nerveus. Liever hield hij zich dan bezig met gedachten aan de man tegenover hem. Hij keek toe hoe Marwan de cakejes uit de zak visten en ze gulzig op at. Even keek hij de andere man aan en deed zijn best zijn lachen in te houden, maar hij hield dat maar een enkele tel vol voor hij los barstte. Lachend wreef hij een stel kruimels uit Marwans baard. 'Er zit meer eten in dat misschien je honger beter zal stillen. Ik heb er ook twee van je boeken in gedaan.' Hij trok zijn hand weer terug en wreef de kruimels aan zijn natte broek af. 'Ik had meer mee willen nemen, maar ik weet eigenlijk niet welke je graag leest. Als je me een lijstje geeft kan ik de volgende keer misschien wat beters meenemen.' Hij glimlachte naar zijn vriend en liet zijn ogen kort afdwalen naar het atelier. 'Mag ik-' Weer twijfelde hij en keek toen naar zijn doorweekte kleding. 'Zou ik misschien op mogen drogen voor ik terug naar de taverne ga?' Iwan wist dat het misschien een slechte smoes was, maar hij wist niet of hij zichzelf anders zomaar uit mocht nodigen bij Marwan. Hij leek zich zonder hem ook goed bezig gehouden te hebben.

Marwan dacht diep na over de verschillende festiviteiten waar hij over gehoord had in de kerkers, terwijl zijn mond nog vol zat met cakejes. Hij besefte nu pas wat een honger hij had: op een gegeven moment waren de bonen en andere groenten in blik ook zijn strot uit gekomen. Dan maakte wat zoetigheid heel veel goed. 'Dus we horen pas ná de festiviteiten of alles goed is gegaan?' fronste hij. In andere woorden: pas als het te laat was, dan zouden ze horen wie het wel en niet hadden overleefd. Want hij wist hoe meedogenloos het er nu aan toe ging in het Noorden en status maakte daar in maar weinig meer uit. Het had echter geen zin om er te veel bij stil te staan vanuit zijn positie. Marwan grijnsde dan ook breed bij het plotse gelach van Iwan en liet hem toe om zijn baard schoon te maken. De plotse nabijheid van zijn vriend en zijn strelingen lieten hem dan ook vooroverbuigen richting Iwans lippen. De andere man had zich echter al teruggetrokken en plots beschaamd trok Marwan zich ook terug. 'Mijn boeken? Welke- oh, ja- bedankt? Ik zal- Een lijstje komt eraan.' Hij vloog op de hak van de tak in zijn verhaal en merkte de onzekerheid in zijn stem op. 'Oh, ehm- graag zelfs! Ik zou je nooit weggestuurd hebben.' Marwan wreef wat onhandig door zijn haren heen, om vervolgens de andere man de trappen op voor te gaan richting het atelier op zolder. Eenmaal terug in zijn vertrouwde ruimte trok hij vluchtig een shirt aan en overhandigde hij vervolgens een handdoek aan zijn vriend. 'Ik heb ook wel droge kleding als je wilt?' Wat afwachtend hield hij zijn handen achter zijn rug en tuurde zo rond in de kamer, terwijl hij Iwan zijn ding liet doen.

