Leida

Leida is een middelgrote plaats die aan de weg naar het Noorden ligt. De plaats ligt hoger gelegen in een bergrug en is een belangrijk punt waar vele handelaren en andere reizende troepen samenkomen.

Iwan stond met armen wijd open gesperd en zijn kin hoog de lucht in geheven voor zijn publiek. Het was geen denderende opkomst zoals ze hadden gehad in andere plaatsen tijdens hun rondreis, maar ze mochten tevreden zijn. Hij deed dus ook flink zijn best om het laatste nummer, gezongen door hemzelf en begeleid door één van zijn groepsgenoten op een luit. Iwan vond zelf dat zijn slot aan deze voorstelling de werkelijke kers op de taart was. Het was de scène waarin de moedige ridder, hijzelf, stierf door zich op te offeren om de draak die zijn thuisstad al eeuwenlang tergde te bevechten. Hoewel veel van hun spel komisch was, was juist dit laatste moment tragisch en kon hij zich er altijd vol in gooien. Iwan had nooit gedacht dat hij een speler zou worden in een rondreizende theatergroep. Hij dacht dat hij zijn dagen zingend en grappen makend op de straten in Tyrosh door zou brengen. Zo leek het in ieder geval wel in zijn eerste jaren in de Noordelijke stad. Hij had maar extra gewerkt in de taverne waar ze hem voor een lange tijd gastvrij hadden ontvangen om zijn artiestenbestaan te kunnen ondersteunen. Echter had hij een doorbraak gekregen toen een lokale groep hulp achter de schermen nodig had. Iwan was van het verslepen van rekwisieten gepromoveerd tot achtergrondacteur tot volledig lid van de groep en dat juist op het moment dat ze besloten hadden om reizend hun voorstellingen met meer Tarthianen te gaan delen. Hij had die mogelijkheid met beide handen aangegrepen. Hoe goed hij zich ook voelde in de taverne en in de stad, begon hij zich onrustig te voelen, misplaatst in zijn nieuwe leven. Iwan bracht zo de afgelopen lentes veelal reizend door en kwam zo nu en dan in contact met zijn vorige leven. Soms was het omdat hij brieven kreeg van zijn familie, soms omdat zijn collega's graag langs Tyrosh gingen. Ook nu waren ze op weg terug naar de stad. Ze hadden nog enkele plaatsen die ze onderweg aan zouden doen, maar het uiteindelijk plan was een adempauze in Tyrosh. Hij keek er niet erg naar uit. Iwan liet zijn laatste noot lang doorklinken en toen het publiek en de luit muisstil waren, liet hij het nummer eindigen en boog diep voor hij vergezeld werd door de rest van de toneelspelers. Daarna ging het altijd snel: het publiek verliet het openluchttheater, ze bouwden af, hij waste de schmink af, zocht naar zijn fles met drank, lachte met zijn metgezellen, en dan zou hij nog uren wakker blijven en door de onbekende stad of dorp dwalen mét of zonder gezelschap tot het zwart werd en het plots weer ochtend was en tijd om naar de volgende plek te reizen. Zuchtend stapte Iwan het podium af.

Het was verveling dat Esra naar het dorpsplein had geleid. Hij was al weken onderweg terug naar Tyrosh. Na maanden op zoek te zijn geweest naar zijn biologische moeder had hij zijn zoektocht stopgezet en besloten om terug te gaan naar de stad waar hij voordat hij aan zijn reis begon vele maanden had vertoefd. Toen hij was vertrokken, was hij vol goede moed geweest dat zijn zoektocht iets zou opbrengen, maar nu hij er haast zeker van was dat hij zijn moeder nooit zou vinden, voelde de reis vele malen zwaarder. Hij kon dan ook niet wachten om terug te zijn in Tyrosh, in de herberg bij zijn broer en Erin. Hij had meerdere malen naar de herberg geschreven en ook brieven van hen teruggehad. Het had hem gesteund in de tijden dat hij zich alleen voelde, om iets te horen van zijn broer. Hij kon nog amper geloven dat hij oom was geworden in de tijd dat hij weg was. Wellicht dat dat ook de reden was dat hij niet kon wachten om weer terug te gaan. Gelukkig was het niet ver meer. Leida was de eerste plek waar hij weer een redelijke slaapplaats had kunnen vinden. In ruil voor wat werk in een taverne had hij een goede kamer gekregen met een mooi uitzicht over het dal. De afgelopen tijd was snel door zijn geld heen gegaan: hij was er wel achter gekomen dat reizen niet altijd goedkoop was. Daar kwam ook nog eens bij dat hij op weg naar Leida toe overvallen was door een bende straatlui. Hij was echter zo moe geweest dat hij zijn portefeuille vrij direct op had gegeven. Nu voelde hij zich echter een stuk beter: hij had al twee nachten goed geslapen en de toneelgroep zorgde voor goed vermaak. Al vanaf zijn aankomst op het plein had hij gedacht één van de spelers te herkennen, het duurde echter een flinke tijd voordat hij werkelijk door had wie het was. Niemand minder dan Iwan Halley-Barnes stond voor zijn neus een treurig lamento te zingen. Hij gaf een luid applaus toen zijn oude vriend boog en wurmde zich door de mensen massa heen richting het podium. 'Jij bent wel de laatste die ik verwachtte hier tegen te komen.' riep hij, toen Iwan het podium afliep en veegde zijn haren uit zijn ogen.

