De Paleistuinen

-

Kadhja luisterde met een afwezige glimlach naar het verhaal dat één van de andere dames in haar kringetje met erg veel enthousiasme deelde. Ze zaten een eindje verder van de andere groepen vandaan. Tijdens sommige evenementen leken de gasten zich vrij te mengen, maar dit theekransje in de tuinen liet nog maar zien dat er alsnog een hiërarchie was. De Koningin kon ze van haar plek niet zien. De andere dames hadden er al over gespeculeerd dat ze vast in het midden van de tuinen zat met haar gevolg. Ze zouden later pogen met een wandeling een glimp op te vangen. Tussen haar groep en de Koningin zaten en liepen nog vele andere mensen, vele andere rangen. Ze had nu een paar dagen gehad om zo veel mogelijk namen te leren kennen en om haar eigen plek te vinden. Uiteindelijk was ze het paleis binnengekomen door als metgezel van een bekende en rijke handelaar mee te komen. Hij verhandelde veel van de goederen die uit Quandaï aankwamen en ze had hem in Tyrosh dus al weten te strikken. Het had de reis naar Myr ook een stuk gemakkelijker en comfortabeler gemaakt. Maar ze was hier niet om hem het hof te maken. Kadhja excuseerde zichzelf zachtjes, maar haar groepsgenoten keken niet op of om toen ze bij hen wegliep. Ze hield haar glas stevig vast en deed zo haar best om zo geïnteresseerd mogelijk in de flora en fauna te lijken terwijl ze verder de tuinen door liep.

Willem liep met zijn handen op zijn rug door de paleistuinen heen, terwijl hij er zorgvuldig voor zorgde dat hij elke gast ofwel aansprak ofwel een overduidelijk begroetende hoofdknik gaf. Hij vond het belangrijk dat zijn gasten positief over hem dachten, zeker na alle verhalen die er rond gingen over zijn familie. Bij de fontein zag hij toevallig een politicus uit het Westen staan en sprak hij kort toe, terwijl hij de menigte vanuit zijn ooghoeken in de gaten hield. Her en der had hij al wat... onbekende gasten gevonden. De meesten had hij al aangesproken en uitgevonden wie ze precies waren, wat ze hier kwamen doen en wat ze voor elkaar konden betekenen. Handelaars, verre politici, erfgenamen, iedereen had wel iets waardevols dat voor Willem of zijn ouders van pas kon komen. Toen hij opnieuw een onbekend iemand verderop bij de klimop zag staan, excuseerde hij zich bij zijn gesprekspartner en liep hij met een boog richting de vrouw toe, zodat ze elk moment in zijn zicht bleef. In de verte hoorde hij zijn vader hard lachen, maar hij probeerde zich niet te laten afleiden. Dat was echter ingewikkeld omdat hij opnieuw staande werd gehouden en hij wel enthousiast mee moest praten.

Kadhja deed haar best om haar aandacht zo goed mogelijk er bij te houden. Ze wist dat alles wat ze hier zag of hoorde waardevol kon zijn. De connecties die ze nu maakte, zouden haar hopelijk verder helpen. En als ze het goed genoeg aanpakte, dan kon ze haar zus op de hoogte stellen. Misschien was de lange reis die ze gemaakt had dan voor iets goeds geweest. Kadhja wist dat ze positief moest blijven en in haar Goden en zuster moest vertrouwen. Maar soms verloor ze simpelweg haar focus. Toen Kadhja weer op keek van de rozen die haar aandacht hadden getrokken, merkte ze dat de prins nog geen drie meter van haar vandaan met een man in gesprek was geraakt. Geschrokken keerde ze hem haar rug toe. Sinds ze aangekomen was, had ze haar best gedaan om dichter bij de Koninklijke familie te geraken. Ze had al thuis besloten dat ze niet direct naar de Koning en Koningin kon stappen, maar bij iemand dichtbij hen vertrouwen in moest winnen. Kadhja had nog geen keuze kunnen maken en hoopte de tijd te gebruiken om van een afstand een idee te krijgen bij wie ze dat misschien kon doen. Ze had dus ook geen interesse om nu al zó dichtbij prins Willem te staan. Met ingehouden adem liep ze verder van hem weg en hoopte misschien haar handelaar ergens te vinden.

