De kerkers - Telon

Indra hoorde woorden van Clementine aan met een rilling die langzaam langs haar rug kroop aan. Als de kerkers zelf haar nog niet kippenvel hadden bezorgd zouden die woorden dat nu wel doen. Ze vreesde voor Flynn's toestand en voor wat voor effect dat op haarzelf zou hebben. Echter liet ze haar gedachten en gevoelens niet verder hun gang gaan. Ze focuste zich op hun ongeving en nam de gangen die ze door gingen in zich op. Ergens scheelde het niet veel van de kerkers die zij ooit gezien had in Tarth in de grote paleizen en villa's. Indra had altijd al een hekel gehad aan het hele rechtssysteem en hoe de wet gehandhaafd werd. Toen ze uiteindelijk bij de juiste cel belandden zag Indra eerst de reactie van Liam voor ze haar luitenant zelf zag. Het was zoals Clementine had gezegd. Hij onherkenbaar met een verwilderde bos haar van hoofd tot baard en een stel vieze en gescheurde vodden dat zijn kleding voor moest stellen. Hetgene wat haar oog vooral trok was het been dat uitgestoken naar de tralies lag. Het was te donker om te zien wat het was, maar het vuile verband was doordrenkt en bedekte de wond maar half. 'We moeten dat eerst opnieuw verbinden voor we hem verplaatsen. Wie weet valt zijn been er anders zo af als we hem optillen.' Indra's woorden waren luchtig maar haar blik was ernstig. 'Geef me wat licht en zoek dan naar die andere Tarthianen.' Hierbij keek ze naar Liam. Hij was hier niet alleen voor de missie van Indra, maar ook voor de Koningin. 'Weet jij waar ze zitten?' spoorde ze Clementine aan om de man de weg te wijzen.

Liam moest slikken bij het aanzicht van zijn neef in de cel. Toch probeerde hij zich al snel weer professioneel op te stellen en zich te richten op de missie. 'We hebben dus sowieso twee mensen nodig om Flynn mee te nemen. Misschien kan ik hem alleen tillen, maar dit gaat consequenties hebben voor hoeveel extra mensen wij mee nemen.' Hij wisselde een blik uit met Indra en hij overhandigde haar de lantaarn. 'Zorg dat dat been goed verbonden is en probeer hem wakker te krijgen. We kunnen alle hulp van hem gebruiken om hier uit te komen.' Vervolgens draaide hij zich naar Clementine toe. 'Leid mij naar de andere Tarthianen toe.' De vrouw knikte al snel en zo liepen ze verder de cellen in. Kort gleden zijn gedachten naar zijn partner toe, maar hij wist dat hij zich nu op zichzelf moest focussen en niet op de veiligheid van zijn partner. Bij de Goden, natuurlijk zou hij met haar trouwen als zij hier beiden uit kwamen. Plots stonden ze stil bij een cel en keek Liam de cel in. 'Phoebos, bij de Goden, ben jij dat?' Hij opende snel de cel en zag één van zijn spionnen staan. Al snel bleek dat meerdere van de spionnen die naar Quandaï gestoord waren hier vast zaten. Gelukkig waren enkele goed ter been en konden ze de immobiele mensen helpen. Zo verzamelde zich al snel een kleine groep van Tarthianen.

Clementine deed wat van haar gevraagd werd. Allereerst opende ze de cel van Flynn, zodat Indra te werk kon gaan, waarna ze de andere Generaal naar de cellen leidde. Ze had haar oren en ogen goed open gehouden de laatste paar dagen en gelukkig had ze een goed geheugen, anders had ze de generaal nooit zo snel naar de cellen die gevuld waren met Tarthianen kunnen leiden. 'Ik ga kijken hoe het gaat bij Indra en Flynn, hou jij hen in de gaten?' Ze wenkte naar de groep mannen en vrouwen die zich in een clubje verzameld hadden. 'Zorg dat je over enkele minuten bij de trap bent, ik wil hier geen seconde langer blijven dan nodig is.' Snel haastte ze zich - zo geruisloos mogelijk - door de gangen heen, terug naar de cel van Flynn. Ze kon zeggen tegen zichzelf wat ze wilde, maar ook zij vond het niet makkelijk om hem zo te zien. Al met al hadden Clementine en Flynn veel tijd met elkaar doorgebracht in het kamp en hoewel ze het misschien niet wilde toegeven, ze had ook zeker het een en ander van hem geleerd. 'Kan ik nog iets doen?'

