Het verborgen atelier

Saul liep de stad door richting de locatie die Marcus hem had gegeven. Toen zijn goede vriend hem aangespoord had om naar een bepaalde locatie te gaan om te zien of het een goede plek was om meer wijnvaten op te slaan, had Saul bijna geweigerd. Hij had namelijk wel betere dingen te doen dan als renjongen voor zijn vriend gebruikt te worden. Echter wist hij dat hij in het krijt stond bij Marcus, dus had hij maar zijn beste humeur opgezet en de tocht gemaakt naar de locatie. Hij had liever zijn mannen gesproken of zijn tijd doorgebracht met Diane. In de kelder had hij haar nog opgezocht, maar ze was die ochtend vroeg weggegaan, nog voordat hij was opgestaan. Eenmaal bij de locatie was hij vooral verbaasd: dit leek niet op een plek om wijnvaten te gaan verzamelen en handelen. Marcus had hem echter aangespoord om de locatie goed te onderzoeken, dus begon hij zijn weg rondom de locatie. Tot zijn verbazing zag hij daar echter Diane zitten. Met zijn vriendin geloofde hij echter niet meer in toeval, dus zette hij met een grijns zijn handen op zijn heupen. 'Wat ben je met mij van plan?' grijnsde hij.

Diane had al iemand achter zich gehoord, maar ze draaide zich pas om toen ze Saul's stem hoorde. Met een brede glimlach draaide ze zich naar hem om en veerde op van haar plek tegen de boom. 'Mijn plan?' vroeg ze quasi onschuldig terwijl ze hem tegemoet liep. Ze legde haar armen om zijn nek en keek glimlachend op naar haar vriend. 'Is het niet genoeg je voor eens midden op de dag voor mijzelf te krijgen? Wat heeft Marcus je moeten vertellen om je van je werk te houden?' Grinnikend boog ze voorover om hem te kussen voor hij zijn antwoord gaf. Ondanks de drukte overdag en de zorgen die ze had, vond ze 's nachts bij Saul in de wijnkelder haar rust en zijn warmte. Ze werd maar al te graag naast hem wakker voor ze beiden aan hun dag begonnen. Maar ze was het tegelijkertijd ook verdomme beu geworden om van het geïmproviseerde bed tegen een wijnvat aan te rollen of om gewekt te worden door gestommel in de steeg waarnaar het luik leidde. Of dat Erin steeds érg luid aankondigde dat ze de kelder in moest voor wijn of wat dan ook omdat ze te bang was Saul en Diane innig verstrengeld aan te treffen. 'Ik wilde je wat laten zien,' vertelde ze glunderend en trok al aan zijn arm om hem achter zich aan te trekken.

Saul kon enkel met een gelukzalige blik toe kijken hoe zijn vriendin op hem af kwam lopen. Hij had al snel zijn armen om haar middel gewikkeld, terwijl hij met een opgetrokken wenkbrauw haar uitleg aan hoorde. Saul wilde Diane net antwoorden, toen hij al haar lippen op de zijne voelde. Dat liet hem onmiddellijk al zijn zorgen van de dag vergeten. Überhaupt sinds de terugkomst van zijn geliefde voelde hij zich zoveel lichter dan al die manen ervoor in haar afwezigheid. Die dagen was hij nauwelijks doorgekomen met zowel de zorgen over zijn falende rebellie als zijn onrust over de toestand van zijn vriendin. 'Marcus wilde dat ik een nieuwe opslagplaats zou gaan beoordelen,' grinnikte hij, terwijl hij zichzelf voor zijn hoofd kon slaan dat hij die leugen had geloofd. 'Ik keek er al tegenop om de wijnkratten deze helling op te moeten rollen.' Echter was het hem nog steeds niet duidelijk wat hij hier precies deed, dus liet hij zich maar mee trekken door Diane. 'Was je hier al zo vroeg naartoe vertrokken? En- en wat moet het precies voorstellen?' Het leek alsof er al lentes niemand meer had gewoond.