Willem glimlachte vriendelijk naar de man en vrouw die hem staande hadden gehouden. Het waren nog oude vrienden van zijn grootvader en Willem moest moeite doen om zijn gezicht in de plooi te houden terwijl ze herinnering na herinnering oprakelden. Zijn moeder was hier een stuk beter in: zij had de autoriteit om men te onderbreken. Willem kon dat nog niet zomaar zonder reputatieverlies op te doen. Zijn vaders trainingen hadden hem echter geleerd om zeer zorgvuldig zijn omgeving in de gaten te houden. De Koning had hem, Muriel en Silvester weleens door de tuinen laten rennen terwijl hij zijn spionnen in de bosjes had laten verstoppen. Het doel was om niet gepakt te worden. Willem merkte nu dan ook op dat vele mensen naar hem toe bewogen, maar juist één persoon van hem weg liep. Dat kon niet de bedoeling zijn, vooral niet omdat hij de vrouw niet kende. Nadat hij had kunnen veinzen aan het koppel dat zijn vader hun vast graag wilde spreken, was Willem weer verlost en liep hij achter de onbekende vrouw aan. Willem had de lange lengte van zijn ouders, dus binnen enkele stappen had hij de vrouw ingehaald en tikte hij kort en zacht met zijn hand tegen haar arm aan. 'Ik veronderstel dat wij elkaar nog niet kennen,' begon Willem formeel, terwijl hij de vrouw de kans gaf om zich om te draaien, 'en dat wil ik graag veranderen.' Willem maakte vervolgens een lichte buiging en stak zijn hand uit om die van haar te schudden. 'Mijn naam is William Alba-Barnes, maar de meeste mensen noemen mij Willem. Wat is uw naam?'

Kadhja deed haar best zich snel genoeg te bewegen, maar in haar haast liep ze al bijna tegen een bediende met een volle tree glazen aan. Ze verontschuldigde zich snel en wilde haar heil weer zoeken bij de groep dames waar ze eerder bij had gezeten. Ze merkte echter dat ze de verkeerde kant op was gegaan en voelde op datzelfde moment de aanraking op haar arm. Kadhja probeerde de paniek uit haar ogen weg te knipperen en draaide zich daarna pas om. Ze keek naar zijn hand en liet zijn woorden binnenkomen en vergat daardoor even de formaliteiten die ze geleerd had. Toen ze zichzelf daarop betrapte boog Kadhja snel voor de prins en pakte zijn hand vast. Ze mompelde een begroeting en haar naam, maar dacht niet dat ze zichzelf verstaanbaar had gemaakt en herhaalde het luider. 'Mijn naam is Kat Edinor,' loog ze met een bescheiden glimlach. Het was dezelfde naam waarmee ze in Tyrosh aan wal was gegaan. Een naam die ze zou gebruiken tot ze uit kon leggen wie haar zuster was. Dat was veiliger. 'Het is me een genoegen u te ontmoeten, hoogheid,' voegde ze nog toe voor ze zijn hand liet gaan. Kadhja bekeek de man kort en wist dat ze het daar niet bij kon laten. 'We kennen elkaar inderdaad niet, maar ik geloof dat u mijn metgezel, de heer Rascalles, al regelmatig ontvangen heeft hier.'

Willem merkte op dat hij de vrouw had laten schrikken, iets wat niet zijn bedoeling was geweest. Het lukte hem echter niet om de verdenking dat deze vrouw hem wellicht had willen ontlopen weg te duwen. Ze had in elk geval niet zo'n scherpe tong als de meeste gasten hier. Die zouden nooit over hun tong struikelen, hoe ongemakkelijk ze zich ook voelden. Dat maakte deze festiviteiten altijd een slangenhol: elk woord werd onthouden en afgemeten. 'Kat Edinor,' herhaalde Willem bedenkelijk. Willem had een gift voor namen en hij onthield allen die hem ooit genoemd waren. Dit bevestigde dus weer dat hij deze vrouw niet kende. 'Ik ken de heer Rascalles als een man die graag alleen werkt,' merkte Willem vervolgens bedachtzaam op. De man had hem weleens verteld hoe samenwerkingen gevaarlijk konden zijn en hoe hij had geleerd van eerder bedrog en smaad. Nu werkte hij vooral zelfstandig, ondanks dat hij erg charmant kon zijn op festiviteiten om nieuwe klachten aan te trekken. 'Wat is uw relatie met de heer?' voegde hij dus benieuwd, en enigszins achterdochtig, aan zijn eerdere opmerking toe. Hij besloot dat hij de handelaar eens flink zou uithoren over het feit dat hij onbekende, en mogelijk zeer onbeduidende, mensen mee nam naar deze festiviteiten. Willem zou zijn tijd niet verdoen aan mensen die hem niets konden brengen of vertellen. Hij was daarbij benieuwd wat Muriel van dit nieuws zou vinden. Uiteindelijk was zij, samen met hun vader, verantwoordelijk voor de beveiliging van het paleis.