Indra stapte de smerige cel in en trok haar sjaal dichter langs haar mond om de geur te kunnen weerstaan. Vervolgens knielde ze bij haar luitenant neer en begin met een grimas aan zijn been. Soms dacht ze dat hij bij bewustzijn was als hij kreunde van de pijn, mar uiteindelijk leek het alsof het allemaal niet tot hem doordrong. Zelfs als ze tegen hem sprak, hem wakker probeerde te maken, kwam er niets uit  Ze keek op toen ze Clementine weer naast zich hoorde en knikte. 'Help me hem te dragen.' Ze pakte zelf al één van zijn armen vast en hees hem zo op. Met de hulp van Clementine ging het als vanzelf. Wellicht kon ze het uitgeholde lichaam van Flynn zelfs in haar eentje dragen. 'Wanneer heb je hem voor het laatst bij bewustzijn gezien?' vroeg ze bezorgd. Ze hadden geen dagen of weken later moeten komen. Dan hadden ze misschien andere Tarthianen kunnen helpen maar niet langer hun vriend. 'Je hebt goed werk verricht overigens. Dat mag je best bovenaan je prestatielijst zetten: infiltreren van de Quandaïse staatsgevangenis in een mum van tijd,' grinnikte Indra terwijl ze verder liep om Liam tegemoet te gaan. Ze had bewondering voor Clementine's werk en bovendien was ze opgelucht dat ze niet weer een soldaat verloren had. Tot nu toe dan. Deze hele missie was risicovol en ze zaten nog altijd temidden van hun vijand.

Liam knikte als antwoord op de woorden van Clementine en focuste zich op de groep Tarthianen. Zo zorgde hij ervoor dat iedereen die slecht ter been werd flink werd ondersteund, zodat ze snel de kerkers zouden kunnen verlaten. Toen hij Clementine en Indra naar hem toe zagen lopen met de bewusteloze Flynn tussen hen in, gromde hij zacht. Liam snelde naar de twee vrouwen toe en gebaarde dat ze opzij moesten stappen. 'Dit gaat te langzaam. Help de andere gevangene en dan neem ik Flynn mee,' zei hij als bevel, waarna hij de slappe luitenant bij zijn middel pakte en zo over zijn eigen schouder legde. Hij voelde meteen dat Flynn een hoop gewicht verloren had en dat was nooit een goed teken. Al helemaal niet dat hij niet bij bewustzijn was. 'Leid ons naar buiten toe,' beval hij de twee vrouwen, vooral Clementine, terwijl hij gebaarde dat de gevangene hem voor moesten gaan. Vervolgens legde zijn hand op zijn zwaard en volgde hij de groep met een concentratie die hij nog nooit eerder had gehad. Een verkeerde beweging of geluid en ze zouden betrapt worden. Het was alsof ze op scherven liepen. Toen ze eenmaal bij de uitgang van de kerkers waren, zouden ze via de riolen richting hun eigen kamp trekken.

Clementine snelde zich naar de cel van Flynn, waar ze Indra naast zijn zijde aantrof. Kort knikte ze toen Indra haar vroeg hem op te tillen en samen met haar overste trok ze de bewusteloze soldaat overeind. 'Vanochtend, alhoewel - echt aanspreekbaar was hij al niet meer. Ik heb hem gisteren voor het laatst iets horen zeggen.' vertelde ze haar, terwijl ze met enige moeite Flynn door de gangen heen sleurde. Bij het compliment van Indra glimlachte ze. 'Bedankt.' ondanks haar gemixte gevoelens over deze missie, was ze zeker trots over hoe ze het had gedaan tot nu toe. Toen Liam zich weer bij hen voegde, wilde Clementine protesteren toen hij hen beviel om Flynn aan hem over te dragen. Toch hield ze haar mond: ze wist tenslotte dat hij gelijk had, het ging ook sneller als hij Flynn naar buiten zou dragen, maar dat betekende niet dat Clementine enigszins beledigd was door zijn opmerking dat het hem allemaal te langzaam ging. Al snel zette ze zich over haar trots heen en wenkte ze de groep gevangene. 'Deze kant op.' Ze liep de groep voor op de trap en gebaarde hen dat ze moesten blijven wachten. Zelf keek ze om het hoekje van de volgende gang om te zien of de kust veilig was. Gelukkig zag ze niemand, dus gebaarde ze dat de rest haar kon volgen.