Iwan knikte langzaam als antwoord op Marwans vraag. 'Er wordt amper iets vernomen over de gebeurtenissen binnen de paleis muren. Normaal zijn er wel feesten voor het volk, maar er is niets bekend gemaakt.' Hij herinnerde zich zelf nog goed hoe festiviteiten in Evenfall ook veelal gevierd werden met de lokale bevolking. Soms werd er eten uitgedeeld, of werd er een pleinfeest gegeven midden in de stad. Hij had zijn moeder heel vaak proberen te overtuigen hem er heen te laten gaan, maar het kwam maar zelden voor. Meestal vertelde ze hem dat hij in het paleis hoorde te blijven waar ook een verjaardag of bruiloft of wat dan ook gevierd werd. Iwan had de feesten van de adel echter altijd maar doodsaai gevonden. Hij glimlachte bescheiden naar Marwan voor hij hem voor ging de richting het atelier. Hij bestudeerde aandachtig de rug van de andere man terwijl ze naar boven liepen. Hij dacht zelfs in het halve licht de spieren nog te kunnen tellen. Bij de Goden, hij kende Marwan helemaal niet als een fysieke man. Het maakte hem enkel nieuwsgierig of zijn aanrakingen nog net zo zacht waren als voorheen. Boven aangekomen keek hij kort rond en knikte dankbaar. 'Dat lijkt me een goed idee.' Hij had de handdoek aangepakt om het nat van zijn broek op te deppen en pakte één van de shirts die hij over een stoel had zien hangen. Hij trok zijn eigen shirt over zijn hoofd en wisselde deze voor die van Marwan. 'Ik eh-' begon Iwan nadat hij zijn vriend zijn rug toe had gekeerd om zich uit de natte broek te wurmen. 'Ik heb Guila verteld over wat er gebeurd is. Met jou.' Hij wrong het water uit de kleurrijke stof en keek over zijn schouder naar Marwan. 'Ik heb haar gevraagd voorzichtig te zijn, maar ik verwacht dat ze het Sibel wel verteld zal hebben. Je familie zal er snel genoeg over horen. Ik weet niet- Het spijt me als je dat niet wilde. Ik kon alleen niet niet over je praten.' Met een zelfbewuste glimlach wond hij de handdoek die Marwan hem had gegeven om zijn middel en keerde zich toen pas weer om naar zijn vriend. 'En ik wilde niet dat je familie dacht dat er iets ergers gebeurd zou zijn.'

'Dus het volk heeft geen idee wat zich binnen die muren afspeelt én ze kunnen daar dus ook niet tegen protesteren? Bij de Goden, waarom pakt Celine dit zo slim aan? Nu kunnen we helemaal niets! Als we nou wisten dat Celine en Rohan wetten zouden over treden, dan- Er is nu geen bewijs!' Hij wist dat hij zich teveel aan het opwinden was over het feit dat een deel van zijn familie, onder andere Sibel, zich nu in dat paleis bevonden en zo gevaar liepen, maar hij kon er niet tegen dat hij zo hulpeloos opgesloten zat. Als hij nou aan Sibels zijde was geweest, dan had hij haar kunnen adviseren over haar doen en laten. Nu echter... Hij had nooit een hoge pet gehad van de adviseurs van de Koningin. Hij was zo diep in zijn gedachten, dat hij niet eens door had dat Iwan plots met zijn naakte onderlichaam naar hem toe stond. Hij kon zijn ogen niet van het lichaam van de man af houden en zo gleed zijn blik langzaam langs de rug van de prins. Sowieso leek zijn hoofd al op hol te slaan sinds het moment dat Iwan weer bij hem was en dit maakte zijn hartslag er niet veel beter op. 'Guila?' herhaalde hij dan ook afgeleid, waarna hij al snel weer bij de les getrokken werd door de woorden van de andere man. Even sprakeloos keek hij in het gezicht van de andere man, maar hij herpakte zichzelf al snel en glimlachte voorzichtig. 'Het is niet erg, Iwan. Als het aan mij lag, dan zou ik je allang- aan mijn familie-' Hij bloosde en schudde zijn hoofd. 'Alleen als jij dat ook had gewild. Om mijn familie te ontmoeten, bedoel ik dan.'