Kadhja moest haar best doen om niet weg te kijken van de intense blik van de prins. De man leek vriendelijk genoeg en zijn interesse was gehuld in beleefdheid, maar Kadhja voelde zich als vanzelf onder de loep genomen. 'Dat doet hij ook nog steeds, mijn heer,' legde ze uit terwijl ze haar best deed een makkelijke glimlach op te zetten. 'Ik ben enkel zijn reisgezel en compagnon sinds mijn aankomst in Tyrosh.' Haar aanvankelijke schrik kon ze langzaam aan de kant zetten. Ze had aan haar dekmantel gewerkt en de handelaar had er aan bij gedragen en dat niet alleen dankzij zijn reputatie wat betrof vrouwen. Ondanks dat ze met haar accent en uiterlijk overduidelijk Quandaaïs overkwam, droeg ze kleding die de heer Rascalles voor haar uitgekozen en gekocht had. De stijl was typisch voor het Westen, waar de man vandaan kwam. Het was een goede bijkomstigheid geweest. Kadhja had haar eigen kleren en spullen al in de haven in Quandaï achter moeten laten. Ze had zich op het schip voor gedaan als vluchteling en was in Tyrosh aan wal gegaan in niets meer dan een stel vodden. Na die lange reis waren het een paar lange weken geweest in de Noordelijke havenstad. Kadhja glimlachte nog steeds naar de prins. De meeste gasten die ze gesproken had verloren hun interesse zodra ze haar 'relatie' met de heer Rascalles benoemde. Daar wilde niemand zich aan wagen. 'Ik geloof dat het een goed idee is dat ik de heer Rascalles op zoek,' begon ze om zich te excuseren. Terwijl ze sprak, bedacht ze zich echter. 'Tenzij,' ging Kadhja dan ook verder en glimlachte charmant naar de man voor haar. 'Tenzij u wellicht de rondleiding door de tuinen wil geven die de heer Rascalles mij al een paar dagen beloofd te geven?' Ze had geen flauw idee of het wel gepast was dit te vragen, maar ze nu ze eenmaal met de prins in gesprek was moest dit wel een uitgelezen kans zijn om te peilen wat voor man hij was voor ze haar identiteit onthuld had.

'Zijn compagnon?' herhaalde Willem benieuwd, terwijl hij zich herinnerde wat Muriel ooit over de man te weten was gekomen. Het bleek dat de man erg veel compagnons om zich heen hield voor verschillende redenen. Maar dat hij ze ook mee nam naar de festiviteiten... 'U bent blijkbaar bijzonder voor hem. Hij neemt niet zomaar iemand mee naar de hoofdstad,' merkte Willem met een stalen glimlach op. Hij had jarenlang getraind om niet elke emotie op zijn gezicht te laten zien, niet zoals Silvester had. Die kon niets geheim houden, wat hem vaak in de problemen bracht met zijn vlammen. 'Hij zal vast al naar u op zoek zijn,' stelde hij uiteindelijk voor, waarna hij even rond keek of hij de man zag, tot ze plots een alternatief gaf. Willem wilde wel eens weten wat deze vrouw hier kwam doen. Hij stak dus ook onmiddelijk zijn arm uit en verwachtte dat zij haar arm erdoorheen zou wikkelen. 'U heeft daarvoor de juiste te pakken gekregen. Als jonge prins heb ik alle bloemen en planten moeten bestuderen van mijn septa,' glimlachte hij, waarna hij haar mee leidde door de tuinen heen. Hij liep echter niet dichter naar zijn ouders toe, maar precies de andere kant op. 'U komt hier niet vandaan,' gokte hij zo, terwijl hij haar geïnteresseerd aan keek.