'Een opslagplaats?' herhaalde Diane met een opgetrokken wenkbrauw. Misschien had ze Marcus moeten vragen om een iets spannendere reden te verzinnen om Saul hier te krijgen. Maar uiteindelijk was het belangrijkste dat hij voor even zijn taken achter zich had gelaten en niemand naar hem op zoek was. Diane was niet van plan hem snel te laten gaan vandaag. Ze nam Saul de binnenplaats door richting de trappen die naar de bovenverdieping leidden. Van buiten af was er maar weinig te zien van het gebouw. De bomen in de binnenplaats beschutte veel en hield nieuwsgierige buren op afstand. Met een glimlach keek ze om terwijl ze de trap op gingen. 'Geduld, Saul. Ik ga de verrassing niet nu al vrij geven.' Haar glimlach spreidde over haar gezicht terwijl ze de oude deur met flink wat gekraak opende en de hal in stapte. De ruimte die ze vervolgens in stapten was donker. Het zonlicht scheen minimaal door de luiken voor de ramen. Diane plaatste Saul in het midden van de ruimte en liet hem daar om de zon binnen te laten. Er stond nog maar weinig in de ruimte. Behalve een tafel zonder stoelen, een chaise longue en haar enige overgebleven koffers, was er nog niets. Het meeste werk dat ze verricht had was om alles schoon te krijgen. Ze dacht nog steeds spinnenwebben te hebben gevonden in haar haar die ochtend. Diane probeerde het door Sauls ogen te bekijken, maar ze was ongeduldig om te horen wat hij dacht. 'Dit is voor ons. Niet dat ik je uit de kelder weg wil trekken. Ik weet dat het praktisch is daar te zijn, maar die vochtigheid is niets voor mijn krullen en ik zou graag met wat zonlicht wakker willen worden zo nu en dan.'

Saul kon niets anders dan zijn vriendin volgen door het huis heen. Hij nam alles tegelijkertijd goed in zich op, omdat hij zo een idee had waarom hij hier was. De kamer waar ze eindigden was nog sober, maar hij zag al snel dat hij met her en der wat houtkunsten van zijn maten er een mooie plek van zou kunnen maken. Saul had uiteindelijk maar een seconde nodig gehad om te beseffen dat hij thuis was. Hij was namelijk niet kieskeurig: zijn thuis zou zijn waar zijn vriendin was. 'Waarom zei je dat niet eerder? Ik verlang al manen om jouw huid 's ochtends in het licht te kunnen bewonderen,' glimlachte hij, waarna hij Diane weer dichter naar zich toe trok en goedkeurend haar schouder en hals kuste. Ze moest wel weten dat hij refereerde naar hun tijd dat ze onder de maan sliepen tijdens hun reis naar het kamp toe. Het stond in schril contrast met de donkerte en schaduwen waar ze altijd in leefde in de kelder. 'Ik zou erg graag hier met jou willen wonen, Diane,' zei hij uiteindelijk. 'En ik stel het enorm op prijs dat je al zoveel tijd hebt gestopt in deze zoektocht. Is dit waarom je zo vaak al vroeg de deur uit was?'

Diane hoorde verrukt aan hoe Saul zo positief reageerde op haar verrassing en de glimlach op zijn gezicht zag verschijnen. Ze lachte bij het voelen van zijn kussen en streek langs zijn wang om hem opgelucht en opgelaten aan te kijken. Ze had hier lang over na gedacht. Ze herinnerde zich dat ze het al erg lang geleden wel eens geopperd had dat er aan moest denken om zijn kelder achter zich te laten, maar ze had toen nooit durven voor te stellen dat ze samen iets moesten zoeken. Dat ze hier nu samen stonden was al wonderbaarlijk genoeg. 'Deels. Ik had al wat andere plekken bezocht voor Marcus me hier over vertelde en toen ik het voor het eerst zag-' Het was zo vies geweest dat ze amper door het stof en de spinnenwebben heen had kunnen kijken. Ze had in eerste instantie dus ook nog geen aanbod gedaan aan Marcus omdat ze een veel groter appartement in de haven had gevonden. Eén met meerdere kamers, een prachtig uitzicht, te midden van de haven drukte. Maar uiteindelijk had het niet juist gevoeld. Ze wist dat Saul niets groots hoefde en het zou zo veel moeilijker zijn discreet ergens te wonen midden in de stad. Deze plek gaf hen iets meer veiligheid en rust. Bovendien had ze ook moeten accepteren dat ze niet meer de spullen had waar ze ooit eigenaar van was geweest om alle kamers te vullen. 'Erin heeft geholpen met het hierheen sjouwen van alle schoonmaak spullen. Youssef en wat van zijn vrienden hebben de chaise longue helemaal van het paleis hierheen gebracht. Het is een cadeau van Isaia. Het stond in mijn oude vertrekken. De tafel komt uit de kelder-' Ze wees de meubels één voor één aan om ook uit te leggen dat ze niet al het werk alleen had verricht. Ze had hulp en steun gehad van hun vrienden en familie.

