De Smederij

Roshan trok een wenkbrauw op naar Inanna terwijl ze door haar buidel heen rommelde om het eten uit te stellen. 'Ik zal maar doen alsof ik dat niet gehoord heb,' zei ze maar met een scheve glimlach. Ze wist ook wel dat ze een persoon was die zowel letterlijk en figuurlijk luid was. Ze had al jong geleerd om zich niet steeds te verontschuldigen als ze 'te veel' was, of voor haar familie of wat dan ook. Roshan was gewoon haarzelf en als iemand daar een probleem mee had kon ze haar tijd daar niet aan verdoen. 'Ik heb Syd, de partner van mijn tante, wel eens met een rapier zien vechten. Diens vader kwam van de  Zomereilanden. Syd geeft me wel eens lessen als die op bezoek is. Het is een erg interessant wapen dat past bij een zeer intrigerende vechtstijl. Ik meen het dat het bij je zou passen. Je hebt er een goede bouw voor en als je niet dat schoeisel draagt weet ik zeker dat je erg snel op je voeten bent.' Ze had op een kleed wat van het eten uitgestald en bood Inanna nu een van de zoete broodjes die de kok mee had gegeven aan. Vervolgens wenkte ze ook de twee wachters om hen eten aan te bieden. 'Ik reis graag, maar je bent niet de enige die niet bepaalde grenzen over komt.' Zuchtend nam Roshan een hap van haar broodje en leunde nonchalant tegen de boomstam achter zich. 'Mijn broer Arlo reist overal heen. Zijn verhalen zijn geweldig en hij lijkt wel alle talen te spreken en elke stad te kennen. Soms neemt hij mijn waren mee en verkoopt ze in andere landen. Zo voelt het toch nog een beetje dat ik ergens kom.' Ze had ook de wijn uit haar buidel gehaald en ontkurkte de fles voor ze een flinke slok nam. Ze bood deze vervolgens aan Inanna aan.