De Smederij

-

Roshan stond met een vuurrood hoofd en haar mouwen opgestroopt tot over haar ellebogen bij het aambeeld. Ze was al sinds de ochtend bezig met een nieuw zwaard. Het was het exemplaar dat ze aan haar tante wilde geven. Ze had haar namelijk eindelijk eens zien vechten en had direct gezien wat voor soort wapen het beste bij haar vechtstijl zou passen. Alle andere exemplaren die ze al eens gemaakt had of aan begonnen was, had ze maar verkocht. Er waren altijd genoeg soldaten in het kamp die met haar wapens wilden vechten en sinds ze nu steeds minder wapens maakte, kostte het weinig tijd voor iets verkocht was. Ze kon het geld ook wel gebruiken. Tijdens haar laatste bezoek aan Tyrosh had ze een plek gezien die ze wilde huren. Hoe veel ze ook genoot van haar bezoeken aan de taverne, kon ze in de kleine kamers daar amper aan haar werk bezig zijn. Ze had het al eens geprobeerd en Erin was niet erg blij geweest met de troep die ze er gemaakt had. Roshan blies een krul uit haar gezicht en liet haar hamer op de grond vallen om het zwaard beter te bekijken. Toen ze tevreden was, liep ze terug naar de werktafel. Ze wierp een vriendelijke glimlach naar Harald, de vaste wapensmid van het kamp, die met enige tegenzin wat meer plek voor haar maakte. Ze hoorde hem nog klagen dat ze gezegd had dat ze enkel in de ochtend plek in zou nemen en dat ze hem verzekerd had dat ze 's middags iets te doen had. Roshan was echter allang de tijd en het feit dat ze haar moeder had beloofd de prinses mee op stap te nemen vergeten.

Inanna liep achter haar vader en zijn goede vriendin Guila aan door het kamp heen. De laatste dagen had ze vooral met Silvester opgetrokken. Hij kon helaas niet constant zijn taken vermijden, dus was het onvermijdbaar dat ze met andere mensen opgezadeld zou worden. En dus zo ook de kinderen van de familie Barnes die ze bezochten. Die middag zou Roshan haar blijkbaar vermaken. Ze kende de vrouw niet goed, omdat Silvester maar weinig over haar los liet - in tegenstelling tot de informatie die hij gaf over zijn beste vriend Matheo. Het liefste had ze de middag uitgebreid haar haren gewassen en vervolgens ingevlochten, maar dat zat er blijkbaar niet in. Uiteindelijk lieten haar vader en de moeder van Roshan haar achter bij een smederij. Ze hoorde de vrouw nog iets naar binnen roepen naar haar dochter, maar daarna mocht ze het blijkbaar zelf uitzoeken terwijl haar vader de middag zou besteden in de tempel. Terwijl Inanna naar binnen liep, trok ze haar neus op wegens de sterke geuren die er hingen en wapperde ze met haar hand voor haar gezicht om alle rook weg te blazen. Het werkte maar deels, wat erin resulteerde dat ze flink hoestend de werkplaats in stapte. 'Roshan?' vroeg ze, terwijl ze allereerst een imponerende man zag staan en vervolgens de gestalte van de vrouw die ze zocht. 'Hoe houd je het in deze warmte vol?' Ze trok aan de col van haar jurk en wapperde niet alleen meer met haar hand wegens de rook, maar ook voor wat frisse en vooral koele lucht. 'Als je het druk hebt, kan ik ook Silvester opzoeken,' bood ze ook nog snel aan.

Roshan was net weer verdiept geraakt in haar werk toen ze plots de stem van haar moeder hoorde. Verrast keek ze even op en verwachtte ze haar binnen te zien komen. Haar moeder kwam vaak kijken naar wat ze aan het doen was en, nog beter, vaak nam ze wat te eten voor Roshan mee. Ze riep nog een begroeting terug, maar vestigde haar blik terug op het zwaard. Pas toen ze haar naam hoorde, keek ze weer op en zag ze de prinses. De belofte die ze had gemaakt, kwam plots terug. Met een frons bekeek ze Inanna van top tot teen. Ze had er helemaal niet naar uitgekeken om de prinses op sleeptouw te moeten nemen. Er was zo veel te doen en die meid leek enkel en alleen geinteresseerd te zijn in dat vriendje van Matheo. Maar Roshan had haar moeder niet kunnen weigeren, vooral niet nu. Roshans grijns brak door en ze pakte vlug een doek op om haar handen aan af te vegen. 'Ben je mal? Dan riskeer ik de teleurstelling van mijn moeder te voelen.' De prinses mocht best weten dat Roshan dit voor haar moeder deed en niet echt voor haar eigen plezier. 'Als het hier te muf is, wacht buiten dan even op me. Ik moet dit eerst opruimen.' Ze wees naar het materiaal dat voor haar uitgespreid lag. Harald zou haar niet meer binnen laten als ze het zo achterliet.