Saul dacht niet dat Diane wist hoeveel deze plek en het idee dat dit een thuis voor hun zou zijn voor hem betekende. In zijn hele leven had hij nog nooit een plek voor zichzelf gehad. Het waren altijd kelders, zolders en weggestopte kamers waar hij mocht logeren of verstoppen. Van die schuilplaatsen was de kelder de meest constante plek geweest. Door het gebrek aan zijn eigen plek, laat staan zijn eigen spullen, had hij ook geleerd om tevreden te zijn met weinig. Als er maar een dak boven zijn hoofd was, dan zou hij de eventuele schimmel, ratten of koud wel accepteren. 'Dit is perfect, Diane. En we hebben de tijd om het nog meer onze plek te maken.' De opluchting, maar ook spanning was van zijn gezicht af te lezen. Een huis was een hele verantwoordelijkheid dat hij niet kende. En hij voelde zich opgelaten dat zoveel mensen hem had willen helpen, al was het achter zijn rug om geweest. Hij had niets vermoed. 'Ik zal ze binnenkort uitgebreid bedanken,' zei Saul met een kleine glimlach, waarna hij nogmaals rond keek in de ruimte. 'Waren Youssef en de anderen niet kritisch over het feit dat ik hierdoor minder goed bereikbaar ben?' begon hij op enigszins onzekere en bezorgde toon.

Diane knikte instemmend terwijl ze één van zijn handen stevig vast pakte. Dat was precies wat ze wilde. Ondanks dat ze een hoop werk had verricht, wilde ze niet dat dit een plek was die zij naar haar smaak en routine in had gericht. Dat had ze inmiddels al met zo veel plekken gedaan. Voor haar was het ook nieuw om met iemand zo een persoonlijke ruimte te moeten delen, maar ook om iets te hebben dat echt van haar was. Ze had kleding en juwelen en boeken en meubels gehad, maar de plekken waar ze gewoond had waren aangeboden door Koningen, adellieden of wie dan ook als ze niet undercover aan het werk was. 'Sowieso hebben we eerst een echt bed nodig,' grinnikte Diane op naar Saul. 'Ik heb Erin wellicht moeten beloven dat zij, Hakeem en de kinderen een keer op bezoek mogen komen.' Ze merkte echter ook dat zijn frons terug was gekomen. 'Saul, je kan niet alles aan heb geven. Ze zullen het met de tijd maar moeten begrijpen. Youssef heeft nu ook zijn vriendin en de anderen hebben gezinnen of families met wie ze tijd spenderen. Bovendien-' Ze leidde Saul mee naar de ramen en wees hem het uitzicht. De ramen keken uit direct op de met bomen begroeide binnenplaats, niet op de weg voor het huis. Het was niet voor niets dat dit een schuilplek was geweest. 'Men weet steeds meer wie je bent, wat je doet en waar je te vinden bent. Het was niet veilig meer. En mijn aanwezigheid hielp daar ook niet bij.' Ze wreef geruststellend over zijn hand met haar duim. Diane maakte zich daar al langer zorgen om. 'Ik wil ook dat je me belooft dat je niet te vaak in de kelder slaapt als ik er niet ben. Ik meen het dat ik het riskant vindt daar.'