Iwan sloot zijn ogen kort terwijl Marwan zo geagiteerd reageerde op de situatie in het paleis. Hij had het al eerder moeten horen en het maar moeten accepteren. Ergens had hij nog willen proberen om als Dante uitgenodigd te worden om op te treden tijdens de bruiloft. Dan kon hij tenminste in de gaten houden wat er met zijn zus zou gebeuren. Echter had Iwan verder geen talenten om of haar of hemzelf te redden als het fout zou gaan. En eerlijk gezegd was hij ook simpelweg te bang geweest. 'Marcus houdt contact met Indra. Ze staan paraat om bij te springen als het nodig is. Meer is er niet te doen.' Hij deed zijn best de andere man gerust te stellen. Iwan trok de handdoek nog net wat strakker om zijn middel en keek toen afwachtend naar Marwan. Het verraste hem te horen dat hij het niet erg vond. Eerder had hij zo tegen gewerkt dat Iwan zijn familie op de hoogte zou stellen van zijn gevangenschap en hen om hulp zou vragen om hem vrij te krijgen, dat hij nu nerveus was geweest hoe Marwan zou reageren. Hij was nu dus enkel opgelucht en keek met een glimlach naar het rood geworden gezicht van de andere man. 'Technisch gezien heb ik je familie al een paar keer ontmoet. En eerlijk gezegd weet ik niet of ik nou de beste indruk heb gemaakt.' Zijn lach werd breder en grinnikend zette hij stap naar de man toe om zijn hand vast te pakken. 'Misschien is het dus maar beter zo.' Hij wreef met zijn vrije hand wat ongemakkelijk langs zijn krullen. Hij was nou niet echt de persoon zie je graag aan je familie liet zien, dat begreep hij ook wel. 'Ik heb Guila ook gevraagd of ze me laat weten hoe ze terug naar het legerkamp gaan.' Iwan keek naar hun handen en fronste kort aarzelend. Hij had er al aardig wat tijd voor gehad om over het plan dat hij Marwan zou voorstellen na te denken en hoewel hij zich er persoonlijk niet beter over voelde, wist hij wel meer en meer dat Marwan beter af zou zijn. 'Marcus heeft me geholpen Indra te overtuigen je mee te laten reizen. Als je dat wilt.'

'Ach, de standaarden zijn überhaupt al laag bij mijn familie doordat ik hun zoon ben,' grinnikte hij zachtjes, maar met een trieste ondertoon. Hij had nooit zoveel waardering gehad van zijn ouders als dat zijn broers en zus dat hadden gehad. Vroeger had dat hem flink dwars gezeten, maar nu had het hem het zelfvertrouwen te geven om zijn familie los te laten en om de wereld in te trekken. Dat had altijd vergelijkbaar als met Iwan geklonken. Marwan voelde ondertussen hoe de andere man zijn hand vast pakte en verwonderd keek hij dan ook Iwan aan. 'Het kamp? Iwan-' Hij kneep zacht in zijn hand en zette een stap dichter naar de man toe. Peinzend beet hij op zijn lip en keek hij van de prins weg. 'Gaan we dan opnieuw zo lang van elkaar gescheiden zijn? Hoe- Hoe bouwen we dan een band op? Eentje die- die wellicht verder gaat dan puur vriendschap?' Hij legde zijn vrije hand op de arm van de andere man en trok Iwan zo nog wat dichter naar hem toe om hem bijna smekend aan te kijken. 'Er moet een andere optie zijn. Ik wou dat-' Hij zuchtte en schudde zijn hoofd. 'Konden we maar nogmaals op reis gaan. Puur jij en ik. Geen politieke spelletjes of dramatische affaires.'