Inanna keek met een twijfelachtige blik toe hoe Roshan naar haar grijnsde. Ze had gehoopt dat ze het aanbod zou aannemen dat ze Silvester zou opzoeken, maar de vrouw leek zich aan haar belofte aan haar moeder te willen houden. Bij de Oceanen... Ondertussen had ze haar hand voor haar neus gelegd om maar niet teveel rook in te ademen en keek ze geïntrigeerd rond. Het was duidelijk dat de meeste wapens van het kamp hier gemaakt leken te worden. Maar Inanna zag niet alleen wapens liggen, maar ook andere attributen. 'Ik kan me niet voorstellen dat jouw moeder boos kan worden,' murmelde ze. In dat opzicht leken haar vader en de vrouw veel op elkaar. Ze kon zich namelijk ook niet een kwade vader voorstellen, in tegenstelling tot bijvoorbeeld Celine. 'Wie bepaalde dat jij dit werk moest doen?' Inanna kon zich namelijk niet voorstellen dat Roshan ooit uit zichzelf ervoor had gekozen om wapensmid te worden. 'Dan wacht ik zéker buiten,' mompelde ze binnensmonds, om maar geen rook in te ademen. Buiten nam ze plaats op een stapel boomstammen en wachtte ze zo ongeduldig op Roshan. Ondertussen hield ze haar ogen open of ze haar geliefde rond zag lopen.

Roshan trok een wenkbrauw op naar Inanna, maar besloot maar niet in te gaan op haar misgeving betreffende haar moeder. Ze werd niet snel boos, maar Roshan had het wel degelijk meegemaakt. Voornamelijk tegenover haar broer, maar ook zeker naar haarzelf. Het was zeker een ander soort boosheid dan haar vader soms op kon roepen die vooral luid en onbuigzaam kon zijn in dat soort momenten. Roshan had er echter wel een talent voor om op de oude man in te praten. Ze had hem ooit eens tegen de dokter horen zeggen dat ze in dat opzicht "verdomd veel op zijn vrouw leek". Roshan moest lachen om de vraag van de prinses terwijl ze enkele stukken gereedschap terug op hen plek legde. 'Niemand bepaalt wat voor werk ik moet doen,' maakte ze maar duidelijk. Ze keek de andere vrouw na terwijl ze naar buiten liep en schudde ongelovig haar hoofd naar Harald toen ze naar buiten was verdwenen. Ze deed niet haar best zicht te haasten, maar nam haar tijd haar werk zorgvuldig op te bergen. Het was Roshan niet ontgaan dat Inanna er opgedoft en rijkelijk gekleed bij had gelopen. Voor ze naar buiten stapte, besloot ze dus toch nog haar vieze shirt om te ruilen voor een schone blouse en klopte wat van het vuil van haar broek af voor ze naar buiten stapte. Ze frutselde met de sjaal die ze om haar krullen had gebonden en zag zo aan hoe Inanna wel erg aandachtig rond keek. 'Jouw prins komt hier amper. De tent van zijn overste is te dichtbij en hij is te bang om aan het werk gezet te worden.' Ze glimlachte kort en liet haar krullen vrij om ze uit te luchten. De kleurrijke sjaal bond ze om haar middel voor ze naar het midden van het kamp wees. 'Heb je al iets gegeten? Ik nog niet namelijk. Laten we daar maar beginnen.' Roshan wachtte het antwoord van de andere vrouw niet af, maar stapte alvast op de keukens af.

Ongeduldig zat Inanna buiten op Roshan te wachten. Die vrouw nam duidelijk haar tijd. Dat zou niemand in Tyrosh aan durven: de prinses hield er namelijk niet van om op anderen te moeten wachten. Ondertussen dreven dan ook maar haar gedachten naar haar partner toe en naar hun recente gesprekken. Ze had ingestemd om hem dit jaar de ruimte te geven om zijn ouders het tegendeel te bewijzen van hun aannames. Het betekende echter wel dat hij veel in het kamp en op missies zou zijn, in tegenstelling dat hij in Tyrosh zou verblijven. Inanna zat natuurlijk vast aan haar positie en rol in de Noordelijke hoofdstad. Ondanks dat hij haar beloofd had dat hij haar niet zou vergeten, vrat de onzekerheid toch aan haar. Ze werd uit haar gedachten geschud toen Roshan plots naar buiten kwam lopen. Het viel haar meteen op dat de vrouw andere kleding aan had getrokken. Voordat ze er echter iets over kon opmerken, trok haar glimlach weg door de woorden over Silvester. 'Waar bevindt hij zich dan normaal gesproken?' verzuchtte ze, terwijl ze van de boomstam af gleed en haar rok glad streek. 'Hij is toch veel met jouw broer?' Op het verzoek van Roshan wilde Inanna weigeren, maar ze hoorde ondertussen ook het gerommel van haar buik. Bij de Oceanen, wanneer was de laatste keer dat ze gegeten had? Inanna haastte zich dus snel achter de andere vrouw aan, gevolgd door haar eigen wachters die plots weer verschenen waren. 'Moeten we per se op zo'n openbare plek eten?' vroeg ze bedachtzaam, terwijl ze rond keek en enkele starende blikken vond. 'Kunnen we niet naar jouw huis toe?'