Later

Flynn wist niet hoe lang hij al weer bij bewustzijn was, maar het was duidelijk dat hij niet ineens wakker was geworden. Zijn gedachten hadden zich al vervlochten met zijn nachtmerries. Echter had hij nog niets in de gaten gehad van zijn omgeving. Pas nu drong het tot hem door dat hij boven zich niet de donkerte van het plafond zag, maar het donkerblauw en de kleine lichtjes van de nachtelijke hemel. Fronsend hield hij zijn ogen open en gleed met zijn hand richting zijn been. Kreunend strekte hij zich en voelde toen een netjes aangelegd verband, droog en waarschijnlijk schoon. Verward probeerde Flynn meer te zien van zijn omgeving. Enkel leken zijn gedachten maar niet te willen doen wat hij wilde. Hij zat nog vast in beelden van zijn nachtmerries, van pijn, van het gezicht van Guila. Hij hoorde haar naam en deed zijn best zijn ogen te openen om te weten wie haar naam in de mond genomen had, tot hij zich realiseerde dat hij dat zelf geweest moest zijn. Zuchtend liet hij zijn hoofd naar de zijkant vallen en zag toen een gestalte naast zich. Met veel moeite kon hij zijn arm naar de persoon uitsteken en greep zo goed hij kon zich vast aan de kleding. 'Water,' hoorde Flynn zichzelf fluisteren. 'Water.'

Clementine had zich aangeboden om als eerste over Flynn te waken. Zowel Indra als Liam hadden een lange dag achter de rug en Clementine voelde zich toch enigszins bezwaard om de taak op zich te nemen. Het was middenin de nacht toen ze bij het kamp aan waren gekomen. Terwijl de anderen zich over de groep bevrijdde Tarthianen hadden bekommerd, was Clementine naast Flynn op de grond gaan zitten. Ze had een teil water gepakt en had ze voorzichtig het vuil van zijn armen en benen afgeboend. Zo goed als ze kon, had ze hem een schoon shirt en een schone broek aangetrokken en de oude in het vuur gegooid. Nu was het slechts een kwestie van wachten tot hij wakker zou worden. Met een zucht plukte Clementine aan het gras waar ze op zat. Ze hield haar blik gevestigd op het vuur en keek af en toe naar Flynn, de nog steeds buiten bewustzijn was. Na een tijdje begonnen haar oogleden zwaar aan te voelen. Ze wist niet hoe lang ze hier al zat of hoe lang ze vandaag überhaupt al wakker was. Net toen haar ogen dichtvielen, schrok ze weer op van Flynn die begon te praten. Uiteraard riep hij meteen naar Guila. Clementine betrapte zichzelf echter direct op de steek van jaloezie en sprak zichzelf van binnen toe dat ze zich nu eindelijk toch eens over hem heen moest zetten. Weer compleet in gedachten verzonken, keek ze op toen Flynn haar shirt beetpakte. Zo snel als ze kon pakte ze de mok die ze al gevuld had met water en zette deze voorzichtig aan Flynn's lippen, zodat hij voorzichtig ervan kon drinken.

Flynn voelde al snel tot zijn opluchting dat iemand hem water gaf en gulzig dronk hij het verfrissende goedje. Bij het drinken van het water was hij nog zekerder dat hij niet langer vast zat in de cellen van Telon. Dit water had niet de viezige bijsmaak waar hij inmiddels al aan gewend was geraakt. Hij moest zijn gulzige bui stoppen om hoestend naar lucht te happen en boog zo voorover in de pijn die dat alles veroorzaakte. Het koste hem even, een lange tijd als je het hem vroeg, om terug op adem te komen en de pijn te kunnen negeren. Nogmaals graaide hij naar de persoon naast zich, die hem zojuist al geholpen had en probeerde het gezicht te vinden. Toen hij dat zag was hij sprakeloos. Compleet in de war staarde hij naar het bekende gezicht op en vormde zijn mond woorden die geen geluid met zich meedroegen. Clementine was wel de laatste persoon die hij dacht nu naast zich te hebben, waar hij dan ook mocht wezen en wat er hem ook maar overkomen mocht zijn. Met de verwarde blik gebruikte hij haar om wat rechter te gaan zitten en om hen heen te kijken. Ze waren natuurlijk niet alleen. Er waren anderen. Hij herkende niemand van de schimmen in het donker. Zijn vragende blik gleed terug naar Clementine en ongelovig schudde Flynn zijn hoofd. 'Clem,' kon hij eindelijk uitbrengen voor een hoestbui hem weer overviel.