De laatste brief die Iwan bereikt had was verrassend geweest. Zijn jongste broer had het voor elkaar gekregen om te achterhalen in welke stad hij binnenkort terecht zou komen en had hem zo een brief kunnen sturen. Daar had in gestaan dat er eindelijk nieuws was over Guila. Ze was in Quandaï, er zou een missie op gang komen om haar terug te halen naar Tarth, vader en moeder waren opgelucht en nerveus tegelijkertijd, zijn broers zouden snel samen komen. Iwan had het gelezen met een gevoel van afstand. Hij voelde zich erg ver weg van zijn familie. De laatste keer dat hij iemand had gezien van zijn familie was toen Augustus hem had opgezocht. Daarna was er karig briefcontact onderhouden, maar Iwan had meer brieven van ieder individueel familielid dan hij zelf naar hen samen gestuurd had. Het stuk wat ze de afgelopen manen hadden opgevoerd had hem doen denken aan zijn familie. Het ging over gekke koningen en ingewikkelde families en het kon niet passender zijn voor Iwan. Hoewel hun voorstelling humor bezat en zijn leven dat nooit echt had gehad als hij dat zelf niet erbij gemaakt had. Verzonken in gedachtes aan zijn broers en ouders en zijn verloren zus had hij niet gezien dat er iemand op hem af kwam. Noch herkende hij de jongeman in eerste instantie en verdwaasd keek hij op hem neer. Het koste hem altijd wat moeite om uit de roes van het optreden te komen. Echter brak er al snel een glimlach op zijn gezicht door. 'Esra! Bij alle Goden nog aan toe!' Hij trok Esra naar zich toe en omhelsde hem stevig. Toen hij hem los liet keek hij zijn vriend uit Tyrosh nog ongelovig aan. 'Ik ben de reizende artiest, wat doe jij hier zo ver van onze favoriete stad? Hebben Erin en Hakeem je weg gepest? Of zat je vader je te veel op je dak? Dat snap ik wel hoor, vervelende familieleden, ik heb er daar ook te veel van.' Grinnikend sloeg hij een arm om Esra's schouders.

Esra moest lachen toen hij in een stevige omhelzing werd getrokken en sloeg zijn armen eveneens om Iwan heen. 'Een gefaalde poging tot het vinden van mijn moeder.' zei hij luchtig en haalde zijn schouders op. 'Maar ik ben weer onderweg naar mijn favoriete stad, maak je niet ongerust.' lachte hij. Vader zou wel blij zijn om hem weer te zien, tenminste, dat hoopte hij. Hij twijfelde er niet aan dat hij meer dan welkom was in de taverne. Het was naast het legerkamp zijn tweede thuis geworden. Misschien voelde het wel meer als zijn thuis aan dan het legerkamp ooit had gevoeld. 'Genoeg over mij, hoe gaat het met jou? Ik wist dat je melodramatisch kon zijn, maar dat je ook kon zingen? Iwan, de man met vele talenten.' grapte hij en liep, met Esra's arm over zijn schouder, met hem mee. 'Vertel, wat heb jij allemaal gedaan? Zo te zien heb je je in ieder geval niet verveeld de afgelopen tijd!' Esra was meer dan nieuwsgierig naar wat zijn vriend had gedaan sinds hij was vertrokken uit Tyrosh. Toen Iwan naar de Noordelijk hoofdstad was gekomen was Esra veel met hem opgetrokken en hij zou liegen als hij zou zeggen dat hij de aanwezigheid van zijn kameraad niet had gemist.

'Je moeder?' Vragend keek Iwan naar zijn goede vriend en trok een wenkbrauw op. Esra had hem verteld over de biologische moeder waar hij erg lang niets vanaf geweten had en dat hij er aan getwijfeld wat wat hij met de brief die hij had ontvangen moest doen. Iwan had hem altijd aangespoord dat het leven maar kort was, maar dat tegelijkertijd families niet gemakkelijk te onderhouden waren en stel je voor je ging er een moeder aan toevoegen! Het kwam er vooral op neer dat hij Esra zou ondersteunen in welke keuze hij ook maakte. 'Hoe lang ben je al onderweg?' vroeg hij nieuwsgierig. Ergens was het vreemd zijn kameraad buiten de Noordelijke stad te zien. Hij was gewend hem met zijn haren in de onstuimige zeewind te zien en met de altijd schijnende zon op zijn gezicht. Nu waren ze omringd door bergen, door grauw weer. Eerder had hij er over geklaagd, maar hij kon zich er nu moeilijk druk om maken nu Esra hier verschenen was. Wat hem betrof scheen de zon momenteel. 'Ach, ik was altijd al te lui om een instrument te leren bespelen, maar ik wilde wel muziek maken. Weet je nog dat je geprobeerd hebt me sitar te leren spelen? Een drama was dat.' Iwan had er nooit lang genoeg stil voor kunnen zitten of zijn altijd bewegende handen op de juiste plekken te kunnen houden. Het zingen daarentegen, dat was hem makkelijk af gegaan. 'Ik heb me zeker niet verveeld,' lachte hij breed. 'Ik heb inmiddels wel ieder theater en podium in Tarth gezien geloof ik. Hoewel het toch nog altijd het beste is om in de open lucht te spelen. Zoals hier. Het is zo machtig als je de lucht kan zien en alles er uit kan gooien.' Iwan babbelde vrolijk verder en nam Esra ondertussen mee naar de plek waar de wagens van zijn groep stonden. Daar werden ze al snel begroet door zijn collega's en met veel enthousiasme stelde Iwan Esra voor als zijn goede oude vriend uit Tyrosh. Toen hem een kruik wijn in de handen werd gedrukt nam hij gulzig een slok en hield hem vervolgens voor Esra op. 'Bij de Goden, Esra Hoster, hier,' mompelde hij nog altijd ongelovig terwijl hij zijn vriend nog eens goed bekeek.