Kadhja knikte met een glimlach, maar gaf geen verdere uitleg toen hij meer vroeg over haar rol. Ze deed haar best zo bescheiden mogelijk te reageren op de insinuatie dat ze 'bijzonder' was. Ze was zich er erg bewust van dat de helft van de mensen die ze tot nu toe had ontmoet dachten dat ze een goudzoeker was en de heer Rascalles had verleid. Kadhja vond dat niet erg zolang het inderdaad niet zo ver hoefde te komen dat ze een bed met de man moest delen. Dat begon met de dag moeilijker te worden. Kadhja wachtte met ingehouden adem of de prins inderdaad in zou stemmen met de rondleiding en was ook opgelucht Rascalles nergens in de buurt te zien. Maar ze zag de glimlach op het gezicht van de prins en keek toe hoe hij zijn arm ophield. Gelukkig had ze inmiddels geleerd hoe men in Tarth zo een aanbod aan nam. Kadhja legde haar hand in de kromming van zijn arm en liep zo verder de tuinen in met hem. 'Dat klopt,' zei ze eerlijk en keek opzij naar de man. 'Ik kom uit de Noordelijke regio, waar we vooral niet veel planten hebben zoals ze hier groeien.' Ze kon het niet laten om met haar vrije hand langs de bladeren van een groene struik te strijken en haar ogen langs de kleurrijke bloemen te laten glijden. Haar zus zou ze prachtig vinden. 'De Noordelijke regio van Quandaï bedoel ik,' voegde Kadhja nog toe terwijl ze haar ogen terug op hem vestigde. De verklaring zou niet nodig moeten zijn met haar tongval, maar ze was benieuwd of hij op haar afkomst zou reageren. Alleen al het benoemen van Quandaï leek een effect te hebben hier. 'Waren uw studies vooral gericht op deze regio? Of heeft u ook andere Gewesten en Landen bestudeerd?' vroeg ze benieuwd.

Willem merkte op hoe ze niet in ging op zijn insinuaties over haar rol met de handelaar. Dat was opvallend. Hij probeerde te bedenken hoe Muriel meer informatie uit zo'n vrouw zou trekken als ze verdenkingen had. 'Bent u recent nog de zee overgestoken?' vroeg hij benieuwd. 'Of bent u hier al langer op reis? Zo ja, waar bent u allemaal geweest?' 'Ik heb Tarth in haar volledigheid al bestudeerd voor mijn twaalfde lente. Daarna verplaatste de Septa onze focus op onze buurlanden en hun politiek, cultuur en religies. Ik heb niet een uitgesproken talenknobbel, maar ik kan best een woordje in andere talen spreken,' glimlachte hij bescheiden. Hij had meer een talent voor cijfers en nummers gehad dan voor talen. Hij had zichzelf echter gedwongen om veel met buitenlandse gasten te spreken en zo zijn begrip van de talen te verbeteren. Als hij eenmaal Koning was, dan wilde hij in sterkere onderhandelingsposities zijn doordat hij de taal van de andere partij sprak. Daarbij was het handig om mee te kunnen luisteren in conversaties. 'Kat Edinor,' begon hij, zodat ze wist dat hij haar naam had onthouden, 'als metgezel van mijn gewaardeerde handelaar en uit mijn eigen interesse wil ik u vragen wat precies de reden was om mijn stad en woonplek te bezoeken.'

Kadhja merkte dat de vragen van de prins specifieker werden en merkte dat de zenuwen daardoor ook terug kwamen. Ze wist dat liegen daardoor moeilijker werd. 'Ik heb de oversteek recent gemaakt,' zei ze dan ook eerlijk. De gedachte aan die reis was dubbelzinnig. Ze had er zowel van genoten en had het evenzeer miserabel gevonden. 'Ik heb de laatste paar weken van de Noordelijke zomer nog in Tyrosh mee mogen maken,' vertelde ze terwijl ze haar best deed opgewekter te klinken. Benieuwd hoorde ze aan dat de prins inderdaad meer dan alleen Tarth had bestudeerd. 'Heeft u van de regio Bahand gehoord? En de stad Ativer?' De vraag over haar thuisstad en het gebied waar ze opgegroeid was, bracht een bescheiden glimlach op haar gezicht. Men had het hier veelal over Telon, maar Quandaï was groter dan haar hoofdstad. Ze keek opzij toen de prins de naam die ze gegeven had herhaalde. Ze wilde haar dekmantel gebruiken, maar over de schouder van de prins zag ze dat de heer Rascalles op hen af kwam. Zou ze hierna nog een kans krijgen om direct met de Koninklijke familie te kunnen spreken? 'Dat zou ik u graag vertellen,' zei ze dan ook in een opwelling. 'Maar dat kan niet hier.' Kadhja wist dat dat te vaag klonk en met een ernstige blik keek ze naar de man op. 'Ik heb nieuws uit Quandaï. De Moeder- ze is overleden,' vertelde ze hem zacht.