Clementine zou liegen als ze zou zeggen dat ze niet opgelucht was om Flynn weer bij bewustzijn te zien. 'Rustig aan,' zei ze, toen hij gulzig begon te drinken en uitbarsten in een hoestbui. Ze pakte de mok terug en zette hem naast zich neer. Bij zijn verwarring gniffelde ze kort. 'Verassing. Je had mij hier zeker niet verwacht hè?' merkte ze op, en ondersteunde hem zodat hij rechtop kon zitten. Toen Flynn wederom uitbarstte in een hoestbui, probeerde ze hem enige steun te bieden, tot hij weer tot rust kwam. 'Hoe voel je je? Kan ik iets voor je doen?' vroeg ze stilletjes, terwijl ze een deken pakte die naast haar lag. Hij voelde flink koud aan, dat kon ook niet anders: hij was vel over been. 'Wil je misschien iets te eten? We hebben warme soep?' vroeg ze, terwijl ze naar een pruttelende ketel wenkte, die een eindje verderop stond. De schaduwen van het vuur lieten zijn gezicht nog meer ingevallen lijken dan het al was. Clementine kon slechts één ding concluderen: hij zag er slecht uit. Zo vreemd was dat niet, als je bedacht wat hij allemaal had moeten doorstaan.

Flynn schudde zijn hoofd. Hij had sowieso niet verwacht dat iemand hem zou komen halen. Hij wist dat Guila het bericht hoogstwaarschijnlijk verstuurd had, maar ze zouden niet kunnen weten of het ooit aangekomen was. En dan nog, als het in Tarth geraakt was, wie was zo idioot om hen te komen halen? Hij had er zo vaak aan gedacht tijdens de nachten en overdag, maar uiteindelijk had hij die hoop op redding moeten verbannen uit zijn hoofd. Het maakte de dagen alleen maar langer en hij had er simpelweg geen energie meer voor gehad. 'Ik-' Flynn probeerde antwoorden te geven, maar eerlijk gezegd kon hij nog geen zin vormen op het moment. Een lange tijd bleef hij naar haar kijken. Het was zo een welkome aanblik om eens iets vertrouwds te zien. Iets dat niet smerig was. Een persoon die geen slechte bedoelingen met hem had. Tenminste, dat hoopte hij maar niet. Flynn was niet erg tactisch geweest met Clementine. Hij was simpel gezegd een klootzak geweest door haar aan het lijntje te houden, door haar nooit zekerheid te geven, door hun vriendschap te verpesten. Hij zou het haar niet kwalijk nemen als ze geen erg goede plannen met hem had. Flynn voelde plots iets nats langs zijn wang glijden en proefde al snel het zout op zijn lippen. Het was overweldigend haar te zien, niet in zijn cel te zijn, en die verdomde pijn. Hij kneep zijn ogen fel dicht en klemde zijn kaken op elkaar om het gesnik of geschreeuw - hij wist niet precies wat zijn lichaam wilde - tegen te houden. 'Clem,' herhaalde hij met nog gesloten ogen. 'W- Wat doe je hier?' Zijn stem was rauw en onzeker.

Clementine keek toe hoe de stotterende Flynn plotseling tranen over zijn wangen had lopen. 'Hé, ik weet dat ik niet degene was die je had gehoopt te zien... maar dat ik zo vreselijk was dat je moet huilen had ik nou ook weer niet verwacht.' grapte ze. Ze snapte ook wel dat de tranen daar niet vandaan kwamen, maar als ze eerlijk was kon ze al die zware emotie momenteel niet aan. Nu ze hem zo zag, zo weerbaar en zo fragiel - zo anders dan dat ze hem normaal kende - voelde ze weer een steek door zich heengaan. Nu ze zijn tedere en kwetsbare kant weer zag, voelde ze weer waarom ze als een blok voor hem was gevallen. Natuurlijk vond ze de stoere kant van Flynn leuk, maar het was zijn zachte kant die ze het meest kon waarderen. Niet dat ze die veel had gezien in de tijd dat ze hem kende - maar ze kon de momenten dat die boven kwam wel waarderen. 'Om jou te redden, gekkie. Waarvoor anders? Je denkt toch niet dat ik voor de lol infiltreer in de Quandaïse krijgsmacht?' zei ze, terwijl ze naar haar kleding keek. Nog steeds was ze gekleed in de Quandaïse-soldaten kleding die ze de afgelopen dagen had gedragen. 'Indra is er ook en een aantal andere mannen. We zijn er om jou weer thuis te brengen.' verzekerde ze hem met een glimlach en legde een hand op zijn schouder. 'En ik ben blij dat het ons is gelukt.'