Saul hield ook haar hand stevig vast in zijn eigen ruwe hand en wreef met zijn andere hand geruststellend over haar rug. Ze zouden er samen wel uit komen hoe ze het wilde inrichten. Saul wilde zich er niet te veel mee bemoeien, maar hij wist dat Diane dat niet zou accepteren en dat ze zou willen dat hij zijn best deed. Met een beginnende grijns trok hij een wenkbrauw op. 'Diane, vertel je me nou dat ons huis nog geen bed heeft?' plaagde hij haar met een kus op haar wang. 'Ik denk dat de matras in de kelder ook wel aan vervanging toe is. De onderkant is helemaal verkleurd door gemorste wijn, laat staan de vochtigheid die erin is getrokken door het vocht van de kelder. Laat mij daar voor zorgen en jou een heerlijk bed geven.' Hij kon vast wel iets in elkaar futselen met een aantal planken en zijn geld gebruiken voor een comfortabele matras zonder springveren die in je rug prikten. Zijn frons was haar ondertussen helaas ook niet ontgaan. 'Ik weet het. Ik heb de taverne al veel te lang in gevaar gebracht door mijn eigen aanwezigheid en ook door er samen te verblijven.' Zijn blik volgde ook naar de ramen toe. Hij had onmiddellijk al opgemerkt dat er aan de buitenkant nooit te zien zou zijn dat Diane en Saul hier woonden. In die zin was het de perfecte plek om buiten de aandacht te blijven. Ze moesten er echter voor zorgen dat dat ook zo bleef. Uiteindelijk dreven zijn ogen weer af naar zijn vriendin en keek hij met een verliefde grijns naar haar gezicht. 'In de kelder was je al adembenemend. Maar hier, in óns huis, ben je beeldschoon. En ik kan er niet op wachten om je met verfvlekken en al van het klussen hier elke dag weer te zien.'

Diane moest lachen om Sauls geplaag en prikte in zijn zij. 'Als het er echt op neer komt hebben we geen bed nodig. Of moet ik je nog eens herinneren aan onze reis naar het kamp of wellicht de terugreis van een paar weken terug?' Glimlachend herinnerde zich ze nachten in de buitenlucht, maar ook de dagen op het schip nadat ze de Zomereilanden hadden verlaten. Het goede bed had ze vooral voor haar nachtrust nodig en dat zou Saul haar niet per se geven. Tevreden leunde ze tegen Sauls borst en beeldde zich in waar hun bed zou komen te staan. Niet te ver van de kachel, maar ook niet al te ver van het uitzicht. Ze wilde wakker worden met de zon en naar bed gaan met de maan die vreedzaam boven hun hingen. 'Ik heb het niet over het gevaar dat je de taverne hebt gebracht,' opperde Diane geërgerd. Ze wist dat dat hem aan ging en ze kon ook niet ontkennen dat ze erg gesteld was op de bewoners. Maar haar zorgen gingen vooral uit naar Saul. 'Je zou veel te gemakkelijk in die kelder omsingeld kunnen raken. Er zijn enkel twee uitwegen. Het is een val.' Ze zou hem nog wel eens laten zien wat voor verschillende manieren ze al had gevonden om dit gebouw ongezien te ontsnappen. Haar gedachten werden echter een hele andere kant uit geleid. Gevleid sloeg ze haar armen om haar vriend heen. 'Elke dag,' herhaalde ze goedkeurend. Het was een verrassend geruststellend vooruitzicht. Ze had zichzelf nooit ingeschat als het huisje boompje type, maar met Saul wilde ze het wel proberen. Bovendien wist ze erg goed dat ze toch nooit het typische leventje zouden hebben. Zowel als het aan henzelf lag, maar ook aan al diegenen die steeds maar achter hen aan bleven zitten. Diane voelde haar glimlach verdwijnen en keek met een zucht van Saul weg. 'Ik hoop het tenminste leefbaar te maken voor ik naar het toernooi ga.' Ze had het nog niet eerder opgebracht.

Saul grijnsde geamuseerd toen Diane ook mee ging met zijn geplaag. 'Geen bed is niet het probleem, maar ik hoop toch wel dat dit huis niet zo schommelt als dat schip,' grapte hij, al had hij haar weer wat dichter tegen zich aangetrokken. Hij had haar kin in zijn hand genomen en liet zo aftastend zijn lippen langs de hare glijden. 'Die chaise longue daarentegen zullen we toch eens moeten uitproberen.' Met een glimlach kuste hij haar vervolgens. Ze zouden nog vele herinneringen in dit huis gaan maken. Saul merkte echter de verandering in stemming op en luisterde naar haar woorden. 1 woord bleef echter hangen. 'Toernooi?' vroeg Saul met een diepe frons. Hij had Diane inmiddels losgelaten en keek haar bedachtzaam en vooral ook verward aan. Misschien was hij ook wel geërgerd. Hoezo mengde Diane zich altijd in zulke evenementen? 'Bij de Goden, wat heb jij bij een toernooi te zoeken? Dat is iets voor de adel en dat adellikkende legerkamp van Indra. Al is die er ook alweer voor gevlucht.' Hij wrong zijn handen in elkaar en schudde zijn hoofd van verbijstering. 'Vertel me ook alsjeblieft niet dat je mee gaat doen.'