Esra moest enigszins lachen. 'Ja, mijn moeder... Geloof me, mijn reis was vast niet zo spannend als die van jou. Ik heb ieder bergdorpje uitgekamd, maar helemaal niets. Ik begin me soms af te vragen of die brief wel echt was.' Het was iets wat hij zich op zijn reis meerdere malen had gesteld. Waarom was hij op zoek? Wat wilde hij ermee bereiken? Misschien was het duidelijkheid of zekerheid geweest, over waar hij vandaan kwam en wie hij was. Maar hij vroeg zich ook af of het hem werkelijk iets zou brengen om te weten wie zijn echte moeder was. Zou het veranderen wie hij was? Uiteindelijk was hij tot een antwoord gekomen: of hij nou wist of niet wist wie zijn moeder was, hij zou altijd Esra blijven. Met dezelfde normen en waarden, met dezelfde ideeën en wensen. Hij zou gewoon Esra blijven, en dat was dat. Toen hij tot die realisatie was gekomen, was hij ook omgedraaid om zijn zoektocht achter zich te laten. 'Pfoe... in alle eerlijkheid - geen idee hoe lang ik al onderweg ben. Veel te lang, Iwan - dat is één ding dat zeker is.' lachte hij. Hij verlangde terug naar Tyrosh en gelukkig zou het niet lang meer duren voordat hij weer een voet kon zetten in de havenstad. 'Jij en die sitar was de slechtste combinatie ooit.' lachte Esra. 'Herinner me er alsjeblieft niet meer aan,' grapte Esra, terwijl hij hem een stootje tegen zijn schouder gaf. Esra keek naar alle wagens die opdoemde. 'Dus hier vertoef jij je tijd? Rondrijdend in een wagen, toneelspelend, zingend - en dat uiteraard gecombineerd met rijkelijk vloeiende drank.' lachte hij, toen hij de kruik wijn in zijn handen kreeg. Hij nam er een flinke slok van en glimlachte. 'Het is wel toeval dat we elkaar hier treffen, niet waar?'

'Esra, maak dat de kat wijs. Je was op zoek naar je moeder, hoe kan dat nou niet spannend zijn? Vertel me niet dat je niet dood nerveus was?' Iwan stopte zijn vriend en bekeek hem eens goed om te zien of het uitblijven van succes hem gedeerd had. Echter zag hij enkel zijn glimlach. Esra was altijd al goedlachs. Hij herinnerde zich niet dat hij ooit géén lach op zijn gezicht gedragen had in de tijd die ze samen gespendeerd hadden in Tyrosh. Dat had hem erg goed gedaan na het achterlaten van de depressieve sfeer die er in het paleis had gehangen. Hij had die oude manier van leven helemaal van zich af willen schudden en daar had Esra hem veel bij geholpen. 'Ik weet zeker dat Tyrosh erg blij zal zijn met je terugkomst.' Hij glimlachte vervolgens en haalde zijn schouders op. 'Ja, zo'n beetje.' Tevreden keek Iwan toe hoe Esra van de wijn dronk en gaf hem toen op zijn beurt een duwtje terug. 'Het is maar goed dat we elkaar ineens tegenkomen hier. Al die oude collega's van mij klagen dat ze moe zijn en gewoon uit willen rusten, dus ik krijg ze niet meer overgehaald om het nachtleven hier in Leida te verkennen. Wat zeg je er van?' In Tyrosh waren ze erg bekend geweest met de vele kroegen, feesten en festivals die de stad kende. Vaak genoeg was Iwan wakker geworden op plekken zonder te weten hoe hij daar gekomen was of dan werd hij in de ochtend door een emmer water gewekt door Idris of Wren die hij de vorige dag beloofd had om te komen helpen. Die dynamiek en chaos had hij eigenlijk nog steeds in zijn leven.

'De eerste week was ik nerveus ja... en de tweede week ook... en misschien de derde, maar na een tijdje begon mijn hoop langzaam te vervagen. Ach - genoeg gepraat over mijn moeder die ik toch niet ga vinden. Ik wil veel liever weten hoe jou reis was. Ik kan me zo voorstellen dat je flink wat verhalen te vertellen hebt.' Het had een lange tijd geduurd voordat Esra alles van zich af had kunnen zetten, maar nu hij hier was, was hij de barre, vruchtloze tocht alweer haast vergeten. Hij was veel te blij een bekend gezicht te zijn. 'Het nachtleven verkennen? Dat laat ik me geen tweede keer zeggen.' lachte hij. 'Zeker niet met mijn oude metgezel aan mijn zijde. Bij de Goden, hoe vaak hebben wij Tyrosh wel niet onveilig gemaakt?' lachte hij. De oude herinneringen die hij had met Iwan deden hem lachen. 'Ik hoorde dat er een leuke kroeg zit een eindje verderop. Naast het meer. Als we willen kunnen we ook nog een duik nemen voor wat verfrissing.' Een goede wasbeurt was best welkom na al het gereis van de afgelopen dagen.