Flynn keek met een verwonderde blik naar haar glimlach. Hij kon niet uitleggen hoe goed het hem deed zoiets te zien. Om überhaupt weer een vriendelijk gezicht te zien was al heel wat, maar het feit dat ze in Quandaï was en hem de cel uit had gehaald deed hem nog veel meer. Zuchtend en verwoed wreef Flynn het nat van zijn wangen en bekeek haar voorkomen eens goed. Ze droeg inderdaad het uniform wat hij gewend was te zien in Telon. Het geel en gouden embleem op haar borst staarde hem aan. 'Indra?' Zijn blik gleed van haar af naar de personen die om heen verspreid lagen te slapen. Nu hij eens goed keek herkende hij zijn generaal aan het zwaard dat naast haar lag. Zo veel gedoe en status om een luitenant die iets idioots had gedaan uit de klauwen van de Moeder te halen. Hij moest zich er weer aan herinneren dat hij niet droomde. Flynn voelde de hand op zijn schouder en keek zo weer naar Clementine. Hij wist niet goed hoe hier op moest reageren. Al die soldaten die hun levens riskeerden om hem te halen. Hij had het meerdere malen tegen Guila gezegd dat hij dat niet wilde. Dat zij gewoon weg moest komen. De plotse gedachte aan Guila deed hem rillen. Het was wellicht voor het eerst in een lange tijd dat hij niet meteen aan haar gedacht had. 'En Guila?' vroeg hij voorzichtig, wetende dat de vraag niet fijn kon zijn voor Clementine om te beantwoorden. Enerzijds omdat het antwoord wellicht slecht zou vallen en anderzijds omdat de vraag dat zelf zou doen. Flynn zou het nu heel eerlijk toegeven: dit was wat hem en Clementine uiteindelijk uit elkaar gedreven had.

Clementine liet haar hand van zijn schouder glijden toen hij naar Guila vroeg. Het was een vraag die ze had verwacht, een vraag waarvan ze ook wist dat ze die niet kon beantwoorden. In ieder geval niet op de manier dat Flynn een antwoord zou willen horen. Ze was even stil en haalde toen haar schouders op. 'Ik weet niet hoe het met Guila is.' gaf ze oprecht toe en keek hem aan. 'Ik weet dat de Koningin apart hierheen is gereisd om haar vrij te krijgen.' vertelde ze Flynn, terwijl ze naar het vuur voor zich staarde. 'Maar ik weet niet hoe die missie verlopen is.' Ze zouden pas weten hoe de andere missie verlopen was als ze terug waren in Tarth en Clementine wist niet hoe lang dat nog ging duren. Uiteraard wilde ze hier zo snel mogelijk weg, maar de reis naar Tarth legde je ook niet af in een middagje. 'Maar ik weet zeker dat het de Koningin gelukt is, anders had ik het als infiltrant wel gehoord, denk je niet?' Ze toverde een geruststellende glimlach op haar gezicht voor Flynn. 'Maak je niet al teveel zorgen oké? Je moet eerst zelf weer een beetje op kracht komen.'

'De Koningin,' herhaalde Flynn verrast. Hoe veel brieven had hij haar niet geschreven om haar hulp te vragen Guila te zoeken? Hoe vaak hij niet te horen gekregen dat ze én niets wist én zoiets niet kon doen als leider van Tarth. Het had hem des te furieuzer gemaakt toen Guila hem verteld was dat juist zij zijn vriendin naar Quandaï had gestuurd met een idiote missie en dat Sibel dat dus al die tijd van hem weerhouden had. Hij begreep dus niet waarom die hulp nu wél kon. Zuchtend sloot Flynn zijn ogen en knikte hij langzaam. Hij wist dat de frustratie, woede, angst en welke emotie nog meer zichtbaar moest zijn geweest voor Clementine - ze had hem altijd al goed kunnen lezen - en het was niet eerlijk dat op haar te richten. 'Ga ik nog op krachten komen dan?' Hij verbaasde zichzelf met de ironische toon die hij aansloeg en dat de vraag überhaupt zijn mond verliet. Flynn had echter al zo vaak gedacht dat hij als hij zijn ogen sloot het wellicht de laatste keer zou zijn omdat de wond maar niet beter werd, omdat hij maar geen goede voeding had, omdat hij gemarteld werd.