'Het is er helemaal niet zoals een echt leger. Guila vertelde me hoe veel het veranderd is. En ik heb er ook gewoond als-' Iwan probeerde Marwan in de rede te vallen om hem te overtuigen het kamp niet meteen af te schrijven. Het was geen slechte plek om te verblijven. Hij hoorde echter al snel dat dat niet hetgeen was dat zijn vriend dwars zat. Verwonderd keek hij naar het gezicht van de andere man. 'Wel, ik bedoel, we hebben het tot nu ook gedaan. Ik kan je op komen zoeken wanneer de wegen rustiger zijn.' Zijn gezicht viel ook door de gedachte dat hij nog langer gescheiden zou zijn van Marwan. Ook al zou hij meer gerustgesteld zijn als hij niet hier of in een gevangenis zat, maar in het kamp waar hij een stuk veiliger was, baarde het hem alsnog zorgen dat hij zo ver weg was. Zou er wel iemand zorgen dat hij zich niet te veel afsloot van anderen? Was er wel iemand die zich zou bekommeren om een nieuwe bewoner van het kamp? Guila zou toch te druk zijn met haar eigen gezin en wat moest Marwan nou met haar enkel en alleen omdat ze Iwans zus was? Verrast hoorde hij het voorstel aan van zijn vriend. 'Ik-' Hij bestudeerde de smekende blik voor zich terwijl zijn hand naar de weelderige baard van Marwan gleden. Hij voelde zijn mondhoeken omhoog krullen, maar schudde al snel zijn hoofd. 'Het is een veel te riskant idee. We kunnen onszelf niet eens beschermen als ze achter ons aan komen.' Iwan had al een leven lang de meest riskante beslissingen genomen enkel en alleen om het lot wat te tarten. Hij kon zulke keuzes nu niet maken. Niet als het om de veiligheid van Marwan ging. Toch kon hij het idee dat zijn vriend hem nu gegeven had niet uit zijn hoofd zetten. 'We zouden-' Zijn vingers gleden richting het lange haar van Marwan. 'Ik kan weer Dante zijn en jij-'

'Het zal er best prima zijn, Iwan, dat is niet het probleem-' wierp hij terug, voordat Iwan verder zou gaan met zijn lofzang over het legerkamp. Gefrustreerd beet hij op zijn lip: had Iwan dan echt niet door dat hij er niet naartoe wilde, omdat hij hij hem dan nog langer zou moeten missen? 'Bij de Goden, en hoe is dat tot nu toe gegaan? Jij- Je werpt mij bijna geen blik waardig. Alsof we elke keer weer opnieuw moeten beginnen om onze affecties te laten blijken.' In zijn frustratie gooide hij meer van zijn gevoelens eruit dan dat hij initieel had gewild en beschaamd staarde hij naar de grond. Het was pas dat hij weer op keek bij de aanrakingen van Iwans vingers. 'Ik wil naar geen enkele plek als jij daar niet bent. Behalve als jij mij nu af wijst en eerlijk in mijn gezicht zegt dat-' Zijn woorden werden gesnoerd door de verdere speculaties van de man. Marwan genoot ondertussen van de aanrakingen van de andere man, terwijl zijn eigen hand langs de ontblote rug van Iwan gleed. De korte glimlach op Iwans liet zijn hart een hoopvol sprongetje maken, maar de woorden leken er niet overeen mee te komen. 'Ik- We kunnen ze te slim af zijn. We hoeven ons niet te verdedigen als ze ons niet kunnen vinden.' De woorden brachten een hoopvolle glimlach op zijn gezicht. Vooral toen Iwan uiteindelijk toch leek mee te gaan in zijn hoopvolle idee. 'Jij kan Dante zijn en ik... ik word Moash?' Hij glimlachte breed om hun zo naïeve gedachtegang. 'Een artiest en een geletterde op reis om de wereld te zien. We kopen een huifkar en zijn daardoor tijdens regenval ook eindelijk droog.'