Willem glimlachte beleefd naar de vrouw. 'Recent nog? Hoe bevalt Tarth tot nu toe?' vroeg hij benieuwd, waarna hij nieuwsgierig luisterde naar haar beschrijving van haar woonplaats in Quandaï. Het land had hij veel bestudeerd de afgelopen jaren toen hij besefte wat voor invloed de Zuidelijke familie kon hebben, vooral door de banden van de Zuidelijke landvrouwe. Hij moest meer leren over haar thuisland, over de cultuur, de hiërarchie en de politieke macht en -relaties. 'Ik ken de regio, maar de stad zou ik nog goed op de landkaart moeten bekijken waar het ook alweer lag,' gaf hij eerlijk toe. 'Maar ik heb er zeker over gelezen in mijn boeken. De Heer Rascalles neemt altijd boeken van mijn lijst mee en-' Hij zag hoe de man tegelijkertijd op hun af kwam lopen. Willem wilde zijn hand al opsteken om hem te groeten, maar de vrouw leidde hem af met haar woorden. Het klonk cryptisch, tot- 'Ze- Wat?!' Willem keek de vrouw met open mond aan. Zijn eerste opwelling was om naar zijn ouders te rennen en het nieuws te vertellen, maar hij wilde geen chaos creëren. Willem keek even kort op en legde vervolgens zijn hand op haar rug om haar mee te leiden naar de tuinhuizen. Hij móést hier meer informatie over krijgen. Dit zou zelfs de festiviteiten kunnen beïnvloeden. Wat zou de situatie nu in Quandaï zijn?

Kadhja had hem enigszins bezig willen houden met haar geklets over haar moederland en anderzisn was ze benieuwd wat hij te zeggen had. Er waren genoeg mensen aanwezig in deze tuinen die weinig goeds hadden te zeggen over Quandaï. Ze kon het hen niet kwalijk nemen. Het ging al een hele tijd niet goed. Kadhja keek de prins ongeduldig aan om te zien of de ernst hem er toe aan zou zetten om haar apart te nemen of om dit door te willen geven aan anderen. Ze was blij dat hij haar zelf terzijde nam. Kadhja deed haar best een glimlach op haar gezicht te behouden terwijl ze richting één van de tuinhuizen geleid werd. Toen ze binnen stonden keek ze de prins verontschuldigend aan en sprak hem al aan voor hij zelf zijn vragen kon stellen. 'Het is niet mijn bedoeling om zo met de deur in huis te vallen, maar- maar er zitten een hoop risico's vast aan mijn aanwezigheid hier en het nieuws dat ik breng is riskant. Ik kan u wellicht niet meteen alles wat u wil weten vertellen, maar ik hoop dat u me gelooft als ik zeg dat ik hier niet met slechte bedoelingen kom.'

Willem opende de deur naar één van de tuinhuizen en liet de vrouw voor gaan. Daarna keek hij nogmaals of niemand hen volgde en sloot vervolgens de deur achter hen. Het kostte hem enkele seconden, maar daarna draaide hij zich naar de vrouw om. Hij had tientallen vragen op zijn tong liggen, maar ze stak zelf al van wal. Met steeds sneller kloppend hart luisterde hij naar haar woorden. 'Maar- Waarom ben je hier? Waarom neem je dit risico?' vroeg hij vol verbazing, terwijl hij haar met hele nieuwe ogen bekeek. De Moeder was dus dood. Hij wist nog niet of het een geplande dood of onverwachts was. Juist dat laatste kon ervoor zorgen dat het land nu onrustig was. 'Sinds wanneer is ze dood? Je vertelde dat je hier nog maar recent bent aangekomen. Betekent dat dat de Moeder nog maar recent overleden is? Is er al een nieuwe Moeder aangewezen? En waarom hebben we hie'r nog niets van gehoord?' Bij de Goden, zoveel vragen en zo weinig antwoorden nog.