Clementine wist niet goed wat ze tegen Flynn moest zeggen. Enerzijds wilde ze hem geruststellen en hem zeggen dat alles goed kwam, anderzijds wilde ze hem de huid vol schelden en hem vragen waarom hij had gedaan wat hij destijds had gedaan. Allebei kon ze echter niet doen: ze wilde hem geen valse hoop geven, en ze wilde hem al helemaal niet rotter laten voelen dan hij zich waarschijnlijk nu al deed. 'Als je jezelf rustig houdt en goed voor jezelf zorgt, zie ik geen reden waarom niet.' antwoordde ze. 'Ik heb mannen gezien die in slechtere toestand waren dan jij nu bent, die nu weer vrolijk rondhuppelen op een schip. Daarbij - als je een leven wilt opbouwen met Guila, zal je er iets voor over moeten hebben.' De laatste zin kwam er bitterder uit dan ze bedoelde en meteen voelde ze een schuldgevoel boven komen borrelen. 'Sorry, zo bedoelde ik het niet.' verontschuldigde ze zichzelf. Clementine hield haar blik op het vuur gericht en stond na enkele tellen op. Ze liep terug naar Flynn met een kom warme groentebouillon. 'Hier, iets warms.'

Flynn glimlachte als vanzelf bij Clementine's woorden. Hij kon nog wel eens in een negatieve spiraal raken als iets hem tegenzat, maar ze was altijd al de persoon geweest die dan met reden op hem insprak. Als hij klaagde, dan zou ze wel laten weten hoe onterecht het was. Hij waardeerde dat van Clementine en hij voelde ook dat hij dat had gemist. Ondanks dat Flynn zich altijd voordeed als iemand die geen gevoelens mee liet spelen in zijn beslissingen was hij juist wel die persoon. Het waren echter veelal gevoelens van frustratie, woede, en hoogmoed. Clementine stond veel dichter bij de grond. Ook nu hij zo een negatieve blik had op zijn herstel, hoorde hij de logica van zijn oude vriendin en knikte langzaam. De bitterheid over Guila miste hij echter niet. Hij keek haar na toen ze op was gestaan en hees zichzelf kreunend wat meer overeind om tegen een boomstam te leunen. Dankbaar nam hij de soep aan, maar bleef er stil naar staren. 'Het spijt mij,' zei hij uiteindelijk als reactie op haar eerdere verontschuldiging. 'Ik was niet eerlijk tegen je.' Het had Flynn een hele tijd gekost om tot die realisatie te komen.

Clementine keek hem aan en haalde haar schouders op. 'Het is gebeurd zoals het is gebeurd.' zei ze, al waren er zoveel meer gedachten die ze wilde uitspreken over dit alles. Zoveel frustraties en woede en verwijten over hoe hij haar had laten voelen. Echter realiseerde ze zich ook dat het niet eerlijk was om al die gevoelens nu uit te spreken. Dat hij zijn excuus aanbood vond ze al heel wat. 'Maar je was wel een zak, Flynn.' Er verscheen een kleine grijns op haar gezicht en ze keek hem zijdelings aan. Het voelde best goed om die statement gezegd te hebben. Ze vond ook dat hij best mocht weten hoe ze over hem dacht in die tijd. En nu soms nog steeds. Zelf nam Clementine een slok van de soep en zuchtte ze diep uit. Ze verbaasde zichzelf keer op keer dat ze zich nog zoveel aantrok van wat er was gebeurd. Vroeger had ze met genoeg mannen kortstondige "relaties" gehad en ze had het nooit een probleem gevonden als deze weer verdwenen zo snel als ze ontstaan waren. Met Flynn voelde het echter anders. Alsof ze een ander soort connectie hadden gehad, die Clementine in eerste instantie niet had toe willen geven. Ze was altijd opgevoed door haar vader met het idee dat ze geen man - of vrouw wat dat betreft - nodig had om haar leven te kunnen leiden.