Iwan had amper gemerkt hoe dicht Marwan en hij inmiddels naar elkaar toe waren gekomen. Zijn voeten stonden tegen die van zijn vriend aan en hij voelde de adem van de andere man op zijn gezicht wanneer hij sprak. Kort afgeleid door zijn nabijheid beet Iwan op zijn lip. Hoe kon hij nou uitleggen aan Marwan waarom hij zo terughoudend was? 'Marwan, je hebt mij op mijn slechtst gezien en eerlijk gezegd misschien ook op mijn best, maar ik- Jij bent jij. Je verdient niet mijn slechte versie of- of de drama die ik steeds maar lijk mee te nemen.' Het feit dat hij de gedachtes die hem al wekenlang bezig hielden uit durfde te spreken zei genoeg over hoe graag hij wilde dat Marwan juist niet zo had gedacht. Het maakte hem echter alleen maar zenuwachtiger dat hij amper zijn lichaam onder controle kon houden. Hij liet Marwan los om zijn kriebelende handen vast te houden en voelde hoe zijn blik de ruimte door schoot. Iwan was er nooit erg goed in geweest om dit soort confrontaties aan te gaan. Hoe graag hij dit alles ook wilde, maakte het hem oncomfortabel iets zó te verlangen. Zijn ogen rustten pas weer op Marwan toen hij hem hoorde mee gaan in zijn idee. Hij had gedacht dat zijn vriend het krankzinnig zou vinden. Hij was er in ieder geval niet erg blij mee geweest dat Iwan zich zo lang als Dante voor had gedaan. En eerlijk gezegd had Iwan hem ook nooit echt ingeschat als het type dat zich wel zou vermommen als iemand anders. Hij twijfelde er zelfs al aan of Marwan wel een personage anders dan zichzelf zou kunnen spelen. Echter, als hij zijn werk goed genoeg deed hoefde hij zich niet per se anders voor te doen. Een andere naam zou genoeg zijn. Iwan voelde zijn glimlach terug komen. 'Moash en Dante-' mompelde hij met een verraste glimlach. 'Ik weet denk ik wel hoe we aan een huifkar kunnen komen,' vervolgde hij enthousiast. Hij zou zijn oudere broer weer op moeten zoeken, maar een ongemakkelijke reünie in ruil voor een huifkar kon ook hij wel aan. 'Zijn Moash en Dante vrienden of- of geliefden?' vroeg Iwan vervolgens zacht en hoopvol.

Marwan keek de andere man afwachtend aan bij zijn conflicterende uitdrukking. De volgende onzekere woorden van Iwan had hij niet zo snel verwacht: had Marwan hem niet al veel eerder getoond dat hij om hem gaf, zowel zijn slechte als goede kant, en dat hij flink verliefd op de man was? Misschien moest hij nog een stuk duidelijker zijn in zijn avances. 'Iwan, stop-' verzuchtte hij, waarna hij nog dichter bij de man ging staan en zijn hand op zijn wang legde. 'Het gaat niet om "elkaar" verdienen. Het gaat erom dat ik jou zíe, zoals jij bent, welke kanten dan ook van jou, en dat ik om alles wat jij bent geef. En- en dat jij geeft om mij. Daar heb ik nooit aan getwijfeld.' Tegelijkertijd had de andere man hem losgelaten en liep hij de kamer rond. Marwan kon niets anders dan hem volgen met zijn ogen. Hij wist niet goed waar de plotse twijfel vanuit Iwan vandaan was gekomen. Misschien had hij ook wel teveel tijd gehad om na te denken en daardoor ook onzeker te worden. Iets later kon Marwan niets anders dan mee gaan in het enthousiasme van de andere man. 'Moash en Dante,' herhaalde hij ook goedkeurend. Het klonk zelfs al goed. Hij wist niet of hij ook werkelijk het karakter van een zijn zelfbenoemde personage aan kon nemen, maar een naamsverandering was in elk geval de eerste stap. De laatste vraag van de andere man liet hem echter eindelijk de stap nemen om Iwan te laten zien hoeveel hij om hem gaf. En die kans greep hij dus met beide handen aan. 'Hm, zou Moash dít...' mompelde hij, waarna hij de al kleine afstand tussen de twee overbrugde en Iwan naar zich toe trok voor een hartstochtelijke kus, '...doen als hij puur en alleen vrienden was met Dante?'