Iwan merkte dat Esra het onderwerp van zijn lange reis achter zich liet. Hij was dan ook niet de persoon om er over verder te gaan. Zijn vriend zou het wel met hem delen als hij daar behoefte aan had. 'Bij de Goden, ik zou niet weten waar ik moet beginnen,' grinnikte Iwan. 'Ik moet je sowieso vertellen over de beer die we zijn tegengekomen én het optreden dat we gegeven hebben tussen de koeien in een of andere stal toen het theater afgebrand leek te zijn.' Hij had inderdaad door zijn vele reizen nogal wat verhalen verzameld. Hij dacht er altijd met veel plezier aan terug hoe moeizaam het reizen soms was geweest. Op de momenten zelf had het soms hopeloos geleken, maar nu waardeerde hij iedere ervaring die hij gehad had. Immers dacht Iwan nog altijd dat hij aan het inhalen was voor alle jaren dat hij maar in het paleis niets had zitten doen, met niemand in contact was gekomen, geen interessante plekken had bezocht. Enthousiast klapte hij zijn handen samen toen Esra instemde om er met hem op uit te trekken die avond. Hij snakte er al een tijd na dat iemand hem weer zou vergezellen met dezelfde intenties: plezier beleven. Echter wist hij maar al te goed dat het voor hem inmiddels verder ging dan dat. Iwan had die nachten nodig omdat hij ze anders amper door kwam. Hij kon zich niet herinneren wanneer hij voor het laatst een goede nachtrust had gehad zonder eerst flink aan de alcohol of wat dan ook te zitten. 'Dat lijkt me een perfect plan. Ik moet deze schmink nog afwassen en jij mijn beste vriend-' Iwan warde grijnzend door het lange haar van Esra. 'Kan best wat zeep gebruiken.' Hij had hen inmiddels naar de wagen geleid die hij zijn thuis noemde. Hij deelde de huifkar met een muzikante van zijn troep. Ze was eigenlijk de enige die het geen probleem vond met de zooi van Iwan's gebruiken en gewoontes te leven en de ruimte te delen. De rest deelde namelijk hun wagens met twee of drie personen. Hij stapte naar binnen en rommelde wat in het rond tot hij weer buiten stapte ontdaan van zijn kostuum en gehuld in een ander kleurrijk ensemble. Glimlachend liep hij op Esra af met zijn handen achter zijn rug. 'Kies eens een hand.'

'De beer?' herhaalde Esra met opgetrokken wenkbrauw. 'Dat kan ook alleen jou overkomen hè?' Esra kon zich nog goed herinneren hoe hij vroeger geobsedeerd was door dieren. Hij was dan ook een keer het legerkamp uit geslopen toen hij een aantal soldaten had horen praten over hoe ze een beer met haar jongen tegen waren gekomen. Spannend als hem dat leek, was hijzelf ook het bos ingetrokken op zoek naar de beer. Zijn vader was er echter snel genoeg achter gekomen en had hem - voordat hij ook maar een berenklauw-afdruk in de grond had gevonden - aan zijn oor teruggetrokken naar het kamp. Pas veel later had hij zich gerealiseerd dat hij geen match was voor een volwassen beer en dat hij makkelijk als berenvoedsel had kunnen eindigen. Toen Iwan instemde met zijn plan om naar de taverne te gaan bij het meer, begon Esra te glimlachen. 'Weet je, dit had ik nou echt even nodig. Gewoon een avond plezier maken met een oude vriend.' Nu hij Iwan was tegengekomen realiseerde hij zich pas hoe erg hij naar iets bekends snakte. Naar iets zonder stress en zorgen. Gewoon weer lekker Esra zijn, zoals vroeger. Toen Iwan de huifkar in verdween, wachtte Esra voor de ingang tot hij klaar was met het verzamelen van zijn spullen. Toen hij er weer uitkwam, keek Esra enigszins verbaast op bij zijn vraag. 'Ehm, links?' Dat was voor hem altijd een logische keus geweest, omdat hij zelf linkshandig was.

Iwan hoorde de woorden van Esra met een brede glimlach aan. Hij knikte instemmend. Dit was ook precies wat hij nodig had. Ondanks zijn wilde avonturen, de interessante mensen die hij ontmoette, de muziek en stukken die ze opvoerden die steeds beter werden, had hij toch een vreemd soort heimwee. Hij kon niet zeggen voor wat die heimwee was. Evenfall was nooit echt zijn thuis geweest en in Tyrosh was hij eigenlijk maar zo kort verbleven. Het idee van heimwee deed hem aan zijn familie denken, maar dat bracht te veel pijnlijke herinneringen met zich mee. Zelfs in zijn gezin had hij zich nooit thuis gevoeld. Hij was niet de strevende werker zoals Adrian of de vriendelijke grote broer zoals Tobias, noch kon hij de rust en kalmte brengen zoals Augustus dat deed. Uiteindelijk was hij simpelweg de chaotische malloot die alleen maar meer stress bracht voor zijn familieleden. Het was beter dat hij zich afzijdig hield terwijl zij hun levens opnieuw opbouwden. Nu hij echter Esra zag wist hij ook meteen dat zijn nieuwe vriend deel was geweest van zijn heimwee. Hij miste zijn tijd in de Noordelijke hoofdstad. Met rollende ogen zuchtte Iwan. 'Je zei rechts toch? Niet links?' Grinnikend hield hij zijn rechter hand voor zijn oude kameraad voor. Hij had een stuk vergeeld papier vast. Het was echter zorgvuldig opgevouwen en hij gaf het voorzichtig aan Esra. 'Het was de kaart die je voor me getekend had van de wijk rondom de Eenbenige Krijger omdat ik steeds maar verdwaalde. Ik had hem altijd in mijn jaszak zitten en had hem zo dus meegenomen toen ik vertrok. Ik heb hem daarna nog altijd tevoorschijn gehaald als ik verdwaald was. Niet dat het nou zo effectief was om een kaart van Tyrosh te hebben in een stadje in het Oosten, maar, Es, de wanhoop bleef in ieder geval weg.' Schaapachtig lachend wreef hij door zijn krullen op zijn achterhoofd.