Flynn bekeek Clementine's gezicht na zijn verontschuldiging. Ze kon zo veel meer zeggen en doen. Hij verdiende het allemaal. Echter hield ze zich in en hij realiseerde zich maar al te goed waarom. Zijn blik gleed naar zijn eigen voorkomen terwijl hij plots een vlaag van schaamte en machteloosheid voelde. De wond die verzorgd was, maar die hij nog voelde zeuren, zijn magere voorkomen, al het vuil dat nog steeds onder zijn nagels zat en niet zomaar van zijn huid geschrobd kon worden, de blauwe plekken en littekens die hij misschien voor altijd zou dragen. 'Je verdiende en verdient beter dan dat.' Hij had zich eindelijk op de soep gericht en dronk er voorzichtig van. Hij was nog niet helemaal zeker hoe zijn lichaam zou gaan reageren op voedsel. Hij had maar al te vaak mannen en vrouwen gezien die langzaam ondervoed waren en toen met veel moeite weer eten tot zich konden nemen zonder het er allemaal weer uit te gooien. Sowieso had Flynn tijdens zijn missies veel leed gezien. Hij had nooit gedacht dat die ervaringen nuttig zouden zijn voor hemzelf. Ergens had hij zich onverslaanbaar gevoeld met zijn status als luitenant, onderdeel van een machtig leger, zoon van Nathan Barnes, afstammeling van de Halley lijn. Dat gevoel was nu nergens te bekennen. 'Hoe ver tot Tarth?' vroeg hij benieuwd om zijn hoofd op andere gedachten te brengen.

Clementine lachte schuchter bij zijn woorden. Ze was het inmiddels wel gewend dat mensen haar vertelde wat beter voor haar was, al was ze nog steeds van mening dat zij daar zelf het beste over kon oordelen. Ze zei echter niets en dronk stilletjes van de soep. Het kamp dat ze hadden opgezet was klein, en lag buiten de havenstad. Bij het eerste daglicht zouden ze hun weg naar de boot wanen die net buiten de haven op hen lag te wachten - als alles goed was gegaan. 'Om en nabij een week, ligt eraan hoe de wind staat.' zei ze, terwijl ze haar lege mok naast zich neerzette en haar blik expres gericht hield op het vuur. Clementine had zichzelf nog zo gezegd dat ze haar gevoelens niet moest laten meespelen in deze missie. Dat ze - of ze Flynn nou levend terug zouden krijgen of niet - gewoon hier was om haar werk te doen en nergens anders voor. Ze had haar emoties alweer veel te veel de voorhand laten hebben in het gesprek. Ze zat hier om ervoor te zorgen dat Flynn de nacht zou overleven en om ervoor te zorgen dat als hij iets nodig had, hij het zou krijgen. 'Heb je nog iets nodig? Een deken? Water?' vroeg ze, terwijl ze opstond en zich uitstrekte.

Flynn hoorde een kreun zijn mond verlaten. Dat was de enige reactie die hij kon geven als hij dacht aan een bootreis in zijn toestand. Het zou geen pretje worden voor hemzelf, noch voor zijn redders. Stil at hij verder. Nu hij al even wakker was begonnen zijn blik en hoofd langzaam wat vager te worden. Eén keer schoot zijn hoofd naar de zijkant toen hij dacht iets te zien. Er was echter niets. Vanuit zijn ooghoeken probeerde hij te zien of Clementine zijn plotselinge reactie had gezien, maar hij dacht dat ze in haar eigen gedachten verzonken was. Flynn schudde zijn hoofd toen ze vroeg of hij nog iets nodig had en schoof vervolgens ook zijn half opgegeten mok met bouillon aan de kant. 'Ik ben gewoon moe,' gaf hij toe en keek naar haar op. Het uniform van de Quandaïse wacht zag er imposant uit op Clementine. Zij zag er indrukwekkend in uit. Hij had altijd bewonderd hoe behendig en lenig ze leek in haar wapenuitrusting. Hij vond dat hij zelf met brute kracht vocht, terwijl zij een lenigheid bezat die hij nooit zou kunnen bezitten. Flynn was onderuit gezakt. Peinzend bleef hij haar bekijken terwijl hij voelde dat zijn ogen steeds dicht vielen. 'Bedankt, Clem,' mompelde hij zacht voor hij het zou vergeten, voor het weer zwart zou worden voor wie wist hoe lang.