Iwan probeerde ieder woord dat Marwan met hem deelde serieus te nemen, maar hij vond het moeilijk het werkelijk te geloven. Natuurlijk had hij zich gewaardeerd gevoeld door zijn vriend na hun lange reis en de vriendschap die ze op hadden gebouwd in hun tijd in Tyrosh, maar met het gevangenschap van Marwan, met de tijd die ze gescheiden door hadden gebracht, had de onzekerheid hem getart. Maar had iemand hem ooit behandeld zoals de man voor hem deed? Hij kende maar weinig mensen die zo naar hem luisterden, zelfs als hij in een stompzinnige bui was. Zijn tweelingbroer had lang die rol vervuld. En natuurlijk zijn moeder, maar ze was al zo lang niet meer in staat om überhaupt naar hem te luisteren. Dat deed hem meer pijn dan hij soms toe wilde geven. Dat Marwan hem zo op die manier zag staan raakte hem dus ook erg. Hij prees zich al gelukkig door de vriendschap die ze op hadden gebouwd, maar als dat meer kon zijn- Iwan liet zich vast grijpen door Marwan en keek toe hoe hij dichterbij kwam. Pas toen hij de kus voelde ontspande hij in zijn armen en keek de andere man met een brede grijns aan. 'Ik bedoel het zou natuurlijk kunnen dat de twee mannen enkel vrienden zijn en dat ze al manen lang om elkaar heen draaien omdat ze eigenlijk liefdes op hen hebben wachten in hun geboortedorp, maar dat ze niet naar huis willen gaan omdat hun eigen liefde begint te bloeien en ze dat niet kwijt willen.' Iwan praatte er maar grijnzend een verhaal aan terwijl hij zijn eigen armen om Marwans nek wond en voor hij te veel kon klagen om zijn geplaagd hem op zijn beurt te kussen.

Marwan rolde glimlachend met zijn ogen en wilde fel antwoorden op de woorden van de andere man, maar werd in zijn protest gesust door de lippen van Iwan. Tevredengesteld door de aanrakingen wikkelde hij zijn armen om Iwans middel heen en trok hij zo de man tegen hem aan. Hij had Iwan meer gemist dan dat hij aan de andere man duidelijk had kunnen maken. De dagen na hun gezamenlijke nacht had hij - dag én nacht - enkel nog aan de voormalig prins kunnen denken. Naïef genoeg had hij dan ook gedacht dat hun volgende ontmoeting meteen door zou gaan bij waar ze het die nacht achter hadden gelaten. Vandaag had echter laten zien dat ze nog veel tijd samen door moesten brengen en dat het geen overbodige luxe was om elkaar nog beter te leren kennen. Want het was duidelijk dat er bij beiden nog veel onzekerheid zat over hun relatie. 'Dit heb ik gemist,' gaf Marwan meteen toe na het verbroken contact tussen hun lippen. De andere man had hij echter nog niet losgelaten. Zacht drukte hij nogmaals een kus op zijn lippen, waarbij er meteen een vraag in zijn hoofd op kwam. Een vraag waar hij eigenlijk niet over wilde nadenken, maar wel besproken moest worden. 'Hoe lang kan je blijven?' murmelde hij dan ook vragend. 'Want- ik zou je heel graag hier vannacht hebben. Langer natuurlijk ook, maar dat is niet realistisch. Ik wil gewoon-' Hij zuchtte en leunde met zijn voorhoofd tegen die van Iwan aan. 'Ik wil niet dat je gaat. En dat we weer gescheiden zijn. Dat is egoïstisch en dat weet ik ook wel, maar...' Hij haalde zijn schouders op. Iwan zou vast weten wat hij bedoelde. Een andere vraag kwam tegelijkertijd ook bij hem op. 'Was je zojuist echt eerlijk over het plan om verder te reizen?'