Esra begon te lachen bij Iwan's woorden. 'Ik zei inderdaad rechts, wat heb je dat toch weer goed gehoord, Iwan!' grapte hij, terwijl hij het papiertje pakte en hem openvouwde. 'Wauw...' zei hij, oprecht verbaasd. 'Dat je dit nog hebt bewaard.' Hij kon zijn eigen hanenpoten waarmee hij op het perkament gekrabbeld had amper lezen. 'Ik ben blij dat het je heeft kunnen helpen bij je reis.' Esra keek met een glimlach op. 'Je weet dat ik niet sentimenteel ben of wat, maar kom hier!' Hij trok Iwan in een stevige omhelzing. Het was lang geleden dat hij iemand op een manier als deze had aangeraakt, gewoon in een knuffel of een omhelzing. Het voelde dan ook goed om dit weer eens te voelen. Na enkele tellen liet hij Iwan los en keek hij naar het papier in zijn hand. 'Wauw, ik kan nog steeds niet geloven dat je dit hebt bewaard, man.' lachte hij en vouwde het stuk papier weer op. 'Hier, ik zou niet willen dat je nogmaals verdwaald,' zei hij, terwijl hij het papier teruggaf en glimlachte. 'En ik zie het alweer helemaal gebeuren dat ik het kwijtraak.' Esra stond nou niet bepaald bekend om zijn geordende levensstijl. 'Nou, waar wachten we nog op? Laten we gaan voordat ze al door de wijn heen zijn voordat wij überhaupt zijn aangekomen.'

Iwan keek toe hoe Esra de kaart aanpakte en het herkende en genoot van de glimlach die het op het gezicht van zijn vriend bracht. Hij wist dat hij het voor een goede reden bewaard had en niet alleen om er naar te staren als hij zich weer eens in de nesten had gewerkt door de weg kwijt te raken. Lachend liet hij zich omhelzen door Esra en sloeg ook stevig zijn armen om de jongeman heen. Toen ze daar zo stonden sloot hij zijn ogen vol genot. Hoewel hij veel gemeen had met zijn collega's waren het mensen die net als hem zelf niet graag verankerd raakten in hun levens, die maar wat rondreisden. Ondanks dat hij dus met ieder van zijn medereizigers gesprekken kon voeren tot diep in de nacht over theater en muziek en kunst, hielden ze een bepaalde afstand van elkaar. Hij wist dat er al flink wat rond geslapen was door iedereen. Daar had hij echter zelf niet aan mee gedaan. Hij vond zijn bedpartners maar in de vele steden en dorpen die ze aan deden. Dat weerhield hem er in ieder geval om gehecht te raken aan een persoon. Hij zou de volgende dag namelijk toch weer weg zijn. Zorgvuldig stopte Iwan het papiertje terug op zijn plek en schudde grinnikend zijn hoofd. 'Ja, wat was het ook weer? Mijn broche die ik aan je uitleende en die toen nooit meer bij me terug kwam?' Hij prikte beschuldigend in Esra's borst, maar ze wisten beiden dat hij het hem nooit kwalijk had genomen. Ten eerste gaf hij niet veel om materiële dingen. Ten tweede had hij het voorwerp op eigen risico aan Esra uitgeleend. 'Laten we gaan.' Met de grootste glimlach die hij in tijden had gedragen stak hij zijn arm door die van zijn vriend en ging op pad richting de kroeg.

'Hé, die broche weet ik niets van af.' zei Esra lachend. Onschuldig hield hij zijn handen omhoog. Hij kon zweren dat hij de broche op het tafeltje naast zijn bed had neergelegd, maar toen hij de ochtend erna wakker werd, kon hij het ding nergens meer vinden. Hij had wel duizend maal zijn excuses aangeboden aan Iwan. De drank in combinatie met zijn klungelige gedrag was die avond zeker geen goede combinatie geweest. Gelukkig had Iwan hem verzekerd dat hij het niet erg vond, al duurde het twee dagen voordat Esra het daadwerkelijk geloofde. Eenmaal onderweg naar het meer, duurde het een klei halfuurtje voordat ze aan waren gekomen. Het was laat in de middag. De zon hing laag en scheen fel toen ze aankwamen. Het water zag er heerlijk verfrissend uit en Esra trok dan ook gelijk het shirt wat hij aan had uit. Het duurde niet lang voordat ook zijn broek op zijn knieën hing. 'Wie als laatste kopje onder is trakteert vanavond!' riep hij, terwijl hij zijn voeten uit zijn broekspijpen wurmde en richting het meer rende.

Iwan had al snel een vlakke rots gezien die aan de waterkant lag en nog net de laatste zonnestralen ving. Toen Esra naar hem riep was hij al op weg naar de steen en trok hij slechts een wenkbrauw op naar zijn vriend. 'Doe jij je best maar, ik werk nog even aan mijn kleurtje, goed?' Met een gelukzalige zucht ging hij achterover liggen met zijn armen onder zijn hoofd gevouwen. Zo keek hij languit liggen even naar de kleurrijke lucht. Bij de Goden, hoe vaak had hij daar wel niet naar lopen staren? Naar de wolken, de vogels, de kleuren die de zon maakte in de vroege ochtenden of laat op de dag. Hij wist zeker dat Augustus er honderden gedichten over had geschreven. Sommige had hij ooit eens gelezen toen hij zijn poëzieboekje gevonden had. De andere velen zou hij nooit te lezen komen. Gus was altijd zo voorzichtig met zijn werk. De gedachte aan zijn broer maakte hem voor even triest, maar de warmte van de zon, het geklots van het water terwijl Esra er in dook, stelde hem gerust. Augustus verdween zo uit zijn gedachten en met een half oog keek hij toe hoe zijn vriend in het water zat. Uit zijn zak haalde hij de kleine veldfles die hij altijd bij zich droeg en nam een flinke teug. 'Was je maar goed, meneertje Hoster, ik ga namelijk niet op stap met iemand die naar zweet stinkt en viezigheid onder zijn nagels heeft!' grapte Iwan grinnikend.