Diane wist dat ze het riskeerde om dit moment met iets plezierigs af te sluiten door dit nu op te brengen. Ze had echter al te lang gewacht om haar volgende plannen met Saul te delen. Ze had van Isaia al een tijd geleden gehoord over de uitnodiging en had ze al voorbereidingen in gang gezet naast haar werk hier. 'Ik wil een oogje in het zeil houden als Isaia daar is. Ik ben niet van plan mee te doen of mijn gezicht te tonen. Je weet dat Galivar dat meteen zal horen.' Ze wist niet wie precies achter haar aan gestuurd was, maar er zouden genoeg ogen en oren in Tarth zijn die dit soort informatie direct naar de Zomereilanden zouden sturen. Diane pakte Sauls handen vast en maakte ze uit elkaar los. 'Bovendien heb ik wat te bevestigen.' Ze dacht er even nog aan om te verhullen wat haar werkelijk intenties waren, maar ze wist dat Saul er toch wel achter zou komen. Hij was geen idioot en ze had de naam al laten vallen in de afgelopen weken. 'Ik heb wat te bespreken met de Koning. Hij is beter te bereiken tijdens dat stomme toernooi van hem en ik zal meer informatie uit hem kunnen krijgen als hij niet vertrouwd en veilig thuis zit op zijn troon in Myr.' Haar verdenkingen wat betreft Liams samenwerking met Galivar maakten haar soms nog wakker. Als hij werkelijk zo naïef was geweest om Saul en Isaia te noemen tegen de Islaïse Koning had ze een flink appeltje te schillen met haar oude bekende. 'Ik denk dat het bovendien geen slecht idee is aanwezig te zijn zodat ik mijn ogen en oren open kan houden voor nieuws over de Generaal of de roddels over het Zuiden?' Ze poogde over het noemen van Liam heen te praten, maar verwachtte niet dat ze daar gemakkelijk mee weg zou komen.

Saul sloot zijn ogen in een gebaar van pure bezorgdheid, maar ook pure frustratie. 'Ik weet niet of je je beseft hoeveel risico je neemt door überhaupt de stad te verlaten. Tijdens dat toernooi zal de hele stad vol zitten met spionnen van...' Ze had de naam echter zelf al opgebracht. Liam fucking Halley. Saul balde zijn handen tot vuisten en liep naar het raam om enigszins tot bedaren te komen. Er was weinig wat hem echt tot uitbarsten kon brengen, maar van die lijst stond Liam toch echt bovenaan. 'Wat moet je precies met hem bespreken? Heeft hij je iets aangedaan?' vroeg hij bezorgd, terwijl hij nog steeds uit het raam keek. 'Denk je niet dat hij juist zal willen dat je naar hem toe komt? Er is in jaren geen tournament meer geweest. Hoezo nu wel?' Ergens bracht het idee om Liam te kunnen verslaan in een 1-op-1 gevecht hem veel voldoening. Of hem van zijn paard te gooien. Maar Saul zou nooit zijn gezicht kunnen laten zien in een toernooi. Dat was alleen voor de adel en hun hielenlikkers, zoals Indra en haar Kapiteins. 'Ik wil geen informatie als dat betekent dat jij jezelf in gevaar moet brengen!' riep Saul op harde en doordringende toon uit, nadat hij zich eindelijk weer naar zijn vriendin toegekeerd had. 'Verdomme, Diane! Dit hele plan riekt van de risico's. Je bent eindelijk terug en dan ga je dit-' Zijn woorden bleven in zijn keel steken en hoofdschuddend liep hij van haar vandaan om plaats te nemen op de chaise longue met zijn vuisten tegen zijn voorhoofd gedrukt.