Iwan voelde nu pas echt wat hij eerder op de binnenplaats gezien had. Het lichaam van Marwan was sterker dan hij zich herinnerde en hij voelde de spieren hier en daar aanspannen nu ze zo tegen elkaar aan stonden. Hij nam de volgende kus weer gretig aan en zag toen de uitdrukking van Marwan veranderen. Hij had de vraag al aan zien komen en liet zijn ogen naar de vloer zakken. 'Ik kan niet blijven vannacht' gaf hij zacht toe. 'Ik heb Marcus beloofd enkel een paar uur weg te zijn vanmiddag. Als ik niet terug kom voor mijn dienst in de taverne vanavond dan-' Iwan wist dat hij niet verder hoefde uit te leggen dat het ingewikkeld lag met zijn bezoek hier. Misschien waren ze wel te voorzichtig, maar het ging niet enkel om hen. De hele onderneming die verhuld aan de gang was in de Eenbenige Krijger zouden ze riskeren als Marwan gevonden werd en Iwans rol in zijn bevrijding bekend werd. De taverne moest hier buiten blijven. 'Maar we hebben nog tot het schemert,' probeerde hij enthousiaster te stellen. 'Ja?' stelde Iwan enigszins twijfelend. Hij was vrij serieus geweest over zijn plan, maar merkte plots op dat Marwan het misschien niet zo had gezien. 'Ik heb het lang vol gehouden als Dante. Niemand heeft Iwan Halley gevonden nadat hij vertrokken was uit Evenfall.' Het klonk triester dan het was. Hij had zich heel lang afgevraagd waar al die bezorgdheid van zijn ouders toch vandaan was gekomen als hij zo makkelijk tussen de Tarthiaanse bevolking kon verdwijnen. Maar zijn familie deed er niet meer toe op eenzelfde manier als enkele lentes geleden. Tenminste, dat dacht hij dan maar. 'En ik zou- Ik zie het ook niet zitten om mijn eigen leven door te zetten terwijl ik weet dat je hier of in het kamp zit.'

Marwan genoot extreem van de kussen van de andere man en liet hem dat ook duidelijk weten. Iwan had zich bij hun eerdere nacht samen al getoond als een ware verleider en nu liet de man Marwan opnieuw bijna door zijn knieën laten zakken van verlangen. Daarom was hij dan ook zo teleurgesteld om te horen dat zijn vriend niet de nacht in zijn armen kon doorbrengen. 'Ik begrijp het,' mompelde Marwan, terwijl hij ook weg keek, 'voor Marcus en Eileen en de andere van de herberg. Máár... dat betekent nog niet dat ik het niet rot vind om jou weer te moeten zien gaan.' Zo streek hij met zijn hand langs Iwans wang en bestudeerde hij het gezicht van de andere man. Iwan had gelijk dat ze nog wel even hadden tot de prins weer terug moest keren, maar daardoor leek de tijd juist sneller weg te tikken. Daarom hoopte hij ook van onderwerp te kunnen veranderen. Hun gezamenlijke reis zou namelijk een mooi punt zijn om naar uit te kijken in de toekomst. Bij de gedachte al voelde hij zijn enthousiasme weer stijgen. 'Na paar acteerlessen van jou kan ik mij ook gemakkelijk voor Moash uitmaken.' Hij grijnsde naar de andere man en drukte een korte kus op zijn lippen. 'Én anders doe ik alsof ik doofstom ben. Dan hoef ik niet eens iets te zeggen en kan jij mooi het woord doen.'

Iwan vond het eveneens moeilijk te accepteren dat hij niet gewoon even wat langer kon blijven. Ergens deed het hem eng veel denken aan de manier waarop hij in Evenfall had geleefd. Hoewel hij zijn eigen gebrek aan vrijheid niet zou willen vergelijken met Marwans gevangenschap en zijn huidige toestand, dacht hij wel enigszins te kunnen begrijpen hoe opgesloten de man zich moest voelen. Hij wenste niemand dat toe. Verwonderd liet hij zich aanraken door Marwan en voelde hoe er een rilling over zijn rug trok. Het gaf hem erg veel energie te horen hoe graag zijn vriend hem hier had. Het maakte hem in ieder geval een stuk zelfverzekerder dan toen hij net de binnenplaats op gestapt was. Met een kleine glimlach boog Iwan terug naar Marwan en moest lachen om zijn voorstel. 'Ik spreek uit ervaring als ik zeg dat ik je dat liever af raad.' Hij had dat al wel eens geprobeerd, maar was er ooit goed genoeg in geweest om zijn mond te houden. En het was überhaupt een stuk moeilijker dan men dacht. 'Ach, zolang Moash maar een goed levensverhaal heeft en je dat onthoudt kan er niet veel mis gaan.' Iwan glimlachte opgewekt. Het stelde hem gerust te weten dat ze samen een plan konden smeden. Hij had sinds Guila's bezoek steeds geprobeerd om er vrede mee te hebben dat Marwan naar het kamp zou gaan voor onbepaalde tijd. Hij had zichzelf daar simpelweg niet in kunnen beelden. Ondanks dat lovende woorden van zijn zus wist hij gewoon zeker dat een legerkamp niet de plek voor hem was, ook al had hij daar al een periode in zijn eerste levensjaren gespendeerd. 'Dat ik vannacht niet kan blijven,' begon hij plots grijnzend terwijl hij terug naar Marwan toe boog. 'Betekent niet dat we deze tijd niet optimaal kunnen benutten.' Zijn hand was in het lange haar van zijn vriend gegleden en afwachtend of hij zijn verlangen zou beantwoorden keek hij hem aan.