Roshan blies met een diepe zucht een paar krullen uit haar gezicht en haalde haar schouders op. 'Ik ben eerlijk gezegd niet zo geinteresseerd waar dat vriendje van je wel rond hangt. Maar hij en Matheo trekken inderdaad veel met elkaar op. Ze rennen het kamp rond of gaan naar de nabij liggende dorpen. Er is een goede kans dat ze nu ook in een van de naburige kroegen zitten. Zeker omdat-' Ze hield haar zin echter in en stapte tussen een paar stel tenten door om de kortere route naar de keukens te volgen. 'Waarom vraag je het je prins niet zelf?' opperde Roshan maar. Ze had toch weinig goeds over hem te zeggen, vooral na wat er laatst voorgevallen was. Ze was er van overtuigd dat Matheo zich niet meer zo idioot gedroeg als de prins na zijn straftijd gewoon weer zoals het hoorde terug naar een paleis was gegaan. Ze wierp een blik over haar schouder. 'We eten ook niet hier.' Roshan gooide de deur van de keukens al open en begroette met een brede glimlach de kok en helpers die ze daar trof. 'Tarsem!' Ze omhelsde de man met een grijns en begon toen een geanimeerd gesprek met hem in half Quandaais en Tarthiaans terwijl de man een buidel voor haar tevoorschijn haalde en vol begon te stoppen. Ze kende de man al sinds ze kon lopen en had hem al regelmatig geholpen met onderhoud van zijn pannen en ander gerei. Ook nu liet hij een gebroken garde zien die ze hem ook in de buidel liet stoppen. Roshan nam de buidel dankbaar over en beloofde Tarsem snel terug te komen met zijn garde. Vervolgens wuifde ze Inanna terug de keukens uit. 'Hoe ver kun je wandelen in die schoenen?' Ze wees kort naar de tafels waaraan andere soldaten hun maaltijden nuttigden. 'Ik eet hier namelijk liever ook niet,' gaf Roshan toen toe. 'Ik dacht dat we wel naar de rivier of het meer konden wandelen. Als dat mag van die wachters van je?'

Inanna probeerde de snel wandelende Roshan bij te houden op haar hakken. Ze had weinig rekening met de omstandigheden van het kamp gehouden tijdens het inpakken van spullen. 'Maar hij is een prins!' merkte Inanna ongelovig op. 'Waarom zou je niet-' De blik op Roshans gezicht liet echter zien dat ze wellicht niet haar zin moest af maken. Maar, bij de Oceanen, betekende adel - en zeker koninklijke - dan niets meer? 'Zeker omdat?' drong Inanna aan op de oudere vrouw na haar woorden over Silvester en Matheo. Ze had het idee dat Roshan maar wist dan dat zij zelf wist. Inanna volgde Roshan vervolgens de keukens in en werd opnieuw overvallen door een hoestbui wegens de scala aan geuren die er hing. Enigszins overweldigd luisterde ze naar het gesprek tussen kok en Roshan. Door de afkomsten van haar ouders kon ze zowel Tarthiaans, Quandaïs als Islaïs spreken. Het herinnerde haar eraan wat de afkomst was van Roshans moeder - en wat de historie was tussen Roshans moeder en haar eigen vader. Oceanen nog aan toe. Haar vader wilde er vroeger maar weinig over los laten. Misschien dat hij nu loslippiger zou zijn. Het gesprek werd alleen maar geanimeerder en Inanna kon enkel denken dat als Roshan ook net zoveel enthousiasme in hun eigen gesprek zou hebben dat het een stuk leukere dag zou worden. Inanna bedankte de kok ook en liep vervolgens ook de keuken ook. Kort keek ze naar haar schoenen. 'De rivier zou ik wel moeten kunnen bereiken. En anders kan één van mijn wachters mij wel dragen,' vertelde ze de andere vrouw, waarna ze haar ogen rolde. 'Dat was uiteraard een grap.' Het was ongemakkelijk dat Roshan er niet om lachte. 'Heb je veel vrienden in het kamp?' vroeg ze, verwijzend naar zowel de smeder als de kok.

Roshan besloot om niet in te gaan op de vragen van Inanna. Ze had geen zin om uit te moeten leggen wat voor fratsen de prins en haar broer uithaalden, noch wilde ze haar vertellen wat voor chaos er was ontstaan sinds haar vader was uitgevallen naar Matheo. Haar moeder deed hard haar best om het bezoek van prins Iker zo soepel mogelijk te laten gaan en haar vader had Roshan al ter zijde genomen om haar er op te wijzen dat ze slim genoeg moest zijn om niet haar mond voorbij te praten wat betrof haar broer en de huidige problemen tijdens het bezoek. Roshan had verontwaardigd gereageerd. Haar hele familie leek haar soms te wantrouwen omdat ze zogenaamd een grote mond had. Maar ze had wel degelijk naar hem geluisterd. Roshan wilde juist haar mond open trekken om het voorstel van Inanna te bespotten, toen ze hoorde dat Inanna niet serieus overwoog om door een wachter gedragen te worden. Ze keek met een frons om naar de twee wachters. Ze begon vervolgens de weg richting de rivier in te slaan. 'Mijn beste vriendin woont in Tyrosh,' gaf ze als antwoord. Roshan ging liever niet te veel in detail over wie haar vrienden in het kamp waren en hoe veel ze er had. Het was namelijk wel wat ingewikkelder dan de prinses waarschijnlijk zou kunnen bevatten. 'Ik mag hopen dat je niet altijd die oppas bij hebt?' vroeg ze nu op haar beurt, met meer interesse dan ze toe wilde geven.