Toen Esra weer bovenkwam uit het water, verbaasde het hem enigszins om te zien dat Iwan niet op zijn uitdaging in was gegaan. Veel trok hij zich er echter niet van aan. 'Ja, ja, ik weet het nu wel. Ik stink.' lachte hij, terwijl hij nogmaals kopje onder ging en hier enkele tellen bleef. Toen hij weer bovenkwam zwom hij richting de rots waar Iwan op lag te zonnebaden, en bleef hij, toen hij nog met zijn middel onder water stond, staan. 'Zeg, deel je niet meer?' vroeg hij gniffelend, toen hij naar de veldfles wenkte die Iwan uit zijn zak had gehaald. 'Oh, voor ik het vergeet. Ik ben erg benieuwd naar het verhaal met de beer. Als je me gaat vertellen dat je met een beer hebt geworsteld in een arena, ga ik nu alvast zeggen dat ik je niet geloof.' grapte hij. Tijdens zijn zoektocht was hij genoeg mensen tegen gekomen in kroegen die allerlei grootse verhalen rondbazuinde. De ene was nog belachelijker dan de ander en hoe meer drank er vloeide, hoe mooier ze werden. Esra had er altijd met veel plezier naar geluisterd, maar had de verhalen dan ook met een korreltje zout genomen. 'En ik verwacht wel dat je me zo komt vergezellen, meneertje. Het water is heerlijk en er zit nog flink wat schmink op dat gezicht van jou. Als ik dronken ben vanavond wil ik je wel nog kunnen herkennen.'

Iwan had zijn blouse met ruches open geknoopt zodat zijn witte bovenlichaam blootgesteld was aan de zon. Met al die jaren in het paleis had hij nooit echt veel tijd in de zon gespendeerd. Het grappige was dat hij in Tyrosh in de zomerse hitte dus meerdere malen ernstig verbrand was. Gewoon omdat hij niet wist dat zijn witte huid maar zo weinig zon kon verdragen. Nu wist hij wel beter, maar door het vele reizen waren zijn armen flink gebruind en staken ze fel af tegen de rest van zijn lichaam. Iwan in zijn ijdelheid vond het maar niets. Grinnikend zette hij de veldfles op het randje van de rots. 'Kom het maar halen.' Hij was op zijn zij gaan liggen en moest als vanzelf lachen. 'Oh, het is zoveel mooier dan dat. Het was in Zuiden ergens in de bergen waar we een hele tijd nodig hadden om een bepaalde bergpas door te komen. We hebben toen verschillende nachten in grotten geslapen omdat ze beschutting boden voor het wisselvallige weer. Eén nacht hadden we nog tot laat aan het kampvuur gezeten en ik was opgebleven om te wachten tot het vuur gedoofd was. Toen het donker was, moest ik mezelf verlossen van alle drank die er gevloeid had en op de terugweg bedacht ik me plots hoe veel alle grotten op elkaar leken. Ik dacht de juiste te hebben gevonden, ging naar binnen en vond uiteindelijk een warm plekje tegen één van mijn collega's aan. Isabela slaapt altijd met een of andere dierenvacht om zich heen en ik was dicht tegen haar aan gaan liggen om wat van haar warmte te krijgen.' Voor even was Iwan stil en hield hij zijn mond stijf dicht om maar niet te gaan lachen. 'Ik werd middenin de nacht gewekt door Isabela en Rami die mee meteen meesleurden. Bleek dat ik in het hol van een beer in winterslaap was gaan liggen.' Lachend was rechter gaan zitten en keek toen naar Esra. 'Kom op, je kant me niet zeggen dat jij geen verhalen hebt? Is er niet nog iets gebeurd in Tyrosh toen ik al weg was? Of tijdens je zoektocht?' Hij was bezig om zijn laarzen uit te trekken zodat hij, zoals Esra hem aangemaand had ook het water in kon gaan.

Geboeid luisterde Esra naar het verhaal van Iwan. 'Dit kan toch ook alleen jou over komen hè?' lachte hij hoofdschuddend toen Iwan zijn verhaal had vertelt. Toen het verhaal af was gelopen, stond hij op en liep hij richting de rots, waar hij de veldfles vanaf pakte en hier een grote slok uit nam. Niet wetende wat er precies in had gezeten, begon hij te hoesten bij de sterke smaak van alcohol. 'Zo, jij hebt Zomerwijn achter je gelaten zeg.' kuchte hij nog na, terwijl hij met opgetrokken neus de veldfles teruggaf. Zomerwijn vond hij heerlijk, iets sterkers mocht ook wel, maar hetgeen wat Iwan in zijn veldfles had gestopt, was niet aan hem besteedt. 'Pff, jeetje-' begon hij, denkend over de dingen die hij had meegemaakt tijdens zijn reis. Ze waren bij lange na niet zo spannend als de avonturen van Iwan. In tegendeel: Esra had zich tijdens zijn reis erg rustig gehouden. 'Ik ben overvallen door een straatbende?' zei hij twijfelachtig. 'Al was daar niets grappigs of heroïsch aan.' Hij was flink wat geld verloren die dag. Het had ook heel anders af kunnen lopen: als hij niet zijn buidel had overhandigd aan de groep, was hij er niet zeker van dat hij hier nu zou staan. Gelukkig had hij het meeste geld tussen zijn kleding verstopt en bevatte de buidel slechts wat munten. Toch was hij er flink zuur van geweest. 'Erin en Hakeem hebben een kind geadopteerd?' Hij had geen idee of Iwan daar al van op de hoogte was. 'Maar dat heeft niet zo zeer iets met mij te maken...'