'Ik denk dat ik zeker in staat ben om Moash' levensverhaal te onthouden,' beloofde Marwan enthousiast. Het begon hem meer en meer te dagen dat ze wellicht echt hun plan vorm konden geven en samen op reis konden gaan. Het zou tijd kosten tot het veilig genoeg zou zijn om te vertrekken, maar Marwan wist dat het moment er aan zat te komen. Wie zou er nog over een simpele advocaat nadenken als de hele koninklijke familie zich in het paleis bevond? Marwan was erg verleid door de woorden van de andere man en boog dichter naar hem toe. Ook hij kreeg rillingen door Iwans aanrakingen en gelukzalig zuchtte hij. 'Hm, ik heb wel wat ideeën om de tijd te benutten,' murmelde hij, waarna hij zijn lippen weer op die van Iwan drukte en hem naar de bank toe begeleidde. Die plek hadden ze de vorige keer érg goed leren kennen en hij was van plan om daar Iwan opnieuw zijn liefde te tonen.

Nieuw

Diane zat met haar rug tegen één van de bomen aan de achterkant van het gebouw dat ze met de beschrijving van Marcus gevonden had. Ze was inmiddels al een paar keer hierheen gekomen om de ruimte te inspecteren. Ze had van de schuilplek gehoord en had met wat rondvragen bij elkaar gepuzzeld dat Marwan, de neef van de Koningin, daar zich verstopt had nadat hij de gevangenis ontsnapt was. Ze wist dan ook dat het al een tijd leeg stond en had Marcus er naar gevraagd. Normaliter sprak de man weinig met haar. Hij leek niet erg bereid informatie met haar te delen en ze had zijn vertrouwen nog niet helemaal, maar toen ze haar voorstel had gedeeld was hij meer vrijgevend geweest. Ze had hem dus ook gevraagd om Saul hier naartoe te sturen. Diane hoopte hem te verrassen. Ze had daarom ook niet verteld waarom ze de afgelopen weken zo vaak verdwenen was. Haar vriend leek echter ook druk genoeg te zijn met zijn verantwoordelijkheden. Ze begreep na hun reis dat de ontsnappingsmissie veel langer had geduurd dan gepland. Van Isaia had ze inmiddels al vernomen dat haar echtgenoot en de landvrouwe haar gemist hadden, maar gelukkig haar verdwijning verborgen hadden weten kunnen te houden. De opstandelingen hier hadden instructies gehad had ze van Syd gehoord, maar zoals ze zelf al wist was de beweging minder sterk zonder hun leider. Ze had Saul daarom ook maar laten doen wat hij moest in plaats van zijn tijd op te eisen om bij te praten. Ze hoopte echter dat hij met wat aanmoediging van Marcus vanmiddag wel hier zou verschijnen. Diane nam een hap van haar appel terwijl ze achterover leunde en de blauwe lucht boven zich bekeek. Vreemd genoeg voelde ze zich ontzettend kalm sinds die ochtend. Ondanks dat ze maar niets van Galivar vernam, dat ze geen contact kreeg met Liam en dat de rechtszaak een vreemde wending had genomen, voelde ze zich op haar gemak.