Inanna tuitte haar lippen in onvrede toen ze opmerkte dat Roshan haar vraag niet zou beantwoorden. Ze had het idee dat iedereen in dit hele kamp zoveel meer wist over haar prins dan zijzelf deed. Het bracht haar enerzijds onzekerheid, maar anderzijds kenden deze mensen haar prins ook niet zoals zij deed. Ze volgde de vrouw op de voet en probeerde haar bij te houden over de kleine stenen die op de weg lagen. 'Oh, ik weet wie! Dat is toch de dochter van Erin van de taverne?' Zowel Silvester als Diane hadden het weleens gehad over de familie van de taverne. Diane was natuurlijk nauw verbonden met de taverne-eigenaars en Silvester kende de mensen via zijn goede vriend. Inanna haalde vervolgens haar schouders op. 'In principe zijn ze er altijd, behalve in mijn eigen vertrekken. Maar op een gegeven moment merk je ze niet meer op. Ze-' Inanna zocht er het juiste woord voor. 'Ze mengen in de achtergrond op een gegeven moment.' Ze deed niet moeilijk over de aanwezigheid van haar wachters. Uiteindelijk waren ze er om haar te beschermen. 'Het is- ingewikkeld sinds mijn vader weer in het land is. Hij had vele vijanden voor zijn verbanning. We weten niet hoe realistisch die dreigingen op dit moment nog zijn.' Ze keek om zich heen en zuchtte zacht. 'Hij heeft zelfs hier nog gevangen gezeten.' Ze had daardoor altijd een moeizame relatie met het kamp gehad.

Verrast keek Roshan om naar de prinses. Ze had niet gedacht dat Inanna iets af zou weten van het leven buiten haar paleis. 'Ja, inderdaad. Ze heet Nuria. Ben je wel eens in de taverne geweest?' Haar vriendin had er nooit iets over gezegd, dus ze betwijfelde het. Dat was een nieuwtje waarvan Nuria wel beter wist dan het niet met Roshan te delen. Ze fronste vervolgens en keek nog eens naar de twee personen die hun volgden. Ze verschilden iets in lengte. Roshan gokte dat de ene wachter een gezette man was, maar de andere wachter- Ze voelde dat een kleine glimlach op haar lippen speelde voor ze de prinses weer aan keek. 'Ik krijg er de kriebels van,' zei ze maar kort. Roshan hees de buidel weer over haar schouder terwijl ze verder stapte en tot haar eigen opluchting de rand van het kamp in zicht had. 'Was dat niet omdat hij probeerde mijn moeder te verleiden?' Ze trok een wenkbrauw op naar de andere vrouw terwijl ze haar vrije hand in haar zij had gezet. Ze wist niet precies wat voor toon de prinses had gehad tijdens die woorden, maar het had Roshan niets aangestaan dat ze beschuldigend had geklonken. Ze zuchtte vervolgens en gooide haar hand in de lucht voor ze weer door liep. 'Onze ouders zijn er duidelijk overheen, laten wij er niet ook een probleem van maken. Als we alle geschiedenis en wrokken op tafel moeten leggen duurt dat een hele week. Bovendien ga ik er altijd van uit dat wij als kinderen toch beter weten dan die oudjes.'

Inanna dacht terug aan de momenten samen met Diane. De vrouw had Inanna weleens mee genomen in de stad. Het bezoeken van de taverne was echter altijd te riskant geweest, zeker na Sauls dood. Maar dat hield niet in dat Diane niet kon vertellen over haar leven met Saul, waarin de taverne ook een grote rol speelde en had gespeeld. 'Ah, ja, Nuria,' herinnerde Inanna zich uit de woorden van Diane. 'Diane heeft me veel over haar verteld en natuurlijk over haar familie.' Ze zuchtte dramatisch. 'Ik mocht nooit langsgaan. Het zou teveel ogen op de plek vestigen.' Ze begreep niet wat er zo speciaal was aan de plek. Het was toch gewoon een taverne? Inanna keek ook over haar schouder en zag de bekende gezichten van haar wachters. 'Kriebels? Het zijn ook maar gewoon mensen. Vrienden,' corrigeerde ze zichzelf. Ze kon het wel degelijk goed vinden met haar wachters. Van de volgende woorden ging Inanna iets rechter lopen en zocht ze naar de juiste woorden. 'Dat is onzin,' zei ze dus maar. 'Op dat moment waren mijn ouders al samen. Mijn vader zocht niet de avances van jouw moeder. Was zij niet diegene die hem achter had gelaten in Quandaï en hem in zijn eentje de toorn van de Moeder over hem heen liet krijgen?' Ze voelde hoe haar wangen roder werden van de frustratie. 'Was jouw moeder niet diegene die verantwoordelijk was voor zijn verbanning?' Ze negeerde de woorden over 'dat ze eroverheen moesten stappen'. Ze zou geen geschiedvervalsing tolereren.