Kadhja merkte dat ze zich plots een stuk lichter en zwaarder voelde. Aan de ene kant kon ze nu eindelijk uit de doeken doen wat ze hier kwam doen, aan de andere kant maakte dat deze hele situatie nu echt. Ze kon niet meer doen alsof ze inderdaad Kat Edinor was en dat er thuis niets aan de hand was. Ze kon niet meer haar verantwoordelijkheid en de belofte aan haar zuster ontvluchten. Kadhja beantwoordde niet meteen de vragen over haar zelf, maar nam eerst de tijd de prins op de hoogte te stellen van de tijdlijn. 'Vermoedelijk is ze al manenlang geleden gestorven, maar dat is zelfs toen ik vertrok nog niet officieel bekend gemaakt. De figure rondom de oude Moeder houden het hele paleis gesloten en het vermoeden is dat ze snel genoeg een nieuwe Moeder aan zullen dragen.' Kadhja had het gehaast gebracht en haalde adem terwijl ze dit even liet bezinken. 'U weet hoe de nieuwe Moeder gekozen wordt?' vroeg ze daarna benieuwd. Het zou in ieder geval wat tijd schelen om dat niet uit te hoeven leggen aan een Tarthiaan die er niets van begreep. 'In Telon moffelen ze al decennialang met dat proces. Het is niet voor niets dat de Oude Goden in een slecht daglicht zijn komen te staan en gelovigen vervolgd worden,' bracht ze op met meer emotie en spanning in haar stem dan eerder. Haar eigen familie had die jacht op aanhangers van de Oude Goden ook getroffen. Ze had de verhalen van haat ouders met regelmaat aangehoord.

Willem moest moeite doen om niet met open mond naar de vrouw te luisteren. Hij was echter beter opgeleid door zijn Septa en luisterde dus met een stoïcijnse, kalme blik op zijn gezicht. Terwijl ze door sprak, probeerde hij ook al met een plan te komen. Het zorgde er voor dat hij zich langzaam tussen de deur en de vrouw had geplaatst. Wat bracht het deze vrouw om die hele reis afgelegd te hebben om dit nieuws over te brengen? En hoezo waren er nog geen handelaars geweest met dit nieuws? Mogelijk hielden ze het wel erg geheim in Quandaï. Normaliter waren er genoeg handelaars die ruilden in politiek nieuws uit Quandaï. Hij wist dat zijn vader en Muriel met zulke mensen een deal hadden. 'Ik weet hoe de nieuwe Moeder gekozen wordt,' bevestigde Willem aan de vrouw. 'Zijn er aanwijzingen dat er nu ook gerommeld wordt met de procedure? En weten we hoe de Moeder aan haar einde is gekomen?' Het kon natuurlijk zijn dat ze niet per se een natuurlijke dood was gestorven, maar juist vermoord was. 'U heeft mij ook nog niet verteld waarom u hier bent en mij dit nieuws vertelt,' merkte hij enigszins achterdochtig op. Er was alleen één vraag die ook op zijn tong brandde. 'Loopt mijn familie of de gasten gevaar?' vroeg hij, terwijl hij de vrouw doordringend aan keek.

Kadhja knikte resoluut. 'Ja, de tekenen van de Goden zijn niet gehoord zoals het moet.' Het was frustrerend hier aan te moeten denken. Zij zelf was opgegroeid met een sterk geloof in de Oude Goden, maar dat was in Quandaï al lang niet meer gewoon en ernstig ontmoedigt. In Bahand was dat minder. Waar zij opgegroeid was stonden er veel tempels voor de Oude Goden. Ze had in één van die tempels gezeten toen de tekens naar haar zuster begonnen te wijzen. 'De Moeder was oud en al erg lang ziek, maar ik kan niet met zekerheid zeggen wat haar leven beëindigt heeft.' Kadhja betwijfelde het dat dat ooit bekend zou worden. Het was ook niet het meest belangrijke voor haar. Ze kon zich niet bezig houden met de dood, maar moest zich richten op de nieuwe Moeder. 'Omdat ik-' Ze wist niet hoe ze die vraag nu moest beantwoorden. Ze schudde daarna ook haar hoofd om de prins gerust te stellen. 'Nee, maar als er niets gebeurd zou Tarth wel een doelwit kunnen worden in de aankomende manen of lentes.' Kadhja boog haar hoofd en vouwde haar handen samen voor haar lichaam terwijl ze verder sprak en uitleg gaf. 'Ik- ik heb deze opdracht gekregen van de nieuwe Moeder, de echte en niet de marionet in Telon en- en ze heeft steun nodig. Een verbond.'