Hard lachend keek Iwan toe hoe Esra proestend het goedje dat hij in zijn fles had gestopt tot zich nam. Hij pakte het terug van Esra over en nam nog een slok voor hij het in één van zijn uitgetrokken laarzen stopte. 'Het is een brouwsel van een oude vrouw die we onderweg tegen kwamen. Ik heb voor haar wat aria's gezongen in ruil voor het goedje.' Vervolgens wachtte hij geïnteresseerd af wat Esra met hem te delen had. Het kon niet zo zijn dat hij de enige was met goede verhalen. Hij floot kort toen Esra over de overval vertelde. Die bendes die je in de steden en in de wildernis vond waren niet niets. Die konden flink wat schade brengen en niet alleen in materiële waarde. 'Heb je al die tijd alleen gereisd?' Iwan kon zich dat moeilijk voorstellen. Als hij in zijn eentje was zou er gegarandeerd iets fout gaan of hij zou simpelweg gek worden van de eenzaamheid. 'De tortelduifjes zijn ouders geworden? Hoe heet je neefje of nichtje?' Hij glimlachte bij het idee dat Erin en Hakeem een kindje hadden. Ze zouden vast geweldige ouders zijn. En nu was zijn ome Ren grootvader! 'Je hebt geluk dat je geen andere broers of zusters hebt die competitie kunnen zijn voor de titel beste oom of tante. Ik moet het opnemen tegen de anderen. Adrian heeft al twee van dat grut en Tobias verwacht zijn tweede. Maar ik ben natuurlijk nooit in de buurt, omdat-' Iwan viel stil en keek bedenkelijk naar zijn handen. Hij sprak zijn familie zo weinig. Geen brieven, geen bezoekjes. Hij kon het gewoon niet. Iwan was opgestaan om abrupt zijn kleding uit te trekken en naast Esra het water in te springen.

'Nou, ik zou die vrouw niet eens één noot van mijn sitar gunnen om dit spul te krijgen.' grapte Esra. Hij kreeg al rillingen bij het idee dat hij nog een tweede slok zou nemen. Esra liet zichzelf weer onder water zakken en genoot van het koele water. Hoewel de zon laag stond, gaf hij nog steeds veel warmte af. 'Ja, ik heb één week met een metgezel gereisd. Een jongeman die toevallig vanuit dezelfde herberg naar hetzelfde dorp aan het reizen was. Echter was het niet zo'n succes.' De jongeman had zo op zijn lip gezeten: wat was hij aan het doen? Waarom reisde hij alleen? Waar ging hij naar toe? Waar kwam hij vandaan? Had hij broers en zussen? Waar was hij opgegroeid? Wat was de mooiste plek die hij ooit bezocht had? De vragen bleven maar komen en Esra was blij toen hij eindelijk weer in alle rust verder kon reizen. Bij de vraag over zijn nichtje glimlachte hij echter. 'Ze heet Nuria. Ik heb haar echter nog nooit gezien. Toen de golf met vluchtelingen aan kwam in Tyrosh hebben ze haar geadopteerd.' vertelde hij. Esra was er achtergekomen door de brievenbus die Hakeem hem had gestuurd. In zijn brief terug had Esra hem gevraagd om hem op de hoogte te houden, en dat had zijn broer tot op heden zeker gedaan: iedere paar weken had hij een brief kregen met updates over zijn nichtje. 'Hé, maar als je weer in Tyrosh bent kun je Tobias en Renee toch opzoeken? Ik weet dat ze met geregeld in de taverne komen. Daarbij durf ik te wedden dat Elaine dol op je is.' verzekerde hij zijn vriend met een glimlach. 'Iedereen is zijn eigen kant opgegaan, Iwan. Ze nemen het je echt niet kwalijk dat je het leven leidt dat je graag wilt leiden.' Hij wist niet helemaal of het waar was, maar hij kon het altijd proberen om Iwan wat op te peppen.

'Ach, het is effectief.' Iwan had de veldfles er nog eens bij gepakt om een extra slok te nemen. Hij dronk allang niet meer voor de smaak, noch voor het plezier eigenlijk. 'Niet zo'n succes, als in hij sloeg al je avances af? Of liet ie je niet met rust en heb je hem maar gedumpt?' Hij poogde de naam van Esra's nichtje in zijn geheugen op te slaan, maar wist vast en zeker dat hij het nog tien keer zou vergeten. Bovendien zag hij de glimlach die het bij zijn vriend teweeg had gebracht. Het was het dus waard dit te onthouden. 'Vluchtelingen?' vroeg Iwan echter verward toen hij dat liet bezinken. Hij was zelf zo afgesloten van de wereld met zijn theatergroepje en ze spraken zelden over de politiek. Iwan had daar absoluut nooit interesse in gehad. Toen hij in het water stond rilde hij kort vanwege het temperatuurverschil met eerder en keek Esra zijdelings aan. 'Ik weet niet of dat zo'n goed idee is,' mompelde hij zacht, hopelijk onhoorbaar. 'En wat voor leven, hè!' riep hij plots hard uit terwijl hij zijn armen wijd spreidde en een pirouette maakte. 'Zeker nu heb ik niets meer te klagen sinds mijn favoriete gezelschap zomaar is verschenen.' Lachend sloeg hij zijn armen om Esra heen en gaf hem zo een flinke duw zodat ze al snel beiden in het water lagen. Als dat geen effectieve manier was om zijn vriend van het onderwerp af te leiden wist Iwan het ook niet.