Roshan wist wie Diane was, maar ze kende haar niet goed. Ze had haar wel eens in de taverne gezien en had ook sieraden aan haar verkocht en als ze het zich goed herinnerde - wat ze altijd deed met haar klanten - een klein uitklapbaar mes. Ze besloot er maar niet op in te gaan en keek daarom nog maar eens om naar de wachters om te zien of ze de blik van de vrouwelijke wachter nog eens kon vangen. Ze vond het maar raar dat Inanna hen omschreef als vrienden. Hoe kon je nou vrienden zijn als de een verantwoordelijk was voor de veiligheid van de ander. 'Vecht je zelf niet? Is dat niet iets wat Islaise vrouwen leren zodra ze kunnen lopen?' Ze was benieuwd naar het antwoord en was wat langzamer gaan lopen zodat ze het antwoord van Inanna aan kon horen, maar de reactie die ze kreeg wat betrof hun ouders frustreerde haar evenzeer. 'En simpelweg omdat jouw ouders samen waren, weerhield dat hen er van om met anderen te flirten? Mijn moeder ontsnapte haar dood in Telon op het nippertje. Ik denk dat haar leven toch iets meer waard is dan het mogelijk gekrenkte ego van jouw vader omdat ze hun verloving zo verbrak!' Roshan had het gezegd voor ze het door had en beet snel op haar tong om niet door te gaan toen ze nog meer onzin van de prinses hoorde. Haar moeder en tante zouden haar op de vingers tikken als ze hoorden wat en hoe ze tegen de prinses had gesproken. Ze had echter geen spijt van haar woorden. Iedereen in Tarth wist dit inmiddels toch wel? En wie dacht Inanna dat ze was om zo beschuldigend naar haar en haar familie te zijn! 'Goden nog aan toe, het lijkt me een idioot plan om samen te gaan zitten picnicken als we alleen maar decennia oude roddels aan gaan wakkeren. Ik heb wel wat beters te doen. Dus heb je enige interesse om het over iets anders te hebben of niet?' Roshan sloeg haar armen over elkaar en wachtte ongeduldig het antwoord van Inanna af.

Inanna keek Roshan enigszins verrast aan. Ze wist niet dat het alom zo bekend was dat Islaïse vrouwen zo kundig waren in de vechtkunst. 'Mijn moeder is nooit lang genoeg achter elkaar in het paleis geweest om mij ook maar iets te leren,' verzuchtte Isaia, terwijl ze terug dacht aan haar jeugd. Haar moeder had haar op jonge leeftijd weleens geprobeerd om het een en ander aan te leren. Ook de wachters hadden het op hen genomen als haar moeder weg was en zo had ze een leermeester gehad. Het was echter nooit zo geweest dat ze die vechtkunsten had hoeven gebruiken. Ze drukte echter bij de volgende woorden haar nagels in haar hand. Hoe hadden meneer en mevrouw Barnes hun kinderen zulke fantasieverhalen kunnen vertellen? 'Ik zie de manier waarop je naar mij kijkt,' merkte Inanna met over elkaar geslagen armen op. 'Met afgunst. Je keek er tegen op om mij vandaag te moeten vermaken. Waarom pak je dan nu niet de kans om van mij af te kunnen zijn? Ga vooral iets anders doen!' Ze wenkte haar wachters en keek Roshan afwachtend aan. 'Ik laat mij terug begeleiden naar jouw ouders' huis om mijn vader te zoeken.'

Roshan voelde hoe ze enkel dieper fronste en vervolgens met haar ogen rolde toen ze het weerwoord van de prinses hoorde. 'Oh laat me niet lachen! Alsof jij er naar uit hebt gekeken om met mij of mijn familie op te trekken. Je bent hier alleen maar voor jouw prins en waarschijnlijk om je vader een pleziertje te doen nu hij eindelijk terug is.' Ze keek nogmaals naar de wachters die direct dichterbij gekomen waren en blies geergerd haar haar uit haar gezicht. 'Het spijt me dat ik niet zoals je hele hofhouden aan je voeten lig, prinses.' In wat voor bubbel leefde die meid? Vast en zeker werd er geen weerwoord geduld in het paleis. Wie weet wat de Landvrouwe deed met mensen die haar 'nichtje' oncomfortabel maakten of tegenspraken. Roshan schudde haar hoofd en begon weg te lopen terwijl de wacht al vroeg waar ze Inanna naartoe konden brengen. Met iedere stap verder weg, gingen Roshans gedachten weer uit naar het hoopvolle gezicht van haar moeder en het enthousiasme waarmee ze over prins Iker en zijn dochter had gesproken. Meer nog dacht ze terug aan de sombere uitdrukking op het gelaat van haar moeder waarmee ze haar soms betrapte sinds het vertrek van Matheo. Ze stopte dus ook weer even snel, balde haar vuisten en riep naar het drietal voor ze te ver weg waren. Roshan stapte op hen af en wees naar het schoeisel van de prinses. 'Het is een heel eind om terug naar huis te lopen vanaf hier. We zijn zo bij de rivier. Eet iets en ga dan terug. Dan vermijden we beiden dat onze ouders teleurgesteld zijn en- en dan zet ik je zo af bij de training van je prins.' Ze wist dat haar broer en zijn vriend op deze middag meestal op hun training waren, als ze hun taken niet ontweken.