Diane liet Saul met een zucht los toen hij afstand nam. Ze had zich er al op voor bereid, en had daarom ook eerst het huis laten zien, maar voelde alsnog dat het haar frustreerde hoe hij haar beantwoordde. Wat voor nut had het om door hem bevrijd te worden van de Zomereilanden en hier weer vast te komen zitten omdat ze nergens haar gezicht kon laten zien?  'Liams spionnen zijn niet beter dan ik. Ze hebben niet dezelfde ervaring of mijn methodes. Ze laten steken vallen, vooral als ze er van uit gaan dat de wacht het Koningspaar scherp in de gaten houdt.' Zo was ze op eerdere momenten ook ongezien bij de Koning gekomen. De spanning en de druk die er hing tijdens dit soort evenementen was perfect voor haar om juist fouten te zien in de bescherming en zo binnen te kunnen komen. Diane keek verontwaardigd om naar Saul toen hij haar plots zo fel toesprek. Het kostte haar een tel om ook niet harder uit te vallen. Toen ze dat gevoel weg had gedrukt, knielde ze voor haar vriend neer. 'Ik ga hier niet af zitten wachten tot Galivar me vindt. Als ik dat doe dan is het niet een kwestie of hij achter me aan komt, enkel wanneer. Hij had informatie over jou en over Isaia die iemand aan hem door heeft gespeeld. Dat wil ik Liam vragen. Wie jouw identiteit heeft vrij gegeven en als ik mijn handen krijg op die persoon-'  Diane stopte zichzelf en pakte Sauls handen weer vast. 'Dit lost zichzelf niet op, dus doe ik het zelf maar. Het zijn geen risico's die ik niet al eerder heb genomen.' Maar God der Hel wat had ze nu veel te verliezen in vergelijking met voorheen.

Kain keek zijn vriendin gefrustreerd aan, ook toen ze bij hem kwam zitten. Hij kon zijn gevoelens niet uitschakelen of er de baas over zijn zoals Diane dat wel kon. 'Zij kunnen het veroorloven om steken te laten vallen, Diane. Als jij een keer een steek laat vallen, dan stellen ze je terecht,' wierp Saul ongelovig terug. Zag ze niet in hoeveel gevaar ze zou lopen tijdens het tournament? Als iedereen extra op zijn hoede zou zijn? Hij moest echter zijn best doen om niet van de bank af te vallen bij het horen dat ze Liam ook werkelijk ging spreken 'En als Liam diegene was die de informatie heeft verspreid, wat doe je dan? Ga je de Koning doden tijdens zijn eigen tournament?' Saul trok zijn handen uit de hare vandaan en stond op, om richting de uitgang te lopen. 'Als jij dit plan werkelijk gaat uitvoeren, dan denk ik dat het te vroeg is dat we samen gaan wonen. Ik ga niet in een verlaten huis wachten tot ik ofwel goed ofwel slecht nieuws ontvang vanuit het Westen.'

Diane hoorde verbaasd aan dat Saul alsnog niet toegaf na haar uitleg. Ze was al langer open met hem geweest over haar kunnen, over de fouten die ze misschien hier en daar had begaan en waar ze de nodige littekens aan over had gehouden zoals ook door Kalim, maar vooral haar sucessen. Het zat haar dwars dat hij haar kunnen zo in twijfel trok. 'Ik heb andere manieren om Liam te benadelen,' stelde ze stug. Ze was niet van plan de Koning van Tarth te vermoorden of tenminste niet als hij een goede uitleg had wat betreft zijn verraad richting Galivar. Het was heel iets anders als ze poogde een staatshoofd te doden. Zelfs als ze het uit wraak deed. Diane keek verontwaardigd toe hoe Saul richting de deur liep. Ze kon het amper geloven dat hij haar deze keuze gaf. Het was niet eens een keuze! Ze klemde haar kaken op elkaar en staarde enkele momenten zwijgend naar haar vriend. 'Prima! Dan ga je terug naar je verrotte kelder, want ik ben niet van plan mijzelf zo te beperken omdat jij het niet aan kan 'thuis' te blijven. Blijkbaar werkt dit enkel en alleen als jij de held uit mag hangen en alle risico's neemt terwijl je op een kist op een markt het volk toe spreekt of mij probeert vrij te krijgen, maar ik braaf hier op je moet wachten.' Diane prikte een vinger in Sauls borst en zette toen haar handen tegen hem aan om hem aan de kant te duwen. Ze stapte woest langs hem heen de trappen af. 'Ik ben met Syd in de haven om onze plannen te doorspreken, mocht je je bedenken.'