Esra moest lachen. 'Dat laatste.' Hoewel Esra hield van gezelligheid, was hij ook zeker gesteld op zijn rust. Daarbij was hij niet op reis gegaan voor gezelligheid: dan had hij beter in Tyrosh kunnen blijven, daar was het gezellig zat. Alhoewel, hij kon niet anders dan toegeven dat hij zich soms wel een derde wiel voelde in het bijzijn van Hakeem en Erin. Niet dat hij het hen kwalijk nam, al verlangde hij soms ook naar wat zijn broer had. Helaas had hij dat tot op vandaag de dag niet gevonden. Hij had wel eens wat afspraakjes hier en daar gehad, maar niets serieus. Niet iets waar hij zelf veel bij voelde. Toen Iwan verder vroeg naar zijn nichtje, knikte Esra. 'Ik wil niet weten wat je allemaal hebt gemist sinds je je bij die acteurs hebt gevoegd.' grapte Esra. Hij kon zich goed voorstellen hoe Iwan alleen bezig was geweest met zijn eigen ding. Hij gaf hem ook geen ongelijk, als hij als prins had geleefd, had hij zich ook afgesloten van de wereld als hij daar de kans voor had. Esra kreeg echter al snel door dat Iwan niet graag over het verleden praatte, dus ging hij mee in het nieuwe enthousiasme wat Iwan meebracht in het gesprek. 'Je favoriete gezelschap? Ik wist niet dat ik die ere plek had ingenomen?' grapte hij. Hij had het gezelschap van Iwan zeker gemist, misschien wel meer dan hij wilde toegeven. Net toen hij wat wilde zeggen, werd hij het water in geduwd. Niet voorbereid op deze duw, verdween Esra enkele tellen onder water, waarna hij happend naar adem weer bovenkwam. 'Is dat hoe je je favoriete gezelschap behandeld?' grapte hij, waarna hij Iwan kopje onder duwde.

'Het gaat er niet om wat ik gemist heb, maar om hoe ik mijn leven verrijkt heb met de kunsten. Waar ik me mee bezig houd is wat er zich afspeelt in de stukken die we spelen of die ik lees,' legde Iwan plechtig uit. 'En soms-' Zijn grijns werd ondeugender toen hij zijn volgende gedachte uitsprak. 'Betekent dat dat ik mijn overgrootvader koning William Halley moet vertolken.' Hij had het in eerste instantie af willen slaan om die rol op zich te nemen, maar het was een te goede rol om te weigeren. Bovendien dacht hij dat het wellicht op een vreemde manier hem zou helpen met zijn relatie tot zijn familie en het paleisleven dat hij achter zich had gelaten. Iwan hoopte op wat katharsis voor hemzelf. Hij dook zelf ook onder water en liet zich soppend door Esra nog een paar keer onderduwen. Uiteindelijk greep hij zijn vriend stevig vast zodat ze of samen onder zouden gaan of Esra zou stoppen en glimlachte breed. 'Hoe zou je willen dat ik je behandel? Je bent toch niets anders van me gewend, Es?' Hij schudde zijn natte krullen uit zijn gezicht en liet Esra gaan. 'Waarom zoek je niets zoals Erin en Hakeem? En niet een moeder?' De vraag kwam er zomaar uit. Hij had er niet over nagedacht.

Esra luisterde met opgetrokken wenkbrauwen naar de woorden van Iwan. 'Laat je vader het maar niet horen.' gniffelde hij. Hij kon zich al helemaal voorstellen hoe Iwan helemaal opging in de rol van zijn overgrootvader. Iedereen kende de verhalen van William Halley. 'Laat me raden, je bent ook zeker vaak dramatisch doodgegaan in deze glorieuze rol van je overgrootvader?' lachte hij, terwijl hij het water uit zijn ogen wreef. Nogmaals, hij kon Iwan geen ongelijk geven: het leven als straatartiest was vast een stuk minder stressvol dan het leven van prins. Toen Iwan hem meerdere malen kopje onder duwde, kwam Esra proestend boven: half van het lachen en half omdat hij net op het verkeerde moment een hap lucht had willen nemen. Toen hij uitgehoest en gelachen was, veegde hij zijn haren uit zijn gezicht. 'Hoe ik zou willen dat je me zou behandelen? Nou, een beetje liever zou wel mogen.' grapte hij, terwijl hij Iwan een stootje tegen zijn schouder gaf. 'Ik? Een leven zoals Erin en Hakeem?' herhaalde hij schamper, waarna hij fronsend zijn schouders ophaalde. Hij had zichzelf nooit gezien als iemand die zou eindigen met een gezinnetje. Dat was juist het hele probleem: hij wist nooit hoe hij zichzelf moest zien, hij wist niet waar hij zou eindigen, met wie, hoe zijn leven eruit zou zien. Esra had gehoopt dat de zoektocht naar zijn moeder hem daar misschien wat meer duidelijkheid in zou geven... maar helaas. 'Ik weet niet of ik wel bestemd ben om zo'n leven te leiden, Iwan.' zei hij uiteindelijk maar en glimlachte naar zijn vriend. 'Ik weet überhaupt niet voor wat voor een leven ik bestemd ben.'