Inanna rolde met haar ogen terwijl ze naar de geërgerde woorden van de andere vrouw luisterde. ‘Natuurlijk keek ik naar het weerzien met Silvester uit. Ik ken jullie namelijk allemaal helemaal niet! Én natuurlijk wilde ik mijn vader een zorgeloze tijd bezorgen na zijn jarenlange verbanning! Hij keek er naar uit om jouw moeder en tante te zien en zijn dochter aan hun voor te stellen. Dat is het!’ Ze gooide gefrustreerd haar handen in de lucht en vertelde vervolgens net iets te bits aan haar wachters dat ze terug wilde naar haar vader. Zo begon ze op de weg terug met gebalde vuisten. Wie dacht die vrouw wel dat ze was? Wist ze eigenlijk wel wie Inanna en Silvester wel waren? En wie haar vader was en Celine en- Plots hoorde ze de stem van Roshan achter haar. Typisch. Ze wilde een weerwoord geven op haar voorstel, maar besefte op hetzelfde moment dat haar vader ook teleurgesteld zou zijn als ze alleen terug kwam. Hij had haar die ochtend nog zo enthousiast gevraagd hoe laat zij en Roshan zouden afspreken. Bij de Oceanen, misschien moest ze het toch maar even uit houden. Daarbij trokken haar mondhoeken omhoog bij de gedachte dat ze Silvester snel weer zou zien. ‘Dat aanbod neem ik graag aan,’ zei ze nu poeslief, terwijl ze haar rokken pakten en weer richting Roshan liep. ‘Heb je trouwens mijn wachters al ontmoet?’ Ze had de vrouw wel naar Ada zien kijken.

Roshan zette zich er maar over heen dat ze de andere vrouw zo weg moest laten komen met haar gedrag. Dat zou ze niet tolereren van anderen, maar ze hoefde haar moeder niet verder teleur te stellen. Daar was Matheo al te goed in. Bovendien leek dat het enige waarin zij en Inanna een overeenkomst hadden. De prins zou het ook jammer vinden als zij als kinderen niet met elkaar overweg konden. Ze weerhield zich ervan de plots wel erg aardige toon van Inanna te bespotten. Het was enkel een opluchting dat de prinses niet zo hautain was dat ze haar laatste aanbod ook af zou slaan. 'Nee,' zei ze kort met een zijdelingse blik gericht op de twee wachters. Inanna was dus niet zo naief te denken dat Roshan's interesse in hen onschuldig was geweest. Ze vroeg zich af of de vrouwelijke wachter dat ook door had. Roshan stak haar hand uit naar de wachters en stelde zich kort voor. Ze wist op te merken dat de vrouwelijke wachter, Ada blijkbaar, een stevige grip had. 'Laten we maar doorlopen zodat je straks niet alsnog te laat bent voor Silvester's training.' Een stuk meer tevreden liep ze door en keek toen naar Inanna. 'Sinds wanneer zijn jij en Silvester een dingetje?' vroeg ze maar. Het leek alsof de prins een onderwerp was waar de andere vrouw wel over wilde praten.

Inanna keek geïnteresseerd toe hoe Roshan zich voorstelde aan haar wachters en hoe Ada en Gilan zich op hun beurt ook voorstelden. Ze wist helaas niet al te veel over haar wachters. Uiteraard hadden ze zo hun eigen families in Tyrosh, maar de specifieke familiebanden kende ze niet. Daarvoor wisselden haar wachters te vaak. Ze vroeg zich af hoe bepaald was wie van haar wachters mee zouden reizen naar het kamp toe. 'Ik zou dat inderdaad niet willen missen,' merkte Inanna met een glimlach op, waarna ze Roshan volgde over het pad heen en ook de voetstappen van haar wachters achter haar hoorde. 'Ik en Silva?' begon Inanna luchtig, ondanks dat ze enthousiast was om over haar relatie te mogen spreken. 'We hebben elkaar ontmoet in Myr, maar pas in Tyrosh hebben we onze gevoelens serieuzer naar elkaar uit kunnen spreken. Sindsdien is hij mijn partner.' In Myr hadden ze puur wat geflikflooid met elkaar, maar was er al wel degelijk een romantische connectie. Daar hadden ze daad bij kunnen zetten in Tyrosh en nu in het kamp hadden ze ook daadwerkelijke beloften kunnen maken. 'En jij dan? Heb jij een partner?' vroeg ze benieuwd.

Roshan had graag meer vragen willen stellen aan de wachters van Inanna, maar nu ze voorgesteld waren en ze hun weg vervolgden, raakten ze weer op de achtergrond. Het voelde zo vreemd om te doen alsof ze er niet waren, maar Roshan kon ookgeen gemakkelijke manier vinden om hen nogmaals aan te spreken. Ze deed dus maar haar best om geinteresseerd naar Inanna te luisteren. 'Dus Silvester heeft jou het hof gemaakt?' vroeg Roshan maar direct. Ze had een veel persoonlijkere vraag willen stellen. Wat voor serieuze relatie zou die prins namelijk aangaan als hij niet de lakens eerst gedeeld had met een vrouw? Ze wist bijna zeker dat ze hem zoiets had horen zeggen tegen haar broer. Het was echter het betere besluit om die vraag niet te stellen. Ze schudde haar hoofd en streek haar donkere krullen over haar schouder om zo nonchalant mogelijk over te komen terwijl ze de vraag beantwoordde. 'Ik ben erg druk met mijn werk. Een partner is daar moeilijk in te passen.' Ze was niet van plan de prinses te vertellen dat ze wel degelijk jaloezie voelde naar haar relatie met de prins en dat ze de afgelopen manen alleen maar teleurgesteld was. Marie was daarin slechts het laatste blauwtje dat ze opgelopen had. Zelfs Matheo leek iemand aan de haak geslagen te hebben, maar ze was daar net zoals haar vader erg sceptisch over. 'Mijn moeder zei dat je nu je op leeftijd bent ook aan taken bent begonnen in het paleis?' vroeg ze om hopelijk het onderwerp weg te sturen van relaties.

Inanna dacht na over de vraag van de andere vrouw. 'Ik denk dat ik hem zeer duidelijk had gemaakt hoe ik over hem dacht en wat ik van hem verlangde,' begon Inanna, terwijl ze terug dacht aan die spannende dagen in Myr. Het was opwindend geweest om de jonge prins om haar vinger te wikkelen. 'En toen stond hij nog geen drie manen daarna in Tyrosh opeens voor mijn paleis.' Het was nog romantischer als ze het zo uit sprak. Echter, als ze terug kon in de tijd, dan had ze gehoopt dat ze het handiger met de prins aan had gepakt. Wellicht had ze het hem niet zo moeilijk moeten maken in het begin. 'Dat begrijp ik. Een partner vraagt ook om veel tijd,' stemde Inanna met Roshan mee. Ze keek op tegen het feit dat de andere vrouw een baan, een roeping, had. Dat ze wist waar haar talenten en krachten waren en dat ze daaruit haar werk had kunnen maken. Dat vond ze ongelofelijk knap. Daarom vond ze het ook moeilijk hoe ze precies op de laatste vraag moest antwoorden. Uiteindelijk nam ze enkel de taken van Celine over omdat ze de dochter van de prins en prinses was. 'Ja, ik ben verantwoordelijk gemaakt voor een bepaald budget om de stad en de omliggende regio te verbeteren. Ik- ik ben er nog niet over uit hoe ik het ga besteden.' Hoe enthousiast ze over haar plannen tegen Diane, haar vader en Silvester had gesproken, hoe voorzichtig ze was bij deze vrouw. Ze was bang voor kritiek. 'Hoe ben je op jouw werk gekomen?' vroeg ze op haar beurt benieuwd.

Roshan moest toegeven dat ze het wel kon waarderen dat Inanna aan gaf dat zij had getoond wat zij wilde in plaats van enkel mee te gaan in wat Silvester dan ook wilde. 'En ik heb gehoord dat jij toen de poorten gesloten hield?' voegde Roshan met een grijns toe. Matheo had het eens laten vallen dat zijn vriend een blauwtje leek te hebben gelopen. Dat gaf ook maar meer aan dat de prinses wel haar eigen willetje had. Je moest toch wel een beetje lef hebben om een prins zo te laten wachten. Ze hoorde bedenkelijk aan wat de taken van Inanna momenteel in hielden. Ze kon het zich al voorstellen dat ze in de taverne een hele discussie kon voeren over de nutteloosheid van de adellijke leden met Samuel of Nuria of andere gasten. Ze was in het kamp en dichter bij haar familie altijd iets minder luid met haar meningen. Met het bezoek van de prins leek dat haar al helemaal beter. 'Dat is nogal wat om zo een beslissing te mogen maken,' stelde ze maar zo neutraal mogelijk. 'Ik ben vernoemd naar mijn grootmoeder. Ze werkte als wapensmid in het kamp en stond lang bekend als de beste in de regio.' Roshan ging als vanzelf wat rechter lopen, met een trotse blik op haar gezicht. Ze haalde er altijd veel kracht uit dat ze in de voetstappen van haar grootmoeder was gestapt. 'Ik dacht eerst dat ik een soldaat zou worden net zoals mijn broer, en vooral zoals mijn tante Robyn, maar ik heb niet zo veel met al dat bloed. Ik maak nu ook veel meer dan alleen wapens.' Roshan had al heel wat uitgeprobeerd de afgelopen jaren. Soms veranderde ze van materiaal of werkwijze, maar ze kwam vaak terug bij de metalen en de smederijen die ze zo goed kende. 'Ik verkoop veel in Tyrosh. Het zou me niet verbazen als er mensen in jouw paleis rondlopen met mijn werken. En dat zouden ze ook moeten doen. Ik maak namelijk een beter zwaard dan dat.' Roshan was terwijl ze sprak half omgedraaid naar de wachters en wees naar het wapen van Ada voor ze geamuseerd naar Inanna terugkeek.

Inanna trok verbaasd een wenkbrauw op, terwijl ze niet goed wist wat ze ervan moest denken dat men blijkbaar wist dat ze haar prins in het begin flink hard had laten zweten. Silvester had het haar namelijk niet in al te veel dank afgenomen. Tegelijkertijd was ze trots op haar zelf dat ze niet te gemakkelijk zichzelf had overgegeven aan de man. Ze glimlachte dus ook maar tevreden. 'Prins of geen prins, ik wilde wel zeker weten dat hij interesse had. Ik wil niet de zoveelste op zijn rijtje veroveringen zijn, maar ik wil de laatste op dat lijstje zijn,' vertelde ze stellig. Daarom wist ze zeker dat ze over een lente zouden verloven. Ze zouden allebei hun ouders laten zien hoe serieus ze naar elkaar waren. Inanna hield ondertussen nauwlettend in de gaten hoe Roshan op haar woorden reageerde. Nog maar weinig inwoners van het Noorden wisten dat Inanna een potje geld had om uit te geven. Wellicht wilde ze het wel ook zo houden. Haar interesse ging echter al snel uit naar het wapensmeden van de andere vrouw en het- Blijkbaar was het niet alleen maar wapensmeden, maar ook het smeden van andere zaken. Ook Inanna keek over haar schouder naar de wapens van haar wachters. 'Mag mijn vader een bestelling bij jou plaatsen?' glimlachte Inanna. 'Als blijkbaar onze wachters nieuwe wapens nodig hebben. Mogen ze een ontwerp bij jou aanvragen?' Het zou een mogelijkheid zijn voor Ada om bij Roshan langs te gaan. 'Heeft Silvester een zwaard van jou?' vroeg ze vervolgens benieuwd. 'En jouw broers en vader?'

'Maak je geen zorgen,' stelde Roshan maar snel toen ze de blik van Inanna bemerkte. 'Niet het hele kamp weet van al jullie escapades af. Ik heb alleen vaak genoeg in de buurt van jouw prins en mijn broer gezeten en ze kunnen nogal luidruchtig zijn.' Ze keek vervolgens zelf verrast naar de andere vrouw. Sprak ze over een huwelijk met Silvester? Ze begreep dat het logisch was omdat ze beiden van adel waren met nogal belangrijke titels, maar Roshan had de man nooit als erg trouw ingeschat. 'Een bestelling?' Ook met die vragen wist Inanna haar te overrompelen. Ze wilde graag haar waar aan grote namen verkopen, maar ze was niet van plan wapens te verzorgen voor de hele wacht van het Noordelijke paleis voor een adellijke familie.. Roshan kon het echter niet laten haar blik weer af te laten dwalen naar de wachters. 'Ik heb een lange lijst met bestellingen te vervullen de aankomende tijd, maar ik kan misschien wel een gaatje vrij maken als er iets geannuleerd wordt.' Dat kwam vaak genoeg voor. Ze schudde vervolgens geergerd haar hoofd. 'Nee, Silvester laat me niet eens zijn zwaard aanraken om het eens een goede slijpbeurt te geven. Iets met dat het overgedragen is aan hem via zijn grootvader en meer waard is dan alles wat ik ooit gemaakt heb.' Het leek haar geen excuus om met een bot wapen rond te lopen. Bovendien had Roshan het hem zeer kwalijk genomen dat hij haar kunnen overduidelijk niet vertrouwde. 'Arlo draagt een zwaard van zijn biologische vader, maar ik heb hem voor zijn eerste reis een messenset gegeven. Papa heeft altijd al met het zwaard van zijn vader gevochten en Matheo aast daar al jaren op dus hij wil niets van mij hebben.' Roshan fronste en haalde haar schouders op. 'Als ik het zo op een rijtje zet is het dus vooral het probleem van al die mannen dat ze een of ander complex hebben met patriarchale figuren en zwaarden.' Haar ogen waren weer op de prinses blijven rusten en kort nam ze haar voorkomen in zich op. 'Een rapier zou wel bij je passen. Of een set dolken. Maar ik maak ook sieraden.' Ze hield een van haar handen op om de ringen om haar vingers in het zonlicht te laten schitteren. Roshan liet Inanna echter niet lang kijken aangezien ze de rivier eindelijk bereikt hadden en ze maar al te graag hun picknick wilde starten. 'Dus, ben jij wel eens in de landen van jouw ouders geweest?' vroeg ze maar om het gesprek op gang te houden.

Inanna haalde opgelucht adem na het horen dat niet heel het kamp over haar en de prins roddelde. Ze mochten natuurlijk assumpties maken, maar ze wilde niet dat ze ook werkelijk een kijkje kregen in hun relatie. 'Jouw broer is vooral erg luidruchtig,' corrigeerde ze de vrouw met een glimlach. 'En jou heb ik ook weleens boven iedereen uit horen komen aan een kampvuur.' Vervolgens keek ze geamuseerd toe hoe de ene na de andere verrassing op Roshans gezicht te lezen was. Roshan moest toch ook wel weten dat zij en Silva niet lang konden daten zonder elkaar beloftes te maken. 'Een bestelling, ja,' bevestigde Inanna enthousiast. Ze vond dat haar wachters best wel eens wat verdiende. En daarbij zou ze wellicht ook Silva en haar vader er mee verrassen. En misschien ook wel Diane! En zo kon ze een goed voetje halen bij haar vader en de hele Barnes familie. Ze luisterde vervolgens geïnteresseerd naar de verhalen van de andere vrouw. Blijkbaar had iedereen zo zijn eigen historie met zijn zwaarden. 'Op de Zomereilanden vechten ze ook met rapiers,' merkte ze zachtjes op. Haar moeder kon het allemaal. Ze had liever een betere blik op de ringen willen werpen, maar Roshan had haar hand al teruggetrokken. 'Nee,' zei ze simpelweg. 'Ik mocht Quandaï niet betreden tijdens de verbanning van mijn vader. En mijn moeder is niet erg gewenst op de Zomereilanden en daardoor ik dus ook niet.' Ze keek Roshan vervolgens glunderend aan. 'Maar ik heb wel de verhalen gehoord.' Via Diane had ze gehoord over de Zomereilanden. En over Quandaï had ze enkel kunnen lezen. 'Reis jij graag?'